ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 27 “นึกว่าฝนเซ่องั้นหรือ!?...คิดว่าพี่โง่นักรึ!!!”
23 พฤศจิกายน 2548
...เวลา สองพี่น้องเทวะกรนันท์ไม่อยู่ที่บ้านบางทีก็ชวนให้รู้สึกเงียบเหงาอย่างถนัด ใจแต่ที่มหาวิทยาลัยกลับดูจะไม่เป็นอย่างนั้น...
(เอ--...คนบนดาดฟ้าตึก วิทย์...พี่แคทใช่มั้ยนั่น?)
“.....................................................”
...เส้น ผมยาวเฟื้อยที่พริ้วไหวลู่เมื่อยามต้องลมแบบนั้นไม่น่าจะผิด
ตัวแต่หล่อนขึ้น ไปทำอะไรบนนั้น(?)แล้วก็ผู้หญิงอีกคนที่ดาดฟ้าตึกห้องสมุดนั่นล่ะเป็นใคร(?) ซึ่งตึกวิทย์กับตึกห้องสมุดอยู่ตรงข้ามและห่างกันประมาณ 3 เมตรแถมพี่แคทกับผู้หญิงคนนั้นก็ยืนประจันหน้ากันพอดี(ทีแรกคิดว่าฝน)...
“แต่ นึกได้ว่ายัยผีไม่ชอบนุ่งกระโปรงสั้นเหนือเข่า...อืม--...สวมชุดนักศึกษา ทั้งคู่ด้วยแฮะ...จะก่อเรื่องบ้าๆในมหาวิทยาลัยอีกเรอะไง?”
...เอาล่ะสิ !!!...มือซ้ายของพี่แคทกุมดาบซามูไรคงโมเคียวเมและมือขวาก็อยู่ในท่าเตรียม ชักออกจากฝักส่วนฝ่ายตรงข้ามตั้งท่ากอดอกโดยเนื่องจากยืนหันหลังให้ผมจึง เห็นหน้าเธอผู้นี้ไม่ค่อยชัด...
“ระยะฟันไม่มีทางถึงแน่ๆแต่ถ้าซัดดาบล่ะ ก็...ต้องไปห้ามแล้ว!!!”
...ทว่า พอผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นตึกวิทย์เพื่อ ไปห้ามพี่แคทไม่ให้ทำร้ายผู้หญิงผมสั้นคนนั้น(?)ก็ต้องแปลกใจปนงงงวยเพราะบน ดาดฟ้าของตึกทั้งสองร่างของลูกพี่ลูกน้องและหญิงสาวอีกคนได้อันตรธานหายไป แล้ว!?...จึงกลายเป็นว่างานนี้เสียแรงเปล่าและที่บันไดลงชั้นสอง...พี่แค ทคล้ายว่ายืนรอผมที่นั่น...
“อ้าว!!”
“พวกฉัน...ไม่มีความคิดจะทำ เรื่องๆบ้าอย่างเธอ”
“.......................................................”
...พวก ฉันงั้นเหรอ?...นี่หมายความว่าทั้งสองคนรู้จักกัน!?...
....................................................................................................................
“แค่ นี้จะขี่ไปให้หน่อยไม่ได้หรือไง?”
“พี่แคทอยู่ไหนซะเล่า?”
“ไม่ว่าง ...ตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบ”
“เธอก็ขับรถไปเองสิ”
“ไม่...เพราะฝนขับ ไม่เป็น...นายไม่รู้เรอะ?”
“งั้นเอารถฉันไปก็ได้”
“อิอิ...ขี่ไม่เก่ง อ่ะ”
“เอ้า!!...แล้วเธอใช้รถอะไรได้บ้างเนี่ย?”
“จักรยาน...”
“จะ บ้าหรือไง?...ที่ๆเธอบอกจะไปมันตั้งเกือบยี่สิบห้ากิโล!!!”
“ก็อยากให้พา ไปไง...หึ!!...นายน่ะหัดใจดีกับฝนซะบ้างสิ...ยังไงฝนก็เป็นน้องสาวนายคน หนึ่งนะ”
“!?”
