แฟนกู ภาค 2 ตอน 9 สารภาพ

แฟนกู ภาค 2 ตอน 9 สารภาพ
โดย magna67t

ผิดคาดอีกแล้ว...

   นอกจากจะไม่ช่วยให้เพชรกลัวการเย็ดหนักหน่วง  กลับกลายเป็นผมไปทำให้มันถูกอกถูกใจอย่างมากๆ  มากจนกระทั่งคืนนั้นต้องรบกะมันอีกที  จนไอ้เพชรพังพาบคาควยผมไป

   “ป้อง  สมมติกูไม่เป็นอะไรกะมึงเลยเนี่ย แค่เป็นเพื่อนอย่างเดียว  กู...เอ่อ..บางทีกูขอกลับมานอนกะมึงมั่งได้มั๊ย”
   “ดีเหรอเพชร  ถ้าโบนัสกลับมา...แล้วหากเรามีไรกัน  กูว่า...ไม่ค่อยแฟร์กะโบนัสนะ”
   “มึงทำไมแม่ง...โง่งี้วะ  แล้วมึงจะไปบอกเค้าทำห่าไรล่ะ  ก็เงียบๆไว้สิวะ”
   “กูกลัว กูหลงรักมึงไง...55555”
   
   อันหลังนี่ผมพูดเล่น...แต่ไอ้เพชรยิ้ม  ไอ้เพชรเพื่อนผมมันก็ช่วยเหลือผมมาตลอด  ผมรู้ดีว่ามันอยู่เบื้องหลังอะไรหลายเรื่องมากๆ  หรือแม้กระทั่งยุทธการปราบมาร   มันต้องส่งข้อมูลจำนวนมากให้พี่โบ้และทีมงาน รวมทั้งบอกความจริงหลายส่วนให้โบนัสด้วย
   ..............................

   ผมดูปฏิทินแล้ว  เสาร์หน้าคือวันเกิดผม  ผมทำใจไว้แต่เนิ่นๆว่าปีนี้ผมคงฉลองเงียบๆอยู่บ้าน  จะว่าไปอย่างเรียกฉลองเลย  ผมเป็นแบบนี้มาหกปีแล้ว  มีปีที่แล้วเท่านั้นที่พิเศษมากที่สุดในชีวิต  ปีนี้คงเหมือนหกปีที่แล้ว  สัปดาห์นี้ผมไปเรียนหนังสือตามปกติ  และมีวันหนึ่งที่สายตาผมเจอกับสายตาโบนัสอย่างบังเอิญ  แม้มันจะแค่แว้บเดียวสั้นๆ  แต่โบนัสก็ยิ้มให้ผม  ก่อนละสายตาไปผ่าอาจารย์ใหญ่ต่อไป  แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...มันก็ส่งกำลังใจให้ผมท่วมท้น

   ผมใช้ชีวิตตามปกติ  เลิกก็กลับ  ไม่ยุ่งไม่สนกิจกรรมรับน้องใหม่ทั้งหลาย  ที่กำลังสนุกสนาน
   “พี่ป้องครับ  เย็นวันนี้โมโนบอกว่า...วันเสาร์จะเข้ามาหาพี่นะ”
   “อ้าว...แล้วมึงเสือกรู้ได้ไงไอ้โบ๊ต”
   “โธ่...พี่ป้องก็...โมโนมันก็โทรมาบอกผมสิ”
   “ไหนมึงว่ามันดุไง  แล้วยังเสือกคุยกะน้องกูอีกเนี่ยนะ  โมโนมากี่โมง”
   “ไม่รู้อ่ะพี่...น่าจะเย็นๆมั๊งครับ  มันบอกว่าไม่ต้องรอกินข้าว”
   
   ผมขอบใจไอ้โบ๊ต  เชี่ยเนี่ย...ปากไม่ตรงกะใจ  ผมรู้ว่ามันชอบโมโนชัวร์ๆ และโมโนชอบมันแน่ๆ  แม้มันไม่หล่อมากนัก  หน้าตามันก็เกาหลีแบบอิสาน  พอใช้ได้

