ตำนานนักรัก ตอนที่ 72

ตำนานนักรัก ตอนที่ 72

ในหัวผมยังดังก้องด้วยคำพูดของพ่อตาที่ว่า คุณเจนไปเรียนโทต่อที่เมืองนอก เอ็งไม่รู้บ้างเลยหรือ ใช่แล้ว ผมไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อนเลย เพราะช่วงหลังๆที่ได้ไปทำงานกับคุณดาที่ออฟฟิสของเธอ ใจผมก็มุ่งไป เกี่ยวกับการเรียนรู้งานใหม่ เพื่อใช้ชีวิตให้ห่างจากคุณเจนตามที่เธอต้องการ จนแทบจะไม่เคยได้พูดคุยกันเลยแม้สักครั้ง คุณเจนเธอคงตัดสินใจไว้นานแล้วที่จะทำเยี่ยงนี้ เพื่อให้ตัวเธอห่างไกลจากผม แต่แล้วทำไมเมื่อคืนเธอถึงได้แอบลงมา หาผม และร่วมรักกับผม เสมือนเธอต้องการให้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก่อนหน้านั้นเธอเพิ่งโกรธผมไม่ใช่หรือ ที่คิดว่าผม ร่วมมือวางแผนกับคุณตาของเธอวางยาปลุกกำหนัด หรือว่านั่นจะเป็นการแกล้งหลอกตบตาผู้คน แต่เอ๊ะ...เท่าที่พอจำได้ รูปร่างของหญิงสาวที่เข้ามาหาผมนั้น ขนาดรูปทรงมันไม่น่าจะใช่คุณเจนนี่นา.. ความคิดความกังวลของ
ผมวกวนสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก แล้วก็ใจหายวาบเมื่อคิดว่าถ้าหญิงสาวเมื่อคืนถ้าไม่ใช่ คุณเจน แล้วจะเป็นใครได้ ถ้าเป็นคุณดาเธอคงล่วงรู้ทุกอย่างแล้วจากคำพูดเพ้อพร่ำในยามมึนเมาของผม แต่อีกความคิด ก็รีบค้านทันทีว่าไม่น่าจะใช่คุณดา เพราะเธอกำลังตั้งท้อง แต่ประสาทสัมผัสที่ผมลูบไล้เนื้อตัวรวมทั้งหน้าท้องของหญิง สาวเมื่อคืน มันไม่พบว่าเนินหน้าท้องเธออวบอูมเหมือนคนตั้งครรภ์เลยแม้สักนิด จะว่าเป็นมะลิหรือสาลี่ก็คงไม่ใช่ เพราะ สาวใช้ทั้งสองคนเธอไว้ผมทรงสั้นๆ แต่หญิงสาวเมื่อคืนนั้นมีเรือนผมที่ยาวสลวย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ผมก็ใจหายวาบ ถ้าไม่ใช่คุณเจน คุณดา หรือสาวรับใช้ทั้งสอง ก็คงมีอีกหนึ่งสาวที่อยู่ในบ้านหลังนี้ใน ยามนั้น นั่นก็คือคุณวิพยาบาลประจำตัวของพ่อตาผม แต่เธอจะหาญกล้าเข้ามาหาผมถึงในห้องเชียวรึ แล้วความคิดผมก็ สะดุดหยุดกึก เมื่อประตูห้องนอนผมถูกเปิดออก เมื่อชายวัยชราร่างคุ้นตาก้าวเข้ามา พร้อมร้องถามเสียงแหบๆสั่นๆ "เอ็งคิดอะไรอยู่วะ..ทองดี.." "เอ้อ...ผม..." ผมอึกอักตอบคำถามของพ่อตาไปตามตรงได้อย่างไรว่ากำลังคิดถึงเรื่องคุณเจนอยู่ "เอ้า..พ่อถามแค่นี้ทำเป็นตกใจตอบไม่ออก.. งั้นพ่อถามใหม่ว่า..เอ็งจะสารภาพความจริงได้หรือยัง..." พ่อตาผมพูดถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ไม่มีแววโกรธเคืองเจือปนในน้ำเสียงนั้น คราวนี้ผมถึงกับนิ่งอึ้งเพื่อตัดสินใจที่จะ ยอมสารภาพความจริงที่ตนเองปิดปังเอาไว้ดีหรือไม่ เพราะไม่แน่ใจว่าพ่อตาผมทราบเรื่องมาแล้วขนาดไหน "พ่อ...พูดอะไรน่ะครับ...