ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 87 “ยุทธการลักพาตัว!!!...เผด็จศึกนางพญาเสือ!?”
“ไอ้หมอนี่ไม่รู้จักทำตัวให้น่าเอ็นดูซะบ้าง...จองหองเย่อหยิ่งเหมือนยัยอ๋อมไม่มีผิด”
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ”
“...ให้เข้ามา”
“เจ้าค่ะ”
“ว่าไง?”
“เป็นไปตามที่คุณหนูใหญ่คาดการณ์ไว้...คุณหนูทั้งสี่ต่างมิยินยอมให้คุณชายหกไปที่ศรีไตรตรึงษ์เจ้าค่ะ”
“เธอออกไปได้...เดี๋ยวฉันจะให้ไหมเอารางวัลไปให้”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
“หึ!...แม้กระทั่งน้องแคทที่น่ารักของฉันก็พลอยเป็นไปด้วย”
“หากเป็นเช่นนี้แล้ว...”
“คุณศิริรัศมีคงต้องกลับไปมือเปล่าซึ่งฉันจะไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นแน่ๆ...เจ้าเอกคเชนทร์...ฉันจะชิงน้องแคทกับน้องฝนกลับคืนมาให้ได้...แกน่ะไม่คู่ควรกับพวกเธอหรอก!!!”
“.................................................”
“ไหม...เธอไปบอกคุณศิริรัศมีว่าให้เตรียมพร้อมรอไว้...สบโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะลงมือทันที”
“เจ้าค่ะ”
“ว่าแต่ม่อนไปไหนฉันไม่เห็นตั้งแต่ตอนสาย?...ตั้งใจจะให้เป็นเหยื่อล่อไอ้เคี่ยมนั่นสักหน่อย”
“เหยื่อ...เหยื่อล่ออะไรกันเจ้าคะ?”
“เจ้าบอลมันชอบผู้หญิงมากใช่มั้ยงั้นก็ให้ม่อนเป็น...”
“คุณหนูใหญ่!”
“เอ้ย!!...ฉันตกใจนะเนี่ย...เสียงดังทำไมเล่า?”
“ดิฉันมิเห็นด้วยเจ้าค่ะ!!”
“อ้าว!?”
“ก็เมื่อสักครู่คุณหนูใหญ่พูดว่าจะมิใช้แผน...ปัญญาอ่อนอย่างในละคร...แล้วเหตุใดจึงจะใช้วิธีนั้นซึ่งก็หาได้ต่างกันเลย?”
“นั่นแน่--...ขนาดเธอยังเชื่อก็แสดงว่าแผนนี้จะต้องได้ผลอย่างแน่นอนฉะนั้นคนที่ดีแต่ตีหม้ออย่างเจ้านั่น...เสร็จ!!!”
“หากนายหญิงทราบจะต้องมิพอใจเป็นแน่...ยังพอมีเวลาให้คุณหนูใหญ่ไตร่ตรองอีกครั้งนะเจ้าคะ”
“ยัยแมวหลงทางเจ้านายของเธอไม่มีวันพลาดพลั้งให้เจ้าบอลหรอกน่า”
“จะใช้แผนนี้จริงๆหรือเจ้าคะ?”
“มันน่าสนุกดีออก”
“น่าสนุก?”
“เพราะฉันต้องการเห็นไอ้จระเข้น้ำเค็มนั่นเสียท่าให้กับผู้หญิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเผื่อที่คุณตาหรือใครๆจะได้หูตาสว่างเลิกคาดหวังลมๆแล้งๆสักทีว่าผู้ชายพรรค์นั้นมันไม่มีอะไรในสมองเลยนอกจากวันๆคิดแต่จะเสพสุขกับผู้หญิง”
“แล้วหากตระกูลศิวะบัณฑิตได้คุณชายหกไปจริงๆจักมิเป็นการนับถอยหลังสู่ความเสื่อมหรือเจ้าคะ?”
“เจ้านั่นเป็นคนยังไงศิวะบัณฑิตรู้ดีแต่ในเมื่อยังยืนยันความตั้งใจเดิมฉันก็จะไม่ขัดขวางเพราะมันตรงกับความต้องการพอดี”
“ผลประโยชน์ลงตัวสินะเจ้าคะ”
“ดีลนี้สุดยอดใช่ม๊า?...ไม่แน่เจ้าเคี่ยมอาจเกิดติดใจท้องฟ้าสีครามผืนน้ำทะเลกว้างไกลอาหารการกินและสาวงามแห่งแดนใต้แล้วสามดรุณีน่ะแม้อายุยังน้อยแต่ก็งดงามใช่ย่อยซะเมื่อไหร่...พวกเธอต่างเป็นกุลสตรีมารยาทเรียบร้อยไม่มีใครกระโดกกระเดกเหมือน...อ้าว!!...ม่อนมาพอดี”
“ท่านพี่...จะมีสิ่งใดให้น้องช่วยอีกหรือเจ้าคะ?”
“แน่นอน...เรื่องของเจ้าเอกคเชนทร์ไง”
“!?”
...............................................................................................................................................
“พี่คงจะไม่ว่าหนูเพี้ยนหรือฟุ้งซ่านไปเองใช่ไหม?”
“...พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“เจ๊ไม่คิดว่าหนูเพี้ยนที่ไปยึดถือเอากับความฝันหรอกรึ?”
“ไม่”
“หรือว่า...พี่ก็...”
“พี่พูดไม่ได้”
“อ้าว!?...ทำไมล่ะ?”
“เพราะถูกห้าม”
“ใครเรอะ?”
“.................................................”
“บอกหน่อยสิว่าใคร?”
“พี่ก็เพิ่งจะพูดไปหยกๆว่าถูกห้าม”
“หงึ!!...ทีหนูยังบอกเลย...งั้นก็ได้...พี่ไม่ต้องเอ่ยปากแต่หนูจะถามแค่ฝ่ายเดียว...ในเมื่อพี่ไม่ตอบก็ไม่ผิดใช่มั้ยล่า?”
“จะบังคับให้พี่พูดทำไม?”
“ก็ไม่ได้พูดไง...เอางี้!!...ถ้าใช่พี่เงียบไม่ใช่ก็ส่ายหน้า...ตกลงนะ?”
“.................................................”
“พี่โอเคแล้ว!!”
“เอ๋!?...พี่ยังไม่โอเคสักหน่อย”
“โธ่เจ๊!!...เราใช่คนอื่นไกลอะไร”
“...ตื้อจัง”
“เริ่มนะ...ต่อไปอีกหลายปีข้างหน้าพี่จะมีลูก”
“.................................................”
“กับบอล”
“.................................................”
“หวา!!!...หน้าแดง”
“ยะ...ยุ่งน่ะ!!...ไม่ต้องมาจ้องหน้าพี่”
“จ้าๆๆ...ถามต่อ...ผู้ชายหรือเปล่า?”
“.................................................”
“ส่ายหน้า...ผู้หญิงเหรอ?...งั้นก็เหมือนของฝนน่ะสิ?”
“.................................................”
“หน้าตาเหมือนพี่ป่าว?”
“.................................................”
“โฮ่ๆ...สวยเหมือนแม่สินะเคอะ?...แล้ว...มีตรงส่วนไหนที่เหมือนบอลมั่ง?”
“!”
“พี่แคท”
“มี...มีซะที่ไหนล่ะ?...ลูกสาวก็ต้องเหมือนแม่สิจะให้ไปเหมือน...”
“ไม่จริง!!...เมื่อกี้พี่ตะลึงดวงตาเบิกโตด้วย”
“อึ๊!!”
“มาถึงขั้นนี้แล้วก็อย่าปิดบังอีกเลยน่า--”
“..................................................”
“ว่าไงเอ่ย?...หลานสาวของหนูมีอะไรที่เหมือนบอล?”
“...บอกไปแล้ว”
“เอ้ย!!...ตอนไหนไม่รู้เรื่อง...อื๋อ!?...เมื่อกี้เจ๊หลับตาข้างนึง?”
“...................................................”
“ห๊ะ!?...แม่หนูมีตาที่เหมือนกับ...บอล?”
“พอได้แล้ว!!...พี่ไม่อยากให้หนูน้อยน่ารักโกรธ...แบบนั้นน่ากลัวที่สุด”
“โอ้!!...กลัวลูกสาวตัวเองเหรอนี่?”
“เพราะเธอนิสัยเหมือนพี่น่ะสิ”
“ต่อยเก่งด้วยรึ?”
“บ้า!...เธอเรียบร้อยน่ารักแต่เวลาโมโหก็คงจะเอาเรื่องเหมือนกันแหละ...หึๆ”
“พี่แคท”
“?”