ผมเรียนคาบสุดท้ายของวันศุกร์เสร็จผมก็กำลังจะกลับ
   “ไอ้เชี่ยป้อง  เฮ้ย..อันนี้น่าจะของมึง”
   “แล้วมันอยู่ในเป๋ามึงได้ไงไอ้โอม”
   “ไม่รู้เว้ย  ก็เก็บของจะกลับเนี่ยเห็นมันประหลาด เอามาดูเสือกมีชื่อมึง เลยเอามาส่งให้”
   
ไอ้โอมเอาซองสีฟ้าอ่อน มีกลิ่นหอมๆมายัดใส่มือก่อนวิ่งออกจากห้องไป  ผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นที่จะดู  ไอ้เพชรเข้ามากอดคอ ชวนผมไปกินไอติมชับบี้เหมือนเดิม  ผมก็ไปกินไอติมเป็นเพื่อนมัน
“วันเกิดมึงปีนี้กูไม่อวยพรมึงนะ  เพราะตรงกะวันเสาร์”
“เกี่ยวอะไรวะ...วันเสาร์”
“วันเสาร์กูไม่ทำงานไง  กูก็ไม่อวยพร...5555”
“ฮา ฮา ฮา  เชี่ย ตลกตายห่าหละ...”
“แต่วันนี้กูทำงาน  กูอวยพรวันเกิดให้มึงนะ   รักกันมากๆนะ”
“วันเกิด  ไม่ใช่วันแต่งงาน  มึงอย่าบอกนะว่ามึงหมายถึง...กูกะมึง???”
“เออ มึงไปคิดเอาเองหละกัน...”

ผมกลับหอก็มีโอกาสแกะซองนั้นดู  ผมแทบช้อค  ลายมือโบนัสเห็นๆ
“ป้อง...เราคิดถึงป้องมาก”
และก็มีรูปตาร้องไห้

จริงๆประโยคสั้นนิดเดียว  แต่ผมอ่านหลายรอบ  แม้ไม่ลงชื่อโบนัส  แต่ลายมือนี้ผมจำได้ตลอดกาล... และลายมือนี้ทำเอาผมนอนไม่หลับ  นอนตาค้างคิดถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว  มันไวเหลือเกิน...จะปีนึงในวันพรุ่งนี้แล้ว
............................

   วันนี้วันเกิดผม...
ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ  และนั่งรถเมล์ไปหน้าวัดหัวลำโพง  ผมถวายสังฆทานเล็กๆ  ปีที่ผ่านมาผมมีเรื่องสุขเรื่องเศร้ามากมาย  ผมหวังว่ามันจะหมดเคราะห์หมดโศกไปซะที  จากนั้น...ผมก็ไม่ไปไหนเลย  กลับมาหอนั่งอ่านหนังสือเรียนของผมต่อไป  ด้วยอากาศที่แสนร้อน ช่วงบ่ายผมเลยฟุบหลับคาโต๊ะ  นานแค่ไหนไม่รู้ ผมได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง  เลยรีบลุกผลุนผันไปเปิดประตู

คนที่ยืนหน้าห้อง  เป็นคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี...

“ปกป้อง จะให้เราเข้าห้องมั๊ย”
“โบนัส....”

ผมตะโกนเสียงดังน้ำตาไหลออกมาเองด้วยความดีใจถึงขีดสุด  มันอัตโนมัติมากๆที่ผมเข้าไปกอดโบนัสอย่างแน่นราวกับไม่ให้เธอหนีไปไหนอีก

“เดี๋ยวก่อนสิ  เข้าห้องก่อน”
“ไม่ต้องอายใครหรอก เค้ารู้หมดแหละว่าเราชอบโบนัส   ไปกินข้าวกันนะ รอเราเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึง”

จากความน่าเบื่อหน่ายในวันเกิด  กลายเป็นวันที่สดใสขึ้นมา  ผมไม่มีอะไรในใจทั้งนั้น  ในเมื่อคนที่เดินจับมือกะผมชื่อโบนัส...ก็เพียงพอแล้ว   
“โบนัสกินข้าวแล้ว จะกลับบ้านหรือเปล่า”
“อืมม์ ก็คงกลับนะ...”

