แฝดอันตราย ตอนที่52

แฝดอันตราย ตอนที่52
"รุ่งขึ้นพอเสร็จงานแล้ว..ให้ผมเก็บทั้งสองคนเลยหรือครับ...ครับเจ้านาย...แต่ก่อนจะเก็บนังคุณหนู..ขอผมเล่นสนุกกับมัน ก่อนได้มั๊ยครับเจ้านาย" "ตามใจมึง...แต่อย่าเสือกทำก่อนงานสำเร้จนะโว๊ย...". "....เอ่อ..ครับ...ขอบคุณครับ...." เสียงที่ไอ้ดาวได้รับคำสั่งมาจากลูกพี่ของมันทางโทรศัพท์ ถูกคุณหมิวแนบหูกับประตุไม้ฟัง ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่คำพูดที่เธอได้ยินชัดเต็มสองหูคือวันรุ่งขึ้นหลังจากพวกมันทำงานสำเร็จ มันจะฆ่าเธอกับนายชัดชาย คุณหมิวจึงนำข้อความที่แอบฟังไปถ่ายทอดให้ชัดชายฟัง ชายหนุ่มนั่งคิดตรึกตรองแล้วตัดสินใจว่าต้องลองเสี่ยงดวงกับพวก มันดูสักครั้ง ขืนนั่งรอความช่วยเหลือ
จากพี่ชายคงไม่ได้การแน่ แต่เขาก้ยังไม่แน่ใจว่ากำลังของพวกมันที่อยุ่ด้านนอกมีจำนวน เท่าใดกันแน่ เพราะสองวันแรกที่เห็นพวกมันเข้ามาส่งข้าวส่งน้ำนั้น พวกมันมีมากกว่าสามคนแน่ๆ "คุณหมิวครับ แกล้งทำเป็นอยากทำธุระในห้องน้ำสิครับ ผมอยากรู้ว่าพวกมันด้านนอกยังเหลืออีกกี่คน..." ชัดชายกระซิบบอก คุณหมิว "ค่ะๆ....." คุณหมิวกระซิบตอบ พร้อมเดินไปที่หน้าประตูใช้เท้าแตะประตูดังก็อกๆ พร้อมตะโกนออกไปบอกว่าตนเองปวดห้องน้ำ...มี เสียงบ่นแว่วๆดังตอบออกมาสักครู่ประตูก็ค่อยๆเปิดออก แต่คุณหมิวยืนดักรออยู่ทำท่าทางบิดตัวร้องครางซี๊ดๆอูย ฉวยจังหวะ ที่ไอ้ดาวคนที่มาเปิดประตูเผลอ เธอมองลอดรอยแง้มของขอบประตู มองออกไปด้านนอกห้อง ไม่เห็นมีใครสักคน นอกจาก ไอ้ดาวหุ่นมะขามข้อเดียวที่มาเปิดประตู แล้วสั่งให้เธอหันหลังก่อนจะค่อยๆแก้เชือกที่มัดข้อมือของคุณหมิว แล้วใช้ปืนดุน หลังเธอเข้าไปในห้องน้ำ "จัดการธุระของแกไวๆ..." มันร้องบอกแต่ยังคงยืนนิ่งขวางประตูไว้ "ก็นายออกไปก่อนสิ..มายืนจ้องแบบนี้ใครจะถ่ายออก..." คุณหมิวตวาดไล่ แต่ไอ้ดาวมันยังคงยืนเฉย "จะทำหรือไม่ทำเลือกเอา..." ไอ้ดาวตวาดตอบกลับ มันยังคงยืนนิ่งเฉยขวางประตุไว้ แต่เบือนหน้ากลับมาทางชัดชาย คุณหมิวจึงค่อยๆถลกกระโปรงขึ้น มาที่เอวพร้อมกับสอดมือดึงชั้นในออกมาช้าๆก่อนจะนั่งยองๆลง แล้วกลั้นใจตัดความอายเบ่งฉี่เสียงดังจ๊อกๆเบาๆออกมาให้ ดูสมจริง แต่การกระทำของคุณหมิวนั้นชัดชายเห็นเต็มๆตา ถ้าในสถานการณ์ปรกติ การที่ได้เห็นสะโพกอวบขาวผ่องของ คุณหมิวเช่นนี้ เขาคงมีความรุ้สึกไปแล้ว แต่ครั้งนี้เขากลับจ้องมองไปที่ใบหน้าของไอ้ดาวเขม็ง ด้วยกลัวว่ามันจะลักไก่หัน กลับไปใช้สายตาลวนลามสิ่งเล้นรับของคุณหมิว แต่มันก็ไม่ทำเช่นนั้น จนคุณหมิวเสร้จธุระมันก็จับเธอมัดมือไขว้หลังอีกครั้ง พร้อมเดินออกไปจากห้องและล็อคกุญแจเช่นเคย...