ตำนานนักรัก ตอนที่ 53
"เชอะ..ทำโมโหกลบเกลื่อน..ติดใจรสจูบของพี่เค้าละมั้ง..อิอิ..."
สิ้นเสียงหัวเราะของคุณอร เธอถึงกับหวีดร้องด้วยความตกใจ ที่จู่ๆคุณเจนเบรครถกระทันหัน จนกระตุกคมำถลำไปข้างหน้า
ดีที่ว่าใช้มือยันคอนโซลรถได้ทัน ไม่เช่นนั้นหัวคงโขกกับคอนโซลหน้ารถเป็นแน่ ส่วนผมถึงกับตัวไถลหล่นตุ๊บลงมาตรงพื้น
รถที่วางเท้า
"จะแซวชั้นอีกมั๊ยยัยอร..." คุณเจนพูดเสียงเหี้ยมเกรียม ส่วนผมรีบลุกขึ้นมานั่ง แล้วแสร้งร้องถามออกไปเบาๆ
"เกิดอะไรขึ้นกันครับ..."
"นายเฉยเถอะ..อย่ามาจุ้น...นอนหลับไปเถอะ..ถึงอยุธยาแล้วจะปลุกเอง..."
คุณเจนตวัดเสียงสูงใส่ผม จนผมได้แต่นิ่งอมยิ้ม พร้อมคิดว่า ที่คุณเจนโกรธคงไม่ใช่รสจูบที่อยุธยาแน่ มันน่าจะเป็น
รสลิ้นของผมที่สัมผัสเรียวสวาทอูมๆของเธอหน้าห้องพ่อตาในคืนวันนั้นอย่างแน่นอน จึงแสร้งทำนอนหลับต่อไป จน
รถพ้นทางพิเศษกาญจนภิเษก เข้าสู่ถนนสายเอ
เซียไปแล้วนั่นแหละ จึงได้ยินเสียงอ่อยๆของคุณอรอีกครั้ง
"ไปคราวนี้อรขอค้างที่บ้านน้าชิตสักคืนนะตัวเอง..."
"ทำไมต้องค้าง..แค่นี้เองเจนขับรถไปกลับไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงบ้าน..." น้ำเสียงคุณเจนยังคงแข็งกระด้างเหมือนไม่พอใจ ที่
คุณอรขอค้างคืนที่อยุธยา
"คิดถึงน้าชิตเค้า..."
ผมไม่คิดว่าคุณอรจะกล้าตอบมาตรงๆเช่นนี้ แต่เล่นเอาคุณเจนอารมณ์เสียจนเร่งเท้าเหยียบคันเร่งจนรถแทบวิ่งเหมือนเหาะ
ออกไปทันที
"น่าเกลียด..พูดออกได้เต็มปากเต็มคำว่าคิดถึงลุงชิต..คิดถึงส่วนไหนของลุงชั้นยะ..."
คุณเจนยังคงบ่นอุ๊บอิ๊บ แต่ก็ผ่อนความเร็วของรถลงช้าๆ ก่อนที่คุณอรจะตอบ หันหน้ามามองดูว่าผมหลับจริงๆหรือเปล่า ผม
จึงรีบหรี่ตาหลุบจนปิดสนิท เพื่ออยากฟังว่าคุณอรจะตอบยังไง
"เจน..เราตกลงกันแล้วนะ...เค้ายอมตัวเองทุกเรื่อง..แต่ตัวเองก็ต้องตามใจ ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับผู้ชายบ้างสิ...
จนทุกวันนี้ เค้าจะกลายเป็นเลสเบี้ยนกับตัวเองไปแล้วนะ..."
ผมแทบไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินคุณอรพูดแบบนี้เบาๆ มันหมายความว่าอะไรกันแน่ หรือบทบาทที่แสดงเป็นเลสเบี้ยนของทั้งสอง
หาได้เป็นจริงตามนั้น คุณเจนทำเพื่อตบตาของทุกคนในบ้าน
"แกพูดอะไรยัยอร..เบาๆสิ..." เสียงคุณเจนดุออกมาเบาๆ
"พี่ทองดีเค้าหลับแล้ว..แกไม่ต้องกลัวหรอกว่าเค้าจะรู้ความจริงว่าแกไม่ใช่เลสเบี้ยน..." คุณอรกระซิบบอกเบาๆ พร้อมเอี้ยว
คอหันหน้ามาทางผมอีกครั้ง จนผมต้องหลุบตาทำท่าว่ายังคงหลับอยู่
"คนอะไรเอาแต่นอน.ขี้เกียจเป็นหมู..แม่ชั้นชอบไปได้ไงไม่รู้..." คุณเจนบ่นมาถึงผมด้วยน้ำเสียงหยันๆ
"พี่เค้าอาจจะมีทีเด็ดก็ได้มั้ง คุณน้าดาเลยติดใจ อิอิ.." คราวนี้คุณอรกระซิบเบาๆ จนโดนคุณเจนยกมือตีขาขาวๆของเธอ
ดังเพี๊ยะ!...
"ทีด่งทีเด็ดอะไร..หื่นลามกละไม่ว่า...คนบ้าอะไรทำจน..เอ้อ.." คุณเจนยังพูดไม่ทันจบ ก็คงนึกขึ้นได้จึงหยุดพูดกระทันหัน
แต่เหมือนไปกระตุ้นต่อมอยากรู้ของคุณอรจนเธอรีบซักถาม
"พี่เค้าทำอะไร..พูดออกมาให้หมดสิตัวเอง..."
"ไม่พูด..อื๊ยยยย..ชั้นไม่อยากนึกอีกแล้ว..." ผมได้ยินเสียงคุณเจนตอบออกมาเบาๆ พร้อมทำท่าขนลุกขนพอง เบะปากใส่
กระจกส่องหน้าตนเอง
"หรือว่าเจนโดนมากกว่าจูบ..บอกเค้ามาเดี๋ยวนี้นะตัวเอง..." ยิ่งอ้ำอึ้ง ยิ่งไม่อยากพูดถึง คุณอรก็เซ้าซี้ซักถาม จนที่สุดคุณเจน
ก็กระซิบออกมาเบาๆอายๆว่า
"อืม,,,ใช่..วันที่เค้าลงไปหาคุณตาตอนดึก เรื่องสักน่ะ..เจอนายนี่หน้าห้อง..ไม่รู้หื่นมาจากไหน พอเจอหน้าชั้นก็ทั้งกอดทั้งจูบ
จนตั้งตัวไม่ติด...เกือบจะแย่อยู่แล้ว ดีที่คุณแม่เข้ามาทัน..."
"พี่เค้าทำอะไรเจนมั่ง เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ...ว๊ายเจนระวัง.."
คุณอรรีบซักถามต่อด้วยความอยากรู้ แต่พูดไม่ทันขาดคำก็ร้องว๊ายด้วยความตกใจ ส่วนคุณเจนก็เบรครถหยุดอย่างกระทันหัน
จนร่างผมร่วงตุ๊บลงมาที่พื้นอีกจนได้
ผมรีบผุดลุกขึ้นกำลังจะแสร้งเอ่ยปากต่อว่า พลันก็ได้ยินเสียงห้าวๆของผู้ชายมากกว่าหนึ่งคนร้องสั่งเสียงเหี้ยมเกรียมดังลั่น
ข้างๆรถ
"หยุดแหกปากร้องโวยวาย แล้วลงมาจากรถเดี๋ยวนี้.."
วัยรุ่นหนุ่มร่างเพรียวบางสองคนกระโดลงมาจากหลังรถกระบะแล้วตรงรี่เข้ามายืนอยู่ข้างรถ ก่อนจะชี้มือที่ถือปืนสีดำ
มะเมื่อมส่ายไปมาข่มขู่ห้ามมิให้คุณเจนและคุณอรส่งเสียง
"มึงด้วยไอ้รูปหล่อ ลงมาเดี๋ยวนี้.."
