แฟนกู ภาค 2 ตอนพิเศษ เวลาของโบนัส
โดย magna67t
“พี่โบนัสค้าบบบ พี่ช่วยผมกินเหอะนะ..พี่โบนัส ผมขับรถอ่ะ เดี๋ยวผมโดนจับ”
“เฮ่ย…. อ่ายพีท พอแล้วสิ... พี่กินเข้าไปจะสองขวดแล้ว ไม่ไหวแล้วเหมือนกาน”
“มาๆ พี่ผมป้อน”
แล้วไอ้พีทก็เอามือมาเกาะที่หัวโบนัส แล้วกดหัวให้ก้มลงไปที่ปากแก้วเบียร์ที่มีเบียร์อยู่เต็ม โบนัสไม่สามารถหลบหลีกไปได้นอกจากอ้าปากและดื่มเบียร์เข้าไป
“เฮ้ย ไม่ต้องบังคับกันขนาดนี้สิ”
“แหม พี่ เสียดายอ่ะ ก็ไอ้บุ๋นมันเทมาให้อีกทำไมไม่รู้ ผมบอกไปแล้วว่าไม่กินแล้ว ยังเสือกเทมา นะพี่ หมดแก้วนี้แล้วกลับกัน เดี๋ยวผมไปส่งน่า...”
โบนัสนั่งมึน โลกทั้งโลกกำลังหมุนเหวี่ยงรุนแรง ความรู้สึกรับรู้เริ่มลดน้อยลง โบนัสรู้ตัวอีกทีเมื่อไอ้พีททำซ้ำแบบเดิม กดหัวให้โบนัสกินเบียร์แก้วนั้นเข้าไปให้หมด
“กลับเหอะพี่ นี่ก็ดึกแล้ว พี่โบนัส พี่โบนัส ตื่นก่อนๆๆๆ เดี๋ยวผมประคองพี่ไปนะ เดี๋ยวผมไปส่ง”
โบนัสไม่รู้ตัวอีก รู้แค่ว่าโอบคอไอ้พีทออกมาจากร้าน มันเบียดตัวเข้ามาจนสีข้างของมันถูกนมตลอดเวลา โบนัสพยายามหลีกเลี่ยงแต่เหมือนตัวเองจะไม่มีแรง จนถึงรถ ไอ้พัทเองยังคงล่วงเกินโบนัส โบนัสรู้ว่ามันเอามือมาที่แถวๆนม แต่โบนัสยังพอรู้ตัวเอามือปัดมันออกไป
“คอนโดพี่นะ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ม่ายๆๆๆ ไปหอพี่ป้องราชเทวี”
“พี่จะไปทำไม พี่ก็รู้แล้วอ่ะว่าพี่ป้องมีไอ้แปมไปค้าง”
“เออ น่านหละ ไปแหละ จะได้รู้กัน เดี๋ยวให้ป้องไปส่งพี่เอง ไปส่งพี่หอพี่ป้อง...”
จากนั้นโบนัสก็หลับไป มารู้ตัวอีกทีก็ถึงคอนโดตัวเองแล้ว ไอ้พีทก็ประคองขึ้นลิฟท์มา พอถึงหน้าห้องไอ้พีทเอามือล้วงควานในกระเป๋าของโบนัสจนเจอกุญแจ ก่อนที่จะเอามันมาไขประตูห้องเข้าไป
“พี่โบนัส ห้องไหนอ่ะ”
“โน่น ปล่อยพี่ไว้ตรงนี้แหละ ขอบใจมาก พีทกลับไปได้ล้าววว”
“เดี๋ยวพี่ ผมส่งพี่ในห้องเลย พี่ไปเองไม่ไหวหรอก”
โบนัสแม้ไม่ยินดี แต่ไม่มีแรงจนต้องปล่อยให้ไอ้พีทพาเข้าห้องของตัวเอง โบนัสยอมรับว่าแทบหมดสติแล้ว ทำไมเบียร์สองแก้วมันถึงเมามากมายขนาดนี้ ไอ้พีทวางโบนัสไว้บนเตียง แล้วมันก็เริ่มดึงเสื้อของโบนัสขึ้น
“เฮ่ย ทำรายวะพีท ไม่เอานะ อย่ายุ่ง...”
