ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 84 “สถานการณ์อันตราย!?
...ลางร้ายเริ่มปรากฏ!!!”
“แกนี่ชอบทำให้คนอื่นประหลาดใจอยู่เรื่อย”
“ยังมิเคยชินอีกหรือเจ้าคะ?”
“ก็ปกติแก...ไม่ชอบปรากฏตัวให้คนอื่นเห็นนี่หว่า!...ปกติฉันต้องไปหาถึงในบ้านในห้อง”
“จริงด้วย...แล้วจู่ๆเกิดนึกครึ้มอะไรขึ้นมาคะเนี่ย?...แหม่ๆ...แถมดูแต่งตัวเข้าสิ...เชิ้ตแขนกุดผูกไท้กระโปรงสั้นจู๋แบบแค่ก้มนิดๆก็เห็นหมด...แต่งล่อตะเข้ชัดๆแต่ดันพกดาบ...บ้าไปแล้วแน่!!!”
“น้องนางศรโกเมนจ๊ะ...อยู่ในบ้านพี่ก็นุ่งอย่างนี้”
“หวะ!!...อย่าพูดไปยิ้มไปแบบนั้นสิ...หนูไม่ไว้ใจจริงๆ”
“ใจร้ายจัง~~...ฮิๆ”
“จะกลับแล้ว!...ขอบอกไว้เลยนะคะว่าคนที่หนูไม่อยากคุยด้วยมีอยู่สองคน...หนึ่งคือพี่ม่อนและสองก็คือพี่นั่นล่ะ...พี่อ้อ!!!”
“.................................................”
“อย่าไปถือสาป้อมเลย...มันเป็นคนพูดอะไรตรงๆเหมือนฉันแต่แกก็ชอบทำตัวลับๆล่อๆนี่นา”
“.................................................”
“อะ...อะไรวะน่ะ!?...ก้มหน้าแบบนั้นร้องให้อยู่เหรอไง?
“.................................................”
“เฮ่ย!?”
“แบร่!!...เปล่าสักหน่อยเจ้าค่า~~”
“โธ่
อีบ้า~~...นิสัยเสียโว้ย!!!”
“อ๋อมช่างมีน้ำใจนัก...มิเสียแรงที่คบหาเป็นสหายกันมาตั้งนาน”
“อย่ามากอดสิ!!...แล้วไง...แกเผยตัวออกมาครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?...รึว่า...แกก็เล็งบอลไว้เหมือนกัน?”
“เอกคเชนทร์?...ฮะๆๆๆ”
“ขำอะไรนักหนา?”
“อ๋อมลืมไปแล้วกระมังว่าฉันเคยพูดอะไรไว้?”
“?”
“หากชายคนไหนสามารถทำให้ดาบอสูรชิโรเทนเคียวหลุดจากมือของฉันได้...ฉันจะยอมเป็นภริยาของเขาผู้นั้นทันทีมิว่าจะหนุ่มหรือแก่แลจะโสดหรือมีครอบครัวก็ตาม”
“ไม่ว่าจะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดไหนเรอะ?”
“แล้วคิดว่า...เอกคเชนทร์หนุ่มน้อยสุดที่รักของเธอจะใช้วิธีอะไรกันล่ะ?...จริงอยู่ที่ฉันก็รู้สึกถูกใจเขาบ้างแต่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องมีสามีที่แข็งแกร่งพอๆกัน”
“เฮอะ!!...งั้นแกคงจะต้องรอไปจนแก่ตายแน่ๆว่ะก็ขนาดน้านีย์ยังทำให้ดาบหลุดจากมือแกได้แค่สองครั้งเองส่วนพวกฉันยิ่งไม่ต้องพูดถึง”
“.................................................”
“และฉันก็ไม่ยอมให้บอลมาเสี่ยงชีวิตข้องแวะกับผู้หญิงที่หน้าฉากใจดีมีเมตตาดุจผู้ทรงศีลแต่หลังฉากเปรียบเสมือนมารร้ายอย่างแกหรอก”
“จะถือว่านี่คือคำชม...ฮิๆๆ”
“ยัยคนสองบุคลิกเอ๊ย!!...ว่าแต่มีใครรู้บ้างล่ะนอกจากพวกฉัน?”
“อืม--...ขอนับนิ้วก่อน...น้องนางศรมุกดารู้เป็นคนแรกเลย”
“ฉันไม่แปลกใจเพราะคนบ้ามันก็ต้องพูดกับคนบอรู้เรื่องอยู่แล้ว”
“อ๋า!...อย่าเพิ่งขัดสิเจ้าคะ...คิกๆๆ”
“อย่ามาทำตาหวานเยิ้มใส่ฉันนะว้อย!!!...ให้ตายซี่น่าขนลุกชะมัด~~”
“อ่ะ!...แง้มให้ดูๆ”
“ยะ...ยัยนี่!!...มีใครบอกหรือยังห๊ะว่าอยากจะดูกางเกงในหล่อนน่ะ?”