“พอได้รู้ว่าอนาคตตัวเองจะมีลูกกับผู้ชายอันเป็นที่รัก...ฝนรู้สึกปลาบปลื้มดีใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆค่ะแต่แม่หนูน้อยยังไม่ยอมบอกอะไรเลย...ผิดกับพี่”
“บางทีฝนอาจจะต้องผ่านการทดสอบอะไรเสียก่อนมั้ง?”
“เห--...บททดสอบ?”
“อาจจะเหมือนหรือไม่เหมือนก็ได้ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรือ?”
“ชื่อ?...หนู...หนูไม่รู้”
“งั้นฝนจะต้องพยายามให้มากกว่านี้อีก...มากกว่านี้อีกหลายเท่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว!!!...ฝนต้องเจอกับหนูน้อยอีกให้ได้และต้องชนะด้วย”
“ส่วนตาบ้านั่น...ฮึ!!...ขาเป็นแบบนั้นยังจะออกไปหาผู้หญิงอีกนะ”
“จะให้ทำไงได้ล่ะคะในเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือพี่อ๋อม?...ฝนก็ไม่ชอบแต่ไม่มีทางห้าม”
“ใครบ้างที่จะชอบ?...ฮึ!!...คงลืมไปแล้วสิว่าเคยนอนดูดนมฉันทั้งคืน?”
“เมื่อกี้พี่ว่าอะไร?”
“เปล่าพูด”
“?”
“ไม่ใช่แค่ดึงหูแล้วแต่จะต้องดึงจมูกด้วย!!...พ่อหนูเนี่ยทำตัวแย่ชอบให้แม่อารมณ์ขุ่นอยู่เรื่อย”
“พี่พูดจริงๆด้วย!...อะไรกันแน่อ่ะ?”
“...ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกแค่พูดกับลูกตัวเอง”
“หา!?...เธอจะได้ยินเหรอ?...อยู่แถวๆนี้หรือไงคะ?”
“ใช่...เธอไม่เคยอยู่ห่างพี่เลย”
“?”
......................................................................................................................................
“สี่โมงเย็นอ๋อมให้เรามารอที่ศาลาพักร้อนหน้าทางเข้าโยนกทักษิณแต่นี่มันจะห้าโมงแล้ว...ไหงถึงยังไม่มีใครมา?”
(“วันนี้นายจะต้องไปกินข้าวที่บ้านของฉัน...ห้ามปฏิเสธห้ามป่วยห้ามลาห้ามมีข้ออ้างห้ามชักช้า...อ้อ!!...ห้ามพกข้าวกล่องไปด้วยเด็ดขาด”
“ข้าวกล่อง...เธอหมายถึง...พี่แคทกับฝน?”
“เออ!!”
“แต่ห้ามกันซะขนาดนี้ฉันว่าเธอเอาโซ่มาล่ามแล้วลากไปเลยตอนนี้ดีกว่า”
“ได้งั้นเรอะ?”
“พูดเล่นเฟ้ย!!”
“ฮ่าๆๆ...นายรออยู่นี่แหละฉันต้องกลับไปเตรียมตัวทำอาหารแล้วเดี๋ยวจะมีคนมารับ?”
“น้องป้อม?”
“ประมาณนั้น”)
“จะกลับก็ไม่ได้ซะด้วยเดี๋ยวแม่คุณเล่นเราตายแน่...อื๋อ?”
“.................................................”
“.................................................”
“.................................................”
“ที่นี่อยู่ใกล้ป่าลึกจะมีเสือก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...อ่า--...ตัวใหญ่กว่าในภาพซะอีก...เฮ้ย!!...เสือ...เสือ!!!!!!”
...เสือโคร่งตัวเบ้อเริ่มยืนจังก้าตรงหน้าผม...มีหวังได้ตายจริงๆแน่งานนี้!!!!...ลำพังถ้าขายังปกติดีก็พอจะมีหนทางรอดแต่สภาพพิกลพิการแบบนี้มองหาหนทางไม่ออกเลยว่าจะหนีได้ยังไง?...
(ยัยอ๋อมบ้ามันแกล้งลวงเรามาฆ่าหรือไงวะ?)
“ฉะ...ฉัน...ฉันไม่อร่อยหรอก!!...กิน...กินไปก็ติดเขี้ยวติดฟัน...ดูขาสินี่!!!...มะ...ไม่น่าดูเลยเห็นมั้ย?...นาย...นายต้องไม่ชอบแน่ๆ”
(นี่กูพูดอะไรออกไปเนี่ย?)
“.................................................”
“ว้าก”
(แค่เสียงร้องขู่เราก็แทบเยี่ยวจะแตกแล้ว!!!!)
“.................................................”
(ถ้ากระโดดขึ้นไปบนหลังคาศาลาอย่างอ๋อมหรือฝนได้ล่ะก็...โธ่ไอ้หอก!!...เราไม่ใช่ไอ้แมงมุมนะโว้ย!!!)
“หือ?”
(ถอย...เสือถอยกลับไปแล้ว!!!...ทำไม?...พอเข้าพุ่มไม้ได้ก็หายไปเลย)
“ยังไงก็ช่างเหอะ!!...โอ้ย!!...รอด...รอดแล้วเรา!!!!”
“พี่ชายทำอะไรน่ะคะ?”
“ป้อม!?...เมื่อกี้...เมื่อกี้มีเสือจะเข้ามาทำร้ายพี่!!...มันยืนอยู่ตรงนี้เลยแน่ะ!!!”
“เสือ...อ๋อ!!...ตัวเมียใช่มั้ยคะ?
“ตัวเมีย?...พี่...พี่ไม่รู้หรอก...โธ่!!...ใครจะไปมีแก่ใจไปดูล่ะ?”
“ถ้าหมายถึงเสือที่อยู่ละแวกนี้ก็มีแต่แม่ชบาตัวเดียวเท่านั้นแหละค่ะ...นั่นคือยามเฝ้าหมู่บ้านของเรา”
(ตั้งชื่อซะ)
“หมู่บ้านนี้ปล่อยให้เสือออกจากป่ามาเพ่นพ่านอยู่กับคน...อันตรายมากนะ”
“ชาวบ้านที่นี่ชินชาซะแล้วค่ะ...มา!!...หนูจะพาพี่ชายไปบ้าน...ขอโทษที่มาช้าและปล่อยให้พี่ชายตกใจ”
“.............................................”
“แม่ชบาน่ะไม่เคยกัดใครหรอกคงจะแค่มาดูว่ามีใครเข้ามา...พี่ชายถือเป็นคนแปลกหน้าสำหรับที่นี่แม่ชบาเลยผิดกลิ่น”
“เฮ้อ!!!...ตั้งใจมากินอาหารอร่อยๆนึกว่าจะต้องกลายไปเป็นอาหารมื้อเย็นให้เสือซะแล้ว”
“ไม่เอาน่า!!...อีกหน่อยพี่ชายก็จะเป็นเจ้าของหมู่บ้านที่นี่แต่ว่า...”
“?”
“แม่ชบาน่ะถอยหลังไปเฉยๆหรือคะ?”
“อืม--...รีบวิ่งกลับเข้าป่าไปเลย”
“แปลกจัง...ลำพังแค่พี่ชายคนเดียวไม่น่าจะกลัวถึงขนาดนี้นี่?”
“กลัว?”
“ถ้าเสือหันตัวกลับรีบวิ่งก็แสดงว่ากำลังกลัวค่ะ”
“งั้นหรือ?”
“ไม่ใช่กลัวธรรมดาด้วยแต่กลัวมากทีเดียว...เอ๋?...สงสัยเพราะพี่ชายเป็นคนดีก็เลยมีวิญญาณเจ้าป่าเจ้าเขาคอยคุ้มครอง”
“มะ...ไม่ใช่มั้ง?...น้องป้อมพูดน่ากลัวนา--”
“ฮะๆๆๆ...หนูแค่พูดเล่นค่ะพี่ชายก็...แหม~~...ไม่ทันไรเสือก็กลัวพี่ชายแล้วแบบนี้หมดปัญหา”
(วิญญาณเจ้าป่าเจ้าเขา...เรื่องแบบนี้แม้ไม่เชื่อแต่ก็ไม่สมควรจะไปลบหลู่นะ)
“พี่อ๋อมอยู่ตรงสระน้ำข้างหน้าแน่ะ”
“ไหน?...อึ๋ย~~”
“กำลังอาบน้ำให้เจ้าใหญ่,เจ้าสอง,เจ้าสามค่ะ”
“แล้ว...แล้วต้องแก้ผ้าหมดด้วยหรือ?”
