ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 94 “อย่าหวั่นไหว!? ...นี่ผู้ชายนะ(โว้ย)!!!!”
“มาช้าจริง!!!”
“รออีกแป็บนึงจ้า~~”
“แต่นี่มันเกือบชั่วโมงแล้วนะ”
“แหม~~...ทีรอฝนแต่งตัวไม่เห็นจะบ่นแบบนี้เลย”
“ก็เธอเป็นผู้หญิงฉันเข้าใจแต่นี่มัน...”
“หืม?”
“ทำไมฉันจะต้องเป็นฝ่ายมารอผู้ชายด้วย?...เดทบ้าเดทบออะไรกัน?”
“เพราะบอลไปท้าน้านีย์เองนิ”
“โธ่เอ้ย!!...เรื่องเล็กแค่นี้”
“เอาน่า--...สนุกออก”
“สนุกตรงไหน?...ให้ฉันมารอผู้ชายแต่งหญิงใครรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
“อ๋า!!...จะไปไหนน่ะ?”
“ฉันจะกลับแล้ว...ไร้สาระ!!!”
“ฮื่อ~~...ขืนกลับไปตอนนี้สิได้โดนน้านีย์อัดยับ
แหงๆ...โอ้!...เจ๊โทรมาละ”
“เชอะ!!...ก็แค่แพ้พนันหรอกน่า”
“มาถึงแล้วเหรอ?...อื้อ!!...บอลรออยู่ตรงทางเข้าทิศเหนือค่ะ”
(ถ้าเป็นสาวๆจะไม่ว่าไม่บ่นสักนิดแต่ครั้งนี้มัน...ฮึ่ย~~...แค่คิดก็ขนลุกเกรียวแล้วโว้ย!!!)
“เค้าไปก่อนนะตัวเอง”
“อ้าว!?...อยู่ด้วยกันซี่~~”
“เดทที่ไหนเขามีคนอื่นอยู่เป็นก้างขวางคอจ๊ะ?”
“บ้าสิ!...เดทที่เธอว่านี่มันผู้ชายกับผู้ชาย...ฉันทำใจไม่ได้!!!”
“เหอะน่ะ!...วันนี้ตัวเองก็มองพี่เอ้เป็นผู้หญิงล่ะกันเนอะ”
“ให้ฉันไปตายซะจะดีกว่า”
“มาแล้ว!!...เค้าไปล่ะ”
“เฮ่ยเดี๋ยว!!...ยัยผี--...ยัยผี!!!”
...วิ่งตัวปลิวไปโน่น...กรรม~~...ไม่น่าปากพล่อยเล้ย!!...ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากเมื่อเย็นวานที่อานีย์มาพักที่บ้านของผมและในเวลาอาหารเย็นนั่นเอง...
(“หลานบอลคิดว่าเอ้”
“ครับ?”
“แต่งเป็นสตรีแล้วมิงดงามดังในโทรทัศน์”
“เปล่าครับ...ในทีวีนั่นคือการประกวดมิสทิฟฟานี่”
“ทิฟ?”
“ผู้ชายที่แปลงเพศแล้วน่ะค่ะ”
“จากนั้นก็เอามาประกวดกัน”
“นั่นคือผู้ชายหรือ?”
“ใช่จ้ะ”
“เมื่อกี้ผมพูดว่าถ้าให้ผมหรือพี่เอ้แต่งตัวเป็นแบบในทีวีคงจะดูไม่จืดเลย”
“........................................................”
“!?”
(อานีย์จ้องหน้าเราทำไมนี่?)
“หลานบอลจะหมายถึงว่าลูกเอ้สู้ผู้ชายเหล่านั้นมิได้อย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ”
“มิใช่อะไรกัน?”
“ผมแค่พูดเรื่องจริงครับเพราะอย่างผมกับพี่เอ้ที่เป็นผู้ชายกล้ามเป็นมัด...ขืนไปแต่งชุดผู้หญิงยัดฟองน้ำเป็นนมต้องถูกหัวเราะเยาะแหงๆ”
“ถูกหัวเราะเยาะอะไร!!”
“อึ๋ย!?”
“ท่าจะไม่ดีแล้วสิเจ๊”
“ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริงๆ...อีตาบ้านี่”
“ย่อมได้...เช่นนั้นก็มาพิสูจน์ให้รู้กัน”
(พิสูจน์?)
“ลูกเอ้”
“ขอรับ”
“พรุ่งนี้ลูกจงแต่งกายเป็นสตรี”
“ทะ...ท่านแม่!!!”
“!!”
“!?”
...ผมแทบจะสำลักข้าวออกมากลางวงทันทีที่ได้ยินอานีย์สั่งลูกชายตัวเอง...เฮ้ยๆๆ...เมื่อกี้ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยว่าน้องสาวฝาแฝดของอานิภาสั่งให้พี่เอ้แต่งตัวเป็น “ผู้หญิง” ...แล้วพอมองหน้าพี่แคทกับฝนซึ่งต่างก็อึ้งไปตามๆกัน...
(แสดงว่าเราไม่หูฝาด)
“หมายความว่าอย่างไรขอรับ?...ให้กระผมแต่งกายเป็นผู้หญิง”
“ข้องใจอะไร?”
“เอ่อ--”
“อาครับ...ทำไมถึงให้พี่เอ้?...”
“เพราะหลานบอลดูแคลนเอ้อย่างไรล่ะ”
“โอ้โห!!...นั่นผมแค่พูดเล่นๆ”
“เรื่องอย่างนี้เอามาล้อเล่นกันได้รึ?”
(ไม่เข้าใจ!!...ทำไมอานีย์ถึงได้มีสีหน้าจริงจังนัก?)
“พอดีเลย...ถือเป็นการฝึกไปในตัวด้วย”
“ฝึกหรือคะ?”
“หมายความว่าไงจ๊ะน้า?”
“การปลอมตนก็เป็นวิธีที่จะช่วยในการแทรกซึมหรือหลบหนีซึ่งมิควรมองข้ามไป...ลูกเอ้ก็เข้าใจใช่ไหม?”
“ขอรับ”
...พี่เอ้เนี่ยนะจะแต่งหญิง?...น่าขำชะมัดยาดเลยวุ้ย!!!...ต่อให้เขาหน้าเหมือนพี่แคทแต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย...หึๆ...คงดูไม่จืดแน่นอน...อานีย์คิดอะไรของเขาถึงสั่งให้ลูกชายทำแบบในทีวี...
(เดี๋ยวซิ!!...คงไม่ใช่ว่าพี่เอ้ต้องแต่งหน้าทาปากด้วยนะนั่น?)