“แหมๆ...ฉันมิเคยเลิกกระโปรงให้ใครดูเลยนะเจ้าคะ”
“เออๆๆ...พูดต่อเหอะ!!...โอ๊ย~~...ประสาทจะกิน!!!”
“อือ--...ท่านพี่ศรเพทายแลน้องนางหยาดฝนก็ทราบแล้ว...ท่านพี่สุรีย์พรรณก็เพิ่งจะให้นิดโทรไปบอก”
“ฉันกับป้อมรู้เมื่อกี้ส่วนเจ้าเอ้น่ะต้องรู้ดีที่สุดก่อนใครแน่นอนไม่ใช่ยัยศรมุกดาหรอก...ใช่มั้ยเล่า?”
“เจ้าค่า!!”
“งั้นก็มีบอลที่ยังไม่รู้”
“จริงด้วย!...บอกเขาดีไหมนะ?”
“หึ!!...ฉันไม่คิดว่าเธอจะปริปาก”
“มั่นใจหรือเจ้าคะ?”
“ฉันรู้จักนิสัยแกดีน่า--...แกไม่ทำแน่นอน”
“ฮิๆ...อ๋อมกลัวเขาจะมาจีบฉันสิท่าถึงดักคอไว้ก่อน?”
“ฮึ่ย~~...คุยกับแกทีไรความดันจะขึ้นทุกทีฉันกลับล่ะ!!...แล้วไอ้ที่แกขอร้องน่ะ...พวกฉันรับปาก”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
“.................................................”
“ทว่าน้องสาวที่น่ารักแลสหายสนิทของฉัน...เธอรักเอกคเชนทร์แต่เอกคเชนทร์รักเธอด้วยหรือเปล่า?...เขารู้สึกอย่างไรเธอเคยรู้บ้างไหม?”
................................................................................................................................
“เสร็จซะที...กลับบ้านดีกว่า”
“แคท”
“?”
“เราไม่ได้เจอกันตั้งนานไปรำลึกความหลังกันหน่อยมั้ย?”
“ขอโทษด้วย...เรามีธุระจ้ะ”
“อะไรยะ?...ก๊วนสาวแกร่งห้อง 6/6 อุตส่าห์มารวมกันพร้อมหน้าทั้งที”
“ไม่ได้จริงๆ...ธุระของเราสำคัญมาก...เอาไว้โอกาสหน้านะ”
“..............................................”
“ยัยแคทนี่เหมือนเดิมเลย...ไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนม.ปลายสักนิด”
“ใช่!!...เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ค่อยจะไป...ไม่ชอบบ้างละ...ติดธุระบ้างละ”
“ไม่...เปลี่ยนไปเหรอ?...ฉันว่าไม่ถูก”
“หา!?”
“หมายความว่าไง?...เคลียร์เร็วๆ”
“พวกเธอไม่สังเกตกันหรือว่าแคทจะคอยมองนาฬิกาข้อมือตลอดเลย?”
“เห?”
“ฉันขอประมาณว่าแคทจะต้องนัดหมายกับใครไว้แน่ๆ”
“ละ...หล่อนจะบอกว่ายัยแคท...”
“มีแฟนแล้วงั้นเรอะ?”
“...คิดว่าใช่เพราะนั่นเป็นใบหน้าของผู้หญิงที่กำลังมีความรักชัดๆ...แก้มสองข้างแดงเรื่อแววตาที่สดใสกับมีรอยยิ้มแฝงอยู่...ฉันไม่เคยเห็นแคทดูมีชีวิตชีวาขนาดนี้มาก่อน”
“โห~~...ฉันเรียนมหา’ลัยมาจนจะขึ้นปี 4 ยังไม่มีแฟนสักคนเลยอ่ะ!!...นี่ฉันแพ้เพื่อนรักหน้าตายอย่างยัยแคทซะแล้วเรอะ?”
“หล่อนน่ะแพ้มาตั้งนานแล้วย่ะยังไม่รู้ตัวอีกรึ?”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
“หนวกหู!!...อยู่ในวัดในวานะเธอ”
“แหมก็~~”
“..............................................”
“ไปๆ...แคทไม่อยู่แต่ก๊วนเราก็ต้องไม่เมาไม่เลิก!!”
“ลุย!!!”