“ฮิๆๆ”
“ไงผัวรักของฉัน!!...มาอาบน้ำด้วยกันมั้ย?”
“จะ...จะบ้ารึไง?”
(เมื่อกี้เพิ่งจะรอดพ้นจากเสือแล้วยังให้ลงน้ำไปหามันอีก!!!...แต่ว่า...ร่างเปลือยเปล่าของอ๋อมนี่ช่างเย้ายวนอารมณ์เหลือหลายแฮะ!!!!...หน้าอกถึงจะไม่โตเท่าพี่แคทก็ดูดีชะมัดยาด...เห็นแล้วเกิดอารมณ์เลย...อื๋อ?)
“เจ้าสองอย่า!!...นั่นผัวของฉัน”
“น้องป้อม...สะ...เสือตัวนั้นจะทำไมน่ะ?”
(ยังกับมันกำลังจะวิ่งมาทางเรา!?)
“เจ้าใหญ่กับเจ้าสามก็หยุด...อย่าดื้อ!!!”
...เสือทั้งสามตัวนี้อาจจะ “ฟัง” ภาษามนุษย์ออกก็เป็นได้เพราะเมื่ออ๋อมเรียกผมว่า “ผัว” ก็มีทีท่าเปลี่ยนไปคือหันมาจ้องผมโดยพร้อมเพรียงกันทว่าก่อนที่เจ้าป่าน่าเกรงขามทั้งสามจะวิ่งขึ้นจากสระน้ำพวกมันต่างก็กลับหลังวิ่งหายเข้าป่าไปท่ามกลางความงุนงงของอ๋อมและน้องป้อม...
“อะไรกันนี่?”
“นั่นสิคะ”
“บอล...นายเล่นของเหรอ?”
“เล่นอะไรฉันเปล่า”
“ปกติเจ้าสามตัวนี้ไม่เคยหวาดกลัวใครมาก่อน”
“ใช่แล้ว...เมื่อกี้แม่ชบาก็วิ่งหนีพี่ชายด้วยค่ะ”
“!?”
(เรายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย!?)
“นายพา...ใครมาด้วย?”
“มีที่ไหนเล่า?...เห็นๆอยู่ว่าฉันมากับน้องป้อมสองคน”
“ก่อนหน้านี้น่ะ”
“คนเดียวสิ!...เดินกะย่องกะแย่งมานี่ไง”
“...............................................”
“พี่แคทกับฝนไม่ได้มาส่งฉันจริงๆนะ”
“ไม่ได้หมายถึงสองคนนั้น”
“งั้นหมายถึงใคร?”
“ฉันรู้สึกว่า...ยังกับ...”
“?”
“มี...ใครบางคนอยู่ข้างๆนาย”
“เอ้ยบ้า!!...เธออย่าพูดเรื่องพรรค์นี้ได้มั้ย?...เป็นไปไม่ได้หรอก”
“แล้วจะต้องทรงอำนาจมากขนาดที่เจ้าป่าอย่างเสือต้องถอยหนีไม่กล้ากล้ำกราย”
“พะ...พอซะทีน่า!!!...เธอจะบอกว่ามีผีตามติดฉันเรอะ?”
“หวา!!...ป้อมชักกลัวแล้วนะ...หยุดคุยเรื่องน่ากลัวนี่กันเถอะค่ะ”
“เอาล่ะๆๆ...ในเมื่อนายมาที่นี่โดยไม่พกข้าวกล่องฉันก็ดีใจแล้วเพราะที่นี่มีของกินที่อร่อยกว่าเยอะ”
(ขนาดนั้นเชียวรึ?)
“ไม่เชื่อ?...งั้นตามฉันมา”
“เฮ่!!...แล้วจะไม่ใส่เสื้อผ้าสักหน่อยเหรอ?”
“ไม่ต้อง”
“ใจคอเธอจะเดินเปลือยโทงๆกลับบ้านเนี่ยนะ?”
“เออ”
(สวมแค่รองเท้าเท่านั้น...ยัยนี่เอาจริงว่ะ!!!!)
“เจ้าอ๋อม!!...อากาศมันร้อนนักหรือไงวะนั่น?”
“ฮะๆๆ...มั้ง?”
“อื้อหือ!?...ไม่เห็นแค่แว่บเดียวโตเป็นสาวขนาดนี้เลย”
“น้องป้อม...ลุงคนนี้คือ?”
“ลุงจิตผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ของโยนกทักษิณจ้ะ”
“อย่าๆๆ...ลุงเห็นฉันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยไม่ต้องมาจ้องมองกันมาก”
“ไม่มองได้ไงวะก็เดี๋ยวนี้หอยเอ็งน่ะเท่าฝาบ้านแล้ว?”
“ใหญ่เท่าฝาบ้านจะให้ใช้สากกะเบือเรอะถึงจะเหมาะ?”
“บ๊ะ!!...เสียของจะตายห่-...มาโดนของข้าดีกว่าโว้ย”
“เฮ่ย!!...อย่ามาเกิดอารมณ์แถวนี้นะลุง...กับลูกกับหลานพยายามข่มใจหน่อย”
“นี่ถ้ายังหนุ่มนะเอ็งเสร็จข้าแน่ๆแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วว่ะ...ถูกมั้ยเจ้าป้อม?”
“หึฮื่อ~~...คิดจะลองกับพี่หนูน่ะระวังหัวใจวายไม่รู้ด้วยนะ”
“อายุข้าปูนนี้ไม่กล้าลองของสาวๆหรอกอีหนู...อย่างมากก็ได้แค่มองเท่านั้น...อ๋อม”
“หืม?”
“นี่ผัวของเอ็งใช่มั้ย?”
“อื้ม!!...คืนนี้ฉันจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนล่ะ”
“เอ้า!!...ยินดีด้วยๆ...วันหลังก็ไปเล่าให้ข้าฟังมั่งล่ะว่าผัวของเอ็งน่ะเด็ดสักแค่ไหน”
(ฮ้า!!!)
“ฮะๆๆๆ...เออ!...แล้วจะไปเล่าให้ฟังแบบไม่ให้มีตกหล่นสักนิดเดียวเลย”
(เฮ้ย!?)
“ข้าไปล่ะ”
“โชคดีลุง”
“พี่อ๋อม...พี่ชายยืนอึ้งไปแล้วค่ะ”
“เฮ่--...นายไม่ต้องคิดมาก...ลุงเขาไม่มีอะไรหรอกแค่แซวกันสนุกๆ”
“เธอกล้าคุยกับผู้ชายทั้งๆที่ร่างเปลือยล่อนจ้อน”
“กับคนแปลกหน้าหรือไม่สนิทฉันก็ไม่ทำให้เห็น”
“เธอจะโดนข่มขืน!!”
“ฮึ!...ฉันอยากเห็นหน้าไอ้หมอนั่นจัง...เอ๊ะ?...รึจะเป็นนาย?...ไม่ๆ...นายไม่ต้องใช้กำลังให้เหนื่อย”
“อ๋อม...เธอทำตัวแบบนี้ฉันไม่ชอบเลยนะ!!”
“หากนายไม่ชอบงั้นคืนนี้ก็ทำให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามทางที่มันสมควรจะเป็นสิ...ไม่ได้ยากลำบากอะไรเลยใช่ไหม?”
“.............................................”
..................................................................................................................................
“ปากเสีย!!...ว่าข้าเป็นผีรึ?...ไม่น่าช่วยเลย!!!”
“นึกว่าผู้ใดเสียอีกที่แท้ก็เป็นเจ้า...อชินีสุราลัย”
“ไปซะวสันตะนุจรินทร์!...อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของข้า”
“ถึงกับต้องไล่กันเลยหรือ?...แย่จัง~~”
“.............................................”
“เจ้าสำแดงร่างเสือทองอยู่ข้างพ่อทำให้สิงสาราสัตว์พวกนั้นหวาดกลัวหลีกหนีไปหมด”
“เพราะข้าเป็นเจ้าแห่งพยัคฆ์ทั้งหลาย...สัตว์อื่นก็ย่อมที่จะศิโรราบ”
“ห่วงว่าพ่อจะถูกทำร้ายใช่ไหม?”
“...ชายผู้นั้นไม่เกี่ยวกับข้า”
“เทพบดีไม่เอ่ยวาจาจริงไม่ได้นะ...จะไม่เกี่ยวได้ยังไงในเมื่อเขาก็เป็นพ่อของเจ้า?”
“ข้าสนใจแต่แม่ของข้าเท่านั้น!!!”
