แฟนกู ภาค 2 ตอน 6 นั่นก็พี่..นี่ก็น้อง..
โดย magna67t
“หา มีโรคนี้จริงเหรอพี่...”
“มีสิ แต่ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวค่อยว่ากัน...”
ผมเข้ากอดพี่แหวว และเกมที่สองของเราเริ่มขึ้นแทบจะทันที ผมสอดใส่ลงไปใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้ผมก็รู้ความจริงบางอย่าง ลำควยผมสัมผัสกับความนุ่นลื่นแบบที่ผมเคยเจอมาก่อนหน้านี้ มันคือครั้งที่แล้วกับโบนัสนั่นเอง น้ำผมที่อยู่ในตัวพี่แหววมันทำให้การกระทำของผมสะดวกลื่นขึ้นมาก ใช่แล้ว...วันนั้นที่ผมมีอะไรกับโบนัสก็เป็นแบบนี้ นี่แสดงว่า......
แต่ช่างมันเหอะ ผมไม่ควรคิดมากแบบพี่แหววพูด ผมเล่นกะพี่แหววเกมที่สองได้อย่างสุดยอด พี่แหววเสร็จกะผมไปถึงสองครั้งและก็เพียงพอสำหรับเราสองคนแล้วในคืนนี้ ผมพาพี่แหววไปส่งก่อนที่จะนอนข้างๆพี่แหวว
...................
วันเวลาที่ผ่านไปเริ่มทำให้ผมไม่มีเวลาสนุกเรื่องอื่น วิชาต่างๆสำหรับเตรียมตัวเรียนหมอขั้นสูงมันยากมากมายมหาศาล ต้องอาศัยการจดจำสารพัด วิชากายวิภาคนี่ตัวดีเลย ชื่อเส้นเลือด ชื่อกล้ามเนื้อ โอ๊ยสารพัด ผมกลับเข้าสู่โหมดการเรียนแบบขั้นเทพอีกครั้ง แปลว่าผมไม่ยุ่งกะใคร เรียนแล้วกลับบ้านอ่านหนังสือ ผมลืมโบนัสไปแล้ว... แม้เธอจะเรียนรุ่นเดียวกับผม แต่ก็หลบหน้าไม่ให้เจอกันได้ จนกระทั่งวันนึง...
“ป้อง พี่โฟกัสนะ...จำพี่ได้มั๊ยอ่ะ”
“อ้าว พี่...สวัสดีครับ...”
“เออ... คุยด้วยหน่อยสิ..”
“เอ่อมม...พี่ ขอโทษทีนะครับ ผมเข้าเรียนในอีกสิบนาทีเนี่ยครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมโทรไปนะครับ”
“งั้น...มาคุยกันที่คอนโดพี่แล้วกัน...”
ผมเงียบไป.... การไปคอนโดพี่โฟกัส ก็เหมือนให้ผมไปรับทราบความเจ็บปวดจากความหลังอีกครั้ง
“พี่...ขอเป็นที่อื่นเถอะครับ โบนัสเค้า...เอ่อ...”
“ไอ้โบนัสกลับไปหาแม่หลังเลิกเรียนวันนี้หละ นะ... เลิกแล้วมาเหอะ... ไม่มีไรหรอก”
ผมไปตามนัดของพี่โฟกัส พี่โฟกัสพาผมลงไปกินข้าวและพากลับขึ้นมาคุยข้างบน
“พี่ครับ โบนัสเป็นไงบ้าง...”
“ป้องเอ๊ย นี่หละ...พี่ถึงเรียกเธอมา เธอยังไม่คุยกะโบนัสเหรอ...”
ผมส่ายหน้า
“เธอรู้มั๊ย พี่ซื้อทิชชูเดือนนี้สองรอบแล้วนะ...ไอ้โบนัสร้องไห้ทุกวัน..ร้องไห้ทุกเย็น”
“พี่โฟกัสไม่อยู่บ้านแล้ว...พี่...เอ่อ รู้ได้ไงอ่ะครับ”
“พี่โทรหามันทุกวัน โทรยังไงก็เสียงร้องไห้ เสียงสะอื้น ถามก็ตอบไม่มีไรค่ะ ไม่มีไรค่ะ.. ถามจริงเหอะ โบนัสมันไปเรียนมั่งมั๊ย”
“ก็...เอ่อ... ผมไม่รู้เหมือนกันครับ ไม่ได้ดูเลย...”
