ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 56 “กรรมนั้นคืนสนอง!?”
...ช่วงเวลาตีหนึ่งก่อนจะเกิดเหตุ “ร้ายแรง” กับพระเอกของเราราวๆชั่วโมงกว่าก็มาดูความเป็นไปของพี่น้องคนอื่นๆกัน...เริ่มจากที่บ้าน “จัตุรัสชุมนุม” ...
“คุณสุรีย์พรรณยังไม่นอนหรือคะ?”
“...ฉันมาเข้าห้องน้ำ...แล้วเธอ?”
“ศิโทรหาคุณศรรัตน์ค่ะ”
“เวลาป่านนี้ยังมีอะไรอีก?”
“.............................................”
“เป็นเรื่องที่พูดไม่ได้รึ?”
“คือ...คุณศรรัตน์และคุณศรโกเมนจะมาที่นี่ค่ะ...ความจริงน่าจะมาถึงก่อนสามทุ่มแต่นี่ตีหนึ่งแล้วนายหญิงเลยสั่งให้หนูโทรถาม”
“เอาเถอะ...จะมาด้วยเหตุผลอะไรฉันพอเดาออกแต่มีอย่างหนึ่งที่คิดเท่าไหร่ๆก็ไม่เข้าใจสักที”
“?”
“วันก่อนที่หอพักของบอล...จำที่ฉันถามเธอได้หรือเปล่า?”
(“แกมีความภักดีกับไอ้สารเลวนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ในเมื่อเจ้านายของแกก็มีอยู่?...สิ่งที่พวกแกสามพี่น้องกำลังกระทำคือการทรยศเนรคุณ!!!)
“คะ...คือว่า...”
“พอพี่เซครู้ก็สงสัยเช่นกันเพียงแต่ยังไม่เรียกพวกเธอไปถาม...ตอบหน่อยได้มั้ยว่าเป็นเพราะอะไร?”
“.................................................”
“ฉันจำได้นะว่าทั้งสามคนไม่รู้จักบอลเป็นการส่วนตัวมาก่อนแล้วจู่ๆก็เอาตัวเข้าปกป้องเขา...นั่นเป็นสิ่งที่ฉันประหลาดใจมาก...โดยเฉพาะเธอที่อาจจะถึงขั้นยอมสละชีวิตเพื่อบอลได้”
“นั่น...นั่นเพราะคำสั่งของนายหญิงค่ะ”
“...จริงหรือ?”
“หนูไม่กล้าโกหกคุณสุรีย์พรรณค่ะ...ทุกถ้อยคำล้วนเป็นความจริง...นายหญิงสั่งพวกเราว่าคุณเอกคเชนทร์จะเป็นนายใหญ่คนต่อไปดังนั้น...”
“...พูดเอาเองอยู่ฝ่ายเดียว”
“คะ?”
“อย่าว่าแต่ฉัน...แม้กระทั่งเจ้านายที่แท้จริงของเธอก็ไม่ยอมรับผู้ชายคนนั้น”
“หากตาหนูไม่ได้เป็นงั้นก็ไม่มีใครจะได้สิทธิ์นี้”
“คุณป้า...”
“นายหญิง”
“อ๋อมว่ายังไง?”
“ติดธุระเลยมาช้าค่ะแต่บอกว่าจะเดินทางภายในคืนนี้”
“เวลาป่านนี้คงต้องให้คนที่นั่นมาส่ง...เธอไปนอนได้แล้วล่ะ...ขอบใจมาก”
“ค่ะ”
“สำหรับคำถามของหนูแคทเดี๋ยวป้าจะตอบให้เอง...ป้ามั่นใจเต็มร้อยว่าพ่อบอลจะได้ขึ้นเป็นผู้นำของวิษณุมนตรี...อย่างแน่นอน”
“ยังมีเอ้อีกคนนะคะ”
“ไม่ได้หรอกจ้ะและอีกอย่างเจ้าตัวก็บอกหลายครั้งว่าไม่เอาด้วย”
“แต่ว่า...”
“อย่าดื้อแพ่งต่อไปเลย...ผิดจากพ่อบอลก็ไม่มีใครอีก”
“หนูยอมรับเขาไม่ได้...หญิงสาวหลายคนต้องเสียน้ำตาก็เพราะเขาโดยเฉพาะพี่กุนผู้ที่มีบุญคุณต่อชีวิตหนู”
“เรื่องนั้นป้าก็รู้...ราวๆห้าปีก่อนตอนที่สันต์ถูกเพื่อนสนิทหักหลังและต้องเสียชีวิตไปหนูแคทก็เศร้าใจมากคิดจะฆ่าตัวตายตามแต่หนูกุนรีบเดินทางขึ้นไปลำปางแล้วคอยช่วยปลอบใจจนหนูแคทกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง”
“ถ้าพี่กุนไม่มาช่วยเตือนสติ...แคทก็อาจจะคิดสั้นทำเรื่องบ้าๆไปแล้ว”
“นั่นก็ถือว่าน่ายกย่องแต่ไม่ควรเอามาปนกัน”
“?”
“หากพวกผู้หญิงบ้านนั้นทำตามเงื่อนไขของคุณยายได้ก็ถือว่าผ่านการทดสอบและสามารถไปอยู่กินกับพ่อบอลในฐานะอนุ”
“วะ...ว่าอะไรนะคะ?”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกจ้ะ...อยู่กันโดยไม่จดทะเบียนสมรส”
“ไม่จริงน่า!!!...พี่กุนคือคนรักคนแรกของบอลฉะนั้นก็ต้องเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย!?”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ...อย่า ล้อเล่นไปหน่อยเลย--...นี่ถ้าไม่ใช่หนูแคทรับรองเดือดร้อนแน่...ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายที่ว่าคือลูกสาวของป้าต่างหาก!!...อ๋อมคือผู้หญิงที่จะเข้าพิธีแต่งงานกับตาหนูอย่างถูกต้องตามประเพณีไม่ใช่ลูกของกวางฤทัยหรือศรีวิการวมไปถึงใครหน้าไหนทั้งหมด!!!!”
“...คุณป้า”
“ยายเค้าอุตส่าห์ใจดีจะ ให้เข้าร่วมวงศ์ตระกูลแล้วยังมาเล่นตัวเรียกร้องไอ้โน่นไอ้นี่อีกงั้นก็ไม่ต้องได้รับอะไรแม้แต่สตางค์แดงเดียวล่ะกัน...เฮ้อ!!...ยายของหนูเนี่ยใจดีมากๆ”
“แล้ว...คุณป้าล่ะคะ?”
“ป้ารึ?...จะไม่มีเงื่อนไขอะไรให้หรอก...ยัยพวกนั้นต้องไปให้พ้นจากชีวิตตาหนูสถานเดียวเท่านั้น!!!”
“....................................................”
.....................................................................................................................................
...เวลาเดียวกันที่หมู่บ้านโยนกทักษิณกับว่าที่เจ้าสาวของนายบอล(!?)...
“เสียท่ายัยน้าบ้าจนได้!!...แอบใส่ยานอนหลับในอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ในแก้วน้ำต่างหากจ้ะพี่...น่าจะเป็นตอนที่รินน้ำให้เรา”
“เจ็บใจนัก!!!”