...คือ เรื่องมันมีอยู่ว่าแม่ตัวยุ่งนี่อยากไปหาคน รู้จักที่อยู่ห่างออกไปเกือบยี่สิบห้ากิโลแต่ติดตรงเธอขับขี่รถไม่เป็นจึงจะ ให้ผมช่วยพาไป...
“แล้วจะต้องเสียใจปนเสียดายนะนายจุ๊กจู๋...จิ!!... เปลี่ยนใจไม่ไปดีกว่า...ฝนจะอยู่กับบอลที่นี่แบบไปไหนก็ไปกันเล้ย~~”
(ยัง จะเรียกเราว่านายจุ๊กจู๋อีก?...ชักทะลึ่งใหญ่แล้วนะยัยนี่!!)
“เฮ่ๆๆ ...ยังมีเรียนอีกไม่ใช่เหรอ?”
“จะโดด”
“อย่าๆ...นิสัยไม่ดี”
“เธ่อ!!... ทำเป็นมีข้ออ้าง...ที่ไม่ให้ฉันอยู่ด้วยก็เพราะนายจะแว้บไปหาสาวๆใช่มั้ย เอ่ย?”
“ผิดละๆ”
“หน็อย!!...นึกว่าฝนเซ่องั้นหรือถึงจะไม่รู้อะไร น่ะ?”
“ฉันว่าเธอจะหาเรื่องทะเลาะแล้วนะเนี่ย?...จะไปไหนก็ไปป่ะ”
“โฮ่~~... ไปที่ไหนก็ได้ใช่มะ?”
“เออ--”
“งั้นฝนจะอยู่กับบอลนี่แหละ”
“อุ วะ!!...พูดไม่รู้เรื่อง...นี่ฉันกำลังสนทนาอยู่กับคนไม่เต็มเต็งหรือเนี่ย?”
“ฮ่าๆๆๆ”
................................................................................................
...ภาค บ่ายผมมีเรียนสามคาบติดต่อกันและจะมีเวลาว่างเหลืออีกราวๆชั่วโมงครึ่งก่อน ไปทำงานพิเศษซึ่งช่วงนั้นแหละที่ผมจะไปหาบุศเพราะเธอต้องการทำความเข้าใจ บางอย่าง...ทว่า...
(เฮ่ย~~...มันเอาอีกแล้ว!!)
...เวลาผ่านไปไม่ถึง คาบหนึ่งเลยแต่กลับเห็นฝนมานั่งยิ้มแป้นอยู่หน้าห้องเรียน...มาคอยเฝ้าจับตา มองอะไรผมหรือเปล่านะ?...คิดแล้วให้สงสัยจึงถาม...
“มาทำไม?”
“ห้อง ฉันเรียนเสร็จแล้วและบ่ายนี้ไม่มีเรียนอีก”
“จะไปที่ไหนก็ไปสิ”
“ท่า ทางนายจะมีปัญหานะ...มันเรื่องของฝนใช่มั้ยที่จะอยู่หรือไปที่ไหนก็ได้ ?...เฮะๆๆ”
“....................................................”
...แน่ ยิ่งกว่าแช่แป้ง!!!!...ฝนจะต้องรับคำสั่งจากใครบางคนให้มาคอยเฝ้าดูพฤติกรรม ของผมและสรุปคือสาวน้อยเขี้ยวปิศาจก็นั่งๆนอนๆอยู่หน้าห้องที่ผมเรียนจนครบ สามคาบโดยไม่ยอมไปแว้ดๆที่ไหน...
“เสร็จทีว้อย!!!...กลับบ้านไปปี้เมีย กันเถอะว่ะเรา”
“บอล!!...ไปที่เดิมมั้ย?”
“ขอผ่าน...รายงานกูยังไม่ เสร็จ”
“เตือนแล้ว...ว่าอย่ามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ตีหม้อ”
“ไอ้ พวกเปรต!!...ไม่ช่วยแล้วยังเสือกแดกดันกันอีก”
...แย่จริง!!!...รายงาน ต้องส่งวันมะรืนแล้วยังเขียนได้แค่ครึ่งเดียว...มีหวังโดนหักคะแนนแหงๆ...
“แต่ อาจารย์ซาโตมิใจดีออกจะตาย...คงไม่ใจร้ายหักคะแนนเราหรอกน่า”
“จ๊ะเอ๋!!”