สารภาพเรื่องอะไร..." ผมร้องถามอึกอักถ่วงเวลาไว้ชั่วครู่ด้วยตนเองเก็บงำความลับไว้หลายเรื่อง ทั้งเรื่องท้องของคุณดา และเรื่องความสัมพันธ์ กับคุณเจน จึงยังไม่กล้าสารภาพเรื่องใดเรื่องหนึ่งออกมาตามตรง "ท่าทางเอ็งคงเก็บความลับไว้เยอะล่ะสิ...ฮ่าๆๆๆๆ...เดี๋ยวก็อกแตกตายพอดี...ไอ้ทองดีเอ๊ย...พ่อน่ะไม่ได้เคยคิดเลยว่าเอ็ง เป็นคนอื่นคนไกล เป็นเพียงลูกเขยหรือหลานเขยของพ่อ...เอ็งเข้าใจและจำไว้เสียด้วย...พ่อรักเอ็งเหมือนลูกหลานแท้ๆ ของพ่อคนหนึ่ง...เรื่องที่เอ็งอึดอัดใจระบายให้ใครฟังไม่ได้นี้..พ่อก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้เป็นไป...ฉนั้นพอ่ไม่โทษเอ็ง หรอกว่า สิ่งที่เอ็งทำและปิดบังพ่อนั้นเป็นความผิด..." พ่อตาผมพูดพร้อมทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง ยื่นมือเหี่ยวชราของท่านมาลูบหัวผมเบาๆด้วยความปราณี จนผมรู้สึกซาบซึ้ง ตื้นตันใจและสำนึกผิด "ผม..ผมขอโทษครับพ่อ...ที่ผมพูดไม่ได้..มิใช่อยากจะปิดบังพ่อ..ตะ..แต่คุณเจนขอร้องไว้ครับ..." ที่สุดผมก็เอ่ยปากออกมา พร้อมเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับคุณเจนออกมาให้พ่อตาฟังโดยไม่ปิดบัง และสารภาพกับ ท่านตามตรงอย่างลูกผู้ชายว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ "ฮ่าๆๆๆๆ...เรื่องที่เอ็งกับไอ้เจนแอบหลงรักกันน่ะ..พ่อรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วละ..พ่อผิดสังเกตุตั้งแต่คำพูดประชดประชันของ เอ็งกับไอ้เจนมัน ตั้งแต่ในงานแต่งไอ้ชิตแล้ว..และมาแน่ใจอีกครั้ง จากปากของเอ็งที่สารภาพมาเมื่อคืน..." "เมื่อคืนพ่อเห็นใช่มั๊ยครับว่าคุณเจนลงมาหาผม... " ผมรีบถามออกไป เพื่อหวังว่าปริศนาเรื่องผู้หญิงเมื่อคืนคงถูกไขออกมา แต่พอถามจบพ่อตาผมกลับหัวเราะฮาๆจนงอหาย ด้วยความขบขัน "เอ็งจะบ้าหรือวะ..ไอ้เจนมันโกรธเอ็งขนาดนี้ มันไม่มีทางลงมาหาเอ็งหรอก..แม้จะเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน..แม่วิ ต่างหากล่ะ ที่พ่อใช้ให้ไปเค้นความลับจากปากเอ็ง..ฮ่าๆๆๆๆๆ...ไม่งั้นพ่อจะรู้รึว่าเอ็งรู้สึกยังไงกับไอ้เจนมัน" ผมถึงกับใจหายวาบเมื่อได้ยินพ่อตาพูดว่าแกใช้คุณวิเข้ามารีดความลับจากผมได้หน้าตาเฉย ทั้งๆที่ผมแน่ใจเลยว่าบัดนี้ คุณวิกับพ่อตาผมคงไม่ใช่พยาบาลดูแลคนชราธรรมดาเป็นแน่ แต่แกกลับไม่หวงไม่ห่วงเลย ถ้าจะอยากรู้ความลับก็ยัง สามารถใช้คุณวิมาทำแบบนั้นได้ "พ่อครับ..แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดีครับ..." ที่สุดผมก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามพ่อตา หวังความช่วยเหลือจากแกอีกครั้ง แต่คำ ตอบที่ได้รับถึงกับทำให้ผมหน้าเหว๋อ "เอ็งอยากปิดบังพ่อมาตั้งแต่แรก...ถึงตอนนี้มันคงสายเกินการแล้วละ..