ตำนานนักรัก ตอนที่ 98 ตอนจบ

ตำนานนักรัก ตอนที่ 98 ตอนจบ

ขณะที่ผมกำลังจะร้องตอบว่าที่ทำแบบนี้ ไม่ได้ต้องการจะยั่วคุณเจนเลยจริงๆ ผมทำไปด้วยความรัก และความใคร่ล้วนๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือที่คุณเจนที่วางอยู่ข้างตัวดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน เธอจึงเอื้อมมือเปิดออกดู แล้วทำปากขมุบขมิบบอกผมว่าคุณแม่ จากนั้นจึงขยับตัวลุกขึ้นมาจากตักผม แล้วกรอกเสียงลงไป "ค่ะคุณแม่..มีอะไรหรือคะ.." "............................." "ไม่ขัดข้องหรอกค่ะ...แต่จะไปกันตามลำพังหรือคะ..รอสักครู่ให้เจนเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มั๊ยคะ..." "....................." "คุณแม่..!..." คราวนี้ผมได้ยินคุณเจนตวัดเสียงสูงเรียกคุณแม่ พร้อมอายจนหน้าแดงก่ำ "..............." "ค่ะๆ...." คุณเจนตอบรับอีกครั้ง แล้วกดสายวาง ก่อนจะหันหน้าแดงๆอายๆมาพูดกับผม "คุณแม่จะพาตามาร์คกับเพชรไปเที่ยวพารากอนค่ะ.." คุณเจนพูดเสร็จก็ทรุดตัวลงนั่งตามเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ
เธอนั่งห่างจากผมไปเกือบศอก แล้วรีบยกมือห้าม เมื่อผมยื่นมือไปทำท่าจะไขว่คว้า "เดี๋ยวคุณแม่ลงมาเห็น..." คุณเจนร้องปรามผมเบาๆเสียงอ่อนๆ แล้วเสแสร้งคุยเรื่องอื่นกันต่อ สักครู่เดียวผมก็ได้ยินเสียงเด็กชายทั้งสองคนเจี๊ยวจ๊าวดังอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้าน จึงหันกลับไปมอง เห็นทั้งสองคนกำลังแข่งกันวิ่งมายังสระน้ำที่ผมและคุณเจนนั่งคุยกันอยุ่ โดยมีสาวใช้คนใหม่วิ่งตามมาห่างๆ ส่วนคุณดาเดินไปขึ้นรถอัลพาร์ดแล้วขับเคลื่อนเข้ามาหา "แม่เจนครับ..คุณยายจะพาเราไปเที่ยวพารากอน.." เพชรรีบวิ่งมาบอก พร้อมซบหน้ากอดตัวผู้เป็นแม่ไว้แน่น "เพชรกับมาร์คอย่างวิ่งซนจนคุณยายปวดหัว รู้มั๊ยลูก..." คุณเจนพูดกับลูกชายของเราเบาๆ พร้อมจับหัวเด็กน้อยโยกไปมาด้วยความรัก "ครับแม่..เพชรสัญญาจะไม่ซน..." เด็กน้อยให้สัญญากับผู้เป็นแม่อย่างมั่นเหมาะ จนคุณเจนยิ้มตอบด้วยความดีใจ จากนั้นเพชรก็หันมาพูดกับผมด้วยท่าทางน้ำเสียงเกินเด็ก "ลุงทองดีอยู่คุยกับคุณแม่เพชร..ต้องระวังด้วยนะครับ..ห้ามไม่ให้ใครมาจีบแม่เจนของผม..." "ครับ..ลุงจะดูแลแม่เจนของลูกเพชรให้อย่างดีเลย..ว่าแต่ถ้าลุงขออนุญาตจีบแม่เจนได้มั๊ยครับ...." ผมได้ทีรีบพูดล้อเล่นขำๆยิ้มๆไปกับลูก แล้วเผลอตัวเรียกแกว่าลูกเพชร ดีแต่ว่าแกคงไม่ได้ฉุกคิด แต่นึกครุ่นคิดคำขอของผมไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ได้หรอกครับ..แม้เพชรจะชอบที่ลุงใจดี..แต่แม่เจนของเพชรคงไม่ชอบใครหรอกครับ นอกจากพ่อของเพชรคนเดียว..." น้ำเสียงและท่าทางที่ตอบผมมาดูเกินวัยเด็กน้อยอย่างเพชรก็จริง แต่ผมเชื่อว่ามันเป็นคำตอบที่ออกมาจากใจของเขา หาได้มีใครเสี้ยมสอนเลยสักนิด "ว๊า...