“พี่....เสื้อพี่เปียกเบียร์ไปหมดแล้ว ถอดออกเหอะ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้ก่อนนอน ไม่งั้นพี่จะป่วยนะ”
“ไม่ต้องมายุ่ง พี่จัดการเอง พี่ทำได้ ออกไปได้แล้ว กลับได้แล้ว พี่โฟกัส..พี่โฟกัส...ช่วยโบนัสด้วย... โอ๊ย อย่านะ ไอ้บ้าพีท ออกไป”
ทุกอย่างช้าไปหมด ไอ้พีทดึงเสื้อออกทางหัว โบนัสเหลือแต่เสื้อใน จากนั้นมันก็บีบเค้นนมโบนัสอย่างรุนแรง
“พี่โบอ่ะ พี่น่ารักมากๆ พี่รู้ตัวหรือเปล่า ตั้งแต่โรงเรียนแล้วอ่ะ ผมชอบพี่มากเลยนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมมีโอกาสจะอยู่กะพี่ตอนนี้”
“ไม่อาววว ออกไปนะ ไปให้พ้น อย่านะ โอ๊ย อย่าบีบสิ โอ๊ย อุ๊บ”
ไอ้พีทกดปากมันลงมาที่ปากโบนัส โบนัสพยายามหลบแต่มือทั้งสองของมันจับหน้าโบนัสไว้ก่อนกดปากเข้ามารุนแรงจนโบนัสเริ่มอ่อน ไม่นานนักมันก็ล้วงมือไปเริ่มถอดกางเกงยีนที่ฟิตแน่นของโบนัส โบนัสไม่ยอมให้มันถอด พยายามดิ้นรุนแรง แต่เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมดไม่รู้ กางเกงยีนหลุดออกจากตัวโบนัสไปในไม่ช้า ไอ้พีทถอดเสื้อมันออกและถอดกางเกงจนเหลือแต่กางเกงในก่อนที่มันจะทาบตัวมาบนโบนัส มันถอดเสื้อในชองโบนัสออก
“อูวววว์ พี่โบ โคตรสวยเลย นมพี่อ่ะ สวยมากๆอ่ะ มา...ขอพีทกินนมพี่โบนัส นะพี่นะ”
แล้วมันก็ประกบปากลงมาที่หัวนมของโบนัส ลิ้นของมันทำหน้าที่อย่างเชี่ยวชาญ โบนัสไม่ต้องการ แบบนี้มันผิดต่อป้อง โบนัสพยายามดิ้นหนีการรุกรานจากมัน แต่เหมือนยิ่งหนียิ่งทำให้ไอ้พีทมีอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ มืออันแข็งแกร่งของมันล้วงผ่านกางเกงในลงไปที่ที่จุดนั้นแล้ว โบนัสดิ้นสุดแรง แต่มันสอดนิ้วเข้ามาในตัวโบนัสอย่างรวดเร็วก่อนที่จะควานไปจนทั่ว โบนัสร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ปกป้องยังไม่เคยทำแบบนี้ แต่ไอ้พีทกำลังใช้นิ้วสวนแทงเข้ามาตลอดเวลา มันรุนแรงเหมือนกับจะกระชากให้ส่วนนั้นของโบนัสขาดออกจากกัน
“พี่โบ ให้ผมนอนกะพี่นะ ผมรักพี่อ่ะ”
“ไม่เอา ไม่ได้ พี่มีแฟนแล้ว พี่ป้องเป็นแฟนพี่นะ”
“พี่โบนัส.... พี่ป้องตอนนี้มันกกไอ้แปมหรือเปล่า พี่เรียกร้องหาแต่พี่ป้อง แต่พี่ป้องคิดถึงพี่มั่งหรือเปล่า ถ้าพี่ป้องดีจริง...ทำไมปล่อยให้ผมมาส่งพี่อ่ะ”
“ไม่เอานะ พอแล้ว อย่าโอ๊ยเจ็บ อย่าล้วง”
โบนัสพยายามเอามือไปดึงมือไอ้พีทออกจากจุดนั้น แต่เหมือนทำอะไรไม่ได้ ไอ้พีทก้มหน้ามาที่ซอกคอ โบนัสเสียวสยิวมากที่ซอกคอ แต่ยังรู้ตัวเสมอว่านี่ไม่ใช่ปกป้อง แต่ทั้งหมดมันช้าไปแล้ว โบนัสรู้สึกว่าไอ้พีทเอาของมันมาจ่อที่ปากทาง และมันกดเข้ามาเต็มที่ รุนแรง ไม่มีความปราณีหลงเหลืออยู่ มันเจ็บมากๆ แค่ส่วนหัวมันเข้ามาได้ไม่มากเพราะตำแหน่งไม่เหมาะ แต่พอมันบิดตัวอีกทีและกดเต็มแรง ของมันทั้งแท่งก็สอดเข้ามาเต็มๆ มันทำแบบนี้อีกสองทีจนเข้ามาหมดทั้งลำของมัน โบนัสพลาดไปแล้ว ไอ้พีทเข้ามาอยู่ในตัวโบนัสแล้ว โบนัสดิ้นเฮือกสุดท้ายเพื่อให้มันหลุดไป แต่ไอ้พีทกลับกดข้อมือโบนัสลงที่เตียงและกระหน่ำแทงเข้ามาไม่นับ โบนัสร้องกรี๊ดด้วยความเจ็บมากกว่าเสียว น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย แต่เหมือนไอ้พีทจะตรงกันข้าม มันหลับตาพริ้มด้วยความพอใจเรือนร่างของโบนัส มันกระเด้าเต็มที่และรุนแรง แม้โบนัสไม่ได้ต้องการมัน แต่จากการสอดใส่...ธรรมชาติก็กระตุ้นให้โบนัสเสียวมากขึ้นเรื่อยๆ จนโบนัสเสร็จไปกับการกระทำอันป่าเถื่อนของไอ้พีท
“เห็นมั๊ยพี่ ผู้ชายผู้หญิงมันต้องสนุกกันแบบนี้ พี่ห่วงแต่พี่ป้อง แล้วได้อะไร..”