“จริงเหรอ?”
“อย่ามายุ่งกับข้าได้ไหม?”
“ไม่ยุ่งก็ได้แต่เจ้าคงจะดีใจมากเลยนะที่พ่อกับแม่ของเจ้า...”
“วสันตะนุจรินทร์!!”
“อุ๊ย!!...น่ากลัวมาก...ฮิๆๆ”
“...............................................”
“จริงด้วยแน่ะ!!...อชินีสุราลัย...ข้ามีอะไรจะมาบอก”
“เรื่องไร้สาระอีกล่ะสิ?”
“โธ่!!...ฟังกันก่อนซี่~~...เมื่อสักครู่ข้าสังเกตเห็นสองฝาแฝดมาป้วนเปี้ยนแถวนี้น่ะ”
“เจ้าพวกนั้นยังไม่เลิกราก็หมายความว่าไม่อยากอยู่กันอย่างสงบสุขสินะ?”
“อย่าวู่วาม...ลำพังตัวเจ้าสู้พวกนางไม่ได้หรอกแต่ถ้าเจ้ารวมพี่รีย์ก็ถึงจะเรียกว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกัน”
“ข้าไม่กลัว!!!!”
“โอ--...เก่งจังเลย”
“ดูเหมือนข้าจะต้องฝังเจ้าไปด้วย...ชอบกวนประสาทข้าอยู่เรื่อย!!!”
“ข้ากำลังจะพูดว่าเจ้าสนใจแต่แม่ศรบุษราคัมไม่ได้เพราะผู้ที่อุษณรัศมีกับสีตลรัศมีจ้องจะปองร้ายคือพ่อเอกคเชนทร์ของพวกเรา”
“แล้วถึงเวลานี้พวกนั้นทำอะไรบ้าง?”
“ไม่ทำอะไรเลยนอกจากแอบดูพวกเรา...พอข้ากับพี่รีย์ไหวตัวก็พากันหนีไปแล้วกลับมาตามแอบดูอีก”
“พวกบ้า!!!”
“เพราะงั้นนะ...”
“ไม่ต้องย้ำหลายครั้ง!!...ชายผู้นั้นข้าจะปกป้องเอง”
“โฮ่~~...ที่แท้เจ้าก็รักพ่อนี่นา?”
“ฮึ่ม!!!”
“คิก!...นางเสือผู้เขินอาย...ไปแล้วจ้าๆ”
“มีแต่พวกน่ารำคาญทั้งนั้น!!...สองเทพฝาแฝดนั่นประมาทไม่ได้ก็จริงแต่ข้าอยากจะจับตามองเทพบดีแห่งการหยั่งรู้มากกว่า...ใช่ไหมสุริยนนุจรินทร์?”
“ราชหงส์สุรัมภา?...นางยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลานี้หรอกนะและอาจจะไม่มีโอกาสนั้นด้วย”
“อืม”
.............................................................................................................................................
“อ๋อมไปไหนตั้งนานแล้ว?”
“พี่ไปเตรียมตัวค่ะ”
“ระ...เหรอ?”
“คืนนี้พี่ชายนอนห้องพี่นะคะ”
“ไม่รู้จะเจอกับอะไรบ้าง?”
“หา?
“ไม่ใช่พี่เปิดเข้าไปเจอแต่อาวุธวางอยู่เต็มห้องนะ...ฮะๆๆ”
“พี่ชาย...หยาบคายอ่ะ!!”
“ขอโทษจ้ะ...พี่แค่เดาเล่นๆ”
“พี่อ๋อมน่ะเห็นแบบนั้นแต่ก็มีความเป็นผู้หญิงมากเลยค่ะ”
(จะจริงแน่หรือ?)
“ถึงเวลาแล้วค่ะ...พี่ชาย”
“ห้องนั่นใช่มั้ย?”
“ค่ะ”
“ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแต่เรามาถึงที่นี่แล้วยังจะถอยหลังกลับได้หรือเปล่านะ?”
“เข้าไปสิคะพี่ชาย”
“อะ...อา”
...ผมสูดหายใจลึกเข้าปอดพลางนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปเห็นอ๋อมนุ่งผ้าถุงกระโจมอกนั่งรอบนเตียง...ภายในห้องนอนของลูกพี่ลูกน้องสาวตกแต่งอย่างเรียบง่ายไม่มีข้าวของมากนักมีเตียงโต๊ะตู้เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อย...ผมเอาแต่ยืนนิ่งจนสาวเจ้าเอ่ยเตือนเบาๆว่า...
“ล็อคประตูด้วย”
“ได้”
“กินข้าวอิ่มมั้ย?”
“อะ...อืม”
“................................................”
“................................................”
“บอลพูดอะไรมั่งซี่~~...ฉันเขิน!!”
“ก็เพราะเขินนี่แหละฉันถึงไม่กล้าพูด”
“อ้าว!?...นายด้วยรึ?”
“เออ!”
“ไหนว่าเจนสนามไง?...โด่!!”
“เปล่าเฟ้ย!!”
“ฮะๆๆๆ”
“เธอนี่น๊า...”
“บอล”
“หือ?”
“คืนนี้ฉันจะเป็นเมียของนาย...ดีใจมากๆเลย”
“...เหรอ?”
“นายดูไม่ค่อยจะดีใจ”
“ก็มัน...”
“อะไรหรือ?”
“เพราะอ๋อมไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยเจอ...มันรู้สึกแปลกๆ”
“งั้นนายก็ทำอย่างทุกครั้งล่ะกัน...นั่งสิ”
“ห้องของเธอ...เรียบง่ายดีนะ”
“นายคิดว่าเข้ามาจะเจอกับอะไรงั้นเรอะ?”
“เปล่า”
...อ๋อมขยับนั่งข้างผมที่เตียงแล้วสบตามองโดยที่มือหล่อนค่อยๆดึงปมผ้าถุงออกจนเผยให้เห็นเต้านมขาวผ่องจากนั้นญาติสาวผู้พี่ค่อยๆโน้มตัวซบกับแผ่นอกผมและดันให้ล้มนอนไปด้วยกัน...อ๋อมคร่อมร่างข้างบนพลางเลิกผ้าถุงขึ้นมากองที่เอวอวดโชว์บั้นท้ายกลมกลึงลอยเด่น...ผมอดใจไม่อยู่จึงเผลอเอาลูบไล้ไปมาซึ่งสาวเจ้าก็ปล่อยให้กระทำอย่างเต็มอกเต็มใจ...
“ไม่เคย...มีผู้ชายคนไหนแตะเนื้อต้องตัวฉันมาก่อนเลย”
“จริงน่ะ?”
“เพราะงั้นช่วยสอนฉันหน่อย”
“ป้าเอ็มไม่เคยสอนอะไรมั่งรึ?”
“เคย...หลายๆอย่างด้วย”
“เช่นว่า...”
“นายจะรู้ไปทำไม?...อ๋อ!!...นี่ติดใจแม่ฉันมากขนาดนี้เชียว?”
“เอ่อ...”
“แม่ะของตายสำหรับนายอยู่แล้วฉะนั้นเวลานี้นายต้องสนใจแต่ฉันสิ”
“อ๋อม”
“จ๊ะ”
“หันหน้าไปทางปลายเท้าของฉัน”
“จะทำอะไร?”
“ก็บอกว่าจะให้ฉันสนใจแต่เธอไม่ใช่รึ?”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร?”
“ฉะนั้นเธอต้องตามใจฉันไง”
“ได้...ได้เลย...ฉันจะตามใจนายทุกอย่าง”
...อ๋อมรีบทำตามที่ผมบอกโดยไม่รอช้า...ท่านี้ผมได้เห็นอวัยวะเพศของญาติสาวผู้พี่อย่างชัดแจ๋ว...อา~~...กลีบแคมยังปิดสนิทด้วยเพราะไม่เคยมีวัตถุแปลกปลอมทั้งจริงและปลอมเคยล่วงล้ำ...ปลายนิ้วผมตอนนี้ก็เริ่มเขี่ยรอบๆปากช่องคลอดของอ๋อมจนมีน้ำเมือกไหลซึมออกมาพอเห็นว่ามีเยอะแล้วก็ใช้นิ้วแยงเข้าไปทีละน้อย...ลูกพี่ลูกน้องสาวโค้งก้นสูงซบหน้ากับหมอนครางเสียงสั่นชนิดที่ผมไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อน...
“อื๊ออออออออ...สะ...สนุกใหญ่เลยนะผัวขา...เมื่อไหร่จะเย็ดหีเมียสักทีเล่า?”
