ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 90 “คืนมืดที่แดนประจิม!?”
“ก่อนอื่นอธิบายให้ฟังหน่อยซิว่าม่อนทำลายแผนของพี่ทำไม?”
“ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะขจัดเอกคเชนทร์แลน้องมิต้องการให้ท่านพี่ใช้วิธีนี้เจ้าค่ะ”
“ไม่ใช่น้องยังคิดว่าไอ้เคี่ยมนั่นเป็นคู่หมั้นอยู่หรอกนะ”
“เหตุใดท่านพี่จึงกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ?”
“มันอดคิดไม่ได้เพราะไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ม่อนจะไปอยู่ที่ตรงนั้น”
“...................................................”
“เอาล่ะๆ...ในเมื่อมันผ่านมาแล้วจะพูดมากก็ใช่ที่...ไปพักผ่อนเถอะจ้ะ”
“...ขอตัวเจ้าค่ะ”
“...................................................”
“ท่านพี่”
“หืม?”
“เอกคเชนทร์อาจจะกำลังคิดวางแผนเอาคืนท่านพี่อยู่ก็เป็นได้เจ้าค่ะ”
“น่าสนุกดีนี่...พี่อยากเห็นเร็วๆจัง...แล้ว...น้องจะปกป้องพี่หรือเปล่า?”
“หาได้มีข้อสงสัยแต่อย่างใดไม่เจ้าค่ะ”
“ฮิๆ”
“ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ”
“.....................................................”
“ถึงแผนของพี่จะไม่ดีที่สุดแต่ก็ประสบผลสำเร็จได้ถ้าม่อนไม่ขัดขวาง...น่าเสียดายแต่ช่วยไม่ได้”
“ท่านพี่ศรเพทายเชื่อมั่นในตัวน้องนางศรมุกดาเถิดเจ้าค่ะเพราะนางก็รู้ดีว่าเอกคเชนทร์เป็นคนอย่างไร”
“แล้วอ้อล่ะ?”
“เจ้าคะ?”
“เอกคเชนทร์เป็นคนอย่างไร?”
“น่ารักดี...เหมาะที่จะเอามาเป็นคู่นอนแล้วก็เชือดทิ้งซะ”
“พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย?”
“ฮะๆๆ...พูดเล่นสิเจ้าคะ...ขืนทำจริงๆอ้อคงจะต้องเร่ร่อนไร้ที่ซุกหัวนอนเพราะถูกอ๋อมตามล่า”
“หึๆ...แน่นอนเพราะตอนนี้มันถือว่าเจ้าจระเข้น้ำเค็มเป็นผัวไปเรียบร้อยแล้ว”
“แลเวลานี้ท่านพี่สุริยาวรรณก็เริ่มจะถูกใจเอกคเชนทร์ด้วยเจ้าค่ะ”
“หา?”
“ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าหากท่านพี่สุริยาวรรณถูกใจผู้ใดก็มิเกี่ยงงอนดอกว่าจะเป็นหญิงหรือชาย?”
“อ่า--...แล้วอ้อ...”
“ก็บอกไปแล้วไงเจ้าคะว่าเอกคเชนทร์เหมาะที่จะเอามาเป็นคู่นอนแล้วก็เชือดทิ้งหากมิได้ดังใจในกลกาม”
“เอาจริงแน่!!...สายตาของอ้อแบบนั้นต้องเอาจริงแน่ๆ”
“ถ้าอ๋อมมาได้ยินคงด่าอ้อว่าเป็นผู้หญิงโรคจิตอย่างมิต้องสงสัยเลยเจ้าค่ะ”
“แต่อย่างอ้อนี่พี่ชอบนะจ๊ะ”
“พูดเช่นนี้จะให้อยู่ต่อล่ะสิเจ้าคะ?...มิได้ดอก...น้องนางศรมุกดาคงจะขุ่นเคืองใจอย่างแน่แท้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“มิได้ๆ”
.....................................................................................................................................................
“อย่าซ่อนตัวอยู่เลย...ออกมาคุยกันตรงนี้ดีกว่า”
“.................................................”
“ฉันรู้ว่าแกตามมาตั้งแต่ทางออกจากโยนกบูรพาแล้ว”
“สมคำร่ำลือจริงๆแต่จากข้อมูลที่ได้มา...แกเป็นผู้ชายนี่นาแล้วไหงถึงใส่ชุดผู้หญิงกับมีนมด้วย?...อ๋อ!!...นี่แกเป็นพวกโรคจิตลักเพศล่ะสิ?”
“จะชายหรือหญิงก็ช่างมันเถิดแต่แกอาจจำผิดคนก็ได้นะ?”
“ผมมึงสีเทาหงอกเหมือนคนแก่ตรงกับข้อมูลเป๊ะมันจะผิดได้ยังไงกันวะ?”
“ข้อมูลที่แกรู้คงมิลึกพอ”
“หยุดพูดมากซะที!!...ในเมื่อมึงเป็นมือสังหารงั้นก็คงรู้ว่ากูมาทำไม?”
“ใช่...ฉันรู้ว่าคืนนี้คนใดคนหนึ่งระหว่างเราอาจจะต้อง...ตาย”
“ซึ่งมันแน่นอนว่าเป็นแก!!!”
“หึ!!”
“หือ?”
“แกนี่โชคไม่ดีนะเพราะบังเอิญฉันกำลังอยากจะฆ่าคนพอดี...ขอควักหัวใจของแกออกมาดูหน่อยล่ะกัน!!!!”
“!!!!!!”
“เอ้า!!...มือแกขาดกระเด็นพร้อมกับปืนไปแล้ว...จงอย่าได้มีไว้ทำชั่วอีกต่อไป!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
“เฮ้อ~~...ชิโรเทนเคียว...ดาบอสูรของฉันเปื้อนเลือดไอ้คนเลวเต็มไปหมด”
“..............................................”
“มิส่งเสียงร้องเลย...ตายแล้ว?”
“..............................................”
“หึ!!...ทนทรหดจริงนะ...ถูกฟันมือขาดสองข้างแลก็เลือดไหลนองขนาดนี้แต่ยังมีลมหายใจอยู่...โอ้!...ฉันพูดว่าจะขอควักหัวใจของแกออกมาดูนี่?”
“คุณหนูอ้อปลอดภัยนะเจ้าคะ!!!”
“นิดหรือ?...อืม”
“ใครส่งหมอนี่มากัน?”
“ยังมิรู้แต่ต้องเป็นคนที่เข้าใจในวิถีเลือดต้องล้างด้วยเลือด...ความชั่วต้องล้างด้วยความชั่ว...ความมืดต้องล้าง...ด้วยความมืดจึงได้ส่งนักฆ่ามาที่นี่”
“เช่นนั้นคงสืบหาได้มิยากเจ้าค่ะ”
“เธอเอาไปโยนทิ้งหน้าโรงพยาบาลถ้าโชคดีมันก็รอดหรือหากเกิดตายระหว่างทางก็จงเก็บกวาดให้หายสาปสูญไปอย่างเช่นทุกครั้ง”
“เจ้าค่ะ”
“นิดส่งมีดมาแลหันหน้าไป...โทษฐานที่มันบังอาจว่าฉันเป็นพวกโรคจิตลักเพศ...ฉันจะตัดลิ้นมันทิ้งซะไม่ให้มันพูดได้ตลอดไปตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่”
“....................................................”
“คุณนักฆ่าเจ้าคะ...ขอโทษอีกครั้งนะที่ฉันมิใช่สุริยาวรรณแลฉันก็อำมหิตกว่าเขาด้วย...ฮะๆๆๆ...ฮึ!!”
..................................................................................................................................................