“วะ!!!...ฮะๆๆๆๆ”
“?”
“หลานบอล...มีอะไรน่าขัน?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“บอล!!”
“ตัวเองล่ะก็~~”
“เอิ๊บ!!!...อือ.--..ไม่...ไม่มีอะไรครับ”
“พรุ่งนี้แปดโมงเช้า...หลานบอลพาลูกเอ้ไปเที่ยวข้างนอกด้วย...จะไปที่ใดก็ได้”
“หะ...หา?”
“อุ๊ย!”
“ไปเที่ยวนี่คือ...เดทหรือคะ?”
“ใช่”
“อาครับ...ผมไม่ตลกนะครับ”
“อาก็มิได้ตลกเช่นกัน...ลูกเอ้...เรื่องชุดแม่จะจัดการให้เอง”
“ขอรับ”
“ให้...ให้ผมพาผู้ชาย...พี่เอ้ไปออกเดท...ไม่เอาหรอกครับ!!!”
“นี่เป็นคำสั่ง!!...เพื่อจะพิสูจน์อย่างไรล่ะว่าหลานบอลมิได้คิดเป็นอื่น...มิกล้ารับคำท้าของอาหรือ?”
“คำท้า?”
“พนันกันว่าลูกเอ้จะทำให้หลานบอลพึงพอใจได้หรือเปล่าด้วยการให้ออกไปเดะ...เอ่อ--”
“เดทค่ะน้า”
“นั่นล่ะ...ออกไปด้วยกันหนึ่งวันแลพลบค่ำค่อยกลับมา”
(ไปๆมาๆกลายเป็นการพนันกันได้ยังไงหว่า?)
“แล้วผู้ใดจะตัดสินหรือขอรับท่านแม่?”
“มิต้องกังวล...แม่จะหาผู้ที่เหมาะสมต่อการนี้ไว้เอง”
(ขนาดนั้นเชียวเรอะ?)
“ลูกเอ้จะมีเสน่ห์หรือไม่มาพิสูจน์กัน”
“ผมไม่ได้บอกเลยสักคำนะครับว่าพี่เอ้ไม่มีเสน่ห์”
“น่าสนุกจังเลย!!...งั้นเรื่องชุดให้เป็นหน้าที่ของฝนเองค่า~~”
“ยัยผี!?”
“บรี้~~”
(นึกไงไปเห็นดีเห็นงามกับเขา?)
“คอยดูนะ--...เค้าจะเลือกเสื้อผ้าให้พี่เอ้ใส่จนตัวเองต้องอ้าตาค้างเชียวละเอ้อ!!”
“มิต้องขนาดนั้นหรอกขอรับน้องนางหยาดฝน”
“เธอนี่ชอบก่อเรื่องยุ่ง...ส่วนพี่จะช่วยเรื่องเครื่องสำอางให้เอ้เองจ้ะ”
“พี่แคท!!”
(นี่ก็พลอยเห็นดีไปด้วยอีกคนงั้นเรอะ?)
“เพราะน้องบอลเลยนะขอรับ”
“ทำไมมาโทษผมล่ะ?...ใช่ๆๆ...ถ้าผมชนะแล้วอาจะว่ายังไงครับ?”
“หมายถึง?”
“ก็พี่เอ้ทำให้ผมพอใจไม่ได้ไงครับ”
“...จะบอกภายหลัง”
“อ้าว?”)
“ให้ตายสิ!...คลุมเครือจริงๆ...เราแพ้ก็ไม่บอกว่าต้องทำอะไรกับเกิดเราชนะก็ไม่พูดว่าจะให้อะไรด้วยอีก...เฮ้อ~~”
...นี่ก็จะรอดูว่าพี่เอ้แต่งตัวชุดอะไรมาพบผม?...ถ้าแต่งหน้าหนาทาปากแดงแจ๊ดนุ่งกระโปรงโชว์ขนหน้าแข้งแบบพวกกะเทยควายจะรีบกลับบ้านทันทีเชียว...อ้อ!...ถ่ายรูปไว้ให้เพื่อนๆดูด้วยท่าจะดี...
“คิดได้ไงให้ผู้ชายมีกล้ามอกกล้ามแขนแต่งหญิง?...ทุเรศจะตายชัก!!...เฮอะ!...อย่างหมอนั่นน่ะเรอะจะทำให้เราหวั่นไหวได้?...อยากดูเหมือนกันว่าถ้าแต่งหญิงแล้วจะน่าแหวะขนาดไหน?”
“ขออภัยที่ให้รอนานเจ้าค่ะ”
“........................................................”
“........................................................”
(ว้าว~~...ผู้...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย?...สวย...สวยสุดยอดไปเลย!!!!)
“........................................................”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ?”
(ทะ...ทักเรางั้นเหรอ?...เอ้ย!!...จริงหรือเปล่า?...ผู้หญิงสวยหยาดฟ้ามาดินขนาดนี้เป็นฝ่ายเข้ามาทักเราก่อน!!!!)
“น้องนางหยาดฝนนี่นะเลือกชุดนี้มาให้พี่...คะยั้นคะยอว่าให้ใส่ให้ได้”
“เอ๊ะ?...ฝน”
“เจ้าค่ะ”
“มะ...หมายความว่าคุณ?”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณก็แต่งหน้าให้อย่างสุดฝีมือเลย...ฮิๆ...ทำให้เสียเวลาไปเยอะกว่าที่คิด”
“คือ..”.
“เจ้าคะ”
“พี่...เอ้เหรอ?”
“อะไรเจ้าคะ?...จำพี่มิได้ซะแล้วหรือ?”
(เสียง...เสียงเปลี่ยนนี่นา)
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?...พี่พอจะสู้กับมิสทิฟฟานี่ได้หรือเปล่า?”
“โอ้โฮ!!!...สวย...สวยสุดๆเลยครับ!!!!...ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่าพี่เอ้จะสวยขนาดนี้”
“หวา~~...ได้ยินเช่นนี้พี่ดีใจจังเลยเจ้าค่ะ”
“แฮะๆๆ...อื๋อ?...โอ๊~~...ไม่ใช่!!...ไม่ใช่แบบนี้!!!...นี่เราพูดอะไรออกไปวะ?”