เธอนิ่งเงียบไป  ผมจำได้…โบนัสเคยบอกผมว่า อยากได้อะไรให้ขอ...
“โบนัส...เย็นนี้นอนค้างที่หอเรานะ  หรือจะให้เราไปนอนที่ห้องโบนัสก็ได้ อยากคุยกะโบนัสนานๆ”

โบนัสยิ้ม เธอพยักหน้า
“เราอยากอาบน้ำอุ่นอ่ะ  มาห้องเราก็ได้”

ผมไม่มีความจำเป็นต้องกลับหออีก  ชีวิตผมเรียบง่าย  เป้อันเดียวผมก็พร้อมไปบ้านโบนัสแล้ว  เรามาถึงคอนโดโบนัสราวสองทุ่มเท่านั้น  ทันทีที่ก้าวเข้ามา  ผมดึงคนที่ผมรักที่สุดไปกอดแน่น
“พี่โฟกัสอยู่นะป้อง”
พี่โฟกัสเปิดประตูห้องออกมาพอดี  พอเห็นผมกอดน้องสาวอยู่...พี่โฟกัสยิ้ม
“ตามสบาย  พี่จะไปเข้าเวรหละ  โบนัส...อย่านอนดึกนะยะ...เดี๋ยวไม่สวย”

ก่อนไปพี่โฟกัสตบไหล่ผมเป็นเชิงแสดงความยินดี แล้วก็พยักหน้ากันเล็กน้อย  โบนัสพาผมมานั่งที่โซฟา  และเทน้ำส้มมาให้  เธอยังคงเป็นโบนัสที่น่ารักเสมอ  ผมดึงมือเธอไว้ให้ลงมานั่งที่โซฟา  มองใบหน้าที่แสนคิดถึง

“หายโกรธป้องหรือยัง...”
“เราไม่ได้โกรธเธอป้อง   เราโกรธตัวเอง”
“โกรธตัวเอง ???....เรื่องไร”
“โกรธที่เราใจง่าย....คิดง่ายเกินไป ไม่รอบคอบและไม่ไว้ใจป้อง”
“โบนัสรู้เรื่องที่พี่แหวว...”
“อืมม์  ก็...ไอ้เพชร  เอ่อ  เล่าให้ฟังหมดแล้ว  และวันนั้นเราก็อยู่กะไอ้โบ๊ต โมโน และไอ้เพชรตลอดเวลา เห็นพฤติกรรมหมดแหละ”

โบนัสหยุดพูดแล้วหันมาหาผม  จับมือผมขึ้นมาบีบแน่นๆ  ความรู้สึกนี้แม้มันจะหายไปจากผมแค่ไม่เกินสองเดือน  แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันหายไปนานมาก..
“เราโดนไอ้พีท ล่วงล้ำแล้วนะ...ปกป้อง”

แล้วคนที่น่ารักที่สุดของผมก็น้ำตาไหลอย่างท่วมท้น  มันมากมายอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน  ถึงตอนนี้ผมตัวชาทีเดียว  แต่ผมได้ยินมาจากพี่แหววมามั่งแล้ว  ก็เตรียมทำใจไว้ก่อนเหมือนกัน   ไม่รู้สินะ...ผมเองก็เคยนอกใจโบนัส   ไม่ว่ามันจะเป็นการนอกใจหรือการสมยอมก็ตาม แต่ผมก็พลาดไปถึงสองสาวบริสุทธิ์  และตอนนี้ยังมีพี่แหววเพิ่มขึ้นมาอีก  ผมจึงไม่รู้จะโกรธโบนัสทำไม   แต่สำหรับโบนัสที่เป็นผู้หญิงแล้ว...มันคงเป็นพฤติกรรมที่ไม่ดีที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้น  ผมดึงโบนัสมากอดแน่น  เอามือลูบหัวเธอและตบหลังโบนัสเบาๆ  ผมนิ่งได้มากกว่าที่ตัวผมคิดไว้เองเสียอีก  ไม่มีความโกรธหรือความขุ่นมัวในตัวเลยแม้แต่น้อย  โบนัสกลับมาหาผม..นี่เป็นสิ่งดีที่สุดในชีวิต   ผมพอใจมากที่สุดแล้ว....จริงๆ

“เราขอโทษป้อง  เราขอโทษ  ฮือออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เออออ...เอาเหอะ  มันคงมาทดสอบเราสองคนน่ะ  มันผ่านไปแล้วหละ  ถ้าโบนัสรู้และกลับมาหาเราได้  เราพอใจแล้ว”
“ป้อง  แต่...เราไม่ได้สมยอมมันนะป้อง...”