“เพราะพวกเธอเป็นอย่างนี้ไงถึงไม่ไปด้วย...ฮัลโหลมีอะไรจ๊ะนิด?...อะไรนะ?...อ้อ...อ้อน่ะเหรอ?”
“..............................................”
“อื้อ!...พี่เข้าใจดีจ้ะ...ขอบใจนิดมากที่บอกให้รู้แล้วคนอื่นเป็นยังไงมั่ง?”
“..............................................”
“ก็ต้องทำอย่างนั้นแหละถูกแล้ว...หวัดดีจ้ะ”
“..............................................”
“อะแฮ่ม!!...มีอะไรจ๊ะ?”
“..............................................”
“หา!?...คุณป้ากับคุณแม่!!!...ตอนนี้บอลอยู่ที่ไหน?”
“..............................................”
“พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!!...ให้ตายเถอะ--...ทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงหลานเขยหรือไง?...อื๋อ!?...ไม่...มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นเพราะถ้าน้องม่อนรู้บอลมีหวังกลายเป็นศพแน่!!!!”
(“มีผู้หญิงสองคนที่จะทำร้ายคุณพ่อจนถึงแก่ชีวิต...คุณแม่สัญญากับหนูนะคะว่าจะต้องปกป้องคุณพ่อไว้ให้ได้”
“ผู้หญิงสองคน...ใครกัน?”
“เป็นคนที่คุณแม่ก็รู้จักดีเลยค่ะ...พวกเธอคือ...”)
“แย่จริง!!...เรากำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่ทำไมมานึกถึงสิ่งที่ลูกรีย์บอกไว้เอาตอนนี้?...ขอ...ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นก่อนที่เราจะไปถึงเลย!!!”
...........................................................................................................................................
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?...ถึงเป็นน้องสาวแต่ฉันก็จะไม่อ่อนข้อหรือยอมหลีกทางให้หรอกนะ!!”
“ไม่ต้องห่วงค่ะสติภายังครบถ้วนสมบูรณ์ดี...มาตัดสินกันวันนี้เลยว่าระหว่างเราใครจะมีเสน่ห์มากกว่า!!”
“เธอจะให้ตาหนูเป็นคนตัดสินสินะ?...ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...ยัยภาเอ๊ย~~...เธอน่ะแพ้ไปครึ่งค่อนตัวแล้ว!!!”
“เอ--...ยังไม่ทันแข่งทำไมพี่เอ็มดูมั่นอกมั่นใจจังเลย?”
“หึ!...พี่มั่นใจก็แล้วกัน...เนอะตาหนู?”
“คือ...”
...อยากหลบไปปลีกวิเวกคนเดียวจริงๆผับผ่าเหอะ!!!...ป้ากับอาจะแข่งประชันกันว่าใครมีเสน่ห์มากกว่าโดยให้หลานชายเป็นคนตัดสินเนี่ยนะ?...เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นแถมขาก็ยังมาเดี้ยงจะลุกไปไหนก็ไม่สะดวกเสียอีก...
(เมื่อไหร่พี่แคทจะมาถึงซะทีว๊า!!)
“นั่นแน่ะ!!...จะลุกไปไหนห๊ะ?”
“ปละ...เปล่านี่ครับ...ผมแค่เมื่อยขา”
“มุกตื้นๆอย่ามาใช้กับอา...ป่ะ!...เราไปหาที่สงบๆจู๋จี๋กันแค่สองคนดีกว่า”
“จุ...จู๋จี๋!!!!”
“เดี๋ยวเถอะยัยภา!!...ตาหนูจะต้องอยู่กับฉันต่างหาก”
“เหวยๆๆ...ไม่เกรงใจเจ้าถิ่นเลยนะคะป้า!!!”
“อี๋~~...เรื่องอะไรมาว่าฉันเป็นป้ายะ?”
“ก็มันไม่ถูกเหรอไงเล่า?”
“ดี--...เธอเองก็เหมือนกันอีกไม่นานร้อกคงได้เลื่อนขั้นเป็นยายแก่”
“พะ...พูดงี้ก็สวยเซ่!!”
“หลบไป!!...พ่อบอลกลับไปกับป้า”
“ห๊ะ!?...ก็บอกว่าบอลจะไปไหนไม่ได้”
“เธอหลีกไปนะ!!”
“พี่นั่นแหละต้องหลีก!!”
“ใจเย็นๆก่อนสิครับ!!!...คนหนึ่งก็ป้าคนหนึ่งก็อา...ผมวางตัวลำบากนะ~~”
“งั้นเธอเลือกมาว่าจะไปกับใคร?”
“ใช่!!...ตาหนูพูดออกมาให้ชัดเจน”
“เอ่อ...”
