ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 62 “ฉันเกิดมาเพื่อเป็น...สุภาพบุรุษจอมปลอม!?”
...ควันหลงจากตอนที่แล้ว...เวลาเดียวกันกับที่บอลเจอแคท...
“หมอเซคจะกลับแล้วหรือ?”
“หนูชักจะง่วงนอนแล้วล่ะค่ะ”
“ขับรถไหวแน่นะ?”
“ไม่ต้องห่วงค่ะอาจารย์...หนูจะค่อยๆขับ”
“เออ--...ไปช้าๆอย่ารีบร้อน”
“ค่า!”
“...............................................”
“ดื่มซะเยอะเลยเรา...อึม~~...รถจอดไกลจังวุ้ย!!”
“...............................................”
“กุญแจๆ...อยู่ไหน?”
“ท่าทางน้องสาวจะเมามาก...พี่ช่วยไปส่งบ้านมั้ยจ๊ะ?”
“เห~~...เรียกฉันว่าน้องสาวเรอะ?...อือ--...แต่ดูยังไงนายก็อายุน้อยกว่าฉะนั้นต้องเรียกพี่สาวสิ...อุ๊บ!!”
“ระวัง...อู้!!...เต็มมือ--”
“แหะๆ...ขอบใจจ้า!!...แล้วจะไปส่งพี่จริงๆเหรอ?”
“จริงสิจ๊ะ...เดินเซขนาดนี้น่ะขับรถไม่ไหวหรอก...รับรองจะส่งถึงเตียงนอนพี่สาวเลย”
“ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง...ถ้างั้น...พี่สาวจะยอมให้น้องพาไปส่งบ้านก็ได้แต่...”
“แต่?”
“ถามคนข้างหลังน้องเสียก่อนนะจ๊ะ”
“หือ?...โอ้วววววววววววว...แขน--...แขน!!...โอ้ยยยยยยยยยยยยย”
“...เมื่อกี้มือสกปรกของเจ้าแตะต้องหน้าอกท่านพี่ใช่หรือไม่?”
“โอ๊ย!!!...โอ้ยยยยยยยยยยย”
“ขอตอบแทนล่ะกัน...ตะกี้พี่ถูกจับนมเต็มๆเลยอ่ะ!!”
“...เช่นนั้น...เราขอมือข้างนั้นของเจ้า!!!”
“อ๊ากกกกก!!!!...อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!”
“วา--...หวาดเสียว!!!...ทั้งห้านิ้วกับข้อมือหักงอหมดเห็นๆ”
“อ๊ากกกกกกกก...นิ้ว...นิ้วกู...ทะ...ทำไม?...มือกูทำไมถึงบิดงอไปหมดแบบนี้...โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เสียใจจริงๆนะจ๊ะ...น้องสาวฉันเค้าไม่อยากให้นายไปด้วยน่ะ”
“อู๊ยยยยยยยย...ชะ...ช่วยด้วย!!...เจ็บ...เจ็บเหลือเกินนนนนนน!!!!!!”
“เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเองแหละไม่ต้องกลัวจ้ะน้อง...ไปก่อนนะพ่อสุภาพบุรุษ...จอมปลอม”
“..................................................”
“หึ!...จะหลอกฉันไปข่มขืนล่ะไม่ว่า?...ไอ้ชั่วเอ๊ย!!”
“เขาเดินตามท่านพี่มาตั้งแต่ออกจากร้านแล้วเจ้าค่ะ”
“คงเป็นพวกขี้ยาแถวนั้น...น่าเกลียดเหลือเกิน...อุ๊ก!!!”
“ท่านพี่!?”
“ไม่...ไม่ไหวแล้ว~~”
“.................................................”
“อึม~~...อ๊อก!!!!”
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?...น้องจะลูบหลังให้”
“เชอะ!...ขยะแขยง...ขยะแขยงไอ้นั่นที่สุด!!!...มันจะลวงฉันไปข่มขืน...มันมีเจตนาชั่วร้าย...มันมีความคิดสกปรกโสมมต่อเพศตรงข้าม...ผู้ชายก็เป็นแบบนี้...ฉัน...ฉันไม่มีทางยอมทอดร่างให้ไอ้ผู้ชายหน้าไหนได้เชยชมหรอกไม่มีวัน!!!!...แอวะ~~”
“บ้วนปากสักหน่อยเจ้าค่ะ”
“.................................................”
“.................................................”
“...ผู้ชายที่พี่นับถือมีแค่สองคนคือคุณพ่อโยทะกาและคุณตาเอกบดินทร์เท่านั้น...อ๊ะ!!...ขะ...ขอโทษ”
“มิเป็นไรเจ้าค่ะน้องหาได้เสียใจแต่อย่างใดไม่...แม้จะมิได้เห็นใบหน้าของท่านพ่อเมื่อครั้งยังมีชีวิตทว่าเมื่อน้องได้ยินท่านพี่เอ่ยถึงท่านด้วยความชื่นชมก็ให้รู้สึกปลาบปลื้มทุกคราไป...ท่านพ่อในมโนภาพของน้องคือเอกบุรุษที่ยอดเยี่ยมอย่างหาผู้ใดเปรียบได้”
“ม่อน...”
“แลน้องก็ได้รับสืบสายเลือดผู้ใช้พลังจิตมาจากท่านพ่อเช่นนั้นจึงหาได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยสักนิด”
“...นะ...นั่นสินะ...พลังจิตของพี่มันเสื่อมถอยไปหมดแล้วเพราะไม่เคยตั้งใจฝึกฝนฉะนั้นก็มีแต่น้องนี่แหละที่จะเป็นตัวแทนของคุณพ่อได้...กลับกันเถอะพี่ไม่เป็นไรแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
“...สุภาพบุรุษจอมปลอม...อืม--...ก็ยังมีอีกคน”
“?”
.....................................................................................................................................
“เมื่อคืนแม่งน่ากลัวสุดๆเลยพวกมึง!!!”
“ก็พูดเกินไป...พี่แคทเป็นผู้หญิงนะเฮ่ย~~”
“ใช่...เพราะงั้นจึงต้องใส่ใจต่อความงามของตัวเองให้มากๆ”
“กูก็ไม่อยากพูดอะไรมากแต่เธอไม่ได้สวยเพราะไอ้ของพรรค์นั้นนี่หว่า”
“ผู้หญิงก็งี้แหละมีเรื่องจุกจิกโน่นนี่ให้ทำตลอด...แม่ยายกูยังทำเล้ย!!”
“เรียกซะเต็มปากเต็มคำเชียวไอ้คุณเชน”
“บอล!!...มึงอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องคุย...จะให้พวกกูไปฉลองขึ้นบ้านใหม่วันไหนบอกมา?”
“เวร~~...ต้องส่งเทียบเชิญด้วยมั้ยเล่า?”
“รับปากกันแล้วนี่”
“เออได้ๆ...เสาร์นี้เป็นไง?”
