ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 67 “พบกันอีกครั้งที่แดนดินถิ่นพยัคฆ์!?”
“ผมรู้แล้วว่าทำไมวิถึงให้อยู่ที่นี่ได้”
“...เพราะเขากลับบ้านช่วงสิ้นปีกันหมด”
“เงียบมากนะครับ”
“ก็ดีแล้วนี่”
“แต่พรุ่งนี้วิก็จะไปบ้าน...”
“คิดถึงลูกน่ะจ้ะ”
“แล้วแฟนล่ะครับ?”
“...เจอกันที่บ้าน...ที่กลับนี่เพราะอยากเจอลูกเท่านั้นหรอกแต่เมื่อกี้ที่เคย์พูดว่าบอลรู้เรื่อง...”
“ครับแต่เขาสัญญาว่าจะไม่บอก
ใคร...ผมคบกับบอลมานานจนรู้ว่าเป็นคนแบบไหน”
“วิก็รู้เพราะสอนหนังสืออยู่...บอลเป็นคนที่ใช้ได้”
“เจ้านี่จะมีเสียก็แค่เรื่องผู้หญิงเท่านั้นครับ”
“ปกติวิสัยของผู้ชาย...หากเคย์ยืนยันแบบนั้นวิก็ไม่มีอะไรจะพูด...แล้วบอลคิดยังไงกับเรื่องของเราเหรอ?”
“เขาตกใจมากนะครับ...ซักใหญ่เลยว่ามันเป็นไงมาไง”
“...ก็แน่ละ!!!...นี่มันเป็นความสัมพันธ์ต้องห้าม...อย่างเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นแล้วเคย์เรียกชื่อวิเฉยๆน่ะมีปัญหาแน่”
“วิครับ”
“หือ?”
“ผมว่าบอลก็ชักจะยังไงๆกับลูกพี่ลูกน้องของเขา”
“หา!?”
“โดยเฉพาะกับน้องฝน...เห็นหมู่นี้ชอบควงแขนเดินไปไหนมาไหนกันบ่อยๆและวันที่ผมกับเพื่อนไปกินเหล้าที่บ้านน้องฝนก็นั่งไม่ยอมห่างบอลเลย”
“...แค่นั้นมันยังไม่พอที่จะฟันธงนะ”
“คือบรรยากาศมันให้ยังไงไม่รู้แต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้มั้ง?”
“สมมติถ้าเคย์เป็นบอลและมีลูกพี่ลูกน้องน่ารักอย่างนั้น...เคย์จะอดใจไม่คิดอะไรได้ไหม?”
“.................................................”
“วิถามในฐานะที่เคย์ก็เป็นผู้ชายและเป็นเพื่อนสนิทของบอล...ลงว่าอาศัยอยู่ด้วยกันเห็นหน้ากันทุกวันๆ...เคย์จะทำนิ่งเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อนได้หรือเปล่า?”
“ไม่ครับ!!!...ขอสาบานว่าผมทำไม่ได้แน่นอนก็น้องฝนกับพี่แคทออกจะสวยน่ารักเหลือเกิน”
“ใช่ไหมเล่า?”
“เมื่อวานผมโทรไปหาบอกจะอยู่ตั้งอาทิตย์นึง...เอ้อ!!...บอลยังมีลูกพี่ลูกน้องคนอื่นอีกนะครับ”
“...เหรอ?”
“วิ...วิเซ็นเซ่ย์(อาจารย์วิ)!!”
“ใครน่ะครับ!?”
“ชู่ว!!”
“อยู่เรอะ...เปล่าค๊า?”
“สำเนียงแปร่งๆแบบนี้...คงจัง”
“อาจารย์ซาโตมิ โคดามะ!?”
“อยู่ในนี้นะเคย์”
“................................................”
“มีอะไรเหรอ?”
“คอนบังวะ(สวัสดีตอนเย็น,กลางคืน)!!...อุ๊ย!?...นุ่งผ้าเช็ดตัว...วิกำลังอาบน้ำรึ?”
“เปล่าๆ...แล้วมีอะไรล่ะ?”
“เอาของที่วิฝากซื้อมาส่งจ้า!!...ชุดชั้นในสุดเซ็กส์ซี่จากนิปปอน”
“ว๊า!...น่ารักจัง~~”
“ฮืม~~...เธออยู่กับครายน่ะ?”
“...ไม่มี”
“อุโซว(โกหก)!!!...ง้านคืนนี้ก็ใช้ซ้าเลยมะ?...ฮิๆ...รับรองเขาต้องตาค้าง”
“คงจัง!?”
“ไดโจบุๆ(ไม่เป็นไรๆ)...ฉันม่ายขายเพื่อนรักหรอก...เขาเป็นครายจ๊ะ?”
“เธอนี่นะ!”
“คายออกมาซ้าดีๆ”
“...ลูกศิษย์ของฉันเอง”
“โอ่ยๆๆ...จะมีชู้ทั้งทีดันคว้าคนใกล้ตัว...ที่นี่เขาเรียกอาไรน๊า?”
“สมภารกินไก่วัดย่ะ!!”
“น่านแหละๆ--”
“ทำพูดดี~~...ฉันรู้นะว่าคงจังก็แอบคั่วลูกศิษย์เหมือนกัน”
“จิ๊!!...ฉันไร้ปัญหาเพราะยางโสดจ้า~~...อ๊ะ!...ต้องรีบไปธุระละ”
“ธุระอาไร้!!...บอกมาตรงๆ”
“ก็...มีนัดติวพิเศษเหมือนเธอแหละ”
“ถึงว่าไม่ยอมกลับญี่ปุ่น?”
“ไปล่ะ...อย่าเข้มงวดกับลูกศิษย์เกินไปนะจ๊ะเดี๋ยวเขาจาทำคะแนนไม่ดี...วันหลังแนะนำให้รู้จักมั่ง”
“มีฉันคอยติวอยู่ข้างๆทั้งคืนรับรองไม่มีพลาดย่ะ!!”
“นี่จาเล่นทั้งคืนเลยเรอะ?”
“ไปซะทีเถอะย่ะหล่อน!!”
“ฮะๆๆ...จา!!...มาตาเน~~(บาย...แล้วเจอกันใหม่)”
“..................................................”
“ไม่อยากจะเชื่อ!?...อาจารย์ซาโตมิก็มีหนุ่มนักศึกษาเหมือนกัน”
“มีสิ...คนนี้เขาชอบหว่านเสน่ห์ส่งตาหวานใส่ผู้ชายซะด้วย...ยิ่งอาจารย์ผู้ชายน่ะหัวงูกันตั้งแต่หัวดำยันหัวหงอก”
“แล้วเอาอะไรมาให้วิ?”
“ชุดชั้นใน...นี่ไง”
“โอ้โหมันโป๊มากเลยครับ!!!...ตรงเป้านี่อะไรกันเนี่ย?”
“ซื้อมาใส่ให้เธอดูโดยเฉพาะจ้ะ”
“ใส่เลยๆ”
“...เอางั้นเหรอ?”
“เต้นให้ดูด้วยครับ”
“บ้าน่ะ!...ให้แก้ผ้าแล้วเต้นยักย้ายส่ายสะโพกเนี่ย...วิไม่ใช่ดาวโป๊ดาวยั่วแถวพัฒน์พงศ์สักหน่อย”
“แต่วันก่อนที่วิร่อนเอวส่ายสะโพกกระดกก้นดึ๊กๆนั่นเหมือนมืออาชีพเลย”
“ลามก!!...น่าอายจะตาย~~”
“นะๆๆ...เห็นแล้วมันคึกดี”
“ก็ได้...ถ้าวิใส่กับเต้นให้ดูแล้วเคย์จะต้องค้างที่นี่”
“ตกลงทันทีครับ!!!...แหม่~~...ผมนี่ช่างเป็นลูกศิษย์ที่โชคดีซะจริงๆ”
“เคย์”
“?”
“สรุป...คนที่รู้เรื่องของเราแน่นอนก็มีบอลกับโคดามะจัง...ต้องพอแค่นี้แล้วนะจะให้คนอื่นรู้อีกไม่ได้”
“เข้าใจครับ”
“...ความรักต้องห้ามระหว่างลูกพี่ลูกน้องอย่างงั้นหรือ?...ถ้ามันเป็นความจริงและบอลไม่จัดการให้ดีๆจะมีปัญหามากทีเดียว”
“ที่พี่แคทปฏิเสธไม่คบกับผมหรือผู้ชายคนไหนเลยก็คงจะเพราะสาเหตุนี้”
“ยังเร็วไปที่จะด่วนสรุปแบบนั้น...บางทีที่สุรีย์พรรณไม่ชอบผู้ชายอาจเพราะเธอนิยมผู้หญิงด้วยกันก็ได้”
“พี่แคทเป็นเลสเปี้ยนเหรอครับ?”