“ออกไป ไอ้พีท ออกไปนะ”
“ผมไปแน่พี่โบ รอผมเสร็จก่อนนะ มาพี่ทำกันต่อเหอะ...”
แล้วมันก็กดขาของโบนัสจนเข้ามาชนอกและสอดเข้ามาใหม่ มันตึงและเจ็บมากๆ แต่ไอ้พีทไม่เคยสนใจอยู่แล้ว มันกระเด้าต่ออย่างรุนแรง โบนัสทั้งจุกทั้งเจ็บ ร้องไห้น้ำตาไหล โบนัสไม่อยากเชื่อว่า ไอ้พีทจะกล้าล่วงเกินได้มากมายขนาดนี้ ตอนนี้ของมันกำลังทำโบนัสเต็มที่โดยไม่สนใจว่าโบนัสจะรู้สึกยังไง ไม่มีความปราณีใดๆ มือของมันก็บีบนมโบนัสรุนแรงจนเกินกว่าความเสียว เจ็บไปทั้งหน้าอก ไม่นานนักการเสียดสีต่อเนื่องก็ทำให้โบนัสเสร็จกะมันไปอีกครั้งนึง ไอ้พีทมันเร่งกระเด้าสอดใส่อย่างเร็วขึ้นไปอีกและมันก็กดของมันอัดแน่นเข้าตัวโบนัส และปล่อยน้ำร้อนเข้าตัวโบนัสอย่างรุนแรง โบนัสร้องไห้โฮ เมื่อรู้สึกได้ว่าน้ำของไอ้พีทไหลเข้ามาในตัวแล้ว โบนัสโดนไอ้พีทข่มขืนแล้วจริงๆ
“สุดยอดว่ะพี่โบ สุดยอดจริงๆ สมกะที่ผมรอคอย โหพี่...ดูดิ น้ำผมไหลออกมาจากของพี่อ่ะ สวยมากๆ เอ่ออ เดี๋ยวผมถ่ายรูปไว้หน่อย”
“เฮ้ย....อย่านะไม่เอา อย่า...”
แต่ช้าไปแล้ว ไอ้พีทถ่ายรูปตอนที่โบนัสเปลือยกาย และมีน้ำของมันไหลออกมาจากตรงนั้น
“พี่นอนพักเหอะ ผมกลับหละ พรุ่งนี้ค่อยมาสนุกกันใหม่นะพี่ ผมไปรอพี่ที่โรงอาหารนะ”
โบนัสร้องไห้รุนแรง ปกป้องจะรู้มั๊ยว่าไอ้พีทมันทำโบนัส ปกป้อง...ช่วยด้วย โบนัสลุกไม่ขึ้น ส่วนล่างเจ็บและปวดข้างใน นมโดนมือของไอ้พีทขยำจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด โบนัสคิดแค่ว่า เราเป็นอะไรไปเนี่ย ไอ้พีทมันถ่ายรูปไปด้วยจะทำไงดี...
......................................................
“เป็นไงพี่ เมื่อคืน หลับสบายเลยสิพี่”
ไอ้พีททักทายโบนัส แต่มันไม่หวัดดีโบนัสเหมือนก่อนหน้า ตอนนี้โบนัสเป็นของมันไปแล้ว
“นั่งข้างผมเลยพี่ ผมรักพี่นะ ชอบพี่มากๆ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”
“แก...ไอ้พีท ไปให้พ้น ยังเสือกมาเสนอหน้าอีก เดี๋ยวพี่จะบอกพี่ป้อง..”
ไอ้พีททำหน้ากวนตีน พร้อมยกมือถือขึ้นมา
“บอกได้เลยพี่ ถ้าต้องการหลักฐาน เดี๋ยวผมให้ด้วย โธ่ พี่โบนัส ผมบอกพี่กี่ทีแล้วว่า พี่ป้องมันฟันไอ้แปมไปแล้ว เดี๋ยวพี่คอยดู วันนี้ไอ้แปมต้องมากะพี่ป้อง”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ปกป้องก็เดินเข้ามาพร้อมกับแปมจริงๆ
.................................................