“ไม่ต้องรีบร้อน”
“ซีดสสสสสสสส...อยาก...อยากโดนควยจะแย่แล้ววววว~~...อูยยยยยยยย...เร็วๆเข้าซี่!!!”
“งั้นเธอบอกฉันมาก่อน”
“บะ...บอกอะไร?”
“ที่อ๋อมพูดว่าป้าเอ็มสอนอะไรๆให้น่ะ
“แล้วไง?”
“สอนปากเปล่าหรือทำอะไรอีก?”
“ฉัน...ต้องตอบเหรอ?”
“อืม”
“ชิ!...ถือว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า...ก็ได้...แม่ให้ฉันกับป้อมได้เห็นของจริงด้วย”
“ของจริง?”
“ปลายปีก่อนแม่ให้พวกเราไปที่ห้องลับ...นายก็รู้จักนี่?”
“เอ๋?...หรือว่า...”
“แม่เรียกนายเศกนายศุกร์มาเอาให้พวกฉันดู”
“อู้หู!!!”
...พี่สาวพ่อใจกล้าขนาดไหนผมรู้ดีแต่มันตื่นเต้นตรงที่ทำกับผู้ชายตั้งสองคนที่ไม่ใช่สามีต่อหน้าลูกสาวของตัวเอง...ผมรู้สึกตื่นเต้นมากรีบถามหลายครั้งและก็ได้คำตอบที่อยากรู้...
“ทุกรูปแบบนั่นล่ะ...หนึ่งต่อหนึ่งพอเจ้าเศกเย็ดน้ำแตกรดหน้าแม่เจ้าศุกร์ก็เข้ามาเสียบต่อ...หีแม่น่ะแทบไม่ว่างควยเลยแต่ไม่ได้หลั่งข้างในนะเพราะแม่บอกจะให้นายแตกในเป็นคนแรก”
“...ฉันรู้”
“สองต่อหนึ่งก็ด้วย...สองพี่น้องนั่นผลัดกันเอาควยยัดหียัดตูดแม่แล้วก็เย็ดพร้อมกัน...ตอนนั้นแม่ฉันถึงกับอ้าปากหวอตาค้างเชียว”
“ฉัน...ฉันนึกภาพออกเลย”
“มิน่าควยถึงแข็งโป๊ก”
“ฮะๆ”
“พอเสร็จกิจแม่ก็ไล่สองคนนั้นออกไปแล้ว...”
“ทำไม?”
“...ฟังจบนายอย่าตกใจนะ”
“อื้อ!!”
“แม่กับฉันก็ผลัดกันเลียหี”
“ฮ้า!!!!...จริง...จริงๆเรอะ?”
“เรื่องจริงไม่โกหกหรอกและฉันก็เคยเลียหีให้ป้อมด้วย”
“โห~~...แม่ลูกเล่นกันเองซะแล้ววุ้ย!!!”
“เออน่ะ!!!...ก็แม่บอกว่าวิธีเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือให้ลงมือทำเองนี่นา”
...กรณีพี่น้องร่วมประเวณีกันเองผมเจอมากับตาตัวเองจากสามพี่น้องแล้วแต่แม่กับลูกสาวออรัลเซ็กส์ให้กันนี่ถือเป็นประสบการณ์ที่ยากแก่การพบเจอทว่าใช่จะไม่เคยมี...
(คนใกล้ตัวเรานี่เอง)
“แม่เลียเก่งมากๆ...แป๊บเดียวฉันก็เสร็จแต่ป้อมเสร็จเร็วกว่าอีก”
“แล้วป้าเอ็มล่ะ?”
“พวกฉันเลียไม่ค่อยเก่งแต่แม่ก็ชม...ฮึ!!”
“โอ๊ว!?”
“พอที!!...ฉันเล่าให้ฟังแล้วทีนี้นายก็ต้องทำตามที่สัญญากัน”
(อ๋อมผลักเรานอนลงแล้วดึงกางเกงลงเอื้อมมือคว้ากุมท่อนลำไว้)
“อยากเล่นท่า 69”
“งั้นเธออยู่ข้างบน”
“อืม”
“ขอ...ขอดูอีกทีหน่อยว่าหีเธอสวยแค่ไหน”
“เอาเลย”
“...................................................”
“ปะ...เป็นไง...หีฉันน่าเย็ดมั้ย?”
“อูย...นะ...น่าเย็ดมาก...เนื้อในแดงแจ๋เชียว”
“อืออออออ...มะ...มีแต่แม่กับป้อมที่เคยแหกหีฉัน...นายคือผู้ชายคนแรกที่ได้สัมผัส...โอ๊ะ!?”
...อ๋อมสะดุ้งเฮือกกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนแรกในชีวิตเมื่อผมค่อยๆแลบลิ้นแยงติ่งเนื้อขณะที่สาวเจ้าเริ่มตั้งตัวได้ขยับมือสาวควยขึ้นลงช้าๆและจูบที่ปลายหัวหยัก...นับว่าอ๋อมตอบสนองผมได้เร็วมากเหมือนกัน...
(อาจารย์สอนมาดีก็งี้แหละ)
“อืมมมมมมมมมมม...บอล...บอลเลียเก่ง...เหมือนแม่เลย...โอ๊ออออออออออออ...เสียวจังเลยยยย...อึ๊ยยยยยยย”
“เธอก็...ดูดควยด้วย”
“ดะ...ได้...ไม่...ไม่ค่อยเก่งนะ...ซีดสสสสสสสสสสส...แต่ฉัน...ฉันเคยฝึกดูดกับควยปลอม”
“ของป้าเอ็ม”
“อือออออออออ...ฉะ...ฉันคงจะมีไว้ใช้หรอกนะยะ”
“ฮะๆ...แล้วเวลาเธอมีอารมณ์ทำยังไง?”
“ก็...อุ๊ก...ใช้นิ้วหรือไม่...โออออออ...ป้อมก็เลียหีให้”
“น้องป้อมยังเด็กอยู่เลย”
“เด็กที่ไหน?...อาววววววว...สิบสี่จะสิบห้าแล้ว...อารมณ์ทางเพศก็สูงเหมือนแม่ไม่มีผิด...ตอน...ตอนนี้ก็คงแอบดูเราอยู่”
“ฮึ๊ย!!...แล้วมันจะดีเหรอ?”
(ต้องรีบมองไปรอบห้อง)
“ไม่มีอะไรเสียหายนี่?”
“...................................................”
“ป้อมตั้งใจจะเป็นเมียนายในวันเกิดอายุสิบห้าปี”
“ฉันไม่รู้เลย”
“นึกว่ารู้ซะอีก?...อาาาาาา~~...ไม่ไหว...ฉันทนไม่ไหวแล้วววววว...มาเย็ดกันเถอะนะได้โปรด!!!”
...อ๋อมดึงผ้าถุงหลุดออกโชว์เรือนร่างเปลือยเปล่าและช่วยผมถอดเสื้อผ้าจนเกลี้ยงจากนั้นถามว่าสะดวกท่าไหนซึ่งผมก็บอกว่าสภาพขาแบบนี้คงเล่นท่าผาดโผนไม่ได้หล่อนจึงเสนอจะเป็นฝ่ายขึ้นเอง...
..........................................................................................................................................................
“เสร็จไอ้เคี่ยมนั่นไปอีกคน...โง่จริงๆ...สุดท้ายคนที่ช้ำใจก็คือเธอนั่นแหละ...นางพญาเสือเอ๋ย~~”
“...................................................”
“เจ้าเอกคเชนทร์ไม่ได้รักเธอหรอกนะอ๋อม...มันดีแต่เอาหีเท่านั้น”
“คุณหนูใหญ่”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเตือนแต่ยัยนั่นไม่ฟังฉันเลย...ใช่มั้ยคะลุงจิต?”
“...ครับ”
“อย่าทำหน้าทุกข์ใจแบบนั้น...ไม่ถือว่าลุงทรยศยัยอ๋อมแต่ลุงเป็นคนของฉันมาตั้งแต่แรกต่างหาก”
“....................................................”
“คราวนี้ลูกสาวลุงก็จะได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยตามที่ใฝ่ฝันไว้...อยากเรียนคณะอะไรหรือ?”
“เอ่อ--...นังหนูมันอยากเรียนพยาบาลครับ”
“โอ้!!...ไม่ยากเลยๆฉันพอฝากให้ได้...เดี๋ยวเราค่อยมาพูดกันทีหลัง”
“ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่มากครับ...ลุงขอกลับบ้านก่อน”
“เชิญค่ะ”
“..................................................”