...พอ เพื่อนผมออกจากห้องหมดยัยฝนจอมแสบเจ้าเก่าเวลาเดิมก็โผล่หน้าเข้ามาทันที...
“นี่!!... ถ้าจะมากวนล่ะกลับไป”
“ฮ้า!!...เห็นฝนเป็นคนยางงายเนี่ย?...คนเค้า อุตส่าห์มาช่วยแท้ๆดันว่ากันซะเสียเลย”
“เธอจะมาช่วยอะไรฉัน?”
“ตาม แต่บอลจะสั่ง”
“งั้นเขียนรายงานตรงนี้กับตรงนี้ให้หน่อยซิ”
“โอเชไม่ มีปัญหาแต่บอลไปซื้อน้ำโคล่าให้หน่อยจิ”
“นั่นไง!!”
“น่าๆ...ก็กองทัพ มันต้องเดินด้วยท้องนิและอีกอย่างฉันอยู่นี่ตลอดไม่ได้ไปไหนสักก้าว”
(ใคร ใช้ให้หล่อนมาเฝ้าเองล่ะ?)
“เอามันฝรั่งทอดถุงใหญ่มาด้วย...รสอะไรก็ได้”
...อ่ะๆๆ ...ยอมให้ๆเพราะอย่างน้อยแม่หนูเขี้ยวแหลมก็มาช่วยไม่ได้มาก่อกวน...โอ--... บุศโทรมา...
“ครับผม--”
“จะให้ไปหามั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรจ้ะ...ขอ เวลาผมอีกเดี๋ยวหนึ่งนะบุศ...ไม่นานๆ”
“งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ หน้าห้องสมุดนะคะ”
“ได้ๆ”
...พอผมซื้อของกลับมาสาวน้อยวัยใสก็เอ่ย เสียงแจ้วๆ...
“บอล!!...อีกชั่วโมงรายงานเสร็จหมดชัวร์ๆ”
“หมายความ ว่ายังไง?”
“ไม่เห็นจะต้องงง...ก็เสร็จพร้อมส่งอาจารย์น่ะซี่!!”
“พูด เป็นเล่น!!...ต้องเขียนอีกตั้งเยอะตั้งแยะ...แล้วนี่เอกสารหายไปไหน?”
“ฝน ให้เพื่อนไปช่วยเขียนน่ะ...หลายคนช่วยกันเดี๋ยวก็เรียบร้อย”
“เอ้ย!!!... นี่รายงานของฉันจะมีสักกี่ลายมือกันแน่?”
“เอาน่าๆ”
“เธอเอาไปให้ใคร ช่วยเขียน?”
“เพื่อนไง”
“แน่ใจ?”
“อื้ม!!”
...ไม่ยอมบอกว่าเป็น เพื่อนจากที่ไหนแต่ช่างมันเถอะ...ขอให้งานเสร็จทันกำหนดส่งเป็นใช้ได้...
“พี่ แคทจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”
“ง่ายวุ้ย!!!”
“ก็ ทำไมนายไม่ถามเจ้าตัวเค้าเองเลยเล่า?...โฮ่--....ฝนไปล้างมือก่อนนะ”
(งั้น ถือโอกาสนี้รีบไปหาบุศดีกว่า...เอ๋?...ถามเจ้าตัวเค้าเองเลยเหรอ?)
“!!!”
...แล้ว ผมก็ต้องตกใจเพราะที่หลังห้องปรากฏร่างของพี่แคทยืนกอดอกหลังพิงผนัง...มา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?...
“.....................................................”
“.....................................................”
“จะ ไปไหน?”
“ผมจะไปหาเพื่อน”
“คุณบุศยาใช่ไหม?”
“เมื่อกี้นี้แอบฟังผม คุยโทรศัพท์สินะ?”
“.....................................................”
...ญาติ สาวผู้พี่เดินเข้ามาหาช้าๆแต่ผมไม่มัวรีรอที่จะพูดเหน็บเธอ...
“พี่น่าจะ รู้ดียิ่งกว่าใครๆนะครับว่าทำอย่างนี้มันเป็นการเสียมารยาท?”
“เทียบกับ สิ่งที่เธอเคยทำมาแล้วพี่ไม่เห็นรู้สึกแบบนั้น”
“อะไรนะ?”