“ป้อมก็พลอยติดร่างแหไปด้วย...น้านีย์ใจร้ายจัง~~”
“ว่าแต่แกมานั่งหัวโด่อยู่นี่ได้ไงวะ?”
“ฮึ!...มาคอยเฝ้าพวกเราน่ะสิคะจะมีอะไรอื่น?”
“...กระผมปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่”
“เชอะ!!...เรื่องอุบายเล่ห์กลยกให้แม่แกคือต้นตำหรับ”
“ก็พอๆกับฝีมือแหละ...ไม่งั้นจะเป็นอาจารย์ของพวกเราได้เหรอ?”
(“มะ...มาทำอะไร?...จะมาซ้อมฉันอีกแล้วใช่มั้ย?”
“ใจร้ายเหลือเกิน~~...เหตุใดหลานศรบุษราคัมจึงมองน้าในแง่ร้ายเช่นนี้?”
“เฮ่ย!?”
“หวาๆๆ~~...พี่อ๋อมทำน้านีย์ร้องให้!”
“ไม่...ไม่ใช่เฟ้ย!!”
“เห็นน้าเป็นคนชอบความรุนแรงหรืออย่างไรกัน?...ที่มานี่ก็เพื่อแบ่งต้มข่าไก่บ้านให้หลานทั้งสองเท่านั้น”
“...............................................”
“...............................................”
“เอ่อ--...งั้น...งั้นฉันขอโทษที่เข้าใจผิด...คือมันระแวง”
“...............................................”
“หยุดน้ำตาร่วงซะทีเถอะน้า!...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิด”
“เช่นนั้นน้าจะเอาไปใส่ชามในครัวจ้ะ”
“ไม่ต้องแบ่งใส่ถ้วยนั้นถ้วยนี้ให้วุ่นวาย...ป้อมยกหม้อข้าวกับจานชามมา...น้าก็กินกับพวกเรานะ”
“แต่น้าทานมาแล้ว...”
“ฮื่อ~~...กินข้าวกะลูกกะหลานไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย...ฉันรู้ว่าน้าเป็นคนกินจุฉะนั้นยังกินได้อีกแน่”
“ก็ได้จ้ะ”)
“อุตส่าห์คอยจับตาดูแท้ๆ...บอกมานะว้อยไอ้เอ้ว่าแกรู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า!?”
“กระผมหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องแม้แต่นิดนะขอรับ!!...มาถึงก็เห็นทั้งสองหลับไปแล้ว”
“พี่อ๋อม!...เสื้อๆ”
“โว้ย!!...จะตีสองแล้วแต่ฉันยังต้องแก้ผ้าแก้ผ่อนเป็นชีเปลือยอีก...แกมองอะไรวะเดี๋ยวแม่ถีบกลิ้งลงใต้ถุนซะนี่!!!”
“โวยวายเอะอะมะเทิ่งมิกลัวชาวบ้านจะรู้หรือไงขอรับ?”
“ฉันไม่กลัวและก็ไม่อายด้วย!!”
“อย่างนี้เอง--”
“?”
“ก่อนกลับท่านแม่บอกกระผมว่าเธอหาได้มีความเป็นกุลสตรีแลมิอาจจะไปเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับใครได้”
“ก็เลยวางยาเพื่อไม่ให้ฉันไปหาบอล?”
“แล้วป้อมเกี่ยวอะไรถึงโดนด้วยเนี่ย!?”
“ท่านแม่ห่วงใยทั้งสองนะขอรับ...เดินทางในยามค่ำคืนอาจจะเกิดอันตราย”
“ยังเห็นพวกเราเป็นเด็กอยู่อีกแถมชอบพูดเองเออเอง...ห่วงจะเกิดอันตรายก็พอฟังขึ้นแต่เอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินว่าฉันไม่มีความเป็นผู้หญิง...กิริยามารยาท?...เชอะ!!...ไอ้ประเภทเงียบๆติ๋มๆอ่อนแอรึไม่ก็วี้ดว้ายดีแต่ร้องให้คนอื่นช่วยมันจะไปหาแดกอะไรกัน?”
“...........................................”
“ป้อมอาบน้ำแต่งตัว...เราจะไปหาแม่”
“โกหกอีกแล้วนะขอรับ”
“ยุ่งจริงโว้ยไอ้หมอนี่!!”
“อย่าขัดขวางกันอีกเลยน่า--...รู้ๆอยู่ว่ายังไงพี่เอ้ก็ห้ามไม่ได้”
“ข้อนั้นกระผมทราบแต่รอถึงรุ่งเช้าก่อนมิได้หรือ?”
“ไม่รอ!!...ที่จริงฉันจะไปหลังกินข้าวเย็นด้วยซ้ำ...ถ้าแม่แกไม่เล่นอะไรบ้าๆบอๆล่ะก็ป่านนี้ฉันเรียบร้อยกับบอลไปแล้ว!!!”
“จะมิสนใจในความห่วงใยที่ท่านแม่มีต่อเธอหรืออย่างไรกัน?”
“ถ้าห่วงนักแกก็ไปส่งพวกฉันสิ”
“กระผม?”
“ไปส่งให้ถึงบ้านจัตุรัสชุมนุมเลยนะจ๊ะพี่เอ้”
“..........................................”
“ไม่งั้นหนูกับพี่ก็คงจะต้องนั่งรถเมล์ไปเอง”
“ฮืม~~...ท่านแม่ช่างคาดการณ์ได้แม่นยำนัก”
“?”
“ความจริงท่านสั่งกระผมมาแล้วว่าหากทัดทานมิได้ก็ให้ไปส่งทั้งสองที่บ้านจัตุรัสชุมนุมแลนอกจากนี้ยังพูดอีกว่า...”
“อะไรคะ”?
“กับคนหัวดื้อหัวรั้นก็ต้องปล่อยให้ไปพบเจอความลำบากด้วยตนเองจึงจะรู้สำนึกแลหุบปากไปเอง”
“ยัย...ยัยน้าบ้าหลอกด่ากันนี่หว่า!?...หาว่าฉันเป็นคนอวดดีรึ?”
“ใจเย็นๆจ้ะพี่...นับหนึ่งถึงสิบ”
“...น่าเห็นใจเอกคเชนทร์ที่มีพี่สาวเจ้าอารมณ์”
“ไอ้เอ้!!”
“อะ...อะแฮ่ม!!”
“...เจ้าสำบัดสำนวนทั้งแม่ทั้งลูก...ฝากไว้ก่อนเหอะ!!”
......................................................................................................................................
...และในขณะเดียวกันที่โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย...
“ท่านพี่เจ้าคะ”
“เพิ่งจะนอนไปชั่วโมงกว่าๆเองตื่นซะแล้ว...มีอะไรจ๊ะ?”