โบนัสพยายามหนีไอ้พีท แต่เหมือนมันไม่ยอมหนีไป โบนัสเข้าประชุมทีมรับน้องกับพี่แหวว มันก็รออยู่แม้ว่ากว่าจะเลิกก็เกือบสองทุ่มแล้ว ไอ้พีทยังคงนั่งรอ
“อ้าว..ไอ้โบนัส แล้วไอ้ป้องไปไหน ทำไมมันไม่มารับกลับบ้านวะ”
“พี่เพชร....พี่ป้องพาแปมกลับหอไปแล้วพี่...”
ไอ้พีทตอบแทนโบนัส
“พี่โบนัส ผมไปส่งแทนนะ ไปกินข้าวกันก่อนก็ได้”
.................................
โบนัสไม่มีความสุขในการกินข้าวกับไอ้พีทแม้แต่น้อย พยายามคิดว่าจะทำยังไงดีกับรูปที่ไอ้พีทมันถ่ายไว้...
“ไอ้พีท ทำไมต้องถ่ายรูปพี่ไว้ด้วย ลบออกเดี๋ยวนี้”
“อ้าวพี่...ลบทำไมอ่ะ... ไม่ต้องลบหรอก ผมไม่เอาไปลงเฟสบุ๊คหรอกพี่ ผมไว้ดูเวลาคิดถึงพี่โบนัสอ่ะ พี่สวยมากเลย ยิ่งพี่ไม่ใส่เสื้อนะ พี่สวยมาก นมพี่สวยจริงๆ”
โบนัสรู้สึกว่าโดนไอ้เด็กคนนี้คุกคามมากๆ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อมันไม่แยแสสนใจสิ่งที่โบนัสขอร้องแม้แต่น้อย
“อย่ามาพูดล่วงเกิน แกมันจะมากไปแล้ว เมื่อวานนี้ก็ฉวยโอกาสที่พี่เมา พี่ไม่ได้รักเธอไม่ได้ชอบเธอ พอเหอะ จบแค่นี้พอ ลบรูปพี่ออกไปด้วย”
“พี่พูดข้างเดียวเลย พี่คิดถึงผมหรือเปล่า ผมชอบพี่มากนะ ที่ผมทำไปเพราะผมชอบพี่...”
“แต่พี่ไม่ชอบ ไม่ต้องการ ไปให้พ้น”
โบนัสพูดเสร็จก็ลุกออกจากโต๊ะ ไอ้พีทจ่ายเงินและลุกตามออกมา โบนัสหมดหนทางจริงๆ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับรูปที่มันถ่ายไว้ได้ไง
“ผมไปส่งพี่นะ พี่อย่าเกลียดผมสิ”
“ส่งข้างล่างพอ”
“ไม่พี่...ส่งถึงที่เลย หากพี่เป็นไรไป ผมทำไงอ่ะ ผมไม่เหมือนคนอื่นนะพี่ ส่งแปลว่าต้องถึงห้องเลย”
“แต่ไม่ต้องการ เข้าใจมั๊ยพีท”
พอมาถึงคอนโด ไอ้พีทจอดรถ และมันก็เดินตามมา และตามจนถึงห้อง โบนัสไม่ยอมไขประตูเข้าไปเพราะรู้ว่าถ้ามันเข้ามาได้ มันต้องทำโบนัสอีกแน่นอน
“หากุญแจไม่เจอเหรอพี่ มาผมหาให้”
แล้วไอ้พีทก็ดึงกระเป๋าไปจากมือโบนัสและหยิบกุญแจไขเข้าห้องไป ทันทีที่เข้าห้อง มันดึงโบนัสไปกอดจูบ
“อย่านะ ไอ้พีท ไม่เอา ออกไปสิ...”