(ก็อยากเลือกทั้งคู่เลยนั่นแหละ...เอ้ย!?...ไม่ใช่นะไม่ใช่!!!...เราหมายถึงว่าอยากให้ป้าเอ็มกับอานิภาถ้อยทีถ้อยอาศัยอย่าทะเลาะกันแบบนี้...โอ้ววววววว...อกนุ่มๆที่แขนซ้ายขวาสัมผัสได้นี่มันช่างให้ความรู้สึกที่เกินบรรยาย)
“.................................................”
“.................................................”
“โธ่~~...เป็นลูกผู้ชายก็ตัดสินใจให้มันเด็ดขาดซี่!!!...งั้นไม่มัวพูดมาก...ไปกับอา”
“ยัยภา...ปล่อยมือตาหนูเดี๋ยวนี้!!!”
“พี่เอ็มนั่นแหละ!!...มาทีหลังก็อย่าขวางภาจะได้มั้ย?”
“เธอต่างหากที่มาทีหลัง...ว้าย!!!”
“หวา~~”
“!!!”
...ยื้อกันไปยุดกันมาเลยเท้าลื่นพลัดตกสระน้ำไปทั้งคู่ส่วนผมโชคดีที่ไม่ร่วงไปด้วย...ยังไม่เลิก!!...พอหัวโผล่จากน้ำป้าเอ็มกับอานิภาต่างก็ชี้นิ้วใส่กันพลางโต้เถียงไม่หยุดหย่อน...เอ๊ะ?...แล้วอะไรลอยอยู่ในสระ?...นะ...นั่นมัน!?...
“กล้าผลักพี่ตกน้ำงั้นเรอะ?...ดูซิ!!...ทรงผมพี่เสียหมดแล้ว”
“พี่นั่นแหละที่ผลักภา!!...ฮี่~~...เสียก็ดีแล้วนี่...ไอ้สี่แฉกแบนเป็นจานข้าวนั่น!!!”
“ยัย...ยัยเด็กเมื่อวานซืน~~...ไม่ยกโทษให้แน่!!!”
“เข้ามาได้เลย--...ไม่กลัวอยู่แล้ว!!!”
“ฮึ่ม!!”
“จ๊าก!!...พี่บีบนมภาทำไม?”
“เอ๊าะเหรอ?...หน้าอกเธอเหรอนี่?...ขอโทษทีพี่ไม่ทันสังเกต...คือมันเล็กน่ะ”
“กรอด~~...อกภาไม่เล็กสักหน่อยน๊ะ!!!...ยังกะของพี่ใหญ่นักละ?”
“อ๋า!!!”
“เธ่อ~~...ภาต่างหากที่ใหญ่กว่าน่าจับกว่าเป็นไหนๆค่ะ”
“ไม่จริง!!...ตาหนูช่วยบอกซิว่านมป้าใหญ่กว่า”
“ของอาที่ใหญ่กว่า...บอลพูดเรื่องจริงออกไปเลย!!!”
“..............................................”
(เลือดกำเดาไหลอีกแล้ว...ของใครจะใหญ่กว่าไม่รู้แต่เห็นชัดแจ๋วเต็มสองตากับซาลาเปาขาวอวบสี่ลูก)
“เอ๊ะ?”
“อ๊ะ?”
“เสื้อในของฉัน!!”
“หลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ยัยภา!!!”
“พี่เอ็ม!!!”
“ทำอะไรกันน่ะคะ?”
(พี่แคท!?)
“อุ๊ย!?...ลูกสาวของแม่มาได้ยังไง?”
“หนูแคท”
“ทำ...ทำไมบอลเลือดกำเดาไหลล่ะ?”
“ก็...นั่น...”
“บ้าจริง!...เสื้อในหลุดลุ่ยหมดเลยนะคะ...มิน่า--...มองอะไรห๊ะเจ้าคนบ้า?...หลับตาไปเดี๋ยวนี้!!”
“โอ๊ย!!...เขกหัวกันทำไมเนี่ย?...ผมไม่เกี่ยวนะครับ”
(ซวยทั้งขึ้นทั้งล่องเลยวุ้ย!!!)
“เห็นมะๆ...บอลตื่นเต้นเพราะเห็นนมของภาละ...ฮิ!...ของมันแน่เพราะภาอายุน้อยกว่าพี่เยอะ...ความเต่งตึงมันต่างกันแยะ”
“ช่างกล้าพูดนะยะ!!...นมเด็กเมื่อวานซืนไม่เห็นจะวิเศษวิโสน่าจับตรงไหน...เล็กก็เล็กเทียบของพี่ไม่ได้สักนิด...ตาหนูน่ะชอบหน้าอกฉันมากกว่าเธอเป็นสิบเท่า!!!”