“...มาตาม”
“พี่แค่ขึ้นมารับลมเย็นๆเดี๋ยวก็กลับไปนอน”
“แต่มิสมควรสูบบุหรี่นะเจ้าคะ...ม่อนห่วงใยสุขภาพของท่านพี่”
“โธ่~...บอกหลายครั้งแล้วว่าพี่เพิ่งจะสูบตอนย้ายมาอยู่ที่นี่น่า!...แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ช่วยทำไม่รู้ไม่เห็นบ้างก็ได้”
“............................................”
“ยามสามแล้ว...ไหนว่าจะไปหาเจ้านั่นไง?”
“...เขาตื่นอยู่”
“ดึกป่านนี้แล้วน่ะนะมัวทำอะไรกัน?...อ๋อ!!...คงจะเพราะกระสับกระส่ายไม่มีรูให้เสียบแก้เงี่ยนมั้ง?”
“ท่านพี่ใช้ถ้อยคำหยาบโลนอีกแล้วนะเจ้าคะ!?”
“น้องยังเป็นเด็กประถมหรือไง?”
“เอ๊ะ!?”
“ไม่ใช่ๆ...โตเป็นสาวเต็มตัวแถมหน้าอกก็ใหญ่เต็มมือนิ...ฮิ!...ไม่ใส่เสื้อในซะด้วย”
“ท่านพี่--”
“กางเกงในก็ไม่นุ่ง...เตรียมพร้อมทุกเวลาเชียวนะ”
“อย่าเจ้าค่ะ!...มิใช่ที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ...ขอแค่มีความต้องการจะเป็นที่ไหนก็ได้”
“มิทราบว่าเอาท่านพี่สุรีย์พรรณไปไว้ที่ใดเจ้าคะ?”
“หือ?”
“อย่างไรเสียน้องก็คงจะสู้ท่านพี่สุรีย์พรรณมิได้ดอก”
“แน่ะ!!...หึงพี่ใช่มั้ย?”
“.............................................”
“แคทเค้าไม่รู้จะไปปลดปล่อยกับใครพี่เห็นใจก็เลยช่วยแต่ยังไงม่อนก็เป็นที่หนึ่งของพี่เสมอจ้ะ”
“มิต้องมาปากหวานเลยเจ้าค่ะเพราะลับหลังน้องท่านพี่ก็ชอบเล่นหูเล่นตากับหญิงอื่น”
“ก็แค่มองเฉยๆ”
“.............................................”
“จริงๆนะ”
“เจ้าค่ะ”
“ชื่นใจพี่เหลือเกิน~~...เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหน?...อ๋อ!...ความมักมากของเจ้าเอกคเชนทร์...อา--...ม่อนก็น่าจะช่วยสงเคราะห์ให้เจ้านั่นสักหน่อยนะ”
“ท่านพี่!!!”
“อย่าเข้าใจผิด...พี่หมายถึงว่าคืนนี้ม่อนไปหลอกมันให้จับไข้หัวโกร๋นหำจะได้เหี่ยวหดซะเลย...ฮ่าๆๆ...นี่แค่พูดเล่นอย่าทำจริงนะ”
“...น่าสนใจ”
“หือ?”
“เปล่าเจ้าค่ะ”
....................................................................................................................
...ส่วนทางด้านพระเอกของเรา...
“ดึกดื่นยังโทรมาจีบเค้าอีกเหรอ?”
“...ฉันนอนไม่ค่อยหลับเลย”
“ดีใจที่จะได้ไปอยู่บ้านใหม่?”
“เธอก็พูดเรื่อยเปื่อย”
“ฝนไปอยู่เป็นเพื่อนไหมล่า--”
“จะรบกวนเปล่าๆและขืนพี่เธอรู้ล่ะก็ฉันเละแน่”
“ไม่รู้หรอกเพราะไม่อยู่บ้าน”
“ไปไหน?”
“เจ๊ค้างที่บ้านอีกหลังน่ะ...แฮ่ม!!...ถ้าอยากเจอฝนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่...ไม่เกินสิบ...สิบห้านาทีก็ถึงโรง’บาลแล้ว”
“พูดเป็นเล่นรถก็ไม่มี...ไม่สิ...มีแต่เธอก็ขี่ไม่เป็นแล้วจะมายังไง?”
“เค้ามีวิธีของเค้าก็แล้วกันน่า--”
“อย่าลำบากเลย...พรุ่งนี้ก็เจอกัน”
“ที่ว่านอนไม่ค่อยหลับน่ะกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า?”
“ก็...ไม่เชิง”
“...ยังคาใจกับเสียงของสาวปริศนานั่นใช่มั้ย?”
“ฝน”
“จ๋า~~”
“ฉันรู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร”
“...สามพี่น้องบอกเรอะ?”
“อืม”
“รู้อะไรมั่ง?”
“แค่ชื่อจริงกับชื่อเล่นและนิสัยใจคออีกนิดหน่อย”
“...โฮ่~~”
“ตอนเด็กไม่เคยพบกันใช่มั้ย?...คือฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้เลย”
“ถูกแล้ว”
“เหตุผลคืออะไร?”
“ถ้าถามอย่างนี้ก็คงต้องคุยกันยาวนะแต่เอาสั้นๆก่อน...พี่ม่อนเป็นคนชอบเก็บตัวมาตั้งแต่เด็กเพราะมีปัญหาทางร่างกาย”
“ปัญหา...ทางร่างกาย”
“บอกก็ได้...ดวงตาของเธอไม่ดีมาแต่เกิด...ปัจจุบันก็คงมองอะไรแทบจะไม่เห็นแล้วล่ะ”
“มะ...มันจะเป็นไปได้ไงก็เมื่อเย็นนั่น!?...ตาเธอก็...เหมือนคนปกตินี่แถมเดินไปไหนมาไหนได้...”
“นี่ที่รักขา~~...คนๆนั้นที่ตัวเองเห็นน่ะไม่มีอะไรสักอย่างที่จะเป็นความจริงเลย...ชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนไม่รู้กับจะมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่าก็ยังเป็นเครื่องหมายคำถามตัวเบ้อเร้อ!?...ไม่แน่นา--...ฝนที่กำลังคุยกับบอลอยู่นี่ก็อาจจะเป็นพี่ม่อนปลอมตัวมาก็ได้...เอิ๊กๆๆ”
...ยังจะมีแก่ใจพูดเล่นหัวกับผมอีกแน่ะยัยผีนี่...ไม่มีทาง!!!...ต่อให้จอมโจรลูแปงมาเองก็เลียนแบบสาวน้อยหยาดฝนนี่ไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบแต่เมื่อกี้เอ่ยคำว่า “นี่ที่รักขา” พร้อมลากเสียงยาว...อูย~~...เสียวสันหลังวาบ!!!...
“เธอไม่สวยรึถึงไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง?”
“เหวอ!!...พี่ม่อนเนี่ยนะไม่สวย?...ถ้าเธอขี้เหร่ล่ะก็ฝนจะกลายเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์ในบัดดลเลยนะเคอะ!!!”
“พูดเล่น...สาวๆตระกูลนี้มีแต่สวยน่ารักทั้งนั้น...คือฉันไม่เข้าใจ”
“ก็ไม่ต้องเข้าใจสิน่าปวดหัวเปล่าๆ...แอะๆ!!...ตัวเองสนใจพี่ม่อนเข้าแล้วใช่มั้ย?”