“พี่..อย่าทำเป็นไม่เคยเลย เมื่อวานเราก็อยู่ด้วยกันไปแล้วนะ”
“ไม่ ชั้นไม่ต้องการ พี่โฟกัสช่วยโบนัสด้วย ออกไปให้พ้น โอ๊ย อย่านะ อย่าดึงสิ”
ไอ้พีทไม่ฟังเสียงกระชากมือโบนัสเข้าห้องและมันกระชากเสื้อออกจากตัวโบนัส และผลักโบนัสลงที่นอนก่อนจะปลดกระดุมดึงกางเกงโบนัสลง โบนัสสู้ยิบตา ทั้งเตะทั้งถีบอย่างไม่นับ แต่เหมือนทำอะไรไอ้พีทไม่ได้ มันผลักโบนัสไปหัวเตียงก่อนลุกขึ้นและถอดกางเกงของมันออก จากนั้น มันก็เริ่มเข้ามากระชากผ้าห่มออกจากตัวโบนัส และแหกขาโบนัสออกก่อนจะสอดตัวเข้ามาในโบนัสโดยไม่สนใจว่าโบนัสพร้อมหรือไม่พร้อม ไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากเจ็บและหายใจไม่ออก มันกระแทกโดยไม่สนใจว่าโบนัสจะเป็นยังไง โบนัสน้ำตาไหลเมื่อตกเป็นของมันอีกทีโดยไม่ยินยอม มันทำจนโบนัสเจ็บมากๆ และหายใจไม่ทัน นานนักโบนัสก็หมดสติไป ไม่รับรู้อะไรอีก แต่เหมือนไอ้พีทจะปล่อยน้ำเข้ามาในตัวโบนัสอีกครั้ง แล้วมันก็นอนกอดโบนัส จนโบนัสรู้สึกตัว
“เป็นไงพี่ พี่ยอมผมเหอะ ผมรักพี่จริงๆ ผมไม่อยากทำแบบนี้ ผมรู้นะพี่ว่ามันเจ็บ พี่โบนัสน่ารักน่าถนอม ผมไม่อยากข่มขืนพี่แล้ว”
“ฮืออๆๆๆ ไม่เอา พี่ไม่ต้องการแบบนี้ พอเหอะพีท...กลับไปเหอะ อย่าทำพี่อีกเลย พี่ไหว้หละ พอกันแค่นี้นะ”
“อย่าเพิ่งสิพี่ วันนี้พี่เซ็กซี่มากๆนะ ผมล่ะโคตรชอบพี่เลย”
ไอ้พีมเริ่มจูบปากโบนัสอีกครั้งและเริ่มบีบนมรุนแรง โบนัสดิ้นรนหลบหนี แต่เหมือนจะสู้มันไม่ได้ ครั้งที่สองแรงต่อสู้ไอ้พีทยิ่งน้อยลงไปข้างในก็เจ็บระบม โบนัสดิ้นสู้อยู่ไม่นานก็หมดแรงและมันก็เสียบเข้าตัวโบนัสอีกครั้ง โบนัสโดนมันทำรุนแรงจนหมดสติไปอีกครั้ง และไอ้พีทก็กลับบ้านเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
...................................................
วันรุ่งขึ้น ไอ้พีทมารับโบนัส 9 โมง แต่โบนัสไม่ต้องการไปไหนแล้ว เจ็บปวดทั้งตัวทั้งใจ แต่ไอ้พีทมาอ้างว่าจะพาโบนัสไปเจอพ่อแม่เพื่อให้มาสู่ขอ เป็นเรื่องเป็นราว โบนัสก็ไม่ยอมไป ท้ายที่สุดมันก็เอารูปมาข่มขู่บังคับให้โบนัสไปกะมันในวันนั้น และเป็นอย่างที่โบนัสคาดหมาย คือมันก็ปลุกปล้ำโบนัสอีกครั้ง ที่บ้านของมันเอง ไม่มีพ่อแม่หรือใครสักคนอยู่บ้านเลย โบนัสโดนมันหลอกหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้หลังจากเสร็จไอ้พีทเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ โบนัสได้โอกาสเลยลุกขึ้นมาลบรูปทั้งหมดไม่ให้ไอ้พีทรู้ตัว ก่อนลบ...โบนัสเห็นว่ายังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่ไอ้พีททำแบบนี้ ไอ้นี่มันเลวเหลือเกิน
“พีท...ไปส่งพี่หน้าปากซอย พี่จะไปหาพี่เพชร...”
“ไปหาพี่เพชรทำไมพี่... ก่อนไปส่งผมถามพี่ก่อนดีกว่า พี่โบนัสครับ พี่เชื่อผมมั๊ยว่า...ไอ้แปมอยู่ในห้องพี่ป้อง”
“ไม่เชื่อ”
“ได้เลย งั้นไปกัน... ผมจะพาพี่ไปหอพี่ป้องก่อน พี่จะได้เชื่อผมสักที”
และโบนัสก็ไปถึงห้องและเห็นว่าแปมนอนที่ห้องป้องจริง และนอนอยู่บนเตียงของป้องด้วย ยังใช้ผ้าห่มป้องห่มตัวอยู่ ปกป้องคงชอบไอ้แปมไปแล้วแน่ๆ โบนัสร้องไห้ลงมา และเดินขึ้นรถของไอ้พีทไป
“พี่...ตัดใจจากพี่ป้องเหอะ ผมอ่ะ...รักพี่จริงๆ ผู้ชายเอาผู้หญิงมาอยู่ในห้องอ่ะ คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนะพี่...”
“ไม่ต้องยุ่ง พี่คิดเองเป็น ไม่ต้องมาสอน...”