“....................................................”
“....................................................”
“มันเกิดอะไรขึ้น...เมื่อคืนฉันทำอะไร...ลงไป?”
“....................................................”
“แม้แต่เพชฌฆาตอย่างเรา...ก็เสียตัวเสียท่าให้กับผู้ชายคนนี้...ดังเช่นพี่น้องคนอื่นๆหรือ?”
...หัวสมองพยายามจะนึกเรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนว่าอะไรเกิดก่อนเกิดหลังบ้าง?...ตั้งแต่ต้นที่ฉันกลับมาถึงบ้านที่โยนกประจิม...ขึ้นไปเดินเล่นบนเขามิหวนกลับ...อาบน้ำชำระร่างกาย...เข้าห้องนอนและ...ตื่นเช้ามาก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่ามิหนำซ้ำยังมีเอกคเชนทร์ญาติหนุ่มผู้น้องนอนหลับสบายบนเตียงของฉันด้วย...
(“นิด...ท่านแม่กำลังอยู่กับใคร?”
“คุณอรนิภาค่ะ”
“แล้วคนที่หันหลังนั่นใช่...”
“คุณชายหก...เอกคเชนทร์ค่ะ”
(ท่านป้าอรนิภานั้นมิแปลกดอกแต่เอกคเชนทร์นี่สิ...เขาสมควรไปอยู่กับท่านพี่สุรีย์พรรณหรืออ๋อมแล้วจะมาที่นี่ทำไมกัน?)
“เหล้าแก้วนี้คือคำสัญญาว่าบอลจะไม่ทอดทิ้งลูกสาวของอา...ดื่มให้หมดรวดเดียว!!!”
“โหยอา!!!...ไม่ไหวหรอกครับ”
“เร็ว!!...ขัดใจอาน่ะน่ากลัวนะจะบอกให้...ใจเสาะแบบนี้อาจะวางใจให้ดูแลลูกสาวได้ยังไง?”
(เราว่ามิน่าจะเกี่ยวข้องกันเลยนะ)
“ท่านพี่พอเท่านี้เถิด...หลานบอลดื่มสุรามิไหวแล้วเจ้าค่ะ”
“ใครว่า?...เอางี้!...ถ้าบอลยกแก้วนี้ลงคอได้ในทีเดียว...อานีย์คนสวยจะระบำพัดให้ชม”
“ระบำ...พัด?”
“แม่นแย้ว~~...รำสวยด้วยนะขอบอก!!”
“วัยอย่างผมเนี่ยนะ...ดูระบำพัด?”
(ฮึ!!...ท่านนี่มิรู้อะไรเสียแล้ว...ผู้ที่มีวาสนาได้ชมท่านแม่ระบำพัดจะมีถึงสิบคนหรือเปล่านั้นก็ยังมิแน่เลย)
“เฮ่ย!!...ดูถูกๆ...นี่ไม่ใช่ระบำพัดธรรมดานะเฟ้ย!!!!”
“ยังไงครับที่ว่าไม่ธรรมดา?”
“เพราะอานีย์ของเราน่ะจะเปลื้องผ้าระบำพัดไงเล่า”
“ฮ้า!?”
“!!!!”
“ท่านพี่!!...พูด...พูดเช่นนั้นกับหลานบอลได้อย่างไรเจ้าคะ?”
“อิๆๆ”
“ก็ไหนว่าท่านพี่จะเก็บเป็นความลับเรื่องที่?...นีย์โกรธจริงๆแล้วนะเจ้าคะ!!!”
“โอ้ว~~...จริงหรือครับที่อานีย์จะ?...โหย!!!...แล้วอานิภาก็ไม่รีบบอก...มาเล้ย!!”
“เฮ!!...หมดแก้วๆๆ”
(สมแล้วที่ท่านพี่ศรเพทายตราหน้าว่าเป็นคนบ้ากาม...หึ!...แล้วมีรึที่เราจะยอมให้ท่านเห็น “งานอดิเรก” ของท่านแม่ได้น่ะ?...จงไปตายซะเถิด!!!)
“ไม่ได้นะคะ!!...คุณหนูอ้อจะปรากฏตัวออกไม่ได้!!!...ใจเย็นๆก่อน”
“......................................................”
“อึ๊กๆ”
“อีกนิดเดียวๆ”
“ท่านพี่...น้องมิยอมนะเจ้าคะ!!!”
“เอ้ย!!...นิดๆหน่อยๆจะเป็นอะไรไป?”
“เช่นนั้นน้องจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?...หือ?”
“เอ๋?”
“หึๆ...ดูท่าเวลานี้ต่อให้เสื้อผ้าอาภรณ์ของน้องหลุดลงไปกองที่พื้นหลานบอลก็คงมิอาจลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเจ้าค่ะ”
“โธ่!!...อดดูของดีเล้ยเจ้าเด็กบ้า”
(สมน้ำหน้าแล้วคนลามก...ริอาจจะดูท่านแม่เปลื้องผ้าระบำพัดหรือ?...รอให้ถึงชาติหน้าท่านก็หาได้มีโอกาสไม่!!)
...จากนั้นฉันก็ขึ้นไปเดินเล่นบนเขามิหวนกลับก่อนลงมาอาบน้ำแล้วมาที่ห้องนอนของตัวเอง...จำได้ว่าเวลาใกล้จะตีหนึ่งทว่าพอมาถึงหน้าประตูก็รู้สึกว่าในห้องของฉันมีใครบางคนอยู่ซึ่งแน่นอนว่ามิใช่ท่านแม่หรือนิด...
“บังอาจนัก!!!”
“.......................................................”
“ผู้ที่บังอาจเข้าห้องของฉันโดยพลการจะต้อง...ตาย...ความลับของฉันจะถูกเปิดเผยมิได้”
(อยู่บนเตียง...จะใช้ท่าทะลวงอสูรเสียบให้ตายในทีเดียวไปซะ!!!)
“อโหสิเถิด”
“อืม~~”
“อื๋อ?”
“........................................................”
“อะ...อะไร?...แขนฉัน!?...มิจริง!!!...แม้กระทั่งร่างกายด้วย...ขยับ...ขยับมิได้เลย!!!!”
(พะ...พลังจิตรึ?...อือ--...คนนี้มิใช่น้องนางศรมุกดาแน่แต่ทำไมกัน?...ทำไมถึงหยุดการเคลื่อนไหวของเราได้?)
“ใจร้ายจริงๆ”
“ใจร้ายมากๆ”
“!?”
(เสียงใคร?)
“ยอมไม่ได้หรอก”
“ยอมไม่ได้แน่ๆ”
(ฮึ่ม!!!...ถึงขณะนี้ปากจะออกเสียงก็ทำมิได้)
“ฉะนั้นจงหลุดเถิด!!”
“จงหลุดไปซะ!!”
“!!!!!!!!!!”
“ฮิๆๆ”
“ฮะๆๆ”
“อือ--...หนาวจริงเว้ย!!”
“...............................................”
“หืม?...กลิ่นหอมจัง...พี่แคทเหรอจ๊ะ?”
“...............................................”
“คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้วน๊า~~...สุดที่รักของผม”
(ดาบอสูรชิโรเทนเคียวหลุดจากมือของเรา...หลุดเพราะผู้ชายคนนี้)
“ฮิๆ...นุ่งผ้าถุงหรือจ๊ะ?...แหม...แบบนี้ก็ไม่เสียเวลาน่ะสิ”
(เมื่อกี้เอกคเชนทร์ใช้มือปัดทำให้ดาบของเราหลุดจากมือ...มันง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ?...เป็นไปมิได้!!!!...แม้แต่ท่านแม่ก็...อื๋อ?)