“บอลจะไปพบ คุณบุศยาไม่ได้...กลับบ้านซะเดี๋ยวนี้”
“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม...”
“จะ ทำตัวไม่ซื่อสัตย์ต่อพี่กุนและสาไปจนถึงเมื่อไหร่กัน?...คิดว่าพี่โง่นักรึ ถึงจะไม่รู้ว่าเธอกับผู้หญิงที่ชื่อบุศยามีความเกี่ยวข้องกันยังไง?”
“.....................................................”
“ใน เมื่อหาเหตุมาหักล้างไม่ได้ก็จงทำตามที่พี่บอก...หือ?”
...หญิงสาวดึงแขน แต่ผมยุดไว้เลยทำให้เธอหันมามองด้วยสายตาเข้มขลัง...
“ขอย้ำอีกครั้งว่า นี่เป็นสิทธิ์ของผม”
“ฉันไม่สนใจ...เธอน่ะเสียคนเสียนิสัยเพราะถูกปล่อย ปละละเลยมานานมากพอแล้ว”
“อย่าบังคับผม!!!”
“หากไม่เชื่อฟังก็คงต้อง สอนสั่งกันบ้าง”
“โอ๊ะ!?”
“.........................................................”
...พี่ แคทคว้าจับคางแต่ผมสะบัดหน้าหนีเจ้าหล่อนจึงหมายจะบีบคอซึ่งผมก็หลบอีก ...ดังนั้นเราสองคนจึงเกิดการใช้กำลังกันขึ้น...
“หนอย!!!”
“.........................................................”
...ญาติ พี่น้องมาโรมรันกันเองไม่ใช่สิ่งที่สมควรจะเกิดผมคิดดังนี้จึงหลีกเลี่ยง (และหลบหนี)แต่พี่แคทกลับพุ่งหมัดชกเปรี้ยงใส่บานประตูโดยเฉียดตัวไปนิด เดียว...อัดจังๆแบบนั้นแต่สาวเจ้ากลับไม่มีทีท่าเจ็บปวดเลยสักนิด...สีหน้า ก็เป็นปกติทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
“ถือว่าตัวเองเก่งนักเรอะ?”
“เก่ง ไม่เก่งฉันก็เป็นพี่เธอได้ล่ะกัน”
“โอ้ย!!!”
...ญาติ สาวผู้พี่คนนี้ ราวกับเป็นปิศาจจำแลงร่างมาแล้วก็ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงดันตัวผม ไปอัดติดกับผนังห้องอย่างง่ายดายแถมยังเอาเท้าปัดขาจนผมล้มลง...
“เธอมี นิสัยเจ้าชู้มากเกินไปและเป็นผู้ชายในรูปแบบที่พี่เกลียดที่สุด...พี่จะดัด นิสัยแย่ๆของเธอให้ได้”
“อุ!!!”
...ไม่ ใช่เตะให้ล้มเปล่าๆสาวเจ้าผม ยาวยังตามมากดล็อคแขนและพยายามใช้ร่างกายตัวเองหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของ ฝ่ายตรงข้ามให้อยู่หมัดอีกด้วย...
“ถ้าขืนยังไม่เชื่อฟังอีกล่ะก็ ...ว้าย!!!!”
“เป็น...เป็นยังไง?”
...พี่แคทเผลอดีดตัวหนีด้วยความ ตกใจและคาดไม่ถึงว่าผมจะหาญกล้าลงมือทำ...
“เธอ...เธอกล้าทำกับพี่ถึง ขนาดนี้!!!”
“ก็ใครให้พี่แคทรุนแรงกับผมก่อน...เอ--...ท่าทางพี่คงจะห่าง ผู้ชายมานาน...โดนจับก้นหน่อยเดียวร้องว้ายลั่นเลยนะครับ?”
“บังอาจนัก !!...จับเฉยๆที่ไหนกัน?...เธอบีบซะแรงต่างหาก!!!”
“เสียงดังอะไรๆ?”
...เวร กรรม!!!...ยัยฝนจอมยุ่งดันเข้ามาสมทบในเวลานี้อีก...
“บอล!!...นายทำอะไร พี่แคทน่ะ?”
“เปล่านะว้อย~~...อั๊ก!!”