แล้วโบนัสเล่าให้ผมฟังครั้งแรกที่เธอพลาดไป
“เราคิดมานานแล้วหละ  มันหลายเรื่องรวมกัน  ไอ้พีทก็ไม่เชิงเข้ามาจีบโบนัสช่วงแรกๆนะ  มันเฟอะฟะ  โน่นก็ทำไม่ได้  นี่ก็ทำไม่เป็น  ให้โบนัสช่วยมันเสมอ  โบนัสเอ็นดูแค่เห็นมันเป็นน้องก็อยากเข้าไปช่วย  แต่โบนัสไม่ได้คิดหรอกว่ามันเสแสร้ง  แล้วต่อมามันก็เริ่มเข้ามาจีบโบนัสจริงจังมากขึ้น ขอไปกินข้าวด้วย ขอมาส่งบ้าน พยายามโทรมาหาเรื่องคุย   วันที่เกิดเรื่อง...ป้องเองก็พาแปมกลับไปหอ..  ไอ้พีทก็ใช้ตรงนี้เข้ามาพูดให้ร้ายป้องตลอดเวลาทั้งเย็นวันนั้นที่พวกเราไปเลี้ยงน้องโรงเรียนกัน  ไอ้พีทบอกว่าป้องคงพาแปมไปนอนด้วยแล้ว  แรกๆก็ไม่มีไรนะ  แต่พอฟังมันพูดบ่อยๆ  เราเริ่มจะคิดไปมากเกินกว่าที่เห็น  เราคิดแค่ว่าจริงสินะ...ป้องไม่เคยพาผู้หญิงคนอื่นเข้าห้องเลย  แต่นี่ป้องถึงกะพาแปมไปห้อง... เราก็เสียใจ”

โบนัสปิดหน้าร้องไห้ต่อ และเล่าเรื่องด้วยเสียงสะอื้นต่อไป
“หลังเลี้ยงรุ่นน้องโรงเรียน  เราเมามากเลยนะ  ไอ้พีทนี่หละ  แกล้งขอให้โบนัสช่วยมันกินเบียร์  อ้างว่าจะขับรถไม่ได้  แล้วไอ้พีทก็พาโบนัสกลับมาส่งที่คอนโด  พอดีพี่โฟกัสไม่อยู่  มันปล้ำโบนัสเลย  โบนัสสู้มันนะ...ไม่เอาด้วย  แต่มันก็ทั้งกอดทั้งจูบโบนัส  เราพยายามแล้วนะป้อง  เราพยายามแล้ว  เราสู้มันแล้วแต่มันก็ถอดเสื้อเราได้และมันก็เริ่มขยำนมเรา  และมันก็เอามือลงไปจับของเราและล้วงนิ้วเข้ามา  มันแรงมาก...ไม่เหมือนป้องนะ  อะไรไม่รู้..ที่ทำให้เราเผลอใจแวบเดียวต่อสิ่งที่ไอ้พีททำ  เราหยุดดิ้นเพียงแค่นิดเดียว  ไอ้พีทก็สอดตัวมันเข้ามา  มันเร็วมากและแรงมาก  โบนัสเจ็บมากๆนะ  เราร้องไห้เลยแต่ดิ้นหนีไม่ได้  ไอ้พีทกดเราแน่นกะเตียง  แล้วมันก็ยัดเยียดกระแทกบุกรุกเข้ามาจนมันเสร็จในตัวโบนัส...  พอเสร็จแล้วมันก็ลุกไปเอากล้องมาถ่ายรูปโบนัสไว้  แล้วมันก็หนีโบนัสและกลับบ้านไปเลย  โบนัสร้องไห้มากๆ  รู้สึกเหมือนเป็นที่ระบายให้มัน...”