“ว่าไงน๊ะ!?”
“จะเอาหรือ?”
“ทั้งสองคน...จะยังไม่เลิกกันอีกใช่ไหมคะ?”
“คะ...คือว่า...แม่...”
“...เชอะ!!”
.....................................................................................................................................
“แบบนี้ก็แย่สิค๊า~~...ก่อนจะลงสระเขามีกฎว่าผู้หญิงให้ใส่หมวก...หนูยังไม่อยากโดนไล่ออกนะ!”
“เฮ่!!...ฉันแค่จะแต่งชุดว่ายน้ำอวดหลานชายเท่านั้นไม่คิดจะลงจริงๆสักหน่อยแต่มีป้าที่ไหนก็ไม่รู้ผลักฉัน”
“ประเดี๋ยวเถอะ!!!”
“ยี้~~”
“..............................................”
“โธ่พี่~~...ยังไม่ยอมพูดกับผมอีกเหรอ?...ผมก็อธิบายไปจนหมดแล้ว”
“..............................................”
“ใครจะหลงเสน่ห์สาวใหญ่ได้ก็มีสาวสวยอย่างพี่อยู่ทั้งคน...จริงมะ?”
“...แน่ใจรึ?”
“แน่สิจ๊ะ”
“ไม่หรอกมั้ง...ก็พี่น่ะเป็นป้าจู้จี้ขี้บ่นตัวดำหน้าตาขี้เหร่แถมอ้วนตุ๊ต๊ะไม่ใช่เหรอไง?”
(พูดจบก็ค้อนเราและยิ้ม...ที่แท้พี่แคทก็ไม่ได้โกรธอะไรเรา...โล่งไปทีนึกว่าจะถูกชกปากเจ่อซะแล้ว)
“ถ้าอ้วนตุ๊ต๊ะแบบนี้ผมจะ...”
“เดี๋ยวเถอะ!!...ทำไมยะ?...จะทำอะไร?”
“ยอมดูดนมทั้งคืนเลยเอ้า!!”
“ใครจะให้เธอดูดกัน?...ประสาท!”
“ก็ดูดมาแล้วนี่~~”
“อือ--...อย่ามือไวนักสิเดี๋ยวแม่พี่เห็น...ไหนจะคุณป้าอีก”
“พี่เอ็มมาทำให้หมดอารมณ์เลย...ลูกแคท...กลับบ้านกันเหอะ”
“งั้นตาหนูกลับโยนกจัตุรัสกับป้า”
“ก็บอกไงคะว่าไม่ได้!!”
“เธอก็ให้เจ้าตัวตัดสินใจเองเลยสิ!!”
“เอ่อ--...ป้าครับ...ยังไงขากลับผมก็ตั้งใจจะไปที่นั่นอยู่แล้ว...อย่าทะเลาะกันเพราะผมอีกเลยนะ”
“..................................................”
“ในเมื่อป้ามาที่นี่แล้วก็อยู่ค้างด้วยกันซะเลยนะครับและขากลับผมจะไปกับป้า”
“บอล!!”
“อาครับ...เมื่อกี้ผมบอกพี่แคทไปอย่างนี้...ผมขอร้องนะ”
“ฮื่อ~~”
“ก็ได้...ป้าจะทำตามที่ตาหนูขอร้อง...เดี๋ยวป้าไปบอกคนที่มาด้วยก่อน”
(คนที่ติดตามป้าเอ็มมาก็คือศิกับศุกร์)
“พี่แคทกับคุณอาไปรอที่รถก่อนนะครับ”
“อืม”
“แล้วบอลจะทำอะไร?...เออะ!!”
“ไม่ต้องตามไปฟังด้วยเลยค่ะ!”
“แต่ว่าแม่...”
“หนูยังไม่ได้ชำระความที่คุณแม่แอบพาบอลมาที่นี่ลับหลังหนูเลยนะคะ!!”
“ลูกจ๋า~~...แม่อธิบายได้”
“ไปค่ะ!”
“ไม่ต้องฉุดก็ได้...อ๋า!!...อย่ารีบซี่~~”
“............................................”
“ตัวยุ่งไปพ้นๆได้สักที...ต้องเปลี่ยนแผนกันสักหน่อยนะ...ฉันจะไปค้างที่บ้านยัยภา”
“ทำไมล่ะคะ?”
“...นายท่านไม่ได้กลับด้วยกันหรือครับ?”
“ยังน่ะ”
“ว้า~~...น่าเสียดายจัง!...หนูก็อดเสียวกับนายท่านสิคะ?”
“พี่ก็อดอึ๊บนายหญิงด้วย...เฮ้อ!!”
“แหม--...มีแต่เธอสองคนหรือไงยะที่อด?”
...ป้าเอ็มปรายตามาที่ผมๆก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร...สาวใหญ่พราวเสน่ห์วางแผนไว้ก่อนแล้วโดยหาโรงแรมพักค้างคืนก่อนจะลงไปโยนกจัตุรัส...เสียดายเหมือนกันที่พลาดโอกาสเล่นสวิงกิ้งย้อนความหลังแต่ตอนนี้ผม “หลง” พี่แคทมาก(ที่สุด)เลยฉะนั้นจะให้ผละไปเวลานี้จึงไม่มีทางเป็นไปได้...
(ทำไมต้องให้มาอยู่ในสถานการณ์อิหลักอิเหลื่อแบบนี้ด้วยว๊า!?)
“เธอสองคนไปนอนโรงแรมก็อย่าหักโหมให้มาก...ฉันอิจฉา”
“งั้นนายหญิงไปกับเราก่อนสิครับ...อยู่สักชั่วโมงก็ยัง...”
“อย่า!!...ออกมานอกบ้านจะพูดจะทำอะไรหัดระวังหน่อย”
(เราเห็นอานิภาแอบมองอยู่ตรงต้นไม้ทำให้ศุกร์ที่กำลังจะแต๊ะอั๋งหน้าอกป้าเอ็มต้องชะงัก)
“ฉันไปไม่ได้เพราะต้องอยู่คอยกันท่ายัยภา...อย่าหวังจะทำอะไรตามใจได้เลย!!...ไปกันตาหนู”
“...ครับ”
“ฮี่~~...คุยอะไรกันอ่ะ?...อะจ๊าๆๆ...เจ็บนะพี่เอ็ม!!!”
“เด็กสอดรู้สอดเห็นนี่!!...จะอยากรู้อะไรห๊ะ?”
“อ๋า!...มันเป็นความลับที่รู้ไม่ได้เหรอไง?”
“อยากรู้ในเรื่องที่คนอื่นไม่ให้รู้เขาเรียกว่าสอดย่ะ!!”
“เจ๊บ~~...ปล่อยน๊ะ!!!”
“ฉันยังไม่คิดบัญชีที่ทำผมฉันเสียทรงเลย...ไปทำให้ใหม่ด้วย!”
“ฮือ~~...บอลช่วยอาหน่อยซี่!!”
“ไม่ต้องแกล้งอ้อนให้คนอื่นช่วยย่ะ...เสร็จแน่หล่อน!!!”
...ผมว่าพี่น้องคู่นี้น่ารักดี(ถ้าไม่ทะเลาะกัน)แม้ป้าเอ็มจะอายุห่างจากอานิภาเกือบสิบปีแต่ใบหน้าของทั้งคู่ยังอ่อนเยาว์และแต่งตัวแบบวัยรุ่นอย่างนี้ด้วยมันช่างชวนให้คิดอกุศลจริงๆเล้ย!!!...
อันตราย...สถานการณ์อันตราย!!!!...
(โดยเฉพาะที่ได้เห็นนมอานิภา!!)
“คุณพ่อกลับมาแล้วค่ะ”
“โฮะ!...มาเร็วนี่”
“..............................................”
“อะ...พี่เอ็ม...มาด้วยเหรอครับ?”
“ที่จริงฉันก็ไม่คิดจะแวะหรอกนะ...แค่มารับพ่อบอลกลับเท่านั้น”
“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ...แวะมาที่นี่...ดีแล้ว”
“โอเคๆ...เมื่อเจ้าของบ้านออกปากเชื้อเชิญฉันก็จะไม่ปฏิเสธ...ใช่มั้ยยัยภา?”
“หึ!...เข้าบ้านกันเถอะลูกแคท”
“...ค่ะ”
“.............................................”
“บอล”
“ครับๆ”
(บรรยากาศทะแม่งๆแฮะ)
“เอ็ม”
(!?)
“ปล่อยนะสน!!...นายไม่ควรทำแบบนี้”
“ยังจะมองผมเป็นผู้ชายขี้แพ้อยู่อีกงั้นหรือ?”
“พูดเองเออเองทั้งนั้น...ปล่อย!!!...จะทำอะไรหัดคิดถึงยัยภาซะมั่ง”
“..............................................”
...ผม...ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย?...เมื่อกี้อาสนยุดแขนป้าเอ็มไว้และลักษณะการสนทนาก็ไม่ใช่ “พี่เมีย” กับ “น้องเขย” เลยสักนิด...รึว่าสองคนนี้จะมีอะไรพิเศษลึกไปกว่าที่ใครๆรู้กัน?...