“ยังจะแก้ตัวว่าเปล่ารึ?...โทษ ของเด็กทะลึ่งจะต้องเจอแบบนี้!!”
...โดน!!!!... หมัดของพี่แคทต่อยเข้าที่ ท้องผมอย่างจัง...มันจุกมากๆแถมรู้สึกหน้ามืดด้วย...นี่สินะกำปั้นของยมทูต ที่พิชิตคู่ต่อสู้มานักต่อนัก...
“อ๊อก!!!...แค่กๆ”
“แค่นี้ไม่ถึงตาย หรอกน่าอย่าสำออย...พี่จ๋า!!...ตกลงอีตานี่ทำอะไร?”
“...บอลเขา...จับก้น พี่”
“ฮ้า~~...พี่แคทโดนจับตูด?...เจ้าบ้านี่เริ่มจะลามกกระทั่งกะพี่กะ น้องตัวเองซะแร้ว~~...ตาบอลบ้าเอ๊ย!!!”
“ฝน...น้องพาบอลขึ้นรถ...พี่จะไป ส่งที่บ้าน”
“จะกลับมาเหรอ?”
“ยัง...มีเรื่องต้องไปทำอีกเยอะ”
“เฮ่!!... ทั้งสองคนจะทำ...จะทำตามใจอย่างนี้ไม่ได้...ปล่อยฉันนะ!!!”
“อย่าขัดขืน เดี๋ยวได้เจ็บอีกร้อก~~...เอ้าฮุยเลฮุย!!!”
“เรื่องคุณบุศยาเธอไม่ต้อง เป็นห่วง...ฉันจะบอกหล่อนเองว่าเธอต้องรีบกลับบ้านไปดูแลแฟนที่ไม่สบาย”
“เฮ้ย!!!”
“แล้ว อีกอย่าง...”
...พี่แคทเข้าช่วยพยุงตัวผมอีกฝั่งร่วมกับฝนซึ่งก่อนหน้า นั้นเธอกระซิบว่า...
“คราว หน้าเวลาจับก้นช่วยเบาๆมือด้วยนะแต่ก็จะไม่แค่ ถูกชกอย่างแน่นอน...น้องชายก็น้องชายเถอะ...พี่จะดัดสันดานด้วยการส่งเธอไป นอนกินข้าวต้มจืดๆในโรงพยาบาล”
“คิๆๆ...ไม่คุ้มเลยไม่คุ้มเล้ย!!...ว่า แต่บั้นท้ายพี่แคทนุ่มเนียนดีใช่ม้า~~...หือ?...พ่อหนุ่มจุ๊กจู๋รอบจัด”
“พอ ซะทีเถอะว้อย!!!”
...ให้ ตายสิ!!!...ผมไม่น่าเกิดมาเป็นลูกพี่ลูกน้องของ สองสาวนี่จริงๆหากเลือกได้นะ...มีอย่างที่ไหน?...แค่ถูกจับก้นนิดเดียวกลับ ซัดขวาทะลวงไส้น้องชายตัวเอง!!!!...
.......................................................................................................
“ค่ะ บอลมีอะไรหรือคะ?...เอ๊ะ?”
“....................................................”
“นี่ มันอะไรกัน?...ทำไมคุณถึงใช้มือถือของบอลได้?”
“....................................................”
“ฉัน ขอคุยกับเขา...เดี๋ยวก่อน!!...ฮัลโหลๆ...ปัทโธ่โว้ย!!!”
“อ๋า~~...มือถือ นั่นเพิ่งซื้อมาใหม่นี่นา...น่าเสียดายนะบุศ!!!”
“สุรีย์พรรณ!!!!...เธอ คิดจะยั่วยุให้บุศยาคนนี้ต้องเอาจริงจนได้ใช่มั้ย?”
...............................................................................................................
...ฝน กับพี่แคทส่งผมที่บ้านแล้วก็บึ่งรถออกไปอย่างเร่งรีบ...
“ไหงแคทกับฝนถึง มาส่งล่ะจ๊ะ?”
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกครับแม่...พอดีผมขอติดรถมาที่บ้าน ...ไม่อยากใช้รถตัวเอง”
“ก็น้ำมันมันแพงขึ้นนี่เนอะ?”
“......................................................”
