แฝดอันตราย ตอนที่42

แฝดอันตราย ตอนที่42
ฉัตรชัยมองสบตาของหวานแล้วรู้สึกอึดอัดใจที่เห็นการกระทำของน้องชายฝาแฝดกับหวาน มันหาใช่ทำเพราะความรัก แต่ชัดชายทำเหมือนต้องการรังแกกลั่นแกล้งหวานเสียมากกว่า จนทนไม่ไหวขยับตัวจะเข้าไปดึงหวานออกมาจากอ้อม กอดของชัดชาย แต่คุณหมิวรีบคว้าข้อมือของเขาไว้แน่น พร้อมกระซิบเบาๆ ห้ามไม่ให้ฉัตรชัยเข้าไปช่วยเหลือหวาน จากนั้นคุณหมิวก็ก้าวขยับสาวเท้าเข้าไปดึงข้อมือของ
หวานออกมาจากอ้อมกอดของชัดชาย แล้วขมึงตาดุใส่ "หมิวว่าคุณชัดกลับไปหาแอนนี่ดีกว่าค่ะ...ดึกมากแล้วเดี๋ยวทางโน้นจะระแวงสงสัย..." เมื่อมีร่างคุณหมิวมากั้นกลางระหว่าตัวชัดชายกับหวาน พร้อมทำตาดุใส่ เสียงของคุ่หมั้นพี่ชายที่เคยหวานไพเราะ ก็ กลับกลายเป็นแข้งกร้าวดูเอาจริง จนชัดชายไม่อยากเสี่ยงที่จะทำให้เธอผิดใจ เพราะในส่วนลึกของชัดชายแล้ว เขา ยังอาลัยอาวรณ์ ยังต้องการคุณหมิวอยู่เช่นเดิม เมื่อเธอต้องการให้เขาทำแบบนั้น ให้กลับไปหาแอนนี่ ชัดชายก็ยอม ทำตามอย่างว่าง่าย รีบผลุนผลันออกไปจากห้องทันที "ขอบคุณจ๊ะ..คุณหมิว..." หวานก้มหน้าขอบคุณหญิงสาวเบื้องหน้า พร้อมผละเดินเลี่ยงออกไปเก็บตัวอยู่ภายในห้องน้ำ ในความรุ้สึกของหวานนั้น เธอไม่กล้าสู้หน้าของคุณหมิว เพราะรุ้สึกตัวว่าเป็นเหมือนแมวขโมย ที่แอบฉกชิงคู่รักของคุณหมิวมา จนเวลาผ่านไปอีก ครู่ใหญ่ เสียงภายนอกเงียบกริบ จนหวานคิดว่าทั้งฉัตรชัยและคุณหมิวคงจะออกไปจากห้องกันหมดแล้ว เธอถึงค่อยๆโผล่ หน้าออกมา แต่กลับยังเจอทั้งสองคนนั่งคุยกันอยู่บนเตียงไม่ได้ไปไหน แต่เสียงที่พูดคุยนั้นค่อนข้างเบามากจนหวานไม่ สามารถได้ยิน ในขณะที่ตนเองหลบอยู่ในห้องน้ำ "มานี่สิหวาน..." ฉัตรชัยหันหน้ามามองเมื่อหวานเปิดประตูห้องน้ำออกมา จากนั้นเขาก็รีบเรียกให้เธอเข้าไปหา หวานเดินเข้าไปหาอย่าง หวาดหวั่น ไม่รุ้จุดประสงค์ของเขาเลยว่าเรียกเธอเข้าไปหาเพื่ออะไร แต่เธอก็เดินไปจนยืนชิดติดเตียงนอนใหญ่ของ ทางโรงแรม "มีเรื่องอะไรจ๊ะพี่...." หวานพูดเสียงเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ สองมือจับประสานกันแน่นจนเหงื่อซึมออกมาด้วยความหวาดหวั่น ใจเต้นโครม คราม ยังคงไม่กล้าสบตามองกับคุณหมิวตรงๆ "พี่หวานคะ....คุณพี่เล่าเรื่องของพี่หวานให้หมิวฟังหมดแล้ว...หมิวเข้าใจค่ะ..