“ไม่รู้...วิก็เดาเอา”
“แหม!!...ผู้หญิงด้วยกันมันจะสนุกได้สักแค่ไหนเชียว?”
“แต่สำหรับสุรีย์พรรณ...วิแน่ใจได้อยู่อย่างหนึ่งว่าต้องใช่แน่”
“อะไรหรือจ๊ะ?”
“ผู้หญิงที่เงียบขรึมเย็นชาส่วนมากมักจะมีความต้องการทางเพศสูงและสุรีย์พรรณก็คือผู้หญิงลักษณะนั้น”
...................................................................................................................................
“เจ้าเซค...ข้อเสนอของเจ้าก็นับว่ามีน้ำหนักแต่มันจะไม่หนักหนาเกินไปหน่อยเหรอ?”
“คุณตาไม่เชื่อมั่นในตัวหลานชายหรือคะ?”
“แต่ข้าเพิ่งจะพบเจ้าบอลอีกครั้งก็วันนี้เอง...ความตั้งใจนั้นของมันคือการเสแสร้งหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“งั้นใช้วิธีของหนูพิสูจน์สิคะ”
“แต่จู่ๆจะให้เปลี่ยนนี่...ถึงเป็นข้าก็ต้องขอความเห็นจากทุกๆคนซะก่อน”
“คุณตาคะ...วิธีเดิมจะนำมาซึ่งความแตกแยกในหมู่พี่น้องอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะพวกเรามีกันถึง 8 คนฉะนั้นความคิดเห็นก็ย่อมมีหลากหลายค่ะ”
“แต่ข้าว่าหากเปลี่ยนไปใช้วิธีที่เจ้าเสนอมาโอกาสของมันคงแทบจะกลายเป็นศูนย์...”
“ไม่ค่ะไม่!...ถ้าเอกคเชนทร์มีคุณธรรมความดีอยู่ในตัวจริงๆเขาจะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน...หนูไม่เป็นพวกขี้แพ้ชวนตีหรอกค่ะ”
“การสรรหาผู้นำคนใหม่แม่เอ็มกับน้าๆของเจ้าช่วยกันคิดวิธีแต่การลงคะแนนเป็นหน้าที่ของพวกเจ้าทั้งแปดคน...เจ้าบอลน่าจะมีสามเสียงอยู่ในมือแน่ๆคือของตัวมันและจากเจ้าอ๋อมกับเจ้าป้อมซึ่งก็ยังไม่พอ”
“จบเห่ค่ะ”
“นั่นแหละ!!...ข้าถึงบอกว่าวิธีนี้น่ะมันก็ไม่ต่างอะไรกับการขุดหลุมกลบฝังเจ้าบอลทั้งเป็นนี่เอง”
“เอ๋!...คุณตาอย่าเพิ่งมองหนูเป็นตัวร้ายกาจสิคะ...ที่หนูทำไปทั้งหมดก็เพื่อน้องๆและไม่อยากให้เกิดความคลางแคลงใจกันในภายหลัง”
“อ่า--...ในเมื่อเจ้ายืนยันแบบนี้ข้าก็จะรับไว้พิจารณาล่ะกันแต่อย่าเพิ่งไปบอกใครนะ...มีแค่เจ้ากับข้าสองคนที่รู้กันก่อน”
“งั้นหนูขอตัวค่ะ”
“อืม--...เปลี่ยนวิธีเป็นให้ลูกพี่ลูกน้องทั้งเจ็ดยอมรับในตัวเจ้าบอล...มันจะมีหนทางสำเร็จได้แน่หรือ?...แต่ว่ากันตรงๆข้อเสนอของเจ้าเซคก็มีเหตุผลไม่น้อยเพราะหากเจ้าบอลทำได้ต่อไปก็จะไม่มีปัญหาจากลูกพี่ลูกน้องคนอื่นในอนาคต...โฮ่ย!!!...ข้าจะทำยังไงดี?...เจ้าเอ้ก็ดันออกไปทำธุระช่วงอีตอนอยากจะเจอตัวซะอีก”
“ตา!!...พ่อสนเขารออยู่ข้างล่างแน่ะ”
“เออรู้แล้วๆ...อือ--...ยังมีเจ้าม่อนอีกคนที่มักจะให้คำปรึกษาดีๆกับข้าได้แต่ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน...จะกลับมาฉลองปีใหม่หรือเปล่า?”
.................................................................................................................................
“หนูอ๋อมไม่ลงมากินข้าวอีกเหรอ?”
“เธอบอกว่ายังไม่หิวครับ”
...แต่ผมว่าอ๋อมไม่อยากร่วมโต๊ะกับสาต่างหากและป้าเอ็มก็อยู่ด้วยเลยไม่มีโอกาสจะปรับความเข้าใจ...ยังน่า!!!...มันต้องมีจังหวะเหมาะจนได้...
“พี่อิ่มแล้ว?”
“อื้อ!!...เดี๋ยวจะไปที่บ้านคุณพ่อ...ภพก็ไปด้วยนะท่านอยากเจอ”
“ผมมีของจะไปฝากพอดีครับ”
“ฉันจะไปแต่งตัวรอ...อย่ามัวชักช้า”
“กวางก็อยากไปไหว้คุณพ่อกับคุณแม่เหมือนกัน”
“เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะ...ผมขี้เกียจฟังพี่เอ็มบ่น”
“ศรีจะพาอ้อยไปด้วยค่ะ...ไปกันหลายๆคน”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“บอลไม่ต้องเดี๋ยวฝนเก็บเอง”
“งั้นฉันยกไอ้นี่ขึ้นไปให้อ๋อมก่อน”
...ผมเพิ่งได้ความรู้ใหม่ว่าอ๋อมชอบกินเนื้อย่างมากๆไม่ว่าจะหมูหรือวัวซึ่งมันก็เป็นความจริง...
(เคี้ยวกร้วมๆเลยวุ้ย!?)
“ที่หยาดฝนทำก็ไม่เลวแต่ฉันย่างได้หอมอร่อยกว่านี้อีก”
“งั้นย่างให้ฉันกินบ้างสิ”
“แน่นอน!!...พรุ่งนี้ขึ้นเขาไปกับพวกฉันเลย”
“ไหงต้องบนเขาด้วยล่ะ?”
“มันได้บรรยากาศไงเล่า!”
“คืนนี้...เธอนอนห้องป้าเอ็มใช่มั้ย?”
“อะไรวะยังไม่ทันแก่เลยลืมซะแล้ว!?...ฉันบอกจะนอนข้างเตียงนายต่างหาก”
“บ้าสิ!?”
“ไม่บ้าละ!!...ฉันจะคอยดักตะปบพวกแมวตัวเมียขี้ขโมยที่จ้องมาฉกปลาย่าง”
(เปรียบเราเป็นปลาย่างซะงั้นแล้วฝนจะว่ายังไงกันล่ะเนี่ย?)
“เอ่อ--...ฟังฉันนะอ๋อม...ขืนทำอย่างที่พูดมีหวังทุกคนเข้าใจเราสองคนผิดแน่ๆ”
“ฉันสนใจแต่นายคนเดียวเท่านั้น...ใครจะเข้าใจผิดรึถูกยังไงก็ช่างหัวบิดามัน!!”
“................................................”
“ยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย...จะอาบน้ำ”
“เฮ้ย!?”
“ก็ฉันมาตัวเปล่าได้ขนเสื้อผ้าอะไรมาซะที่ไหน?”
“มันไม่ค่อยดีมั้ง?...ผู้หญิงมาใช้ของผู้ชายมันจะ...”
“มัวคิดเล็กคิดน้อยอยู่ได้...เอามานี่!!”
“นั่นผ้าเช็ดตัวบอล...พี่อ๋อมทำอะไรน่ะ?”
“ถามโง่ๆ...ฉันก็จะยืมผ้าเช็ดตัวบอลอาบน้ำน่ะสิ”
“ฝนจะให้ยืมก็ได้”
“ไม่เอา!!”
“ถือวิสาสะเอาของๆบอลไปใช้มันถูกต้องหรือแล้วที่นอนข้างเตียงนั่นมันอะไร?...อย่าบอกนะว่าพี่จะนอนในห้องบอล?”