“บ้า!!...หน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้แล้วมีเยี่ยงอย่างอะไรจะไปสนใจ?”
“ถ้าได้เห็นตัวจริงแล้วยังจะเสียงแข็งแบบนี้ไหมน๊า~~”
“ฉันไม่ใช่คนประเภทที่เห็นผู้หญิงแค่ครั้งเดียวก็จะเที่ยวไล่แจกขนมจีบนะเว้ย!!”
“แล้วเค้าจะคอยดู๊~~”
...หึ!...บางครั้งเถียงกับยัยเขี้ยวปิศาจก็สนุกดีเหมือนกันแต่ก็ถูกตรงที่น่าปวดหัวเปล่าๆถ้าจะคิดเรื่องของคนประหลาดลึกลับที่แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ยอมเปิดเผยในเวลานี้...
“แสดงว่าไม่มีความจริงใจที่จะทำความรู้จักกัน...พอแล้ว...ราตรีสวัสดิ์”
................................................................................................................................
“...............................................”
“...............................................”
“เฮ้ย!!?”
“อย่าส่งเสียง...อย่าขยับ”
“ไม่!!...ยะ...อย่าทำอะไรผมนะ!!!”
...ช่วงเวลาตีสามกว่าๆขณะที่ผมกำลังหลับสบายก็เกิดเหตุให้ต้องหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะจู่ๆมีวัตถุบางอย่างมาจ่อที่คอหอย...
“คุณ...คุณต้องการอะไร?...ห้อง...ห้องนี้ไม่มีของมีค่า”
“หุบปาก!!”
“อะไร!?...จับ...จับผมมัดทำไม?...อุ!!”
“พูดอีกโดนเฉือนแน่!!!”
...ต่อให้ตกใจขนาดไหนแต่ผมทราบดีว่าถ้าไม่ทำตามก็อาจมีสิทธิ์อายุสั้นก่อนเวลาอันควรจึงต้องปิดปากเงียบกริบไม่กล้าแม้กระดิกตัว...คนๆนี้เอาเชือกที่เตรียมมาผูกแขนขากลางลำตัวผมตรึงไว้กับขอบเตียงอย่างแน่นหนาและยังอุดปากผมด้วยผ้าเช็ดหน้าอีก...ปล้นทรัพย์,ลักพาตัวเรียกค่าไถ่,ฆาตกรรม...ตกลงเขาจะทำอะไรกันแน่?...
(ลักพาตัวเรียกค่าไถ่ไม่น่าจะใช่เพราะจับเรามัดติดกับเตียงส่วนปล้นทรัพย์ก็เสียเวลาเปล่าเพราะที่นี่ไม่มีของมีค่าอะไรนอกจากเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อยเท่านั้น...เรียกพยาบาลดีมั้ย?...ไม่ได้ๆ)
“............................................”
(งะ...งั้นก็ฆาตกรรมน่ะสิ!?...ไม่นะ!!!!...เราไปทำอะไรให้ใครแค้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?)
...บุคคลนิรนามรูดม่านที่หน้าต่างและเดินไปล็อคกลอนประตูห้องซึ่งปกติโรงพยาบาลเขาจะไม่ล็อคจากนั้นก็ปิดไฟในห้องน้ำกับไฟตรงประตู...พอเริ่มชินในความมืดก็เห็นว่าคนๆนี้แต่งชุดหมีสีดำสวมหมวกไอ้โม่งสีเดียวกันพร้อมคาดผ้าปิดปากอย่างมิดชิดจึงไม่รู้เลยว่าเป็นใครและมองไม่เห็นดวงตาของเขาด้วยซึ่งเข้าใจว่าอาจจะใส่แว่นตาดำปกปิดอีกชั้นก็ได้...
(รึจะเป็นคนที่เรารู้จักจึงอำพรางใบหน้าตนเองถึงขนาดนี้?)
“อีก...ชั่วโมงกว่าๆ”
...หืม?... อีกชั่วโมงกว่าๆก็ตีห้าซึ่งเวลานั้นพยาบาลจะเริ่มเข้ามาดูแลคนป่วยอย่างเช่นตรวจดูขวดน้ำเกลือหรือวัดไข้นี่นา!!...คนๆนี้รู้ว่าใครจะมาตอนเวลาไหนซึ่งก็อาจเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนในโรงพยาบาลแห่งนี้...เขาเปิดไฟดวงเล็กตรงหัวนอนผมแล้วดึงม่านให้มาบังรอบเตียง...ผมชักสงสัยแล้วว่าตกลงเขาจะทำอะไรกันแน่?...
“เฮ้อ~~”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(ผู้...ผู้หญิง!?)
...พอคนลึกลับนี่ถอดชุดหมีออกผมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิงเพราะมีหน้าอกแต่ก่อนนั้นได้ยินเสียงถอนหายใจด้วย...ข้างในเธอสวมเสื้อแขนสั้นสีดำแต่ท่อนล่างนุ่งกางเกงในแค่ตัวเดียว...แสดงว่า...แสดงว่าเจ้าหล่อนมาเพื่อข่มขืนผมงั้นเรอะ?...
“อื้อๆๆๆ”
“อย่าดัง!”
“!!!!”
...สาวเจ้าดึงกางเกงคนไข้ทีเดียวลงไปถึงข้อเท้าและหันขวับมาเอ็ดแต่ผมก็ยังพยายามดิ้นรนเพราะไม่ อยากถูกข่มขืนให้เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายและอีกอย่างก็กลัวติดโรคด้วย...จะให้แน่ใจได้ยังไงกันล่ะว่าเธอปลอดภัย?...
(โธ่ว้อยมัดซะแน่นเลยยัยโจรปล้นสวาท!!!)
“...ไหน?”
“อู้อออออออออออ...อื๊ออออออออออออ...โอ๊ววววววววววว”
(ยัยบ้า!!...ประสาทไปแล้วหรือไงถึงเอาน้ำแข็งมาถูกระดอเรา...มันเย็นนะโว้ย!!!)
...เย็นปรี๊ดขึ้นถึงสมอง...ผมสะดุ้งโหยงสุดตัวเพราะหญิงสาวดันเล่นพิเรนทร์หยิบก้อนน้ำแข็งจากไหนไม่รู้และเอามาถูรอบๆท่อนควยซึ่งแอร์ในห้องมันก็หนาวเป็นทุนเดิม...นี่สติของหล่อนยังปกติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย?...
“เริ่มแข็งแล้ว”
“อูววววววววววววว”
...หญิงสาวผู้ปิดบังใบหน้าขึ้นมานั่งห้อยขาบนเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดกระดอที่เปียกน้ำจนแห้งดีจากนั้นดึงผ้าคาดปากออกพลางเริ่มปฏิบัติการก้มหน้าแลบลิ้นเลียไปตามท่อนลำจากหัวลงล่างและจากล่างขึ้นบน...มันเป็นประสบการณ์ “เสียว” แบบใหม่ที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยนับตั้งแต่เย็ดหีเป็น...