“พี่กลัวจัง... พ่อกะแม่ตั้งความหวังกะไอ้โบนัสมากนะ อยากให้ลูกเป็นหมอ”
“ไม่มีไรมั๊งครับพี่... โบนัสคงมีคนดูแลแล้ว”
“อ๋อ เธอคงไม่รู้สินะ... งั้นต้องเล่าก่อน หลังจากคืนนั้นที่เธอกลับไปแล้ว ตอนเช้า ไอ้พีทก็มาหาโบนัส โบนัสมันกินข้าวกะพี่อยู่พอดี แล้วมันก็ไล่ไอ้พีทต่อหน้าพี่เลยนะ โบนัสมันไม่ให้ไอ้พีทเข้ามายุ่งในชีวิตอีก ห้ามมาคอนโดด้วย”
ผมนั่งฟังเงียบๆ
“พี่ว่า...เธอสองคนเข้าใจผิดกันหลายอย่าง พี่บอกตามตรงนะ พี่ไม่ชอบหน้าไอ้พีท ครั้งแรกที่เห็นหน้ามันคือมันเดินออกมาจากห้องโฟกัส พี่ไม่ว่าไรหรอก... ถ้าโบนัสมันจะมีอะไรกะใคร แต่พี่ว่าไอ้นี่ไม่ธรรมดา พี่รู้สึกอย่างนั้น ก็เคยถามเหมือนกันว่าป้องไปไหน ไอ้โบนัสบอกว่าป้องไม่ว่าง”
ผมก็เลยเล่าเรื่องในค่ำวันนั้น ในส่วนของผมให้พี่โฟกัสฟัง
“พวกเธอรักกัน พี่โอเคมากๆ พี่รู้ว่าเธอเป็นคนดี บริสุทธิ์ใจ ไม่คิดอะไร แต่ป้อง..การที่ป้องให้น้องคนนั้นไปอยู่ในห้องอ่ะ อย่าทำอีกนะ ถ้าสมมติเป็นพี่เปิดเข้าไปแล้วเจอคนอื่นนั่งในห้องแฟนตัวเอง ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าโอเคหรอก ป้องลองคิดกลับกันสิ วันนั้นป้องเข้ามา พอเปิดห้องโบนัสแล้วเจอไอ้พีทนั่งกอดโบนัสอยู่อ่ะ ป้องยังจะฆ่ามันเลย...”
ผมโดนรุ่นพี่คนที่สองด่าในเรื่องเดียวกันอีกแล้ว ผมคงผิดเรื่องนี้จริงๆ
“พี่บอกให้อีกอย่าง พี่ถามโบนัสตรงๆเลยว่าเกลียดป้องเหรอ โบนัสมันร้องไห้เลย ร้องไห้หนักมาก แล้วมันก็พูดว่า ที่มันร้องไห้ทุกวันนี้เพราะมันรักป้อง”
ผมนั่งฟังเงียบสนิท
“โบนัสเค้าคงไม่รักผมหรอกครับพี่ เค้าคงทำใจได้แล้ว..ผมว่าโบนัสเค้ามีคนดูแลแล้วหละครับ ผมก็พอจะทำใจได้บ้างแล้ว”
“ไม่มีนะ ไอ้ห่าพีทหลังจากโดนโบนัสมันโวยใส่วันนั้นแล้ว มันหายหัวไปเลย ป้อง..พี่ไม่ได้ขายน้องพี่นะ แต่พี่รู้ว่าเธอสองคนเป็นไง ถ้าป้องไม่รักโบนัสจริง..ตอนวันเกิดโบนัสอ่ะ ป้องจะโทรมาหาพี่ทำไม...ทั้งที่เรายังไม่รู้จักกัน แล้วยังขอให้พี่ช่วยซื้อขนมเค้กและกุหลาบมาเก็บไว้เซอร์ไพรซ์โบนัสมัน ป้องกลับไปคิดดีๆ สงสารโบนัสมันเหอะ..คุยกันซะ จบสวยๆดีกว่า พี่ว่ามันยังค้างคาบางเรื่อง”
มันเริ่มจะดึกแล้ว ผมลาพี่โฟกัสออกมาก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ผมฟังพี่โฟกัสแล้วผมก็ยิ่งไม่เข้าใจโบนัส เธอรักผมแต่ขอเลิกกะผม...มันคืออะไรวะเนี่ย... ผมว่าผมมีส่วนทำให้เรื่องนี้มันยุ่งยาก อาจเป็นเพราะผมไม่รู้ว่าสังคมมันเป็นไง..คนในโลกเค้าคิดไง ผมทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่มีคนไม่เห็นด้วยมาสองคนแล้ว ถ้าไอ้เพชรรู้...มันก็คงด่าผมซ้ำอีกคน
ผมกลับมาถึงหอเกือบห้าทุ่ม พอเข้าประตูมาเท่านั้น...
