ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 82 “จงลืมไปเสียให้หมด!?”
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วว่ามิให้ปริปากพูดอะไรออกไปทั้งนั้น!!!”
“คุณ...คุณนิดได้โปรดยกโทษให้มีนด้วยแต่...แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วนี่เจ้าคะ...มิสู้...”
“เหลวไหล!!...มันจะดีได้อย่างไร?...ก่อความผิดขึ้นแล้วยังจะแก้ตัวอีก!!!”
“เอาน่ะๆ...นิดอย่าเพิ่งโมโห...เป็นแบบนี้ก็สนุกดีมิใช่หรือ?”
“จะสนุกได้อย่างไรกันเจ้าคะใน
เมื่อตัวตนของคุณหนูกำลังถูกคุกคาม?...แม้จะรู้เพิ่มขึ้นสักเพียงหนึ่งคนก็ถือว่าอันตรายมากนะเจ้าคะ!!”
“ฮึๆๆ...ในเมื่อเป็นเช่นนี้ให้ผู้คนรู้จักชื่อของอ้อก็ดีเหมือนกัน”
“คุณหนู”
“ตัดสินใจล่ะ!!!...ต่อไปนี้คุณหนูอ้อจะมิปิดบังโฉมหน้าแต่ก็จะมิออกไปสรวลเสเฮฮากับผู้ใด”
“หมายความว่า...”
“ใช่...ถ้ามีผู้ใดไต่ถามพวกเธอก็จงบอกไปเถิดว่าฉันชื่ออ้อหรือชื่อจริงคือ...สุรีย์วรรณ วิษณุมนตรี...น้องสาวฝาแฝดของท่านพี่สุริยาววรณ...จำไว้ให้ดีนะนิด...ใครมาสอบถามก็จงพูดเช่นนี้”
“อะ...เอาจริงหรือเจ้าคะ?”
“ฉันคิดว่ามีนหาได้มีเจตนาร้ายดอก...นางแค่ต้องการจะช่วยแก้ไขปัญหาเท่านั้นเองแลฉันก็ถูกใจวิธีนี้ซะด้วย”
“ลูกคนนี้...ยังเลือกใช้วิธีที่สุ่มเสี่ยงเป็นประจำเลย”
“ท่านแม่เจ้าคะ...การสยบข่าวลือด้วยวิธีประกาศออกไปให้รู้โดยถ้วนทั่วก็นับว่าได้ผลดีมิใช่น้อยเทียว”
“แม่รู้...แต่ผู้คนมีหวังได้สับสนแลเข้าใจผิดเพี้ยนมากยิ่งขึ้น”
“ชีวิตของหนูก็ผิดเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นแล้วนี่เจ้าคะ”
“ลูกกำลังหมายถึงเขา?”
“เจ้าค่ะ...ท่านแม่คงจะมิเคยลืมเลือนเป็นแน่ว่าที่ชีวิตของลูกต้องยุ่งเหยิงผิดเพี้ยนไปถึงเพียงนี้ก็เพราะผู้ชายคนนั้น”
“แล้วที่มาตัดพ้อกับแม่...ตกลง...ลูกอ้อเกลียดเขาหรืออย่างไรกันแน่เล่า?”
“จะเกลียดหรือชอบก็มีความเป็นไปได้ทั้งนั้นเจ้าค่ะ”
“หากแม้แต่ลูกก็ยังนิยมชมชอบหลานบอลเช่นนี้เห็นทีแม่คงจะลำบากใจ”
“?”
“แม่อยากถามว่าลูกอ้อจะทำอะไรเป็นอันดับแรกเมื่อได้พบกับหลานบอล?”
“ท่านแม่ย่อมทราบดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ...ก่อนอื่นเลยจะทำให้รู้ว่าตัวเขานั่นแหละคือต้นเหตุที่นำพาให้ชีวิตของลูกเป็นเช่นนี้”
“..................................................”
..............................................................................................................................................
“เป็นความจริงหรือขอรับ?”
“จ้ะลุง...อชินีสุราลัยถือเป็นคู่ปรับของหนูเลยนะเพราะนางมีนิสัยโมโหร้ายมาก...ไม่ชอบใจใครก็จะแสดงฤทธิ์ออกจากปากอย่างนี้...ฮ่าห์!!!”
“...น้องรินพูดเกินจริง...ท่านลุงอย่าไปเชื่อนะคะ”
“หนูพูดเกินจริงตรงไหนเล่า?...เวลาอชินีสุราลัยสำแดงฤทธิ์แผ่นฟ้าผืนดินก็แทบจะพังทลายเชียวละ!!!”
“นั่นเพราะน้องมักจะไปยั่วให้นางโกรธอยู่เนืองๆ”
“ก็มันน่าไหมล่ะคะ?...แล้วที่จริงอชินีสุราลัยน่ะก็รักพ่อเอกคเชนทร์เหมือนกัน”
“!?”