“งานนี้เหล้ายาปลาปิ้งไม่อั้น...ใครเสือกทะลึ่งไม่มาจะต้องพาเพื่อนทุกคนไปอาบน้ำกับหมอนวดนะโว้ย!!!”
“ฉิบหา-!!...ไม่เจ๊งตอนนี้จะให้เจ๊งตอนไหน?”
“ก็อย่าเบี้ยวสิวะ...ไม่รู้ละ!!...ใครโดดเจอดีแน่”
“บอกน้องฝนช่วยทำกับแกล้มรสเลิศให้ด้วยล่ะ”
...บ่ายเบี่ยงเจ้าพวกขี้เมามาหลายครั้งแล้วแต่ทีนี้คงจะต้องยอมและป้าเอ็มก็ไม่ได้ห้ามเพื่อนผู้ชายมาสังสรรกันที่บ้านส่วนพี่แคทกับฝนคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรแต่ต้องไม่ส่งเสียงดังเอะอะ...
“เค้าจะทำอาหารให้ก็ได้”
“ขอบใจมาก”
“บอลอยู่นี่เอง!!...วันนี้ไปดูหนังกับบุศนะคะ”
“หนังเรื่องอะไร?...โว้ว!?...นี่ทำภาคต่อแล้วเหรอเนี่ย?”
“ฮึ!!”
“บ่ายนี้เราไปดูกันนะ”
“ฝนก็อยากดูพอดีเลย!!!...ไปด้วย”
“นี่!!...คราวก่อนเธอก็ตามไปเป็นก้างขวางคอมาครั้งนึงแล้วยังจะเอาอีกเหรอ?”
“ก้างขวางคออะไรหนูไม่รู้เรื่อง?”
“บอลกับพี่เป็นแฟนกันส่วนคนนอกอย่างเธอกรุณาอย่ามายุ่งเลยขอร้อง”
“พี่บุศกรุณาอย่าทึกทักเอาเอง...ลืมเงื่อนไขของคุณยายฝนไปแล้วหรือคะว่าจนกว่าเรียนจบจะไม่มีการมาอวดอ้างตัวเป็นแฟนกับบอล?...อยากไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่ว่าแต่ห้ามไปกันตามลำพังนั่นคือจะต้องมีฝนหรือพี่แคทคนใดคนหนึ่งไปด้วย”
“แล้วกับสาวิตรี...พวกเธอปฏิบัติเหมือนกันหรือเปล่า?”
“เหมือนกันค่ะ”
“แน่ใจนะ?”
“ค่ะ...สาก็มีสถานะเดียวกับพี่คือเป็นแค่เพื่อนบอล...ไม่มีข้อยกเว้น”
“..............................................”
“ถ้ารู้สึกอึดอัดหรือรอไม่ไหวก็เชิญถอนตัวออกไปได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”
“คนอย่างเธอนี่มัน...”
“ฮิๆ”
“แสบมาก~~...ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกจะบอกให้!!!”
...บุศหันหลังเดินจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวส่วนฝนโบกมือบ๊ายบายพลางส่งยิ้มในเชิงเยาะเย้ย...ผมรู้นิสัยหญิงสาวต่างคณะคนนี้ดีว่าที่ยอมถอยไม่ใช่เพราะกลัวฝนแต่มันไม่มีประโยชน์ถ้าจะไปดูหนังกันสามคนไม่ใช่สองต่อสอง...
“ห๊ะคิ้วขมวด!?...เสียดายที่ไม่ได้ไปกับพี่บุศเรอะยะ?”
“เอ้ยเปล่า!!...ฉันเสียดายที่ไม่ได้ดูหนังต่างหาก”
“งั้นเราไปกันแค่สองคนก็ได้นิ?”
“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดงี้เลย”
“เฮอะ!!...พี่บุศเป็นใครและฝนเป็นใครเอามาเปรียบกันได้ไง?...เฮะๆๆ”
“..................................................”
“พี่บุศน่ะช่างเขาเถอะ...เย็นวันเสาร์พี่เคย์ไปด้วยใช่มะ?”
“เชนว่าจะชวนมันด้วย...มีอะไร?”
“ฮืม--...ยอมแพ้เรื่องพี่แคทแล้วสินะถึงหันไปจีบคนอื่น?”
“จีบใคร?”
“บอลไม่รู้หรือ?”
“ไม่เห็นมันบอกเลยว่าไปจีบเด็กที่ไหน”
“...ใครว่าเด็ก?”
“หา!?”
“แน่!!...อยากรู้ใช่ม๊าว่าพี่เคย์กำลังปลูกต้นรักกับใคร?...งั้นไปดูกันไม่แน่อาจโชคดีได้เห็นถ้าโชคเข้าข้างเรา”
“ดะ...เดี๋ยว!!”
“เร็วซี่~~”
...ไอ้เคย์จีบผู้หญิงอยู่เหรอ?...ทำไมมันไม่ยอมบอกผมหรือเพื่อนๆบ้างหรือกลัวจะแห้วเลยยังไม่กล้ามาคุยอวด!?...
“ห้องสมุดคณะ...ที่นี่ทำไมรึ?”
“มานี่เร็ว!!”
“..................................................”
“ตรงนี้เป็นมุมอับและมองเห็นโต๊ะทำงานของอาจาอานวิได้น่ะ”
“เฮ้ย!?...เธอกำลังจะบอกว่า...”
“อื้ม!!”
“เธอ...เธอจะบอกฉันว่าผู้หญิงที่ไอ้เคย์จีบอยู่ก็คือ...เป็น...เป็นไปไม่ได้!!!...อาจารย์วิยะดาแต่งงานมีลูกแล้วนะ!!!!”
“แต่งงานแล้วไง?...มีลูกแล้วไง?...ได้ยินว่าสามีอาจารย์อยู่ทางภาคใต้ใช่มั้ย?”
“...มันก็ใช่...แต่...แต่ฉันไม่เชื่อ”
“ทีแรกฝนก็ไม่เชื่อหรอกแต่พอได้เห็นกับตาตัวเอง...ทีนี้จะปฏิเสธก็ตอบไม่ได้แล้ว”
“เห็นกับตา?”
“เย็นวันก่อนพี่เคย์กับอาจาอานกอดจูบกันบนโต๊ทำงานเล้ย!!!”
“!!!!!!”
...ไอ้...ไอ้บ้านี่เหิมเกริมริอาจคั่วครูบาอาจารย์เชียวเหรอเนี่ย?...กรณีของพี่ยุทธกับอาจารย์แอ๊วก็ว่าน่าช็อคสุดๆแล้วนะแต่นี่มันยิ่งน่าตกใจมากกว่าตั้งหลายเท่า...กล้าทำไปได้ยังไงนั่นผู้หญิงที่แต่งงานมีผัวกับมีลูกแล้วแถมเป็นอาจารย์ที่สอนหนังสือตัวเองเสียด้วยและที่สำคัญคือมันเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของผม!?...
“เธอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน?”
“จะพูดว่าบังเอิญหรือโชคชะตานำพาก็ได้จ้า!!”