“นี่...นี่ท่าน...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!...ฉันมิใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณ...จะบังอาจมากเกินไปแล้ว!!!”
“อาไร้~~...เสียงก็ใช่ทำไมจะไม่ใช่พี่แคทคนสวยของผม...อย่าโกหกเลยน่า!”
“ฉันมิได้โกหก...ออกไปให้ห่าง...เหม็นกลิ่นสุราที่สุด!!”
“โธ่แคทจ๋า~~...ผมกินนิดเดียวเอง...น่านะ!...ขอให้ผมชื่นใจหน่อย”
“ก็บอกว่าฉันมิใช่!!...ผู้ชายอะไรทำไมดื้อเช่นนี้?...บุกรุกเข้าห้องฉันโดยพลการแล้วยังคิดจะทำมิดีมิร้ายเพราะเข้าใจผิดว่าฉันคือท่านพี่สุรีย์พรรณอีก...ท่านจะต้องเสียใจแน่!!!”
“ไม่มีวันซะละ”
(เดี๋ยวก็ฆ่าซะจริงๆเลยนี่)
“มืดวุ้ย!!...หลอดไฟอยู่ไหนเนี่ย?”
“................................................”
“ใช้มือคลำก็ได้...เดี๋ยวก็เจอของดีจนได้”
...ฉันหมดความอดทนต่อผู้ชายคนนี้แล้ว!!!...แม้จะทำให้ท่านพี่สุรีย์พรรณแลน้องนางหยาดฝนเสียใจแต่ฉันหาได้มีทางเลือกไม่เพราะต้องปกป้องศักดิ์ศรีของตนเช่นกัน...อโหสิเถิด!!!!...เอกคเชนทร์...
“จะรักษาสัญญาใช่ไหม?”
“จะรักษาสัญญาหรือเปล่า?”
“?”
“คงไม่บิดพลิ้วหรอก”
“คงไม่บิดพลิ้วแน่”
(เสียงนี่ดังขึ้นอีกแล้ว!?)
“ใคร?...ท่านพาผู้ใดมาด้วย?”
“ฮี่ๆๆ”
(ดูดหน้าอกเราโดยมิสนใจอะไรเลย...มันน่านัก!!!)
“พิสูจน์ให้เห็นซิว่าคำพูดนั้นไม่ใช่แค่ลมปาก”
“พิสูจน์ให้เห็นหน่อยว่าคำพูดนั้นไม่ใช่แค่ลมปาก”
“ทะ...ท่านเลี้ยงกุมารทองไว้ใช่มั้ย?”
“หึๆๆๆ”
“ฮิๆๆๆ”
(เสียงที่เราได้ยินเป็นเสียงของใครก็มิทราบแต่ที่พอจะแน่ใจได้คือมีมากกว่าหนึ่ง!?...เบื้องหลังของชายนามว่าเอกคเชนทร์ยังมีอะไรที่เรามิรู้อีกอย่างนั้นรึ?)
“...............................................”
“หอมจัง~~...หอมไปซะทุกส่วนเลย”
“...............................................”
“ให้ตาย!!...เฝือกนี่มันน่ารำคาญจัง”
“...น่ารำคาญนักก็เอาออก”
“เห?”
“ก็ขาของท่านหายดีแล้วมิใช่หรือ?”
...นับเป็นเรื่องอัศจรรย์จนมิคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นได้แต่ฉันมั่นใจว่าดวงตาของตนเองมองมิผิดดอก...ฉันค่อยๆยื่นแขนเอื้อมคว้าชิโรเทนเคียวที่หล่นอยู่ที่พื้นพลางบอกให้เอกคเชนทร์หยุดกระทำการลวนลามสักครู่หนึ่งแลก่อนที่เขาจะอ้าปากพูดฉันก็ตวัดดาบไปที่เฝือกขาโดยอาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง...
(นั่นคือตาของนักดาบจะต้องมองเห็นได้ในที่มืดแสงสว่างน้อยเพื่อหลบหลีกการจู่โจมของศัตรูที่ซุ่มแอบอยู่)
“เอ้ย!!...เฝือกหลุด”
“................................................”
(ขาหักเข้าเฝือกมิทันจะถึงหนึ่งเดือนแต่กลับกดน้ำหนักลงได้อย่างเต็มที่แล้วดูท่าเจ้าตัวจะมิรู้สึกเสียด้วยซึ่งสาเหตุคงเป็นเพราะความเมา)
“เออะ!!...ชักมึนหัวแฮะ”
“ปิศาจสุรา...เมาเหล้าก็นอนไปซะ...มิต้องมามัวเกี้ยวสาวดอกนะ?”
“ไม่เอาๆ...คืนนี้จะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆได้ไง?”
“ไหวแน่หรือเจ้าคะ?”
“ไหวซี่~~”
“...............................................”
“...............................................”
“น่าสนใจ...แม้จะเกิดขึ้นจากสิ่งลึกลับแต่คงยากที่ใครจะเชื่อหากฉันพูดออกไปฉะนั้นเมื่อท่านเป็นผู้ชายที่ทำให้ดาบหลุดจากมือของฉันได้...ตกลง!!...ฉันจะทำตามคำพูดของตัวเอง...ฟังอยู่หรือเปล่า?”
(สิ่งลึกลับที่วนเวียนอยู่ใกล้เอกคเชนทร์)
“ฮึ่ย!!...เปิดไฟดีกว่า...แบบนี้จะดูดจะเลียมันไม่เห็นเลย”
“อย่าเจ้าค่ะ!!”
“?”
“เรามาตกลงกันสักข้อ”
“อะไรจ๊ะ?”
“คืนนี้ฉันยินดีจะปรนนิบัติท่านแต่มีข้อแม้ว่าท่านต้องมิเปิดไฟหรือแอบมองหน้า...จะทำได้หรือไม่เจ้าคะ?”
“แบบนั้นก็ไม่สนุกสิ?”
“ปิศาจสุราอย่ามาต่อรอง!”
“จ้ะๆๆ...ก็ได้ๆ...ผมยอม”
...คืนมืดที่แดนประจิมแลฉันก็กำลังสูญเสียความบริสุทธิ์ในห้องของตนเองดังที่เคยวาดหวังไว้แต่เป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วที่เอกคเชนทร์ยังมิสมควรจะเห็นหน้าของฉันในเวลานี้เพราะมิอยากให้เกิดเรื่องเข้าใจผิด...ผ้าถุงที่ห่มร่างอยู่บางส่วนฉันก็ปล่อยให้เอกคเชนทร์ดึงมันออกด้วยความเต็มใจแล้ว...
(หวังว่าคงจะทำให้เราได้สนุกยิ่งกว่าตอนที่มีอะไรกับผู้หญิงด้วยกันนะ...พ่อหนุ่มน้อย)
...................................................................................................................................
“ให้คุณพ่อกินอาหารของน้อง...ขาถึงหายดีในเวลาอันรวดเร็ว”
“ค่ะ”
“จะทำให้ผู้คนรอบข้างแตกตื่น...ชอบทำตามใจตัวเองอยู่เรื่อย”
“แหะๆ...อึ๋ย~~...พวกนางมาแอบดูเราอีกแล้ว”
“ครั้งนี้คงจะไม่ใช่แอบดูล่ะนะ...ใช่หรือไม่?”
“เราทั้งสองไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็น”
“ไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็น”
“ไม่จริง”
“จริง”
“จริง”
“ก็บอกว่าไม่...แล้วนั่นจะไปไหน?”
“ธุระของเราเสร็จสิ้นแล้ว”
“เสร็จสิ้นแล้ว”
“โฮ่~~...อุ้มชูให้พ่อได้กับ...”