หนึ่งในวัยรุ่นหุ่นเพรียวบาง ส่ายปืนในมือมาทางผม แล้วบอกให้ลงมา พอผมลงมายืนที่พื้น หันไปมองรอบๆตัวรู้สึกคุ้นตา
ครู่เดียวก็จำได้ว่ามันอยู่ใกล้ๆซอยบ้านพักของพ่อตาผมแล้วนี่เอง จากนั้นวัยรุ่นอีกสองคนรีบเปิดประตูแค็ปกระบะด้านหลัง
ลงมา ฉุดกระชากแขนคุณอรกลับขึ้นไปในรถ ส่วนไอ้สองตัวแรกใช้ปืนจี้บังคับคุณเจน ไปนั่งด้านหลังรถสปอร์ต แล้วคน
หนึ่งตามเข้าไปนั่งประกบด้านข้าง ส่วนไอ้คนที่เหลือ ยกปืนฟาดมาบนขมับผมจนเซ แล้วรีบกระโดดขึ้นรถของคุณเจนขับ
ออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมสบัดหัวไล่ความมึนงงไปมา แล้วรีบวิ่งไปทางซอยที่เห็นข้างหน้าห่างประมาณสองสามร้อยเมตร จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไป
ภายในบ้าน ตะโกนร้องเรียกพี่ชิตเสียงดัง
"พี่ชิตๆ..ช่วยด้วย..คุณเจนโดนจับตัวไปครับ.."
ผมร้องตะโกนอยู่สองสามครั้ง พี่ชิตก็วิ่งออกมาจากหลังบ้านด้วยความตกใจจนหน้าซีด ร้องถามผมเสียงสั่นๆว่าคุณเจน
โดนใครจับตัวไปที่ไหน อย่างไร
"ผมไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร..เร็วเข้าพี่..คุณอรก็โดนไปด้วยเหมือนกัน.." ผมเร่งพี่ชิตอย่างร้อนรน แกรีบเดินกลับเข้าไปหา
เสื้อมาสวมใส่รวกๆ แล้วยิ่งพอได้ยินว่าคุณอรหวานใจของแกโดนจับไปด้วยเช่นกัน
"เห้ย!...งั้นรีบเลยทองดี..เดี๋ยวพี่ไปเอาปืนมาก่อน..."
พี่ชิตร้องบอกพร้อมวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนของแกอีกครั้ง แล้ววิ่งกลับออกมา ในมือมีปืนยาวกระบอกใหญ่ถืออยุ่ แต่มีเพียง
แค่กระบอกเดียวเท่านั้น ส่วนผมนั้นเพ่นลงไปรอพี่ชิตที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆของแกแล้ว
"แล้วเราจะตามพวกมันเจอมั๊ยนี่..."
พี่ชิตร้องถามแล้วสตาร์ทเครื่องรถ ผมรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดหาสัญญาณ
Gps ที่ติดตั้งอยู่ในรถของคุณเจนทันที นึกขอบใจช่างที่แนะนำผมให้ติดตั้งสัญญานรับได้จากเครื่องของ
คุณดาและเครื่องผม
"เจอแน่..นี่ไงพี่ชิต..รถคุณเจนวิ่งไปตามทางนี้..."
ผมร้องบอกพี่ชิต มือหนึ่งก็ถือโทรศัพท์แน่น อีกมือหนึ่งก็ช่วยถือปืนยาวให้พี่ชิต พร้อมบอกทางให้แกขับรถไปตามทางที่
สัญญาณมันบ่งบอกทางหน้าจอโทรศัพท์ของผม ซึ่งดูเหมือนว่า ยิ่งเวลาผ่านไป ระยะห่างของรถคุณเจนกับรถของพี่ชิตก็
ยิ่งห่างขึ้นทุกทีๆ เพราะมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆมันวิ่งได้ไม่เร็วนัก
"พี่..เร็วกว่านี้อีกได้มั๊ยครับ..." ผมตะโกนร้องเร่งพี่ชิต ด้วยความเป็นห่วงคุณเจน อีกทั้งไม่กล้าโทรกลับไปทางกรุงเทพ
เพราะกลัวว่าสัญญาณGps มันจะหายไป
"เต็มที่แล้วทองดี....รถพี่มันวิ่งได้เร็วแค่นี้แหละ..."