ผมก็เห็นว่ามีคนรอผมอยู่ที่ม้าหินข้างล่าง
“อ้าวววว โมโน...เธอมาไงเนี่ย ทำไมไม่โทรหาพี่ก่อนล่ะ โห รอนานมั๊ยเนี่ย...”
“พี่ป้องอ่ะ โมโนโกรธแล้วนะ พี่ดูโทรศัพท์พี่สิ”
ผมรีบหยิบออกมาดู โอ้โห 30 มิสคอล เริ่มจากสี่โมง.... ผมดันไปเปิดให้มันสั่นเพราะเรียนแล้วก็ลืมเปิดไปเลย
“โอ๊ย ขอโทษๆๆๆๆ กินข้าวยังเนี่ย แล้วเย็นนี้พักยังไงที่ไหน”
“มาหาพี่โดยเฉพาะเลย...พี่ไปคุยบนห้องเหอะมั๊ยพี่ พี่โบนัสมาหรือเปล่า...”
“โมโนมาหยั่งงี้.. ถ้าสมมติพี่โบนัสมากะพี่ล่ะ พี่คงต้องตายแน่เลย”
ผมพาโมโนเดินไปซื้อน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ของชอบของโมโนมาก่อนจะขึ้นห้อง ผมให้โมโนอาบน้ำก่อน และผมอาบหลังจากเธอ โมโนกะโบนัสกลิ่นก็ต่างกันนะ แต่ไม่รู้สิ ทั้งสองคนทำให้ผมมีอารมณ์ได้ และตั้งแต่เจอกะพี่แหวววันนั้น ผมยังไม่ได้ยุ่งกะตัวเองเรื่องนั้นเลย ผมอาบน้ำเสร็จ โมโนกำลังเป่าผมและดูทีวีอยู่
“อ่ะ นอนบนเตียงไปนะ พี่นอนข้างล่างเอง...”
“พี่ป้อง โมโนไม่ได้มานอน...มาคุย พี่เล่าเรื่องพี่โบนัสให้ฟังหน่อยสิ...”
“ทำไมอ่ะ อยากรู้อะไรเกี่ยวกะพี่โบนัส”
“วันนั้นที่พี่โบนัสวิ่งลงไปอ่ะ สวนกะโมโนนะ แล้วพี่ก็พูดว่า อ้อ..นี่อีกคน.. มันแปลว่าอะไรอ่ะพี่”
ผมเลยต้องเล่าเรื่องในคืนนั้นอีกครั้งให้โมโนฟังโดยละเอียด สาวพิษณุโลกนั่งฟังตาแป๋ว เธอกำลังใช้ความคิดตามไปด้วย
“อืมม์ แล้วพี่รู้จักไอ้โบ๊ตมั๊ยอ่ะพี่”
“โบ๊ตไหน ใครวะ..อืมมม์....อ๋อ ไอ้โบ๊ต น้องรหัสพี่เอง ทำไม?? อย่าบอกนะมันไปจีบโมโน...”
“บ้า พี่ป้อง หน้าตาอย่างโมโนใครจะเอา”
“พี่ป้องไง เอาไปแล้วตั้งหลายที 5555”
“ไอ้พี่ป้องบ้า ...”