“อูยยยยยยยยยยยย...ซีดสสสสสสสสสสสส”
“อืมมมมมมมมมมมมม”
(เสียวควยฉิบ!!...นี่ขนาดแค่เอาลิ้นเลียเฉยๆนะ...ใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า!!)
“โออออออออออออ”
...พอเห็นใกล้ๆก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้สวมแว่นตาดำอย่างที่คาดไว้...เธอเป็นใครกันแน่นะถึงต้องอำพรางตัวขนาดนี้คนที่ผมรู้จัก...ใครล่ะ?...
(สาไม่มีทางทำอย่างแน่นอนอ้อยนั้นรูปร่างก็ไม่ใช่เลยส่วนกุนไม่มีความคิดแผลงๆหรอก)
“อุ!!”
“อื้ออออออออออออออ”
(แม่กวาง,ป้าศรีก็ไม่ใช่เด็ดขาดโดยเฉพาะรายแรกที่ยังโกรธเราอยู่และที่นี่ก็ไม่ใช่ที่บ้าน)
“จ๊วบๆๆ”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(บุศ?...ไม่...ไม่น่าใช่...ด้วยนิสัยอย่างเธอจะปลอมตัวทำไมให้ยุ่งยากและโบว์ก็เหตุผลเดียวกับอ้อยคือตัวเตี้ยหน้าอกเล็กแต่สาวเจ้าที่กำลังดูดเอ็นเรารูปร่างสูงเพรียวนมเป็นกระเปาะ)
“กรอดดดดดดด”
“...แข็งถูกใจ”
(พี่นัน,พี่แก้ว...ไม่ใช่...ไม่ใช่สองคนนั้นชัวร์!!!)
“.................................................”
“.................................................”
...ต่อมาสาวเจ้าอ้าปากอมควยเข้าไปเกือบครึ่งแล้วใช้ริมฝีปากรูดหนังควยผงกหัวขึ้นลงเสียงดังจ๊วบๆๆๆส่วนลิ้นก็ตวัดไปรอบหัวหยักกับรอบแท่งเนื้อสลับใช้ฟันแทะเบาๆพอให้รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ...
(ยัยผี?...ที่แล้วมาพฤติกรรมน่าสงสัยก็จริงแต่ไม่น่าใช่เพราะเธอดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าจะเล่นเราซึ่งๆหน้าได้และขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น...พี่แคท?...ตัดออกไปได้เลยเพราะแม่นี่เกลียดขี้หน้าเราอย่างกะอะไรดี!!!)
...หญิงสาวดูดควยอยู่พักหนึ่งก็คายมันออกและเงยหน้าดูผมที่เหงื่อแตกเต็มหน้าทั้งที่อยู่ในห้องพิเศษเปิดแอร์...หล่อนมองผมแล้วก็ก้มหน้าง่วนอยู่กับท่อนเนื้อกลางหว่างขาต่อ...
(ก็นับว่าเก่งพอตัวแต่ยังเทียบกับป้าเอ็มหรือยัยศิไม่ได้)
อือออออออออออออออออ...อืมมมมมมมมมมมมมมมมมม
(อ๊าก!!!...อย่างับหนังกระโปกซี่!?...ตรงนั้นมีหมอยอยู่ด้วย...มันเจ็บ)
“ซีดสสสสสสสสสสส”
(อูยยยยยยยยย...หรือจะเป็นลูกพี่ลูกน้องคนอื่น?...มีทางเป็นไปได้เหมือนกันแต่ใครล่ะ?)
...หญิง สาวเอามือแตะแก้มผมก่อนจะเอื้อมปิดไฟหัวนอนจากนั้นย่อตัวถอดกางเกงในออก...อู้หู~~...เธอคนนี้รูปร่างดีเหลือเกินคะเนด้วยตาแล้วไม่น่าจะอายุมากนะ(ไม่ถึงสามสิบชัวร์)และเพราะมันมืดหรอกผมจึงมองหีไม่ค่อยชัดแต่ก็มีขนขึ้นเยอะพอสมควร...
“?”
(เอากางเกงในมาวางที่หน้าเรา...จะให้ดมกลิ่นเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศเหรอ?)
“แกชอบใช่มั้ย?”
(ไม่ใช่สาวกคนรักกางเกงในหรอกนะเพราะเราชอบดมหีตรงๆมากกว่าแต่เอาเหอะ...สภาพนี้ยังจะเรียกร้องอะไรอีกได้)
...ทีแรกก็หวั่นๆว่าจะเป็นพวกแปลงเพศมาแต่วางใจได้บ้างล่ะเพราะกลิ่นที่ติดแพนดี้ตัวจ้อยนี่เป็นน้ำหล่อลื่นจากอวัยวะเพศผู้หญิงของแท้แน่นอน...โอว!!...หญิงสาวขยับตัวขึ้นไปนั่งยองแถวๆหน้าขาผมพลางเลิกเสื้อแขนสั้นขึ้นก่อนเงยหน้ามองผมที่กำลังสูดดมกางเกงในของเธอจากนั้นหล่อนจับควยตั้งขึ้นแล้วเอารูหีมาถูวนไปวนมาทำอยู่หลายครั้งจนครางออกมาเบาๆส่วนผมนอนตัวแข็งกัดฟันกรอด...สักพักหญิงสาวผู้ลึกลับก็ดึงผ้ามาปิดปากเช่นเดิมพลางหมุนตัวเปลี่ยนทิศหันหน้า ออกปลายเท้าและพูดว่า..
“...ขอใช้หน่อย”
“โออออออออออออออออออออ”
“อูยยยยยยยยยยยยยย...ใหญ่...ใหญ่เหมือนกัน...อื้มมมมมมมมมม”
...เข้าใจว่าเวลาน้อยและกลัวใครจะมาเห็น...หญิงสาวใส่หมวกไอ้โม่งสวมแว่นดำผู้รอบคอบจึงรีบคล่อมบนตัวผมแล้วจับควยอมรูดเบาๆจากนั้นเอามันจ่อปากรูหีและพยายามกดตัวลงมาอย่างเร็ว...
“เอาะ!!!...อ๊อยยยยยยยยยยยยยยย~~”
(อืออออออออออออออออ...อื๊ออออออออออออออออ)
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม...โอออออออออออ”
...เสียงสาวเจ้าครางยาวๆขณะก้มดูควยผมค่อยแทรกผ่านกลีบแคมหายเข้าไปในอวัยวะเพศของตัวเองกว่าครึ่งลำแล้วก็เปลี่ยนเป็นครางหายใจติดขัด...
“อึ๊ก!!!...อู๊ยยยยยยยยยยย”
(สุด ยอดดดดด...หี...หีคับฉิบหา-อย่างกับของเด็กควยเลยเข้ายากมากทั้งที่น้ำหล่อลื่นในนั้นก็รู้สึกว่ามีเยอะเพราะมันเปียกชุ่มแถมอุ่นไปทั้งลำ)
“ซีดสสสสสสสสสสสสสสสสส...จะ...จะมิดแล้ว...อ๊าวววววววววววววววววว”
...ในที่สุดความพยายามของหญิงสาวก็เป็นผลสำเร็จที่ควยผมผลุบหายเข้าไปในรูสวาทของตัวเองมิดดุ้นและไม่ต้องรอให้นานเกิน...หล่อนเริ่มโยกเอวดันหน้าดันหลังและ ร่อนหีวนไปรอบๆแล้วก็เร็วขึ้นๆตามลำดับ...