(แต่ในงานเลี้ยงสิ้นปีทั้งคู่ก็ทำตัวปกตินี่นา)
“พี่เอ็ม”
“หือ?”
“ภาจะไปเตรียมที่นอนให้...พี่จะนอนไหนคะ?”
“ห้องพ่อบอลล่ะกัน”
(ห๊ะ!!...ตอบทันที!?)
“เอ--...มันคงไม่ค่อยดีมั้งคะ?”
“ผมก็ว่าไม่เหมาะ...เอ็ม...พี่เอ็มไปนอนกับแคทดีกว่าครับ”
“ฉันบอกชัดแล้วนะว่าจะนอนที่ห้องตาหนู...พวกเธอกำลังคิดอะไรกันอยู่เหรอ?...ป้าหลานจะนอนด้วยกันมันผิดหรือไง?”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้น...”
“หรือนายจะให้ฉันไปนอนด้วย?”
“แบบ...แบบนั้นก็ได้”
“ฮึๆ...ไม่แน่ว่าฉันอาจเอาจริงนา--”
“ก็ได้ค่ะ...งั้นตกลงพี่เอ็มไปนอนห้องภา”
“โอ่--...มั่นใจแล้วเหรอจ๊ะที่จะปล่อยให้สนเห็นหน้าฉันแม้ในยามนอน?...จริงๆหมอนั่นก็เหมือนตาหนู...เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นเลย”
“ภาไม่กังวลกับเรื่องไร้สาระพรรค์นี้หรอกค่ะ”
“อืม--...เอาสิ”
“รู้สึกว่าทั้งป้าเอ็ม,อานิภาและอาสน...สามคนนี้มีอะไรแปลกๆยังไงก็ไม่รู้?”
...ไม่ผิดแน่!!!...สีหน้ากับคำพูดของทั้งสามคนมันแสดงออกอย่างชัดเจนมากเลยโดยเฉพาะอาสนที่รีบออกความเห็นไม่อยากให้ป้าเอ็มมานอนที่ห้องผมนี่คือประเด็นที่น่าสงสัยยิ่งนัก...
(“มั่นใจแล้วเหรอจ๊ะที่จะปล่อยให้สนเห็นหน้าฉันแม้ในยามนอน?...จริงๆหมอนั่นก็เหมือนตาหนู...เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นเลย”)
“หรือว่า...ในอดีตก่อนที่เราจะเกิดมา...พะ...พวกเขาสามคน!?...ไม่...ไม่จริง!!!”
“มัวทำอะไรทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อ?”
“ผมต้องเปลี่ยนด้วยหรือครับ?”
“ก็คิดอกุศลจนเลือดกำเดาไหลเปื้อนเต็มเสื้อนั่น...ยังจะทนใส่อยู่ได้ยังไง?”
“โธ่~~...ไม่ใช่นะ”
“จะอ้อนอะไรอีกล่ะ?”
“นั่งลงก่อนสิจ๊ะ?”
“..............................................”
“หืม--...แก้มหอมชื่นใจจัง”
“...ยังเจ็บขาอยู่มั้ย?...ไม่ค่อยคุ้นกับไม้ค้ำเลยนี่”
“นิดหน่อยครับ”
“แม่พี่ไม่น่าลากเธอออกไปที่นั่นแล้วก็ทำอะไรบ้าๆ”
“พี่แคท”
“จ๊ะ?”
“บอกผมได้ไหมว่าทั้งสามคนนั้นเขามีอะไรกันหรือเปล่า?”
“เธอ...หมายถึงคุณพ่อคุณแม่และก็คุณป้า”
“ครับ”
“พี่ว่าบอลอย่ารู้จะดีกว่า”
“อ้าว!?”
“อย่าสอดรู้สอดเห็นเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองนักเลย!!...มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
(เสียงแข็งขึ้นมาเชียวแฮะ!?)
“ก็...ก็ได้ครับ...ผมจะไม่ถามพี่อีก”
(เอาไว้โทรไปถามอ๋อมทีหลังก็ได้...คิดว่าขานั้นจะต้องรู้)
“เมื่อกี้พี่ได้ยินว่าคุณป้าจะนอนที่ห้องคุณแม่”
“ใช่ครับ”
“บอลก็นอนคนเดียว”
“อืม--...ทีแรกป้าเอ็มบอกจะมานอนกับผม”
“ไม่ได้!!!”
“โอ๋!?...พี่หึงผมอีกแล้วนี่?”
“พี่ไม่มีวันหึงเธอหรอกจำไว้”
“...............................................”
“...............................................”
“ผมไม่มีค่าพอจะให้พี่หึงจริงๆเหรอ?”
“ถูกต้อง”
“...............................................”