“ไม่ใช่แค่รักธรรมดาแต่รักมากๆด้วย...หึ!...ทำเป็นแสดงร่างพยัคฆ์ทองต่อว่าหนูที่พาพ่อไปยังถิ่นที่อยู่แต่แท้จริงนางนั่นแหละที่อยากจะวิ่งเข้ามากอดพ่อแทบขาดใจ”
“ริน...นี่น้องก็รู้ด้วยหรือ?”
“...ไม่ได้มีแค่พี่รีย์ที่รู้จักนางสักหน่อย”
“เหตุใดท่านอชินีสุราลัยจึงมิเผยความรู้สึกที่แท้จริงล่ะขอรับ?”
“ง่ายมาก...เพราะอายไงล่ะลุง”
“จริงหรือขอรับท่านสุริยนนุจรินทร์?”
“...ใช่”
“หมายความว่าทำทีเป็นไม่ชอบไปอย่างนั้นแหละ...ลุงว่านิสัยนางเหมือนเด็กน้อยไหมล่ะ?”
“เอ่อ--”
“ฮะๆๆ...หือ?”
“?”
“...บริวารของอชินีสุราลัย?”
“สะ...เสือดาวนั่นน่ะหรือขอรับ?...ท่าทางน่าเกรงขาม”
“ข้าน้อยนำโองการแห่งท่านอชินีสุราลัยมาแจ้งต่อท่านสุริยนนุจรินทร์ขอรับ”
“...คงจะเป็นเรื่องสำคัญมากสินะ?”
“มีอะไรกันเหรอคะ?...ให้หนูรู้มั่งสิ”
“ขออภัยด้วยขอรับ...นายของข้าน้อยกำชับมาว่าให้แจ้งต่อท่านสุริยนนุจรินทร์เพียงผู้เดียวเท่านั้น”
“ทำไมพี่รีย์รู้แล้วฉันจะรู้ไม่ได้เล่า?...ไม่ยุติธรรมเลย!!!”
“เพราะนายของข้าได้เอ่ยถึงท่านวสันตะนุจรินทร์ว่า...ท่านน่ารำคาญหนวกหูและมักจะทำการตามแต่ใจตนมิยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น”
“หนอยแน่ะ~~...พูดถึงขนาดนี้เชียวเรอะ?”
“รินถอยออกไปก่อน”
“แม้แต่พี่ก็...”
“พี่จะบอกน้องภายหลังเอง”
“...ก็ได้...คอยดูนะคอยดูกลับไปต้องได้เห็นดีกัน...ฮึ!!”
“ท่านอชินีสุราลัยสั่งให้ข้าน้อยมาเรียนว่า...”
“...............................................”.
“เข้าใจแล้ว...กลับไปแจ้งให้อชินีสุราลัยทราบด้วยว่าสุริยนนุจรินทร์ขอขอบคุณ”
“เช่นนั้นข้าน้อยขอลาขอรับ”
“อะไรกันๆ?”
“...ความอยากรู้อยากเห็นของน้อง...สมแล้วที่อชินีสุราลัยออกปากว่าน่ารำคาญ”
“พี่รีย์ก็!!...อย่าเห็นดีไปกับสหายแล้วมารุมตำหนิน้องสิ...ว่าแต่มีอะไรกันแน่คะรีบบอกมาเร็วๆเข้า?”
“อชินีสุราลัยสั่งให้บริวารมาแจ้งข่าวว่าฝ่ายนั้นมีความเคลื่อนไหวไม่ปกติ...สถานที่ๆควรอยู่กลับไม่อยู่”
“ฝ่ายนั้นที่พี่รีย์หมายถึงคือ...”
“ถูกต้อง...เทพราชาทั้งสี่ที่สถิตอยู่อีกฝากฝั่งของขุนเขา”
“หนูไม่เข้าใจ...ที่ผ่านๆมาทั้งสองฝ่ายต่างไม่เคยวุ่นวายหรือยุ่งเกี่ยวกันแต่ทำไมครั้งนี้?”
“คงจะเหตุอะไรบางอย่างแน่”
“แม้จะไม่เคยมีเหตุกระทบกระทั่งแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมและน้อยครั้งที่จะพบปะสนทนา...จริงด้วย!!...แต่ล่ะองค์มีอิทธิเดชเหนือกว่าน้องทั้งนั้นเลย...นี่พี่”
“?”
“ลองคิดในแง่ที่เลวร้ายที่สุดก็คือการเผชิญหน้ากันตรงๆ...พี่รีย์มีความเห็นว่าอย่างไรคะ?”
“ถ้ารวมอชินีสุราลัยด้วยทางเราจะมีสามส่วนทางนั้นมีสี่...ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหนทางเราก็เสียเปรียบ”
“แล้วใครคะที่มีความเคลื่อนไหวไม่ปกติกับสถานที่ๆควรอยู่กลับไม่อยู่น่ะ?”
“...เทพบดีผู้เป็นใหญ่ในหมู่มวลจตุบาทแห่งบูรพาทิศ”
“หา!?...งั้นก็เป็น...ผู้...ผู้ที่มีนามว่า...”
