แฟนกู ภาค 2 ตอน 2 น้องใหม่
โดย magna67t
“พีท”
ผมเหลือบไปเห็นหน้าจอที่เขียนชื่อชัดเจน
“ค่า ไม่คุยแล้วค่า รบกวนมากคะ....นี่ดึกแล้วนะคะน้อง พี่จะนอนนะคะ วันพุธไงคะ เมื่อกี้พี่เพิ่งบอกไป ค่า โอเคค่า”
ผมหันหน้ามามองโบนัส
“ไอ้พีทนี่ มันน่าจะเฟอะฟะเหมือนป้องนะ”
“หรือมันกำลังจะใช้ความเฟอะฟะจีบโบนัสหรือเปล่า ดึกขนาดนี้ไม่ควรโทรมาแล้วนะ”
“ไม่หรอก....เรารักป้องคนเดียว...จริงๆนะ”
ผมหอมแก้มแฟนที่น่ารักของผมอีกครั้งก่อนกอดโบนัสและหลับไปในคืนนั้น
...........................................................
กิจกรรมรับน้องใหม่ทำให้ผมกะโบนัสไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน จริงๆผมน่าจะไปอยู่ทีมดูแลน้องกะโบนัส แต่เหมือนเพื่อนๆทีมสวัสดิการซึ่งเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าผมทั้งหมดจะไม่ยินยอมให้ผมไป แล้วแต่ละทีมก็มีเวลาประชุมเตรียมงานเตรียมของที่ไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่ เวลาที่ตรงกันก็คือตอนที่น้องมาที่คณะ
“พี่โบนัสครับ พีทเองครับ”
“อ้าว..มีไรอีก”
“พี่ครับเอ่อ ผม เอ่อ...ผมลืมเอาบัตรประจำตัวสอบมาอ่ะพี่”
“อ้าวเหรอ มาๆ พี่พาไปหาอาจารย์ก่อน...”
แล้วผมก็เห็นโบนัสจูงมือไอ้น้องพีทแสนโง่ออกไปต่อหน้าต่อตา ผมรู้สึกหวงโบนัสยังไงก็ไม่รู้ ไม่อยากให้โบนัสไปจับมือผู้ชายคนอื่น ผมชักไม่ชอบหน้าไอ้น้องพีทนี่แล้วสิ แต่ผมอาจคิดมากไป
“ช่าย..ป้องคิดมากไป โบนัสก็รำคาญไอ้พีท…มันช้าเกินไป กว่าจะเดิน เดี๋ยวหลงกันอีก แล้วก็ดันเพิ่งมาบอก เค้าจะสอบสัมภาษณ์อยู่แล้ว”
“เออ... มันไม่ค่อยดี...โบนัสอย่าไปจับมือมันมาก เดี๋ยวมันคิดมากว่าพี่โบนัสทอดสะพาน”
“ปกป้องหึงเป็นด้วยอ่ะ.. อ่ะๆ โอเคไม่จับก็ได้”
แต่พอผมเริ่มมีอกุศลจิตแล้ว ทำให้สายตาผมจับจ้องไปที่ไอ้น้องพีทแทบจะตลอดเวลา และเรียกได้ว่าแทบทุกครั้งที่มองไป มันจะมายืนคุย นั่งคุยกะโบนัสอยู่เสมอ แม่ง...เหมือนมันอยากใกล้ชิดโบนัสมาก หลายครั้งหลายงานหลายวัน โบนัสเองบางทีก็ไปลูบหัวมัน ขยี้หัวมัน ตบบ่ามัน ตบหลังมัน แต่ไม่จับมือตามที่ผมขอไว้ ผมไม่รู้เล่ห์กลของมนุษย์เท่าไหร่ ผมเห็นยังไงก็ตัดสินไปอย่างนั้น
“เฮ้ย...อย่างงี้ไม่ค่อยดีเว้ยป้อง...”
“อ้าว..ไอ้เพชร ว่างเหรอมึง”
“กูเห็นมึงนั่งมองไอ้น้องห่านั่นหลายทีแล้ว”
“อ้าว มึงสังเกตกูด้วย.. เออ ใช่ว่ะ... แม่งดูเหมือนมันอยากเข้าใกล้แฟนกูชิบหาย”
“มึงไปแสดงตัวเดี๋ยวนี้เลยว่าไอ้โบนัสแฟนมึง มึงมัวแต่มาทึ่ม เดี๋ยวมันคาบไอ้โบนัสไปนะ...”