...ทั้ง ที่จริงมันไม่ใช่เหตุผลที่งี่เง่าอย่างนี้(แต่มันงี่เง่ายิ่งกว่านั้น อีก)...
“แต่บอลกลับมาก็ดีแล้ว...ใช่มั้ยสา?”
“ค่ะคุณแม่”
“?”
“อย่า มัวยืนงงอยู่เลย!!...บอลไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวดีกว่า...ยังมีอะไรๆให้ ต้องทำอีกเยอะแยะ”
...ฟังสาพูดแค่นี้ผมก็ถึงบางอ้อแล้วว่าสิ่งที่เธอกับ แม่กวางอยากให้ทำคืออะไร?...
..........................................................................................
...และ ในหัวค่ำวันเดียวกันที่คฤหาสน์หลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากตัวจังหวัดขึ้นไปทาง ทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 35 กิโลเมตร(อยู่ในเขตอำเภอวัดโบสถ์)...
“ยัง ทำใจปล่อยวางไม่ได้อีกหรือ?”
“.....................................................”
“คน ตายไปแล้วย่อมไม่อาจฟื้นคืนมาได้...แคทก็อย่าอาลัยอาวรณ์คุณสันต์อีกเลย ...มัวนั่งซึมเศร้าอย่างนี้รังแต่จะทำให้วิญญาณของเขาไม่สงบ...”
“.....................................................”
“เดิมที น้องมีเพียงความเศร้าโศกเสียใจแต่ภายหลังกลับมีความโกรธแค้นผิดหวัง...เศร้า โศกเสียใจต่อการจากไปของคุณสันต์และโกรธแค้นผิดหวังต่อการกระทำของพวกผู้ชาย แต่ยังไงก็หัดปล่อยวางบ้าง...ผู้ชายดีๆอย่างคุณสันต์ในโลกนี้ใช่ว่าจะไม่มี อีกเลยซะเมื่อไหร่กัน?”
“...ไม่มีผู้ชายดีสักคน”
“!!”
“ผู้ชายที่ แคทยอมรับมีแค่สามคนเท่านั้นคือคุณตาเอกบดินทร์,คุณพ่อวงศ์ศักดิ์และคุณ สันต์ซึ่งหลังจากเขาเสียไปแคทก็ไม่เคยเจอคนดีๆ...ยิ่งช่วงนี้เวลามองเห็นพวก ผู้ชายก็จะรู้สึกสะอิดสะเอียนและอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้มันไสหัวออกไป ให้ห่างๆตัวมากที่สุด”
“ก็เลยตอบโต้ด้วยวิธีการที่รุนแรงกับแม้กระทั่งคน ที่ไม่เคยพบหรือไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันมาก่อน?...อันตรายๆ...ทัศนคตินี้นับ ว่าอันตรายเหลือเกิน!!!...สาเหตุที่แท้จริงคือแคทตีค่าคุณสันต์ไว้สูงมากและ ยึดถือเป็นชายในอุดมคติซึ่งพอคนอื่นที่เข้ามาข้องแวะไม่ได้ดีเทียบเท่าก็พาล เกลียดชังคิดแต่เพียงว่าผู้ที่มาจีบนั่นก็เพราะมุ่งหวังในร่างกายและทรัพย์ สมบัติของตระกูลแต่แคทแกล้งลืมอะไรไปหรือเปล่า?”
“?”
“มนุษย์บนโลก นี้ น่ะล้วนแต่มีข้อบกพร่องกันทั้งนั้น...ผู้ใดบ้างรึที่จะเพียบพร้อมไปซะ ทุกอย่าง?...แม้คุณสันต์,พี่หรือน้องฝนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น...เอ้อ!!...แล้ว เรื่องของบอลล่ะจะเอาไงต่อไป?”
“ค่ะ...ในที่สุดตัวหนูก็ได้รู้ว่าผู้ชาย ที่สมควรเกลียดชังมากที่สุดคือเขาแต่ขอให้พี่วางใจ...เราสองคนแยกแยะความ รู้สึกส่วนตัวกับหน้าที่ออกจากกันได้ค่ะ”
“แคท...”
“ฮ้า~~...สบายตัว ...เข้าหน้าหนาวก็ต้องอาบน้ำอุ่นนี่แหละเนอะ?”