จนชัดชายเริ่ม เอะใจว่าตามรูปการแล้วไอ้ดาวมันน่าจะหื่นกามใช้สายตาโลมเลียเอตัวของคุณหมิวอย่างแน่นอน แต่มันกลับไม่ทำเช่นนั้น หรือว่ามันมีแผนการที่จะทำมากกว่านั้นเมื่องานของเจ้านายมันสำเร็จ เมื่อคิดได้ชัดชายก็หวั่นใจ พร้อมตัดสินใจต้องเสี่ยง วัดดวงกับไอ้พวกวายร้ายกลุ่มนี้แน่ "คุณหมิวเห็นหรือเปล่าครับว่า..พวกมันเหลืออยุ่กี่คน..." ชัดชายกระซิบถามทันทีที่ไอดาวออกจากห้อง "หมิวไม่เห็นคนอื่นเลยนะคะ..นอกจากนายคนนั้นคนเดียว.." คุณหมิวกระซิบตอบกลับบ้าง "งั้นเราต้องลงมือกันช่วงที่ไอ้ดาวมันมาส่งอาหารดีมั๊ยครับ..ผมสังเกตุว่าพอมันมาส่งอาหารเย็นแล้ว มันจะไม่กลับเข้ามาดู พวกเราสองคนเลย จนกว่าเราจะร้องเรียกมัน...." ชัดชายใช้เวลาสังเกตุพฤติกรรมของพวกเหล่าร้ายถึงสองวันจึงรู้ได้ "ค่ะ...จะให้หมิวทำอย่างไรดีคะ..." คุณหมิวตอบรับแล้วสอบถาม ด้วยตัวเธอเองนั้นยังไม่รู้เลยว่าชัดชายจะแก้พันธนาการ หลุดออกมาได้อย่างไร "เราต้องใจเย็นๆรอเวลาก่อนครับคุณหมิว.." ชัดชายรู้ดีว่าในขณะนี้คุณหมิวคงกลัวจนแทบเสียสติ และก้นึกชมเธออยู่ในใจว่าแม้จะรุ้ว่าวันรุ่งขึ้นเธออาจโดนฆ่าตาย แต่ สติของคุณหมิวกลับยังไม่แตกซ่าน ยังสามารถควบคุมสติได้อย่างมั่นคง จนชัดชายมั่นใจว่าแผนการที่ตนเองวางไว้น่าจะ ประสพผลสำเร็จ ........................................ ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองที่บ้านของมรว.จักรภพ ก็มีแขกมาเยือนโดยขับรถเบ็นส์สีดำติดฟิล์มสีดำมืดจนไม่สามารถมอง เห็นแขกผู้มาเยือนรอจนรถเบ็นซ์สีดำเข้าจอดในโรงรถ พร้อมประตูเหล็กบังคับด้วยรีโหมดคอนโทรลปิดลงสนิท บุคคลที่ ก้าวเท้าลงมาจากรถคือผู้การอภิสิทธิ์ บุคคลที่ฉัตรชัยและมรว.จักรภพเฝ้ารอเวลาให้เขามาหา "พรุ่งนี้ตอนเที่ยงคืน พวกมันจะลงมือกันแล้วครับพี่..." ผู้การอภิสิทธิ์ พูดขึ้นทันที่ที่เข้ามานั่งกันในห้องหนังสือพร้อมกันกัน ทั้งสามคนคือฉัตรชัย และมรว.เจ้าของบ้าน "แล้วเราจะทำอย่างไรครับท่าน..." ฉัตรชัยถามขึ้นด้วยความร้อนรนใจ ห่วงใยในความปลอดภัยของคู่หมั้นสาวและน้องชาย ฝาแฝดของเขา "ต้องขอโทษพี่ชายกับคุณฉัตรนะครับ ที่ผมไม่ติดต่อกลับ...