ผมจำได้ว่าคืนเดียวกันนั้นผมก็มีอะไรกะโมโนเหมือนกัน  แต่ถ้าเล่าไปพูดไปก็มีแต่ทำให้เรื่องเลวร้ายลง  ผมเงียบสนิท  ไม่ซักไม่ถามไม่ขัดคอ  อยากให้โบนัสเล่าให้พอ  เธอจะเล่าอะไรมาผมจะฟัง

“เราไม่ได้รักไม่ได้ชอบมันเลยนะป้อง  ไม่เคยมีความคิดจะชอบมันเลยด้วยซ้ำ  วันรุ่งขึ้นก็พยายามหนีมันไปไม่ยุ่งกะมัน  แต่มันเดินเข้ามาหาแล้วไอ้พีทก็โชว์รูปให้ดู มันเป็นโบนัสหลังที่มันทำโบนัสไปแล้ว  เราตกใจมากนะ ไม่รู้จะจัดการกะมันยังไง  แล้วป้องก็มาพอดี  เราก็เจอเธอที่โรงอาหาร  ก็...เอ่อ..ไม่ค่อยจะกล้าสู้หน้าป้องนะ  เราเสียใจในเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่ก็เห็นป้องเดินมากะแปม  ไอ้พีทก็พยักหน้าให้ดูว่าป้องเดินมากะแปม  เราถึงถามป้องเรื่องแปมไง...   และเย็นวันนั้น  ไอ้พีทก็พาเราไปกินข้าวแล้วก็พามาส่ง  และมันก็ปลุกปล้ำกะเราอีกหน  เหมือนเดิมเลย  มันขู่ว่าถ้าไม่ยอมมัน มันจะส่งรูปให้ป้อง  แต่ตอนนี้เราคิดว่ายังไงก็จะไม่ยอมมัน พยายามสู้สุดชีวิต  แบบสู้ตาย  แต่เราแพ้มันอ่ะป้อง  เราโดนมันทำคืนนั้นสองครั้ง  มันจะเหมือนข่มขืนก็ว่าได้นะ  เพียงมันก็ไม่ได้ตบตีโบนัส  แต่มันรุนแรงมาก  กระแทกเข้ามาแต่ละครั้งโบนัสจะตายให้ได้  และทั้งสองครั้งมันก็ได้ในตัวโบนัสอีก... แล้วมันก็ถ่ายรูปโบนัสก่อน  หนีกลับบ้านมันเหมือนเดิม  ปล่อยให้เรานอนร้องไห้”

ผมฟังแล้วก็อยากฆ่าไอ้พีทให้ตายคามือ  มันไม่รักชอบโบนัสเลยแม้แต่น้อย มันหาเรื่องแค่จะฟันโบนัส  แต่พี่โบ้เอาคืนให้ผมอย่าสาสมแล้ว  ไอ้พีทอยู่ในกำมือแก๊งค์ปราบมาร  ถ้าพี่โบ้ปล่อยคลิปเมื่อไหร่  มันตายแน่นอน...

“โบนัสรู้มั๊ย  วันนั้นตอนเย็นไอ้เพชรเห็นโบนัสขึ้นรถไอ้พีทมาด้วยนะ  ก็เลยโทรมาบอกเรา  เราก็โทรไปหาโบนัสนะ  โบนัสบอกเราว่าไว้คุยกันวันพรุ่งนี้  เราเลยมารอที่คอนโดโบนัสตั้งแต่ทุ่มครึ่ง เห็นโบนัสมากะไอ้พีทตอนสี่ทุ่ม และไอ้พีทลงมาตอนตี 1”
“ป้อง ฮืออออ...แล้วทำไมป้องไม่ขึ้นมาช่วยเรา...  ที่เราต้องบอกป้องไว้คุยทีหลังอย่างนั้นเพราะไอ้พีทมันโชว์มือถือ เหมือนถ้าพูดมากมันจะแชร์รูป”

โบนัสร้องไห้รุนแรงถึงกับสะอื้นไปด้วย เธอซบหน้ามาที่ไหล่ผม น้ำตาที่ไหลออกมา..มันมากมายจนเสื้อผมเปียกและรู้สึกได้  มือของโบนัสเอามือทุบหลังผมเบาๆเป็นการแสดงความเสียใจและผิดหวังที่ผมไม่มาช่วยเธอ

“โบนัส...ตอนนั้นสิ่งเดียวที่เราคิดคือเราคงเสียโบนัสไปแล้ว  เรากลับหอด้วยความเสียใจสุดๆ  และเรากลับมาใหม่ตอนเช้า  ไอ้พีทก็มารับโบนัสออกไปอีก  เรารอรับโทรศัพท์โบนัสทั้งวันนะ  โบนัสก็ไม่โทรมาหาเราเลย  เราเสียใจมากๆ”