พี่ชิตตะโกนสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ แต่แล้วชั่วครู่สัญญาณากรถคุณเจนก็เลี้ยวลงไปจากถนนใหญ่ ครู่เดียวก็หยุด
นิ่งอยู่กับที่
"พี่..รถคุณเจนหยุดแล้ว..." ผมร้องบอกพี่ชิต พร้อมนึกภาวนาขออย่าให้ไอ้พวกเหล่าร้ายพวกนั้น ทำอะไรคุณเจนเลย
"อีกไกลมั๊ยกว่าจะถึงรถคุณเจนน่ะ..."
พี่ชิตร้องถามขึ้นมาอีกครั้ง ผมก็ไม่แน่ใจจึงตอบไม่ถูก จนเวลาผ่านไปอีกร่วมสิบนาที ถึงจุดที่รถสปอร์ตของคุณเจนเลี้ยว
ลงไปจากถนน ผมจึงบอกให้พี่ชิตชลอความเร็วของรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของแก พร้อมมองเข้าไปตามถนนดำที่แยกออกไป
จากถนนใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของรถสปร์ตสีขาวของคุณเจนแต่อย่างใด
จึงบอกให้พี่ชิตขับต่อไปช้าๆ สัญญาณจากรถคุณเจนก็ยังนิ่งไม่เคลื่อนไหว จนใกล้เข้าไปทุกที พอให้ผมมองเห็นท้ายรถ
สปร์ตสีขาว ที่จอดทิ้งไว้บนลานดินข้างหน้า คู่กับรถของไอ้พวกวายร้ายที่ผมจำได้ดี จึงบอกให้พี่ชิตหยุดรถ
"พี่..นั่นไงรถคุณเจนกับรถพวกมัน..."
ผมชี้มือไปเบื้องหน้าให้พี่ชิตเห็น แกรีบดับเครื่องยนต์รถของแก พร้อมเข็นไปแอบใต้ร่มไม้ จากนั้นยื่นมือมาขอปืนยาวจากผม
พร้อมค่อยๆย่องไปตามข้างทาง เห็นว่าด้านหน้าที่รถคุณเจนจอดอยู่ เป็นโกดังหรือไม่ก็ยุ้งข้าวขนาดใหญ่ มีประตุไม้บานใหญ่
ปิดอยู่ แต่ไม่เห็นร่างของคุณเจนและคุณอรอยู่แถวนั้น นอกจากสมุนตัวเล็กๆคนเดียวที่ยืนเฝ้าอยู่ใกล้ๆประตู
"พี่...ผมว่าพวกมันคงจับคุณเจนกับคุณอรเข้าไปในโกดังนั้นนะ.." ผมกระซิบบอกพี่ชิตเสียงเบาๆ แล้วย่องเดินตัด
ฝ่านพุ่มหญ้ารกชัฏข้างทางตัดตรงเข้าไปหาโกดังที่ยืนทะมึนขวางอยู่ข้างหน้า ห่างออกไปไม่ถึง100เมตร
"จะเอาไงดี...บุกเข้าไปช่วย หรือแจ้งตำรวจแล้วรอ.." พี่ชิตหันหน้ามากระซิบปรึกษา ผมรีบคิดและตัดสินใจอย่างรวดเร็วด้วย
ความเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกเลี้ยงปากดี
"ผมเกรงว่าถ้ารอตำรวจ..พวกมันจะมีเวลาทำปู้ยี่ปู้ยำทั้งคุณเจนแล้วคุณอรสิครับ..."
[post]"ทองดีจำได้มั๊ยว่าพวกมันมีกันกี่คน..."
พี่ชิตกระซิบถามเสียงสั่นๆด้วยความตึงเคลียดออกมาเบาๆ พอได้ยินจำนวนคนที่ผมคาดการว่าไม่น่าจะต่ำกว่า5 แกก็อึ้งไป
ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดเสียงเหี้ยมเกรียมออกมาเบาๆ
"กูว่าจะลามือไม่ฆ่าคนอีกแล้วนะ..พวกมึงวอนแท้ๆ..."
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น