“จะติเตียนอะไรพวกเราก็จงเกรงใจพี่ของท่านสักนิดเถิดนะ...วสันตะนุจรินทร์”
“เกรงใจพี่ของท่านสักนิด”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหน?”
“เกี่ยวสิ”
“เกี่ยวแน่นอน”
“เพราะเราทั้งสองมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับพี่ของท่านอย่างไรเล่า”
“คล้ายคลึงกับพี่ของท่านอย่างไรเล่า”
“ดูให้ดีๆสิ”
“ดูให้เต็มตาเลย”
“ฮึ่ม!!”
“พวกเราจะไปปกป้องราชหงส์สุรัมภามิให้ผู้ใดมารังแกนางได้”
“มิให้ผู้ใดมารังแกนางได้...โดยเฉพาะนางเสือสวรรค์อันธพาล”
“....................................................”
“หนูไม่ชอบแฝดคู่นี้!!!”
“แต่พวกนางจะเป็นพี่สาวของเราทั้งสองกับอชินีสุราลัย”
“ยอมรับไม่ได้!!!”
“ความจริงพวกนางไม่มีอะไรหรอกแค่มีการกระทำที่แปลกประหลาดเท่านั้นเอง”
“ประหลาดแค่ดวงตากับคำพูดก็มากพอแล้วค่ะ...ว่าแต่...อชินีสุราลัยหายไปไหนอีก?”
“...ถูกลงโทษกักตัวไว้ในถ้ำ”
“ที่จะบุกไปท้าประลองกับราชหงส์สุรัมภาน่ะหรือคะ?”
“อีกไม่นานก็คงทำลายถ้ำออกมาก่อเรื่องวุ่นวายอีกนั่นแหละ”
“อืม--...แต่ราชหงส์สุรัมภานั้นนอนหลับไม่เคยลืมตาตื่นขึ้นมาเลย...มิหนำซ้ำพระเวทของนางก็ไหลออกจากปากตลอดเวลา...ยังไงก็สู้อชินีสุราลัยไม่ได้”
“เรื่องนี้ล่ะที่พี่คิดว่ามีอะไรแปลกๆ”
“ยังไงคะ?”
“หากพระเวทไหลออกจากปากของราชหงส์สุรัมภาจนหมดสิ้น...นางก็มีแต่จะต้องสูญสลายไป”
“ใช่แล้วค่ะแต่พี่รีย์ว่ามันแปลกตรงไหน?”
“แปลกตรงที่อุษณรัศมีหรือสีตลรัศมี...แม้กระทั่งหัสดินเทวนาถ...ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย”
...................................................................................................................................................
(“พวกแกแอบอ้างตระกูลของฉันเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน...คงจะรู้ใช่ไหมว่าผลที่ตามมาคืออะไร?”
“แล้วจะให้เราทำ?”
“ไปมอบตัวกับเจ้าหน้าที่”
“มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นอีก...ใช่!!...ก็ปิดปากไอ้คนรนหาที่ตายไง”
“ถ้าหมายถึงฉัน...น่าเสียดายนะ”
“?”
“ทางมีให้เลือกเดินกลับปฏิเสธ...เช่นนั้น...ก็ไปตายซะเถิด”)
“คนอย่างฉัน...สม...ควร...ได้รับความสุข...หรือเปล่า?”
(“นี่...แก!!...เป็น...เป็น...ผู้...ผู้หญิง...หรอกเรอะ?”
“...ยังมี...ลมหายใจอยู่อีก...แกสมควรจะตาย...ได้แล้ว!!!”
“................................................”
“ยอดเยี่ยมเหมือนเคย”
“...ฉันควรรีบไปจากที่นี่ก่อนตำรวจจะตามมาจับเข้าคุก”
“ฮะๆๆ...ไม่หรอกครับ...คุณหนูจะถูกจับได้ยังไงในเมื่อคุณ...อุ!!”
“อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นให้ฉันได้ยิน”
“ขะ...ขอประทานโทษครับ!!!”
“เขามิได้มีความเกี่ยวข้องกับฉันหรือท่านแม่อีกแล้ว...จงจำใส่กะลาหัวไว้!!!!”)
“ฉัน...ทำให้คนอื่น...หลั่งเลือดมา...ไม่รู้กี่ครั้ง...อืออออออออออออ...สมควร...สมควร...อื๋อ?”
(หยุดทำไม?)
“อมให้ผมด้วยสิครับ”
“อะไรนะ?”
...ฉันกำลังโดนเลียหีอย่างเพลิดเพลินจู่ๆบอลก็หยุดแล้วขยับตัวเอาควยมาจ่อริมฝีปาก...ตายจริง~~...ลืมสนิทไปเลยว่าผู้ชายก็ต้องการความสุขเช่นเดียวกัน...ฉันมิต้องรอให้ญาติหนุ่มผู้น้องคะยั้นคะยอมากอ้าปากรับท่อนลำที่พองตัวเข้าไปอมจนแก้มตอบ...อืม...ใหญ่กว่าเจ้าของปลอมที่ท่านพี่ศรเพทายเอามาเล่นกับฉันเมื่อช่วงหัวค่ำหน่อยนึงนะ...
“อึยยยยยยยยยยยยย...นะ...นั่นแหละทูนหัว...อูยยยยยยยยยยย...ดี...ดีเจ้าค่ะ”
(ความรู้สึกต่างกับของปลอมจริงๆด้วยอย่างน้อยตรงที่มันกระฉูดน้ำได้)
“ซีดสสสสสสสสส...อาวววววววววววว”
(อย่าเพิ่งออกล่ะ)
“ฮึ่ยยยยยยยยย”
“เอ่น...อา...อกเอ้า”
(เล่น...ท่า...หกเก้า)
“หือ?”
“เอีย...อีใอ้อ้วย”
(เลีย...หีให้ด้วย)
“เมื่อกี้...ยังเลียหีไม่สาแก่ใจเลย”
(ดีมาก!!...แหกให้แล้ว...เร็วๆเข้า)
“อยู่...ตรงไหนวะ?”
(ทึ่มจริง~~...ก็แหกอ้าซ่าอยู่นี่ไง!!...ใช้นิ้วควานหาหน่อยมิได้หรือเจ้าคะ?)
“ตะ...ต้องใช้จมูกดมหากลิ่น”
(อีตาบ้า!!...จะคายท่อนควยแล้วออกปากด่าก็เสียดาย)
“เจอละ!!”
