แฟนกู ภาค 2 ตอน 4 คาตา..คาเตียง
โดย magna67t
ผมชวนโมโนลงไปกินข้าวข้างล่าง ก่อนจะแยกกัน ผมรีบนั่งรถเมล์ไปหายัยเพชร
“แม่ง เลทประจำ นี่...มึงดูนี่ นาฬิกาตอนนี้เค้าเรียกสองโมงครึ่ง”
“เออ...น่า กูก็มาแล้วไง”
พอผมพ้นประตูบ้านมันเข้ามาเท่านั้น ไอ้เพชรพุ่งเข้ามากอดผมทันที มันกอดผมอย่างจริงจังมากๆ การกอดของมันบอกผมว่ามันโหยหาผมมากๆ
“พอ...พอ...พอ...พอก่อนๆ เดี๋ยวกูให้มึงกอด แต่คิดเงินนะเว้ย ตามเวลา นาทีละ 100 เอาเงินไปช่วยไอ้แปม”
“มึงพูดจริงนะ กูจ่ายมึงเลย 3000 กอดกูครึ่งชั่วโมง มีไรกะกูด้วยนะ ไม่ใช่กอดเฉยๆ”
“ไม่เอาเว้ย...ไอ้บ้ากาม”
มันลากผมขึ้นมาชั้นลอย และนั่งที่โต๊ะรับแขก
“เอ้า กูเพิ่งซื้อเข้ามา กินเป็นเป่า สาคูไส้หมู”
“ไม่เอา เดี๋ยวปากเหม็น”
“จูบกูได้...กูไม่ถือ เอ้า...มีไรนักหนา”
“มึง ไอ้เหี้ยพีทมัน...เอ่อ...”
“5555 กูเตือนมึงแล้ว กูเห็นตั้งแต่แรกๆแล้ว พี่แม่งมีเป็นร้อย มันเดินเข้าหาโบนัสอย่างเดียว พี่คนอื่นจะช่วย แม่งยังบอกไม่เป็นไรคับ รอพี่โบนัส”
“กูก็ไม่รู้ทำไงนะที่จะไปแสดงตัวว่าเป็นแฟน”
“มึงแม่ง...ไมโง่งี้วะ? นอกจากมึงไม่แสดงตัวแล้วอ่ะ มึงยังเสือกเดินกะน้องแปมหลายวันเลย เค้าเห็นกันทั้งคณะ ก็สมน้ำหน้ามึง แล้วมึงเล่าให้ไอ้โบฟังยัง”
“เล่าแล้ว แต่...”
“มันไม่ฟังใช่มั๊ยอ่ะ... ถ้าแฟนกูไปเดินกะผู้หญิงอื่นเนี่ย ครั้งเดียวกูโอเค แต่สามวันติดกันเนี่ย...ไม่โอเค”
ผมเงียบไป แล้วผมก็เล่าเรื่องที่ไปรอโบนัสที่คอนโดตั้งแต่วานนี้
“เอางี้นะมึง สมมติว่าไอ้โบ...มีอะไรกะไอ้พีท...มึงจะทำไง”
ผมอึ้งไป ผมไม่สบายใจจริงๆเรื่องนี้ ที่สำคัญ...ตอนนี้ผมก็คิดในทำนองนี้อยู่
“แล้วตอนมึงมีไรกะกูอ่ะ โบนัสมันว่าไง”
“มันก็ร้องไห้เสียใจ”
“เออ มึงก็ทำแบบมันแหละ แต่กูจะบอกมึงนะ วันที่มึงกะไอ้โบมาส่งกูตอนคืนนั้นอ่ะ กูว่ามันนิ่งมากๆ ถ้ากูเป็นมันนะ กูคงตบอีกกิ๊กที่แย่งผัวกูแล้ว แต่ไอ้โบไม่มีแม้แต่จะโวยวายหรือด่ากูเลย แม่งเยี่ยมจริงๆ”
ผมยังคงเงียบใช้ความคิดอยู่ ไอ้เพชรยังคงด่าผมต่อไป