รุ้สึกเห้นใจพี่หวานมาก...หมิวไม่รังเกียจเลย ค่ะ ที่จะมีพี่หวานมาเป็นพี่สาวอีกคน..เรื่องของคุณพี่กับพี่หวาน ก็เป็นไปตามที่คุณพี่เคยบอกกับพี่หวานนะคะ..หมิวยินดี ด้วยค่ะ..." เสียงคุณหมิวกลับมาหวานไพเราะอีกครั้ง สุ่มเสียงที่เธอพูดกับหวานนั้นบ่งบอกให้หวานรู้ว่าเธอพูดออกมาจากใจจริง หา ได้เสแสร้งแกล้งพูดแม้แต่อย่างใด "เอ่อ...คุณหมิวคะ...พี่ไม่เข้าใจค่ะ..." หวานตอบเสียงสั่นหน้าแดงกล่ำด้วยความรุ้สึกเขินอาย แต่พอคุณหมิวได้ยินเช่นนั้น กลับหัวเราะเล็กๆ เบาๆ พร้อมลุกขึ้น เดินมาจับมือสองข้างของหวานจูงเข้ามานั่งด้วยกันบนเตียง "หมิวอนุญาติให้คุณพี่...รับพี่หวานเป็นภรรยาอีกคนไงคะ..." "ไม่ได้ค่ะ....คุณหมิวกับคุณพี่จะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ....หวานไม่ได้ต้องการแบบนั้นค่ะ...แค่.. เอ่อ...คูณพี่เมตตาหวาน บ้างก็เพียงพอแล้วค่ะ...ไม่ต้องถึงขนาดรับหวานเป็นเมียอีกคน....เพราะผู้ใหญ่ทั้งของคุณพี่กับคุณหมิว คงไม่เห็นด้วย อย่างแน่นอนค่ะ.." หวานตอบออกมาจากความรุ้สึกอย่างจริงใจของตนเอง ว่าเธอต้องการให้ฉัตรชัยเมตตาต่อเธอบ้างเท่านั้นพอ อย่าได้ถึง ขนาดยกย่องให้เธอเป็นเมียของเขาอีกคนเลย เพราะเกรงว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคงจะไม่ยินยอมเห็นด้วยอย่างแน่นอน "เอายังไงดีคะคุณพี่...." คุณหมิวหันไปขอความคิดเห็นจากฉัตรชัย...คู่หมั้นของตนเอง "อืมม..." ฉัตรชัยนิ่งใช้ความคิด ก่อนจะตัดสินใจ... "ถ้าน้องหวานทำแบบนี้แล้วสบายใจ......มากกว่าที่พี่กับคุณหมิวตกลงกันไว้...ก็ตามใจน้องหวานครับ...." ฉัตรชัยพูดช้าๆ... "แต่ว่าพอเรื่องทุกอย่างจบลง พี่ขอให้น้องหวานมาอยู่กับคุณแม่พี่ที่กรุงเทพนะครับ....ไม่ต้องกลับไปอยู่ที่ชัยนาทแล้ว...." "ก็ได้จ๊ะ...หวานเอาลูกมาอยู่ด้วยได้มั๊ยคะ...." "แน่นอนสิครับ....พี่จะส่งเสียเลี้ยงดูหลานเอง...จะให้เธอเรียนตามที่เธอใฝ่ฝัน...เห็นว่าอยากเรียนทางด้านออกแบบเสื้อ ผ้าใช่มั๊ยครับ...." "จ๊ะ...ขอบพระคุณพี่มากนะจ๊ะ...ขอบคุณ คุณหมิวด้วย...ที่ไม่รังเกียจ โกรธเคืองหวาน..." หวานตอบโต้เสียงเบาๆ พร้อมยกมือไหว้ฉัตรชัยและคุ๋หมั้น แต่คุณหมิวรีบห้ามไว้ บอกว่าเธอเป็นน้องสาว พี่หวานไม่ สมควรต้องมาไหว้ จากนั้นสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะยุ่งเหยิง ก็กลับเข้าสู่สภาวะปรกติได้อย่างไม่น่าเชื่อ "น้องหมิวจะกลับหรือยังครับ พี่จะได้ขับรถไปส่ง...." ฉัตรชัยถามคุ่หมั้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืนแล้ว. "ยังค่ะ...