“หัสดินเทวนาถ”
.............................................................................................................................................
“แบบนี้ก็แย่สิ!!...แม่มีอะไรจะคุยกับบอลสักหน่อยน๊า~~”
“เป็นความลับที่แคทรู้ไม่ได้หรือไงคะถึงออกอุบายให้ไปซื้อของ?”
“เอ๊อะ!!!”
“หรือว่า...ถ้าหนูได้รู้แล้วมันจะทำให้แผนการล้มเหลว?”
“เอ้ย!!...ล้มเหลวอะไรกัน?...ลูกแคทคิดมากน่า--”
“ขอโทษครับ”
“หืม?”
“ผมเอาของที่คุณหนูแคทสั่งซื้อมาส่งครับ”
“ฮ้า!!!...นะ...นี่ลูกใช้ให้ตำรวจไปซื้อของงั้นเรอะ?”
(โอ้โห!?...ใช้สายตรวจไปซื้อของแล้วเอามาให้ถึงบ้านเนี่ยนะ?)
“ใช้ได้ที่ไหนกัน?...ถึงจะเป็นลูกน้องของพ่อก็ไม่สมควร...”
“ไม่เป็นไรครับคุณหญิง...ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรเลย”
“ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ลูกสาวของดิฉันทำอย่างนี้”
“.................................................”
“ยัยหนู~~”
“?”
“เอาไปเลย!!!”
(อานิภาโยนตุ๊กตาแมวใส่ลูกสาวคนโตโดยที่พี่แคทมีท่าทางชะงักแต่ก็รับไว้ก่อนจะเดินมาคืนด้วยสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
“เลิกเล่นเป็นเด็กๆแล้วก็ได้เวลาไปทำงานซะทีนะคะ”
“ยังไม่จบหรอก!!...ออกเวรเมื่อไหร่แม่จะรีบกลับมาถามบอล...อย่าเพิ่งรีบนอนกันน๊ะ!!!”
...จากนั้นอานิภาก็แต่งตัวแล้วขับรถออกไปทำงานฝ่ายพี่แคทพาผมขึ้นไปที่ห้องของฝน...นี่จะต้องนอนในห้องผู้หญิงจริงๆหรือเนี่ย?...
“โห~~...ห้องสวยชะมัดแถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย”
“รีบจัดข้าวของกับเปลี่ยนชุดซะจะได้ลงไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนสักที”
“ห้องพี่อยู่ตรงไหนเหรอ?”
“ก็ถัดไปนี่ไง...ทำไม?...กลางคืนจะแอบย่องเข้าห้องพี่รึ?”
“ผม...ผมเปล่า...แค่ถามดูเฉยๆแต่ว่า...”
“?”
“อยู่บ้านนั้นมีน้องฝันกับน้องมีนอาบน้ำให้แต่มาที่นี่...”
“งั้นเธอคิดว่าจะมีใครอื่นหึ?”
“จุ๊ๆๆ...สุดยอดไปเลย!!!!”
“จะง่ายไปมั้ง?...ลองทำอะไรทะลึ่งๆกับพี่รับรองเธอโดนไม่ใช่น้อยแน่ย่ะ!!”
(ฮื๊อ~~...คอยดูให้ดีล่ะกันคนสวย!!!...โอกาสมาเคาะที่หน้าประตูแล้วจะปล่อยให้หลุดลอยงั้นหรือ?...มีหวังโดนดูถูกแย่เลย!!...เปลี่ยนชุดเสร็จนั่งรอบนเตียงแค่เดี๋ยวเดียวพี่แคทก็ปรากฏตัว)
“เอ๊ะ!?...นุ่งผ้าเช็ดตัวแต่ทำไมพี่ยังใส่ยกทรงอยู่ล่ะครับ”
“ก็เพราะรู้น่ะสิว่าเธอคิดจะทำอะไร?”
“ฮึ่ย~~”
“ส่วนท่อนล่าง...ก็...”
(คุณ...คุณพระช่วย!!!...ญาติสาวผู้พี่ถลกปลายผ้าขนหนูบริเวณบั้นท้ายขึ้นจนเห็นกางเกงในสีฟ้าที่เหมือนกับสีของยกทรง)
“เพราะฉะนั้นเสียใจด้วยนะจ๊ะที่พี่จะไม่ถอดให้เธอเห็นอะไรดีๆหรอก”
...ไม่!!!...มาถึงขั้นนี้แล้วยังไงก็ไม่ยอมอยู่นิ่งเด็ดขาดเพราะไม่ใช่แค่หญิงสาวจะหันหลังเลิกผ้าขนหนูโชว์แก้มก้นแต่ยังขยิบตาให้ผมเป็นเชิง “ท้าทาย” อีกซะด้วย!?...
จะมีภาคต่อไม
ตอบลบจะมีภาคต่อไม
ตอบลบThxxxxxxxyu!!!! !
ลบ😂
ตอบลบ