เธอเอามือมาตีแขนผม สำหรับโมโน...แม้ผมจะมีอะไรกะโมโนแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่เกินคำว่าพี่น้อง ผมรักมัน...เอ็นดูมันเหมือนน้องสาว นับแต่ไปเรียนหมอที่ศาลายา โมโนมันสดใสขึ้นมาก ผมเข้าใจดี...โมโนคงเป็นแบบผมที่เพิ่งรู้จักโลกที่สดใสเมื่อเข้าเรียนมหาลัย
“คืองี้...ไอ้โบ๊ตมันไปหาเพื่อนมันที่ศาลายา เพื่อนไอ้โบ๊ตมันก็เป็นเพื่อนโมโนนี่แหละ.. แล้วก็ออกไปกินข้าวเย็นกันหลายคน ไอ้โบ๊ตเล่าเรื่องพี่รหัสให้ฟัง แล้วก็เล่าด้วยว่าไอ้คนที่ไปแย่งแฟนพี่รหัสคือไอ้พีท พอพูดถึงตรงนี้ ในโต๊ะก็มีเสียงฮือฮาเต็มไปหมด โมโนยังไม่รู้เลยนะว่าเค้าพูดถึงพี่ป้อง จนไอ้โอ๊ตมันหลุดปากออกมาว่า...พี่ป้องแม่งเป็นคนดีเกินไป... โมโนสะดุ้งเลย เลยถามว่าพี่รหัสชื่อจริงชื่อไร พอมันบอกว่าชื่อปกป้องนะ คือแบบใช่เลย....”
“อืมม์ แล้วโมโนบอกเค้าหรือเปล่าว่ารู้จักพี่..”
“บอก โมโนก็นั่งฟัง ไอ้เพื่อนโมโนอ่ะ มันรู้จักไอ้พีทมากๆเพราะมันเรียนห้องเดียวกัน แต่ไอ้โบ๊ตอ่ะ...มันคนละห้อง มันเลยมาหาข่าวไอ้พีทจากเพื่อนๆมัน”
“อื่ออ ไม่รู้สิ..โมโน พี่ไม่รู้ว่า..ถ้ารู้เรื่องไอ้พีทไปแล้วมันจะเป็นยังไงขึ้นมา”
“พี่ป้องอ่ะ...ชอบเป็นเงี้ยแหละ พี่โบนัสถึงหนีไปไง พี่ต้องสู้คนอื่นเค้ามั่งพี่ พี่มันคนดีเกินไปรู้มั๊ยอ่ะ”
“เออ ช่างมันเหอะ พี่มีความสุขดี”
“แล้วพี่โบนัสเค้ามีความสุขด้วยหรือเปล่าอ่ะพี่....”
ผมสะอึกทีเดียว ผมต้องบอกว่าไอ้คนที่ผมคุยด้วยแต่ละคนมันหมอทั้งนั้น เก่งๆระดับเทพ จะว่าไปเรื่องชีวิตก็คงมีผมนี่หละมั๊งที่อ่อนต่อโลกสุดๆ โมโนพูดมาเหมือนกับเตี๊ยมกะพี่โฟกัสมาเลย อดีตแฟนผมคงไม่ค่อยมีความสุขล่ะมั๊ง
“ถ้าพี่รักพี่โบนัสนะ พี่ป้องต้องฟัง เพื่อนไอ้พีทมันเล่าว่า ไอ้พีทเนี่ย บ้านแม่งรวยมาก ขับรถมาเรียน หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง ดังนั้นมีผู้หญิงเข้ามาไม่ขาดมือ เห็นมันเล่าว่า สมัย ม 4 ม 5 มันนอนกะผู้หญิงเป็นโหลเลยอ่ะ เสือผู้หญิงมากๆ แล้วมันก็ชอบผู้หญิงรุ่นพี่ด้วย เท่าที่รู้ตอนนี้ก็มีรุ่นพี่โรงเรียนมันเป็นแฟนกันอยู่ด้วย ตอนนี้เลยนะพี่ป้อง แปลว่าไร...แปลว่าพี่โบนัสก็เป็นของเล่นมันไงพี่...”
“โธ่...พี่โบนัสฉลาดจะตาย เรื่องแค่นี้เค้าน่าจะรู้ พี่ว่า...โบนัสก็คงชอบมันด้วยแหละ”
“พี่ถามเค้าแล้วเหรอ พี่เนี่ย...เฮ้อ พี่นี่แม่ง...ตายด้านหรือเปล่าวะพี่ โกรธมั่งสิ...”