“ไอ้พีทพาเราออกไปทั้งวัน  เรากำลังจะโทรหาป้อง  แต่มันดึงโทรศัพท์ของโบนัสไปเก็บเลย  ไม่ยอมให้โบนัสใช้โทรศัพท์  มันพาเราไปบ้านมันด้วย  โบนัสไม่อยากไปบ้านมันเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  จะขอลงแต่มันไม่ยอม...กดล้อครถแล้วก็ขับรถไปบ้านมัน  พอไปบ้านมัน..ก็ไม่มีใครจริงๆด้วย   มันก็ทำอะไรเราซ้ำอีก   แต่คราวนี้โบนัสใช้ช่วงตอนมันเข้าห้องน้ำลบรูปหมดทุกอย่าง  โดยที่มันยังไม่รู้ตัว  พอตอนเย็นก่อนมันมาส่ง  มันก็ถามเราว่าเชื่อมั๊ยว่าไอ้แปมอยู่ที่ห้องของป้อง  เราตอบมันไปว่าไม่เชื่อ  มันเลยขับรถมาส่งที่หอป้อง  และเราก็ขึ้นมาดู  ที่เห็นก็คือแปมมันนอนบนเตียงป้อง  เราก็เชื่อทั้งหมดว่าที่ไอ้พีทพูดมานานแล้วเป็นจริง  เราเลยกลับมากะไอ้พีท  ป้อง...ในรถนั่นเราร้องไห้มาตลอดนะ  เราเสียใจสุดๆ  ก็คิดเหมือนกันว่า เราคงไม่ได้เป็นแฟนป้องอีกต่อไปแล้ว  ป้องของเราคงไม่ชอบเราอีกแล้ว  เราเสียใจที่สุดในชีวิต...”

ผมเอามือลูบหัวโบนัสด้วยความเอ็นดู  ไม่รู้สิ  ผมว่าทั้งหมดเป็นเรื่องไม่เข้าใจกันเท่านั้น  แต่มันมีเหี้ยมาเสี้ยม..
“เราสงสารป้องนะ  เราผิดเองที่ไว้ใจไอ้พีทมัน  เราเลยขอเวลาคิดเรื่องราวของตัวเองก่อน”
“เราเป็นห่วงโบนัสเรื่องท้องเท่านั้น  โบนัสคงแก้ไขแล้ว...”
“ใช่...เรากินยาคุมฉุกเฉิน  แล้วเย็นนั้นนะ...ถ้าป้องไม่ตามมา  มันก็คงข่มขืนโบนัสอีก  มันไม่เกรงใจพี่โฟกัสเลย  พี่โฟกัสไล่มันไปแล้วด้วย แต่พี่เค้าเป็นผู้หญิง  แต่มันไม่สนใจพี่โฟกัสเลย  เข้ามานั่งในห้องกะโบนัส”

“โบนัส  เราจะบอกให้นะ  พี่โฟกัสโทรเรียกเรามาคุยเรื่องนี้ทีนึงแล้วหละ  เราเองก็ไม่รู้จะทำไง  โบนัสก็ดูเหมือนจะไม่ออกห่างจากมัน”
“ไม่ใช่เลย ป้อง...โบนัสหนีมันตลอดเวลา  แต่มันตามติดโบนัส  ตามติดตลอดทุกฝีก้าว  ปกป้องเองก็ไม่มาช่วยเราซะที  ไม่เคยมาแสดงตัวว่าเป็นแฟนให้มันเห็น  เหมือนป้องไม่อยากมีโบนัสแล้ว..และก็ไปหาแปม.... ไอ้เพื่อนโรงเรียนไอ้พีทมันเคยเดินมาเตือนโบนัสด้วยว่า อย่าไปยุ่งกะไอ้พีทมัน  มันมีแฟนอยู่ปี 3 บัญชี....”
“เราคิดถึงโบนัสตลอดนะ  แต่เราก็เห็นแค่โบนัสเดินไปไหนมาไหนกะไอ้พีท  เราก็คิดเหมือนกันว่าโบนัสไม่รักเราแล้ว”