เออ จริง เพชรพูดถูก แล้วผมก็ลุกขึ้นทันทีทั้งที่ยังไม่มีวิธีที่จะบอกน้องๆว่าโบนัสคือ..แฟนกู
“อ่ะ...น้ำ..วันนี้น้ำจืดนะ น้ำเฉยๆ”
“ปกป้อง...น่ารักจัง เอาน้ำมาด้วย เออ...นี่ป้อง เดี๋ยวเย็นนี้สงสัยไม่ได้ไปกินข้าวนะ คือเพื่อนโรงเรียนจะพาน้องโรงเรียนไปเลี้ยง”
“อืมม์ ให้ไปรับมั๊ย...”
“ไม่ต้องหรอก แล้วเดี๋ยวค่อยเจอกัน”
ฟังดูมันก็เหมือนปกตินะ แต่ไอ้เด็กพีทนั่น มันมาจากโรงเรียนเก่าของโบนัสด้วยน่ะสิ ผมไม่สบายใจขึ้นมาทีเดียว แต่ยังไม่ทันได้คิดฟุ้งซ่าน....
“พี่คะ พี่คะ... พี่มีน้ำเหลือมั๊ยคะ หนูขอกินยาหน่อยค่ะ”
น้องผู้หญิงคนนึง เดินเข้ามาหาผม เธอรู้สัญลักษณ์ผ้าโพกหัวสีน้ำเงินบนหัวว่าเป็นทีมสวัสดิการ ผมน่าจะอยู่ใกล้เธอมากที่สุด ทำไมหน้าตาเธอมอมแมมหยั่งงี้เนี่ย ชุดนักเรียนดูเก่าทีเดียว และผมสังเกตดูไม่ได้มาจากโรงเรียนท้อปฮิตเก่งติดดาวจากกรุงเทพฯ ผมพลิกป้ายชื่อดู
“น้องแปมนะครับ นี่...พี่ป้องนะ เอ้า..นี่น้ำ...เดี๋ยวพี่หยิบขวดเล็กมาให้ น้องแปมพกในกระเป๋าไว้ โอเคนะ มีไรบอกพี่แล้วกันนะครับ”
น้องแปมยกมือไหว้ผมเมื่อรับน้ำไป เธอไม่ใช่คนกรุงเทพแน่ๆ ไม่รู้อะไรบอกผมว่าผมควรใส่ใจกะเด็กคนนี้นิดนึง และช่วงเวลาพักหลังข้าวเที่ยงก็มาถึง โบนัสรีบไปกินข้าวเพราะเธอต้องรีบมาพาน้องไปเข้าหอประชุม ส่วนผมมีเวลา เห็นแปมนั่งอยู่คนเดียว ก็เลยเดินไปหา
“อ้าว...แปม มานั่งอะไรคนเดียว ทำไมไม่ไปคุยกะเพื่อนๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ เอ่อออ..พี่ป้อง แปมมาคนเดียวค่ะ”
“อ้าวเหรอ มาจากไหนเนี่ย...”
“อ๋อ หนูมาจากสกลนครค่ะ โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดค่ะ มีหนูได้เรียนที่นี่คนเดียว”
“อ๋อ เป็นเด็กโครงการแพทย์ชนบท พชบ ใช่มั๊ย.. เอ่ออออ แล้วตอนนี้อยู่กะใครล่ะ...”