“ไอ้ป้องเอ๊ย กูว่ามึงทำใจไม่ได้หรอก ถ้าไอ้โบนัสมันมีอะไรกะไอ้พีท ผู้ชายแม่งประหลาด เหมือนหมาอ่ะ....ไม่เยี่ยวทับรอยกัน ไม่รู้เป็นห่าอะไร ที่มีข่าวฆ่ากันตายก็เพราะแบบเนี้ย...เยี่ยวทับรอยกัน”
“เออ ก็จริงนะ กูเคยหวิดชกกะแฟนเก่าไอ้โบนัสมันเหมือนกัน”
“มึงเนี่ยนะ...ชกคน ไอ้เหี้ยนั่นคงเหี้ยจริงแหละ จะทำให้คนอย่างมึงโกรธจนจะชกเค้าได้ นี่นะ...ป้อง..กูว่าทำงี้นะ มึงไปคุยกะมัน บางทีมันอาจไม่เป็นอย่างมึงคิดนะ คุยแม่งเลย...ใจเย็นๆ มึงทำแบบที่ไอ้โบมันทำกะมึงอ่ะ คุมสติให้ดีๆ กูบอกมึงไว้ก่อนนะ กูยังคิดดีกะมึงตลอด มึงไม่ได้สูญสิ้นหมดโลกนี้นะเว้ย ไม่มีมัน..ก็มีกู อย่าทำอะไรให้เสียชาติเกิดนะมึง”
“มึงกะโบนัสไม่เหมือนกัน..”
“มึงอยากได้อะไร กูก็ให้มึงได้นะ ถ้ามึงอยากให้กูมีผมยาวแบบมัน กูจะจัดให้เลย”
“ไม่เหมือนกันอยู่ดี..”
“เอาเหอะ แต่กูบอกมึงแล้ว เอางี้..เพื่อมึง กูจะช่วงส่งสายสืบไปสืบไอ้พีทหน่อยดิ๊”
ผมออกจากบ้านไอ้เพชรเกือบห้าโมง เชื่อมั๊ยครับ...โบนัสไม่โทรมาหาผมเลยทั้งวันนี้ เธอคงลืมผมไปแล้ว ผมนั่งรถกลับหอ เดินคอตกกลับห้อง ผมนึกได้แปมกินอะไรหรือยังนะ
“ยังคะพี่...”
“อ้าว...งั้นลง... วันนี้เดินไกลหน่อยนะ ไปกินหอยทอดกัน”
แปมหน้าตาดีขึ้น จากที่ผ่ายผอมหิวโซตอนมาใหม่ๆ หน้าตาเริ่มมีน้ำมีนวล ผมนั่งดูน้องใหม่ปี 1 กินหอยทอดอย่างอร่อย แปมเองก็จัดว่าน่ารักนะ...ซื่อๆดี
“อาทิตย์หน้าพ่อแม่จะมาค่ะ แปมว่า จะขอเช่าหอป้าสักอาทิตย์นึงค่ะ ให้พ่อแม่อยู่”
“ป้าเค้าจะยอมหรือเปล่าเนี่ย ถ้าได้ก็คงได้ไอ้ห้องยุงเยอะนั่นหละ พี่ได้ข่าวว่ามีคนจะมาเช่าต่อห้องโมโนแล้วด้วยสิ”
“ไม่เป็นไรคะ พี่แหววปีสองบอกให้มายืมผ้าห่มกะมุ้งที่ฝ่ายพัฒน์ค่ะ”
“เดี๋ยวไปบอกป้ากันนะ... พรุ่งนี้”
ผมกลับมาก็สองทุ่มกว่าแล้ว ผมให้แปมอาบน้ำก่อนเหมือนเดิม แต่ผมไม่รีบเข้าห้องน้ำต่อจากแปม ผมกลัวเกิดการแบบเดียวกะโบนัส แปมแต่งชุดนอนเรียบร้อยก็มานอนดูทีวีที่เตียงผม ส่วนผมนั่งพิงกำแพงดูทีวีไปด้วย
นั่งแอร์เย็นๆสักครู่ ผมกำลังง่วงจะหลับ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น....