(ไปชมว่าสวยทำไมเล่า!?...ไอ้หมอนี่มันเป็นผู้ชายนะโว้ย!!!!...อุ!!...อะไรกันนี่?...พอแต่งหน้าทาปากแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับแสดงกิริยาจริตจะก้านเหมือนผู้หญิงฉิบหา-...สวมเสื้อกล้ามไว้ข้างในแล้วมีเสื้อคลุมอีกชั้น...นะ...หน้าอกนั่นต้องยัดฟองน้ำชัวร์...อู๊ย~~...ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า...ขาขาวสวยเหลือเกิน--...ว๊าก!!!...ทำไมมันดูเหมือนขาของผู้หญิงแบบนั้นแถมขนหน้าแข้งอะไรก็ไม่มีสักเส้นเดียว...โอ๊ยแม่เจ้า!!!!
..............................................................................................................................................
“ว้ายตาเถรตกใต้ถุน!!!”
“!?”
“เรื่องมันส์ๆแบบนี้ทำไมถึงเพิ่งมาบอกพี่เล่า?...เออไปแน่ๆ...พี่จะไปดูด้วย!!”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ยัยม่อนแต่งตัวเร็วเข้า!!”
“เอ๋?”
“เรารีบไปดูน้องเอ้เดทกับไอ้เคี่ยมกัน”
“เดท!!...ท่านพี่สุริยาวรรณกับ...เอกคเชนทร์น่ะหรือเจ้าคะ?”
“ช่าย~~”
“เหตุใดจึงได้เกิดเรื่องพิลึกเช่นนี้ได้?”
“ฮึๆๆๆ...เพราะงั้นถึงยอมพลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวงไงล่ะจ๊ะ...อีกอย่างได้เห็นน้องเอ้แต่งหญิงเป็นอาหารตา...งานนี้ได้กำไรเนื้อๆ...โว้~~...ไม่ได้เห็นมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
“....................................................”
.............................................................................................................................................................
“ท่องไว้...เจ้านั่นเป็นผู้ชาย...ผู้ชายๆๆๆ”
“...............................................”
“ชานมหวานน้อยครับ”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ...รู้ได้อย่างไรนะว่าพี่ชอบดื่มชานมใส่น้ำตาลเล็กน้อย?”
“อ๋อ!...พี่แคทบอกไว้น่ะ...ครับ”
(อ๊าก!!!...เมื่อกี้เราเผลอปล่อยไหลตามใจพี่เอ้...แค่เขาขอให้ซื้อเครื่องดื่มแก้กระหายก็รีบแจ้นไปซื้อมาให้ทันทีแล้วยังเป็นไปตามที่พี่แคทพูดไว้อีกต่างหาก)
“แล้วน้องบอลมิอยากดื่มอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ไม่!!”
“พูดมิสุภาพเลยเจ้าค่ะ”
“พี่นั่นแหละหยุดพูดแบบผู้หญิงซะทีครับ...ผมรู้สึกปั่นป่วนในท้อง”
(จะว่าตรงๆคืออยากอ้วกก็ยังไว้หน้ากัน)
“พี่จะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่ที่วันนี้ต้องกระทำตนเป็นสตรี”
“ทุกอย่าง?”
“ใช่จ้ะ”
“โอ้!!”
“?”
“อย่าบอกนะครับว่าแม้กระทั่ง...ชุดชั้นใน...พี่ก็เอาของผู้หญิงมาใส่?”
“พี่มิขอตอบนะเจ้าคะเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว”
“ผู้ชายด้วยกันไม่เห็นต้องปิดบัง”
“แต่ขณะนี้พี่เป็นผู้หญิงเจ้าค่ะ”
(ยี้!!...โรคจิตนี่หว่า)
...เฮอะ!...ยอมรับว่าผิดความคาดหมายเพราะพี่เอ้ตอนแต่งหญิงก็ไม่เลวทีเดียวแต่ความจริงที่ว่าเขาเป็น “ชาย” จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปจากหัวสมองของผม!!!...
(เนื่องจากพี่เอ้ผมขาวจึงใส่วิกผมสีดำเพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายตา...อืม...จะบอกว่าเป็นพี่แคทเวอร์ชั่นผมสั้นก็พอกล้อมแหล้มได้)
“วันนี้เราต้องเดทกันจนค่ำ...น้องบอลจะพาพี่ไปที่ไหนบ้างเจ้าคะ?”
“เดทอะไร?...พี่อย่าใช้คำนี้!!”
“ดุจัง~~”
(ถ้ามากับผู้หญิงก็ว่าไปอย่างเฟ้ย!!)
“จะใจดีกับพี่สักวันมิได้หรือเจ้าคะ?”
“ผมใจดีกับสาวๆครับ”
“ฮิ!...ก็นี่ไงเจ้าคะ”
“พี่ไม่ใช่...ปัทโธ่!!!”
“นั่น...ทะเลาะกันหรือไง?”
“ผู้หญิงสวยว่ะ...สุดยอดเลย”
“แต่ผู้ชายปากจัดเนอะ...ได้ยินแต่เมื่อกี้ล่ะ”
“ถือว่าหน้าตาดีสิท่า?”
(อึย~~)
“พี่เอ้...ผมจะพาไปดูหนัง...โอเคใช่มั้ย?”
“จะที่ไหนก็ได้เจ้าค่ะ”
“เอ้ย...แล้วพี่...”
“?”
“จะควงแขนผมทำไม?”
(ผู้ชายสองคนควงแขนกัน...ขนลุกฉิบ!!)
“ให้ผู้อื่นเห็นว่าเราเป็นคู่กันสิเจ้าคะ”
“พะ...พูดบ้าอะไรเนี่ย?”
“พี่ขอเตือนนะว่าเวลานี้มีผู้สังเกตเราทั้งสองอยู่”
“ฝนกับพี่แคท?”
“มิใช่ดอกแต่เป็นผู้ที่ท่านแม่ส่งมา...น้องบอลอยากจะแพ้พนันตั้งแต่เริ่มหรือเจ้าคะ?”
“...................................................”
“พี่ถูกกำชับว่าให้ปฏิบัติตนเป็นสตรีซึ่งมิใช่เพียงสวมใส่เครื่องแต่งกายเท่านั้นแต่การพูดจากิริยาท่าทางก็ต้องสมกันด้วย”
“แล้วต้องทำยังไง?...บอกไว้ก่อนครับว่าผมจะไม่มีวันพึงพอใจในตัวพี่แน่!!”
“มิพึงพอใจก็มิต้องพึงพอใจ...”
“................................................”
“แต่วันนี้น้องบอลสมควรจะประพฤติตนเป็นสุภาพบุรุษแลให้เกียรติพี่ในฐานะสุภาพสตรี...เข้าใจหรือเปล่าเจ้าคะ?”
(ฮึ่ย!!!)
“...............................................”
“เข้า...เข้าใจแล้วน่า--...หยุดเกาะแขนผมได้แล้ว”
“แหม~~...มิเห็นต้องเขิน”
“ไม่ใช่!”
...เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่คือพี่เอ้ที่ผมรู้จัก...มาดชายหนุ่มอันองอาจสุขุมเงียบขรึมหายไปไหนหมดสิ้นโดยที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้านี่คือ “หญิงสาว” วัยรุ่นที่เต็มเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวาและไม่ดูเหมือนเป็นการเสแสร้งแกล้งทำสักนิด!?...
(หรือว่าเคยทำแบบนี้มาก่อน?...หวา~~)
“เอ--...จะดูเรื่องอะไรดีน๊า?”
“นี่ไงครับ”
“มิเอา!!...พาผู้หญิงมาดูหนังสงคราม...คิดอะไรกันแน่เจ้าคะ?”
“เฮ่!...ก็พี่ไม่ใช่”
“หืม?”
(โธ่!!...เหมือนเขาถือไพ่เหนือกว่าเรายังไงไม่รู้)
“เอาล่ะๆๆ...พี่จะดูเรื่องอะไร?”
“นี่”
“วัยสาวว้าวุ่นแรกพบรัก...พะ...พี่เอ้!?”
“พี่ตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ”
(แล้วเราก็ต้องเป็นคนไปซื้อตั๋วหนัง...ให้ตายสิ--...อื๋อ?)
“ดูท่า...รองเท้าจะหลวมไปนิด...เดินเร็วมิได้เลย”
...จังหวะที่พี่เอ้ย่อตัวจัดรองเท้าให้เข้าที่ตาผมได้เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในกระโปรงสั้น...แม้จะเพียงชั่วพริบตาแต่ก็รู้ว่าวันนี้พี่เอ้ใส่กางเกงชั้นในสีชมพูอ่อน...เฮ่ยๆๆๆๆๆๆๆ...กางเกงในผู้ชายมันมีสีชมพูด้วยเหรอผมไม่เคยพบไม่เคยเห็น!?...
(รึจะเป็นกางเกงในผู้หญิง?...ไอ้บ้านี่มันแอบจิตได้ถึงขนาดนี้จริงๆเรอะ!?)
“เราเข้าไปนั่งในโรงเลยดีไหม?”
“อยู่ข้างนอกก่อนดีกว่าครับ...ผมไม่ชอบเข้าไปที่มืดนานๆ”
“พิลึกคนจัง?”
(นายนั่นแหละที่พิลึก!!!)
“...................................................”
(ถ้ารีบเข้าไปนั่งก็จะมองไม่ชัดน่ะสิว่าแท้จริงแล้วเขานุ่งกางเกงในของผู้ชายหรือของผู้หญิง)
“...................................................”
(อืม...พอจะมองเห็นขอบ)
“..................................................”
(แต่คิดไปคิดมาก็น่าอดสูวุ้ยที่ต้องมาเหลือบตาคอยแอบดูผู้ชายในคราบผู้หญิงแบบนี้!!)
“..................................................”
“พี่ไปห้องน้ำก่อนนะเจ้าคะ”
“อือ--”
“..................................................”
“!!!!”
(ในที่สุดก็เห็น...เห็นขอบกางเกงในจนได้ซึ่งเหมือนกับของผู้หญิงเลยแถมตัวนิดเดียวเองด้วย...แบบนี้มันชักจะเกินไปแล้ว!!!!)
................................................................................................................................................
“น้องอ้อใช่ไหมจ๊ะ?”
“ก็นึกอยู่เจ้าค่ะว่าท่านพี่ศรเพทายกับน้องนางศรมุกดาจะต้องมา”
“...................................................”
“ฝนบอกเองจ้า~~”
“ต่อไปจะทำอะไร?”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณ...ความสนุกเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเจ้าค่ะ...น้องจะทำให้เจ้าหนุ่มคนนั้นงงเป็นไก่ตาแตกเชียว”
“แต่แค่นี้พี่ว่าบอลก็สับสนจะแย่”
“นี่พี่อ้อ...ผลแพ้ชนะต่างกันยังไงคะ?”
“ท่านแม่เองก็ยังมิได้เอ่ยว่ากระไรจ้ะ”
“ฮืม~~...ชนะทำอะไรและแพ้ต้องทำยังไงหนอ?...ฝนอยากรู้จริง”
“คุณน้าก็ไม่บอกอะไรกับกรรมการอย่างเราซะด้วย”
“เพียงให้ตัดสินว่าผู้ใดจะแพ้เท่านั้นเจ้าค่ะ”
“ไปก่อนนะเจ้าคะ”
“พวกเราก็ไปด้วยสิ”
“เจ๊”
“?”
“ตัดสินว่าผู้ใดจะแพ้...หมายความว่าอะไรคะ?”
“พี่เข้าใจว่าคนแพ้ต้องทำอะไรสักอย่างให้คนชนะมั้ง?”
“เหรอ?”
“น้องม่อน”
“เจ้าคะ?”
“การเดทในวันนี้ถ้าเป็นไปได้พี่ก็ไม่อยากให้มันยืดเยื้อ”
“เจ้าค่ะ...เวลาผ่านไปก็จะยิ่งเป็นอันตราย...สมควรที่จะจบลงโดยเร็วที่สุด”
“สำหรับไอ้จระเข้น้ำเค็มนั่น...มันจะต้องเป็นความลับต่อไป...หืม?”
“ท่านพี่?”
“เหตุผลนี้...คงจะใช้ได้”
“?”
.................................................................................................................................................
“ไปล็อบบี้กรรมการเรียบร้อยแล้วหรือครับ?”
“พี่หาใช่คนเอารัดเอาเปรียบเช่นนั้นไม่...การตัดสินต้องเป็นไปอย่างยุติธรรม”
“แต่ดูไปดูมากรรมการช่างคุ้นหน้าคุ้นตา”
(นึกว่าใครที่ไหน...อื๋อ?)
“พี่น้องของเราช่างมีเสน่ห์ชวนน่าหลงใหลเหลือเกินนะเจ้าคะ”
...นับจากที่นั่งของผมกับพี่เอ้ขึ้นไปอีกสี่ชั้นตรงนั้นมีสี่หญิงสาวนั่งเรียงกันและกลายเป็นเป้าสายตาของคนในโรงหนังไปโดยปริยาย...พี่เซคกำลังคุยโทรศัพท์,พี่ม่อนกับพี่แคทนั่งหน้านิ่งทั้งคู่และฝนหยิบข้าวโพดคั่วมากินอย่างอร่อย...