“นั่นคือความสัมพันธ์ต้องห้ามนะ”
“สัปดาห์ก่อนพวกเพื่อนในห้องฝนเค้าคุยกันว่าหมู่นี้เห็นอาจาอานวิกับพี่เคย์ชอบเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน...น่ากลัวจะแอบเป็นกิ๊กกันมั้ง?...แน่ล่ะ...มันเป็นหัวข้อคุยเล่นๆแต่ฝนรู้สึกติดใจจึงแอบตรวจสอบพฤติกรรมของสองคนนั่น”
“ตามติดฉันแจแบบนี้ยังจะเอาเวลาไหนไปสะกดรอย?”
“ฮี่!!...ใครบอกว่าเค้าไปเอง?...ใช้แหล่งข่าวส่วนตัวไปสืบแทนตังหาก”
“...แล้วไง?”
“มีความผิดปกติเกิดขึ้นจริงๆและวันก่อนฝนก็เห็นสองคนนั้นมีความสัมพันธ์ต้องห้ามกันที่โต๊ะทำงานตัวนี้...พอดีเอาหนังสือมาคืนน่ะก็เลยแอบเห็นเข้า”
“..................................................”
“เย็นนี้ลองมาซุ่มดูกันมั้ย?...เผื่อได้รู้เห็นอะไรดีๆ”
“จะบอกพี่แคทยังไงล่ะ?”
“เจ๊ต้องไปพรีเซนต์รายงานที่ตึกวิทย์และได้คิวคนสุดท้าย...ถ้าโชคเข้าข้างเราคงจะไม่รอคอยอย่างสูญเปล่าแน่”
“บอกพี่แคทไปหรือยัง?”
“หึ”
“ดีแล้ว...อย่าเพิ่งให้รู้เลย”
“ฝนตั้งใจให้บอลรู้คนแรกอยู่แล้วเพราะพี่เคย์เป็นเพื่อนบอลนิ”
“เอา...เอาไงก็เอากัน!!!...ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มันก็ค้างคาใจอยู่นั่นสู้ไปดูให้เห็นกับตาเลยดีกว่า”
...อาจารย์วิยะดาเคยสอนกุนสมัยเรียนมัธยมปลายในฐานะอาจารย์ฝึกหัดและไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยเลย...ต่อให้เห็นกับตาตัวเองก็คงยากที่จะทำใจเชื่อ...ผมแทบจะอดใจรอให้ถึงเวลานั้นไม่ไหวแล้ว...
“เอ๊ะรถคันนั้น?”
(เฮ่!?...ยัยหมอกวนประสาท...เธอมาทำอะไรที่นี่?)
“พี่เซคจ๋า!!...มาหาใครอ่ะ?”
“ก็มาหาน้องสาวที่น่ารักน่ะสิจ๊ะ”
“................................................”
“สวัสดีค่ะนายท่าน...ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากที่วันนี้ได้พบหน้ากันอีก”
“...เช่นกันครับ”
(ประชดไม่เลิกราซะทีนะแม่คนนี้งั้นก็ขอตามน้ำซะเลย)
“ได้ยินว่าไปพบคุณพัตรามาเป็นอย่างไรบ้างคะ?...คงจะประสบความสำเร็จอย่างงดงามสมดังความตั้งใจ”
“...ใช่ครับ...แม้จะมีมารร้ายซ่อนอยู่ในมุมมืดและคอยขัดแข้งขัดขาก็เถอะ”
“โอ๋?”
“มารร้ายตัวนี้มันร้ายมากนะครับพี่ศรเพทาย...เบื้องหน้าวางตัวดูดีแต่เบื้องหลังนี่...อ้อ!!...ผมไม่อยากเอ่ยอะไรมากไปกว่านี้เพราะอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง...สุภาพบุรุษที่ดีจึงไม่ควรพูด”
“..............................................”
“เอ่อ--...ทั้งสองคนน่ะ”
“เดี๋ยวก่อนจ้ะน้องฝน”
“..............................................”
“เมื่อกี้...พูดคำว่าสุภาพบุรุษเหรอ?”
“...ครับ”
“สุภาพบุรุษๆ...คิก!...ฮะๆๆๆๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...สุ...สุภาพบุรุษเรอะ?...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...โอ๊ย!!...ขำ...น่าขำเป็นบ้าเลยว่ะ!!!”
...มันตลกมากหรือไงพี่ศรเพทายถึงกับเอามือกุมท้องย่อตัวหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาแทบไหลแบบนั้น...ยิ่งดูก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นคนชนิดไหนกันแน่?...
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...อ๊า~~...มะ...ไม่ไหวแล้ว!!...ฮึๆๆๆๆๆๆๆ...ช่าง...ช่างพูดออกมาได้อย่างไม่รู้จักอายปากซะเลย...แก!!!”
“!?”
“พี่เซค!?”
“ประสาทหรือไงครับ?...หัวเราะอย่างกะคนบ้าแล้วก็โมโหด่าคนอื่น...เอ--...เหมือนได้กลิ่นเหล้าจากพี่?...งั้นผมก็ไม่อยากถือสาหาความกับคนเมาหรอก!!”
“จะบอกว่าตัวเองเป็นคนดี...รึ?...อึ๊!!...ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...นี่...นี่ต้องเป็นแผนจะให้ฉัน...ฮิๆๆๆๆๆๆๆ...ขำ...ขำจนขาดใจตายใช่มั้ยห๊ะ?...คิกๆๆๆๆ”
...ใครก็ได้ช่วยตัดสินทีว่าผมกำลังเสวนากับคนบ้าหรือเปล่า?...จากตลกขบขันเปลี่ยนเป็นโกรธเคืองด่าคนอื่นแล้วก็กลับไปหัวเราะงอหายอีก...ไม่เคยพบเคยเห็นคนพรรค์นี้มาก่อนเลยตั้งแต่จำความได้...
“อุ๊ก!!...พอที...พอซะทีเถอะไอ้เวร!!!!”
(โมโหอีกแล้ว!?)
“แกจะมาเป็นคนดีเอาป่านนี้ฉันว่ามันสายไปซะแล้วมั้ง?...ไอ้สุภาพบุรุษจอมปลอม”
“ถ้าผมเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอม...งั้นพี่ก็คือสุภาพสตรีขี้เหล้าที่ไม่มีคุณสมบัติจะไปเป็นเมียที่ดีกับแม่ที่ดี”
“โอ้!?...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครบังอาจจะสบประมาทฉันได้ถึงขนาดนี้...แกกล้ามาก!!!”
“.................................................”
“ไอ้คนสามหาวปากดี!!!...แกไปเอาความกล้ามาจากนรกขุมไหน?”