“สงสัยยัยโมโน จะมาเอาอะไรอีก”
ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู และผมก็ช้อคคาประตู
“โบนัส มาได้ไงเนี่ย”
“ก็มาเนี่ยไง...ก็บอกวันนี้จะเจอกัน ทำไมไม่โทรมาหาเลยอ่ะ รอทั้งวัน คิดว่าป่วยเลยแวะมาดู อ้าว นั่น...เอ่อ...”
สิ่งที่โบนัสเห็นตอนนี้คือ แปมใส่ชุดนอน.. กำลังนอนบนเตียงผม ใช้ผ้าห่มผมห่มตัวอยู่
“อ๋อ เข้าใจหละ โบนัสกลับหละ”
“เฮ้ย...เดี๋ยวโบนัส ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“อย่าตามมานะป้อง..”
เสียงเธอดังทั้งชั้น ที่สำคัญคือโบนัสน้ำตาไหลออกมา เธอวิ่งไปที่บันได และสวนทางกะโมโนพอดี
“พี่โบนัสคะ มีอะไรคะ”
“อ้อ นี่ก็อีกคนสินะ...”
โบนัสสะบัดมือโมโนและวิ่งลงไป ผมวิ่งตามมาและหยุดที่โมโน
“พี่ป้องตามไปเร็ว ตามไปให้ทัน...”
“ฝากเคลียร์น้องแปมด้วย”
ผมวิ่งตามลงมา แต่สิ่งที่ผมเห็นคือโบนัสขึ้นรถไอ้พีทแล้ว และไอ้พีทขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ผมวิ่งออกไปเรียกแท๊กซี่ตามไปที่คอนโดของโบนัสทันที ผมไปถึงช้ากว่ารถของไอ้พีทที่จอดอยู่ ไม่มีคนในรถแล้ว ผมต้องเคลียร์กะโบนัสวันนี้ให้ได้
“คุณหมอครับ วันนี้คุณหมอโบนัสมีผู้ชายเดินเข้ามาส่งครับ”
“อ๋อ ขอบคุณครับพี่...รุ่นน้องผมมั๊ง ไม่เป็นไร ผมขึ้นไปนะ”
“ได้ครับ”
ผมขึ้นห้องไปหาโบนัส ผมตัดสินใจแล้ว....วันนี้ต้องชัดเจนหมดจด...ทุกอย่าง ผมกดกริ่งที่หน้าห้อง แต่คนที่มาเปิดให้ผมคือ....
“พี่โฟกัส สวัสดีครับ..พี่ครับ เอ่อ โบนัส..เค้า...”