“..................................................”
“ฮุ!!... ผิวขาวผ่องเป็นยองใยอะไรอย่างนี้น้องฝนเอ้ย~~...แล้วก็เล่นออกจากห้องน้ำใน สภาพนั้นอีก...ฮึ้ย~~...มันน่ากอดน่าจูบนักเชียว!!!...เหอๆ...แค่เพียงผ้าขน หนูผืนเดียวปกปิดร่างกายอันเปลือยเปล่า...ส่วนข้างใน--...ข้างในมันจะเต่ง ตึงอวบอั๋นอรชรอ้อนแอ้นสักแค่ไหนน๊า...หวา!!...ใครเอาเก้าอี้มาขวางฟะ?”
“พี่ เซคเนี่ยล่ะก็!!...เหมือนคนบ้ากามแอบจิตเลยนะ...ถ้าอยู่ด้วยกันตามลำพังมี หวังฝนเสียตัวให้พี่แน่”
“ก็ใครใช้ให้น้องสาวคนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักล่ะ จ๊ะ...แหม่~~...กลิ่นตัวงี้หอมโชยมาถึงนี่เชียว”
“แต่เว้นเด็กนี่ไว้สัก คนก็ได้”
“ฮั่นแน่!!...พูดกันท่างี้แสดงว่าแคทอยากจะเก็บไว้กินเองใช่ มั้ยล่า!!!...มิน่าเล่าถึงไม่ยอมมองหนุ่มๆ”
“พี่เซคก็ไม่สนผู้ชายเหมือน กันแหละแต่น้องเปล่านะคะ”
“ฮิๆ...ก่อนๆพี่ก็เสียงแข็งแบบนี้แหละแต่พอ ปัจจุบันสิ...แค่เห็นเจ้าแมวหลงทางแก้ผ้าพี่ยังเกิดอารมณ์เลย”
“พี่จึง เข้าไปกอดพี่ม่อน”
“หึ!!...ปล้ำมันต่างหาก!!!”
“หยา~~...ล้อเล่นเปล่า เนี่ย?”
“ใครล้อเล่นกัน?...ม่อนน่ะเสียซิงให้พี่เรียบร้อยแล้ว”
“วี้ด วิ้วๆๆ”
“เพราะฉะนั้นคืนนี้น้องฝนไม่ต้องล็อคห้องนะจ๊ะเดี๋ยวพี่จะไปหา ...อิๆๆ”
“อ๊ะๆๆ!!!...รู้นะคะว่าพี่จะทำอะไรหนู?”
“จะมีอะไร?...นอก จากชวนกันเล่นผีผ้าห่ม”
“ฝนว่าแล้ว”
“คิก!!...ชอบจริงๆเล้ยคนรู้ทัน เนี่ย~~...งั้นอย่าลืมสวมชุดนอนบางๆแล้วก็เซ็กส์ซี่วาบหวาม...ท่อนล่างก็ นุ่งกางเกงในตัวเดียวพอ”
“ฮุๆ...พี่เซคพูดอย่างนี้แล้วเหลือบตามองคนนั่ง ข้างๆบ้างก็จะดีนะจ๊ะ”
“ไม่เกี่ยวเลย”
“งั้นแคทยกน้องฝนให้พี่สักคืน ...โอเคมั้ย?”
“ก็บอกว่าหนูไม่เกี่ยว--”
“ฮะ!!...กัดฟันพูดนี่นา --...ได้ยินๆ”
“ที่ แท้ก็เป็นจริงไม่แกล้งอำ...พอภูมิคุ้มกันผู้ชายหมดไป จากตัว...พี่เซคก็เลยหันเหมาชอบผู้หญิงด้วยกันเองแต่วันนี้ต้องเข้าเวรไม่ ใช่หรือคะ?”
“แลกกับหมออีกคนเรียบร้อยแล้วจ้า!!”
“อิๆ...จะแอบย่องมา นอนกับฝนน่ะเดี๋ยวพี่ม่อนหึงล่ะไม่รู้ด้วย”
“นี่ก็ทางสะดวกหายห่วงไร้ กังวลเพราะไปบูรพาตั้งแต่เย็น...เอ้อ!!”
“?”