“ความกล้าจากข้างในนี้ไงครับ”
“หัวใจเรอะ?...ฮื่อ!...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ฉัน...ฉันอยากจะเอาหัวฟาดกำแพงให้ตายจริงๆ...ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...โอ๊ยจุกท้อง!!...ไม่...ไม่เคยหัวเราะสุดขีดขนาดนี้...มะ...มานานแล้ว...หึๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หยุดได้แล้ว!!...ประเดี๋ยวผมจะเรียกยามมาจับพี่ส่งโรงพยาบาลบ้า...วันนี้พี่จงใจมาหาเรื่องผมเพราะงั้นอย่าคุยกันอีกเลย”
“เฮ้ย!?...สำคัญตัวเองผิดแล้วมั้งหึ?...ฉันไม่ได้มาเพื่อพบแกสักหน่อยแต่มีธุระกับฝนและแคทต่างหาก”
“หนูรึ?”
“เมื่อกี้บอกแคทเรียบร้อยแล้วแต่มาเจอฝนก็ดี”
...เรื่องอะไรไม่รู้หรอกแต่ผมไม่อยากจะยุ่งอยู่แล้วจึงเดินเลี่ยงออกมา...ให้ตาย...ยัยคนนี้โผล่หน้ามาทีไรทำบรรยากาศเสียทุกทีแถมเที่ยวนี้ดันมาแสดงอาการบ้าๆบอๆให้เห็นอีกต่างหาก...
(ความเมานี่มันทำให้คนเปลี่ยนไปได้จริงๆแต่ตอนนี้เรื่องของเจ้าเคย์กับอาจารย์วิยะดาสำคัญกว่า...วันนี้เราจะต้องรู้ความจริงให้ได้!!!)
.................................................................................................................................
“เคย์...มึงยังไม่กลับเหรอ?”
“กูจะเอางานไปส่งอาจารย์โชคก่อนว่ะ”
(โต๊ทำงานของอาจาย์วิยะดาก็อยู่ติดกันด้วย!?)
“...ฮ่าๆๆ...ไปคนเดียวระวังโดนผีหลอกนะ”
“ปากเสียโว้ย!!...ผีบ้าอะไรมาหลอกกันตอนเย็น?”
“จริงๆ...ตึกคณะเก่ามันมักจะมีประวัติอยู่ไม่รู้เรอะ?”
“กูได้ยินเขาลือกันมาตั้งแต่ตึกใหม่ยังไม่เริ่มสร้างเลย...น่าเบื่อว่ะ”
“ถ้าห้องทำงานที่ตึกใหม่เรียบร้อยอาจารย์ก็คงจะย้ายไปกันหมด”
“คงงั้นแหละ...ไปแล้วว่ะ”
“วันเสาร์อย่าลืมนัดนะ”
“กูไปแน่”
...พอเจ้าเคย์เดินไปที่ตึกคณะหลังเก่าแล้วผมก็โทรบอกให้ฝนมาหาที่จุดนัดหมาย...ไม่นานสาวน้อยก็มาถึงโดยถือตำราเรียนมาด้วย...
“เอามาทำไมน่ะ?”
“เนียนไง...ถ้ามีคนเห็นก็บอกว่าเอาหนังสือมาคืน”
“ทางพี่แคทเรียบร้อยหรือเปล่า?”
“อื้อ!!...เหลืออีกสองสามคนก็ถึงคิวของเจ๊แต่กว่าจะพรีเซนต์จบคงเกือบๆชั่วโมง”
...เราสองคนเดินอ้อมไปด้านหลังตึกแล้วแอบเข้าห้องสมุดทางหน้าต่างโดยผมคอยดูเป็นต้นทางให้ฝนปีนเข้าไปก่อนซึ่งหน้าต่างฝั่งห้องทำงานของอาจารย์จะติดลูกกรงเหล็กดัดแต่ฝั่งห้องสมุดไม่ได้ติด...
(ตอนมาครั้งแรกฝนแอบปลดกลอนหน้าต่างไว้แล้ว)
“ยังกะจะมาขโมยของแน่ะ”
“คลานเข่า...ห้ามลุกยืนนะ”
“...อืม”
“............................................”
“............................................”
“หยึย!!”
“อะไร?”
“ปละ...เปล่าๆ”
(ไม่ใช่อะไรคือฝนคลานนำแล้วเราตามก็เลยเห็นบั้นท้ายของเธออยู่ต่อหน้า...โธ่โว้ย!!!...คิดอกุศลไปได้)
...ผมกับฝนมาอยู่ตรงช่องว่างระหว่างชั้นวางหนังสือกับผนังห้องแล้วมองลอดผ่านไปห้องตรงข้าม...แม้จะกั้นด้วยกระจกแต่ก็มีผ้าม่านพอช่วยบังได้และถ้าไม่ขยับตัวมากหรือส่งเสียงดังก็ยากที่คนในห้องนั้นจะมองเห็นหรือรู้สึกผิดปกติ...
“อือ--...คุยอะไรกันก็ไม่รู้”
“คุยเหรอ?”
“ใช่...ท่าทางเป็นการเป็นงานจัง”
“ไหน?”
...ฝนขยับให้ผมดูบ้าง...เจ้าเคย์กำลังนั่งคุยกับอาจารย์วิยะดาจริงๆและไม่เห็นมีทีท่าเกินเลยอะไรสักนิดสงสัยจะมาเสียเที่ยวล่ะมั้ง?...เราสองคนแอบส่องดูจนเหงื่อซึมก็ไม่เกิดเหตุผิดปกติขึ้นแม้แต่น้อย...ไม่สิ...แม้ลึกๆจะอยากรู้อยากเห็นแต่ยังไงก็ขอไม่ให้มันเกิดขึ้นเลยดีกว่า...
“อดทนหน่อย...รับรองคุ้มค่าแน่”
“มั่นใจเหลือเกินนะ?”
“แหม~~...ถึงขั้นแอบเข้าโรงแรมจะไม่มั่นใจได้ไง?”
“ระ...โรงแรมเหรอ?”
“เดี๋ยวจะให้ดูหลักฐานทีหลัง...อ๊ะ!!...ลุกขึ้นแล้วๆ”
...และแล้วสิ่งที่พวกเราคาดหวังว่าจะมีเหตุผิดปกติก็เกิดขึ้นเมื่อไอ้เคย์เดินไปปิดหน้าต่างรอบห้องส่วนอาจารย์วิยะดาเดินไปปิดประตูแล้วกดล็อค...นี่หมายความว่าพวกเขา?...
“ว้าว!!!...มีศิษย์อาจารย์ที่ไหนทำแบบนี้ล่ะ?...อาจารย์ลูบแก้มลูบคางลูกศิษย์ๆก็จับนมจับก้นอาจารย์”
“................................................”
“บอล”
“................................................”
“นี่!”
“อะ...อื้อ!!”
“ดูเพลินเชียวน๊ะ!?”
“สะ...เสียดายที่ไม่ได้ยินเสียง...ดันไปยืนกันตรงโน้น”
“เราเข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้หรอก”
“ไม่น่าเลย...อาจารย์วิ...”
...ไม่รู้ไอ้เคย์พูดอะไรบ้างแต่อาจารย์วิยะดาค่อยๆหันหลังพลางส่งยิ้มให้มันและเอามือเลิกกระโปรงสั้นสีดำขึ้นไปกองไว้ที่เอว...ผมเผลอยื่นหน้าเข้าไปจนติดกระจกเลยโดนฝนดึงตัวออกมา...ทำไงได้?...ไม่เคยเห็นนี่หว่า!!...