น่าเสียดาย...ว่าแต่พ่อของเพชรไปไหนเสียละครับ จึงไม่มาดูแลแม่เจน..." "ผมไมทราบครับ..แม่เจนห้ามไม่ให้ถาม..แต่ผมเห็นว่าแม่เจนร้องไห้คิดถึงพ่อตอนกลางคืนบ่อยๆ..." เด็กน้อยพูดออกมาเหมือนต่อยหอย จนคุณเจนต้องดึงตัวแกไปกอด แล้วเอามือปิดปาก ก่อนหัวเราะและยิ้มอายๆมาให้ผม เสียงคุณดาก็ร้องเรียกทางด้านหลังขึ้นมาในเวลานั้นทันที "เอ้า..เด็กๆ ไปเที่ยวกับยายได้แล้วจ๊ะ..." นั่นแหละเพชรกับมาร์คจึงรีบล่ำลาผมแล้ววิ่งแข่งกันกระโดดไปขึ้นรถ โดยมีสาวใช้คอยต้อนดูแล และติดตามไปด้วย คุณเจนจึงเดินไปริมชอบสระแล้วตะโกนบอกแม่ของเธอ "ขอบคุณนะคะแม่..." สิ้นเสียงคุณเจน รถของคุณดาก็วิ่งออกไปจากรั้วบ้านด้วยกุญแจรีโหมดสำหรับเปิดและปิดประตูรั้วไฟฟ้า จากนั้นคุณเจนจึงหมุนตัวกลับมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่อาบไปด้วยความสุขและเก้อเขิน จนผมต้องเดินไปหา แล้วดึงตัวเธอกอดแนบอก คุณเจนก็เอนตัวให้กอดไม่มีท่าทางขัดขืน ผมประคองพาคุณเจนกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม แต่คราวนี้คุณเจนไม่ได้ซ้อนทับตักผมเหมือนครั้งแรก เธอกับนั่งซ้อนตักหน้าหน้ามาหาผม จึงโดนผมก้มหน้าลงไปจูบไซ้อกอวบหยุ่นสองเต้านั้นได้เต็มที่กว่าเดิม "ตัวเอง..อ่ะ..อูยยย..ยะ..อย่าทำประเจิดประเจ้อนะ..เราไม่ใช่เด็กแล้ว..อายฝีสางนางไม้บ้าง..." คุณเจนร้องเตือนเสียงกระเส่า แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี ซ้ำยังแอ่นอกหน้าผมซบลงไปจูบเคล้าโดยสะดวก "ครับ..ผมเข้าใจ..แต่ผมอดใจไม่ไหวครับ..คุณเจนทิ้งผมไปนานขนาดนี้ได้ยังไงน่ะ..." ผมงึมงำร้องบอกเสียงแหบสั่นออกมาจากร่องอกอวบใหญ่ทั้งสองเต้า ที่กำลังซุกหน้าเข้าคลุกเคล้า จนเจ้าของเต้าคู่งามผวาครางอืยๆ สองมือยื่นมาโอบกอดหัวผมอัดลงไป จนแทบหายใจไม่คล่อง "ซี๊ดดด..ตัวเอง..ดูสิ..ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ...เค้าอายนะ....พะ..พอแล้ว..อูยยยยย...อย่าเม้ม..ตรงนั้น..เค้าเสียวนะ.." เสียงคุณเจนร้องปรามสั่นๆ ทั้งอูยทั้งซี๊ดดด..แต่ผมไม่ฟังเสียงปรามของเธอ ริมฝีปากร้อนๆไล่จูบควานหาจนเจอจุกเม็ดเล็กกลางเนินอกอวบ ที่มันแข็งจนสะดุดลิ้นก็อ้าปากงับไว้ แล้วเม้มริมฝีปากบดคลึง จนคุณเจนครางเสียงหลง "เชื่อเค้ามั่งสิที่รัก..เค้ารู้ว่าตัวเองต้องการเค้าแค่ไหน ไม่มันต่างจากใจเค้าหรอก..