เพราะผมกำลังวางแผนกันอยู่..รอจนผมแน่ใจว่าพวกนายพลเดช จะลงมือวันไหน เวลาใด ผมถึงได้มาบอกนี่ไงครับ..." "แล้วผู้การรู้ที่กักขังลูกหมิวของผมหรือยังครับ..." มรว.จักรภพสอบถามขึ้นมาบ้าง "ทราบครับพี่ชาย...แต่ที่ผมยังไม่เอากำลังไปช่วยนั้น เพราะไม่อยากให้ทางพวกเค้าไหวตัวน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผม จะแยกกำลังออกไปสองส่วนทางหนึ่งไปช่วยคุณหมิวกับน้องชายของคุณฉัตร อีกทางหนึ่งบุกจับกุมพวกนายพลเดชที่ท่าเรือ ครับ...เราจะทำพร้อมๆกันทั้งสองด้าน พี่ชายกับคุณฉัตรไม่ต้องกังวลใจนะครับ ผมเชื่อมั่นว่าครั้งนี้ต้องทำสำเร็จ แล้วทุกคน จะต้องปลอดภัย..." พอพูดธุระสั้นๆจบ ผู้การอภิสิทธิ์ก็กลับออกไปจากบ้านของมรว.จักรภพทันที ............................................ จวบจนเวลาย่ำค่ำ ไอ้ดาวนำอาหารมาให้คุณหมิวกับชัดชายอีกครั้ง แต่ก่อนที่คุณหมิวจะทานอาหาร มันกลับสั่งให้เธอไปอาบ น้ำเสียก่อน "นี่แก..ไปอาบน้ำอาบท่าเสียมั่งสิ..เนื้อตัวมอมแมมเหม็นไปหมดแล้ว..ไวๆ สั่งให้ทำอะไรก็ทำสิวะ..." มันเร่งให้คุณหมิวทำตามที่มันต้องการ จนคุณหมิวและชัดชายต่างงุนงงว่าจู่ๆมันจะมาห่วงเรื่องความสะอาดของคุณหมิวทำไม หรือว่า...คืนนี้มันจะต้องการเผด็จศึกคุณหมิวกันแน่ หลังจากที่ไอ้ดาวออกคำสั่งคุณหมิวอีกครั้ง เธอก็ค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำ พร้อมกับล็อคกลอนแน่นหนา ก่อนจะค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าอาบน้ำตามที่มันสั่ง จนเรียบร้อยคุณหมิวก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับ ใส่เสื้อผ้าชุดเก่า ไอ้ดาวมันก็นั่งคุมปล่อยให้คุณหมิวทานข้าว พร้อมกันป้อนข้าวให้ชัดชายไปด้วย อาหารมื้อนี้แม้จะไร้รสชาติ แต่ชัดชายก็กิน เข้าไปเหมือนกับว่ามันเอร็ดอร่อย ไม่มีใครรู้นอกจากตัวของเขาเองที่ต้องการกินให้อิ่ม เพื่อจะได้มีแรงเอาไว้ทำแผนการของ ตัวเขา พร้อมกับพยักหน้าให้คุณหมิวทานอาหารให้เยอะๆเช่นเดียวกับตนเอง จนเรียบร้อยไอ้ดาวก้มัดมือคุณหมิวเหมือนเคย อีกครั้งจากนั้นก็ออกไปจากห้องเหมือนเช่นเคย "คุณหมิวครับได้เวลาแล้ว..." ชัดชายกระซิบบอก พร้อมพยักหน้าให้เธอเดินเข้ามาหาใกล้ๆ "จะให้หมิวทำอย่างไรคะ..." คุณหมิวยังงงๆว่าชัดชายมีแผนการอย่างไร