ไอ้พีทยังคงถือวิสาสะเดินตามขึ้นมาคอนโดโบนัส มาถึงห้อง แต่วันนี้พี่โฟกัสอยู่
“เฮ้ย ไรวะ ใครอ่ะ ออกไป โบนัสร้องไห้ทำไมเนี่ย....ป้องไปไหน”
“หวัดดีครับพี่ ก็พี่ป้องไม่อยู่นี่หละครับ ผมถึงต้องพาพี่โบนัสมาส่ง”
“น้อง...ไม่ต้อง พอ. กลับไปได้แล้ว พี่ดูแลต่อเอง”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่โบนัสต้องการผมมากกว่า พี่ไปทำอะไรของพี่เถอะครับ”
แล้วไอ้พีทก็เอามือปัดป่ายไล่พี่โฟกัสออกไปก่อนที่จะพาโบนัสเข้าไปในห้อง มันมานั่งบนเตียงโอบกอดโบนัสเพื่อปลอบใจความผิดหวังจากป้อง แต่ไม่นานนักป้องก็เข้ามา มันเป็นครั้งที่ดีใจมากที่ได้เจอป้อง ถ้าป้องไม่มา...ก็คงพลาดกะไอ้พีทอีกครั้งแน่นอน แต่ว่า...เรารักป้องเหลือเกิน เห็นป้องแล้วสงสารมากๆ โบนัสทำผิดพลาดมากเกินไปแล้ว ขอเวลาโบนัสกลับไปคิดก่อนนะ
“ป้อง เราเลิกกันเหอะ....”
.....................................................................
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นไม่นาน....
“โบนัส นี่พี่แหววเองนะ พี่ขอคุยอะไรหน่อยสิ”
“สวัสดีค่ะพี่ ได้ค่ะ ให้โบนัสไปหาพี่ที่ไหน”
“มาร้านกาแฟใต้ตึกนะ พี่กะพี่โบ้รออยู่ มีเรื่องอยากคุย ไม่ต้องให้ป้องมานะ”
โบนัสมาถึงร้านในอีก 10 นาทีต่อมาหลังจากยกมือไหว้พี่แหววและพี่โบ้ พี่รหัสของป้องแล้ว...
“ได้ข่าวไอ้พีท ปี 1 มันเหี้ยกะน้องเหรอ ใช่มั๊ย ข่าวลือกระฉ่อนมากๆ”
“จริงคะหนูโบนัส ความจริงพี่โบ้ปี 6 ไม่อยากมายุ่งแล้ว แต่เรื่องพวกเธอสองคนเนี่ย พี่ๆ ปี 6 เม้าท์กันกระจายค่ะ ไหนเล่าซิ ว่าเรื่องราวมันเป็นไง”
โบนัสเล่าเรื่องราวตั้งแต่วันเริ่มรับน้องให้พี่ทั้งสองคนฟัง พี่โบ้โมโหมากๆ และบอกว่าดีแล้วที่โบนัสลบรูปออกไป พี่โบ้บอกว่าเป็นแค่ปี 1 ยังซ่ามากมายขนาดนี้ ต้องมีสั่งสอนด้วยวิธีเดียวกัน พี่โบ้และพี่แหววก็พูดคุยอีกหลายเรื่อง ยังบอกด้วยว่าปกป้องมันเศร้ามากๆหลังจากโบนัสเทมันไป พี่สองคนบอกโบนัสว่าให้ทำตัวตามปกติ ที่เหลือพี่จัดการไอ้พีทเอง รับรองมันจะไม่มายุ่งกะโบนัสอีกเลย และเมื่อมียุทธการปราบมาร โบนัสได้เห็นธาตุแท้ว่า ไอ้พีทคือพวกฟันแล้วทิ้ง ไม่ได้รักไม่สนใจ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นและหันไปหาคนใหม่เรื่อยๆ โบนัสเจ็บใจมากที่พลาดพลั้งกะมันไป
.......................................................
