แปดปียี่สิบสี่คน ตอนโกอินเตอร์ 2 เยือนถิ่นโอซาก้า

แปดปียี่สิบสี่คน ตอนโกอินเตอร์ 2 เยือนถิ่นโอซาก้า
โดย-

ผมยังไม่ดึงลำควยผมออกมาหรอกครับ มันอ่อนตัวลงแล้ว แต่ด้วยขนาดมันจึงยังคงฝังตัวแน่นอยู่ในซาย่า  ผมเชื่อว่าหากผมเริ่มต่อ ซาย่าก็ยินดี  แต่ผมเลือกที่จะให้เธอคิดถึงผมต่อไป    พอผมดึงควยออกมา ผ้าปูรองนอนของผมเปียกชัดเจนจากน้ำของเธอและผม  ผมถามซาย่าว่า ชอบเมื่อกี้นี้มั๊ย  ซาย่ากอดและจูบผมแทนคำตอบ  ผมดูนาฬิกาตอนนี้ตีสองกว่าแล้ว ผมนอนลงข้างเธอ ห่มผ้าด้วยกัน เรานอนคุยกัน....

   เธอเล่าให้ผมฟังว่า หลังจากกลับมา  เธอคิดถึงผมสุดใจ เธอรู้ตัวว่ารักผมเหมือนกัน แต่ทั้งเวลาและระยะทางมันไม่เอื้อต่อเราสองคน เธอกลัวว่าวันใดวันนึงมันอาจจะไม่ยั่งยืน.... ผมกอดเธอ บอกว่า ผมคิดแบบเดียวกัน  ผมยังไม่มีใครนะและรักเธอเหมือนเดิม (ไม่มีผู้หญิงคนไหนเอามากกว่า)   เธอถามผมเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วว่าหน้าตาดี แถมเป็นนักกีฬาแบบผม ทำไมถึงไม่มี girl friend  แล้วมีใครที่ผมไปนอนด้วยมั๊ย  เจอคำนี้..ผมไม่รู้ตอบไง    แต่กับซาย่าแล้วผมคิดว่า ผมจะไม่ปิดบังอะไร ผมเล่าเรื่องเก๋และแบมให้ฟัง  เธอพยักหน้า ถามผมว่าไม่ชอบพวกเธอเหรอ   ผมบอกว่าสถานะของเราต่างกันมากคงเป็นไปไม่ได้  ผมทำสิ่งนั้น

แปดปียี่สิบสี่คน ตอนโกอินเตอร์ 1 ที่สุดแห่งความคิดถึง

แปดปียี่สิบสี่คน ตอนโกอินเตอร์ 1 ที่สุดแห่งความคิดถึง
โดย -

หลังจากที่ซาย่า เอมี่และมิซ่ากลับไป  ผมก็กลับไปใช้ชีวิตเซ็งๆแบบเดิม  พี่ต่ายโอนเงินมาให้ตามที่บอกคือ 60,000 บาท  นับเป็นอาชีพที่เงินดีมากทีเดียว  แต่ผมไม่ค่อยสนใจเงินเท่าไร   ผมคิดถึงซาย่าและน้องๆมากกว่าครับ  ผมเสร็จภารกิจนี้ก็ใกล้เปิดเทอม ผมกลับเข้ากรุงเทพวันศุกร์ก่อนเปิดเทอมวันจันทร์  เก๋และแบมยังคงอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม จะว่าไปทั้งสองคนดีกะผมมากนะครับ  โดยเฉพาะเก๋ เธอเป็นผู้หญิงที่โดนผมทำมากที่สุดแล้ว  ในบรรดาสาวๆทั้งหลาย  กลับมาเก๋ก็ทำกับข้าวให้กิน  กินข้าวเสร็จผมก็กินเก๋กะแบมไปหลายที  แก้คิดถึงสามสาวญี่ปุ่นของผม   เปิดเทอมปลายก็ยังไม่มีสาวๆคนไหนครับ ผมไปโรงเรียนเรียนหนังสือ เรียนพิเศษ กลับคอนโดตามปกติทุกวัน  เจนแม้ว่าจะเป็นของผมแล้ว แต่เจนยังไม่รับผมเป็นแฟน  วันเวลาของเราห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะ เจนต้องไปกลับสัตหีบทุกวัน  ทุกย่างก้าวของเจนอยู่ในสายพี่ทหารที่มารับส่ง