เพราะเขาไม่ได้บอกกับเธอ "คุณหมิวมองที่ขอบกางเกงผมสิครับ ตรงที่มันตุงๆขึ้นมาน่ะครับ..." ชัดชายรีบบอก แต่คุณหมิวมองตามแล้วกลับหน้าแดง นึกในใจว่าคนบ้าอะไรกันนี่ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ดันจะมามีอารมณ์ ให้ตนเองมองเป้าตุงๆของเขา "นี่นายชัด..นายจะบ้ารึไง..ให้หมิวมองอะไร.." คุณหมิวต่อว่าเบาๆ หน้าแดงกล่ำอายๆ ด้วยเข้าใจว่าเขาให้เธอมองเป้ากางเกง..แต่เอะใจว่าพอเธอมองเป้ากางเกงของชัดชาย จริงๆกลับไม่พบเห็นสิ่งปรกติตุงๆตามที่เขาบอก "ไม่ใช่เป้ากางเกงครับคุณหมิว เหนือขึ้นมาจากตรงเป้า..ที่ขอบกางเกงของผมน่ะ มีกระเป๋าลับอยู่ ในนั้นมีมีดพกเล่มเล็กๆ ผม อยากให้คุณหมิวเอามือล้วงมันออกมาให้ผมน่ะ..." ชัดชายอธิบายพร้อมกับยิ้มๆ ด้วยเขาก็รุ้ว่าที่คุณหมิวพูดออกมานั้นคงเข้าใจว่าเขาลามกหื่นกาม พออธิบายเสร็จคุณหมิวก็พยัก หน้าเข้าใจ พร้อมหน้ายิ่งแดงกล่ำขึ้นด้วยความเขินอาย ที่ตนเองเป็นฝ่ายเข้าใจเขาผิด คุณหมิวจึงขยับตัวนั่งหันหลังแล้วใช้มือที่ถูกพันธนาการไว้คลำไปตามกางเกงของชัดชายช้าๆ แต่เธอไม่สามารถมองเห็น เบื้องหลังได้ถนัด มือเล็กๆของเธอจึงคลำไปตรงเป้าของชัดชายเต้มๆมือ จนคุณหมิวร้องอุ๊ยด้วยความตกใจและเขินอาย ที่ อุ้งมือของเธอสัมผัสกับเนื้อหยุ่นๆนิ่มๆเป็นท่อนลำอวบอ้วนของเขา "ใจเย็นๆครับคุณหมิว เลื่อนมือขึ้นมาสูงกว่านี้อีกครับ.." ชัดชายก้มหน้าลงมากระซิบใกล้หูของคุณหมิวเพื่อเย้าแหย่แม้ในยามหน้าศิ่วหน้าขวานเช่นนี้เขากลับยังมีอารมณ์สนุกเสมือน ไม่อนาทรต่อชีวิต ตลอดเวลาสามวันสองคืนที่คุณหมิวอยู่ใกล้ชิดกับชัดชายนั้น ทำให้มุมมองของคุณหมิวต่อเขาเปลี่ยนแปลงไปจากการที่เธอ เคยมองน้องชายฝาแฝดของฉัตรชัยว่าเป็นคนกระล่อนปลิ้นป้อน หื่นกามลามก กลับเปลี่ยนไปเพราะยามที่คุณหมิวท้อแท้ หวาดกลัวต่ออันตรายที่จะเกิดขึ้น ก็มีเพียงเสียงห้าวนุ่มทุ้มของชัดชายที่คอยปลุกปลอบให้มีกำลังใจ เสมือนมีเขาเป็นเพื่อน กับคำพูดที่คุณหมิวจดจำไว้ในใจเมื่อได้ยินชัดชายพูดออกมาหลังจากที่เธอแอบฟังไอ้พวกวายร้ายสนทนากันว่าจะจัดการ เธอกับเขาหลังจากที่งานของพวกมันสำเร็จ... "อย่าไปกลัวพวกมันครับ..ตราปใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ผมจะปกป้องคุณหมิวด้วยชีวิตของผม ถ้าจะต้องตาย ผมก็จะตายพร้อม กับคุณหมิวครับ..."