“...กางเกงในสีเดียวกับของฝนแฮะ”
“วันนี้...เธอใส่สีเหลืองรึ?”
“จ้า!...อยากดูมะ?”
“บ้าเหรอ?”
“ฮิๆ...อุ๊ยพี่เคย์นั่งแล้ว!!!...จะทำอะไรน่ะ?”
“....................................................”
“....................................................”
“ทีนี้...รู้แล้วสิ?”
“อื้อ!!...ที่พี่เคย์ลงนั่งก็เพราะจะเลียจิ๋มอาจารย์วิแต่ทำไมไม่ถอดกางเกงในก่อนล่ะ?”
“จะไปรู้เรอะ?”
“แล้วตัวเองเคยทำแบบนี้ป่ะ?”
“...เคย”
“กับใคร?...สาเหรอ?”
“อืม--”
“มีคนอื่นอีกมั้ย?”
“อย่าถามน่า--”
“เอ๋?...ก็อยากรู้อ่ะ!!”
“....................................................”
“ตัวเองจะต้องบอกเค้าทีหลังนะ”
“ไหงฉันต้องพูดเล่า?”
“ไม่รู้ล่ะ!!...สัญญากันแล้ว”
(ตอนไหนเว้ย!!!)
...นิสัยยังเหมือนเด็กไม่มีเปลี่ยนสำหรับลูกพี่ลูกน้องคนนี้และเธอก็เอาศอกสะกิดผม...อ้าวเฮ่ย!?...ไอ้เคย์เข้าข้างหลังอาจารย์วิซะแล้วไหงถึงเร็วนักล่ะ?...
“นั่น...นั่นเขาเรียกว่าเย็ดกันใช่มั้ย?”
“อะ...อือ”
...เข้าใจว่าเพราะกลัวใครจะมาเห็นไอ้เคย์จึงรีบปราดเข้าประกบบั้นท้ายและเอาดุ้นเนื้อยัดร่องสวาทอาจารย์สาวพร้อมซอยเข้าออกพั่บๆๆเป็นการใหญ่แต่ผมว่ามันรีบร้อนเกินไปนะ!?...
“อาจารย์รีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน...คงจะเสียวเนอะ?”
“...ไม่น่าใช่...ผู้หญิงยังไม่พร้อมเลยไอ้บ้านี่ก็เสียบซะแล้ว...แบบนี้ไปเข้าโรงแรมกันไม่ดีกว่ารึ?”
“หมายความว่าไงอ่ะ?”
“ผู้หญิงน่ะไม่เหมือนผู้ชายเพราะต้องการเวลากับปลุกอารมณ์ให้พร้อมซะก่อน”
“อือ--”
“ถ้าเป็นฉันไม่ทำอะไรเห็นแก่ตัวแบบนั้นหรอกแต่ก็เข้าใจไอ้เคย์ว่าสภาพแวดล้อมมันไม่ค่อยอำนวย”
“งั้นตัวเองทำแบบที่ไม่เห็นแก่ตัวนั่นกับเค้าสิ”
“จะ...จะบ้าเหรอ?”
“อย่ามาปากแข็งว่าไม่อยากทำนะ!!...ก็อะไรแข็งๆของตัวเองมาดุนตูดเค้าอยู่นี่นา!?”
“ขะ...ขอ...ขอโทษ”
“ไม่!!...ไม่รับคำขอโทษและเค้าต้องการอะไรตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ...มีอารมณ์เหรอ?”
“ฮึ้ย!!!!”
“น่า~~...เฉยไว้เดี๋ยวดีเอง”
“ไม่ได้!!”
“ทีสายังจับได้เลย”
“เหมือนกันที่ไหนเล่า?”
“อืมมมมมม...ตะ...ตรงเป้ามันเริ่มแฉะแล้ว”
...เห็นมั้ยล่ะเกิดอารมณ์เสี้ยนจนได้แอบดูคนเย็ดกันไม่พอยังจะแหย่มือมาลูบไอ้จู๋เราอีก?...ครั้งก่อนก็พี่แคท...
(สองพี่น้องนี่คงชอบเล็งจุดยุทธศาสตร์เป็นที่แรก)
“ฝน...ฝนขออะไรบอลหน่อยได้หรือเปล่า?”
“อะไร?”
“ช่วย...ช่วยเอาควย...ถูตูดฝนที...ได้โปรดเถอะ”
“เอ่อแต่...”
“ฝนขอร้อง~~”
(เอาไงดีวะเนี่ย?...ความจริงเราก็เงี่ยนเหมือนกันนั่นแหละ)
“เร็วๆเข้า”
(ส่ายก้นเข้าหาพลางส่งแววตาฉ่ำเยิ้มให้ด้วยแน่ะ!?...หูย~~...แม่คุณเอ๊ยโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว!!!)
...เอาวะ!!!...ผมหน้ามืดรีบปลดกางเกงนอกและดึงกางเกงลิงลงพอให้ท่อนควยมันออกมาหายใจแล้วเอามันถูไถบั้นท้ายญาติสาวผู้น้องที่กำลังชะม้ายมองตาหวานเยิ้มพลางแลบลิ้นเลียแก้มผมจนขนลุกซู่ทั้งตัว...อา--...ก้นเด็กสาวช่างนุ่มเนียนเหลือเกินยิ่งเสียดสีแนบชิดมากเท่าไหร่ควยก็ยิ่งแข็งโด่...
“อาาาาาาา...ควย...ควยแข็งจังเลย...อืมมมมมมมมมมมมม”
“ตูดเธอก็นุ่มมากๆ...อูยยยยยยยยยยยย...ฉัน...ฉันทนไม่ไหวแล้วววววววว...โออออออออ”
“...ดีนะ...ที่วันนี้ฝนนุ่งกางเกงใน”
(ปกติสาวน้อยมักจะนุ่งกางเกงขาสั้นครั้นพอรู้เข้าก็หูผึ่งไม่รอช้ารีบเลิกกระโปรงฝนขึ้นมากองที่เอวทันที...ว้าว~~...ใส่แพนดี้สีเหลืองแบบผูกเชือกซะด้วย!!!)
“อะ...เอาควยเลยสิคะที่รัก...ซีดสสสสสสสสสสส...ฝน...ฝนเสียวก้นจัง...อื้ออออออออออออ...รู้งี้ให้บอล...ทำตั้งนาน...อึ๊ยยยยยยยยย”
...วางตัวเป็นพี่ชายที่ดีมาเสียนานสุดท้ายก็ตบะแตกจนได้...สาวน้อยวัย 18 ชักติดใจเร่งเร้าให้ผมกระเด้าบั้นท้ายเธอโดยสมมติว่ากำลังเย็ดกันอยู่...ผมหน้ามืดตามัวไปหมดไม่สนใจแล้วว่าหญิงสาวตรงนั้นมีฐานะอะไรจัดการสนองให้อย่างเต็มที่แข่งขันกับคู่รักต้องห้ามอีกห้องที่ก็กำลังร่วมเพศกันอย่างดุเดือด...เจ้าเคย์สอดควยเข้าหีอาจารย์วิยะดาทางด้านหลังแล้วอัดไม่ยั้งแรงสักครู่ก็หยุดนิ่งสงสัยจะน้ำแตกแล้วแต่ทางนี้ยัง...