หมิวบอกคุณแม่ไปแล้วว่าจะกลับดึก...แต่ตอนนี้หมิวว่าคุณพี่...ลงไปหาอะไรขึ้นมาดื่มฉลองกันหน่อยได้มั๊ยคะ..." คำตอบของคุ่หมั้นถึงกับทำให้ฉัตรชัยแปลกใจ ปรกติแล้วคุณหมิวดื่มได้บ้างเล็กน้อยตอนที่ออกงานสังคม แต่ครั้งนี้เธอกลับ เป็นผู้เสนอขึ้นมาเองว่าต้องการดื่มเพื่อเลี้ยงฉลอง ซึ่งฉัตรชัยก็งุนงงว่าคุณหมิวจะเลี้ยงฉลองในเรื่องอันใด แต่ก็ไม่อยาก ซักถาม เมื่อเธอต้องการเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ฉัตรชัยก็รีบเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องอาหารของโรงแรม หวังจะหา เครื่องดื่มตามที่คุ่หมั้นสาวต้องการ แต่ว่าห้องอาหารนั้นปิดเสียแล้ว โรงแรมระดับสามดาวขนาดนี้ ก็หาได้มีเล้าจ์หรือคลับ เลย ฉัตรชัยจึงต้องออกไปนอกโรงแรมเข้าหาร้านสดวกซื้อ พร้อมเลือกเครื่องดื่มที่เหมาะกับผู้หญิงติดมือมาสามสี่ขวด ส่วนตัวเขาเองก็เลือกเบียร์กระป๋องติดมือมาด้วย ครั้นกลับเข้ามาในโรงแรมอีกครั้ง เมื่อหยิบกุญแจที่ถือติดมืออกมาด้วยไขประตูห้องเข้าไป ภายในห้องกลับมืดสนิท พอจะ ควานมือหาสวิทซ์เพื่อเปิดไฟ เสียงของหวานก็ดังขึ้นมาจากบนเตียงห้ามไม่ให้เขาเปิด "อ้าว...แล้วคุณหมิวไปไหนแล้วล่ะครับ..." ฉัตรชัยส่งเสียงร้องถามเมื่อพอแลเห็นลางๆว่ามีหวานนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง "ก็..เอ่อ....พอพี่ออกไป คุณแม่ของคุณหมิวก็โทรมาตามตัวให้กลับน่ะค่ะ..." เสียงหวานตอบออกมาด้วยเสียงสั่นๆ "อ้าว...ทำไมไม่รอพี่กลับมาก่อนล่ะ..." ฉัตรชัยเดินเข้ามาวางเครื่องดื่มบนโต๊ะ ยืนเกาหัวแบบงุนงง "หวานก็ไม่ทราบจ๊ะ..ดูท่าทางจะรีบ..." หวานตอบอุ๊บอิ๊บๆ เสียงเบาๆสั่น ๆ จากนั้นก็แลเห็นฉัตรชัยค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงชั้นในตัวเดียว แล้วขยับ เดินเข้ามา ทำท่าเหมือนจะขึ้นมานอนบนเตียง "พี่ไม่อาบน้ำก่อนหรือจ๊ะ..." หวานถามเบาๆ พร้อมขยับตัวเปิดพื้นที่ให้ฉัตรชัยขึ้นมานอนเคียงข้าง "ไม่ละ จ๊ะ..ก่อนไปก็เพิ่งอาบน้ำ...ดึกแล้วนอนเลยดีกว่า..ตัวพี่ไม่เหม็นหรอกจ๊ะ..." ฉัตรชัยขยับเปิดผ้าห่มแล้วซุกตัวล้มลงนอนเคียงข้างหวาน ยื่นมือไปดึงร่างเพรียวบางของเธอเข้ามากอด...หวานก็กอด ตอบ มือเรียวเล็กโอบร่างแกร่งของฉัตรชัยพร้อมลูบไล้หลังของเขาแผ่วๆ ฉัตรชัยก็ขยับมือลูบไล้เนื้อตัวของหวานตอบโต้ พร้อมค่อยๆปลดปมผ้าเช็ดตัวที่ขมวดไว้ตรงเหนือราวนมของหวานจนหลุดออกมา มือใหญ่ของเขาก็กำกระชับอกอวบตูม เต็มเต้าของหวานบีบคลึงเบาๆ อย่างคุ้นมือ เสียงหวานครางเบาๆ ยื่นหน้ามาจูบแก้มของฉัตรชัย แล้วซบหน้าลงกับอก แกร่งของเขา ปลายนิ้วเล็กๆของเธอเขี่ยวนไล้ตรงแผงอกก่อนจะมาจบที่หัวนมเม็ดเล็กๆของฉัตรชัย ที่หวานเขี่ยคลึงเล่น จนมันแข็งเป็นตุ่มไต "ทำไมน้องหมิวรีบกลับ..น่าจะรอพี่สักหน่อย..." ฉัตรชัยยังติดใจในเรื่องนี้ แต่มือของเขานั้นเมื่อลูบไล้อกอวบของหวานจนถ้วนทั่ว ก็ค่อยๆเลื้อยลงต่ำไปตามหน้าท้องแบน ราบ จนปลายนิ้วสัมผัสโหนกเนื้ออวบอูมเต็มหว่างของหวาน ที่เจ้าตัวก็ขยับขาถ่างน้อยๆเปิดทางให้ความสดวก "แล้วถ้าคุณหมิวอยู่ พี่จะกล้าทำแบบนี้กับหวานมั๊ยจ๊ะ...." หวานกระซิบเสียงกระเส่า ยื่นมือล้วงลงไปลูบคลำท่อนเนื้ออวบยาวของฉัตรชัยที่เริ่มพองตัวคับกางเกงชั้นในจนออกมา เป็นก้อนเป็นลำ "พี่จะทำพร้อมกันทั้งสองคนเลยละ...ฮาๆๆๆๆๆ" ฉัตรชัยตอบแบบคึกคนอง แอบอมยิ้มพร้อมจินตนาการว่า ถ้าคุณหมิวยินยอมให้เขาทำรักพร้อมกันทั้งสองคนแบบนี้ เขา คงเหมือนเจ้าชายในฮาเร็มเป็นแน่.. "พี่พูดจริงๆหรือจ๊ะ...พี่อยากให้เมียของพี่สองคนทำรักกับพี่บนเตียงพร้อมกันทั้งคู่หรือจ๊ะ..." เสียงแผ่วกระเส่าของหวาน บอกความตื่นเต้นออกมาอย่างชัดเจน "ก็จริงน่ะสิครับ...พี่คงเหมือนเจ้าชายในเรื่องอาหรับราตรี...มีความสุขที่สุดเลยแบบนั้น...หวานล่ะอยากให้พี่ทำแบบนั้นมั๊ย..." "ถ้าเป้นความสุขของพี่..หวานทำได้ทุกอย่างจ๊ะ..." หวานตอบเสียงดังชัดเจน...พร้อมขยับปีนขึ้นมาคล่อมแนบทับร่างสูง ของฉัตรชัย "แต่คุณหมิวน่ะสิ..พี่ไม่ทราบว่าจะยอมรับแบบนี้ได้มั๊ย..." ฉัตรชัยรำพึงเสียงดัง พร้อมเอื้อมมือคลึงก้นเปลือยของหวานขยับสไลยึกๆยักๆ เนินโหนกสาวที่เกลี้ยงเกลาไร้แพรไหม เสียดสีกับท่อนลำแข็งโปนของเขาไปๆมาๆ "พี่ก็ถามคุณหมิวสิจ๊ะ...ว่าคุณหมิวจะยอมมั๊ย...." พอหวานพูดจบก็หัวเราะคิกๆ ขำๆ แล้วฉัตรชัยก็สะดุ้งเฮือกตกใจที่จุ่ๆ ก็มีเสียงตอบรับเบาๆที่ด้านข้างของเตียงที่อยู่ชิดผนังว่า "หมิวยอมค่ะคุณพี่...."