“เออ!!...ฉันจะนอนที่นี่”
“ไม่ได้นะ!!!...พี่ต้องไปนอนที่ห้องป้าเอ็มต่างหาก”
“ถือดียังไงมาสั่งฉันๆจะนอนที่ไหนมันก็ไม่ไปหนักบนหัวเธอ”
“งั้นพี่ได้มีปัญหากับฝนแน่!!!”
“โอ้ดีซี่~~...ได้ยืดเส้นยืดสายหลังกินข้าวก็ไม่เลว”
“นั่นแน่!!...ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย”
“โอ้ยแม่!!...ฉันเจ็บ~~”
“ลืมที่แม่สอนไว้หมดแล้วหรือไง?”
“เปล่าลืมๆ...ว๊า!!”
“หึ”
“หยาดฝน!!...แกล้งขัดขาฉันเรอะ?...อยากฟาดปากกันนักก็เข้ามาสิวะ!!!”
“พี่เดินมาชนขาหนูเองล่ะไม่ว่า”
“โกหก!!”
“ไปเร็วๆ”
“แต่ว่าแม่!...ยัยนี่มัน...ยัยเด็กเมื่อวานซืนนี่?...ปัทโธ่ว้อย!!”
“เบ้~~”
“แก!!!”
...อ๋อมสุดจะเคืองที่โดน “แหย่หนวดเสือ” จึงร้องด่าเสียงลั่นห้องพลางชูนิ้วกลางใส่ญาติสาวผู้น้องขณะถูกผู้เป็นแม่ทั้งฉุดทั้งดึงออกไปนอกห้อง...สงสัยไอ้ที่ผมหวั่นๆไว้มันทำท่าจะเกิดขึ้นจริงและอาจมีสิทธิ์ข่มตานอนหลับไม่สนิทตลอดคืนอีกด้วยมั้ง!?...
“ฮึ!...นึกว่าที่นี่คือบ้านตัวเองเรอะ?...จะกร่างไปหน่อยละ!!”
“อ๋อมไม่ยอมแค่นี้แน่”
“ถึงกับจะให้ยืมผ้าเช็ดตัว...สนิทสนมกันจังนะ?”
“อ้าว!...แล้วเธอมางอนอะไรฉันอีกเนี่ย?”
“เปล่างอนสักหน่อย~~”
“เหอๆ”
“ตัวเองอ่ะ!!”
...ฝนโผเข้ามากอดพลางพูดตัดพ้อหาว่าผมเจออ๋อมแล้วจะไม่สนใจไม่เอ็นดูเธอ...ผมได้แต่ยิ้มที่บางครั้งฝนก็ทำตัวเหมือนเด็กๆ...
(แต่ย้ำเป็นรอบที่ร้อยว่านมนี่ไม่เด็กแล้วน้องเอ๊ย!?)
“ก็รู้ๆว่าเค้าหึงยังจะแกล้งตีมึน”
“พูดจริงรึ?”
“ใช่สิ!!...ใครจะทนเห็นผู้หญิงอื่นหอบหมอนหอบที่นอนมาอยู่ใกล้คนรักของตัวเองได้แต่ที่สำคัญกว่านั้น...”
“?”
“บอลก็ได้เห็นเต็มตาแล้วว่าพี่อ๋อมเป็นคนอารมณ์ร้ายแถมขี้โมโหขนาดไหน...อย่างนี้จะอยู่ด้วยไหวเหรอ?”
“................................................”
“ที่เคยพูดไว้ว่าชอบผู้หญิงอ่อนหวานช่างเอาอกเอาใจก็คงจะยังไม่เปลี่ยนแปลงไปหรอกนะ”
...หรือที่ฝนจงใจแกล้งขัดขาอ๋อมก็เพราะต้องการให้ผมเห็นส่วนที่ไม่ดีของญาติสาวผู้พี่วัย 20 ปี?...ถ้าเป็นดังนี้จริงก็นับว่าอ๋อมพลาดเต็มเปา...ทั้งที่เตือนผมเองแท้ๆว่าฝนเจ้าเล่ห์กว่าพี่แคทแต่ก็ยังเผลอไปหลงกลซะเองอีก...
“เจ๊มา”
“เสียงดังจริงเชียว...คืนนี้จะได้หลับสบายกันทุกคนหรือเปล่า?”
“เหตุมันไม่ได้เกิดจากหนูนะเจ๊...มาพอดีเลยขอแรงหน่อยจ้ะ”
“อะไร?”
“ช่วยยกที่นอนของพี่อ๋อมไปไว้ในห้องป้าเอ็มที”
“ทำไมพี่จะต้อง?”
“เอาน่าๆ”
“นี่!”
...ฝนคว้าถาดสำรับที่อ๋อมกินเสร็จลงบันไดไปแล้วส่วนพี่แคทยังไม่ทำตามเอาแต่ยืนกอดอกดูที่นอนและชำเลืองมองผมอยู่สองสามครั้ง...
“ไม่ไว้ใจถึงขนาดมานอนเฝ้ากันเลย...หึ!...ก็สมเป็นอ๋อมดี”
“ผมไม่อยากมีปัญหาเลยยอมๆซะเพราะยังไงผมก็ไม่คิดที่จะละเมิดเงื่อนไขของคุณย่าอยู่แล้ว”
“แต่ทางนี้มีปัญหา”
“?”
“เมื่อกี้พี่เห็นแวบๆว่าเธอทำอะไรฝน?”
(แย่แล้ว!!!)
“ก็...ก็ไม่ได้ทำอะไร”
“...จะบอกดีๆหรือจะให้พี่บีบปากจนกรามค้าง”
“...............................................”
“รีบพูดมาให้หมดก่อนที่พี่จะมีน้ำโห”
“เรา...แค่กอดกันเฉยๆ...”
“งั้นรึ?”
“ครับ”
“ขอถามจากก้นบึ้งของหัวใจเลยนะ...บอลชอบฝนหรือเปล่า?”
“ผม...ชอบเธอครับ”
“น้องสาวหรือคนรัก?”
“ผมก็ยังลังเลคือมันอยู่ตรงกลาง”
“แต่ไม่ว่าอย่างไหน...ท้ายสุดฝนก็จะต้องเจ็บปวดซึ่งพี่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น”
“..............................................”
“อ๋อมมาแล้วเหรอ?...พี่จะช่วยยกที่นอน...”
“ไม่ต้องยุ่ง!!”
“เธอยังยืนกรานจะอยู่ในห้องนี้อีก?”
“ฉันจะไปนอนหน้าห้องบอลต่างหาก”
“ได้ยังไงกัน?”
“ตรงนั้นสามารถมองเห็นว่าใครขึ้นลงบันไดบ้าง”
“แต่ว่า...”
“นายก็จะเป็นไปกับหยาดฝนอีกคนเรอะ?”
“..................................................”
“ช่างเถอะบอล...นี่คือความสมัครใจของอ๋อมเอง”
...สรุปคืออ๋อมจะนอนที่ทางเดินหน้าห้องนอนผมซึ่งตรงข้ามกับห้องของฝนกับพี่แคท...เอ๋!?...ดูจะสงบเสงี่ยมลงมากเลยน่ากลัวเมื่อกี้โดนป้าเอ็มอบรมชุดใหญ่ซะล่ะมั้งนี่?...
“พี่อ๋อมจะอยู่ตรงนี้จริงอ่ะ?”
“ทีนี้แมวขโมยตัวเมียหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แอบย่องมาได้...ฉันยอมถอยก้าวหนึ่งแล้วทีนี้ก็คงจะเลิกโวยวายสักที”
“ฮะ!...ก็เข้าใจคิดนะคะแต่ถ้าแมวขโมยเกิดเข้ามาทางหน้าต่างห้องบอลล่ะ?”
“เธอคงจะลืมไปว่าประสาทการได้ยินของฉันนั้นไม่ธรรมดา...หูฉันดีกว่าเธอสองคนซะอีก”
“โฮ่?”
“บอล...พรุ่งนี้อย่าตื่นสาย”
...พูดจบอ๋อมก็เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าไปอาบน้ำและช่วงสามทุ่มผมแอบเปิดประตูไปดูซึ่งพอเห็นสารรูปตอนนอนของเธอแล้วต้องอุทานในใจว่านี่อะไรกันวะเนี่ย?...
(ท่อนบนใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวส่วนท่อนล่างเหลือแต่กางเกงในแถมเจ้าหล่อนยังนอนหงายผลึงแหกขาอ้าซ่ามือเกาหัวแกรกๆ)
“เฮ้อ!!...น่าจะเป็นผู้ชายซะเหลือเกิน”
“...มองอยู่ได้...จะลักหลับฉันเรอะ?”