แต่ตรงนี้ไม่ได้เค้าอาย..." คุณเจนร้องปรามผมอีกครั้งด้วยสุ้มเสียงสั่นกระเส่า แล้วงัดหน้าผมขึ้นมาร่องอก มองสบตาหวานเยิ้มของเธอที่มันสื่อความหมายว่า เธอทั้งรักและต้องการตัวผมมากเพียงใด "ขอผมชื่นชมให้หายคิดถึงสักนิดเถอะครับ..." ผมขอเอาแบบหน้าด้านๆ ไม่ฟังเสียงร้องปรามอ่อนๆหวานๆจากคุณเจน เพราะล่วงรู้ว่ามันไม่ได้จริงจังนัก และไม่รอให้เธออนุญาต ก็รีบถลกรั้งชายเสื้อเธอขึ้นสูงจนถึงทรวงอกอวบใหญ่ภายใต้บราลายลูกไม้สีชมพู โดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว จนคุณเจนหน้าแดงก่ำ แต่ห้ามยังไงผมก็ไม่เชื่อ เธอทำได้เพียงดึงหน้าผมมาซบกับอก เพราะอายสายตาคมวาวหื่นกระหายของผม "ดื้อจริงเชียว..รู้ยังงี้เค้าไม่กลับมาตัวเองหรอก...แกล้งทรมานเสียให้ตายไปเลย...อ่ะ...ตัวเองงงงง..ซี๊ดด.." คุณเจนบ่นอุ๊บอิ๊บอายๆ แล้วผวาร้องเรียกตัวเองเสียงยาวๆ ก่อนจะครางซี๊ด เมื่อผมใช้ปลายฟันงับขอบบราคุณจนจนมันเลื่อนหลุด เผยให้เห็นเม็ดทับทิมสีแดงก่ำเล็กเท่าปลายนิ้ว ชี้ตั้งแข็งเด่อยู่กลางเนินอกอวบขาวเนื้อเนียนตาจนเป็นสีชมพูอ่อนๆ ผมก็รีบขยับปากเข้าไปหา แล้วอมไว้เพื่อดูดดุนเบาๆสลับกับเน้นครูดด้วยซี่ฟัน จนคุณเจนผวาส่ายสะโพกให้เนินสาวอูมๆของเธอเสียดสีกับท่อนลำแข็งโด่ของผมไปมา "ตัวเองพอแล้วน๊า..พาเค้าขึ้นไปบนบ้าน..แล้วจะทำอะไรเค้าก็ยอม...นะตัวเอง..." คุณเจนขอร้องอีกครั้งด้วยใบหน้าที่แดงสร้าน คงทั้งอายทั้งเสียวสยิวซาบซ่าน หลังจากที่ห่างหายบทรักพิศวาทมาหลายปี ผมตัดสินใจดึงชายเสื้อคุณเจนกลับลงตามเดิม พร้อมขยับดันตัวคุณเจนลุกขึ้นมาพร้อมกันกับผม "ไปกันครับคุณเจน...." ผมออกปากชวนพร้อมดึงมือเธอให้ก้าวตาม แต่คุณเจนกลับขืนตัวไว้ แล้วบอกเสียงจริงจัง "ไม่ไป.." สิ้นเสียงปฏิเสธ ผมถึงกับหน้าเหว๋อ..ก่อนจะรู้สึกว่าคราวนี้คงโดนคุณเจนหลอกเล่นเป็นแน่ ก็พอดีเธอพูดยิ้มๆขำออกมาเสียก่อน "ตัวเองให้เค้าขี่หลังเหมือนซีรีย์เกาหลีสิ..เค้าถึงยอมไป....." คำขอเพียงเท่านี้ ทำไมผมจะทำไม่ได้ ต่อให้คุณเจนเรียกร้องขอมากกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า ถ้าผมทำได้ ก็พร้อมจะทำให้เธอทันที จึงรีบทรุดตัวลงนั่งยองๆ ให้คุณเจนขึ้นมาขี่หลัง พร้อมเสียงหัวเราะขำๆอย่างชอบใจ แล้วพาเธอเดินดุ่มกลับเข้าบ้านไปแทบจะทันที ตอนจบ ใครที่ต้องการติดตามไปอ่านเรื่องของผมต่อ ส่งพีเอ็มมาขอทางไปได้ครับ จะพิจารณาจากรีพายตอนที่94 ของพวกคุณถ้าใครไม่เคยรีพายในตอนนั้น เสียใจด้วยครับ ท่านพลาดอีกครั้งขณะนี้เวลา17.45น.วันที่4มิย. ใครรีพายหลังจากนี้ผมก็ไม่พิจารณาเช่นกัน แม้ผมยังมีข้อข้องใจอยากถามคุณเจนอีกมากายหลายข้อ ในขณะที่แบกเธอใส่หลังเดินกลับเข้าบ้าน แต่ก็คิดอีกทีว่าในขณะนี้ สิ่งที่คุณเจนต้องการจากผมคือความรักความสุข หาใช่ต้องการจะตอบคำถามที่ผมข้องใจ ผมก็เลยไม่พูด รอไว้ก่อนย่อมได้ จึงเดิยดุ่มๆโดยมีร่างบอบบางเล็กๆ ของคุณเจนอยู่บนหลังขึ้นบันไดไปชั้นบน แล้ววางเธอลงบนเตียงท่ามกลางเสียงหัวเราะขำๆของเธอ จบบริบูรณ์