“ป้องมาพอดี รีบจัดการไอ้เด็กนั่นให้พี่ที”
ผมเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของโบนัสโดยมีพี่โฟกัสเดินตามมาติดๆ สิ่งที่ผมเห็นช้อคไม่ใช่น้อย โบนัสนั่งบนเตียงของเธอและอยู่ในอ้อมกอดไอ้พีท มันกำลังเอากระดาษเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้โบนัสอยู่
“มึงออกมานี่ ไอ้เหี้ยพีท โบนัส...แฟนกู มึงยุ่มย่ามมากไปแล้วนะมึง”
ผมพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้พีทอย่างแรงจนตัวมันปลิวติดมือผมมาด้วย โมโนและเพชรก็เคยเตือนผมแล้วให้ใจเย็นๆ แต่ลองมาเป็นผมตอนนี้สิครับ ถ้าผมมีปืนในมือ คงยิงแม่งตายห่าไปเรียบร้อยแล้ว ผมเข้าใจความโมโหก็ตอนนี้เอง
“พี่ป้อง...พี่พูดได้ไงอ่ะว่าพี่โบนัสเค้าเป็นแฟนพี่ พี่ทำตัวไง...คนเค้าเห็นหมดอ่ะ”
“ไม่ใช่หน้าที่มึง อย่ามาเสือก..โบนัส..แฟนกู มึงเข้าใจมั๊ย กูจัดการดูแลเอง อย่าเสือก”
ผมเสียงดังลั่น ทำท่าจะเดินเข้าไปชกหน้าไอ้พีท พี่โฟกัสยืนที่หน้าห้อง วิ่งเข้ามายืนขวางกลางและผลักผมออกไป โบนัสยกมือขึ้นจับข้อมือผม ผมหันมาหาโบนัส...เธอส่ายหน้าช้าๆ พี่โฟกัสพูดเสียงดัง
“ไอ้พีท...กลับไปก่อน...เดี๋ยวนี้”
“แต่พี่โฟกัสครับ...”
“ได้ยินใช่มั๊ย กลับไปเดี๋ยวนี้..”
พอไอ้พีทออกนอกห้องโบนัสไป พี่โฟกัสเดินเข้าห้องและปิดประตูห้องเข้ามาปล่อยให้ผมเคลียร์กะโบนัส
“อ่ะ..คุยกันเองนะ คุยกันดีๆ หมอป้อง..พี่ เอ่อ...ฝากโบนัสด้วยนะ”
ผมพยักหน้า โบนัสร้องไห้หนักหน่วงจนตาบวม ผมเคยเห็นภาพนี้มาแล้วทีนึงเมื่อครั้งโบนัสโดนไอ้อาร์มแฟนเก่าตบหน้า ผมเอามือปาดน้ำตาที่เปื้อนบนแก้มของโบนัส และดึงเธอเข้ามากอดแน่น
“โบนัส ป้องคิดถึงโบนัสเหลือเกิน ป้องคิดถึงโบนัสมาก...”
โบนัสร้องไห้อย่างหนัก แต่ไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาเลย โบนัสไม่ได้กอดผม แต่เธอยอมให้ผมกอด ผมจับมือโบนัสขึ้นมา...มือนี้ที่ผมเคยไหว้และขอจับไปเมื่อปีที่แล้ว ผมนั่งมองหน้าโบนัสที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“โบนัส..ป้องขออธิบายนะ ป้องกะแปมไม่เคยมีอะไรกัน ไม่เป็นแฟนกัน ไม่ใช่กิ๊กกันด้วยนะ ที่โบนัสเห็นในห้อง หรือเห็นที่เดินไปเดินมาน่ะ ป้องก็เพียงแค่ดูแลไม่ให้น้องเค้าลำบากมากไปกว่านี้ โบนัสรู้มั๊ยว่า ที่หอเรา...ห้องน้องแปมนอนไม่ได้เพราะไม่มีมุ้งลวดเลย มันเคยเป็นห้องเก่าและน้องก็ไม่มีเงินจ่าย เราเลยให้มานอนที่ห้องเราชั่วคราวก่อน แค่นั้นจริงๆ คงไม่มีใครมาแทนโบนัสได้หรอกนะ..”
ผมว่าผมอธิบายดีแล้วนะ แต่โบนัสปล่อยโฮออกมาอีกยกใหญ่ ผมกอดโบนัสอีกครั้ง
“ป้องไม่โกรธโบนัสหรอก เป็นป้องก็คงเข้าใจเป็นอย่างอื่น วันนี้ป้องเสียใจนะ แต่มันเป็นเรื่องที่เราเข้าใจผิดกันทั้งสองคน ป้องคิดว่าโบนัสจะโทรมา และโบนัสก็คิดว่าป้องจะโทรมาหาเหมือนกัน เราก็รอโบนัสจนค่ำแหละ”
ผมไม่ได้พูดเรื่องของไอ้พีทเลยแม้แต่น้อย โบนัสเริ่มกอดผม แต่เธอก็ร้องไห้หนักหน่วง ผมว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้แล้วแน่ๆ
“โบนัสรู้ว่า... โบนัสไม่ใช่คนดีของป้องนะ...”