“อื้อๆๆๆๆๆ”
(ตอดแรงมาก!!!...อะไรของผู้หญิงคนนี้?)
“ไม่!!...ฉันเอง”
“อูวววววววววววววววววววววว”
“บอกว่าไม่ต้อง!!!...นอนเฉยๆพอ”
...สาวนิรนามคงกลัวผมจะกระฉูดน้ำเงี่ยนก่อนเธอเสร็จจึงสั่งไม่ให้กระดกควยสู้ดังนั้นผมได้แต่นอนตัวเกร็งรอรับการโยกขย่มเพียงฝ่ายเดียว...หล่อนเอื้อมมือจับราวเหล็กซ้ายขวาข้างเตียงนั่งยองๆยกก้นโขยกควยผมอย่างเอาเป็นเอาตายคล้ายตายอดตายอยากมาจากไหนไม่ทราบ...
“โอ๊ววววววว...กรอดดดด...อีกนิด...อีกนิดนึง...ซีดสสสสสสสสสสสส...เสียวจังเลยยยยย”
...หญิงสาวเหลียวหลังมองและบอกด้วยน้ำเสียงที่ขาดช่วงแต่มันจะทนไม่ไหวแล้วเพราะรูหีของหล่อนฟิตสุดยอดแถมมีแรงบีบรัดจนควยวิ่งฝืดทั้งที่มีน้ำเมือกไหลเยิ้มตลอดเวลา...
(หลั่งออกมาเยอะมากจนลูกกระโปกเปียกไปหมดแล้วเนี่ย)
“อ๊าววววววววววววววว...ดี...ดีมาก...อู๊ยๆๆๆๆๆ”
“โออออออออออออ”
“อย่างนี้...อย่างนี้แหละ...อูยยยยยยยยยยย”
“อื้ออออออออออออออ...อุด...อุดออด”
(สุดยอด!!!...ไม่ได้ล่อหีมาหลายวันอยู่ๆก็เจอเครื่องเพศชั้นเยี่ยม...นี่จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะ?)
...ต่อให้ควยถูกกระตุ้นด้วยปากกับลิ้น(บวกน้ำแข็ง)ก็ไม่ทำให้มีอารมณ์เท่าไหร่เพราะหนึ่งโดนข่มขืนอย่างเสียศักดิ์ศรีและสองไม่เห็นหน้าเห็นตากันแม้เจ้าหล่อนจะเลิกเสื้อยืดจนเห็นหน้าอกก็เถอะ...
(มันต้องได้ดูดได้จับด้วยซี่!!)
“อ๊าาาาาาาาาาาา”
“โอออออออออออออ”
“อื้อออออออออออ...อึ๊ยยยยยยยยยยย”
...ที...ทีแรกผมคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนใจเพราะรูหีของผู้หญิงคนนี้ฟิตและมีน้ำหล่อลื่นไหลออกมากเหลือเกิน...จำได้ว่าแค่เธอจับควยมาถูกับหีครั้งแรกก็มีน้ำเมือกเปียกเยิ้มแล้ว...
(หล่อนคงเกิดอารมณ์ทางเพศมาก่อนหน้านี้และตั้งใจมาหาเราโดยเฉพาะ)
“อุ๊ก!!!”
“!?”
“ถะ...ถึงมดลูก!?”
...ไม่น่าแปลกหรอกก็เธอขย่มแรงขนาดนั้นและควยผมก็สั้นซะเมื่อไหร่?...โดนควยกระแทกถึงปากมดลูกสาวเจ้าจึงหยุดนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะยกตูดขาวๆขย่มต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...จะว่าไปนอกจากท่าหมาแล้วผมโปรดปรานท่านี้มากเลยให้ตายสิเพราะมันเสียวๆสุดทั้งสองฝ่าย...ป้าเอ็มเคยพูดว่าชอบท่านี้ที่สุดและจะเกิดอารมณ์มากๆถ้ามีคนอื่นดูอยู่ด้วย...ใช่...ที่กระท่อมหลังน้อยขึ้นไปทางเหนือของบ้านพักตากอากาศกลางภูเขา...
(“ท่านี้...ผะ...ผู้ชายอย่าเอาเปรียบนอนเฉยๆ...ต้องช่วยผู้หญิงด้วยนะ”
“แต่...แต่ถ้าแบบพี่ไม่ต้องน้องทำเองล่ะครับ?”
“ฮิ!...นั่นก็ต้องตามใจจ้ะ”
“แต่ผมว่าช่วยกันกระทุ้งจะสนุกกว่านะครับนายหญิง?”
“ยิ่งสองต่อหนึ่งล่ะมันส์โคตรๆ”
“พวกพี่เนี่ยล่ะ...นายหญิงกำลังเย็ดกับนายท่านนะคะ”
“ให้...ให้ฉันเสร็จกับตาหนูก่อน...แล้วพวกนายน่ะเข้ามาพร้อมๆกันเลย”
“ดวง...ตอนพี่เอากับนายหญิง...เอ็งถ่ายไว้ด้วยนะ”
“จ้ะพี่”
“งั้นศิขอต่อจากนายหญิงล่ะกัน”
“เข้าทางยัยศิจนได้ว่ะ”
“ก็มันติดใจควยนายท่านซะแล้วไงครับพี่เศก”
“พวกพี่นั่นแหละไม่ต้องว่าหนู...จ้องหีจ้องตูดนายหญิงตาเป็นมันเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”
“อู๊ยยยยยยยย...ป้าจะออกแล้ววววววว...อาาาาาาาา”
“แต่ผมยังไม่...”
“มะ...ไม่เป็นไร...เดี๋ยวตาหนูค่อยไปออกกะยัยศิ...ซีดสสสสสสสสสสส...ใกล้จะเสร็จแล้วววววว”)
“โอ๊ะนี่แก!?...แกเด้งควยรึ?”
“..............................................”
“อื้มมมมมม...เชือกหลวมนี่เอง...ซีดสสสสสสสสส...ชะ...ช่างเถอะ”
...แล้วหญิงสาวก็ร่อนเอวบดหีใส่ควยอย่างเร่าร้อนมากขึ้นโดยไม่สนใจเชือกที่มัดกลางตัวผมเพราะต่อให้ตรงนี้คลายจนหลุดก็ไม่มีประโยชน์เพราะที่มือทั้งสองข้างยังถูกมัดแน่นอยู่...เห็นนมสาวเจ้าเด้งขึ้นเด้งลงแล้วอยากบีบอยากเคล้นบ้างจังเลย...