“อืมมมมมมม...เต็มร่องตูดเลยอ่ะ...ควยบอลใหญ่จัง...โออออออออออออ”
“ซีดสสสสสสส...นะ...น้ำเธอออกเยอะแล้ว”
“อย่า...อย่ามัวช้าอีกเลย...ฝนจะดึงกางเกงในลงและบอลก็เอาควยยัดหีเลย”
“หา?”
“มะ...ไม่สนใจอีกแล้ว...พี่น้องกันแล้วยังไง?...ฝนนี่แหละจะเป็นเมียบอลให้ดู”
“อะ...อึ๊ก!!”
“เอ๋!?...บอล...บอลจะไปไหน?”
“ฉันทำไม่ได้...ทำไม่ได้!!”
“เดี๋ยว!!!”
...ผมตาลีตาลานเก็บอาวุธก่อนจะรีบปีนหน้าต่างแล้ววิ่งมาหลังตึกเรียนรวมทั้งที่ยังไม่ได้รูดซิปกางเกงนอก...
(ระยะทางก็ไม่ได้ไกลแต่กลับหายใจหอบเหงื่อแตกเต็มตัว...ประโยคที่ฝนว่าจะเป็นเมียของเราช่วยให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับคืนมา...นี่...นี่เรากำลังทำอะไรลงไป?...สติยังดีอยู่หรือเปล่า?)
“เมื่อไหร่...จะยอมรับความจริง?”
“.....................................................”
“ฉันน่ารังเกียจนักหรือยังไง?”
(ห๊ะ!!!...ฝนเรียกแทนตัวเองว่า “ฉัน” และสายตาที่บ่งบอกถึงความผิดหวังนั่น!?)
“ไม่...ไม่ใช่นะ!!!...เพราะเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“ผิด!!...เราสองคนไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันอีกต่อไปแล้ว...ยอมรับซะทีเถอะ”
“มีหวังพี่แคทได้เอาถึงตายน่ะสิ!!!!”
“ถ้าฉันเป็นของบอลซะแล้วพี่เค้าจะทำอะไรได้นอกจากปล่อยเลยตามเลยและอีกอย่าง...”
“อีกอย่าง?”
“...ในโยนกจัตุรัสลูกพี่ลูกน้องสามารถแต่งงานกันได้...บอลก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”
“แต่นั่นจะต้องมีความรักต่อกันด้วย!!!”
“ฉันรักบอล...รักมานานกว่าที่ใครๆจะคาดถึง!!!!...แค่นี้ยังไม่เข้าเงื่อนไขอีกรึ?”
“อาทั้งสองไม่ยอมแน่--”
“แม่ไม่ห้าม”
“วะ...ว่าไงนะ?”
“เพราะแม่รักฉันที่สุดจึงรู้ใจว่าคิดอย่างไรส่วนป้อก็ตามใจฉันมาก...ไม่มีปัญหา”
“แต่...”
“แล้วบอลก็รักฉันด้วย...อย่าปฏิเสธว่าไม่ใช่”
“...................................................”
“ถูกต้อง!!...หากไม่รักก็ต้องพูดออกมาตั้งแต่แรกไม่ใช่เงียบจนถึงป่านนี้”
(ไม่พูดเปล่าแต่เอานิ้วแตะปากเราด้วย)
“นะ...นั่นเพราะ...”
“เพราะบอลยังมีช่องว่างอยู่ในใจและช่องว่างนั้นก็มีฉันอยู่ไงเล่า!!!...หัวใจของบอลไม่ได้เป็นของพี่กุนหรือสาเสียทั้งหมด...ขอเพียงบอลใจกล้าแล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“...................................................”
“ฉันเกิดมาเพื่อเป็นคนรักของบอล...อย่าได้ลังเลหรือสงสัยอีกต่อไป”
...จากนั้นญาติสาวผู้น้องก็ไม่เอ่ยคำพูดใดๆออกมาอีก...นี่ใช่หยาดฝนสาวน้อยผู้ร่าเริงแจ่มใสเป็นนิจคนนั้นแน่หรือ?...บรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้เหมือนกับตอนที่เผชิญหน้ากับพี่แคทเลย...
“ขอโทษทีพี่มาช้าไปหน่อย...เย็นนี้กินอะไรกันดีล่ะ?”
“...................................................”
“?”
“...................................................”
“ทั้งสองคนทะเลาะอะไรกันหรือ?”
“เปล่าครับ”
“...................................................”
“หนูไม่มีอารมณ์ทำกับข้าว...ไปหาอะไรกินนอกบ้านดีกว่า”
“...อืม”
...แม้กระทั่งนั่งในรถบรรยากาศอึมครึมก็ยังมาคุไม่หยุดเพราะฝนไม่พูดอะไรเลยเอาแต่พยักหน้ากับมีแววตาเฉยเมยเมื่อพี่สาวถามส่วนตัวผมจะทำอะไรอื่นได้นอกจากหันหน้าดูวิวข้างทางจนเริ่มปวดคอ...
(แผนสูงนัก!!...ทำสงครามประสาทกดดันและแสดงอาการมึนตึงใส่เราซึ่งคนฉลาดอย่างพี่แคทมีรึที่จะมองไม่ออกว่ามันผิดปกติ?)
............................................................................................................................................
...ทว่าน่าแปลกมากที่พี่แคทไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อเย็นวานแต่ผมกลับไม่รู้สึกโล่งอกสักนิด...
(เชอะ!!...ยังไงก็เตรียมหาคำแก้ตัวไว้ให้ดีเชียว...ลางสังหรณ์มันฟ้องว่าไม่เกินบ่ายวันนี้หล่อนจะต้องถามเรา)
“แฮ่!!!”
“โอ๊ะ!?”
“มาหลบอยู่นี่เอง...ตามหาตั้งนานแน่ะ”
“ฝน!!...ทำไมเธอ?”
“หืม?”
...มันอะไรอีกล่ะนี่!?...เมื่อวานฝนยังทำเย็นชาใส่ผมอยู่เลยแม้กระทั่งตอนเช้าที่นั่งรถมาเรียนแล้วไหงจู่ๆถึงได้เปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือวิ่งมาโดดขี่หลังผมเช่นนี้?...
“บอลเปลี่ยนไปชอบสาวเย็นชา...ไม่ได้ชอบสาวช่างเอาอกเอาใจแล้วเรอะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานวันนี้ก็ส่วนวันนี้...เราทั้งสองพูดกันรู้เรื่องและต่างรู้ใจของกันและกันแล้ว”
“...............................................”