พ่อช่วยอะไรไม่ได้หรอกว่ะ..." "พ่อช่วยผมไม่ได้ หมายความว่ายังไงครับ..." ผมรีบร้องถามด้วยความแปลกใจ เพราะทุกทีและทุกเรื่องที่มีอะไรเกิดขึ้นกับผม พ่อตาจะต้องช่วยเหลือมาตลอด แต่คราว นี้ท่านปฏิเสธหน้าตาเฉย ด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนผมสงสัยว่าท่านคงยังงอนอยู่ตามประสาคนแก่ "ก็มันสายไปแล้วนี่หว่า..เพราะอีกไม่ช้า..ลูกชายเพื่อนแม่ดา ก็จะบินตามไปเรียนปริญญาเอกต่อที่รัฐเดียวกับไอ้เจน..ถึง ตอนนั้น...เห้อออออ...ทำใจเสียเถอะเอ็ง...เรียนผูกแล้วก็รับผลที่มันจะตามมาแล้วกัน..." สิ้นสุดคำพูดของพ่อตา ผมถึงกับอึ้งเงียบ นั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเพียงในหัวมันหมุนเคว้งคว้าง เหมือนโดนใครเอาฆ้อน ปอนด์ฟาดใส่ จนพ่อตาผมเดินออกไปจากห้องตอนไหน ก็ยังไม่รู้สึกเลย แม้ว่าจะไร้ร่างของชายสูงวัยซึ่งเป็นพ่อตาของผมไปแล้ว แต่สุ้มเสียงแหบแฝงแววเยาะหยันกลับยังดังก้องอยู่ในหัวของผม สลับกันไปมา"ก็มันสายไปแล้วนี่หว่า..เพราะอีกไม่ช้า..ลูกชายเพื่อนแม่ดา ก็จะบินตามไปเรียนปริญญาเอกต่อ ที่รัฐเดียวกับไอ้เจน..ถึงตอนนั้น...เห้อออออ...ทำใจเสียเถอะเอ็ง...เรียนผูกแล้วก็รับผลที่มันจะตามมาแล้วกัน..." คำพูดของพ่อตาผมมันบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนว่า ทั้งตัวแกและคุณดา คงได้ตกลงกับพ่อแม่นายเอ็มไว้เรียบร้อยแล้วเป็น แน่ ที่จะให้นายเอ็มติดตามไปคอยดูแลคุณเจนในช่วงเวลาที่เธอเดินทางไปเรียนต่อ หนุ่มสาวห่างบ้านไปไกลกันทั้งคู่เช่นนี้ คงไม่ใช่เป็นการดูแลช่วยเหลือกันตามประสาเพื่อนอย่างแน่นอน แล้วมันจะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไร นอกเสียจากการช่วย ดูแลเท็คแคร์ตามประสาคนรัก คุณเจนคงลืมผมไปเสียแล้วอย่างแน่นอน คงลืมรสรักที่เคยกระซิบเว้าวอนบอกผม ถึงได้ตกลงปลงใจไปเช่นนั้น จะต่อว่า เธอผมก็ไม่อยากกล่าวโทษ ตัวผมเองต่างหากที่ทำให้เธอเข้าใจผิด ทำให้เธอคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะการสมรู้ ร่วมคิดกับผู้เป็นตา คงคิดว่าผมทำกับเธอเพื่อหวังแก้แค้นให้สะใจ หาใช่ทำเพราะความรักแม้แต่น้อย "เอ็งอยากปิดบังพ่อมาตั้งแต่แรก...ถึงตอนนี้มันคงสายเกินการแล้วละ..พ่อช่วยอะไรไม่ได้หรอกว่ะ..." เป็นอีกหนึ่งคำพูดที่ลอยแทรกเข้ามาในโสตประสาท พ่อตาผมคงล่วงรู้อะไรดีๆแล้วเป็นแน่ จึงได้พูดเช่นนี้ สายเกินการ.. หรือมันสายเกินการไปจริงๆ เมื่อคืนวานที่คุณเจนกลับมากับนายเอ็มตามลำพัง หรือทั้งพ่อตาและคุณดาจะมองเห็นว่าทั้ง สองคนทำอะไรกัน ในขณะที่ผมมัวแต่เมาจนไร้สติ หรือว่าทั้งสองคนก้าวล่วงมีความสัมพันธ์กันไปแล้ว พ่อตาผมถึงได้บอก ว่ามันสายเกินการ และแกช่วยอะไรผมไม่ได้ แม้จะมารู้ความจริงทีหลังว่าผมกับคุณเจนมีอะไรต่อกัน ผมปล่อยให้คำพูดทั้งสองประโยคของพ่อตาผม ลอยวนเวียนอยู่ในหัวสลับกันไปมา พร้อมความคิดที่ล่องลอยจับต้นสาย ปลายเหตุไม่ได้แม้แต่อย่างใด จนเกียจคร้านที่จะลุกขึ้นจากเตียงมาจัดการเรื่องส่วนตัว และดูเหมือนมันจะเป็นช่วงเวลาที่ เป็นใจ ที่ไม่มีใครหรือแม้แต่สาวใช้ทั้งสองเข้ามารบกวน เสมือนผมจมอยู่ในห้องร้างที่ไร้ผู้คน จนกระทั่งเย็น เมื่อคุณดากลับ มา คำแรกที่ผมผงกหัวขึ้นจากหมอนแล้วร้องถามเธอด้วยสุ้มเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรงว่า "คุณเจนบินไปเรียนต่อเรียบร้อยแล้วหรือครับ..." "ใช่ค่ะ...ดาขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณให้ทราบล่วงหน้า..เพราะช่วงนั้นเห็นคุณมุ่งมั่นกับเรื่องในที่ทำงาน..." คุณดาตอบรับเสียงเรียบๆ พร้อมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างตัวผม พร้อมยื่นมืออ่อนนุ่มมาลูบไล้ใบหน้าซีดเซียวของผมอย่าง เป็นห่วง เมื่อเธอแลเห็นว่าหน้าผมซีดเซียว คงคิดว่ามันเกิดมาจากอาการเมาค้างเป็นแน่ แล้ววินาทีนั้น ความคิดที่จะบอกเรื่องของผมกับคุณเจนให้คุณดาทราบ ก็ถูกกลืนหายเข้าไปในอก มันคงสายเกินไปอย่างที่ พ่อตาผมบอกไปแล้วเป็นแน่ พูดไปตอนนี้ คงไม่สามารถช่วยแก้ไขอะไรให้ดีขึ้นมาได้ รังแต่จะทำให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องได้รับ ความเจ็บปวด เมื่อผมตัดสินใจที่จะลืมเรื่องระหว่างตนเองกับคุณเจน ผมก็ขอยอมรับเป็นคนเจ็บปวดเพียงลำพัง และผม เชื่อว่าถ้าผมไม่พูดเรื่องนี้ออกมา พ่อตาผมและคุณวิที่ล่วงรู้ความลับอีกสองคน ก็คงไม่พูดเช่นกัน [post]"คุณยังเมาค้างอยู่หรือคะ..ดาเห็นหน้าตาซีดเซียว ไม่มีสีเลือดเลย.." คุณดาร้องถาม เป็นอย่างที่ผมคิดพอดีเลยว่า เธอคงนึกว่าอาการและสีหน้าของผม นั้นเกิดมาจากการเมาค้างจริงๆ "ครับ...ผมขอโทษที่ดื่มหนักไปหน่อย..." ผมตอบอุ๊บอิ๊บๆหลบตา แล้วเบียงหน้าหนี เมื่อฝ่ามืออ่อนนุ่มของคุณดายังตามลูบซ้ำไปมา จนเธอเลิกคิ้วแสดงอาการแปลก ใจที่เห็นผมเบียงหน้าหนีการลูบไล้จากเธอ "ไม่เป็นไรค่ะ..ไม่ต้องขอโทษดาหรอก...นานๆที คุณคงดีใจที่พี่ชิตเป็นฝั่งฝา มีครอบครัวเสียที จะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับ ดาอีกใช่มั๊ยคะ..." "ครับ...พี่ชิตโชคดีแล้วที่มีคุณอร..." เมื่อคุณดาอยากเข้าใจเช่นนี้ ผมก็รีบรับสมอ้าง เพื่อให้เธอสบายใจ จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นนั่ง ตั้งใจจะออกไปอาบน้ำชำระร่างกายเสียที หลังจากหมักหมมมาแล้วทั้งวัน แต่พอลุกขึ้นนั่งได้เท่านั้น คุณดากลับเป็นฝ่ายเอนตัวเข้ามาหา แล้วกอดรัดผมไว้หลวมๆเสียแทน พร้อมกระซิบเสียงสั่นๆอายๆข้างหู[/post]"ตอนนี้ผ่านสองสามเดือนแรกไปแล้ว..ถ้าคุณอยากทำรัก..ดาก็พร้อมแล้วนะคะ..."