“วันที่ 26 นี้แม่พี่จะมาแล้วนะจ๊ะทั้งสองคน...ยืนยันเรียบร้อย”
“โอ ว!!...ในที่สุด ป้าเอ็มผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเราก็ได้ฤกษ์ออกโรง!!!...แต่ก่อนนั้นนะ...ฝนมี โจทย์ข้อสอบจะให้อีตาจุ๊กจู๋จอมบ้ากามได้ลองทำ...ทีนี้ละพี่ๆ เอ้ย~~...ได้สนุกกันแน่เพราะความจริงบางอย่างมันจะถูกเปิดเผยออกมา”
“ซึ่ง ก็น่าจะประมวลผลให้คะแนนเสร็จก่อนแม่ของพี่มาถึง...ใช่ไหม?”
“ค่า~~... รับรองว่าแบบทดสอบภาคบังคับขู่เข็ญนี้จะสามารถกระชากหน้ากากตีหน้าซื่อแกล้ง ทำเป็นคนดีของเจ้าบอลบ้าออกมาได้อย่างแน่นอน!!!!”
“แต่หัวข้อสิ...น้อง อยากให้เปลี่ยนวิธีซะจริงๆ”
“?”
“อึ๊บอื๊อ~~...ฝนต้องนอนแต่หัวค่ำ เพื่อสุขภาพผิวที่งดงามแห่งวันใหม่...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“.................................................”
“แค ท...”
“คะ?...ปากเรียกหนูแต่ตาพี่กลับมองบั้นท้ายน้องสาวหนูแทบไม่กระ พริบ”
“ก็เห็นแก้มก้นขาวๆกะขนอ่อนรำไรตอนเดินขึ้นบันไดแล้วมันรู้สึกหื่น จนต้องแอบกลืนน้ำลายไงยะ!!!...แล้วนี่ตกลงฝนกำลังเล่นอะไรอยู่น่ะ?”
“ก็...”
“เดี๋ยวๆๆ ...ทำไมจะต้องใช้วิธีห่ามๆแถมเปลืองตัวแบบนี้?”
“แคทก็ท้วงแล้วแต่ฝนไม่ ฟังนี่คะ”
“ไม่ได้!!...ยอมไม่ได้!!!”
“ดีจริง...หากพี่ยอมออกหน้าตัก เตือนบางทีเด็กนั่นอาจจะยอมเปลี่ยนใจ...”
“ฮึ่ม!...แค่คิดว่าเป็นนายเอก คเชนทร์มันก็สุดแสนจะเสียดายของแล้ว!!...ดังนั้นคืนนี้พี่จะชิงจัดการน้องฝน ซะก่อน!!!”
“อ้าว!?”
“พี่ไม่มีเรื่องคุยกับแคทแล้ว...คิกๆๆ...น้องฝน จ๋ารอก่อนนะจ๊ะ!!...พี่เซคจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละจ้า~~”
“เฮ้อ~~...นึกว่า เรื่องอะไรซะอีก...ระวังฟ้าจะผ่าเอานะคะ!!!”
“น้องนั่นแหละมั้งที่ต้อง ระวัง?...ฟ้าแลบสีส้มแสบตาเชียวนะ”
“อุ๊ย!!!”
“ใส่แบบผ้าโปร่งซะด้วย ...ฮิๆ”
“แหม~~...ทีงี้ล่ะตาไวจังเลยนะคะ!!!”
“แน่ นอน!!!...แต่จะหุบ ขาตอนนี้มันก็สายเกินไปเพราะพี่น่ะรู้ตื้นลึกหนาบางทุกอย่างเกี่ยวกับแคทหมด แล้ว...รู้ถึงขั้นว่าตรงนั้นมีขนกี่เส้นด้วย... ฮุๆๆ”
“พี่เซค!!!!”
“ว้าย~~... อายๆๆ...ทีนี้ถึงคิวไปสำรวจขุมทรัพย์ถ้ำทองของน้องฝนบ้างละ!!!”
“....................................................”
“....................................................”
“รู้ งี้เราไม่น่าหลวมตัวหลงคารมพี่เซคเลยนะแต่พอได้เหล้าเข้าปากทีไรเธอก็ชอบเผย นิสัยกับคำพูดทะลึ่งๆทุกที...ให้ตายสิ”
.............................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น