“อือออออออออออออออ”
“โอวววววววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสสสส...เยี่ยม...เยี่ยมเลย...อูววววววววววววว”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม”
(เอ้ยเดี๋ยวก่อนไอ้บอล!?...นี่แกมีความสุขขนาดนี้เชียวหรือ?...อย่าลืมว่านี่คือการข่มขืนนะเว้ย!!...ใช่...มันเป็นกรรมตามทัน...กรรมนั้นคืนสนองที่มึงร่วมมือกับไอ้เชนและกระทำสิ่งชั่วร้ายต่อแอม!!!...มึงลืมไปแล้วหรือไง?)
...จิตสำนึกด้านดี(?)กลับมาเตือนสติไม่ให้ผมถลำลึกหลงไปกับตัณหาความใคร่แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่าในเมื่อไม่อยู่ในสภาพที่ขัดขืนได้?...
(พยายามไม่คิดอะไรให้ควยมันอ่อนตัวลง)
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยย”
“.................................................”
“โอ๊วววววววววววววว...โอ้ยยยยยยยยยยย”
...ไม่...ไม่ได้ผล...เสียงครางของหญิงสาวทำให้ตัณหาของผมตื่นตัวยิ่งกว่าเดิมอีก...ความคึกคะนองดังม้าศึกนี้เหมือนในวันสุดท้ายที่บ้านพักตากอากาศกลางภูเขาเลย...ตอนกลางวันผม,ป้าเอ็ม,ศิ,ศุกร์,เศกกับดวงเมียของเขาต่างผลัดเปลี่ยนคู่เล่นสวิงกิ้งกันทั้งแบบหนึ่งต่อหนึ่ง,สองต่อหนึ่ง,สามต่อหนึ่งพอใคร เหนื่อยก็พักดูคนอื่นหรือผลัดกันเป็นตากล้องถ่ายวีดีโอครั้นตกกลางคืนก็ปิด ห้องคู่ใครคู่มันซึ่งแน่นอนว่าผม...
(“ตาหนูอย่าเพิ่งหลับซี่~~”
“อือ--...ป้าจะชวนผมเย็ดอีกแล้วเหรอ?”
“พรุ่งนี้เราก็จะกลับ...เรามาสนุกกันจนแจ้งเลยดีมั้ย”
“โห!!...ผมได้มีหวังตายคาอกป้านี่แหละ”
“เราอย่าแพ้สี่คนนั่นสิจ๊ะ”
“พวกเขานอนกันแล้วมั้ง?”
“ใครว่า?...ป้าได้ยินเสียงครางดังลอดเข้ามาในนี้เลย”
“เซ็กส์จัดกันจริงๆ”
“มาเถอะค่ะที่รักของเมีย...จะปล่อยให้คืนนี้ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เมียไม่ยอมหรอกนะ”)
...รุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาโดยนอนคว่ำทับป้าเอ็มและควยยังคาหีอยู่เลย...จำได้ว่ายกแรกร่วมทางรูตูดแล้วยกสองเล่นสลับทั้งสองรูหมดเรี่ยวหมดแรงกันทั้งป้าหลานส่วนอีกสี่คนก็เล่นเสียวเกือบทั้งคืนตื่นมามองฟ้าเหลืองไปตามๆกันและแทบไม่อยากจะขับรถกลับเชียวล่ะ...ช่างเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือนจริงๆ...
“อ๊ะ!?...แก...ออกแล้ว~~”
(เอ้ย!!!...เงี่ยนกูแตกได้ไงวะ!?)
...แย่ล่ะสิ!!!...นึกเหตุการณ์อันแสนหวานตอนที่เอากับป้าเอ็มจนน้ำกามกระฉูดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวสักนิด!?...หญิงสาวนิรนามรีบขยับตัวออกแล้วเอาปากดูดควยที่ยังขับน้ำเงี่ยนออกมาเป็นชุดๆกับใช้มือช่วยชัก...หล่อนพยายามปลุกให้ควยของผมกลับมาแข็งตัวอีกครั้ง...
“...ฉันยังไม่เสร็จนะ”
“..............................................”
“แข็งสิ!”
“..............................................”
“บ้าที่สุด!!!”
...หญิงสาวหงุดหงิดยิ่งนักที่เห็นควยผมอ่อนพับปลุกยังไงก็ไม่ขึ้นมาอีก...โธ่~~...เข้าใจธรรมชาติของผู้ชายบ้างมั้ยแม่คุณ!!!...
“มีคน!?”
“!!!”
...เท่านั้นแหละ...สาวเจ้ารีบคว้าชุดมาสวมด้วยความว่องไวแล้ววิ่งเผ่นฝ่าม่านออกไปจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาในห้อง...
“คุณเอกคเชนทร์เป็นอะไรคะทำไมล็อคห้อง?...ว้าย!!!”
“อื้อๆๆๆๆ”
(แก้เชือกให้หน่อย~~)
“เกิดอะไรคะเนี่ย?...นั่นใครน่ะ!?”
...คาดว่ายัยตัวแสบคงจะหลบอยู่ในห้องน้ำและรอพยาบาลมาช่วยแก้มัดให้ผมแล้วอาศัยจังหวะนี้รีบหนีไป...
“ฮ่า!!...ช่วยดึงกางเกงผมขึ้นที...หนาวจะแย่แล้ว”
“คะ...ค่ะ...เมื่อกี้มีคนวิ่งออกไปด้วย...ใครคะ?”
“ผมไม่รู้ครับแต่เป็นผู้หญิง”
“ตายล่ะ!!...ต้องเรียกรปภ.”
“อย่า...อย่าบอกใครเด็ดขาดนะครับ...ช่วยปิดเป็นความลับด้วย...ผมอาย”
“แต่ว่า...”
“ขอร้องเถอะครับคุณพยาบาล...ถูกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เข้ามาข่มขืนถึงบนเตียงรู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น...นึกว่าสงสารผมก็ได้”
“...................................................”
...เหตุการณ์อัปยศที่สุดแสนจะน่าอับอายนี้ให้มีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีและผมจะไม่มีวันเผลอหลุดปากออกมาเด็ดขาด!!!...ให้ตายสิหล่อนเป็นใครกันแน่นะ?...ชีวิตนี้ถ้าไม่ตายไปซะก่อนผมจะต้องรู้ให้ได้เลย!!!!...
......................................................................................................................................
...ที่ป่าละเมาะใกล้ๆลานจอดรถทางด้านหลังของโรงพยาบาล...
“โธ่เอ๊ย!!!...รีบร้อนจนไม่ได้หยิบกางเกงในมาด้วย...ช่างเป็นผลข้างเคียงที่หัวเราะไม่ออก...นึกว่ากับพี่เซคแล้วจะเพียงพอแต่มันกลับไม่ใช่”
...ที่แท้ผู้หญิงที่อำพรางตัวแต่งชุดหมีสวมหมวกไอ้โม่งใส่แว่นดำพร้อมผ้าคาดปากคนนี้ก็คือ...
“สุรีย์พรรณเอ๋ย~~...เธอคิดง่ายเกินไปแล้วที่จะไปฝากความหวังกับเจ้าไก่อ่อนพรรค์นั้นและมันก็จอดในยกแรกปล่อยให้เธออารมณ์ค้างอยู่คนเดียว...ฮึ!!”