(อื้อ!!...ลงลิ้นเร็วๆเข้า...เงี่ยนจะตายแล้วนะ)
“ฮี่ๆๆๆ”
“อูวววววววววววววววว”
(สุด...สุดยอดเลย!!!...ลิ้นของผู้ชายคนนี้ทำไมถึงสากอย่างนี้?...ความรู้สึกส่วนตัวคิดว่าเอกคเชนทร์ยังใช้ลิ้นมิเก่งเท่าท่านพี่ศรเพทายดอกแต่ก็สามารถสร้างความเสียวซ่านให้ได้ดีเทียว...ฝ่ายฉันเพิ่มความเร็วอมเจ้าท่อนเนื้อบริเวณส่วนหัวเข้าๆออกสลับกับใช้ลิ้นเลียและดูดมันอย่างแรงจนบอลที่กำลังง่วนเลียเนินเนื้อมีชะงักพลางร้องโอวๆๆกับขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นทีนี้ปากของฉันเลยรับเอาท่อนควยเข้ามาเกือบสุดลำแต่ก็พยายามอมรูดมันให้เป็นจังหวะพอดีมิเช่นนั้นฉันสำลักแน่นอน)
“โอยยยยยยยยยยยยย...เก่งจังเลย...เก่งกว่าทุกทีเลยนะเนี่ย”
(ท่านพี่ศรเพทายก็เคยพูดว่าเราใช้ปากเก่งกว่าท่านพี่สุรีย์พรรณ)
“อื๊ออออออออออออออออ”
(บอลเปลี่ยนมาใช้นิ้วแยงรูเสียวของเรา...อืมมมมมมมมมมมมมมมมม...เสียงแจ๊ะๆเช่นนี้แสดงว่าน้ำหล่อลื่นหลั่งออกมาเยอะแล้ว)
“อยากดูดควยมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
(มิน่าถามแล้วเมื่อไหร่จะเอามาป้อนถึงปากเราซะที)
...หนอย~~...เสียวสยิวจนสุดจะห้ามใจไหว...ฉันถ่างขากว้างเปิดทางให้บอลเข้าไปเลียเนินเนื้อสีแดงก่ำมีน้ำหล่อลื่นไหลเยิ้ม...โอ๊ว!!!...ดูสิ่งญาติหนุ่มผู้น้องกระทำกับฉัน...อา~~...เขาตวัดลิ้นที่ทั้งสากและยาวโจมตีใส่จุดยุทธศาสตร์ของฉันอย่างได้ใจและมันทำให้ร่างของฉันสั่นเทิ้มเกร็งไปถึงปลายนิ้วเท้า...
“อือออออออออออ...มิน่า...หญิงสาวมากมายถึงได้พึงพอใจ...ท่าน...อูยยยยยยยยยยย”
“............................................”
“เลียอีกสิเจ้าคะ...อ๊าววววววววว...หะ...ให้ตายซิ”
(เตือนตัวเองตลอดว่าอย่าครางเสียงดังแต่ก็เผลอจนได้)
“อูยยยยยยยยยย…เสียว…ฉันเสียว…ใจจะขาดเลยเจ้าค่ะ...อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(มิไหว...เราต้องคลั่งตายแน่นอนถ้ามิตอบโต้กลับไปเสียบ้าง...ท่านอย่าเหิมเกริมคิดจะเป็นฝ่ายรุกเดียวสิเจ้าคะ)
“โอ๊ว!!”
“จับได้แล้ว~~...คิกๆ”
“ซีดสสสสสสสสส”
“ชอบหรือเจ้าคะ?”
“ชอบ...ชอบมาก”
“งั้นฉันจะถอกควยแรงกว่านี้นะ?”
“อะ...เอาเลยทูนหัว...โอออออออออออ”
“ฮิๆ”
...ผู้หญิงลงว่ามีอารมณ์ทางเพศสูงจนควบคุมมิได้ก็ย่อมต้องละทิ้งความเขินอายไปเสีย...ฉันกับญาติหนุ่มผู้น้องผลัดกันเลียผลัดกันดูดอวัยวะเพศของอีกฝ่ายและสักพักบอลก็จับฉันนอนลงตรงขอบเตียงกับแยกขาออกและเอาหมอนมารองบั้นท้ายของฉัน...แบบนี้อวัยวะเพศของฉันก็นูนเด่นขึ้นมาท้าทายญาติหนุ่มผู้น้องที่ประคองอาวุธร้ายที่เคยส่งท่านพี่สุรีย์พรรณกับน้องนางหยาดฝนหรือกระทั่งหญิงสาวขึ้นสวรรค์มานักต่อนักแล้ว...ในที่สุดฉันก็...
(แต่ใจร้อนไปหรือเปล่า?)
“โอ๊ย!!!...เบาๆเจ้าค่ะ”
“............................................”
“อื๊อออออออออออ...มัน...มันคับ...ค่อยๆ”
(พอเข้ารูจริงๆถึงรู้ว่ามันใหญ่มิเบาเชียว)
“อีกนิดนะ”
“อะ...อืม”
“............................................”
“เจ็บ!!”
(หวังว่าเลือดจะมิออกนะ)
“จะหมดแล้ว”
“เอาเข้ามาให้หมดสิเจ้าคะ”
“ได้”
“เฮือก!!!”
(อุตส่าห์กลั้นหายใจแล้วนะแต่ก็ยังเผลอร้องออกมา)
“พี่แคทน่าจะชินแล้วนา”
(ชินอะไรกันเล่า?...ก็เราใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณซะที่ไหน!?)
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?”
“เจ็บเจ้าค่ะ”
“ผมว่าหีพี่แคทมันคับกว่าทุกที?”
(เราก็พูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้วว่านี่มิใช่อวัยวะเพศของท่านพี่สุรีย์พรรณ...ขัดหูจริงๆเลย!!!)
“รึจะรู้สึกไปเอง?”
“ท่านจะสงสัยอะไรนักหนาเจ้าคะ?...มีหีให้ล่อแล้วยังมิพอใจอีกหรือ?”
“ขอ...ขอโทษจ้ะ”
“...............................................”
“อย่างอนผมเลยนะคนสวย”
“...อือ...มิต้องพูดดอก...ท่านมีหน้าที่ที่ต้องทำ”
“หน้าที่?”
“ก็อะไรล่ะเจ้าคะ?”
...ฉันขยับร่างกายเป็นสัญญาณให้บอลรู้ว่าพร้อมจะ “ร่วมประเวณี” แล้วซึ่งเขาก็รู้จึงเริ่มสาวท่อนเนื้อเข้าออกร่องรูสักพักฉันก็เริ่มชินแลขยับตัวขึ้นรับการสอดใส่ของญาติหนุ่มรุ่นน้อง...ให้ตายสิ...เวลาผ่านไปความเสียวซ่านก็เพิ่มพูนมากขึ้นทว่าฉันจะร้องเสียงดังมากมิได้...
“อาาาาาาา...เสียวไหมจ๊ะ?”
“เจ้าค่ะ...อืออออออออออออ...ท่านเย็ดเก่งจัง”
“ยังเจ็บอยู่มั้ย”
“มิเท่าไหร่แล้ว...โออออออออ...ฉันเสียวหีจังเลยเจ้าค่ะ”
“ผมก็เสียวควยครับ...ซีดสสสสสสสสสสสสส”
“อย่าเสียงดังเจ้าค่ะเดี๋ยวคนจะได้ยิน!!!...อายเขา”
“งั้นจะเย็ดเบาๆนะ”
“อืม”
(ถ้าเป็นที่ชายป่าท้ายหมู่บ้านหรือบนเขามิหวนกลับเราคงร้องครางลั่นให้รู้เรื่องไปแล้ว)
“อ๊าาาาาาา~~”
“เป็นไงแบบนี้?”
“ก้นลอยมิติดที่นอนสิเจ้าคะถามได้!!”
“ฮะๆๆ”
“นิสัยมิดีจริงๆ”
“เปลี่ยนท่ากันดีกว่าที่รัก”
“ท่าไหน?...อ๋อ!”
(ท่าหมานี่เอง)
“อุ๊ย!!...มะ...มิใช่เจ้าค่ะ...นั่นรูก้น!!!”
“อ้าว?...มันมืด”
“แหม~~”
...มิรู้ว่าตั้งใจหรือมองไม่เห็นจริงๆแต่ดีที่ฉันห้ามทันมิฉะนั้นคืนเดียวโดนทะลวงสองรูเป็นแน่...ฉันยังมิพร้อมให้ท่านร่วมทางประตูหลังนะเจ้าคะแลเพื่อเป็นการป้องกันจึงเอามือจับควยญาติหนุ่มผู้น้องถูที่ปากรูหีซึ่งชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำเมือกพลางพูดเสียงสั่นว่า...
“ตรงนี้เจ้าค่ะ...อูยยยยยยยยยยยยยยย...หีฉันอ้ารอควยท่านอยู่”
“ได้เลยครับ...ทีนี้ไม่เข้าผิดแน่”
“แน่นะ?...ห้ามแกล้งฉันด้วย”
“ไม่แกล้งๆ...เอ้า!!”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
(ตาบ้าเอ๊ย~~...เมื่อกี้สะดุ้งสุดตัวเลยอ่ะก็พ่อคุณเล่นแทงพรวดเดียวมิดุ้น...นี่ถ้าเสียบผิดไปเข้ารูตูดล่ะก็เราคงร้องลั่นบ้านแน่ๆ)
“โออออออออ...บอกแล้วว่าอย่าแกล้ง...นิสัยเสียจัง”
“ฮะๆๆ”
“ยังจะหัวเราะ?”
(ตีที่ขาขวาไปที...อืม...เช่นนี้นี่เอง)
“เย็ดสิเจ้าค่ะอย่ามัวช้า...ฉันคันหีแย่แล้ว”
“อ๋อ!!...คันนักใช่มั้ยจ๊ะ?”
“โออออออออออออออออออ”
“คันอยู่มั้ย?”
“ซีดสสสสสสสสสสสส...ยิ่งคัน...ไปใหญ่เลยเจ้าค่ะ...อ๊าววววววววววววว...ตะ...ต้องเย็ดแรงกว่านี้...อูยยยยยยยยยยย...มิเช่นนั้น...หายคัน...อึ๊ยยยยยยยยยยยยย...มิหายคันดอก”
...ท่านี้ถึงใจฉันจริงๆแลได้ยินมาว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชอบ...ญาติหนุ่มผู้น้องที่กำลังเมาสุราก็กระหน่ำเย็ดหนักขึ้นทุกทีๆ...อูย~~...มันทรมานอะไรอย่างนี้?...เสียวข้างในรูหีที่สุดแต่ร้องเสียงดังมิได้...
“อ๊อก!!”
“อะไร...แค่นี้หมอบซะแล้วเรอะ?”
“มิใช่...เจ้าค่ะ”
(เอามืออุดปากตัวเองต่างหาก...เมื่อกี้กระแทกโดนมดลูกของฉันเต็มที่เลยนี่)
“ฮะๆๆ...ยอมรับดีๆเหอะ”
“ยอมรับอะไรกันเจ้าคะ?”
“ก็พี่...โอออออออ...ใกล้จะน้ำแตกไง”
“ท่านนั่นแหละมิใช่ฉัน...อืมมมมมมมมมม...ว้าย!!...ท่าน...ท่านเจ้าขา~~”
“อะไรจ๊ะ?”
“เบากว่านี้ได้ไหมเจ้าคะ?”
(มิใช่อะไร...เรากลัวเขาจะชิงไปสวรรค์ซะก่อน)
“ซีดสสสสสสสสสส...อืออออออออออ...เก่งจังเลยเจ้าค่ะ...โอวววววววววววววววว...ท่านขา~~...หี...ฉันเสียวหีที่สุดเจ้าค่ะ”
“อาววววววววววววววววว...ผม...ผมก็เสียวครับ...พี่...อุ!!”
“อย่าเจ้าค่ะ”
(เพราะเรามิใช่ท่านพี่สุรีย์พรรณแลอย่าพูดถึงนางเวลานี้จะได้ไหมเจ้าคะ?)
“เพราะท่านเสียงเริ่มดังอย่างไรล่ะ...อื้มมมมมมมมมมม...ตะ...ต้องเบาๆอย่างนี้...อูววววววววววว”
“ฮี่ๆๆ...คับได้ใจจริงๆ...แบบนี้สิถึงจะสนุก”
“อาาาาาา...ท่าน...แรงๆอีก...อู๊ยยยยยยยยยยยยยย...ถึงใจฉันเหลือเกิน...ซีดสสสสสสสสสสส”
...ข้างในของฉันถูกแท่งเนื้อของญาติหนุ่มผู้น้องเสียดสีอย่างแรงจนอยากจะบอกว่าให้เบาๆลงอีกหน่อยแต่มิรู้ทำไมมีแต่งเสียงร้องครางด้วยความเสียวซ่าน...มือฉันขยำผ้าปูที่นอนไว้แน่นซุกหน้ากับหมอนบั้นท้ายโด่งพร้อมทั้งสูดปากอย่างเสียวซ่าน...แหม...ราวกับบอลจะรับรู้อาการของฉันยิ่งเพิ่มความเร็วเย็ดเข้าไปอีกแล้วบางครั้งก็ดึงเอาเจ้าท่อนควยตัวร้ายออกมาจนเกือบสุดก่อนจะแทงสวนกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว...ฉันถึงกับสะดุ้งสุดตัวร้องด้วยด้วยความเสียวปนจุกในท้องถึงกระนั้นก็ยังกระดกก้นเข้าใส่บ้าง...
“อู๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย...บอลขา~~...ฉันจะแย่แล้ว”
“ผมก็ชักแย่เหมือนกัน”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยย...อือออออออออออออ”
“กรอดดดดดดดด...เสียวควยฉิบ!!!”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“โอออออออออออออออออ...โอ๊วววววววววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสสสสสสส...ฮึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย...ช้าๆก็ได้เจ้าค่ะ...อ๊าววววววววววว”
“กะ...กำลังมันส์...หยุดไม่ได้”
“ก็มิได้จะให้หยุด...อื๊ออออออออออออออออ”
“ฮึ่มมมมมมมมมมมมม...มีเด้งสู้แน่ะ”
“อ๊อก!!...อ๊อยยยยยยยยยยยย...จุก...ฉันจุกท้อง”
(แต่สนุกอย่าบอกใคร)
“เวร!!!...นะ...น้ำจะแตก”
“โธ่ท่าน~~...อดทนสิเจ้าคะ!!”
“มาปิดท้ายกันตรงนี้ดีกว่า”
“ขะ...ขอบเตียง...”
...ผู้ชายคนนี้เข้าใจสรรหาความแปลกใหม่พอใช้ได้เทียว...ฉันยืนกางแขนยันเตียงโก้งโค้งก้นแอ่นหีรอรับการสอดใส่ของอาวุธตัวร้ายของญาติหนุ่มผู้น้อง...ให้ตาย...เหงื่อไหลโทรมร่างราวกับวิ่งไล่ซัดศัตรูเลย...
(คิดอะไรมิเข้าท่าอีกแล้ว)
“................................................”
“?”
“................................................”
“มัวช้าอะไรอยู่เจ้าคะ?”
“กำลังเล็ง”
(คนเมานี่พูดอะไรมิอยู่กับร่องกับรอยจริงๆ)
“อย่าเข้าผิดรูนะเจ้าคะ?”
(เราล่ะกลัว)
“ถ้าเร่งอาจมีผิดนะจ๊ะ”
(อยากโดนแก้แค้นคืนก็เอาสิยะ!...โอ๊ย!!!)
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยย...อีก...อีกแล้วนะเจ้าคะ...ชอบแกล้งกันจัง”
“แกล้งที่ไหน?”
“ก็ที่กำลังทำอยู่ไงเจ้าคะ!!”
...แต่ท่าหมารอบนี้ดูท่าจะสนุกกว่าเมื่อกี้อีกเพราะอย่างน้อยฉันก็ได้ยืนมั่ง...บอลบีบบั้นท้ายสลับกับหน้าอกฉันพลางเอานิ้วบี้หัวนมอย่างสนุกมือ...ความเสียวซ่านที่มีมากขึ้นทำให้แทบจะกลั้นเสียงร้องมิอยู่...
“ซีดสสสสสสสสสส...โออออออออออ...อุ!”
“บะ...บอกว่าให้เบาๆ”
“อูววววววววว...ก็...ก็มันเสียวนี่จ๊ะ”
“สะ...เสียวแค่ไหนก็ต้องทน...อยากให้คนอื่นรู้ด้วยหรือไง?”
“ใครๆก็รู้ว่าเราเป็น...”
“ฉันมิอยากจะฟัง!!”
“เอ๋?”
“คำพูดของคนเมา”
(เพราะมันเชื่อถือมิได้ดอก)
“...ทำให้เสร็จๆเถอะเจ้าค่ะ”
“ดะ...ได้”
“อืมมมมมมมมมมมมมมมม...อื๊อออออออออออออ”
“กรอดดดดดดดดดดด”
“โอออออออออออออออออ”
...ฉันต้องคอยเอี้ยวตัวเอามืออุดปากบอลเพราะเขาจะครางดังตลอด...ลองฟังดีๆก็จะรู้เลยว่ารอบข้างนี้หาได้มีเสียงดังอื่นอีกแล้ว...หึ!...ยังโชคดีอยู่นะที่บ้านหลังนี้ในยามค่ำคืนจะมิค่อยมีคนอยู่มาก...
(กลัวท่านแม่จะได้ยิน...อา~~...ช้าไปไหม?)
“อึ๊ก!!”
“อะ...อะไร?”
“ผม...ผมจะออก...อู๊ยยยยยยยยยย...จะกลั้นไม่ไหวแล้ววววววว”
“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ”
“ฮึ๊ยยยยยยยยยยยย...มะ...ไม่ไหว...กลั้นไม่ไหวแล้วววววววว”
“อ๊าาาาาาาาา”
“อ๊ากกกกกกกกก”
“โอววววววววว...อะ...ออกมาเยอะๆเลย...อีกๆๆ...โอออออออออออออออ”
“อืออออออออออออ...ร้อน...ร้อนข้างในเจ้าค่ะ...ร้อนมาก”
“อาาาาาาาา...รับไปให้เต็มๆเลยนะจ๊ะ”
“มีเท่าไหร่ก็หลั่งออกมาให้หมดสิเจ้าคะ”
“อยู่แล้ว!!”
...ญาติหนุ่มผู้น้องเอนตัวซบบนตัวฉันพลางจูบเลียไปตามซอกคอกับหัวไหล่ขณะที่ก็ปล่อย “น้ำสืบพันธุ์” ไปด้วย...แหม...สภาพนี้ช่างน่าอับอายนัก...ผู้ชายคร่อมร่างฉันดั่งสุนัขกำลังสมสู่กันมิมีผิดเลย...ซีดสสสส...ยัง...อวัยวะเพศของเขายังหลั่งน้ำกามเข้ามาในช่องคลอดของฉันอีก...หากคืนนี้เป็นช่วง “ตกไข่” อยู่ก็มิอยากจะคิด...
“มีความสุขไหมเจ้าคะ?”
“มาก...มากเลยจ้ะ”
“เช่นนั้นต่อกันอีกยกนะ...เมื่อกี้ฉันยังมิค่อยสะใจเลย”
“ผม...ผมไม่ไหวแล้ว”
“เอ๊ะ?”
(สิ้นฤทธิ์ซะแล้ว)
...............................................................................................................................................
“ท่าน”
“.................................................”
“ท่าน!”
“.................................................”
“เต็มที่แล้วสิ”
...พอญาติหนุ่มผู้น้องหลั่ง “น้ำสืบพันธุ์” เข้าสู่ร่างของฉันแล้วก็ค่อยๆหงายหลังนอนแผ่หลับเป็นตายชนิดว่าเอาดาบจ่อคอหอยก็มิรู้สึกตัว...ถามว่าพอใจหรือเปล่าก็ขอตอบได้ทันทีว่า “มิพอใจ” เพราะฉันยังมีความต้องการที่จะมี “เพศสัมพันธ์” อีก...
“แล้วยังจะทำอวดเก่งนะเจ้าคะ”
“.................................................”
“ที่นอนเลอะน้ำกามด้วย...แย่จริง!...จะเอาไปซักตอนนี้ก็มิได้อีก”
“อืมมมมมมม”
“ท่านแม่จัดให้เขานอนที่ห้องไหนนะ?...จะถามนิดก็มิได้เสียด้วยเพราะความได้แตกแน่”
“................................................”
“ช่วยมิได้...คงต้องให้นอนที่นี่แล้วตีสี่ค่อยให้ไปนอนที่ห้องโถง”
(อย่างไรก็ต้องจัดการให้เสร็จก่อนเด็กรับใช้จะตื่นนอน)
“เอกคเชนทร์”
“................................................”
“ท่านได้ยินเสียงของฉันหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“อิๆๆ”
“ละเมอบ้าอะไรน่ะ?...ประสาท”
...ฉันได้แต่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยหน่ายแล้วลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาสองผืนๆหนึ่งเช็ดที่ท่อนลึงค์เพื่อทำความสะอาดคราบคาวกามส่วนอีกผืนชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ญาติหนุ่มผู้น้องตัวดีและสังเกตอยู่สักครู่ก็เดินไปเปิดไฟเมื่อแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว...
(หึ!...ใจหนึ่งก็รู้สึกเอ็นดูอยู่แต่อีกใจก็ให้นึกหมั่นไส้)
“หลับสนิทเลย”
“..............................................”
“เช่นนั้นฉันจะนวดให้ท่านเจ้าค่ะ”
“..............................................”
“ขาข้างที่หัก...”
“..............................................”
“กระดูกเชื่อมติดกันสนิทราวกับว่ามิเคยหักมาก่อน...เหลือเชื่อจริงๆ”
(จะว่าไปตอนที่ร่วมประเวณีกันเราแอบใช้มือกดน้ำหนักลงไปบริเวณที่หักก็มิเห็นว่าเอกคเชนทร์จะแสดงอาการเจ็บปวดเลยสักนิด)
“..............................................”
“เมื่อยตรงไหนหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“..............................................”
“มิตอบเลย...งั้นฉันจะนวดให้ทั้งตัวล่ะกัน”
“อืออออออ”
“ดีแล้ว--...เหตุการณ์ในคืนนี้เป็นเพียงความฝันชั่วครั้งที่เมื่อท่านลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็จะหาได้มีมันอยู่ในความทรงจำไม่...ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ”
..............................................................................................................................................
“ไม่--...ไม่ได้ฝัน...ไม่ใช่แน่!...เมื่อคืนเราเอากับผู้หญิงจริงๆ!!...ไม่ใช่พี่แคทซะด้วยเพราะเราโทรไปหลอกถามฝนแล้ว”
...ตั้งสติให้ดีๆ...จริงอยู่ที่ผมเมาแต่ก็ไม่ถึงกับจำอะไรไม่ได้เลยสักหน่อย...ให้ตายสิ!!...งั้นจะอธิบายเฝือกที่กลายเป็นสองซีกเพราะโดนวัตถุบางอย่างผ่ายังไงเล่า?...
(ตื่นมาด้วยความตกใจที่จำได้ว่าเมื่อคืนนอนกับหญิงสาวและเฝือกขาหลุดก็พอทำเนาแต่ขาของเราดันเดินได้เป็นปกติราวกับไม่เคยหักมาก่อนนี่สิน่าตกใจยิ่งกว่า)
“ตอนนี้เอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นก่อน...จะต้องเป็นคนในบ้านหลังนี้...ดีล่ะไปคุยให้ครบทุกคน...เรามั่นใจว่ายังไงก็ต้องเผยพิรุธออกมาบ้างแน่ๆ!!!”