(ใครน้อช่างให้สองสาวจอมขรึมพูดน้อยอย่างพี่แคทกับพี่ม่อนมานั่งข้างกัน!?)
“พี่เอ้จะไปนั่งกับพวกเธอก็ได้นะครับ”
“หากพี่ไปก็จะเพิ่มเป็นห้าสาวสวย”
“มั่นใจเรอะ?”
“น้องบอลมิเชื่อ?”
“.......................................................”
“.......................................................”
(ก็อาจจะจริงของเขา)
“แต่ถ้าน้องบอลไปนั่งก็จะถูกเขม่นอย่างแน่แท้”
“หา?”
“ผู้ชายในโรงหนังแห่งนี้จะพากันตั้งคำถามว่าน้องบอลเป็นใครถึงบังอาจไปนั่งเคียงข้างสี่สาวงามที่เป็นจุดสนใจของทุกคน...หนังฉายแล้วเจ้าค่ะ”
“......................................................”
“......................................................”
(ดูท่าพี่เอ้จะชอบแฮะ...ดูไปก็ยิ้มไป)
...แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตเลยว่าลูกพี่ลูกน้องหนุ่มวัย 22 ปีใส่น้ำหอมแถมเป็นของผู้หญิงอีกด้วย...แค่มา “เดท” กับผู้ชายด้วยกันอย่างผมถึงกับลงทุนขนาดนี้เพียงเพื่อให้ชนะพนันนี่นะ?...
“โธ่~~...พระเอกนี่ล่ะ!!...จะบอกรักนางเอกก็มิกล้าทั้งที่ในใจอยากให้มาอยู่เคียงข้างมากขนาดไหน”
“......................................................”
“ผู้ชายเช่นนี้จะว่าน่ารักก็ใช่แต่จะว่ามิน่ารักก็ถูก”
“มั้ง”
“แล้วน้องบอลเป็นเช่นนี้หรือเปล่า?”
“เรื่องอะไรมาถามผม?”
“พี่อยากรู้”
“งั้นพี่เอ้เป็นผู้ชายแบบไหน?”
“มิเอา..พี่ถามน้องบอลก่อน”
“เลิกดัดเสียงซะทีได้มั้ย?”
“มิชอบเหรอ?”
“ครับ”
“แต่พี่ชอบ...อ๊ะ!!...อย่าเปลี่ยนเรื่องสิเจ้าคะ”
“ผมไม่บอก”
“ฮื่อ~~...บอกหน่อยก็มิได้”
(ทำหน้ากะเง้ากะงอดด้วย...ไม่!...ไม่น่ารักเลยสักนิดเดียว!!!...ไม่สับสนๆ...ต่อให้น่ารักยังไงก็เป็นผู้ชาย)
...เมื่อหนังจบผมกับพี่เอ้ก็แวะเข้าห้องน้ำโดยตั้งใจว่าจะไปกินข้าวกลางวันก่อนไปหาที่เที่ยวใหม่ส่วนสี่ลูกพี่ลูกน้องหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...
“พี่เข้ามาสิครับ”
“จะเข้าไปได้อย่างไร?...นั่นห้องน้ำชาย”
“เอ๊า~~...รึพี่จะเข้าห้องผู้หญิง?”
“ถูก”
“ว้าก!!...จะโรคจิตก็ให้มีขอบเขตมั่ง...อยากเข้าคุกเหรอไง?”
“ใครโรคจิตเจ้าคะ?”
(แย่ล่ะ!!...หน้าบึ้ง)
“เอ้าๆ...เดี๋ยวผมจะเป็นต้นทางให้...พอไม่มีใครแล้วพี่รีบเข้านะ”
“พี่จะมิเข้าห้องน้ำชาย”
(เจ้า...เจ้าแอบจิตนี่!!!...สุดท้ายก็เข้าห้องน้ำผู้หญิงจริงๆ)
“น้องบอล...ที่นี่มีวัยรุ่นเยอะจัง”
“อ๋อ~~...พวกนี้จะมามั่วสุมคุยกัน...บางทีก็โดดเรียนมา”
“แย่จริง”
“หรือไม่ก็มานั่งหาสาวจีบไปวันๆ”
“....................................................”
“ไปครับ”
“อืม”
(เป็นไปได้ก็ไม่อยากเดินเข้าทางนี้...มานั่งทำอะไรกันเยอะแยะ...บ้านช่องมีไม่กลับหรือไงว๊า?)
“วี้ดวิ้ว~~”
“น่ารักจังเลย”
(นั่นไง...เริ่มออกลวดลายเป่าปากแซวกันแล้วแต่ “ผู้หญิง” นี่ไม่ใช่ของจริงนะพวกเอ็ง)
“ไปกินข้าวกับพี่มั้ยจ๊ะน้องสาว?”
(น้องสาวบ้านแกสิ...22 แล้วโว้ย!!)
“รำคาญตัวผู้ว่ะ”
(อ้าว!?...เรื่องอะไรมาแว้งกัดเรา?)
“อุ๊ย!!...ใส่สีชมพู...น่ารักจัง”
“!!!!!”
(ชม...ชมพูเรอะ?...งั้นที่เราเห็นตอนอยู่หน้าโรงหนังก็ไม่ตาฝาดไปน่ะสิ!!!)
“จะเกินไปแล้ว”
“น้องสาวน่าจะมาเดินคู่กับพี่ดีกว่า”
“แฟนพี่ขอนะ”
“พูดอะไร...คนนี้เป็น...”
“อึ๊ก!...อึ๊ก!!”
“?”
“!?”
(เมื่อกี้พี่เอ้ทำอะไรไม่รู้แต่วัยรุ่นหนึ่งในนั้นจู่ๆก็ล้มลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายที่พื้นและสักพักก็อาเจียนออกมา)
“ทะ...ทำอะไรวะ?”
“นี่คือโทษของการรู้ในสิ่งที่มิสมควรจะรู้...เห็นในสิ่งที่มิควรจะเห็น”
...จากนั้นพี่เอ้ก็หยิบดาบสั้นจากในเสื้อคลุมและเมื่อชักออกจากฝักปรากฏว่าไม่ใช่ดาบจริงแต่เป็นดาบไม้...
“ฉันกำลังรื่นรมย์แต่พวกเจ้ากลับทำลายความรู้สึกนี้เสียได้”
“อย่านะพี่เอ้!!!”
“หนูเอง!!”
“ฝน!”
(เท้ามาก่อนอวัยวะส่วนอื่น!?...ลูกพี่ลูกน้องวัย 18 พุ่งกระโดดสองขาถีบเข้าหน้าวัยโจ๋ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า)
“ไม่ต้องถึงมือเอ้หรอก...พี่จะจัดการให้”
“พี่แคท”
(นี่ก็เอาด้วยเรอะ?...มาถึงไม่พูดมากคุณเธอสาวหมัดชกใส่ทันที)
“อีพวกนี้!!!”