“นี่แหละสิ่งที่อ๋อมไม่มีวันทำได้แต่ฉันทำได้”
“จะเรียกว่าสมประโยชน์ทั้งสองฝ่ายหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“ถูกต้อง...แล้วใครจะกล้าโวยจริงมั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“ถ้าเทียบกับแคทหรือฝน...อ๋อมยังเสียเปรียบอยู่มากและยิ่งเป็นฝ่ายเสนอตัวให้ผู้ชายแบบนี้นับว่าสิ้นคิดที่สุด”
“?”
“เพราะมันไม่ได้ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวเลย...นอนทอดกายให้ผู้ชายเชยชมง่ายๆแล้วจะถูกตีราคาว่ามีค่าสูงส่งได้อย่างไรและผู้ชายที่ไหนจะเอาไปเป็นแม่ของลูก...ถูกไหม?”
“...................................................”
“ฉันเชื่อว่าเจ้าเอกคเชนทร์ก็ต้องคิดแบบนี้แน่ฉะนั้นอ๋อมจึงจะเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียว”
“น่าเห็นใจนะเจ้าคะ”
“ในเมื่อเลือกเองก็ต้องยอมรับผลของมัน”
“ว่าแต่หากคุณชายหกออกมาจากโยนกทักษิณแล้วคุณหนูใหญ่จะว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“มีคนไปรอรับแล้วนี่?”
“ไหมอดจะกังวลมิได้”
“ฉันก็กังวลบ้างแต่ในเมื่อตัดสินใจให้ม่อนทำแล้ว...มีแต่ต้องเชื่อใจเท่านั้น”
“คุณหนูรองนั้นแท้จริงแล้วเป็นคนอ่อนไหวต่อเรื่องของเพศตรงข้ามมาก”
“อืม...นี่เป็นความลับที่ไม่สมควรจะให้ผู้ชายรู้และโดยเฉพาะไอ้เคี่ยมน้ำเค็มนั่นต้องห้ามเด็ดขาดเลย”
“ซึ่งมันคือจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของคุณหนูรอง”
“จะจีบยัยม่อนน่ะเรอะง่ายนิดเดียว?...แค่ป้อนคำพูดหวานๆกับรุกถึงเนื้อถึงตัวเด็กนั่นก็หน้าแดงก่ำแล้ว”
“.................................................”
“แต่ฉันมั่นใจว่าม่อนต้องรับมือไอ้บ้ากามนั่นได้แน่...เรามาคอยดูกัน”
“เจ้าค่ะ”
“อ๊ะๆ...ต้องดื่มให้น้องสาวผู้น่ารักนี่นา?...ฉลองให้กับยัยอ๋อมที่จะละทิ้งความสาวไปซะที...ฮะๆๆๆๆๆ...แล้วก็ดื่มฉลองให้กับ...แผนการของฉันที่เริ่มเดินหน้าแล้วเหมือนกัน”
.........................................................................................................................................
“แบ...แบบนี้ใช่มั้ย?”
“อื้อ!...เอาเลย...แค่จ่อรูให้ตรงแล้วหย่อนตัวลงมาช้าๆ”
“.................................................”
“อุ๊ก!!...เธอ”
“ทำไม?”
“อ๋อมรูดควยฉันหลายครั้งมากแล้วนะ...สงสัยงานนี้มีพุ่งก่อนแน่มั้ง?”
“ก็คนไม่เคยนี่หว่า!!”
“.................................................”
“ใจกล้าไว้ยัยอ๋อม!!!...ของแค่นี้เอง”
“โอ้!!”
“ขะ...เข้าไปล่ะนะ...อ๊าาาาาาาาา~~”
“หูย~~...หีเธอ...ฟิตมากเลยว่ะ!!!”
“อืออออออออออออ...จะ...เจ็บ~~...ว้าย!!...หีฉีก!!...ซีดสสสสสสสสส...อื้มมมมมมมมมมมมม...ฉัน...ฉันเจ็บหี...จริงๆนะนี่!!!!”
“ค่อยๆไม่ต้องรีบร้อน”
“โอ๊วววววววววววววว...ควยนาย...สุด...สุดยอดเลย...อย่างนี้แหละที่ฉันต้องการ...อู๊ยยยยยยยยยยยยยยย...มันเข้ามาอีกแล้วววววววว”
“ใจเย็นๆอ๋อม”
...แต่ญาติสาวผู้พี่กลัวจะถูกว่าไม่แน่จริงหรือเปล่าไม่ทราบ?...ผมบอกให้เธออย่ารีบร้อนก็ไม่ฟังจัดการกดน้ำหนักตัวลงมาพรวดเดียวผลคือท่อนเอ็นทั้งอันจมหายไปในในรูหีที่ทั้งฟิตทั้งแน่นของอ๋อม...เราทั้งสองถึงกับถอนหายใจยาวออกมาพร้อมๆกันอย่างโล่งอกทีเดียว...
“บะ...บอล...ฉันดีใจที่สุดเลยล่ะ...ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้”
“เจ็บมากมั้ย?”
“หึ!!...ไม่เท่าไหร่หรอกน่า--...อูย!!!”
“เห็นมั้ย?...อย่าดูถูกไอ้หนูฉัน”
“เปล่าสักหน่อย!!...แต่ฉันว่า...อืมมมมมมมมมม...ควยนายใหญ่มากเลยนะ...ดูสิ...มันทำให้เลือดฉันออก...อึ๊ยยยยยยยยยยยยยยย...แนะ...แน่นรูไปหมด...อูววววววววววว...สาแก่ใจฉันจริงๆ...ซีดสสสสสสสส”
“เริ่มกันเลยนะ”
“อะ...อืม”
...ผมยังไม่กล้าทำอะไรมากเพราะอ๋อมยังใหม่มาก...อ่า--...หมายถึงเครื่องเพศของเธอที่เพิ่งจะประสบกับการร่วมประเวณีเป็นครั้งแรกน่ะเริ่มต้นจึงให้สาวเจ้าทำช้าๆกับไม่ต้องยกตัวขย่มสูงซึ่งครั้งนี้อ๋อมยอมเชื่อฟังแต่โดยดี...
“เป็น...เป็นยังไง?...หายเจ็บมั่งหรือยัง?”
“ยัง...แสบมาก”
“สาวซิงก็แบบนี้แหละ”
“แต่ต่อไปจะไม่มีใครมาว่าฉันอีกแล้ว”
“ใครว่าอะไรเธอ?”
“ก็บรรดาตากับยายทั้งหลายน่ะสิ...ชอบถามว่าเมื่อไหร่ฉันจะหาผัวได้สักที...อายุยี่สิบแล้วยังไม่เคยโดนผู้ชายเย็ดระวังจะขายไม่ออก”
“ฮะๆๆ”
“หัวเราะอะไรยะ?”
“เปล่า”
“ก็หัวเราะเห็นๆ...อู๊ยยยยยยยยย...แสบหีจัง...อืมมมมมมมมมม...พรุ่งนี้นาย...ไปกับฉัน”
“ทำไมล่ะ?”
“ไปประกาศตัวว่าเป็นผัวฉันน่ะสิถามได้!!”
“เอ้ย!?...จะดีเหรอ?”
“ดีแน่!!!...โอออออออออออออออ...ชักเสียวขึ้นเรื่อยๆ...แต่...ฉันอาย”
“อายทำไม...มีเราแค่สองคน?”
“ก็อายทั้งนายและป้อมน่ะแหละ”
(เออแฮะ!!...น้องป้อมแอบดูเราอยู่นี่นา)
“งั้น...เธอหันหน้าไปทางนั้น”
“เอ๋?”
“จะได้ไม่อายไง”
“แต่นายก็เห็นก้นฉันอยู่ดี”
“เธ่อ--...อิดออดโน่นนี่แล้วริจะมีผัว”
“หนอย!!...ก็ได้ๆ...นึกว่าฉันไม่กล้าเรอะ?”
...ยุทีไรได้ผลตลอดสำหรับแม่สาวหัวเสือคนนี้...เธอรีบหมุนตัวหันหน้าออกปลายเท้าผมแล้วเอามือจับท่อนขาก่อนจะยกตูดขึ้นลงๆ...โอ้!!...ความเสียวสะท้านควยหีเริ่มบังเกิดมากขึ้นเป็นลำดับแล้ว...