“เออ มึงเลิกร้องไห้ก่อนมั๊ย กูอุตส่าห์มานอนเป็นเพื่อนนะไอ้โบ คุยเลยอยากคุยไรเล่ามา”
“อืมม์ โบนัสเสียใจอ่ะเพชร ไม่น่าเกิดขึ้นกะเราและปกป้องเลย”
“แฟนแกอ่ะ ไอ้ป้องอ่ะ ก็เป็นมนุษย์ประหลาด แกต้องเข้าใจมันนะ ชักช้า..งี่เง่า..ทึ่ม ตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว แต่แกเชื่อใจมันได้อย่างนึง มันซื่อมากๆและมันรักแกจริงๆ เรื่องเมื่อตอนสมัยยุ่งกะกูอ่ะ เอ่อ..ก็ต้องขอโทษแกนะ แต่จะบอกให้มันหนักแน่นมาก มันรักแกจริงๆ ปีแล้วชั้นก็งี่เง่านะ ชั้นชอบมัน ชอบไอ้ป้อง เกิดอยากจะแย่งแกมา แต่แกรู้ไรมั๊ย แม่งไม่สนใจไรเลย ชั้นลองใจมันดูบอกมันว่าท้อง มันพูดหน้าตาเฉยว่าแต่งงานกะเพชรได้ แต่มันรักโบนัส ไอ้ห่าเอ๊ย แม่งได้ไงวะ คือมันไม่เปลี่ยนใจเลยอ่ะ ชั้นล่ะยอมมันเลย.. แล้วเนี่ย ชั้นช่วยพี่โบ้เต็มที่นะ เพราะว่าเห็นแก่ความรักของมันกะแก”
โบนัสเอาทิชชูซับน้ำตาหยดสุดท้าย อารมณ์ดีขึ้น
“ส่วนไอ้เรื่องแปมอ่ะ มันซื่อบื้อไปหน่อย ชั้นยืนยันว่า มันไม่มีอะไรกะไอ้แปมแน่ๆ แต่ไอ้ป้องมันซื่อบื้อ ชั้นว่ามันก็หลายเรื่อง ป้องมันคงไม่ค่อยมีตังด้วย เลยไม่รู้จะช่วยเรื่องห้องไอ้แปมมันยังไง ไอ้แปมมันจนมากๆ น้องมีเงินมาที่กรุงเทพพันเดียว มันยังยืมตังค์ชั้นสองพันเลย เพื่อไปให้ค่าหอ แล้วเหมือนว่าบ้านไอ้แปมมันไม่มีเงินซื้อพวกเสื้อผ้า ชุดนิสิต มันเลยให้ไอ้แปมไปนอนห้องมันไปก่อนระหว่างรอหอในเพื่อประหยัดค่าห้อง จะได้เอาเงินไปซื้อของอย่างอื่น แกดูสิ...หากมันมีไรกันเป็นแฟนกัน ป่านนี้มันต้องไปไหนมาไหนเป็นแฟนแล้ว ตอนนี้ไอ้แปมก็เดินกะเพื่อนๆมัน ปล่อยไอ้ป้องเป็นหมาหงอยคนเดียว นั่งคิดถึงแกคนเดียวทุกวัน”
“แล้วโมโนล่ะ”
“โอ๊ย ถ้าแกจะหึงอ่ะนะ หึงชั้นเหอะ 55555 ไอ้โมโนน่ะเหรอ...แทบจะไม่เกี่ยวเลยมั๊ง ตอนนี้ไอ้โบ๊ต...น้องรหัสไอ้ป้องจีบอยู่ ไม่เกี่ยวหรอก แล้วน้องมันย้ายไปเรียนศาลายาแล้ว อย่าไปหึงมันเลย ก็แค่น้องจังหวัดของไอ้ป้องมัน จะว่าไปนะโบนัส ไอ้ป้องมันก็ซื่อแหละ แกดันบอกมันไปว่าขอเวลา มันก็เลยให้เวลาแกไปเลย แต่ชั้นว่านะ...มันคงอยากมาคุยกะแกมากๆ แต่เข้าใจว่าไอ้ป้องมันจะรอตามแกบอก...จนกว่าแกจะสบายใจแล้วไปคุยกะมันแหละ ก็บอกแล้ว มันทึ่ม... แกอย่าไปเปรียบกะผู้ชายคนอื่น ที่ชอบเข้ามางอนง้อสาวๆสิ ไอ้ป้องอ่ะ มันรู้จักแกคนแรกก็รักแกเลยนะ เล่ห์เหลี่ยมไม่มีหรอก สมัยเรียนไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ทึ่มจะตาย น่าโบนัส ชั้นว่า...แกกลับไปคืนดีกะมันเหอะ มันรักแกเสมอนะ”
“แต่มันรู้เรื่องพีทอ่ะ”
“รู้แล้วไง แกถามมันแล้วเหรอ... สิ่งที่มันไม่รู้คือแกไม่ได้ชอบไอ้พีท แกโดนมันข่มขืน แกบอกมันสิ ไม่เคยอยากยุ่งกะไอ้พีท ไม่เล่นด้วย ชั้นว่าไอ้ป้องมันไม่ต้องการไรเลยนะแก ขอแกไปคุยกะมันนะ มันก็โอเคแล้ว ไม่สนใจเรื่องอื่นหรอก”
..................................................
แม้ปีแล้วโบนัสกะป้องจะมีเรื่องวุ่นวายกะเพชร แต่คราวนี้ไอ้เพชรมาพูดให้ปกป้อง โบนัสสงสัยคิดมากไป ป้องเป็นคนดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ป้องตามใจโบนัสมาตลอด แม้จะขอเวลาคิดทบทวน ป้องก็พาซื่อไม่มาหาโบนัสด้วย ยอมให้เวลาโบนัสคิดทบทวนเท่าที่โบนัสต้องการ โบนัสนึกในใจ...หากไม่กลับไปหาป้องอีก ป้องก็คงไม่มาหาโบนัสแน่นอน... เราคงรอกันไปรอกันมาตลอดกาล มีแฟนเป็นคนซื่อมากๆ ก็คงเป็นแบบนี้แหละ...
โบนัสตัดสินใจที่จะเล่าทุกเรื่องให้ปกป้องฟังในวันเกิดของป้อง และพร้อมที่จะรับผลที่ตามมาทุกอย่าง แต่เหมือนป้องไม่มีความโกรธหรือรังเกียจโบนัสเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้สินะ ปกป้องแค่ขอให้ลืมเรื่องระหว่างป้องกะเพชร และเรื่องโบนัสกะพีทไป ทุกคนก็มีผิดพลาดได้ หากใจยังรักกันก็เริ่มกันใหม่ได้
โบนัสรู้แล้วและเข้าใจในตัวป้องแล้ว และป้องก็เข้าใจในโบนัสแล้วเหมือนกัน
....................................................................
หลายวันต่อมา
“โหลๆ จ้า... พี่โบ้นะคะโบนัส ทำไรอยู่ เป็นไง..วันนั้นฉลองวันเกิดถึงเช้ามั๊ยจ้ะ.... 55555 นี่....พี่จะบอกอะไรให้นะ เมื่อวันเกิดป้องอ่ะ ไอ้พีทเข้าโรงบาลจริงๆนะ แต่พี่โบ้ไม่ได้บอกพวกเราสองคน มันจะเสียฤกษ์ค่ะ แล้วพอดีเข้าทางพี่เลย พี่กำลังหาวิธีให้น้องสองคนออกมาจากห้องก่อน เลยยืมชื่อมันแล้วให้พี่ดาวโทรไปเลยค่ะ เรื่องมันงี้นะ น่าจะซ้าก หกโมงอ่ะรถพยาบาลเอาไอ้พีทมาส่งค่ะ เลือดอาบ สลบอยู่ พี่วิ่งเข้าไป อ๊าว...ตายห่า นังมารของกูนี่หว่า แล้วพี่ก็รับเคสค่า ก็หนักตามที่พี่บอกวันนั้นเลย แขนหัก แล้วก็โดนกรีดแขนยาวมากๆ ไม่นับรอยกระทืบเต็มเสื้อนะคะ แล้วก็สลบไปตอนที่มาถึงพี่ค่า พี่แอบไปสืบต้นสายปลายเหตุจากรถพยาบาล เค้าว่าไปรับมาจากคณะบัญชี พี่เลยตามเรื่องค่ะ...ถามเพื่อนพี่ที่เรียนโทบัญชีเลยได้ความมางี้ค่ะ คืออีแฟนมันอ่ะ เป็นลูกเจ้าพ่อ แล้วเกิดไปเปิดมือถืออีพีทแล้วเจอว่ามีรูปสาวๆคนอื่นอยู่ในมือถือมัน อีแฟนน้องเชี่ยพีทมันเลยโกรธมาก ขอเลิกอีพีทไปค่ะ แต่ไอ้พีทคงไม่ยอมค่ะ ไปฉุดกระชากลากถูและเผลอไปตบแฟนเข้า เท่านั้นแหละ...คนขับรถกะบอดี้การ์ดของคุณแฟนก็เลยเข้ามาจัดหนักค่ะ”
“โห พี่โบ้...โบนัสไม่รู้หรอก เรียนฝั่งนี้ แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงมันเลยนะ”
“พี่ว่าเบานะคะ เคสนี้ ถึงยิงกันตายมีแยะค่ะ แต่เอาหละ นับว่ามันโชคดีนะคะ ก็ไม่มีไรเจ็บช้ำสมองขี้เลื่อยของมันหรอกค่ะ เจ็บตัวกะมีแผลเป็นก็น่าจะพอแล้ว.. เอาหละ พี่โทรมาเล่าเฉยๆค่ะ อย่าไปเป็นอารมณ์มากนะ มันคงเลิกวอแวกะน้องโบนัสแล้วหละ ดูแลน้องป้องของพี่ด้วยหละ อ้อ.. พี่ยังไม่แชร์รูปมันหรอกค่ะ... แล้วถ้าโบนัสอยากได้เบอร์แฟนไอ้พีทนะ บอกพี่นะคะ หามาให้เลยค่ะ แต่พี่ว่า แค่นี้..มันน่าจะหยุดได้แล้วนะ พี่ไปก่อนนะ คนไข้มาแล้ว บ๊ายบายค่า”
………………………………………………….
อีกหลายเดือนต่อมา... โมโนเดินเข้ามาหาป้องที่คณะ
“สวัสดีค่ะ พี่ป้องและพี่โบนัส”
“อ้าว โมโน มาก็ไม่บอก เป็นไงมั่ง มาหาไอ้โบ๊ตเหรอ ไอ้โบ๊ตเรียนฝั่งโน้นดิ”
“ไม่ใช่ค่ะ โมโนมาหาพี่ป้องค่ะ มีเรื่องอยากปรึกษาพี่ป้องค่ะ.....”
จบภาคสองแบบบริบูรณ์ จริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น