“จะหาเรื่องพี่คนนี้ของฉัน...ไม่รักชีวิตตัวเองแล้วใช่มั้ย?”
“พูดอะไรวะ?”
“ก็จะพูดว่าถ้าเขาโกรธขึ้นมา...นายจะตายน่ะเซ่!!!”
(พูดจบฝนก็โชว์เพลงเตะซ้ายขวาตามด้วยเตะตัดขาล้มแล้วกระทืบซ้ำส่วนพี่แคทจับคู่ต่อสู้สองคนมาโขกหัวใส่กันหลายครั้งและเหวี่ยงล้มไปนอนร้องโอดโอยคนละทิศคนละทาง...ทำไมครั้งนี้พวกเธอถึงชิงลงมือก่อน?)
“หึ!”
(พี่เอ้ยิ้มแล้วก็เก็บดาบเข้าฝักตามเดิม...อื๋อ?)
“ถะ...ถอยไป!!”
“!?”
...มีผู้ชายอีกคนจะทำร้ายพี่เอ้จากทางด้านหลังผมจึงรีบจะเข้าไปบังให้แต่ญาติหนุ่มผู้พี่เอี้ยวตัวแล้วพุ่ง “ฝ่ามือ” กระแทกไปที่บริเวณอกของฝ่ายตรงข้ามกระเด็น...
“...รนหาที่”
“พี่เอ้เป็นอะไรไปหรือเปล่า?”
“มิเป็นไร”
“ไหนครับ...ให้ผมดูหน่อย!!”
“..................................................”
“เมื่อกี้มันจะเอาไม้มาตีพี่”
“..................................................”
“ดีที่ไม่เป็นอะไรนะครับ”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
“โอ๊ะ!?...ไม่ใช่!!”
(ลืมตัว)
“เรารีบไปจากที่นี่ก่อนที่ใครจะมาเจอ”
“ใช่...รีบไปสรุปผลกัน”
“ผล?”
“ถูกต้อง...บอล...แกน่ะแพ้แล้ว”
“!!!”
“!?”
..............................................................................................................................................
“ทำไมจึงด่วนตัดสินแล้วล่ะเจ้าคะ?”
“ใช่...ผมแพ้ได้ยังไง?”
“ที่แกลูบผมเอ้และสีหน้าก็ดูเป็นห่วงเป็นใยไง”
“เมื่อกี้น่ะหรือครับ?”
“เออ!!...แกแพ้เพราะเหตุผลนี้แหละฉะนั้นไม่จำเป็นต้องไปเดทกันอีก”
“เพราะผลออกมาเป็นที่สิ้นสุด”
“มันจะง่ายไปหน่อยมั้ยครับ?...กะอีแค่ลูบผม...กับ...”
(พยายามเอาตัวบัง)
“กระทำไปเพื่ออะไรหากเจ้าหาได้คิดเป็นอื่นไม่?...อธิบายมาซิ”
“เอ่อ...”
(แวบหนึ่งเราเกิดความรู้สึก...สงสาร...ใช่...น่าจะพอพูดได้แต่...แต่ที่พี่เอ้เกือบจะถูกทำร้ายและจะให้ผมไม่รู้สึกเห็นใจ...ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน...มันได้หรือ?)
“แล้วก็ที่นายเอาตัวบังเอ้เล่าจะอธิบายว่ายังไง?”
“นั่นเพราะจะมีคนทำร้าย”
“ท่านพี่สุริยาวรรณมิเสียท่ากับการลอบทำร้ายตื้นๆพรรค์นั้นดอก”
“อ๋อ!!!...ผมเสือกไปเอง”
“แก...ห่วงเอ้ใช่มั้ย?”
“คืออย่างน้อยเราก็...เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“ไม่ใช่...ชั่วขณะหนึ่งแกเห็นเอ้เป็นผู้หญิงจริงๆต่างหาก...หลอกตาฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ท่านน้าอรศินีย์สั่งมาว่าหากผลเกิดขึ้นก็ให้การเดทครั้งนี้ยุติ”
“อ้าว!?...ไม่ใช่รอให้ถึงเย็นหรอกเหรอ?”
“มิจำเป็นเจ้าค่ะ...ท่านพี่สุรีย์พรรณ”
“เออใช่!!...ผมไม่ได้พึงพอใจกับการเดท”
“แกพูดอะไรออกมา?”
“ยังมิรู้สึกตนอีกหรือ?”
“?”
“ตัวเอง...ถ้าตัวเองไม่พอใจพี่เอ้แล้วชวนไปดูหนังทำไมอ่ะ?”
“มิหนำซ้ำยังนั่งดูด้วยกันจนหนังฉายจบ”
“นั่น...เพราะอาสั่ง”
“แต่เจ้ามิจำเป็นต้องกระทำตามหากว่ามิพึงพอใจเสียแล้ว”
“หลงกลคุณน้าเต็มๆ...ถ้าแกยืนกรานจะกลับซะอย่างใครห้ามได้เรอะ?”
“ชิ!”
“จริงมะ?”
“ก็ได้...ผมยอมรับว่าแพ้เพราะก็ไม่อยากไปเดทบ้าๆกับผู้ชายด้วยกันอีกแล้ว!!!”
(ดีเหมือนกัน!!...จะได้จบเร็วๆ)
“นี่ตัวเอง...น้าบอกยังว่าถ้าแพ้ต้องทำอะไร?”
“ยัง”
(จะอะไรก็ช่างมัน)
...มันจะกลมกลืนมากเกินไปแล้วมั้งที่พี่เอ้นั่งคุยกับพี่น้องทั้งสี่คนด้วยอากัปกิริยาอย่าง “ผู้หญิง” โดยไม่มีความเคอะเขินใดๆเลยทั้งสิ้น...รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นเพศอะไร?...
“พี่ชอบหนังวันนี้นะ...อยากไปดูอีกจัง”
“จะไปกับใครล่ะ?”
“นั่นสิเจ้าคะ...จะมีผู้ใดใจดีพาไปไหมหนอ?”
(ปรายตามองเราแวบหนึ่ง!?)
“พี่มีเพื่อนหมอหล่อๆอยู่...จะแนะนำให้น้องเอ้รู้จักดีมั้ยจ๊ะ?”
“อ๊ะ!!...วิเศษไปเลยเจ้าค่ะ”
(ไอ้บ้านั่นช่างน่าขนลุกขนพองที่สุด!!!)