“เออ ว่ะ ปลง..ขี้เกียจยุ่ง แม่ง ปวดหัว...”
“พี่อย่ามาโกหกโมโน พี่คงไม่รู้ตัวว่าพี่มีความสุขมากตอนปีที่แล้ว พี่หน้าตาสดใสมากๆตอนพี่โบนัสมาที่หอเนี้ย โมโนไม่เชื่อเลยว่าพี่จะไม่รักพี่โบนัส”
ผมนิ่งเงียบ ไอ้โมโนมันฉลาดจริงๆ พอๆกะโบนัสเลย ช่างสังเกตมากๆ
“พี่ป้องคะ พี่อย่าเอาโมโนมายุ่งนะ คือ..โมโนหมายความว่า... แม้พี่จะมีอะไรกะโมโนแล้ว แต่โมโนไม่เกี่ยวนะพี่ โมโนคิดว่าพี่ป้องคือพี่ ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่กิ๊กนะ และโมโนก็เชื่อว่าพี่ป้องไม่คิดกะโมโนแบบแฟนด้วยแหละ...”
ผมมองหน้าน้องสาวประจำจังหวัด แล้วดึงมันมากอด
“ไอ้โมโนเอ๊ย.. พี่เนี่ย...ไม่มีน้องนะเว้ย แต่เอ็นดูแกเหมือนเป็นน้องแท้ๆเสมอ ยิ่งรู้ว่าเราเป็นคนจังหวัดเดียวกัน พี่ก็รักแกเหมือนน้องมากๆ คืนที่พี่ทำร้ายโมโนอ่ะ พี่แทบอยากฆ่าตัวตาย”
“แล้วคืนนี้พี่อยากฆ่าตัวตายอีกมั๊ย????”
แล้วไอ้เจ้าน้องสาวคนดีก็กอดผมแน่นขึ้นพร้อมเข้ามาจูบหนักแน่น ผมไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจในเรื่องแบบนี้ ก็ออกจะตั้งตัวไม่ทัน ผมเกร็งจนโมโนรู้สึก แต่เธอก็ค่อยๆทำให้นิ่มนวลลงและผมผ่อนคลาย
“พี่จะกอดโมโนมากกว่านี้มั๊ยคืนนี้”
“ถ้าโมโนไม่ว่า พี่ก็จะกอดแน่นๆทั้งคืน”
และผมก็กอดโมโนจริงๆ ผมคุ้นเคยกะโมโนแล้ว ในใจผมยังรู้สึกผิดต่อเธอทุกครั้งที่ผมบังคับขืนใจไปเมื่อครั้งแรก แต่ดูเหมือนโมโนจะไม่จดจำมัน เธอเป็นคนมองโลกแง่ดีเสมอ
“ถามจริง โมโนมีแฟนหรือยัง”
“พี่ป้อง นี่มันเดือนเดียวเองนะ”
“พี่เป็นแฟนกะพี่โบนัสก็ 1 เดือนนะ”
“นั่นมันพี่ไง โมโนไม่ค่อยยุ่งกะใครหรอกพี่...”
“เลยคิดถึงพี่ป้อง.??”
“จริงนะ...คิดถึงพี่ป้องจริงๆ...”
แล้วโมโนก็ไม่พูดอะไรอีก เธอแทบจะกลืนกินผมเข้าไป เธอไม่นอนบนเตียงแล้ว ลงมากลิ้งบดเบียดกะผมที่พื้น เรารีบร้อนมากๆ ดึงเสื้อผ้าผมออก และโมโนก็ลงไปดูลำควยของผม ผมไม่กล้าถามว่าโมโนไปเรียนเพิ่มเติมจากใครมั๊ย แต่ผมไม่ค่อยสนใจชีวิตส่วนตัวของน้องโมโนมากนัก เธอมาหาผมก็ดีแล้ว... โมโนรุกหนักจนกระทั่งผมทำอะไรไม่ทันที่เธอต้องการ พอลำควยผมแข็งเต็มที่เท่านั้น...
“พี่ป้องมีถุงยางมั๊ย...”
“เอ่อ ไม่รู้สิ พี่...เอ่อ....”
“ช่างมันเหอะพี่ เดี๋ยวโมโนกินยาเอง...”