“ไม่มีบ้านค่ะพี่ ไม่มีใครในกรุงเทพเลยค่ะ หนูใช้วิธีนั่งรถไปกลับสกลนครค่ะ”
“ห๊า...อะไรนะ แล้วหยั่งเวลามีกิจกรรมตอนนี้อ่ะ...มันเริ่มถี่แล้วนะ แปมทำยังไง”
“หนูยังพยายามหาหอค่ะพี่ป้อง ไม่มีหอเลยมันแพงมากค่ะ ที่บ้านพ่อกะแม่ทำนาค่ะ ตังค์ไม่ค่อยมีค่ะ”
ผมรู้จักชาวนาดี เพราะผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ผมเข้าใจน้องแปมทันที
“เย็นนี้จะนอนที่ไหนล่ะ”
“เดี๋ยวหนูคงดูก่อนค่ะ”
“เอ้าน้องๆ เข้าแถวได้แล้วค่ะ”
เสียงใสๆของโบนัสเรียกน้องไปเข้าแถวแล้ว ผมดูแปมเดินช้าๆก้มหน้าไปเข้าแถว
“ไรเนี่ยมึง จีบน้องอีก ทีกูเสือกไม่จีบ เดี๋ยวกูจะฟ้องโบนัส”
“อีเพชร มึงมาดีเลย น้องแปมเมื่อกี๊อ่ะ ยังไม่มีที่อยู่คืนนี้เลยนะมึง ให้น้องไปนอนกะมึงได้มั๊ย”
“เฮ้ย ไม่ใช่ญาติกูนะ พ่อแม่กูจะว่าไรหรือเปล่า ถามไอ้พวกหอดิ...ไปสิงได้มั๊ย”
“แหมมึง เพื่อนทั้งชั้นปี กูรู้จักไม่เกิน 30 คน เออ... เดี๋ยวถามโบนัสก็ได้”
น่าประหลาดนะครับ..ไม่มีใครยอมให้น้องไปนอนด้วยเลย แม้กระทั่งโบนัสก็ไม่สะดวกใจ จริงๆหากผมเป็นผู้หญิงก็คงจะให้ไปนอนด้วยแล้ว
“ไม่เกี่ยวมั๊ง... กูว่าถึงมึงจะเสนอตัวนะ น้องมันก็ไม่ไปหรอก หน้าหื่นขนาดมึง”
“ทำไงดีวะเพชร กูสงสารน้องมันว่ะ”
“งั้นก็รีบหาหอให้เลยสิ มึงถามหอมึงดิ”
“กูยังไม่ถามน้องเค้าเลยอ่ะ”
“มึงก็ไปเรียกมาดิ”
ผมเชื่อตามไอ้เพชรบอกและเดินเข้าห้องเชียร์ ผมก็ถือวิสาสะเรียกน้องแปมออกจากที่นั่งเชียร์มาคุย ทั้งหมดอยู่ในสายตาของคนทั้งห้องประชุม....รวมทั้งโบนัสด้วย
“น้องโอเคแล้ว ไอ้เพชร หอก็โอเคแล้ว หอกูนี่หละ ปัญหาต่อมาคือน้องไม่มีเงินวางมัดจำ”
“คือนี่...มึงกำลังจะขอยืมเงินกู”
“ไม่ใช่ขอยืม....ขอเลย สงสารน้องมัน กูเหลือ 2 พันเองเนี่ย ไม่พอ เค้าจะเอามัดจำเดือนนึง 4000”
“โห...มึง กูว่ามึงอย่าไปยุ่งแยะ เดี๋ยวโบนัสมันเข้าใจผิด”
“เอาน่ามึง...เดือนเดียว เดือนหน้าให้มันอยู่หอในไปเลย”
ผมวิ่งไปวิ่งมาเรื่องหอ แต่ผมก็ยังไม่วางเงิน ผมรอคอนเฟิร์มจากน้องแปมอีกที
“โบนัส เย็นนี้เราไปจัดการหอให้แปมนะ โบนัสไม่อยู่พอดี”
“อ๋อ..แปม คนที่เธอเรียกออกมาน่ะเหรอ”
“เออ นั่นหละ ไว้เราค่อยคุยกันนะ”
เป็นคำกล่าวอำลาโบนัสที่สั้นที่สุด ถ้าโบนัสรู้สึกได้คงงอนผม แต่วันนี้โบนัสเองก็เหมือนมีเรื่องจดจ่ออย่างอื่นรออยู่ คงไม่คิดอะไรมาก
“ขอบคุณพี่ป้องกะพี่เพชรนะคะที่ช่วยจัดการเรื่องที่อยู่ให้หนู”
“เออ..ไม่เป็นไรน้อง เอาไว้มีเงินแล้วค่อยมาคืน เดี๋ยวพี่ไม่ไปส่งนะ บ้านพี่อยู่ไกล ไปกะพี่ป้องแล้วกัน”
เย็นวันนั้น...ผมรับอุปการะน้องแปม เธอมีเป้แค่ใบเดียวกะเงินติดตัวแค่ 1000 บาท ผมยังไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไง ผมพาแปมเดินออกมาจากคณะพร้อมสะพายเป้ให้ ท่ามกลางสายตาพี่น้องทั้งคณะอีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่พี่แหววและโบนัส
“หมอป้อง นี่ป้าเหลือห้องเดียวนะ ถ้าไงชั่วคราวเดือนเดียวก็พอไหว ถ้าจะอยู่จริง..เดี๋ยวรอหนูโมโนย้ายออกนะ แล้วไปอยู่ห้องหนูโมโน ป้าคิดเท่าเดิมแล้วกัน 4000”
“ครับป้า น่าจะให้น้องพักช่วงนี้ก่อนน่ะครับ เดี๋ยวเปิดเรียนแล้วคงให้อยู่หอมหาลัยอ่ะครับ”
“เอ้านี่ กุญแจนะคะ เตียงก็จะเก่าๆนิดนึงนะ นี่ห้องน้ำ น้ำไหลดีนะ หอนี่ไม่มีน้ำร้อนนะหนู ป้าให้ยัยบัวมาเก็บกวาดแล้ว ก็น่าจะอยู่ได้”
ผมเดินดูรอบๆห้อง ห้องเธอเล็กกว่าผมอีก และห้องสภาพโทรมกว่าห้องผมอีก
“แปม...อยู่ได้จริงเหรอเนี่ย”
สาวน้อยพยักหน้า ผมให้เธอพักผ่อนก่อน แล้วผมจะมารับไปกินข้าวตอนหกโมง ผมนึกในใจ ทำไมผมไม่เก้อเขินน้องแปมเลยนะ อาจจะเป็นเพราะผมโตขึ้นและผมคุ้นเคยกะผู้หญิงมากขึ้นแล้วจากที่โบนัส ไอ้เพชร และโมโนที่สอนผมมาตลอด ผมอาบน้ำก่อนและแต่งตัวเรียบร้อยก็ขึ้นไปหาน้องแปมที่ห้อง
“เฮ้ย แปม แต่งตัวงี้ลงไปไม่ได้หรอก ขาสั้นขนาดนี้ ไม่มีชุดอื่นเหรอ”
“มีแค่ชุดนักเรียนกะชุดนี่แหละค่ะ แปมไม่ได้เอาอะไรมาเลย”
“โอ๊ย เอางี้ เดี๋ยวนะ..มากะพี่ป้องก่อน”
แล้วผมก็ดึงมือน้องแปมเดินลงบันไดลงมา ผมเองดันลืมที่ตัวเองขอโบนัสไม่ให้จับมือไอ้พีท แต่ผมเสือกจับมือน้องแปม...
“เข้ามาห้องพี่ก่อน พี่อยู่ห้องนี้นะ มีไรลงมาหาเลย...
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าคุ้ยหาเสื้อให้แปม ผมได้เสื้อยืดที่ไม่ค่อยใช้มา 3 ตัว กางเกงวอร์มเล่นพละของโรงเรียนเก่า 2 ตัว ผมให้แปมไปหมด สิ่งต่อไปที่ผมช่วยไม่ได้คือเสื้อผ้า “ส่วนตัว” ของแปม แล้วผมจะขอใครได้วะ...
“เอ้า...แปม นี่เสื้อผ้า เอาไปใส่ก่อน เดี๋ยวพี่หยิบสบู่ให้ แล้วมียาสระผมแปรงสีฟันอะไรมั๊ย”
สาวน้อยส่ายหน้า
“งั้นเดี๋ยวไปกินไรกันแล้วแวะซื้อให้ เอ้า..ไปห้องน้ำพี่ก็ได้ รีบเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก”
ผมมาเคาะห้องโมโน ปราฏกว่าเธอไม่อยู่ ผมเลยลงไปกินข้าวกะแปมสองคน และขากลับก็แวะซื้อของใช้จำเป็น ผมแวะห้องอีกครั้ง แล้วเอาผ้าห่มสำรองให้แปมไป
“เอ้า...มีไรก็มาเคาะห้องพี่ได้นะ..”
ตอนเดินลงก็สวนกับโมโนพอดี
“พี่ป้อง...ไปไหนมาเหรอพี่”
“อ๋อ..ไปส่งแปมมา เอ่อ..น้องปี 1 อ่ะ พอดีเค้าไม่มีที่พัก พี่เลยขอเช่าห้องป้าไป อ้าวแล้วนี่ไปไหนมากลับซะดึกเชียว”
“พี่ป้อง นี่มันสองทุ่มเอง...เดี๋ยวโมโนอาบน้ำแล้วไปคุยที่ห้องพี่นะ เอ่ออม พี่โบนัสมาหรือเปล่า”
“อ๋อ โบนัสไม่ได้มา จะมาห้องพี่เหรอ....ก็เอาสิ กินข้าวมาแล้วใช่มั๊ย งั้นพี่ดูทีวีรอแล้วกันนะ”
โมโนอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมานั่งคุยกะผม เธอเอาของลงมาให้อย่างนึง...ใส่กล่องห่อของขวัญมาอย่างดี ผมแกะออกดู เป็นกางเกงใน...อีกแล้ว!!!
“เฮ้ยยยยย ไม่ต้องหรอก ไปซื้อมาทำไมเนี่ย”
“เห็นพี่ตากอยู่มีแต่เก่าๆ โมโนขอบคุณพี่ป้องมากๆนะ ที่ช่วยสอนให้จนโมโนสอบเข้าเรียนหมอได้”
“โมโนต้องไปไกลจากพี่แล้ว ใจไม่ค่อยดีเลย ดูแลตัวเองดีๆนะ มีไรก็โทรมาหาพี่แล้วกัน”
“มีเพื่อนติดหลายคนค่าพี่ป้อง น่าจะไม่เหงา”
ผมคุยกะโมโนหลายเรื่อง ยิ่งคุยก็ยิ่งรู้สึกว่าโมโนเป็นคนที่มองโลกแง่ดีเสมอ และยิ่งคุย..ผมก็รู้สึกว่าโมโนเป็นคนน่ารัก ผมเองไม่ได้คุยกะโมโนเรื่องอื่นเลย เพราะกลัวว่าเธอจะคิดมากจากเรื่องวันนั้น มาถึงก็สอนหนังสือกัน สอนเสร็จก็ห้องใครห้องมัน
“พี่ป้อง วันนี้พี่โบนัสมามั๊ยอ่ะพี่..”
“ไม่มา...โบนัสไปเลี้ยงน้องโรงเรียน”
“งั้น...วันนี้โมโนขอมานอนห้องพี่ป้องได้มั๊ย”
“เฮ้ย...ไมอ่ะ...”
“เราไม่เคยคุยกันจริงๆเลยนะคะพี่ พี่สอนโมโนแล้วโมโนก็กลับห้อง ไม่เคยทำไรด้วยกันเลย กินข้าวก็ไม่เคย ไปเที่ยวก็ไม่เคย ขอคุยกะพี่ป้องนานๆ โมโนจะย้ายออกปลายเดือนนี้แล้วนะพี่ คงไม่มีเวลาดีๆแบบนี้อีก
“เอาสิ แต่โมโนต้องเอาหมอผ้าห่มมาด้วยนะ พี่ให้แปมไปหมดแล้ว”
โมโนพยักหน้าก่อนวิ่งไปห้องตัวเอง ผมก็รีบมาเก็บของให้มันเรียบร้อยขึ้น เสื้อผ้ากางเกงในเต็มห้องไปหมด ผมรีบโยนเข้าตะกร้า ไม่นานนักโมโนก็ลงมา เราคุยกันสารพัดเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของแปม
“โห น่าสงสารแปมมากค่ะพี่ เอางี้..เดี๋ยวโมโนแบ่งเสื้อผ้าให้ก่อน พวกเสื้อในมันแพงอ่ะพี่ โมโนก็มีไม่แยะหรอก พวกของน้องเค้าขาดอะไรมั๊ยอ่ะ”
“เอ่อ พี่ก็ไม่รู้ น่าจะไม่มีอะไรเลย เนี่ย น้องมากรุงเทพมีเป้ใบ้เดียว เสื้อกางเกงลำลองชุดเดียวที่ขาดเป็นรู และเงินอีก 1000 เอง โมโนก็คิดดูแล้วกันนะ ไม่มีแม้กระทั่งแปรงสีฟันหรือสบู่อ่ะ”
ผมคุยกันไปสักเกือบสี่ทุ่ม ผมเองก็ง่วงมากแล้ว ผมให้โมโนมานอนที่เตียงของผม แต่ที่นี่...โมโนมีความหลังที่ไม่ดีกะมัน ผมสะอึกทันทีเมื่อนึกถึงวันนั้นที่ทำให้โมโนเจ็บปวด
“โมโน.. พี่ เอ่อ.... พี่ขอโทษโมโนมากๆนะ ที่พี่ทำในวันนั้น...”
“ค่ะพี่... พี่ไถ่โทษหมดแล้วค่ะ โมโนก็ได้เรียนหมอตามต้องการแล้ว ไม่ติดค้างค่ะ พี่ป้องอย่าคิดมาก โมโนรักพี่เหมือนพี่ชายเสมอนะคะ เราอยู่หอนี้ด้วยกันมาสามปีแล้ว พี่ก็ช่วยเหลือโมโนหลายอย่างนะ”
“นั่นสิ พี่ถึงออกจะใจหาย เมื่อรู้ว่าโมโนจะย้ายหอไปแล้ว มา...ขอกอดน้องสาวทีนึง”
เฮ้ย...ผมทำได้ไงวะเนี่ย ปีที่แล้วผมจะจับมือโบนัสยังไหว้อยู่เลย วันนี้ผมขอโมโนกอดนะเนี่ย ที่สำคัญคือโมโนเดินเข้าให้ผมกอด ผมกอดเธอแน่นๆ เธอเหมือนน้องสาวผม แต่ผมคิดว่าโมโนอาจไม่คิดอย่างนั้น เพราะเธอเอาปากมาประกบที่ปากผม ผมตกใจที่โมโนเป็นฝ่ายเข้ามาทำผม แต่ผมก็ไม่ได้ถอยหนีไป ผมจูบโมโนกลับด้วยความเอ็นดูแบบพี่น้อง แต่เหมือนโมโนกำลังคิดอีกแบบ...
“พี่ป้อง..ถ้าพี่ต้องการสิ่งนี้ โมโนให้พี่ได้เลย โมโนเต็มใจ คืนนั้นโมโนไม่เสียใจนะ...ที่เป็นพี่ แต่ที่โมโนเสียใจคือพี่ข่มขืนโมโน พี่ขอเนี่ย..โมโนให้พี่เลยจริงๆ”
ผมคิดย้อนกลับไป ผมนึกถึงเรื่องของยัยเพชรแล้ว ผมไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก พูดง่ายๆ ผมไม่ไว้ใจผู้หญิงคนไหนแล้วนอกจากโบนัส
“อย่าเลยโมโน พี่มีพี่โบนัสแล้ว โมโนเป็นน้องพี่แล้วกัน”
“ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ..พี่ป้อง โมโนจะขอบคุณพี่ป้องแบบนี้ล่ะ”
“อย่าเลย..ไม่ดีหรอก เดี๋ยวโมโนท้อง”
“โธ่...พี่ป้อง พี่เป็นคนโคตรเก่งเลย...เรื่องเรียนอ่ะ พี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าทำไงไม่ให้ท้องอ่ะ”
แล้วโมโนเองก็เข้ามากอดผม โบนัสเคยบอกไว้ว่า หากผมไม่ต้องการ ผู้หญิงคนไหนก็ทำอะไรผมไม่ได้ แต่สำหรับโมโนแล้ว ผมไม่ค่อยอยากปฏิเสธ อาจเป็นเพราะผมเริ่มกะเธอไม่ดี ผมอาจต้องการแก้ตัว ผมกอดโมโนแน่นและเอามือลูบหัวน้องจังหวัดเดียวกัน โมโนดึงผมลงไปบนเตียงที่เธอเสียความสาวให้ผมมาแล้ว
“พี่ป้อง ทำให้โมโนมีประสบการณ์ที่ดีๆนะคะ โมโนอาจจะได้เจอผู้ชายที่โมโนอยากเป็นแฟนด้วย โมโนจะได้ทำถูก”
“โมโน...ฟังพี่นะ ยังไงพี่ก็รักพี่โบนัสเสมอ พี่ทำให้โมโนได้ทุกอย่าง แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนใจไม่ให้พี่ชอบ พี่รัก พี่โบนัสได้นะ”
“ค่ะ โมโนรู้ดี โมโนเป็นน้องพี่ป้องเสมอ...”
คำพูดของโมโน..แปลว่าผมเดินหน้าได้ แม้ผมจะเคยมีอะไรกะโมโนแล้ว ผมบอกตามตรงว่าวันนั้นเกิดจากเมา ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยในวันนั้น แต่สัมผัสกะโมโนวันนี้...มันไม่ใช่เลย โมโนไม่ใช่โบนัส แต่ผมกลับมีอารมณ์กับโมโนแบบท่วมท้น ผมเริ่มหักห้ามมันไม่ได้แล้ว ผมจูบปากกะโมโน และเรื่อยไปจนถึงซอกซอ โมโนนอนลงบนเตียง ผมถอดเสื้อยืดเธอออก และค่อยๆเปิดยกทรงของเธอ และแอบดูขนาดของเสื้อยกทรงของโมโน โมโนกะโบนัส..ไซส์เดียวกันแทบทุกส่วน แต่โมโนจะอ้วนกว่านิดนึง ผมเอามือบีบนมที่คืนนั้นผมระห่ำขยำมันจนโมโนเจ็บ วันนี้ผมนิ่มนวลและเบามือ โมโน..ถึงกับร้องเบาๆในคอ
ผมเอานิ้วลงไปสำรวจ โมโนจับข้อมือผมไว้แต่ไม่ได้ห้าม เพียงแต่เธอกลัวว่าผมจะรุนแรง ผมสอดนิ้วเข้าไปเบาๆ ช่องทางของโมโนคับแน่น แม้มันจะเคยผ่านผมมาแล้วครั้งนึง ผมก้มลงเลียนมของโมโน เธอเสียวจนบิดตัวดิ้นไปมา นิ้วที่คาอยู่บอกให้ผมรู้ว่า น้ำของเธอไหลออกมาไม่หยุดยั้ง ผมน่าจะเข้าตัวเธอได้แล้ว ผมดึงกางเกงในของโมโนออก และผมถอดกางเกงขาสั้นลง โมโนยื่นมือมาจับของผมเป็นครั้งแรก คราวที่แล้ว..โมโนยังไม่รู้จักมันเลย แต่ครั้งนี้โมโนได้จับลำมันแล้วเต็มมือ เธอรูดเข้าออก จนมันแข็งสุด
“โมโน พี่...เอ่ออออ ไม่ใส่ถุงยางได้มั๊ย”
“ก็น่าจะปลอดภัยนะพี่ แล้วแต่พี่ป้อง”
ผมดึงโมโนให้มานอนที่ขอบเตียง ดันขาทั้งสองของเธอขึ้น ก่อนจับลำควยผมสอดแทรกลงไปในตัวของเธอ ทันทีที่สิ่งแปลกปลอมเข้าสู่ตัว โมโนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ผมหยุดทันที เอ๊ะ..โมโนก็ผ่านมาแล้วครั้งนึงนี่นา ทำไมยังเจ็บปวดราวกับโดนเปิดซิง...
“พี่ป้อง ใจเย็นๆ โอ๊ย ค่อยๆ โมโนเจ็บนะพี่”
“ขอโทษๆ พี่คิดว่า เอ่อออ โมโนเคยแล้ว แต่อ่ะนะ สงสัยมันห่างกันมาก ไม่เป็นไร..ช้าๆนะโมโน”
ผมก้มลงไปจูบรุ่นน้องน่ารักของผม ส่วนล่างผมก็ทำงานแทรกซึมค่อยๆเดินหน้าเข้ารูของโมโนที่คับแน่น มันแน่นจริงๆ ความรู้สึกนี้...ถ้าไม่เมาในวันที่เปิดซิง ผมน่าจะรู้สึกถึงความคับแน่นของโมโนได้ดีกว่านี้มากๆ ขนาดครั้งที่สองของโมโนนี่...อย่างแน่นมากๆเลย แต่มันไม่เกินความสามารถ ไม่นานนักมันก็ไหลลงสุดลำ โมโนหลับตาแน่น ผมดึงมันออกมาแล้วกดลงไปยาวๆเต็มๆ โมโนร้องด้วยความเสียวปนเจ็บ ผมดึงขั้นมาช้าๆก่อนกดลงไปใหม่ ผมสอดย้ำสองสามทีก่อนที่จะเดินเครื่องเต็มที่ โมโนร้องลั่น ตัวสั่นเทา ผมไม่รู้ว่าเสียวหรือเจ็บกันแน่ แต่ในจังหวะนี้เวลานี้ ผมไม่ยั้งมือไว้ไมตรีแล้ว ผมเร่งจนโมโนขมิบตอดรุนแรงขึ้นมา โมโนถึงจุดสุดยอดครั้งแรกในชีวิต เธอได้เรียนรู้มันแล้วว่ากลกามเป็นยังไง ผมเองกลับเป็นฝ่ายไปต่อไม่ไหว ทำท่าจะถึง ผมเลยดึงควยออกมาก่อน