“อ้าว?...เธอยังไม่หลับ”
“หลับไปแล้วแต่ตื่นเพราะได้ยินเสียงคนเดิน”
“โห~~...เชื่อแล้วว่าหูเธอดีจริงๆแต่ใส่ชุดนั้นนอนน่ะไม่หนาวบ้างหรือไง?”
“หึๆ...อยู่ที่บ้านฉันแก้ผ้านอนนะเฟ้ย!!”
(อึ๊ก!!...พูดแบบนี้ก็ไปต่อไม่ถูกเลยตู)
“...จะมานอนด้วยกันมะ?”
“ไม่ได้หรอก”
“ใจกล้าหน่อยเซ่!!...ผู้หญิงเขาอุตส่าห์ให้ท่าแล้ว”
“ฉันยังไม่อยากโดนจับ”
“เฮ้ยไม่ต้องกลัว!!!...ฉันอายุ 20 แล้วไม่ใช่ผู้เยาว์”
“...ว่าไปนั่น?”
..................................................................................................................................
...แล้วมันก็เป็นความจริงที่ผมหลับไม่ค่อยสนิทนักแต่ไม่เกี่ยวกับที่อ๋อมมานอนเฝ้าอยู่หน้าห้องซึ่งมันน่าจะเพราะแปลกที่มากกว่าและช่วงเวลาค่อนแจ้งมันก็เกิดเรื่องวุ่นขึ้นจนได้...
“เธอมานอนนี่ได้ไง?...แล้ว...แล้วเธอไม่ได้ใส่เสื้อ!?”
“ก็มันหนาวนี่”
“หนาวแล้วจะถอดเสื้อทำไมเล่า?”
“นายก็เหมือนกัน”
“หะ...หา!?”
(เวรแล้วไงเราโดนจับลอกคราบตั้งแต่เมื่อไหร่?...โอ๊ะค่อยยังชั่ว!!...ท่อนล่างยังเหลือกางเกงขาสั้นอยู่)
“ฉันมีทุกอย่างที่นายต้องการ...จะเอาอะไรฉันก็หามาให้ได้แม้กระทั่งร่างนี้...ร่างกายของสาวบริสุทธิ์ที่ยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน”
“อ๋อม...ยังซิงอยู่หรือ?”
“แน่นอน...ความสาวของฉันมีไว้เพื่อให้นายมารับไปเพราะฉะนั้น...”
“ฮึ่ย!!!”
...ญาติสาวผู้พี่สวมกอดอย่างแนบเนื้อเต้านมสองลูกมาเบียดชิดกับหน้าอกผม...ให้ตายสิ!!...ทางนี้ก็ไม่ได้ปลดปล่อยมาพักนึงแล้วด้วยมันจะตบะแตกเอาง่ายๆนะ?...อูย~~...เจ้านี่มันช่างมีเสน่ห์เย้ายวนจริงๆถึงขนาดจะไม่เท่าของพี่แคทแต่ก็ได้รูปตั้งเต้าชูชัน...อ้า!!...หัวนมสีชมพูอ่อนนั่นก็เม็ดเล็กนิดเดียวแต่คงดูดได้พอดีปากส่วนเบื้องล่างก็สวมกางเกงในตัวเดียว...เอ๊ะสีนี้กับลวดลายนี้ช่างคุ้นตาจังเลยแฮะ?...
“กางเกงในแม่ฉันเองล่ะ”
“แล้วเธอก็เอามาใส่เนี่ยนะ?”
“บอกหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เอาชุดมาจากบ้านนี่หว่า”
(อึ้ง!!!...แม่ลูกยืมกางเกงชั้นในใส่กันได้ด้วย!?...นึกแล้วว่าเคยเห็นที่ไหน?...ที่บ้านพักกลางภูเขานั่นเอง)
“แม่เล่าให้ฉันกับป้อมฟังจนหมดเปลือกว่านายทำอะไรไปบ้างที่บ้านกลางภูเขานั่น”
“เธอรู้จริงๆ”
“ถ้าพวกฉันไม่ยอมแล้วนึกว่าแม่จะกล้ามีอะไรกับนายเรอะ?...อีกอย่างยาปลุกอารมณ์ที่นายกินก็เป็นของป้อม...เด็กคนนั้นมอบให้แม่กับมือตัวเอง”
“................................................”
“นายเย็ดกับแม่ฉันน่ะมีความสุขมากใช่ไหม?
“อะ...อือ”
“ได้ยินว่าเอากันจนมองฟ้าเหลืองทั้งคู่เลย?”
“...มันก็”
“แสดงว่านายติดใจแม่ฉันมากๆ...เอาละ!!...ทีนี้ถึงตานายต้องตอบแทนฉันคืนบ้าง”
“?”
“ไม่ต้องงง...ในเมื่อนายได้แม่ฉันไปแล้วงั้นนายก็ต้องได้กับฉันต่อไป”
“แต่...แต่ที่นี่มัน...ไม่สะดวกและเรา...เรา...”
“ใครว่า?...สะดวกและก็เหมาะสุดๆต่างหากถ้าฉันจะมีอะไรกับนายครั้งแรกในห้องนี้...มามะ!...มาเป็นผัวฉันเถอะ”
“ดะ...เดี๋ยวๆๆ...เราเพิ่งพบกันแค่วันเดียว”
“จะวันเดียวหรือร้อยวันก็ช่าง...ในเมื่อฉันถูกใจนายซะอย่างนั่นมันก็พอแล้ว”
“โอ๊ย!!...อย่ากัดสิ”
(ซาดิสต์หรือเปล่าเนี่ย?...เอ้ยๆๆ...ใจเย็นก่อนๆเหอะ!!!!)
“เนื้อแน่นดีนี่...หึๆ...อย่าขัดขืนฉันจะดีกว่า...ฮึ๊บ!!”
“!?”
...พูดจบอ๋อมก็เอามือบีบที่หัวไหล่ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บแปลบและต่อมาจู่ๆแขนก็รู้สึกชาจนไม่มีแรงยก...
“อ๋อม...ทะ...ทำอะไร?”
“นอนเฉยๆ”
“นี่...นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะขืนใจฉัน?”
“คิดมากน่า--...ฉันเอามีดจ่อคอบังคับนายที่ไหนกัน?...หึๆๆ...จะถอดกางเกงล่ะนะ”
“มะ...มีด?”
(ทำให้เรานึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายช่วงที่นอนโรงพยาบาลแล้วถูกสาวนิรนามบุกเอามีดจี้คอแล้วกระทำการข่มขืน!?...ปัทโธ่คนยิ่งอยากจะลืมอยู่!!!)
“พี่อ๋อม!!...ฝนรู้ว่านะพี่อยู่ในนั้น”
“!!!”
“ซวยแล้ว!?”
“เวรเอ๊ย~~...มารคอหอยจริงๆ!!!”
“เปิดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นจะพังประตู!!”
(ทำไมฝนถึงรู้ว่าอ๋อมลักลอบเข้าห้องเราคอยเงี่ยหูแอบฟังอยู่หรือยังไง?)
“อ๋อม...ถ้าไม่เปิดล่ะแย่แหงๆเลย!!”
“เที่ยวว่าคนโน้นคนนี้เป็นแมวขโมยแต่พี่อ๋อมดันเป็นซะเอง...ย้าก!!!”
...เพราะลมเพชรหึงแท้ๆแล้วไม่ต้องมัวนับหนึ่งถึงสามประตูห้องนอนผมก็ถูกฝนใช้เท้าถีบจนกลอนหลุดกระเด็น!!!!...ผมได้เห็นใบหน้ายามโกรธของญาติสาวผู้น้องตั้งแต่เช้ามืดเลย...
(ถีบทีเดียวบานประตูหลุดผลั่วะ...ตกลงว่าประตูห้องเรามันเก่าผุหรือกำลังขาของฝนแข็งแรงเกินไปกันแน่!?)
“บ้าพลังดีจังว่ะ...ทั้งพี่ทั้งน้อง”
“แต่พี่อ๋อมน่ะบ้าผู้ชาย!!”
“กล้าด่าฉันรึ?...นังเด็กเมื่อวานซืน!!!”
“ทำไมฝนจะไม่กล้าด่า?...แล้วดูสารรูปพี่สิ...กลัวขายไม่ออกจนขึ้นสมองหรือไงถึงได้แก้ผ้าแก้ผ่อนบุกเข้าห้องผู้ชายแบบนี้?...หน้าไม่อายที่สุด!!!!”
“จะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ...ฮึ!!...นังแมวขโมยเหมาะสมกับพวกผู้หญิงหน้าด้านที่เรือนหน้านั่น...อย่าเอามาใช้กับฉัน”
“คุณยายรู้เมื่อไหร่พี่จะเดือดร้อน”
“โง่เง่า!!...ฉันไม่เคยสนใจเงื่อนไขบ้าๆบอๆนั่นตั้งแต่แรกแล้ว”
“...พี่อ๋อมพูดเองนะ”
“เธอมันตัวน่ารำคาญคอยเกะกะฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...วันนี้แหละจะหวดให้ร้องไม่ออก”
“ใครกันแน่ที่ต้องร้อง?”
“เข้ามา!!!”
...และแล้วอ๋อมกับฝนก็เปิดศึกรับเวลาย่ำรุ่งกันภายในห้องผม...ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองต่างพุ่งเข้าหาและเอามือบีบดันกันไปมาผ่านไปสักพักฝนก็เริ่มเป็นฝ่ายล่าถอยเพราะอ๋อมแรงเยอะกว่า...
(โดยเฉพาะอ๋อมจะรู้ตัวมั้ยนี่ว่าเวลาเคลื่อนไหวหน้าอกมันก็เด้งดึ๋งๆ?...อือ--...กางเกงในมันก็แนบชิดติดกับร่องก้นดูสวยดีด้วยแฮะ...เฮ้ยๆๆ...นี่มันใช่เวลามาจ้องมองบั้นท้ายผู้หญิงเรอะ?)
“ฮึ่ม!!”
“กล้าวัดกำลังแขนกับฉัน...ฮึ๊บ!!”
“หนอย~~”
“เชอะ!!”
“หลบได้หลบไปสิ”
“คิดจะหักมือบิดแขนฉัน...เร็วไปสิบปีว่ะ!!”
...พอรู้ว่ากำลังแขนสู้ไม่ได้ฝนจึงใช้วิธีจะบิดแขนเพื่อกดล็อคแต่อ๋อมก็ไม่ยอมให้จับดังนั้นทั้งสองเลยปักหลักดวลกันอยู่พักนึงว่าใครจะขยับมือได้ไวกว่าสุดท้ายซึ่งอ๋อมเป็นฝ่ายชนะด้วยการพุ่งฝ่ามือใส่กลางอกฝนแต่ญาติสาวผู้น้องกลับฉวยโอกาสตอบโต้ก้มตัวตวัดเท้าเตะขาอ๋อมจนเข่าทรุดซึ่งเป็นวิธีที่เคยใช้กับพี่แคทได้ผลมาแล้ว...
“อุ๊บ!!”
“หึ”
“นี่แน่ะ!!”
“โอ๊ว!?”
“ฮะๆ...เท้าฝนไวดีมั้ยล่ะ?”
“นังเด็กเปรต!!!”
“โอ๊ะ!!”
...อ๋อมพุ่งมือในท่าเสียบแต่ฝนหลบได้หวุดหวิด...มีเส้นผมหลุดร่วงลงมาด้วย...หลบได้ก็จริงแต่ผมของเธอไม่พ้นตามถัดมาอ๋อมทำท่าจะดึงผ้าก๊อสที่ตาขวาออกพร้อมกับตั้งสันมือขึ้น...นั่นคือท่าประจัญบานของเธอหรือ?...
“ต่อไปจะไม่ใช่แค่เส้นผมและขานั้นน่ะระวังไว้ให้ดี...อยากรู้จริงๆว่าถ้าถูกเขี้ยวพยัคฆ์เข้าไปแล้วเทพธิดาจอมกะล่อนยังจะลอยตัวอยู่บนฟ้าได้อีกไหม?”
“หนูไม่กลัวหรอก!!!...หวา!!”
“เย็น!!”
“!?”
“สุรีย์พรรณ...ทำบ้าอะไรของแก?”
“จู่ๆก็เอาน้ำมาสาดมันหนาวนะพี่!!”
“ทีนี้จะเลิกบ้ากันได้หรือยัง?”
...พี่แคทอุตส่าห์หิ้วถังน้ำเข้ามาในห้องแล้วก็สาดใส่อ๋อมกับฝนที่เตรียมจะรุกคืบหากันแต่มันกลับได้ผลอย่างคาดไม่ถึง...ฝนยังพอทำเนาเพราะสวมเสื้อผ้าแต่อ๋อมที่เกือบเปลือยนี่สิถึงกับจามออกมาดังลั่น...
“ฮัดเช้ย!!...จำไว้ให้ดีนะว้อย!!!”
“เชิญมาได้ทุกเมื่อ”
“บอล!!...จากนี้อีกสองชั่วโมงไปพบฉันที่เดิม”
“ที่เดิม?”
“ฉันจะพานายไปโยนกทักษิณ...ให้ตายเถอะเสียฤกษ์หมด!!”
“เบ้~~...ไปแล้วอย่ากลับมาอีกเล้ย!!”
“ยัยเด็กบ้า!!...ไม่มีทางขัดขวางฉันได้ตลอดไปหรอกยังไงบอลก็จะต้องเป็นผัวของฉัน...จำไว้!!!”
...อ๋อมพูดจบก็กระโดดออกทางหน้าต่างห้องโดยหยิบถุงใส่เสื้อผ้าของเธอไปด้วย...เฮ้ยบ้าไปแล้ว!!!!...นี่ชั้นสองนะ?...
“หายไปไหน?”
“ตรงนี้...ฉันไม่บ้าพอจะวิ่งแก้ผ้าโทงๆไปจนถึงบ้านตัวเองหรอกไอ้น้อง”
(อ๋อมไปอยู่ที่ระเบียงเยื้องๆกับห้องเรา)
“เหมือนเธอจะเตรียมพร้อมไว้หมดเลย?”
“ฮึ!!...ฉันต้องคิดหาทางหนีทีไล่ไว้เผื่อภารกิจจะล้มเหลว”
(ย่องเงียบเข้าหาเรานี่คือภารกิจหรือ?)
“ป้อมฝากมาบอกว่าพบกันอีกครั้งที่แดนดินถิ่นพยัคฆ์...เอ้าฝากด้วย!”
“!!!”
...ใครว่าอ๋อมไม่บ้าบิ่นนี่ขอเถียงคอเป็นเอ็นผมว่าเธอสุดขั้วเชียวละ!!!!...แต่งตัวเสร็จแม่คุณก็โดดจากระเบียงลงไปบนขอบรั้วโดยเอาปลายเท้าเหยียบได้อย่างเหมาะเจาะจากนั้นถีบตัวพุ่งไปข้างหน้าซึ่งพอตั้งหลักยืนได้แล้วเธอก็ออกวิ่งชายผ้าคลุมปลิวหายลับไปท่ามกลางหมอกที่ลงจัดในยามเช้ามืด!?...
“นี่!!...ไปถึงไหนกับพี่อ๋อมแล้วห๊ะ?”
“ยัง!...พวกเรายังไม่ทำอะไรทั้งนั้น...จริงๆนะ!?”
“โฮ่~~”
“อย่าตาขวางแบบนั้นซี่!!!”
“แล้ว...นั่นมันอะไร?”
“อึ๋ย!!...นะ...นี่มัน!!”
(แย่ล่ะ!...ว่าจะรีบซ่อนแต่เสือกถือทำโรคระบาดอยู่ได้โว้ย!!!)
“ฮึ่ม!!...มีการทิ้งกางเกงในไว้ให้ดูต่างหน้าเรอะ?...ไร้ยางอายนักฝนจะเอาไปเผาทิ้ง!!!!”
“อย่าๆ...นั้นของป้าเอ็ม”
“หา?”
“อ๋อมยืมมาใส่น่ะ...เอาไปซักแล้วคืนป้าเอ็มก็พอ”
“ฝน...น้องทำล่ะกัน”
“เรื่องอะไร?”
“โทษฐานที่ก่อเหตุจนประตูห้องพังนี่ไง”
“มันเกี่ยวกันเหรอ?...ทำไมหนูจะต้องมาซักกางเกงในที่พี่อ๋อมใส่ด้วยเล่า?”
“ของคุณป้านะ”
“โธ่เอ๊ย!!!”
.........................................................................................................................................
“แค่แม่ไม่ได้อยู่ด้วยเช้านี้ลูกอ๋อมก็ก่อเรื่องหนักไม่เบาเลย”
“ไม่ใช่ความผิดฉันนะ...ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดีแต่ยัยหยาดฝนเสือกมาขวาง”
“หัวค่ำเมื่อคืนแม่ก็อุตส่าห์เตือนเราว่าอย่าโมโหง่าย...พ่อบอลไม่ชอบผู้หญิงเจ้าอารมณ์จำไว้หน่อยสิ”
“ฉันรู้น่า--”
“ไอ้รู้ๆนี่แหละแต่ชอบน๊อตหลุดทุกที!!...แล้วไงสำเร็จไหม?”