...เนื่องเพราะผลข้างเคียงของ “สุริยะโลหิต” ยังคงหลงเหลืออยู่และมันคอยเฝ้ารบกวนจิตใจอยู่นั่นเอง...แคทจึงยอมเสี่ยงบุกมา “ข่มขืน” บอลถึงโรงพยาบาลและผลที่ได้กลับคืนในสายตาของเธอก็ช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย...
“สรุปงานนี้เราเสียตัวฟรี...น้องม่อน!!!!”
“เจ้าค่ะ”
“อะ...อะไรกัน!?...เธอมาอยู่ที่นี่...ได้ยังไง?”
“เห็นเจ้าค่ะ”
“!?”
“ม่อนตื่นนอนตอนเริ่มยามสี่ก็ขึ้นมารับลมเย็นบนดาดฟ้าตึกแลเห็นรถของท่านพี่สุรีย์พรรณเข้ามาในโรงพยาบาลจึงสงสัยยิ่งนักว่าในยามวิกาลเช่นนี้แล้วยังมีธุระอันใด?”
“............................................”
“เหตุใดจึงกระทำเช่นนั้นเจ้าคะ?...แม้น้องจะเห็นด้วยตาตนเองแต่ก็มิอยากจะเชื่อว่านั่นคือความจริง”
“เพราะผลข้างเคียงของสุริยะโลหิตยังไม่หมดไปจากร่างกายพี่...มันทำให้พี่กระสับกระส่ายทรมานจนนอนไม่หลับเลย”
“แล้วไยจึงต้องเป็นเอกคเชนทร์เจ้าคะ?”
“มันไม่มี...”
“?”
“...ไม่มีผู้ชายคนไหนที่พี่จะสนิทมากพอ”
“ฮึ!!...นี่แหละผลเสียของการไม่สนใจผู้ชาย”
“!!!!!!!”
“น้องนางหยาดฝน!?”
“เมื่อเย็นแค่หนูเห็นพี่มาที่โรงพยาบาลก็รู้แล้วว่าผลข้างเคียงมันยังไม่สลายไปหมด”
“เธอ...จะหยั่งรู้ความคิดฉันแม่นเกินไปแล้ว!!!”
“ถึงพี่จะแสดงสีหน้านิ่งเฉยทำไม่รู้ไม่ชี้แต่ตบตาหนูไม่สำเร็จหรอก...โฮ่~~...ลงทุนไปซื้อชุดหมีกับสวมหมวกไอ้โม่งใส่แว่นดำปลอมตัวเชียวน๊า!!”
“...................................................”
“...เธอจะบอกบอลใช่มั้ยว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่บุกข่มขืนเขาถึงบนเตียงก็คือพี่?”
“วางใจได้!!!...ฝนจะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
“?”
“หนูเข้าใจและเห็นใจว่าพี่ไม่รู้จะไปปลดปล่อยความต้องการทางเพศอันรุนแรงนี้กับใครได้...”
“พอที!!”
“และเพราะพี่ไม่ยอมมีแฟนฉะนั้นคนที่พอจะพึ่งพาได้ก็มีแค่บอลเท่านั้น”
“หยุดพูดเถอะ!!...พี่มีเซ็กส์กับบอลไม่ใช่เพราะความชอบแต่...”
“นั่นมันมุมมองของพี่คนเดียว”
“!?”
“หึ!...ฝนพอเดาได้ว่าพี่จะต้องแอบมาที่โรงพยาบาลอีกแน่นอนก็เลยแอบดักรอตั้งแต่สามทุ่ม...ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านนั้น”
“น้องสาวของฉันทำไมถึงได้ฉลาดขนาดนี้เนี่ย?”
“แหมชมเกินไปแล้ว~~”
“แต่ที่บอกว่าพึ่งพาได้น่ะผิด”
“เอ๋?”
“ไม่ได้เรื่อง...เจ้าคนบ้านั่นทำพี่อารมณ์ค้าง”
“อย่าเพิ่งด่วนสรุป...รอให้ฝนพิสูจน์ซะก่อน”
“ไม่ได้นะ!!!”
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามหนูก็ในเมื่อพี่นั่นแหละที่เป็นคนเปิดบานประตูต้องห้ามบานนี้ส่วนหนูก็แค่...เดินตามเข้าไปเฉยๆเท่านั้นเอง!?...ง่วงนอนแล้วไปล่ะ”
“เดี๋ยว!!...เราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“จะแก้ตัวให้สวยหรูยังไงแต่ความจริงก็คือความจริงว่าพี่น่ะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบอลซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไปเสียแล้ว!!!!...ความจริงฝนจะต้องโกรธพี่จนไม่มีวันให้อภัยที่บังอาจมาชิงมีอะไรกับผู้ชายที่ฝนรักแต่ช่างเถอะเพราะต่อจากนี้ไปพี่ไม่เหลือความชอบธรรมอะไรจะมาห้ามปรามฝนอีก!!!”
“เดี๋ยวก่อน”
“สำหรับพี่ม่อน...ฝนจะไม่ถามหรอกนะว่าทำไมถึงไม่ห้ามพี่แคทแต่กลับไปทำให้สามพี่น้องห้องข้างๆหลับไม่ตื่น?...แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าพี่ไม่ต้องการให้มีพยานมารู้เห็นการกระทำของพี่แคทรวมทั้งมีความคิดบางอย่างซ่อนอยู่...พบกันคราวหน้าฝนจะขอฟังหน่อยนะคะว่ามันคืออะไร?”
“...........................................”
“รู้เห็นหมดทุกอย่างเลยหรือนี่?...คาดมิถึงจริงๆว่าน้องนางหยาดฝนจะเร้นกายอยู่ในโรงพยาบาล”
“พลาดแล้ว--”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณ?”
“พี่ทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์เลยเพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ!!!...จะทำยังไงดี?...ฝนรู้เห็นทั้งหมดว่าพี่ทำอะไรไปบ้างแต่ก็ไม่ขัดขวางเพราะมุ่งหวังจะให้เรื่องลงเอยแบบนี้!!!!”
“ให้น้องลบความทรงจำจะดีหรือไม่เจ้าคะ?”
“ไม่...ไม่มีประโยชน์หรอก...สักวันฝนก็ต้องจำได้และเหตุการณ์มันจะเลวร้ายลงยิ่งกว่าเดิม...เด็กคนนั้นจะกลายเป็นว่าวที่ไม่มีสายป่านให้ฉุดรั้งได้อีก”
“เช่นนั้นหนทางที่ดีที่สุดก็คือปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ?”
“ม่อนเชื่อว่าน้องนางหยาดฝนพูดความจริงนะเจ้าคะที่จะมิแพร่งพรายให้ผู้ใดรู้แม้กระทั่งเอกคเชนทร์เช่นนั้นแล้วขอให้ท่านพี่สุรีย์พรรณคลายความกังวลใจเถิด”
(วางใจได้!!!...ฝนจะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย)
“จะเชื่อได้เหรอ?...เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์จะตายไปม่อนก็รู้...เธอไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่”
“............................................”
........................................................................................................................................
...บัดนี้นายบอลได้รับผลกรรมจากอดีตแล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น