“โอววววววววววว...มัน...มันต้องอย่างนี้สิอ๋อม...เด็ดดวงจริงๆ”
“ซีดสสสสสสสสสสสสส...ฉัน...ฉันทำเก่งมั้ย?...อาวววววววววววววววว”
“ยังไม่พอ...เธอต้องฝึกอีกเยอะ”
“...ได้...มีของจริงให้ใช้แล้วฉันไม่กลัวว่าจะน้อยหน้าใครหรอก...อือออออออออออออ...ครูดแตดเต็มๆเลย...โออออออออออออออ...มะ...มีความสุขจัง...อาาาาาาาาา”
“ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ย?”
“อื้ม!!”
“งั้นเต็มเหนี่ยวไปเลย!!!”
“จ้ะ”
“อื้อหือ!?...หี...หีเธอเย็ดมันส์มาก”
“ควยนายก็ด้วย...อืมมมมมมมมมม...ฉะ...ฉันเสียวหีจนน้ำแทบแตก...อือออออออออออ...ได้รู้ซึ้งรสควยก็วันนี้เอง...โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
...อ๋อมยกก้นโขยกเข้าใส่ท่อนลำกับร้องครางอย่างสุดเสียวซ่านสลับแหงนหน้าเชิดสูดปากบีบหน้าอกตัวเองหน้าตาบิดเบี้ยว...ผมเองก็ชักจะแย่เหมือนกันและยิ่งมาเจอสาวซิงแบบนี้ด้วย...
(สงสัยจะไปไม่รอดในอีกไม่นานต่อจากนี้)
“โอ๊ยยยยยยยยยยย...กรอดดดดดดดดด...น้ำของฉัน...อึ๊ยยยยยยยยยยยยยย...ออกมาเยอะเลยยยยยยย...แรงกว่านี้สิบอล”
“ฉันเต็มที่แล้ววววววววววว”
“อ้า!!...จะขย่มให้แตกคาหีฉัน...ซีดสสสสสสสสสสส
“เอ้ย...ไม่...ไม่ดี”
“ตรงไหนที่บอกไม่ดี?
“คือ...เมื่อกี้ฉันเห็น...ที่ปฏิทิน...เธอวงปากกาไว้ว่าวันนี้...อูยยยยยยยยยยย”
“...ตาไวจังนะ”
“อ๋อม...เธอนี่...อารมณ์ร้อนแรงแม้กระทั่งตอนเย็ด...โอออออออออออออ”
“เพราะ...ฉะ...ฉันได้เลือดแม่มาเยอะ”
“จริงด้วย”
“อูววววววววววววว...อึ๊ยยยยยยยยยยย...ควยมันดีอย่างนี้เอง...ซีดสสสสสสสสสส...มิน่า...ถึงได้ชอบเย็ดกันนัก”
“ไม่กล้าขย่มแรงหรือไง?”
“คะ...ใครว่าฉันไม่กล้า?...นี่!!...จะทำให้ดู...โอ๊ววววววววววววว...จุก...ฉันจุกท้องไปหมดแล้วววววว”
“หันกลับมาได้แล้ว”
“เอ๋?”
“หันหน้ามาสิจ๊ะคนเก่ง”
“อืม”
...ผมให้อ๋อมหมุนตัวกลับมาพลางประคองสะโพกของหล่อนแล้วกระดกควยเด้งขึ้นฝ่ายญาติสาวผู้พี่ก็ไม่ยอมแพ้ขย่มกระแทกหีชนิดที่ว่าเธอคงลืมความเจ็บปวดจากการเสียสาวครั้งแรกไปแล้ว...
“อ๊อก!!...อื๊อออออออออออ...มัน...มันดีอย่างนี้เอง”
“อะ...อะไรดี?”
“ก็เย็ดกันไง...ฉันน่าจะทำแบบนี้...กับนายตั้งนาน”
“...เธอเคย...บุกปล้ำฉันที่โยนกอุดรแล้ว”
“หึ!!...เสียดายที่ไม่สำเร็จแต่...คืนนี้ไม่มีใคร...ขวาง”
“อุ!!”
“อ๊อยยยยยยยยย...สะ...สุดท้าย...คนจะได้กัน...ยะ...ยังไงก็ต้องได้”
“....................................................”
“อือออออออออออออออ...กะ...ใกล้แล้วววววววว...โออออออออออออ...บอล...เร็วๆอีก...อื๊อออออออออออออ...ฉันอยากโดนควยมานานแล้วรู้มั้ย?...อูยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฉะ...ฉันรู้...โอออออออออออ...เธอไม่เจ็บหี...แล้วใช่มั้ย?”
“ไม่...ไม่เจ็บ...เต็มที่...เย็ดหีฉันเต็มที่เลย...ซีดสสสสสสสสสส...มีเท่าไหร่...ใส่มาให้หมด”
“อุ!!...ฉันก็จะเสร็จเหมือนกัน...กรอดดดดดดด”
“อูยยยยย...โอ๊ะโอ๊วววววว…ผัวจ๋า~~...อ๋อมจะแตกแล้วววววว...ซีดสสสสสสสสสส...อูยยยยยยยยย...อ๊าวววววววว”
...ผมเปลี่ยนท่าจับขาอ๋อมพาดบ่าแล้วกระเด้าควยแทงไม่ยั้งอย่างที่ลืมตัวว่ายังไม่สมประกอบโดยสาวเจ้าก็เอามือบีบขยำหน้าอกตัวเองร้องครางดังลั่นห้องจนกระทั่งร่างของเธอเกร็งกระตุกอย่างแรงขยุ้มมือจิกที่นอนนิ้วเท้างองุ้มอันเป็นสัญญาณว่ากำลังจะถึงจุดยอดผมจึงรีบชักท่อนควยออกมากระทอกอยู่ไม่กี่ครั้งน้ำอสุจิก็พ่นกระฉูดใส่หน้าท้องของญาติสาวผู้พี่เลอะกระจายไปหมดเป็นอันว่า “เผด็จศึกนางพญาเสือ” สำเร็จอย่างดงาม...
(แต่เกือบไปแล้วไง...ดีนะที่ชักออกทัน)
“อืออออออออ...ออกข้างในก็ได้นี่นา~~”
“ป้องกันไว้ก่อน”
“แต่ฉันอยากท้อง...ฉันอยากมีลูกให้นาย”
“................................................”
“เอาเหอะ...ครั้งหน้าก็ได้”
“อ๋อม”
“จ๊ะ”
“คือว่า...”
“มีอะไรก็พูดเลยไม่ต้องอ้ำอึ้ง...คืนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ”
“งั้นก็...”
“?”
............................................................................................................................................
...เป็นไปตามที่คาด...พออ๋อมได้ยินเหตุผลที่ผมหลั่งน้ำกามข้างนอกก็ผุดนั่งด้วยความไม่พอใจพลางคว้าผ้าถุงมาบังหน้าอกจากนั้นถามผมเสียงเข้ม...
“ว่าไงนะ?...เงื่อนไขที่ยอมให้นายมานอนกับฉันคือห้ามหลั่งข้างในและต้องกลับไปโยนกอุดรภายในคืนนี้!!”
“ใช่”
“หนอย~~...ยัยสองพี่น้องนั่น!!...แล้วนายก็เชื่อฟังเรอะ?”
“เพราะฉันรับปากพี่แคทกับฝนไว้”
“ถ้าฉันไม่ให้ไปล่ะ?”
“อ๋อม...เธออย่าให้ฉันลำบากใจเลย”
“..................................................”
“ขอโทษ”
“ไม่!...นายไม่ผิดหรอกแต่เป็นฉันเองต่างหากที่มัวดีใจจนลืมไปว่าสองคนนั้นไม่มีทางยอมเสียเปรียบใครง่ายๆอยู่แล้ว”
“งั้น...ฉันกลับก่อนนะ”
“จะให้ป้อมไปส่ง”
“อืม”
“บอล”
“?”
“ฉันยอมรับว่าช้ากว่าสุรีย์พรรณกับหยาดฝนแต่สักวันจะไล่ตามทันแน่นอน...ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้รู้สึกรักอะไรฉันเท่าไหร่เพราะเราเพิ่งกลับมาเจอกันแต่อย่างน้อยวันนี้...ฉันก็ยืนอยู่บนเส้นทางเดียวกับสองพี่น้องนั่นแล้ว”
“..................................................”
..........................................................................................................................................
“ให้หนูไปส่งถึงโยนกอุดรเลยนะคะ”
“พี่กลับคนเดียวดีกว่า...อยากจะใช้ความคิดเงียบๆตามลำพัง”
“เห็นแก่ตัวกันที่สุด!!!...พี่อ๋อมสมควรจะได้อยู่กับพี่ชายอย่างน้อยก็จนรุ่งสางแต่กลับตั้งเงื่อนไขบ้าๆ...ฮึ!...เจ้าของความคิดนี่จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้”
“....................................................”