“สำเร็จอะไรกัน?...แม้แต่หนังกระดอหรือหมอยสักเส้นของบอลก็ยังไม่ทันได้เห็น”
“ลูกอ๋อมน่ะรีบร้อนเกินไปแต่มันคงจะยากขึ้นกว่าเดิม...ลำพังพ่อบอลไม่เท่าไหร่แต่หนูฝนกับหนูแคทนี่แหละ”
“แม้จะล้มเหลวแต่ก็คุ้มค่า”
“?”
“แม่...ฉันรู้แล้วว่าใครคือนังแมวขโมยตัวใหญ่ซึ่งมันอยู่ใกล้บอลมากเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด”
“เสียดายที่เมื่อคืนทำไม่สำเร็จเพราะหนูฝนมาขัดจังหวะ...เอ๋?...ลูกอ๋อมคงไม่ได้หมายถึง...”
“สองพี่น้องวิชานาถถูกแทงข้างหลังอย่างเลือดเย็น...ยัยนี่มันหน้าเนื้อใจเสือเชื่อถือไม่ได้!!!”
“งั้นภาน่าจะรู้เห็นด้วย...แม่ต้องถามให้รู้เรื่อง!!”
“น้าเขาไม่ยอมรับหรอกเพราะงั้นเราสังเกตเอาเองดีกว่า”
“พวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร...เอ--...หนูฝนยังพอว่าแต่หนูแคทจะเป็นไปได้หรือ?”
“แฟนของสุรีย์พรรณที่ตายไป...แม่เคยเห็นเขาหรือเปล่า?”
“...พบกันแค่ครั้งสองครั้งเอง...ทำไมหรือจ๊ะ?”
“นิสัยใจคอเขาเป็นยังไง?”
“เท่าที่แม่รู้...สันต์เป็นคนเงียบๆแต่ขยันและมีความรับผิดชอบ...อ่อนน้อมถ่อมตนกับมีน้ำใจมากๆด้วย”
“ศรเพทายเคยบอกว่าหน้าตาเขาก็มีส่วนคล้ายๆบอลอยู่บ้าง”
“จะว่ามีส่วนคล้ายก็ใช่...เอ๊ะ?...นี่ลูกอ๋อมกำลังสงสัยว่า...”
“ไม่แน่สุรีย์พรรณอาจจะเห็นใบหน้าของแฟนเก่าซ้อนอยู่กับหน้าของบอลก็เป็นได้...เค้าร่ำลือกันนักหนาว่ายัยนี่เกลียดชังผู้ชายเจ้าชู้แต่ทำไมกับบอลถึงได้ดูอ่อนลงแบบนั้น?”
“.....................................................”
“ต่อให้เป็นญาติกันแต่หากทำตัวใช้ไม่ได้...สุรีย์พรรณคงจะไม่ปล่อยบอลไว้จนป่านนี้จริงมั้ย?”
“จะว่าปล่อยมันก็...อื้อๆ...ที่ลูกอ๋อมพูดก็ถูกนะ...แล้วหนูฝนล่ะ?”
“สำหรับแม่คนนี้ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีก...มันหึงบอลจนถึงกับถีบประตูซะพังพินาศหมดแล้วแม่คิดว่ายังปกติอยู่ไหม?...มันเกินเลยจากที่ปากพูดว่าจะปกป้องบอลแทนศกุนตลากับสาวิตรีไปไกลนัก”
“นี่ไปๆมาๆ...คนใกล้ตัวกลับกลายจะเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดมิหนำซ้ำยังเป็นหลานสาวด้วย!?”
“อะไรกัน?...มีสองคนนี้เป็นคู่แข่งย่อมน่าสนุกและท้าทายกว่าพวกนังแมวขโมยเป็นร้อยๆเท่าน่ะแม่...ฉันต้องไปบอกให้ป้อมรู้ซะก่อน”
“นั่นสิ...ป่านนี้น้องเราชะเง้อคอรอพ่อบอลแย่แล้วมั้ง?”
“ตอนนี้มีสองแมวขโมยตัวใหญ่...หยาดฝนน่ะใช่แน่นอนแต่สุรีย์พรรณฉันขอเวลาดูให้มั่นใจอีกหน่อย...ยัยนี่มันเก็บอาการเก่งกับปากแข็งเสียด้วย”
“...ที่จริงหนูแคทก็เคยโกรธพ่อบอลมากถึงขั้นส่งไปนอนโรง’บาลแต่เด็กคนนี้ก็มองยากจริงๆแหละ”
“แม่บ่นอะไรน่ะ?”
“เปล่าๆ...ลูกอ๋อมรีบไปบอกน้องก่อนเถอะจ้ะ...อีกแค่ครึ่งชั่วโมงพ่อบอลก็จะมาแล้วนี่”
“อืม”
“เราว่าเราพูดเบาแล้วนะเจ้าลูกคนนี้นี่มันเป็นยังไงหว่า?...ฮืม--...หนูฝนชอบพ่อบอลมากถึงขนาดแสดงอาการหึงหวงโมโหเลือดขึ้นหน้าทำลายข้าวของส่วนหนูแคทที่เปลี่ยนจากกำปั้นเป็นฝ่ามือทำให้พ่อบอลไม่บาดเจ็บหนักทั้งที่อยู่ในภาวะตะวันเลือดซึ่งสาเหตุก็อาจเพราะเห็นหน้าคนรักเก่าซ้อนอยู่ในหน้าของพ่อบอล...อย่างงั้นหรือ?”
.................................................................................................................................
“ป้าเอ็มโทรมาเหรอ?”
“อื้อ!!...แต่ถามว่ามีอะไรก็ไม่ยอมตอบ”
“คงจะเจอพี่อ๋อมแล้วสิท่า?”
“ลูกฝนก็ใจร้อนวู่วามไปได้!!”
“ก็มันน่าโมโหมั้ย?...พี่อ๋อมทำเป็นกันท่าคนอื่นแต่สุดท้ายคิดจะแย่งชิ้นปลามันไปกินคนเดียว!!!”
“ไม่อยากคิดว่าถ้าลูกฝนไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น?”
“แค่บอลกลับมาวันแรกก็หวุดหวิดจะเสร็จพี่อ๋อมซะแล้ว...นี่มันผิดกับที่แม่พูดนี่นา!!”
“ฮื่อ~~...อ๋อมนี่ก็เหลือเกินเลยแต่อย่างว่าแหละ...ถ้าทำเหมือนคนปกติทั่วไปก็ไม่ใช่เธอน่ะสิ”
“โอกาสน่าจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้จ้ะแม่...ในงานเลี้ยงคืนนี้ไง!!!”
“เดี๋ยวๆๆ...คิดให้รอบคอบซะหน่อยจะเอาแต่อารมณ์ไม่ได้นะหนูจ๋า~~...ในงานคนออกเยอะจะลงมือยังไง?”
“แม่บอกไว้ว่าให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่าผลีผลาม”
“ใช่...แม่พูดแบบนี้”
“แต่ถ้ามีจังหวะเหมาะล่ะ?”
“ก็...ค่อยๆ...ยื่นมือ...ทำตามแม่สิลูก!”
“อื้อ!...ยื่นมือๆ”
“เข้าไปใกล้เป้าหมายแล้วก็...แล้วก็...ตะครุบหมับให้ไวที่สุด!!!”
“จับให้มั่นอย่าปล่อยให้หลุด!!!!”
“ถูกต้อง~~”
“ฮี่!!...สมเป็นแม่ของหนูจริงๆ...คิดเหมือนกันเป๊ะ!!”
“แต่ยาก...ครั้งนี้ยากมาก...งานนี้ถ้าแม่ไม่ช่วยลูกฝนล้มเหลวชัวร์”
“มีแค่ไม่กี่คนที่จะจัดการ”
“หมายถึงพี่เราเหรอ?”
“เจ๊คนนี้น่ะสำคัญเลยแม่!!...ไม่มีอะไรดีไปกว่าจับกรอกเหล้าให้สลบ”
“บ้าไปแล้วหรือ?...มีหวังได้อาละวาดทำลายงานเลี้ยงยับเยินหมดสิ!!!”
“เอ่อ--...ถ้าเมาแล้วไม่มีใครไปยั่วโมโหคงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง?”