“ไม่หรอกโบนัส โบนัสคือคนดีของป้องตลอด เราไม่ค่อยเจอกันช่วงนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร เรารู้ดีและจำได้เสมอว่าโบนัสคิดกะเรายังไง”
ผมกอดโบนัส และอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบโบนัส มันเป็นจูบที่บอกถึงความคิดถึง ตั้งแต่วันเกิดโบนัส เราไม่ได้ใกล้ชิดกันเลยเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว มันแค่สองอาทิตย์เท่านั้น แต่มันเหมือนผมกะโบนัสห่างกันไปมากขึ้นๆทุกที ผมอยากใกล้ชิดโบนัสอีกครั้ง
“โบนัส วันนี้ป้องขอ... เอ่อ...นอนด้วยคนนะ”
โบนัสยิ้มให้ผม น้ำตาไหล...แต่พยักหน้า เธอจำได้ว่าสอนผมไว้แบบนี้
“พี่โฟกัสอยู่ไม่เป็นไรใช่มั๊ย...”
โบนัสไม่พูดแต่ส่ายหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา และดึงผมเข้ามากอด โบนัสคงหายโกรธมาแล้ว โบนัสแสดงให้เห็นว่าโบนัสคนเดิมกลับมาแล้ว ผมกอดจูบโบนัสอย่างโหยหา โบนัสตอบรับการจูบของผม ผมว่าความสัมพันธ์ของเรามันแนบแน่นเกินกว่าจะจบลงอย่างง่ายๆแบบนี้ ผมถอดเสื้อโบนัสออก ชุดนี้เธอใส่มาทั้งวันแล้ว กลิ่นของเธอเต็มเสื้อผ้าไปหมด และชุดชั้นในของเธอคือตัวที่ผมซื้อให้ ผมยิ้มให้โบนัสก่อนถอดมันออก ผมก้มลงไปจัดการเต้านมที่แสนสวยของเธอและไม่ยอมให้มันว่างจากลิ้นผมเลย โบนัสเสียวมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวผมก็ยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ผมไม่มีเวลามาเรื่องมากแล้ว ผมถอดกางเกงผมและโบนัสออก
“ป้อง...ใส่เจลนะ เรากลัวเจ็บ”
ผมนึกได้ว่าโมโนซื้อมาให้ผมหลอดนึง สิ่งที่ผมไม่มีวันนี้คือถุงยาง แต่ช่างมันเหอะ
“อันนี้นะ...” แล้วผมก็เอามาทาที่ช่องทางของโบนัส
“อย่าแรงนะป้อง”
ผมกดลำควยเข้าตัวโบนัส เจลมันชุ่มลื่นจนผมไหลตัวโบนัสอย่างง่ายดาย ผมกดอีกครั้งมันไหลลงไปอย่างราบรื่นรวดเร็วจนสุดทาง โบนัสร้องลั่น เธอยังคงเจ็บตึงที่ปากทาง ผมกดสุดลำแช่ไว้ในตัวโบนัส แฟนผมคนนี้ ยังไงก็ไม่เหมือนใคร เช้าวันนี้ผมเพิ่งมีอะไรกะโมโนมาเอง แต่การร่วมรักกะโบนัส มันเต็มไปด้วยความต้องการของเราสองคน
“อย่าร้องดังนะ พี่โฟกัสอยู่ห้องข้างๆ”
“อืมม์ พี่เค้าคงรู้แล้วหละว่าเรามีอะไรกัน...”