“พี่ฝนนะพี่ฝน!!...ช่างทำได้”
(ไม่ใช่เลยน้อง...ต้นคิดที่แท้จริงคือพี่แคทต่างหาก)
“นี่เป็นทางลัดที่ถึงจะไม่ไกลมากแต่พี่ชายก็เดินระวังๆหน่อยนะคะ”
“อือ”
“แน่ใจว่าไม่ต้องให้หนูไปส่ง?”
“จ้ะ”
...แค่เดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆก็เป็นทางสู่บ้านโยนกอุดร...เวลานี้ผมใช้ไม้ค้ำช่วยเดินอย่างคล่องแคล่วกว่าเมื่อช่วงแรกเยอะจึงพยายามเร่งเดินให้ถึงบ้านเร็วๆแต่หัวสมองก็ยังนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะประสบมาสดๆร้อนๆ...
“มันต่างออกไปจากพี่แคทและฝนจริงๆนั่นแหละ”
(“ฉันยอมรับว่าช้ากว่าสุรีย์พรรณกับหยาดฝนแต่สักวันจะไล่ตามทันแน่นอน...ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้รู้สึกรักอะไรฉันเท่าไหร่เพราะเราเพิ่งกลับมาเจอกันแต่อย่างน้อยวันนี้...ฉันก็ยืนอยู่บนเส้นทางเดียวกับสองพี่น้องนั่นแล้ว”)
“อ๋อมก็รู้ดีว่าเราคิดยังไง...เฮ้อ~~...แล้วต่อไปเราจะตอบสนองต่อความรู้สึกของเธอยังไงดี?...โอ๊ว!?”
(มัวแต่คิดโน่นคิดนี่จนเดินไม่ทันระวังเท้าสะดุดรากไม้ล้ม...ฉิบหา-ล่ะ!!!...ล้มทางด้านขาที่หักของเราซะด้วย)
“เฮ่ย!?...ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด?...ทะ...ทั้งที่ขาข้างนี้รับน้ำหนักไปเต็มๆนะ!!”
(แล้วไม้ค้ำกระเด็นไปทางไหนวะเนี่ย?)
“...................................................”
(รู้งี้ให้น้องป้อมมาเป็นเพื่อนก็ดี...ไม่สิ!!...ขากลับเธอก็จะต้องกลับคนเดียวไม่ใช่หรือไง?)
“เอ๊ะเมื่อกี้?”
(เหมือนกับเห็นเป็นเงาคน!?)
“มะ...ไม่ใช่มั้ง?...แค่เงากิ่งไม้หรอก...ตาฝาด...ตาฝาดไปเองน่า!!”
“...................................................”
(แต่เอาจริงมันไม่ใช่แล้ว!!...ท่าทางจะเป็นคนจริงๆเพราะเราได้ยินเสียงฝีเท้าเดินดังมาจากในความมืดพร้อมกันด้วย!?)
“หรือจะเป็นพี่แคทหรือฝนมารอรับนะ?...ไม่ๆ...คนๆนี้เดินมาจากทางด้านหลังของเรา”
...จินตนาการตามไปด้วยนะครับแล้วจะเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ว่าคุณกำลังเดินลึกเข้าไปในที่ๆมืดมากจนแทบมองอะไรไม่เห็นและรอบข้างมีแต่ต้นไม้สูงท่วมหัวขึ้นเรียงรายทั้งสองฝั่งของถนนโดยแสงสว่างที่พอจะพึ่งพาได้มีเพียงแสงสลัวๆจากดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวเท่านั้นทว่ากลับมีใครบางคนที่เราไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดจะใช่มิตรหรือศัตรูก็ไม่ทราบเดินตามหลังมา...คุณก็ลองคิดดูเอาเองแต่ถ้าถามตัวผม...อยากจะถอดเฝือกกับเขวี้ยงไม้ค้ำทิ้งแล้วโกยแน่บให้สุดชีวิตยิ่งนัก!!!...
“นั่นใคร?”
“..................................................”
“ไม่...ไม่กลัวหรอกนะโว้ย!!...มืดค่ำมาเดินตามกันทำไม?”
“..................................................”
(กะว่าถ้าเป็นโจรก็ขอสู้ตายล่ะ!!!)
“หึ!”
“ผู้...ผู้หญิง...แล้วเสียงนี้...พี่ม่อนเหรอ?”
“หากเรามุ่งหวังทำร้ายจริงๆแล้วเจ้าจะทำอย่างไรนะ?”
“..................................................”
(แค่ชั่วกระพริบตาสาวเจ้าก็มาอยู่ตรงหน้าเราทั้งที่ก่อนหน้ายังห่างกันหลายช่วงตัว...ทำได้ยังไง?)
“พี่ม่อนมาทำอะไรมืดค่ำป่านนี้ครับ?”
“เรามารอพบเจ้าแต่มิอยากให้น้องนางศรโกเมนเห็นเพราะจะเกิดเรื่องยุ่งเปล่าๆฉะนั้นเราจึงเดินตามเจ้ามา...พายเรือเป็นไหม?”
“ผมเคยพายตอนเด็กแต่พี่ถามทำไมครับ?”
“ดี...เช่นนั้นพวกเราจะนั่งเรือสนทนาความกัน”
“หา!?”
“ตามเรามาเถิด...เอกคเชนทร์”
...พี่ม่อนเดินนำไปที่ท่าน้ำใกล้ๆส่วนผมยังไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงกับชีวิต...ทำไมต้องให้คนขาเดี้ยงอย่างผมลงนั่งเรือสภาพเก่าๆแบบนี้ด้วยเพราะถ้ามันเกิดล่มขึ้นมาก็มีสิทธิ์ตายสูงปรี๊ดเชียวนะ!?...
“ให้ผม...พายจริงๆหรือ?”
“สตรีพายเรือให้บุรุษนั่งสำหรับเจ้าคงจะเป็นภาพที่น่าดูกระมัง?”
(พี่สาวเราคนนี้ก็พูดประชดได้แสบสันต์เหมือนกัน)
“ก็ได้ครับ...ยังไงพายเรือก็ไม่เกี่ยวกับขา”
“หน้าตาเจ้าดูมิค่อยรื่นรมย์?...เอกคเชนทร์เอย--...จงภูมิใจเสียเถิดว่าเรามิเคยนั่งเรือกับบุรุษสองต่อสองมาก่อน”
(น่าภูมิใจตายละแต่เวลานั้นเราไม่รู้เลยว่าการล่องเรือกับสาวม่อนในคืนนี้จะเป็นจุดเริ่มของ “ยุทธการลักพาตัว” ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งอย่างรุนแรงในหมู่พี่น้องอีกครั้ง)
...................................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 88 “ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิ!!!”
“สุรีย์พรรณ...แววตาของเธอฟ้องชัดเจนว่าไม่เชื่อแต่เธอก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่คนชอบพูดจาโกหก”
“แต่จนป่านนี้บอลก็ยังไม่ได้กลับมาถึงที่นี่อย่างที่อ๋อมบอก...มันหมายความว่ายังไง?”
“เดี๋ยวค่ะ!!...ยัยตัวเล็กยืนยันว่าพาบอลมาส่งที่ทางลัดเข้าโยนกอุดรจริงๆแต่ที่เขาหายไปแบบนี้...ฝนคิดว่า...”
.......................................................
“ก็ไหนว่าอยากจะพูดธุระกับผมไงครับแต่เอาเข้าจริงพี่ม่อนกลับไปนั่งแช่ในน้ำตกที่หนาวเย็นแบบนั้น?”
“เจ้าควรหุบปากแลจงดื่มด่ำความงดงามของสถานที่แห่งนี้ดีกว่าจะมาส่งเสียงรบกวนโสตประสาทเรา!”
(ผู้หญิงคนนี้ไม่บ้าก็เพี้ยน!!!...น้ำเย็นเฉียบชนิดกระดูกแทบหลุดยังไปนั่งแช่ได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!?)
.......................................................
“ฉันจะถล่มพวกมันให้ย่อยยับ!!!!...เธอสองคนจะไปด้วยหรือไม่ตอบมา?...ยมทูต!!...เทพธิดา!!”
“...ในเมื่อนางพญาเสือถูกความพิโรธปลุกให้ตื่นขึ้นแล้วฉันจะทำนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร?...ก็ไปสิ!!!”
“ฝนขอตามไปด้วย...เราสามคนช่วยกันอาละวาดให้รู้เรื่องไปเลยแล้วก็พาคนรักของพวกเรากลับคืนมา!!!”
....................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น