“ไม่ๆๆๆ...มันเสี่ยงเกินไปอีกอย่างพ่อเขาก็คงไม่ยอมให้แคทแตะเหล้าแน่ๆ”
“งั้นคนนี้เอาไว้ก่อน...มาที่พี่เซคกับพี่อ๋อม...พวกเธอมีนัดดวลเหล้ากัน”
“คอแข็งทั้งคู่เลยนิ?”
“แต่สุดท้ายน่าจะกอดคอกันร่วงเหมือนทุกปีส่วนยัยตัวเล็กปล่อยให้เป็นหน้าที่ฝน”
“เด็กคนนี้ฉลาดไม่เบาและกับลูกฝนคงจะระวังตัวเป็นพิเศษ”
“เพราะหนูแกล้งมันมาเยอะแต่รับมือได้จ้ะไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวเราค่อยมากำหนดแผนกันให้ละเอียดอีกครั้ง”
“งานจะเริ่มทุ่มหนึ่งแต่หกโมงครึ่งแขกเหรื่อคงมากันเยอะแล้ว...ช่วงนี้ลูกฝนกับแม่ก็จะสนุกกับทุกคนไปเรื่อยๆก่อน”
“ที่ผ่านมาคุณตากับคุณยายไม่เคยอยู่นานเลย...สักสองหรือสามทุ่มคงจะกลับ”
“ไม่มีอะไรให้กังวลสินะ?”
“...มาที่ลุงภพกับป้าเอ็ม”
“ลุงภพเขานอนที่เรือนหน้าอยู่แล้วไม่มายุ่งหรอกส่วนป้าเอ็มปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่เอง...จะหลอกมอมเหล้าซะให้เข็ด!!!”
“ป้ากวาง,สา,ป้าศรีและหนูอ้อย...สี่คนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงนัก”
“แต่ว่าไปก็โชคดีเหมือนกันที่เอ้กับม่อนไม่ได้อยู่ที่นี่...ภาวนาว่าคนใดคนหนึ่งอย่าเพิ่งกลับมาเลยนะ”
“เออะ!!...ถ้าสองคนนั่นอยู่ก็สุดจะโชคร้ายล่ะแม่เอ๊ย~~...ปัญหาใหญ่คือคนนี้ต่างหาก...พี่แคทแหละพี่แคท!!!”
“เอ--...ถ้ารีบให้เมาจะเสี่ยงเกินไป...ผสมเหล้าให้ดื่มทีละนิดๆดีมั้ย?...พอฟุบแล้วรีบพากลับไปนอนเลย”
“ก็ดีนะแม่...อ๋าลืมสนิท!?...ป้อ!!!”
“โอ้ยอีตาคนนี้มีอะไรน่ากลัวเล่า?...แม่เองๆ”
“เย้!!”
“แต่อย่าลืมบรรดาคนสนิทใกล้ตัวล่ะ?”
“พี่ไหมต้องดูแลพี่เซคไม่มัวไปยุ่งกับใครจ้ะส่วนสามพี่น้องก็ไม่น่าห่วงเพราะเป็นคนรับใช้ป้าเอ็ม...ถ้าฝนเดาไม่ผิดศุกร์กับศิจะมีหน้าที่ช่วยกันหิ้วปีกป้าเอ็มที่เมามายเพราะโดนแม่จับกรอกเหล้าไง”
“ฮะๆๆๆ...ฉลาดจังเลยลูกฝนของแม่”
“เอาแค่นี้ก่อน...รายละเอียดลึกๆยังไม่ต้องเจาะจงเพราะมันเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์”
“เออแม่ขอแนะนำ!...ลูกฝนตามบอลไปบ้านใต้ด้วยดีกว่า”
“ทำไมจ๊ะ?”
“เพราะโยนกทักษิณคืออาณาเขตของหนูอ๋อมกับหนูป้อม”
“จริงด้วย!?...ขนาดเมื่อคืนพี่อ๋อมยังกล้าแล้วนี่กลับไปอยู่ในถิ่นตัวเอง...หน็อยแน่ฝนไม่ยอม!!!”
“let’s go!!”
“ชวนเจ๊ด้วยดีกว่า...เราคนเดียวรับมือไม่ไหว”
“กลับมาพอดีเลยนั่น”
“เจ๊!...เราไปหาบอลกัน”
“ทำไมจะต้องลากพี่ไปด้วย?”
“เอาน่า--...ถือว่าช่วยฝนเหอะ”
“...ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“ลูกแคท”
“คะ?”
“มานั่งตรงนี้หน่อย”
“?”
“พี่เพิ่งกลับจากโยนกบูรพาใช่ไหมคะ?”
“อือ...ว้าย!?”
“จับขาพี่เค้าไว้เร็ว!!”
“โอเค!!!”
“คุณแม่!!...จะทำอะไรคะนี่?”
“ฮี่~~...ไหนขอดูร่องรอยความเสียหายหน่อยซิ”
“ร่องรอยอะไรกัน?...หยุดนะฝน!!...อย่าเลิกกระโปรงพี่~~”
“ให้พี่แคทหงายหลังไปเลย!”
“ท่ายกล้อใช่มะ?”
“สองคนนี่...จะทำอะไรกันแน่เนี่ย?”
“ว่าไงลูกฝน?”
“ยัง...ยังมองไม่เห็นค่ะ”
“ก็จะมีได้ยังไงคะเพราะหนูไม่ได้ไปทำอะไรแบบนั้น!?...คุณแม่ปล่อยหนูเถอะ”
“ไม่เชื่อร้อก!!...ขึ้นชื่อว่านักล่าสวาทหญิงสาวอย่างพี่เซคแล้วน่ะ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ...เอ๊อย่า~~...ห้ามดึงกางเกงในพี่ออกนะ!!!”
“งั้นลูกแคทก็บอกแม่มาสิจ๊ะว่าทำไมถึงออกไปโยนกบูรพาแต่เช้าแถมไปคนเดียวด้วย?”
“...พี่เซคมีเรื่องจะปรึกษา”
“เรื่องอะไรเอ่ย?”
“ก็...ไม่มีอะไรมากค่ะ”
“เฮอ--...คายออกมาซะดีๆ...ปิดบังใครก็เชิญแต่อย่านึกว่าจะปกปิดแม่ได้นะจ๊ะ”
“อย่า...อย่าจับตรงนั้น!!”
“เม็ดเล็กๆนี่คือจุดสำคัญของผู้หญิง”
“กะ...ก็บอกว่าอย่า...อย่าลูบมันซี่~~”
“ความรู้สึกไวจังเลย...เริ่มจะมีน้ำซึมออกมาแล้วจ้ะ!!”
“แสดงว่าไปทำอะไรๆกับหนูเซคจริงๆ”
“ไม่ใช่นะคะ!!...มันจะออกเพราะฝนจับนี่แหละ...อื้อ~~...ก็บอกให้หยุดไงเล่า!!!”
“หู~~...จิ๋มพี่แคทนี่ทั้งโหนกทั้งนูน...ฝนเทียบไม่ติดเลยอ่ะแม่!!”
“ไหนๆๆ...โหจริงด้วย!!...แม้แต่ของแม่ยังชิดซ้ายเลยนะเนี่ย?...อย่างนี้จะคลอดลูกแฝดสี่หรือหกก็ได้สบายมาก”
“ขนก็ตัดแต่งเป็นระเบียบเรียบ...แอ๊ก!!”
“หวาย~~”
“หมดเรื่องจะทำกันแล้วหรือไงถึงได้เที่ยวจับคนอื่นแก้ผ้า?”
“อูยเจ็บ~~...ไม่ใช่สักหน่อย...แค่ถอดกางเกงในตัวเดียวเอง”
“เจะ!...เจ็บๆๆ...แม่เจ็บอ่ะ!!”
“คุณแม่ก็เหมือนกันพลอยเป็นไปกับเด็กทะลึ่งนี่ด้วย...แฝดหกรึ?...แคทไม่ใช่แม่หมานะคะ!!!”
“แฮะก็แม่ลูกกันนิ!?...อ๊า!!...หู...หูแม่จะขาดแล้วววว~~”
“ฮึ!!...หนูจะบอกคุณพ่อ”
“เรื่องที่ถูกดูจิ๋มจิ๊น่ะเหรอจ๊ะ?...อ๋า!!...อย่าเขกนะๆ...เจ๊คงไม่บอกหรอกเนอะเพราะมันน่าอายนี่?”
“ชิ!!”
“แหมลูกแคทก็ซีเรียสไปได้...แม่กับลูกฝนแค่แหย่เล่นๆ”
“แค่ถูกดูหีมันไม่สึกหรอกน่า--...เราผู้หญิงเหมือนกัน”
“แม่ก็เห็นของหนูมาตั้งแต่เด็ก...ทำเป็นอายไปได้”
“ถ้าใครมาเห็นเข้าแล้วหนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะคะ?...คืนกางเกงในพี่มา!!!”
“แฮ่ๆ...กกน.พี่แคทตัวนี้น่ารักดีอ่ะ”
“เอ--...แต่แม่ว่ามันเล็กไปนิดนะ?...ตรงนั้นของลูกแคทออกจะใหญ่...”
“พอทีค่ะ!!...หนูจะใส่อะไรยังไงแบบไหนก็ช่างเถอะ...แล้วไง?...สองคนนี่มีอะไรลับลมคมในกันอยู่ใช่มั้ย?”
“เออะ!...มีที่ไหนล่ะพี่?”
“ใช่ๆๆ”
“คุณแม่ส่ายหัวเร็วไปแล้ว...เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอก”
“ฝนแค่จะอยากรู้ว่าพี่กับพี่เซคมีเรื่องสำคัญอะไรกัน?”
“อื้อๆ...ไม่งั้นลูกแคทคงไม่ไปโยนกบูรพาคนเดียวหรอกเนอะ?”
“เปล่าค่ะ...ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร...พี่เซคแค่ต้องการจะย้ำจุดยืนของหนูเท่านั้น”
“จุดยืน?”
“หนูรู้สึกว่าพี่เซคกำลังมีความคิดบางอย่างเพราะปกติไม่เคยเรียกหนูไปคุยเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว...อีกอย่าง...สีหน้าของเธอดูจริงจังกว่าทุกครั้ง”
“อืม--...ลูกแคทพอจะเดาออกไหมจ๊ะว่าบางอย่างนั้นคืออะไร?”
“ไม่ค่ะ...แต่แคทคิดว่ามันจะต้องไม่ธรรมดา”
“นี่แม่...มันจะเกี่ยวกับเรื่องของเราหรือเปล่า?...ไม่งั้นล่ะเสียงานหมดแน่”
“อย่าเพิ่งกังวลไป”
“สองคนนี่น่าสงสัยจริงๆด้วย...ซุบซิบจะทำอะไรแผลงๆอีกแล้วหรือ?”
“เปล่า...เจ๊ก็คิดมากเกิน”
“ใช่ๆๆ”
“เอาอีกแล้วคุณแม่”
“โอ้เกือบลืม!?...พี่รีบไปกับหนูเร็วเข้า”
“เฮ้อ~~”
“แคท”
“คะ?”
“ท่ายกล้อของลูก...หึๆ...เด็ดขาดไปเล้ย!!!!”
“คุณแม่!!!”
“ฮิๆๆ”
“ขำอะไรยะ?...เราน่ะตัวแสบนักเชียว!!”
“น่าๆ...เจ๊เลิกงอนซะที...ดูสิๆ...หน้าแดงถึงใบหูแล้ว”
“ทั้งแม่ทั้งน้องสาวของฉันเนี่ยพิมพ์เดียวกันเลย...สุดจะปวดหัวจริงๆ”
.................................................................................................................................
“ที่นี่ร่มรื่นอากาศเย็นสบายไม่แพ้โยนกอุดรเลย”
“ใบไม้ร่วงเต็มถนน...พี่อ๋อมน่าจะสั่งคนมากวาดออกบ้าง”
“แต่ฉันว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“...............................................”
“น้องอ๋อมเป็นอะไรทำไมเงียบ?”
“...ฉันไม่เข้าใจ”
“?”
“เธอสองคน...จะตามบอลมาทำไมห๊ะ?”
...ผมนึกอยู่แล้วว่าทำไมอ๋อมถึงเอาแต่นิ่งเงียบและในที่สุดเธอก็โวยด้วยความฉุนเฉียวเพราะเห็นพี่แคทกับฝนติดสอยห้อยตามผมมาด้วย...
“ฝนก็อยากเจอยัยตัวเล็กเหมือนกัน”
“อยากเจอหรืออยากทำอะไรแน่?”
“พี่อ๋อมก็รู้ว่าพวกหนูมาทำไมแล้วยังจะถามอีกเหรอ?”
“นั่นสินะ...ฉันรู้...รู้ว่าเธอไม่กล้ามาคนเดียวเลยต้องลากพี่สาวตัวเองมาด้วย”
“ฮิๆ...พี่จะพูดยังไงก็พูดไปเถอะหนูไม่ถือสาหรอกเพราะแค่ได้ตามมาดูแลบอลหนูก็พอใจแล้ว”
“เฮอะ!!...น่าสงสารสองคนนั่นซะจริง”
“น้องป้อมอยู่ตรงนั้นแน่ะ”
...เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้เบื้องหน้านั่นคือศรโกเมน วิษณุมนตรี “น้องสาว” คนสุดท้องของผมหรือ?...เฮ่ย!?...ผมว่าผมเคยเห็นเธอมาก่อนนะ...
“ดอกไม้ค่ะ”
“อ๊ะ!...ขอบใจจ้ะ”
“ยัยตัวเล็กให้ดอกราตรีเรอะ?”
“บอลรู้ความหมายของมันไหม?”
“ไม่รู้ครับ”
“ยังจำกันได้หรือเปล่า?...นั่นคือภาษาของดอกราตรี”
“นี่อ๋อมรู้ภาษาดอกไม้ด้วยแฮะ?”
“วะไอ้หมอนี่!!...นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงแต่ตัวหรือไง?”
(ยังจำกันได้หรือเปล่า?...แสดงว่าน้องป้อมเคยพบกับเราชัวร์...นึก...นึกออกล่ะ!!!)
“เธอคือเด็กผู้หญิงที่ฉันเคยเจอที่ปากทางเข้าบ้านหลังนั้น!?”
“ดีใจจังเลยค่ะที่จำหนูได้!!!...หนูเฝ้ารอมานานแสนนานในที่สุดก็ถึงวันที่จะได้เรียกว่าพี่ชายอย่างเต็มปากซะที”
“พี่ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าเธอคือป้อม...เธอคือน้องสาวของพี่หรือเนี่ย?”
...ทั้งที่สีผมของเธอก็เหมือนอ๋อมเป๊ะๆ...ผมนี่มันบรมเซ่อจริงๆที่น่าจะนึกออกตั้งแต่แวบแรกที่เห็นแต่อย่างว่า...ได้เจอไม่นานคุยกันก็ไม่กี่ประโยคจึงไม่สมควรเป็นความผิดของผมฝ่ายเดียวนะเพราะน้องป้อมก็น่าจะบอกกันมั่งนี่นา...
(มีผ้าก๊อสปิดที่ตาซ้ายสลับข้างกับของอ๋อม...พี่น้องคู่นี้ยังจะมีอะไรให้เราแปลกใจอีกหลายเรื่องอย่างแน่นอน!?)
.........................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนต่อไป...
“มีสิคะ...ดาบแห่งจิตผ่าอากาศไม้ตายของพี่อ๋อมสามารถต้านอัญเชิญยมทูตได้แต่ผลลัพธ์ถึงที่สุดนั้นก็ยังไม่แน่”
“ผลลัพธ์ถึงที่สุดยังไงเหรอ?”
“เพราะทั้งสองยังไม่เคยแสดงฝีมือเต็มที่ไงคะ...เมื่อก่อนที่ปะทะกันต่างก็ใช้พละกำลังกับความเร็วแค่ครึ่งเดียว”
................................................
“โทษทีว่ะสหาย...ถึงมันจะแต่งตัวโป๊แล้วไปเดินคนเดียวในซอยเปลี่ยวๆก็ไม่มีทางโดนข่มขืนหรอก”
“แสดงว่าพี่ม่อนเก่งมากๆ”
“โรคจิตน่ะสิ!!!!...เบาะๆก็เป็นไข้หัวโกร๋นแต่ถ้ามันยัวะขึ้นมาก็จะจับบิดแขนหักขากลายเป็นคนพิการไปเลย”
..............................................
“แม้แต่ชาวบ้านในโยนกจัตุรัสก็ยังมีอีกมากครับที่ไม่เคยเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของคุณหนูศรมุกดา”
“ฝนเคยบอกว่าเธอชอบแปลงโฉมเป็นคนอื่นไม่ว่าจะทั้งผู้ชายหรือผู้หญิงเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง”
“นี่แหละครับที่น่ากลัวมาก!!!...ไม่แน่ว่าเวลานี้เธออาจจะปลอมเป็นใครสักคนกับแฝงตัวเข้ามาในงานแล้วก็ได้”
.....................................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น