“บอลคือผู้ชายที่ฝนรักเพียงคนเดียวไม่ว่าจะปัจจุบันหรืออนาคต...ความตั้งใจนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
“ทั้งที่รู้อยู่ว่ากุนกับสาน่ะเป็น...”
“ใช่”
“ในอนาคตฉันต้องแต่งงานใช้ชีวิตกับสองคนนั้นแล้วเธอยังจะ...รักฉันหรือ?”
“รัก...ก็บอกแล้วว่าฝนจะไม่เปลี่ยนความตั้งใจ”
“.................................................”
“แต่การแต่งงานที่ว่า...มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้”
“ว่าอะไรนะ?”
“อ้า!!...ไม่มีอะไร...พี่แคทบอกให้บอลไปรอที่ตึกแน่ะ...รีบไปเถอะจ้ะ”
“.................................................”
...ผมแยกกับฝนที่หน้าตึกเรียนรวมอย่างงงงันด้วยเพราะคำตอบของเจ้าหล่อน...เธอปักใจกับผมมากมายเหลือเกิน!!!...ต่อให้แต่งงานไปกับหญิงอื่นแต่สาวเจ้าก็จะไม่หมดรักในตัวผม?...
(อีกทั้งสายตาที่เป็นประกายแหลมคมประดุจเหยี่ยวออกล่าเหยื่อก่อนที่จะบอกให้เราไปหาพี่แคทนั่นมันอะไรกัน!?)
“โอ้ย!!...กลุ้มๆๆ”
“บอล”
(ไอ้เคย์!!!)
“กูอยากถามมึงหน่อย”
“อะไร?”
“เมื่อวาน...มึงไปที่ตึกคณะทำไม?”
“!?”
(เวรแล้วไง!!!...เห็นเราด้วยเหรอเนี่ย?)
“มึง...เห็นกูรึ?”
“ใช่...กูเห็นมึงอยู่แถวนั้น...หรือว่า?...”
“.................................................”
“มึงเห็นกูกับ...อาจารย์วิ...”
“.................................................”
“เห็นใช่มั้ย?”
“อื้ม!!...กูรู้ทั้งหมดแล้ว”
“ไอ้บอลกูขอร้องมึงจากใจเลยนะ!!!...อย่าเอาไปบอกใครเด็ดขาดไม่งั้นอนาคตกูจบสิ้นแน่!!!!...กูต้องการให้มึงรู้แค่คนเดียวและก็คนสุดท้าย”
...เอ๊ะ?...งั้นก็แสดงว่าไอ้เคย์มันไม่เห็นฝนน่ะสิถึงพูดว่าขอให้ผมรู้แค่คนเดียว!?...
“รับปากได้มั้ยวะ?...กูกราบมึงเลยก็ได้”
“เฮ้ยอย่า!!!...มึงเป็นเพื่อนสนิทกูนะ...กูจะขายเพื่อนตัวเองได้ยังไงเล่า?”
“...............................................”
“แล้วกูก็มั่นใจว่ามึงคงมีเหตุผลกับความจำเป็นใช่มั้ยล่ะ?”
“มัน...มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ...รู้ตัวอีกทีก็ทำลงไปแล้ว...ใน...ในห้องพักของอาจารย์นั่นแหละ”
...ไอ้เคย์ขอให้ผมสัญญาว่าจะเก็บเรื่องของมันเป็นความลับแต่มีข้อแลกเปลี่ยนว่าจะต้องเล่าให้ผมรู้ว่าต้นสายปลายเหตุคืออะไรซึ่งไอ้เคย์ก็รับปากและก่อนแยกกันผมก็บอกให้ทำใจสบายๆอย่าไปคิดมาก...
“เชื่อกูเถอะน่ะ...ใช่อนาคตของมึงคนเดียวซะเมื่อไหร่...ถ้าเรื่องมันแดงออกไปอาจารย์วิก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“ขอบใจมากว่ะ”
“................................................”
“................................................”
“เพื่อนเอ๊ย!!...มึงมันก็หัวอกเดียวกับกูแหละแต่เรื่องของกูน่ะหนักหนากว่าของมึงหลายเท่านัก”
(ควบสองพี่น้อง,เป็นชู้กับเมียพ่อ,สอยป้าที่มีพระคุณพร้อมลูกสาว,ก่อเหตุกับผู้หญิงอีกหลายต่อหลายคน...ใช่...กระทั่งป้าแท้ๆของตัวเองก็ไม่เว้น...ไม่พอ...ล่าสุดเมื่อวานสดๆร้อนๆก็เกือบมีคดีกับญาติสาวผู้น้องที่ยังเคราะห์ดีเรียกสติกลับมาได้ทันการณ์)
“สรุปแล้วกูคงจะเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมอย่างที่พี่ศรเพทายว่าไว้จริงๆ”
“เอ้า!...ทำอะไรอยู่วะนั่น?”
“มาพอดีเลย!!...ช่วยอะไรหน่อยเหอะ”
...ผมขออาศัยนั่งซ้อนท้ายเพื่อนที่อยู่ต่างคณะให้ช่วยไปส่งที่อาคารที่พี่แคทเรียนแต่กลับไม่เจอเลยสอบถามรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของเธอก็ได้ความว่า...
“แคทเหรอ?...ออกไปได้สักครู่ใหญ่แล้ว”
“อ้าว!?...ผมจะทำไงล่ะเนี่ย?...พวกพี่มีเรียนอีกมั้ยครับ?”
“ไม่มีจ้ะ”
“!?”
(พี่แคทโทรมา)
“...รบกวนเธอช่วยนั่งรถเมล์มาลงแถวเชิงสะพานข้ามคลองที”
“ทำไมผมต้องไปที่นั่น?”
“อย่าเพิ่งถาม...พี่จะรอ”
“...............................................”
...อะไรของแม่คนนี้ว๊า!?...ออกไปข้างนอกแต่ดันไม่กลับเข้ามาในมหา’ลัยและยังสั่งให้ผมนั่งรถเมล์ไปหาอีก...ทำตามใจตัวเองเหลือเกิน...โชคเข้าข้างจังหวะเหมาะรถเมล์วิ่งผ่านมาพอดีแล้วเมื่อไปถึง...
“รถจอดแต่ตัวไปไหน...อ้าว!?...ไหงนั่งอยู่ตรงนี้ครับ?”
“พี่ให้เธอขับ”
“หา?”
“เร็วๆ”
...ผมจึงต้องรับหน้าที่เป็นนายสารถีอย่างงงๆ...เฮ้ย!!!!...ไหงเสื้อนักศึกษาของพี่แคทถึงได้เต็มไปด้วยรอยเลือดอย่างนั้น!?...
“พี่ไปมีเรื่องกับใครมา?”
“.............................................”
“บอกไม่ได้หรือ?”
“ขับเร็วกว่านี้อีก”
“.............................................”
“ไม่เข้าเมืองวิ่งออกเส้นบายพาส...ยืมเสื้อคลุมเธอหน่อยซิ”
...หญิงสาวเอาเสื้อคลุมของผมมาใส่พลางปรับเบาะนั่งและหลับตาลงราวกับจะใช้ความคิดบางอย่าง...พอถามว่าต้องการจะไปที่ไหนหล่อนก็ตอบเบาๆว่า...