ผมทำหน้างงสุดขีด ทุกครั้งที่ผมอยู่กะโบนัส พี่โฟกัสก็ไม่ได้อยู่เลย มีครั้งนี้เท่านั้น เอ...พี่โฟกัสจะรู้จากไหน แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ผมอยู่ในตัวโบนัสแล้ว ผมขยับตัวขึ้นลง ผู้รู้สึกว่าโบนัสลื่นมากๆในวันนี้ แต่ยังคงคับแน่นเหมือนเดิม ผมคิดว่าการใช้เจลคงดีมากๆ สำหรับเธอ
“เสียว...ป้อง โอ๊ย...โบนัสเสียว”
“ดีมั๊ย คนดีของป้อง ไม่เจ็บนะ”
“อืมม์ แรงกว่านี้เลย แรงๆ เร็วๆ”
อันนี้หละครับที่โบนัสแปลกไป เธอไม่เคยร้องหาแรงๆเร็วๆมาก่อนเลย แต่วันนี้ท่าทางจะต้องการมาก ผมทำให้เร็วขึ้น แต่ผมก็ไม่ใช่ขั้นเทพมากมาย ผมก็เป็นตามแบบของผม ในไม่นานนัก โบนัสก็เกร็งตัวแน่น ผมกักกั้นน้ำเงี่ยนของผมไว้สุดฤทธิ์ แต่โบนัสถึงรุนแรงมากจริงๆ จนผมต้องดึงของผมออกมาก่อนที่น้ำจะแตกตามโบนัสไป โบนัสตัวกระตุกสั่นดิ้นไปมาบนที่นอนและสงบลงในที่สุด
“โอ๊ย ป้องดีมากๆอ่ะ เสียวเหลือเกิน เสียวมากๆ ป้อง เราคิดถึงป้องเหลือเกิน กอดเรานะ กอดเรา...”
“โบนัสยังดีเสมอสำหรับเรานะ มา เริ่มอีกทีนะ”
ผมดึงโบนัสมาริมเตียง ให้เธอนอนไปตามยาวขาเธอข้างหนึ่งวางลงพื้นห้องอีกข้างงออยู่บนเตียง ช่องทางของโบนัสเปียกมากๆ ผมกดรวดเดียวมิดลำ โบนัสอ้าปากค้าง จากนั้นผมก้มลงกอดตัวเธอก่อนโยกเข้าออกตัวเธอเร็วขึ้น ท่านี้ผมทำได้อย่างถนัดมากขึ้น ผมควบคุมความเร็วได้ พอเสียวมากผมก็เบาลง ผมยืดระยะจนกระทั่งโบนัสเริ่มเกร็งอีกครั้ง
“ป้อง พอแล้วป้อง เราไม่ไหวแล้วโอ๊ย แสบไปหมดแล้วเนี่ย โอ๊ยๆๆๆ”
ผมสอดควยเข้าไปใหม่และเริ่มสอดใส่เข้าโบนัสอีกครั้ง มันเร็วและแรงขึ้นตามที่โบนัสต้องการ ผมรู้สึกว่าช่องทางเธอเริ่มคับแน่นมากกว่าเดิม ท่าทางเธอจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“โบนัส อีกนิดเดียว ที่รัก อีกนิดเดียว โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย แน่นเหลือเกินโบนัส ไม่ไหวแล้วนะป้อง โอ๊ย ไม่ไหวแล้ววววววว....”
ผมกอดโบนัสแน่น ก่อนปล่อยน้ำรักพุ่งกระฉูดเข้าตัวโบนัสมากมายนับครั้งไม่ถ้วน โบนัสกระตุกพรวดๆ ในอ้อมกอดผม จุดสุดยอดครั้งที่สองของโบนัสรุนแรงมากกว่าเดิม... ผมกอดจูบโบนัสด้วยความรัก โบนัสน้ำตาไหลออกมาเป็นสายอีกครั้ง
“ป้อง เราเลิกกันเหอะ....”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น