แล้วโมโนก็นั่งลงบนควยของผม มันไหลผ่านความคับแน่นเข้าไปในตัวของโมโน จากสัมผัสก็รู้เลยว่าโมโนไม่ได้ทำอะไรเรื่องแบบนี้อีก เธอยังคงสมบูรณ์แบบและเหมือนจะเก็บกดเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ มันเจ็บเหมือนกันจากสีหน้าของโมโน แต่เธอก็ควบมันอย่างตายอดตายอยาก ผมเสียวแปลบปลาบรุนแรงเข้าขั้วหัวใจ โมโนทั้งบดทั้งขยี้ และเธอก็ถึงจุดสุดยอดอย่างเร็วมากและรุนแรงมาก ผมดึงเธอลงมากอด
“ใจเย็นๆโมโน พี่ป้องไม่หนีไปไหน ใจเย็นๆ เดี๋ยวของพี่หักไปไม่มีเล่นนะ”
“พี่ป้อง มันดีเหลือเกิน เสียวสุดๆ โมโนคิดถึงพี่มากๆ...”
“ทำต่อมั๊ย”
คำพูดนี้ท้าทายโมโนมากๆ เธอดึงผมขึ้นมานั่ง แล้วเธอก็เอนหลังลงไปใช้แขนรับน้ำหนัก แล้วส่งตัวเองเข้าปะทะกะผมเต็มๆ ท่านี้ผมไม่เคยเจอมาก่อนเลย อะไรกันเนี่ย... โมโนขยับรวดเร็ว เข้าออกตัวผมอย่างไม่กลัวความยิ่งใหญ่ ผมเป็นฝ่ายเสียวมากและกำลังเกร็งตัว หลับตาแน่น ผมกัดฟันอดทนถึงที่สุด แต่เหมือนจะไม่ไหวแล้ว โมโนบดขยี้เข้ามาอย่างไม่ยอมรามือ
“โมโน....พี่ไม่ไหวแล้วนะ โอ๊ย อย่าแรง โอ๊ย เสียวๆๆๆๆ เดี๋ยวๆ ไม่ได้แล้ว โมโน เสร็จแล้ว....”
น้ำควยผมที่เก็บมาหลายวันพุ่งกระฉูดรุนแรงเข้าตัวโมโน เธอขมิบตามมาติดๆและยังคงรูดตัวกะลำควยผมไม่หยุด มันเสียวเป็นสองเท่า ผมเกร็งตัวจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจ โมโนยังไม่หยุดขยับตัว มันเสียวมากไปแล้ว และไม่น่าเชื่อ...น้ำครั้งที่สองผมพุ่งตามออกไป มันรุนแรงและร้อนมากจนโนร้องกรี๊ดลั่น เธอขมิบรุนแรงเหมือนกันอีกครั้ง...เธอกอดผมแน่น ก่อนกระตุกส่งท้ายอีกหลายครั้ง...น้ำผมไหลออกมาที่ตัวผมแล้ว มันแยะมาก ผมคงเป็นโรคแบบที่พี่แหววบอกแน่เลย แต่สำหรับโมโนแล้ว เธอหอบเหนื่อยหนักๆ บนตัวผม อกนิ่มของเธอเบียดที่ตัวผมอยู่ ผมรู้ว่าโมโนใช้แรงอย่างมากในเกมนี้
เรากำลังนอนพักหลังจากใช้พละกำลังทุกส่วนของร่างกาย สักครู่โทรศัพท์ของโมโนดังขึ้น เธอเอื้อมตัวไปหยิบโดยไม่ยอมลุกจากตัวผม
“อ้าว ไอ้โบ๊ต...มีไร... มาหาพรุ่งนี้เหรอ....ไม่อยู่ดิ ตอนนี้อยู่กะพี่ป้อง อะไรนะ...จะมาหาทำไม ไม่ต้องดิ...เจอกันข้างนอกได้... เอาดิ โมโนช่วยได้... เต็มที่... ยินดี... เออน่า ไม่รู้แน่นอน... โอเค...พรุ่งนี้เจอกัน”
“ไอ้โบ๊ตจีบโมโนแน่เลย...”
“บ้าสิพี่....ไอ้โบ๊ตมันโทรชวนโมโนร่วมยุทธการปราบมาร......”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น