“ใกล้ถึงแล้วจะบอก”
“.............................................”
“.............................................”
(รถวิ่งมาเกือบจะยี่สิบกิโลแล้วนะ)
“ผมสงสัยมากนะครับ”
“ฮึ!...อยากรู้มากนักเหรอ?”
“ก็...แหงสิครับ...ถึงอย่างไรผมก็เป็นห่วงพี่”
“...ถ้าบอกว่าไปฆ่าคนมา...เธอจะเชื่อมั้ย?”
“ฆะ...ฆ่าคน!!!...พูด...พูดจริงหรือล้อเล่น?”
“....................................................”
“นี่ตกลงพี่แคทไปทำอะไรมากันแน่?...แล้วจะให้ผมขับไปถึงไหน?”
“...น่าจะอยู่แถวๆนี้...นั่นไง!!...เลี้ยวเข้าไปเลย”
“เอ๊ะนี่มัน?...โรงแรมม่านรูด!!!!”
(ไม่ผิดแน่!!!)
“พี่!?”
“เข้าตรงช่องริมสุดข้างในน่ะ”
“เอา...เอาจริงหรือครับ?”
“มาถึงนี่ยังจะล้อเล่นอีกรึ?”
...อูย!!!...พอตั้งสติได้ท้องไส้มันก็ปั่นป่วนไปหมด...ถูกลูกพี่ลูกน้องตัวเองชวนเข้าม่านรูด...รึว่าพี่แคทต้องการจะทำอะไรกับผม?...เราเป็นญาติกัน!!!!...
“ผะ...ผมต้องเข้าไปด้วย?”
“จะให้ฉุดเข้าไปมั้ยล่ะ?...อย่ามัวอ้อยอิ่ง”
“...............................................”
“...............................................”
(หน้าร้อนผ่าวคล้ายจะเป็นไข้...เมื่อวานเกือบก่ออาชญากรรมกับสาวคนน้องวันนี้ก็เข้าโมเต็ลกับสาวคนพี่...อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ยากที่จะคาดเดาได้)
“อืม--...ดูหรูอย่างที่คิดไว้เลย”
“พี่...เคยมาเหรอ?”
“บ้า!...จะเคยได้ยังไงเล่า?”
(รู้สึกเหมือนพี่เค้าจะอายนิดๆ?)
...สำหรับไอ้ตัวผมน่ะเข้าม่านรูดมาก็หลายครั้งจนแทบจะไม่มีความตื่นเต้นประเภทลนลานมือไม้สั่นอีกแล้วแต่ครั้งนี้มันแปลกประหลาดกว่าที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง...ผมเข้ามาในห้องก็เอาแต่ยืนเซ่อทำอะไรไม่ถูกได้แต่กรอกตามองตรงนั้นดูตรงนี้ส่วนหญิงสาวผมยาวถอดเสื้อคลุมตัวนอกที่ยืมใส่ออกวางและเดินไปดูในห้องน้ำ...
“มีอ่างด้วย...แบบนี้จะอาบคนเดียวหรือสองคนพร้อมกันก็ได้”
“อะ...อาบสองคนเรอะ?”
“ไม่เคยหรือ?...อย่าบอกนะว่าเธอเข้าม่านรูดเพื่อมาตั้งหน้าตั้งตาเอาอย่างเดียวเท่านั้น?”
“ไม่...ไม่ใช่นะครับ!!”
(แต่เพราะพี่พูดว่าอาบสองคนพร้อมกันก็ได้นั่นแหละที่ทำเอาเราคิดมาก)
“ห้ามหันมาล่ะ...พี่จะถอดเสื้อผ้า”
“ผะ...ผมไม่ดูอยู่แล้วครับ...จะหันหน้าไปทางอื่น”
“...บอลเข้าใจผิดแล้ว”
“ครับ?”
“พี่บอกว่าห้ามหันหน้ามาแต่ไม่ได้บอกให้หลับตาเลย”
“!!!!!!!”
...หมายความว่าให้ผมดูผ่านทางกระจกได้แต่ห้ามหันหน้ามาสบตากับเธอตรงๆเท่านั้น!!!...อะ...เอาไงดีเอกคเชนทร์!?...
(ดู...ไม่ดู...ดู...ไม่ดู...โอ้ว!!!...ถอด...พี่แคทถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้ว!!!!...อา~~...บราเซียร์สีน้ำตาลอ่อนที่โอบอุ้มสองเต้าสวรรค์นั่น)
“...ก็ผู้ชายนี่นะ”
“หากผมมัวแต่ปิดตาพี่ก็จะได้ดูถูกว่าผมเป็นไอ้โง่ใช่ไหมล่ะครับ?”
“หึๆ”
...............................................................................................................................................
...ส่วนอีกด้านหนึ่ง...ฝนกำลังคุยกับแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง...
“อีกไม่นานแล้วล่ะจ้ะแม่”
“อือ--...แต่เท่าที่ลูกฝนเล่ามานะแม่คิดว่าคงจะต้องใช้เวลาอีกพอสมควรเลยเพราะบอลยังไม่กล้าพอที่จะทำอะไรกับลูกฝนได้...เขายกเอาแคทมาอ้างใช่มั้ยล่ะ?”
“ห๊ะ!?...หนูยังไม่ได้บอกแท้ๆแล้วแม่รู้ได้ไงเนี่ย?”
“แฮ่ม!!...นั่นก็เพราะ...แม่เป็นแม่ของลูกฝนน่ะสิจ๊ะ”
“แต่...แต่ความสัมพันธ์มันก็คืบหน้าไปมากนะแม่จ๋า!!”
“ไม่อ่ะ!...พวกหนูยังไปไม่ถึงไหนเลย--”
“!?”
..............................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...
“หากเธอยอมเปิดปากพูดความจริงอย่างที่พี่ได้ทำไปแล้ว...พี่จะมีรางวัลให้”
“รางวัลอะไร?”
“อย่าถามคำถามที่รู้ๆกันอยู่แล้วได้ไหม?...ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลขึ้นมาเชียวนะยะ!”
.............................................
“เอาเถอะน่า--...จู่ๆเธอมาขอให้ทำแบบนี้พี่ก็อายเหมือนกัน”
“ผมมองไม่เห็นอะไรเลยนะ?”
“ดี...จะได้รู้สึกตื่นเต้น”
.............................................
“เรื่องแรกที่คุณต้องการปรึกษากระผมก็คืออยากผูกมิตรกับญาติพี่น้องของคุณเองหรือขอรับ?”
“น่าจะเป็นสิ่งดีใช่มั้ย?”
“ขอรับ...อย่างน้อยเป็นมิตรก็ย่อมดีกว่าเป็นศัตรู...กระผมเห็นด้วย”
.............................................................................................................
...ใครช่วยเอาความกล้าไปยัดใส่สมองนายบอลทีเถอะ...
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น