เธอยิ้มออกมา
“เราพลาดกันทั้งคู่ป้อง  เราไม่โทรคุยกัน เราคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย  ต้องขอบคุณพี่โบ้ พี่แหวว และทุกคนที่ช่วยเราสองคนนะ”
“โบนัส...เราสองคนรักกันมากเกินกว่าจะโกรธกันนะ   ป้องเข้าใจ..และไม่เป็นไร  โบนัสปล่อยให้มันผ่านไปได้มั๊ย  ทั้งเรื่องเรากะไอ้เพชรและโบนัสกะไอ้พีท  เราลืมมันไปเหอะ  เริ่มกันใหม่...เรารักษาสถานะของเราให้มั่นคง...ดีกว่านะ  เรายังรักกันเหมือนเดิม  โอเคมั๊ย...”

โบนัสพยักหน้า  เธอยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา  และโอบกอดผมด้วยความรัก  หน้าตาเธอที่ร้องไห้หนักๆ ผมเคยเห็นมานานแล้ว และวันนี้น้ำตามันเหมือนระเบิดออกมาจากตัวโบนัสทั้งหมด  พอเธอได้ระบาย ความเครียดก็หมดไป....ความสุขก็กลับคืนมา  โบนัสลุกขึ้นเดินเข้าห้องไป และออกมาพร้อมกล่องเล็กๆ

“สุขสันต์วันเกิดนะ”
โบนัสหอมแก้มผม  และยื่นกล่องขนาดเดียวกับปีที่แล้วที่ผมได้  ผมดีใจเหลือเกินที่โบนัสจำวันนี้ได้
“อะไรเนี่ย  อย่าบอกว่า...กางเกงในอีกนะ  เรามีตัวใหม่เกือบโหลแล้ว  โบนัสซื้อให้เราบ่อยมากอ่ะ”
“ไม่ใช่หรอก...แกะดูแล้วกัน”

ผมแกะห่อที่เบามากๆออก  ผมไม่มีจินตนาการในหัวเลยว่ามันคืออะไร...
“เฮ๊ย  นี่อะไรอ่ะ...”

ในมือผมคือดอกกุหลาบที่แห้งสนิท  แต่มันอยู่ในสภาพดอกกุหลาบที่สมบูรณ์
“จำได้มั๊ยอ่ะ...ว่ามันคืออะไร”
“จำได้สิ  แต่โบนัสให้เราเพื่อ...เอ่อ....”
“เราเสี่ยงทายเฉยๆ  บอกป้องให้ก็ได้  เช้าวันนี้ปีที่แล้ว...เราให้กุหลาบป้องดอกนึง  ป้องบอกว่าจะเอาไปทับให้แห้ง  เราบอกว่าอย่าทำ  ให้ห้อยหัวแล้วปล่อยให้แห้ง  จริงๆแล้วกุหลาบมีสองดอก  ดอกนั้นก่อนให้ป้อง...เราบอกไปว่าหากป้องจะเป็นแฟนเราเป็นเนื้อคู่เรา  ป้องจะเก็บกุหลาบดอกนี้ไว้  ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนสภาพไหนก็ตาม  ส่วนดอกของเราก็ทำแบบนี้ไว้...”

ผมจุก..ตื้นตันใจอย่างมาก  ผมมองหน้าโบนัส  มองตาที่ดำใสซื่อของคนที่ผมรัก  มันบริสุทธิ์ใจจริงๆ  ผมลุกขึ้นไปเอาเป้ของผม และล้วงมือเข้าไปหยิบกล่องอะคริลิกใสออกมาส่งให้โบนัส  ในนั้นคือกุหลาบที่มีลักษณะและขนาดเดียวกะโบนัสให้ผมในวันนี้...
“ปกป้อง...เธอยังเก็บมันอยู่”

โบนัสน้ำตาไหลด้วยความดีใจอีกครั้ง  ผมพยักหน้า
“มันมีความหมายมากกว่ากุหลาบ 1 ดอกน่ะ...โบนัส  เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ให้ดอกไม้เรา  และดอกไม้นี้ทำให้เรานึกถึงวันแรกของเรา  เราคงไม่มีวันลืม  พอเราคิดถึงโบนัสก็จะหยิบมันมาดู  และช่วงนี้เราพกมันมาตลอดตั้งแต่โบนัสห่างจากเราไป”

ยังไม่ทันไร มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของโบนัส....