แฟนกู ภาค 2 ตอน 3 นอกใจ
โดย magna67t
ผมสะดุ้งตื่นทันที และโมโนเองก็ตื่นเหมือนกัน
“ใครอ่ะ...พี่ป้อง”
ผมดูนาฬิกา มันตี 1 แล้ว ไม่น่าจะเป็นคนอื่นได้เลย
“โมโน นอนนี่แหละบนเตียง”
ผมเดินไปเปิดประตู คนที่ยืนหน้าห้องเป็นคนที่ผมคาดหมายจริงๆ..น้องแปม
“พี่ป้องคะ แปมขอโทษนะคะ แต่แปมนอนห้องนั้นไม่ได้ค่ะพี่ ยุงแยะมากๆเลยค่ะ มีแมลงสาบด้วย แปมกลัวค่ะ ถ้าพี่ป้องไม่ว่าอะไร แปมขอมานอนด้วยนะคะ”
“อ๋อ...เอาสิ โมโนนอนอยู่บนเตียงอ่ะ”
น้องแปมถึงกับชะงัก เธอกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว โมโนลุกขึ้นจากเตียง ผมเลยแนะนำสองคนให้รู้จักกัน
“แปม..เธอมาเหอะ เรามานั่งคุยกะพี่ป้องแล้วเผลอหลับไป เออ ความจริงไปนอนห้องโมโนก็ได้นะ”
“ไม่กวนโมโนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้แปมต้องไปกะพี่ป้องแต่เช้าค่ะ”
โมโนพยักหน้า แล้วเธอก็หันมายิ้มและพยักหน้าให้ผม ก่อนจะเอาผ้าห่มและหมอนกลับห้องไป นี่ถ้าเป็นโบนัสนะ....เสร็จแน่.... เธอต้องถามผมว่ามาคุย ทำไมต้องเอาหมอนมาด้วย...
“มา..พี่ไปขนของลงมาเลย”
แล้วผมก็ไปช่วยแปมขนของลงมาห้องผม พอแปมอยู่ในแสงไฟ ก็เห็นชัดเจนว่าเธอโดนยุงกัดทั้งตัว ที่หน้าเธอไม่ต่ำกว่า 6-7 จุด น่าสงสารเหลือเกิน ยาก็ไม่มีทา..
“พี่ป้องว่า พรุ่งนี้ถ้าไม่ไหวไปคืนห้องป้าเค้าก็แล้วกันนะ หรือไม่ก็ให้เค้ามาซ่อม นอนแบบนี้ไม่ไหวหรอก ยุงแยะมาก"
“ยังไงก็ได้ค่ะพี่”
“ลำบากใจมั๊ยล่ะที่จะมานอนห้องพี่”
โห...ชีวิตปี 2 ผมผิดกะสมัย ม 6 มาก สมัยนั้นแค่จะมีเพื่อนผู้ชายมาห้องผม...ผมยังไล่มันไป แต่ตอนนี้ผมกลับชวนน้องผู้หญิงมานอนที่ห้องผมเลยนะเนี่ย ที่น่าสนใจคือ
“แปมไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่บ้านแปมนอนกะพี่ชายติดกันเลยด้วยซ้ำ”
---------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเจอป้าที่ข้างล่างพอดี ผมเลยบอกขอคืนห้อง เดี๋ยวน้องมานอนห้องผมชั่วคราวเนื่องจากเงินไม่มี ผมขอเงินคืนจากป้า เพื่อเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายของน้องแปม ป้าพยักหน้าเข้าใจและเดินไปหยิบเงินมาคืน 4000 ผมยื่นเงินทั้งหมดให้แปม
“เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวต้องใช้เงินหลายอย่าง”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ พี่ปัน โทรมาบอกเมื่อคืนว่า ชาวบ้านในหมู่บ้านช่วยกันเรี่ยรายให้แปมมาเรียนหมอที่กรุงเทพค่ะ พ่อจะเอาเงินลงมาตอนเซ็นสัญญาค่ะ”
“เอาเหอะ เก็บไว้ก่อนนะ ไว้แล้วค่อยมาคืน”
สาวน้อยรุ่นน้องยกมือไหว้ผม
ผมพาแปมขึ้นรถเมล์และแนะนำเส้นทางไปเรียนหนังสือที่คณะ วิธีการเดินไปเรียนในมหาลัย และมาจบลงที่โรงอาหาร
“ปกป้อง...”
ผมหันไปตามเสียงที่ผมคุ้นเคย โบนัสมาแต่เช้าแล้ว เพราะเธอต้องมาเตรียมรับน้องๆที่จะมาตรวจร่างกาย แต่โบนัสไม่ได้มาคนเดียว ไอ้เหี้ยน้องพีทมันนั่งกินข้าวอยู่กะโบนัส ผมเดินตัวปลิวไปที่โต๊ะที่โบนัสนั่ง และวางเป้ของผมลงข้างโบนัส แล้วจับมือโบนัสขึ้นมา
“เมื่อคืนไม่เห็นโทรมาเลยอ่ะ...สนุกมั๊ย”
โบนัสทำกิริยาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เธอไม่ได้ตอบผมทันที แต่มองหน้าไอ้พีทก่อน ผมสังเกตเห็นได้
“อ๋อ ก็สนุกดี กลับดึกอ่ะ พีทมาส่ง”
“อ้าวเหรอ...”
“แล้วป้องมากะน้องแปม...”
“ใช่ แปมอยู่หอป้อง แปมๆ มาหวัดดีพี่โบนัส มานั่งนี่เลย”
เช้านั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียดมากกว่าความสดใสตอนเช้า 7 โมง ผมรู้ดีว่าโบนัสมีอะไรอยากสอบถามผมจำนวนมาก เช่นเดียวกะผมที่อยากคุยอะไรกะโบนัสมากมายเหมือนกัน
“เชอร์รี่...โบนัสฝากดูแลน้องๆด้วยนะ เดี๋ยวโบนัสตามไป โบนัสฝากน้องสองคนนี่ไปด้วย”
ไอ้พีทก็มองหน้าโบนัส ในขณะที่น้องแปมก็มองหน้าผม
“ไปค่า ไปกะพี่เชอร์รี่ค่า เร็วๆ...เดี๋ยวแปดโมงอาจารย์นัดแล้วค่ะ”
“คิดถึงจังโบนัส”
ผมยื่นมือไปจับแฟนผม แต่ผมอาจเป็นคนที่รับรู้สัมผัสได้รวดเร็ว โบนัสวันนี้มันไม่เหมือนโบนัสในวันอื่นๆ
“อืมม์ เป็นไงมั่ง ช่วงนี้เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“ป้องไม่น่าไปอยู่กะแก๊งค์ไอ้เพชรเล้ย งานเรามันคนละเรื่อง”
“ป้องจะเล่าเรื่องของแปมมั๊ย” โบนัสคงสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคน
แต่ผมบริสุทธิ์ใจกับแปม ผมเลยเล่าโดยไม่มีการปิดบังใดๆทุกอย่างทุกขั้นตอน เรื่องเดียวที่ไม่เล่าคือ เมื่อคืนนี้ทั้งแปมและโมโนมาอยู่ห้องผม
“สงสารมาก โบนัสคิดดู คือน้องอ่ะ..คิดว่างานจะเสร็จเมื่อวานนี้ และจะนั่งรถกลับสกลนครในคืนนั้นเลยอ่ะ แปมมันมีตังค์มาพันเดียว เราหาที่พักให้ โบนัสก็ไม่รับไปอยู่ด้วย ไม่มีใครรับเลย เราเลยต้องบอกป้าขอเช่าห้อง แต่มันก็แพง ตัวน้องมีพันเดียว เรากะเพชรเลยออกไปก่อน”
“แล้วน้องแปมเค้าจะอยู่หอเธอถึงเมื่อไหร่เนี่ย”
“ป้องว่าเปิดเทอมก็คงมาอยู่หอในแล้วอ่ะ จ่ายไม่ไหวหรอก อ้อ...โบนัส เอ่ออม ป้องขอชุดชั้นในโบนัสชุดนึงนะ”
“อีตาบ้า จะเอาไปดมเหรอ... เอาไปทำไร”
“ให้น้องแปมไง เค้าไม่มีเลย”
“เฮ้ย...บ้าน่าป้อง ถึงงขั้นขอชุกชั้นในให้น้องเลยเหรอเนี่ย.. มันใช้ด้วยกันไม่ได้นะของแบบนี้”
“อ้าวเหรอ...แต่มันแพงมากอ่ะ น้องเค้าคงไม่มีตังค์ซื้อ..”
“มีก็อันใหม่ที่ป้องให้อ่ะ”
“เฮ้ย..ไม่ได้นะ อันนั้นป้องให้โบนัสนะ ถ้าโบนัสไม่ใส่ก็เก็บไว้....อย่าให้คนอื่นนะ”
ผมยังไม่ทันเริ่มคุยเรื่องไอ้พีท เชอร์รี่วิ่งเข้ามาตามโบนัส ให้รีบไปช่วย โบนัสยิ้มให้ผม
“ของเธออยู่นั่น ภรรยาเก่ามาตามแล้ว... ไปเร็ว”
มุขนี้ของโบนัสผมไม่ขำด้วย ออกจะไม่ชอบเลยที่โบนัสชอบล้อผมแบบนี้ ผมอยากให้เธอลืมเรื่องของผมกะไอ้เพชรซะที
“เฮ้ย...แม่ง คนอื่นแบกหามกันตายห่า เสือกมาจีบกันอยู่ได้ ไปเร็วไอ้ป้อง...ขนน้ำแข็ง”
.................................
การมีน้องแปมเข้ามาในชีวิตช่วงนี้ ทำให้ผมพะวักพะวงมาก เพราะเธอนอนห้องผม ทำอะไรแทบจะเรียกได้ว่าตัวจะติดกัน ไปก็ไปด้วยกัน กลับมาก็มาด้วยกัน กิจวัตรที่ผมเคยทำ เช่นพาโบนัสไปกินข้าว ไปส่งคอนโดก็หายไปด้วย นั่นเป็นการผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของผม...เพราะไอ้พีทเข้ามาเสือกกะโบนัสได้จังหวะพอดี และยิ่งดีมากด้วยเพราะมันมีรถ เย็นนี้ก็เป็นอีกเย็นนึงที่โบนัสไล่ผม
“ป้องกลับกะแปมเหอะ เดี๋ยวโบนัสกลับเองได้ เดี๋ยวจะคุยกะทีมดูแลน้องหน่อย วันนี้มันอลหม่านมาก เออ...เย็นนี้น่าจะยาวด้วย ไอ้เพชรก็จะประชุมด้วยเพราะตอนเย็นพี่แหววเรียกเฮดทุกฝ่ายประชุม”
“อืมม์...เอาสิ เราโทรไปหานะ”
ผมพาแปมไปซื้อของต่างๆ ผมให้แปมยืมเงินเพื่อซื้อชุดนิสิต ซื้ออุปกรณ์การเรียน และผมก็ให้แปมหาซื้อของใช้ส่วนตัวเพิ่มเติมด้วย
“เสื้อผ้าอ่ะ...ซักเครื่องได้ที่ใต้หอนะ แล้วมาตากที่ระเบียงห้องได้ ส่วนรีด...ก็ใช้เตารีดพี่นะ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันก่อน”
หกโมงกว่าแล้ว ผมพาแปมมาซักผ้าที่ใต้หอ บอกวิธีใช้เครื่อง ชีวิตความเป็นอยู่แปมเริ่มดีขึ้นหลังจากได้เสื้อของโมโนมาบ้าง
“แปม...เดี๋ยวพี่ป้องมานะ พี่ป้องไปหาพี่โบนัสที่คณะก่อน”
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะออกจากห้อง สายของผมก็โทรมารายงาน
“ไอ้ป้อง กู...เพชรนะเว้ย แฟนมึงอ่ะ ไอ้เหี้ยน้องพีทมันพาขึ้นรถไปแล้ว”
ผมตัวเย็นราวกับโดนราดด้วยน้ำแข็ง
“ไปไหนวะ”
“กูจะไปรู้เหรอ ไม่ได้ถาม มึงเป็นแฟนไอ้โบ มึงก็โทรไปถามมันสิ กูบอกมึงแล้วว่าไอ้เด็กเวรนี่ไม่น่าไว้ใจ”
พอวางหูจากไอ้เพชร ผมโทรไปหาโบนัสทันที
“โบนัส ป้องนะ...อยู่ไหนแล้ว ให้ไปรับมั๊ย”
“เออ กำลังจะกลับ ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”
“อืมมๆ ก็ได้ งั้น พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมเปลี่ยนเส้นทางทันที ผมนั่งรถเมล์ไปคอนโดของโบนัสทันที และผมแอบดูเหตุการณ์อยู่ข้างนอกไม่เข้าไปข้างในเพราะพวกพี่ยามรู้จักผมดี ผมมารอทั้งที่ผมยังไม่รู้เลยไอ้พีทมันขับรถอะไร สีอะไร ผมยืนอยู่ในมุมมืดรอโบนัสกลับมา ผมรอตั้งแต่ทุ่มครึ่งจนถึง 4 ทุ่ม รถไอ้พีทก็เลี้ยวเข้ามาจอด โบนัสลงจากรถของไอ้พีทจริงๆ ไอ้พีทเดินตามโบนัสเข้าไปในคอนโด และเดินเข้าลิฟท์ไปกะโบนัสด้วย
ผมควรทำยังเนี่ย...
ชีวิตผมกะโบนัสแม้จะมีเพชรมาทดสอบความมั่นคงของโบนัส โบนัสก็ยังแสดงถึงความหนักแน่น และเราก็ผ่านมันมาได้ เรามีความสุขด้วยกันตลอด แต่นี่กำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย...หรือว่าโบนัสจะทดสอบผม ผมนึกถึงเมื่อครั้งตอนไอ้อาร์มมาผลักผมและมาตบหน้าโบนัส ผมคิดว่าผมคงทำแบบนั้นกะโบนัสไม่ได้ แต่ผมไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ตอนนี้ผมพลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธต่อไอ้เหี้ยน้องพีท ผมยังคงยืนรอเพื่อจะดูว่าไอ้พีทจะกลับลงมามั๊ย เกือบตี 1 ไอ้พีทกลับลงมา เสื้อมันหลุดลุ่ยออกนอกกางเกง ผมยืนดูมันขับรถออกไป ผมแค้นใจจนแทบระเบิดออกมา ผมปลอบตัวเองว่าผมคงคิดไปเอง เพราะโบนัสบอกว่ารักผมคนเดียวนี่นา....
คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ผมนึกไม่ออกว่านี่มันคืออะไร โบนัสทำอะไรอยู่ เธอไม่รักผมแล้วเหรอ เราคบกันแค่ปีเดียวเอง ผมไม่ควรคิดเรื่อยเปื่อยให้ฟุ้งซ่าน ผมเปิดประตูห้อง ตอนนี้แปมนอนอยู่บนเตียง สาวน้อยผู้น่าสงสาร แต่ผมคงไม่ใช้แปมเป็นที่ระบายอารมณ์ที่ไม่พอใจโบนัสแน่นอน
“พี่ป้องมาแล้วเหรอคะ โมโนมาหาพี่เมื่อตอนค่ำนี้”
“นอนเหอะแปม พรุ่งนี้เราไม่มีอะไรต้องไปคณะนี่ นอนตามสบายเลยนะ พี่จะไปหาพี่โบนัสตอนเช้านะ”
“แวะหาโมโนก่อนนะพี่ป้อง เห็นโมโนว่าวันศุกร์จะย้ายหอแล้วนะ”
“โอเค...”
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมทิ้งเงินให้แปม 200 ไว้กินข้าว แล้วผมก็รีบไปหาโบนัส ผมไปถึงคอนโดของโบนัสตั้งแต่ 7 โมง แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมหยุดก่อนจะเดินเข้าไป นี่เป็นการตัดสินใจผิดพลาดอย่างมหันต์เป็นครั้งที่สองของผม ผมตั้งใจจะคอยโบนัสที่ข้างล่างนี่ดีกว่า ผมเดินข้ามมาที่ร้านกาแฟที่เปิดแล้ว จากตรงนี้ผมเห็นทางเข้าคอนโด โบนัสบอกว่าพรุ่งนี้เจอกัน ผมอยากรู้ว่าโบนัสจะโทรบอกให้ผมมาเจอกี่โมง...
แต่แล้วพอ 8 โมง ผมเห็นไอ้พีทเดินเข้ามาที่คอนโด ผมถึงกับลุกพรวดพราดจนคนในร้านตกใจ มันมากไปแล้ว...ไอ้เหี้ยพีท เมื่อคืนกว่าจะกลับก็ตี 1 นี่มาเช้าอีก แต่ผมก็ยังอดทนรอเกือบ 9 โมง ไอ้พีทลงมากับโบนัส ผมตัวเย็นวาบเลย อ้าวไหน...โบนัสนัดผมหละ เธอนั่งรถไอ้เหี้ยพีทออกไปแล้ว ผมโกรธจนหน้าแดง ผมไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่ผมนึกถึงเพื่อนได้คนนึง
“ไอ้เพชร...มึง..เอ่อ กู..เอ่อ มึงตื่นยัง”
“อืมม์ วันนี้พ่อแม่อยู่บ้านหรือเปล่า”
“บ้านกูเหรอวะ ตอนนี้เค้าไปทำงานกันหมดแล้ว”
“งั้นกูไปหา...”
“เฮ้ย กูหูฝาดไปเป่าเนี่ย มึงจะมาหากู รักกูแล้วสิเนี่ย...”
ไอ้เพชรนัดผมบ่ายสองครับ มันบอกว่าเช้าจะไปทำธุระหลายอย่างให้พ่อแม่มัน ผมยืนเคว้งไม่มีที่ไป ผมนึกได้ว่าโมโนอยากเจอผม
“โมโน...พี่ป้องนะ ออกบ้านไปยัง”
“ยังเลยพี่ วันนี้โมโนไม่ไปไหนนะ โทรมแล้ว”
“นี่พี่อยู่ข้างนอก เดี๋ยวพี่กลับไปหานะ เห็นแปมบอกว่าจะย้ายออกศุกร์นี้แล้ว”
“ช่าย โมโนจะไปไกลๆจากพี่ป้องแล้วหละ 5555”
ผมกลับมาหอตอน 10 โมง ผมเดินขึ้นไปห้องโมโนเลยโดยไม่แวะห้อง โมโนยังใส่ชุดนอนอยู่เลย
“เพิ่งตื่นอ่ะพี่..เข้ามามั๊ย ยังขี้เกียจอยู่เลย”
ผมเดินเข้าไปตามคำเชื้อเชิญ พร้อมทั้งยื่นถุงปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ให้น้องจังหวัดเดียวกะผม เธอแกะห่อกินอย่างหิวโหย
“พี่ป้อง...พี่หน้าตาไม่แจ่มใสเลยนะ มีเรื่องไรหรือเปล่า”
“มีสิ.. โมโน พี่ถามจริงนะ โมโนมีอะไรกะพี่แล้ว โมโนผูกพันกะพี่มั่งมั๊ย...”
สาวน้อยหยุดกินและมองหน้าผม โมโนยิ้มอย่างน่ารักเช่นเคย
“เอาจริงๆเลยนะพี่ ถ้าพี่ไม่มีพี่โบนัสนะ โมโนคงอยากเป็นแฟนกะพี่เลยแหละ”
“แล้วถ้าสมมติเป็นแฟนกะพี่แล้ว เกิดมีคนมาจีบโมโน...โมโนจะทำไงกะเค้า”
“เค้าคือใครล่ะ พี่ป้องหรือคนที่มาจีบ... มันต้องงี้นะพี่... โมโนยังรักยังชอบพี่หรือเปล่าล่ะ ถ้าเรายังรักกันดีอยู่ โมโนไม่ไปไหนหรอก แต่ถ้าเราเริ่มร้าวๆกันหละ โมโนเปิดโอกาสให้เค้ามาจีบแน่ๆ พี่ป้องถามทำไมเนี่ย... อย่าบอกนะว่าพี่กะพี่โบนัส...เอ่อ...”
“อืมมม์ ไม่ค่อยสบายใจ...”
ผมเจอคนฉลาดอีกคนนึงแล้ว... ผมชอบลืมไปว่าคนที่ผมคุยอยู่นั้นเรียนเก่งระดับพระกาฬทั้งนั้น คิดอะไรได้เร็ว ผมเล่าเรื่องที่ผ่านมาในอาทิตย์นี้ให้โมโนฟัง สาวน้อยดูชิลมากๆ เธอกินไปฟังไปดูทีวีไป
“โหย...พี่... โมโนว่านะ พี่ไปพี่โบนัสถามก่อนเลย ถามธรรมดาเฉยๆนะพี่...อย่าจับผิด ผู้หญิงไม่ชอบคนมาจับผิด พี่ฟังเหตุผลดู ถ้าฟังได้ก็จบเลยพี่ อย่าเซ้าซี้เอาเรื่อง แต่ถ้าเหตุผลมันฟังไม่ได้...ตรรกะผิด ไม่น่าเชื่อ หรือโกหกเห็นๆ ก็แปลว่าเค้าเริ่มมีใจเป็นอื่นแล้วหละ”
ผมนั่งเงียบ ทำไมสาวๆเค้าฉลาดเรื่องกลเกมกันเหลือเกิน โบนัสและยัยเพชรเก่งทั้งคู่ นี่โมโนกำลังแสดงให้ผมเห็นว่ารู้เท่าทันคน คงมีผมเป็นไอ้ทึ่มอยู่คนเดียว
“พี่ป้องคะ วันศุกร์โมโนจะไปแล้วนะพี่...”
โมโนปรับเปลี่ยนหน้าเป็นเศร้าลง นั่นสิ..ผมก็ยังใจหายอยู่ดี น้องคนนึงที่เจอผมแทบทุกวัน สอนหนังสือใกล้ชิดกันประจำ และมีอะไรกันสองครั้งแล้ว เธอกำลังจะจากผมไป โมโนคงต้องโตขึ้นแหละ ผมว่าความคิดน้องมันโตกว่าผมอีก
“ไม่ได้ไปไหนหรอก เราคุยกันได้ โทรได้ มาหาพี่ป้องก็ได้นะ”
“ไม่ได้หรอกพี่ ห้องพี่มีแปมมันอยู่อ่ะ แล้วโมโนจะไปอยู่ไหนอ่ะ”
ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์เป็นครั้งแรก และพูดออกไปโดยไม่คิดครั้งแรกอีกเช่นกัน
“อ๊า...ก็ดีสิ เซ็กซ์หมู่เลย”
โมโนยิ้ม เธอรู้ว่าผมพูดเล่น
“ไม่เอา โมโนอยากมีเซ็กเดี่ยวกะพี่ป้อง 55555 ตอนนี้เลยเอามะ.....”
ผมช้อคไปในคำพูดแกมหยอกล้อ แต่โมโนเอาจริง สาวน้อยเดินเข้ามากอดผมแน่นจนหน้าอกนุ่มนิ่มของเธอเบียดลงมาที่อกของผมจนรู้สึกได้
“พี่ป้องถามโมโนว่าผูกพันมั๊ย... โมโนรักพี่หมดใจตั้งแต่พี่ข่มขืนโมโนแล้ว วันนั้นหากโมโนไม่ยอมพี่จริง โมโนคงร้องลั่นนะ ยิ่งพี่นอนกะโมโนเมื่อไม่กี่วันนี้ โมโนยิ่งชอบพี่ป้องมากขึ้นไปอีก แต่เราคงต้องไม่นอกใจพี่โบนัสนะ ถึงแม้พี่จะมีอะไรกะโมโนอีกกี่ที พี่ควรรักพี่โบนัสเค้าเหมือนเดิมนะ โมโนไม่อยากเป็นมือที่สามให้พี่สองคนผิดใจกัน”
ผมอึ้งสนิท โห...ความคิดของโมโนสมัยใหม่มากๆ แบบนี้สินะที่เค้าเรียกว่ากิ๊ก ผมคิดไม่ทันไรโมโนก็กอดผมและเริ่มประกบปากเข้ามาเชิญชวนผม โมโนเป็นผู้หญิงอีกคนที่ผมคุ้นเคยแล้ว มันจึงไม่มีอะไรที่ทำให้ผมกลัวและไม่กล้าเข้าถึง แต่ผมกำลังจะบ้ากามบ้าเซ็กซ์ไปหรือเปล่า ผมเพิ่งมีอะไรกะโมโนไปเมื่อหลายวันก่อนเอง แต่อะไรไม่รู้ทำให้ผมเอื้อมมือไปจับนมขนาดพอดีของโมโน โมโนไม่มีชุดชั้นในเช้าวันนี้
“พี่ป้องอ่ะ โมโนเสียวนะพี่”
“ก็ทำให้เสียวไง และอันนี้ก็จะเสียวด้วย”
ผมล้วงมือลึกลงไปในกางเกงวอร์ม และเจอกับกางเกงในของโมโน และในกางเกงในนั้นก็มีผ้าอนามัยด้วย
“โมโน...เมนส์มาเหรอ”
“ยังค่ะพี่ แต่มันเริ่มๆแล้ว โมโนกลัวมันเลอะ”
“แล้วเราเอ่อ จะทำได้มั๊ย”
“พี่กลัวมั๊ยล่ะ โมโนรู้มาว่าเค้าทำได้ทุกวันแหละ...”
ผมพยักหน้ารับรู้ ถ้าเป็นก่อนนี้ผมคงเลิกเลย แต่วันนี้ผมพ่ายแพ้ความน่ารักของโมโน อาจจะประกอบกับผมอยากแก้แค้นโบนัสด้วยมั๊ง ผมจูงโมโนมาที่เตียง และเริ่มขั้นตอนจัดการกะสาวน้อยของผม โมโนยอมผม เต็มใจสุดๆ ไม่นานนักเราก็เปลือยเปล่าทั้งคู่ แต่แล้วโมโนก็ขัดจังหวะผม
“อ้อ พี่ป้อง โมโนซื้อนี่มาด้วย นี่ไง...เจล”
“เฮ้ย เพื่อ...พี่ป้อง????”
แล้วเธอก็ยื่นมาให้ผม ผมงงกับของใหม่อีกแล้ว มันเป็นหลอดคล้ายยาสีฟัน ผมเปิดออกบีบออกมาบนมือแล้วทาลงไปที่ควยผม มันทำให้ควยลื่นเป็นมันเลย โมโนบอกให้บีบลงช่องทางของเธอด้วย พอเสร็จทุกขึ้นตอน ผมก็จ่อท่อนควยที่ปากทางของโมโนที่ตอนนี้เยิ้มฉ่ำไปด้วยเจล ผมกดลำควยลง ความรู้สึกที่ปลายควยโดนเจลมันสะท้อนถึงความเย็นและลื่น จนผมกล้าที่จะกดลงเร็วๆเข้าตัวโมโน สาวน้อยพอเจอสิ่งแปลกปลอมพุ่งพรวดเข้าตัวค่อนข้างรวดเร็ว เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ความเจ็บไม่มีอีกแล้ว สีหน้าโมโนบอกถึงความเสียวที่พุ่งเข้าตัวเอง ผมเริ่มกระเด้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ โมโนหน้าแดงด้วยความเสียวจากสัมผัสสวาทที่ผมมอบให้ ผมนึกถึงครั้งแรกที่แค่จ่อปากทางโบนัส..ผมก็น้ำแตก แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวแล้ว..ผมทำเป็นแล้ว และโมโนกำลังสนุกสนานเต็มที่กะความเสียว ไม่นานนักเธอก็เกร็งตัว และถึงจุดไปก่อน เป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตว่า การถึงจุดของผู้หญิงนี่ไม่เหมือนกันเลย ของโมโนออกแนวตอดบีบรัดถี่ๆ แต่โบนัสเป็นบีบแน่นยาวๆ
“โอ๊ย...พี่ป้อง จะตายอ่ะ... เนี่ย...โมโจะคิดถึงพี่ก็เรื่องนี้แหละ”
“อีกเดี๋ยวโมโนก็มีแฟนแล้ว หน้าตาน่ารักอย่างเงี้ย และก็คงลืมพี่ไปเองแหละ”
“โอ๊ย...เสียว พี่ เสียวมาก พี่อย่าแบบ โอ๊ย เสียวๆๆๆๆๆ พี่อย่าควาน...”
“เจ็บเหรอ”
“ไม่พี่...เสียวตอนของพี่มาถูข้างในอ่ะ โอ๊ย พอแล้วพี่”
ผมดึงโมโนขึ้นจากเตียงแล้วผมลงไปนอนแทน
“ลองทำเองมั่งมั๊ย พี่ไม่เคยทำแบบนี้เลย ค่อยๆนะ ไม่รู้มันจะเจ็บมั๊ย”
“ได้ค่ะพี่ป้อง โอ๊ยๆๆๆๆๆ เสียวจัง”
แล้วโมโนก็เริ่มกระแทกกระทั้นเข้าหาผม เธอทำตามที่ใจเธอต้องการโดยไม่คิดถึงผมเลย ทุกการขยับของโมโนผมเสียวมากๆ และเธอก็เริ่มออกอาการ โมโนก้มลงกอดผม
“มาพี่ป้อง ใกล้ยัง เรามาได้พร้อมกันนะ”
แล้วโมโนก็ขยับตัวรวดเร็วสุดๆ ผมหลับตาแน่น มันเสียวจนผมเผลอตัวเสยสวนทางขึ้นไป โมโนจับแขนผมบีบแน่น และเวลาสุดท้ายของเราก็มาถึง ผมฉีดน้ำเข้าตัวโมโนเต็มแรง และสาวน้อยของผมก็ขมิบตอดถี่ๆ เธอฟุบลงหน้าอกผมอย่างคนหมดแรง...
---------------------------------------------------------------------------
เที่ยงกว่าแล้ว ผมจำได้ว่าผมต้องไปหายัยเพชรที่บ้านด้วย
“โมโน วันศุกร์พี่ไปส่งนะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องพี่ โมโนเรียกแท๊กซี่ไปเอง”
“พี่ป้องขอไปส่งนะ...โมโน”
อันนี้โบนัสสอนให้ผมรู้จักขอซะมั่ง ผู้หญิงชอบให้ผู้ชายขอ แต่ไม่ชอบให้ผู้ชายสั่ง
“ถ้าพี่ไม่มีธุระ โมโนก็ดีใจนะพี่...”
แต่ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจนถึงวันศุกร์ผมจะยังมีชีวิตอยู่มั๊ย....
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น