“นี่เธอ”
“เจ้าคะ”
“เมื่อคืน...เธอ...นอนที่ไหน?”
“หนูกลับไปนอนที่บ้านเจ้าค่ะ...เพิ่งมาที่นี่ตอนตีห้า”
“...เหรอ?”
“ว่าแต่...ขาคุณชายหกหักอยู่มิใช่หรือเจ้าคะแล้วทำไม?”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันแหละ”
“น่าแปลกนะเธอ”
“อะไร?”
“ก็ดูนั่นสิ”
(อานีย์มีอะไรรึ?)
“รู้สึกนายหญิงจะแปลกๆไปเธอว่าไหมล่ะอย่างเช่นวันนี้ถึงกับลงมือซักผ้าปูที่นอนเองเชียวนะ?”
“นั่นสิ...ปกติจะต้องเป็นหน้าที่ของพวกเรา”
“นายหญิงมีอะไรมิพอใจเราหรือเปล่า?”
“เอ๋!?...ฉันจำมิได้เลยว่าเคยทำอะไรผิดนะ”
“ก็ใช่ไง”
(ดูท่าจะไม่ต้องไล่ถามทุกๆคนซะแล้วมั้ง?)
“อานีย์ครับ”
“จะ...จ๊ะ”
“เอ่อ--...ทำไมถึงมาซักผ้าปูที่นอนเองล่ะครับ?”
“ก็...อาเห็นว่ามันเปื้อน”
(รวบรวมความกล้าถามต่อไปซี่!!)
“ใช้...เด็กซักก็ได้นี่ครับ?”
“มิได้!!”
“?”
“อา...อาจะไปเตรียมข้าวเช้าก่อนนะ...หลานบอลรอสักครู่”
(อานีย์ไม่ยอมพูดด้วยแถมพอสบตามองเราก็อายหน้าแดงก่ำ...อย่า...อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้เป็น...)
“คง...คงไม่น่า...ไม่ใช่มั้ง?...แต่...เมื่อกี้ก็ไม่ได้ถามสักคำว่าทำไมขาเราถึงหายยังกับรู้อยู่ก่อนแล้ว?”
“.....................................................”
“ไม่ใช่!!...ต้องไม่ใช่...ขืนเป็นแบบนั้นหัวเราได้หลุดจากบ่าแหงๆ”
“หัวใครหลุดหรือขอรับ?”
“ว้าก!!!”
(ไอ้คุณพี่เอ้!!...คน...คนนี้ไงที่ถ้ารู้ความจริงหัวเราจะขาดกระเด็น!!!)
“ทำไมจะต้องตกใจด้วย?”
“มะ...ไม่นี่ครับ...ผมตกใจตรงไหน?...ไม่มี!!...ฮะๆๆ”
(รีบไปให้ห่างจากหมอนี่ดีกว่า)
“เดี๋ยวก่อน”
“อะ...อะไรอีกล่ะ?”
“เหตุใดพบกระผมแล้วจึงเดินหนี?...มิทราบว่าน้องเอกคเชนทร์กระทำความผิดอะไรมาอีกหรือขอรับ?”
“เอ้ย!?...ความผิดอะไรกันผมเปล่า!!...แล้วทำไมผมจะต้องหนีพี่ด้วย?”
“จริงหรือ?”
“ก็จริงสิครับ...พี่น่ะอย่ามาจ้องจับผิดผมมากนักเลยดีกว่า”
(ไอ้หนุ่มหน้าหยกนี่จมูกไว...สมควรไปให้ห่างจะดีที่สุด)
“กระผมแปลกใจยิ่งนัก”
“หา?”
“ขาของน้องเอกคเชนทร์หายดีแล้วหรือขอรับถึงแกะเฝือกออกได้?”
“พูดอะไรของพี่?...ผมไม่ได้แกะเองแต่มีคนใช้ดาบฟัน...มัน”
...ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคก็ต้องชะงักเมื่อแลเห็นดาบญี่ปุ่นเหน็บอยู่ที่เอวของพี่เอ้...เฮ้ย!?...คิดบ้าอะไรวะเอกคเชนทร์?...เมื่อคืนน่ะกับผู้หญิงแท้ๆแต่เจ้านี่มันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง!!!!...
“เลอะเทอะใหญ่ละๆ...ฟ้าผ่ากันพอดี”
“?”
“จริง...จริงด้วย!!...นอกจากพี่เอ้แล้วที่นี่ยังมีใครใช้ดาบเก่งๆมั่ง?”
“...ท่านแม่ขอรับ”
(อึ๊ก!!)
“แต่เท่าที่กระผมจำได้ท่านมิใช้ดาบชิโรเทนเคียวเล่มนี้หรือดาบเล่มไหนๆมานานแล้วเพราะแค่มีพัดเล่มเดียวก็เกินพอ”
“พัด?”
“ขอรับ...สำหรับท่านแม่แล้วพัดก็มิต่างจากดาบมีดแหลมคมที่สามารถผ่าหรือฟันสิ่งใดได้ตามใจปรารถนา”
(หมายความว่า...สิ่งที่ทำให้เฝือกของเราผ่าครึ่งก็อาจจะเป็น...)
“ฮึ่ย~~...เป็น...เป็นไปไม่ได้ๆๆๆๆ...โธ่โว้ย!!!...ผะ...ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“จะมิอยู่รับอาหารเช้าก่อนหรือขอรับ?”
“ไม่!!!!”
...............................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 91 “บทเรียนที่ต้องจำขึ้นใจ!!!”
(“ผู้ชายคนไหนแต่งตัวเป๊ะใส่ใจทุกรายละเอียดดูเจ้าสำอางล่ะก็ชัดเลย...เกย์แน่ๆ...ในวงเหล้าไม่มีโกหกว่ะ”)
...แล้วเมื่อกี้พี่เอ้ชำเลืองมองแล้วก็ขยิบตาให้ผมด้วย!?...มิ...มิน่าถึงได้มีผู้ชายแวะเวียนมาหาตั้งหลายคนเพราะที่แท้นายก็เป็น...เป็น...มะ...ไม่ได้การแล้ว!!!...ขืนอยู่ใกล้ไอ้เวรนี่มากๆมีหวังได้พลาดท่าเข้าสักวันแน่!!!!...
.................................................................
“คุณหนูใหญ่ทำไมถึงไม่ตอกกลับไปบ้างครับ?...ผมได้ยินแล้วคันไม้คันมือจริงๆ”
“ใช่ครับ...ปล่อยให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบุกมากำแหงถึงนี่...คุณหนูใจเย็นผิดปกติแล้ว”
“ฉันรู้ว่าพวกนายไม่นับถือเจ้านั่นแต่ยังไงก็เป็นญาติของฉัน...ฝืนเกรงใจศักดิ์ศรีของมันหน่อยล่ะกัน”
................................................................
...วุ่นแล้วไง~~...ผมอุ้มหนูน้อยผมขาวไม่ทันจะเรียบร้อยหนูน้อยผมดำก็ดึงเสื้อกับมองด้วยแววตาอ้อนวอนจนต้องใจอ่อนจึงวางหนูผมขาวแล้วอุ้มหนูผมดำบ้างแต่หนูผมขาวกลับตีหน้าบึ้งเหยียบเท้าผม!!...ทีนี้วางหนูผมดำแล้วจัดแจงจะอุ้มหนูผมขาวอีกครั้งกลายเป็นว่าพอเท้าแตะพื้นหนูผมดำก็ร้องให้เสียงดังลั่น!?...
........................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น