“แต่ครั้งหน้าท่านพี่สุริยาวรรณสมควรแต่งกายให้มิดชิดกว่านี้เจ้าค่ะเพราะวันนี้ตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนมากไป”
(พี่ม่อนสังเกตเห็นด้วยวุ้ย!!)
“ฮึๆ...คนอะไรก็ไม่รู้เนอะ?...คอยแต่จะแอบมองกางเกงใน”
(บะ...บ้าน่ะ!!...เราไม่ได้แสดงท่าทางชัดเจนขนาดนั้นสักหน่อย)
“ช่างเขาเถิดเจ้าค่ะ...น้องมิถือสาดอก”
“เอ่อ--...คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกค่ะพี่เซค”
“จริงด้วยอ่ะ!...ฝนว่ามันแรงไปหน่อย”
“......................................................”
“หลานบอล”
“คุณอา”
“เธอแพ้แล้ว”
“...ครับ”
(เพราะเราเผลอไปลูบผมพี่เอ้กับเอาตัวบังประหนึ่งว่าเราห่วงใยแต่...แต่นั่นมันแค่ลืมตัวไปชั่วขณะเท่านั้น...โหย~~...กรรมการก็ช่างตาไวซะจริ๊ง!!!)
“ผมต้องทำอะไรครับคุณอาสั่งมาได้เลย”
“สำหรับผู้แพ้...”
“.......................................................”
“อาขอสั่งให้หลานบอล...ไปหอมแก้มลูกเอ้”
“ฮ้า!?”
...ผมถึงกับหน้าชาด้วยความตื่นตะลึงเมื่อได้ยินคำสั่งของคุณอา...ให้ผมไปหอมแก้ม “ลูกชาย” ของเธอเนี่ยน่ะเหรอ?...ให้...ให้ตายก็ไม่เอาด้วยหรอก!!!!...
“ไปตอนนี้เลย”
“ทั้งที่...พี่เอ้กำลังคุยกับพวกพี่แคทอยู่”
“ใช่จ้ะ...อายังมิได้บอกลูกเอ้ด้วยว่าชนะหรือแพ้แล้วหลานบอลต้องทำอย่างไร”
“มะ...ไม่เอาครับ”
“รังเกียจลูกของอาหรือ?”
“ไม่ใช่ๆ...แต่พี่เอ้เป็นผู้ชาย...จะให้ผมไปหอมแก้ม...ไม่เอาเด็ดขาด!!!”
“จะบิดพลิ้วหรือ?”
“อ่า...”
“แลหากว่าหลานบอลชนะ...อยากรู้ไหมว่าต้องทำอย่างไร?”
“.........................................................”
“อาจะให้หลานบอลเป็นฝ่ายจูบลูกเอ้”
“!!!!!!!!!”
(ผู้ชายสองคนจูบกันกลางวันแสกๆฟ้าได้ผ่าเปรี้ยงพอดี!!!!)
“เลือกเอา...หลานบอลจะหอมแก้ม...หรือว่า...”
(อานีย์ไม่พูดแต่เอาปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองแต่นั่นก็เพียงพอที่ทำให้เราขนลุก)
“อึ๋ย!!”
“...ย่อมได้...เช่นนั้นอาจะบอกลูกเอ้ให้มาจูบกับหลานบอลแทน”
“อย่าครับๆๆๆ...อาอย่าทำแบบนั้น!!”
“.........................................................”
“ผม...ผมยอมทำ...ยอมทำก็ได้”
“ดีมาก...ไปเดี๋ยวนี้เลย”
“แต่”
“อะไร?”
“ถ้าผมเดินดุ่มๆบุกเข้าไปตอนนี้พี่เอ้ไม่ชักดาบเสียบเอาเหรอ?”
“มิต้องเป็นห่วง...ลูกเอ้”
“เจ้าคะ?”
(ขานรับได้คล่องปรื๋อเชียว!!!)
“หลานบอลมีบางอย่างจะพูดกับลูก...แค่สองคน”
“ทราบแล้ว...ขอตัวสักครู่นะเจ้าคะ”
“มิต้อง...นั่งตรงนั้น”
“!?”
“หลานบอลจะไปกระซิบให้ฟังเอง...ไปสิจ๊ะ”
“โธ่~~...อานีย์”
“เลือกตามใจชอบว่าจะเอาข้างซ้ายหรือข้างขวา”
“ผม...ไม่ทำไม่ได้เหรอครับ?”
“มิทำก็ได้”
“เยี่ยม”
“แต่อาจะให้หลานบอลจูบลูกเอ้ที่ปาก”
(ว๊าก!!!...หนักเข้าไปใหญ่)
“ว่าอย่างไร?”
“ครับๆๆ...ผมจะทำเดี๋ยวนี้แหละ”
(ปัทโธ่ว้อย!!!)
...เอาวะ!!...กลั้นใจหอมแก้มซะให้หมดเรื่องหมดราวและต่อไปนี้ผมจะไม่ปากพล่อยไปท้าทายอานีย์คนนี้เด็ดขาด...พี่เซคกับพี่ม่อนกำลังจะลุกจากเก้าอี้เหมือนเตรียมตัวกลับบ้านส่วนพี่แคทกับฝนต่างมองด้วยความสนใจว่าผมจะทำอะไรต่อ...
“มีสิ่งใดจะบอกพี่หรือเจ้าคะ?...สุภาพบุรุษสุดหล่อใจดี”
(อย่ามาทำตาหวานใส่เราเจ้าผู้ชายโรคจิต!!!!...ตกลงนาย...นายเป็นแบบนั้นใช่มั้ย?)
“เอ่อ...”
“หืม?”
“เอียง...เอียงหูมา...สิ...สิครับ”
“เป็นความลับขนาดนั้นหรือ?”
“เถอะน่า--”
“แหม~~...ก็ได้...มิเห็นจะต้องเสียงดัง”
“..................................................”
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
(หนอย!!...นั่งท้าวคางเอียงคอเปิดแก้มให้ราวกับจะรู้ตัว!!!...อือ--...กะ...กลิ่นหอมจัง)
“คือ”
“เจ้าคะ”
“คือว่า...”
“เอ้า!!...ตัวเองมีอะไรก็ว่ามาซี่~~...มัวแต่อึกอักอยู่นั่น”
“บอลไม่ต้องกลัวถูกแอบฟังหรอกน่ะ”
(ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่แคท)
“ท่าทางจะเป็นเรื่องไม่ดีแน่...อย่างเช่นขอดูกางเกงในหน่อย”
“เป็นไปได้...”
“อุ๊ย!!...จริงเหรอเจ้าคะ?”
“ใช่ที่ไหนเล่าพี่เอ้ก็เชื่อไปได้ส่วนพี่เซคกับพี่ม่อนก็เงียบเลย!?”
“ฮะๆๆๆ”
“.........................................................”
“ท่านพี่ศรเพทายล้อเล่นดอก”
(ฮึ่ม!!!...รวมหัวมองเราเป็นตัวตลก)
“พี่เอ้”
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“ละ...หลับตาดีกว่าครับ”
“ทำไมเจ้าคะ?”
“เอาน่า!!...หลับตาที”
“ได้ๆ”
“ฮะ...ฮึ่ย!!!!”
(จุ๊บ!?)
“!!!!!”
“หวา!!”
“อะไรนี่?”
“เฮ่ย!?”
“!?”
“จนกว่าอาจะสั่งห้ามถอนริมฝีปากออก”
(โหดร้าย!!!)
“................................................”
“................................................”
(พอหรือยัง?)
“เอาล่ะ”
“เรียบร้อย...เรียบร้อยแล้วนะครับคุณอา!!...ผมทำแล้ว!!!”
“ดีมากจ้ะ”
...อายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีที่เกิดมาเป็นชายทั้งแท่งกลับต้องมาทำแบบนี้กับคนเพศเดียวกัน...ผมรีบเดินหนีเข้าบ้านขณะที่สาวๆต่างชิงถามคุณอานีย์กันใหญ่...
“น้า!!...อะไรเนี่ย?”
“หนูฝน...ผู้แพ้จะให้รางวัลกับผู้ชนะไงจ๊ะ”
“ด้วยการ...หอมแก้มน่ะหรือคะ?”
“ใช่แล้ว...หลานแคทฟังมิผิดดอก”
“คุณน้าไม่เห็นบอกหนูก่อนเลยค่ะ!!!”
“ท่านพี่--...ใจเย็นๆเจ้าค่ะ”
“ฮื่อ~~...ท่านแม่นี่ล่ะก็น่าจะบอกเสียแต่ทีแรก...ลูกตกใจหมดเจ้าค่ะ”
“รู้สึกอย่างไรบ้างจ๊ะ?”
“...จะ...จะให้พูดออกมาอย่างไรได้เจ้าคะ?”
(ไอ้...ไอ้ผู้ชายแอบจิต!!...ทำหน้าปลาบปลื้มดีใจอะไรกัน?)
“น้องบอล”
“อะ...อะไรอีกเล่า?”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะวันนี้พี่สนุกมาก”
“.........................................................”
“แลหวังว่าจะมีครั้งหน้าแลนานกว่านี้นะเจ้าคะ”
(พูดจบก็เอานิ้วแตะที่แก้มตัวเองและที่ว่านานนี่?...ไม่มีวัน!!...เราไม่มีวันทำกับเจ้าหมอนี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่...สาบาน!!!!)
...............................................................................................................................................
...คืนนั้น...ผมนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดเรื่องราวทั้งหมดที่เริ่มต้นจากไปดูหนังและลงท้ายด้วยการหอมแก้มพี่เอ้ตามคำสั่งของคุณอาอรศินีย์...
(เอ--...ว่าไปก็เสียงคนคุยกันแว่วๆและยังเป็นของผู้หญิงด้วย)
“พี่แคทกับฝนมั้ง?...ลงไปดูสักหน่อย”
“..................................................”
“..................................................”
(ไม่เห็นมีใคร?...ช่างเหอะ...เอาไว้ตอนเช้าค่อยถาม)
“อะไรจ๊ะ?”
“ฝน...เมื่อคืนฉันได้ยินเสียง”
“เสียงอะไร?”
“ผู้หญิงคุยกัน”
“ไม่เห็นได้ยินเลย”
“อาไร้!!...ปกติเธอหูไวจะตาย”
“ไม่ได้ยินจริงๆ...ฝนนอนแต่หัวค่ำ”
“แต่ฉันมั่นใจว่าบ้านหลังนี้ต้องยังมีใครอยู่อีกคน!!!”
“เออะ!!...ตัวเองคิดมากไปแล้ว...จะมีคนอื่นอีกที่ไหนนอกจากเรา?”
“ไม่รู้สึกไปเองแน่ๆ!!...เมื่อคืนน่ะฉันได้ยินเหมือนเสียงผู้หญิงคุยกันและก็หัวเราะด้วย”
“พี่แคทมั้ง?”
“ไม่ใช่เสียงเธอหรอก”
“ก็...น้านีย์ไง”
“คุณอา?”
“บางทีน้าอาจจะคุยโทรศัพท์กับใครก็ได้”
“งั้นหรือ?”
“อื้อ!”
“...นั่นสินะ”
“พี่เอ้!!...ทานข้าวค่ะ”
“ขอรับ”
...พี่เอ้กลับมาแต่งกายเป็น “ชาย” รวมทั้งหน้าตาที่เคร่งขรึมเรียบเฉยโดยราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวานนั้นเป็นเพียงความฝันที่วันนี้พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ...
“น้องบอลขอรับ”
“?”
“จงลืมไปซะให้หมด”
“แน่นอน!!...ถึงพี่ไม่พูดผมตั้งใจก็แบบนั้น”
“ขอรับ”
...........................................................................................................................................................
ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 95 “การพบกันในที่ๆคาดไม่ถึง!?”
“อ๋อม!!!...ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“ฟังจากเสียงแล้วดูท่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับนายมากเลยสินะ...เอ้าว่ายังไง?”
“ช่วยพิสูจน์ให้ฉันทีเถอะ...ว่า...ว่าฉัน...ไม่ได้เบี่ยงเบน!!!!”
..................................................
“เธอถามว่าพวกฉันมาทำอะไรกันที่นี่?...ฮึ!...ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วยังจะมีหน้ามาถาม...นัดเซ็นพินัยกรรมล่ะมั้ง?”
“อ๋อมระวังคำพูดบ้าง!!...อย่างน้อยก็...”
“ไม่ใช่ญาติโกโหติกาฉันทำไมจะต้องระวังคำพูดวะ?...งั้นฉันถามมั่งซิว่าหล่อนมาทำอะไรที่นี่กับชายคนนี้?”
..................................................
“พี่รู้ได้ยังไงว่าผมกับอ๋อมไป?...ฮึ่ย!!...จะรู้มากเกินไปแล้ว”
“หึๆ...กับคนที่รู้สึกชอบกระผมนั้นรู้ทุกอย่างล่ะขอรับ”
“!!!!!”
......................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น