“เลือดออกอ่ะ พี่ป้อง โหววววว มิน่าเล่า..โมโนเจ็บมากๆเลย”
“อืมม์ มันก็อาจเป็นได้นะ ครั้งที่สองยังมีบ้างแหละ นิดหน่อย”
“พี่ป้องทำกะพี่โบนัส พี่เค้าไม่เจ็บเหรอ”
“แรกๆก็งี้แหละ ตอนนี้ไม่แล้ว จะเจ็บตอนใส่เท่านั้น”
ผมคุยฆ่าเวลา แล้วผมก็พลิกให้โมโนคลานสี่ขาก่อนจะเข้าไปสอดข้างหลัง ท่านี้ก็ยิ่งฟิตแน่นมาก ปลายควยผมแทรกลึกเข้าไปในตัวโมโนเรื่อยๆจนสุดทาง จังหวะนี้ผมเสียวมากๆ ผมเริ่มเคลื่อนที้ช้าๆและเอามือสอดไปจับนมของโมโนพร้อมกับบี้มันช้าๆ จูบลงที่แผ่นหลังของเธอ โมโนสะบัดหัวจนผมกระจาย เธอเสียวจนรูหีที่ลำควยผมคาอยู่เริ่มบีบรัดแน่นมากขึ้น ผมเคลื่อนที่ช้ามากๆ การแทรกสอดอย่างนุ่มนวลแต่แน่นและลึก ทำให้โมโนเสียวมากๆ ผมปล่อยให้หัวของโมโนจินตนการถึงความเสียวจนเกินรับไหว แต่ผมไม่ทำตามที่เธอคิด ผมปล่อยให้เกมช้ามากๆ เพราะผมกลัวผมจะแตกก่อน มันกลายเป็นการกระตุ้นให้โมโนอยากจนเธอเริ่มถอยหลังเข้ามาสู้กับลำควยผม ผมเริ่มจับจังหวะของการถอยกลับและเริ่มกดแทรกสวนเข้าไป มันพุ่งลึกจนกระแทกเข้าในสุดตัวของโมโน ผมเร่งขึ้นโมโนร้องครางมากขึ้น หีที่เพิ่งใช้งานเป็นครั้งที่สองเริ่มบีบรัดแน่นและดูเหมือนว่าโมโนจะไปต่อไม่ไหวแล้ว...
ความจริงผมเพิ่งจะมีอะไรกะโบนัสไปเมื่อวันเกิดเธออาทิตย์ที่แล้วเอง แต่การมีอะไรกับโมโน โดยผมเป็นฝ่ายทำนั้น มันแปลกใหม่ สุดยอดแห่งความตื่นเต้นเหลือเกิน ผมยังคงกระเด้าโมโนแน่นๆหลายครั้ง โมโนก็ไปต่อไม่ไหวในที่สุด ช่องทางของเธอเริ่มหดเกร็ง ผมคงต้องจบกะรุ่นน้องของผมแค่นี้แล้ว
“โมโน.... พี่ป้องจะได้แล้ว โมโน...โอ๊ย โอ๊ย อ้าคคคคค...”
“พี่ป้อง โอ้ว..ช่วยโมโนด้วยยยยยยย”
ผมกอดสาวคนที่สองของผมไว้แน่น น้ำที่ผมฉีดใส่ในตัวของโมโนมันมากมายจนไหลมาตามขาของเธอ มีสีแดงจางๆของเลือดปนออกมา ผมทำอะไรไปเนี่ย...ผมกำลังนอกใจโฟกัสอยู่หรือเปล่า แต่ครั้งนี้แปลกจัง...ผมกลับไม่รู้สึกผิดมากมายเหมือนครั้งที่ทำกับไอ้เพชร ความรู้สึกลึกๆมันบอกอะไรผมบางอย่าง
คืนนั้นโมโนนอนห้องผมและนอนเบียดผมเหมือนกันที่โบนัสเคยทำ ผมนอนไม่ค่อยหลับ แม้ว่าจะไม่กังวลเรื่องที่ผ่านมากับโมโนเมื่อกี้นี้ ที่ผมเป็นห่วงกลับเป็น....น้องแปม
และขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆใกล้จะหลับนั้น...ก็มีคนมาเคาะประตูห้องผม
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น