เมื่อผมมีความสุข ภาค 1 ตอน 30(cope)
มาถึงช่วงท้ายของภาคหนึ่งแล้วตอนนี้ไม่คอยมีอะไรแต่อ่านได้ตลกขำๆคับตอนหน้าผมจะลงภาคพิเศษซึ่งก็ต่อเนื่องกันอยู่แต่ความจมันเพิ่มขึ้นจะเป็นก็เชิญตามดูคับขอบอกถ้าไม่ได้อ่านจะเสี่ยดาย บทส่งท้าย 4 พฤษภาคม 2548 ……….พรพรรณ(สาว)…..นารีลักษณ์(เก๋)…. หลัง จากผ่านการร่ำลาอันแสนหวานที่
เต็มไปด้วยคราบน้ำตา……ผมดำเนินชีวิตในช่วง ปิดภาคเรียนอยู่ที่บ้านเอกภพมาโดยปกติ…..พ่อย้ายไปทํางานที่อยุธยาพร้อม ตำแหน่งที่เลื่อนสูงขึ้น…วันหยุดเสาร์-อาทิตย์จะกลับมาบ้าน…ส่วนกุนไปทำงาน ที่กทม.ได้เกือบ 2 เดือนแล้ว…พ่อเช่าคอนโดให้กุนกับป้าศรีพักอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน…และแวะเวียนไป เยี่ยม….กุนเธอโทรมาบ้านสัปดาห์หนึ่ง 2 - 3ครั้ง…ผมเองก็โทรไปหา….ทำให้ผมหายคิดถึงกุนไปเยอะเลย…เสียงหวานๆของเธอทำ ให้ความกังวลต่างๆมันหดหายไปเยอะเชียว………เธอให้สัญญากับผมว่าจะหาเวลากลับมา บ้านให้มากที่สุด…นับแต่ทำงาน…กุนกลับมาบ้านได้ 2 ครั้งแล้ว…กุนบอกให้ผมดูแลน้องๆกับแม่ให้ดีด้วย…แถมยังไม่วายแหย่ผมว่า…อย่า เพิ่งให้สากับอ้อยเกิดตั้งท้องมีลูกก่อนเธอซะละ…แม่กวางน่ะยิ่งห้ามเลยเพราะ เดี๋ยวนับญาติกันไม่ถูก….ผมหัวเราะร่วนและบอกกุนไปว่า..ผมสนุกกับการเป็น หนุ่มวัยรุ่นอยู่…ยังไม่อยากจะเป็นพ่อคนตอนนี้หรอกนะ…….และผมยังฝากให้กุน ดูแลป้าศรี…ถ้ามีอะไรติดขัดก็โทรมาได้ทุกเวลา…………. กิจกรรมเซ็กส์ระหว่างผมกับบรรดาสาวๆในบ้าน…มีทุกอาทิตย์แหละครับ…แต่ต้อง รู้จักเว้นวางเพื่อตัวผมเอง และเพื่อร่างกายของหญิงสาวด้วย…เกิดเอาแต่คึกคะนอง..มันจะเกิดเรื่องยุ่งยาก ตามมาได้……นานๆเข้า……… ผม เริ่มรู้สึกว่าการอยู่บ้านเฉยๆโดยที่ไม่หางานอะไรทำมันเป็นเรื่องที่น่า เบื่อสิ้นดี…ถึงมีงานบ้านซึ่งจะเป็นหน้าที่ของแม่กวาง..อ้อย..สา.และผมช่วย กันทำ…แต่ผมชักจะเบื่อหน่ายแล้ว….ผมอยากทํางานนอกบ้านที่ได้เงินเพื่อจะได้ ช่วยลดภาระที่บ้าน…ประหยัดเงินของพ่อกับแม่กวาง…ถึงพวกเราจะไม่เดือดร้อน เรื่องเงินทองก้อตามที……………… พอดีกับที่ผมได้ออกไปนั่งดื่มกาแฟปั่นที่ ร้านนมเปิดใหม่..ใกล้ๆกับมหาลัย… ได้เจอพี่รหัสของผม…ซึ่งทำงานเป็นแม่ครัวอยู่…ผมเห็นแล้วมันน่าสนใจอยากจะทำ งานบ้างจึงขอคุยกับเจ้าของร้านซึ่งเป็นแฟนกับพี่รหัสของผมด้วย….เจ้าของร้าน เห็นว่าผมเป็นน้องรหัสของแฟนจึงยินดีที่จะรับผมเข้าทำงานเป็นเด็กเสริฟ……… โดยเริ่มงานทุกวันเวลา 6 โมงเย็นถึงเที่ยงคืน..ได้ค่าตอบแทนเดือนละ 4,500 บาท…...และมีทิปพิเศษอีกด้วย…..ผมบอกเรื่องนี้ต่อทุกคนในบ้าน…ทั้งหมดก้อ เห็นด้วยเป็นอย่างดี…เมื่อไม่มีปัญหา……ผมจึงได้เริ่มงานเด็กเสริฟที่ร้าน นั้นตั้งแต่ต้นเดือนนี้แล้ว….ทุกคนที่ร้านใจดีและให้ความเป็นกันเองกับผม…… แต่มีข้อติดขัดเล็กน้อยตรงที่ระยะทางจากร้านถึงบ้านมันไกล…….เวลากลับมันไม่ ค่อยจะปลอดภัยเท่าไหร่เพราะพวกแก๊งส์มิจฉาชีพมันมีเยอะแถมยังพวกแก๊งส์รถ ซิ่งอีก…..ผมจึงอยากจะขอออกมาเช่าหอพักอยู่ใกล้ๆกับมหาลัย….แม่กวาง..อ้อย และสาตอนแรกต่างไม่ยอมเห็นด้วย..แต่พอผมอธิบายถึงความจำเป็นต่างๆให้ฟังโดย ละเอียด…แม่กวางจึงยอมตกลงแต่สากับอ้อยยังมีอิดออดบ้างเล็กน้อย…ซึ่งแต่ละ เดือนแม่กวางจะช่วยออกค่าหอให้ครึ่งหนึ่ง….แต่กำชับผมว่าต้องกลับมานอนบ้าน กับพวกเธอบ้าง………..พอกุนทราบเรื่องนี้..เธอไม่ได้คัดค้านอะไร..แต่ยังสนับ สนุนเต็มที่…ผมคิดจะเก็บเงินจากการทำงานไว้เป็นค่าเล่าเรียนและเก็บไว้เป็น ทุนรอนในการดำเนินชีวิตร่วมกับหญิงสาวที่ผมรักทุกคน…………………………………. ผมเริ่มขนของเข้าไปที่หอและจะไปอยู่ในสัปดาห์หน้า….วันนี้ผมจึงยังอยู่ที่ บ้าน….. ตอน สาย…. เก๋โทรมาหาผม….บอกผมให้ไปหาเธอกับสาวที่หน้าปากซอยเข้าบ้านผม….บอกว่ามีธุระ อยากจะคุยด้วย…..สาวกับเก๋มีอะไรจะคุยกับผมกันนะ… 2 สาวไม่ได้โทรคุยกับผมนานเป็นเดือนๆแล้ว…วันนี้โทรมา แสดงว่าต้องมีอะไร….…..ผมแต่งตัวเดินออกมาจากบ้าน……พอไปถึง…เห็นทั้งเก๋และ สาวยืนคอยผมอยู่แล้ว… “…….พวกเราเอ็นติดมหาลัย…..แล้วละนะ……” สาวบอกข่าวที่ดีนี้ให้ผมรู้ “…….โอ้!!!…ยินดีด้วยนะ…แล้วทำไมไม่โทรบอกเลยละ…” “พอดีมัวแต่ยุ่งจัดการเรื่องเอกสาร..การมอบตัว…หาที่พักใหม่…ยุ่งอยู่ตั้ง นาน…และอยากให้บอลเซอร์ไพรส์ด้วยน่ะ” “อืมม…” “…….และก้อตอนวันเกิดบอล…ขอโทษด้วยนะ…พวกเราไม่ได้มาให้ของขวัญบอลเลย……” “โอย…ไม่เป็นไรหรอก…บอลไม่เคยเอามาคิดมากอยู่แล้วเรื่องนี้…….” “แต่เราคิดมากนะ…….ดังนั้น…วันนี้เก๋กับสาวจึงเอาของขวัญวันเกิดมาให้บอลจ๊ะ …เอ้า…นี่…” สาวยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆให้ผม…….. “เอ…อะไรหรือครับ??…”ผมถามขณะเปิดกล่องของขวัญ….แกะออกมาจึงรู้ว่าเป็น นาฬิกาข้อมือ…….. “ราคามันอาจจะไม่แพงแต่อยากให้บอลรับไว้เถอะนะ….” “……..โอ้โห…ถูกใจมากเลยจ๊ะ …ราคาถูกแพงยังไง…บอลไม่สนใจหรอก….ขอบคุณจริงๆนะครับ”……. เอ๊ะ…เดี๋ยว….ยังมีอีกชิ้นนี่..มันห่อกระดาษเล็กๆอยู่..ผมแกะออกดู…เป็นลูก กุญแจดอกหนึ่ง…กุญแจอะไร?? ผมเงยหน้ามอง…ยังไม่ทันจะถาม 2 สาว….เก๋และสาวยิ้มให้กันและบอกว่า “กุญแจห้องของเรา 2 คนที่หอใหม่ไงละ…….” “หา????…อะไรกันน่ะ??” “งงอะไรละ??..เรา 2 คนอยากให้บอลไปหาอีกนี่นา..” “เอ๊อ… อะไร??..ให้ไปหานี่…..หรือว่าคือ…..” “เก๋กับสาวยังไม่ยอมแพ้หรอกนะจ๊ะ…รู้ไว้..พ่อหนุ่มมหาภัย…….” “เอ่อออ……….” สาวกับเก๋พากันเข้ามาซบอกผมโดยที่ไม่กลัวใครจะมาเห็น…ซึ่งก้อมีคนเห็นน่ะ แหละ…โอย..แย่แล้ว… “บอล…จะให้สาวกับเก๋ลืมเธอไปง่ายๆได้ยังไง….เรา 2 คนคิดถึงบอลมากนะจ๊ะ….เราตัดใจจากเธอไม่ได้…” “แต่….แต่ว่า…แล้วที่สัญญาไว้กับกุนละ??”…จริงๆแล้วในใจผมก้อตัดใจจากเธอ ทั้ง 2 คนไม่ได้เช่นกัน….. “น๊า…บอล….เก๋อยากให้เรา 3 คนเป็นอย่างเมื่อก่อน…ตอนที่พี่กุนบอกให้เราสัญญากับเธอ…เก๋ไม่อยากจะบอกให้ สัญญาเลยจริงๆ…” “อือ…บอกตามตรง…บอลก้อยังลืมเก๋…สาว…ลืมไม่ได้..บอลทำไม่ได้หรอก…….”ผมบอก ความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างจริงใจ “อื้อ…ดี แล้ว…จากนี้บอล..เก๋..และสาว..เรามาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม เถอะนะจ๊ะ…”..สาวนํ้าตาซึมด้วยความตื้นตันใจ…ผมพยักหน้าด้วยความดีใจ…สุด ท้าย..ผมก็ไม่อาจหนี 2 สาวที่เป็นมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นปีได้พ้น…ไม่สิ..หัวใจของผมยินดีเปิดรับพวก เธอต่างหาก……… “ครับ…และบอลขอบคุณสำหรับของขวัญมากนะ….” “เดี๋ยวบอล….ยัง..ยังไม่จบ….แล้วก้อนี่…ยังมีของเพื่อนเก๋เขาฝากมาให้บอล ด้วย” เอ๊ะ ใครกันอีกนะ เพื่อนของเก๋… เก๋ส่งกล่องอีกกล่องให้…..ผมพูดพึมพำขณะเปิด…. “……..ใครหรือเนี่ย??” เอ๋……เป็นที่โกนหนวด?? อ้าว….มีกระดาษแนบมาด้วย…ผมคลี่ออกอ่านมัน มีเนื้อความว่า (เก๋บอกบุศว่า 6 มีนาคม วันเกิดบอล..แต่บอลไม่ยอมบอกบุศเลยนะ…บุศส่งของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้ คงจะถูกใจบอลนา….ของในกล่องเอาไว้บอลโกนหนวดเคราให้หล่อแล้วมาหาบุศอีกนะ จ๊ะ….. ปล. แฟนของบอลสวยน่ารักดี…แต่บุศน่ารักกว่า..เพราะงั้นบุศไม่ยอมแพ้หรอก…….&_&…) “เฮ้ยยยย ……..บุศยา!!!!” ผมทำหน้าเลิ่กลั่ก…เก๋มองปฎิกิริยาของผมและหันไปพูดกับสาว “เห็นมั้ยละ…สาว…..เก๋ว่าแล้ว……..บอลกับบุศต้องรู้จักกัน……..” “อื้อ….” “…………?????……………” ………………………………………………………………………………………………………………… ….หยาดฝน….สุรีย์พรรณ ผม เดินกลับมาพร้อมกับคิดถึงเรื่องนี้……ไม่ได้มีเพียงแค่..เก๋กับสาวแต่มีบุ ศซึ่งเธอเป็นเพื่อนกับเก๋มาเกี่ยวข้องด้วย……..นี่มันอะไรกัน???…….ถ้าผมปฎิ เสธไปซะคงสบายไปแล้ว…แต่ผมไม่อาจจะทำร้ายจิตใจหญิงสาวที่มีความรักอัน บริสุทธิ์ถึง 2 คนได้ลงคอหรอก…มันโหดร้ายมากเกินไป…..พอดีกับที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้น….. เบอร์นี้มัน??…….ผมปล่อยให้เสียงเรียกเข้าดังอยู่นานจึงตัดใจรับสาย……. “ฮัลโหล…….” “..ฮ่า.. ฮ่า..บอลนะบอล …รับช้ามาก………” ว้ากกก…จริงๆซะด้วย....ถ้อยคำพูดที่ชวนกวนประสาท…สำเนียงที่ฟังแล้วทำให้ขน หัวลุกเกรียวแบบนี้..ไม่มีทางจะเป็นใครอื่นได้หรอก……นอกจากหล่อนเพียงคน เดียว…… “แว้กกกก……ยัยเขี้ยวผี….โทรมาทำไม???…..ฉันกำลังยุ่งนะ…” “โฮ่??..ฮึๆ….ลูกพี่ลูกน้องผู้น่ารักอุตส่าห์โทรมาหาด้วยความคิดถึงจะไม่ยอม คุยด้วยรึ…เดี๋ยวแช่งให้จุ๊ดจู๋เล้ย…” “……มีอะไรกันละ..เธอน่ะ……” “ม่ายมีอะไรมากหรอก…อย่าดุมากนักสิ..พี่จ๋า….หนูฝนแค่อยากให้พี่ไปดูชื่อของ หนูหน่อย…ว่าหนูสอบติดอ่ะป่าว…” จริง สินะ..ยัยหนูผีนี่มาสอบเข้ามหาลัยที่ผมเรียนเมื่อปลายเดือนที่แล้ว…เธอ ไม่ยอมเอ็นทร้านช์…ยืนกระต่ายขาเดียวว่าต้องการมาเรียนที่เดียวกับพี่แคท…. ถึงขนาดโต้เถียงกับพ่อและแม่…จนอาศักดิ์และอาอรต้องยอมตามใจจนได้…… ผมรับปากเธอและเดินมาที่บ้านก่อนขี่รถออกไปมหาลัย…..พอมาถึงบริเวณที่ติด ประกาศ..ผมยกมือพนมไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์………….. “เพี้ยง…เจ้าประคู้ณณณ….ขอให้ยัยเขี้ยวผีเขี้ยวปิศาจสอบไม่ติดทีเท้อ …สาธุ…..”. อืออือ……….ผมไล่สายตาดูตามหมายเลขประจำตัวที่ฝนบอกมาจน………….. (หมายเลข xxxxxxx…ชื่อ….หยาดฝน ….นามสกุล…..….. ) ………ผมเห็นโลกใบนี้มืดมนลงทันทีทันใด ……..ก้มหน้างุดอย่างกับจะหมดเรี่ยวแรงเงย… “ยัยบ้านี่ดันทะลึ่งสอบติดอีกว่ะ…แถมยังคณะเดียวกับเราด้วย…โอยยย …..กูเอ๋ย……..” ขณะที่ผมก้มหน้ามองพื้นอยู่…..มีเสียงหัวเราะแหลมเล็กดังมาจากข้างหลัง…ฟัง แล้วชวนเยือกเย็นน่าขนพองยิ่งนัก… “เฮะๆๆๆ..คำสาปแช่งไม่ได้ผล….ฮ่าๆๆๆ….” …ผมตกใจสะดุ้งสุดตัว…รีบกลับตัวหันไป…อ๋า…………. “ฝน!!!!!…… มาได้ยังไง???…ไหนบอกว่าอยู่ที่ลำปางไงเล่า…….” ผมร้องถามเด็กสาวลูกพี่ลูกน้องตัวแสบเสียงหลง…….ฝนอยู่ในชุดเสื้อแขนสั้น… กระโปรงแบบมินิสเกิรต์สีขาวเดินเอามือไพล่หลัง..ยิ้มหวานแบบกวนๆรับหน้าผม ทันทีที่ผมหันไป……ฝนเอานิ้วม้วนจับเส้นผมที่ยาวมากกว่าตอนมาที่นี่เมื่อ 3-4 เดือนก่อน..มองผมด้วยหางตาก่อนแสยะเขี้ยวพูดยิ้มเยาะผมต่อไป…….. “พระท่านไม่เข้าข้างคนผิดหรอก…เผอิญฝนเป็นเด็กดี…แถมสวยด้วย….” หึย..หลงตัวเองไปหน่อยละม้าง…. “…….ตอนโทรมาฝนบอกว่าอยู่ที่ลําปาง……..แต่ตอนนี้ฝนมาอยู่ที่พิดโลกแล้ว …คิกๆๆ…บอลดีใจมั้ยเอ่ย??” “ยัยๆๆ…….เด็กผี…….” ฮึ่ม..โคตรกะล่อนเลย…เจ้าเด็กคนนี้ “แน้ๆๆ…ทำไมทำหน้าแบบนั้น??…มาดีใจกับฝนสิบอล…เราจะได้มาอยู่บ้านเดียวกัน แล้ว……………” “ใครจะไปดีใจด้วย…..หึ …..และเสียใจด้วยเฟ้ย…ฉันย้ายออกไปอยู่หอแล้ว….” “หา???… ว่าไงนะ??…นาย..ทำไมไม่บอกฝน….” ฝนเดินตรงเข้ามาบีบคอแต่ผมยังพอยิ้มออกได้และตอบไปด้วยความสะใจเพราะยังไงผม กับฝนคงไม่ได้เจอกันทุกวันแน่ๆอยู่แล้ว…… “ทำไมฉันจะต้องบอกเธอด้วย??……” เจอผมพูดเข้าไป…ฝนทำหน้าบึ้งตึงเม้มฟันแน่นมองค้อนผมด้วยความไม่พอใจ??…….ผม เห็นแล้วจึงเดินหนี…ฝนรีบเดินตามอย่างไม่ลดละ..จนมาถึงรถที่อาอรกับพี่แค ทนั่งรออยู่…ผมสวัสดีทั้ง 2 คนแต่ฝนยังชวนผมทะเลาะไม่เลิก……… “แม่…พี่แคท…บอลแอบหนีไปอยู่หอแล้ว….สงสัยจะกลัวฝนละซี่…..” “…กลัวตายละ…ฉันออกไปทำงาน…จะไม่อยู่ทะเลาะกับเธอให้เหนื่อยอีกแล้ว” …อาอรคุยกับฝนและผม “บอลออกไปอยู่หอ..แล้วลูกไปยุ่งอะไรกับพี่เขาด้วย…โทษทีนะจ๊ะบอล..ฝนบอกให้ ปิดเรื่องที่เรามาพิดโลกกัน” “ความ จริง..ฝนรู้อยู่แล้วว่าสอบติดเพราะมีประกาศในอินเตอร์เน็ตด้วย..แต่ที่ มานี่เพราะมารายงานตัว..มอบตัวแถมอยากจะมาเที่ยว…มาปั่นหัวแกล้งเธอเล่นด้วย น่ะแหละ…”…พี่แคทพูดกับผมต่อจากแม่ของเธอ….งานนี้กูท่าจะแย่ซะละมั้ง ………………………. “…….ไปบ้านกันก่อนเถอะครับ….” ผมรีบตัดบท…ฝนยังไม่ยอมเลิกแหย่ผมง่ายๆ…..ขู่สำทับตามมาอีก “ชิ……..อย่านึกว่าออกไปอยู่หอแล้วจะหนีฝนพ้นนะ…….ฝนจะตามไปหลอกให้หัวโกร๋น เลย…แบร่……..” “เธอเป็นผีหรือไงกัน??……….” ผมตอบสะบัดๆก่อนเดินไปที่รถ……ไม่วายที่จะได้ยินฝนกระเซ้าเย้าแหย่มาอีก…ผม หันไปดู “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้า…..ขอความกรุณาด้วย..รุ่นพี่…….” ฝนยืนเท้าชิดโค้งหัวคำนับผม พูดเสียงอย่างดัง…คนเดินผ่านไปมาเห็นแล้วต่างอมยิ้มด้วยความขบขัน….ผมงี้อด อายแทนเธอไม่ได้…. “หึยยย…ไม่อายเขาบ้างเลยหรือไงนะ..ยัยนี่” ที่บ้าน…………………. “อ่า..อะ.. อา…บอลอยากออกไปทำงานเพราะเบื่อจะอยู่บ้านเฉยๆนี่เอง…แหมๆ..ฝนมา อยู่นี่แล้วบอลไม่เบื่อหรอก……เพราะงั้นเลิกทำซะเถอะ…งานเด็กเสริฟน่ะ……” “ไม่มีทาง…เธอมาอยู่ที่นี่………ยิ่งที่ฉันจะต้องรีบออกไปทำงานโดยเร็วที่สุด เลย…..ได้เวลาพอดี…” “เนะเน้….นายเห็นฝนเป็นตัวอะไรน่ะ!!!…” “….แล้วแต่เธอจะคิดละกัน..ฉันไปทำงานละ……..” “คืนนี้บอลจะกลับมานอนที่นี่หรือจะไปนอนที่หอพัก……” พี่แคทถามผม “มานอนบ้านครับ…สัปดาห์หน้าถึงจะไปนอนหอ…..” ผมเดินออกจากห้องรับแขกไปฝนยังร้องท้าทายผม “นี่ๆ…จะหนีหรอ…มาทะเลาะกันก่อนเด้…..” “ฝน…พอได้แล้ว…ชวนใครต่อใครทะเลาะอย่างกับเด็กๆ” “ก้อหนูเป็นเด็กนี่ค๊ะ……มาม้า…..” แม่กวาง…สา…อ้อยต่างหัวเราะอย่างขบขัน……….. “………..สงสัยบ้านนี้คงครึกครื้นขึ้นอีกเยอะเลย……..” “หนูจะหนวกหูทุกวันละไม่ว่าค่ะ…แม่………” “เด็กอย่างหนู..หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วน๊า…..ใช่มั้ยคะอากวาง…สา..อ้อย..” “เออ!!….มีเด็กอย่างเธอเพียงคนเดียว…คงจะเพียงพอต่อโลกใบนี้แล้วละ……” “ยี้..” ฝนแยกเขี้ยวยิงฟันให้พี่สาวก่อนวิ่งตามผมออกมาหน้าบ้าน…….มาถึง..ทำมายืน หน้าเศร้าต่อหน้าผม… “….เป็นอะไรละเราน่ะ??” “บอล..เบื่อหรอที่อยู่กับฝนน่ะ”…ฝนทำเสียงอ่อยและก้อน้ำตาซึมออกมา…เฮ้ย.. ร้องให้ทำไม?? “ใครว่าเล่า….เอ้าๆๆ…จะมาน้ำตาไหลอะไรกันเนี่ย…” ผม กะว่าจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ฝนแต่……..ฝนกลับสบโอกาสรีบโอบคอผมโน้มเข้า มา..ยื่นเอาฟันมากัดจมูกผมทีหนึ่งก่อนจะถอยหลังอย่างเร็ว…..แถมยังมายืนตบ มือดีใจ….หัวเราะได้ทั้งน้ำตาอีกด้วย…….. “โอ้ยยย!!!……ยัยบ้า…ทำอะไรเนี่ย….” “ฮื่อ…บอลจะเช็ดน้ำตาให้ฝนน่ะ…ยังเร็วไป 1ปี 6เดือน……นึกว่าฝนจะร้องให้จริงๆหรือพี่ชาย…….” “…เอาอีกแล้ว!!!….ฝน…มานี่!!!….”พี่แคทได้ยินเสียงร้องของผม…เธอรีบเดินออก มาเอามือตีก้นน้องสาว…. “โอ้ย!!…พี่..หนูเจ็บ!!!…..” “เข้าบ้านไปเลยนะ…ซนมาทั้งวัน….” “ไม่เป็นไรหรอกครับ…พี่แคท…ผมไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก” “ใช่ๆๆ…ฝนแค่แหย่เล่นเอง…...ขำๆ….เอาคืนที่บอลแช่งไม่ให้ฝนสอบติด..ฮิๆ…” เล่นอะไรบ้าๆ…….ผมยังบ่นพึม…… แต่ผมไม่มีเวลามาใส่ใจน้องสาวแสนแสบคนนี้….รีบติดเครื่องก่อนขี่ออกไปที่ ร้านอย่างรวดเร็ว…… ………………………………………………………………………………………………….. กลาง ดึกคืนนั้นหลังจากทํางานที่ร้านเสร็จแล้ว….ผมกลับมาบ้านแต่ยังไม่นอนเลย นั่งคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่จุดเริ่มต้นของความโชคดีของผม…จนถึงก้าวต่อ ไปของความรักของผมซึ่งการเดินทางครั้งนี้จะไม่มีที่สิ้นสุด…….. หญิงสาว ที่ผมมีความสัมพันธ์ฉันหนุ่มสาว….ศกุนตลา…สาวิตรี….กวางฤทัย….ศรีวิ กา….วรรณลักษณ์….พรพรรณ….นารีลักษณ์….บุศยา….หรือแม้แต่สุจิตราหรือแอมสาว ดาวคณะวิทย์แฟนเก่าไอ้เชน….บางครั้งมันเกิดจากความตั้งใจและอาจเกิดจากความ บังเอิญ…ทั้งหมดล้วนมีความรู้สึกทางเพศมาเป็นปัจจัยสำคัญ……แต่มันมีความรัก เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแทบทุกครั้ง….ถ้าไม่นับแอมแล้ว…ทั้ง 8 หญิงสาว….ต่างล้วนยินดีที่จะมอบความสุขเสียวให้ด้วยความเต็มใจทันทีที่เห็น ร่างของผมอยู่ตรงหน้า…….โอ้…ชีวิตของผมมีความสุขแล้ว…ถึงความสุขจากการร่วม รักกับหญิงสาวจะเป็นความสุขที่เกิดขึ้นและต้องมีจุดสุดท้ายคือเมื่อถึงจุด สูงสุดแห่งความสุข…แต่ผมสามารถมีความสุขแบบนี้ได้ตลอดไป…
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น