“พี่ไม่มีทางหึงบอล...แต่...”
(อื๋อ?...ญาติสาวผู้พี่จูบปากเรา...โอ้!!!...นี่มัน)
“แต่สำหรับแคท...จะขี้หึงเธอที่สุด”
“โอออออ”
“หึงที่สุด...หวงที่สุด...จะไม่ปล่อยให้อยู่ห่างกาย...เข้าใจนะจ๊ะ?”
“คะ...ครับ”
“ทีนี้ก็ถอดเสื้อมา”
“...................................................”
“พี่ไปก่อนล่ะแล้วดึกๆ...”
“?”
“...จะมารับไปนอนด้วย”
“สวรรค์โปรด!!!!”
“ชู่ว~~”
“แหะๆๆ”
...ในฐานะพี่สาวหรือลูกพี่ลูกน้องกับอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะไม่แสดงทีท่าหึงหวงผมแต่ในยามที่อยู่กันสองต่อสองเมื่อไหร่...ในที่สุดพี่แคทก็ยอมรับออกมาสักทีว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ “หึง” เก่งหาตัวจับยาก...
(“แต่สำหรับแคท...จะขี้หึงเธอที่สุด”)
“ยะโฮ้~~”
(“หึงที่สุด...หวงที่สุด...จะไม่ปล่อยให้อยู่ห่างกาย...เข้าใจนะจ๊ะ?”)
“เป็นเพราะเหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำแน่ที่ทำให้พี่แคทไม่ปิดบังความรู้สึกอีก...เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมทั้งนั้นโว้ย!!!...เอ๋?”
(นึกถึงโจโฉๆก็มาทันที)
“อ๋อม...ฉันกะจะโทรไปหาเธอพอดีเลยนะเนี่ย!!”
“นายกล้ามากที่ขัดใจฉัน!!!!”
“!?”
.................................................................................................................................
“มีธุระ...อันใดหรือเจ้าคะ?...ท่านพี่สุริยาวรรณ”
“หาได้มีธุระสำคัญดอกขอรับ...พี่เดินเล่นกินลมมาเรื่อยๆแลเหลือบเห็นเสื้อผ้าวางอยู่เลยแวะเข้ามา”
“...........................................”
“อากาศเย็นเช่นนี้น้องนางศรมุกดาเปลือยกายนั่งอยู่ในธารน้ำตกที่ตกลงสู่เบื้องล่างนานนับชั่วโมงอาจจะเป็นหวัดได้นะขอรับ”
“น้องชินแล้วเจ้าค่ะ...เอ่อ--...น้องขอถามว่าท่านพี่มาที่โยนกจัตุรัสหรือยังเจ้าคะ?”
“ท่านพี่ศรเพทายมาถึงแล้วขอรับ...น้องนางหยาดฝนก็ตามมาด้วย”
“...นางมาด้วยหรือ?”
“?”
“...หากเป็นเช่นนี้...ท่านพี่จะทำอย่างไร?”
“อะไรนะขอรับ?”
“เปล่า...เปล่าเจ้าค่ะ”
“น้องนางศรมุกดา...มีอะไรปิดบังพี่อยู่ฤา?”
“บอกท่านพี่สุริยาวรรณมิได้จริงๆเจ้าค่ะเพราะท่านพี่สั่งกำชับไว้”
“...จะเกี่ยวข้องกับที่คุณศิริรัศมีมาที่โยนกจัตุรัสด้วยใช่ไหม?”
“!?”
“จริงๆด้วยสินะขอรับ?”
“หากท่านพี่สุริยาวรรณจะขัดขวางเช่นนั้นน้องก็มิอาจยอมได้”
“หา!?...เดี๋ยวก่อนขอรับ!!...กระผมยังมิรู้เรื่องใดๆเลย”
“อย่างไรเสียท่านพี่สุริยาวรรณก็ย่อมเห็นดีกับนางพญาเสือจอมโอหังผู้นั้น...ฮึก...อึ๊ก!!”
“ช้าก่อนขอรับ!”
“กลับไปเสียเถิดเจ้าค่ะ!...พลังจิตของน้องเริ่มปั่นป่วนยากต่อการควบคุม...อาจจะพลาดพลั้งทำร้ายท่านพี่สุริยาวรรณ!!”
“...............................................”
“...............................................”
“เสื้อผ้าก็มิเอาไปด้วย...น้องนางศรมุกดาคงจะกลับเข้าไปอยู่ในถ้ำหลังม่านน้ำตกเป็นแน่...เรามาขัดจังหวะการฝึกสมาธิเพิ่มพูนพลังจิตของนางเสียแล้ว”
“...............................................”
“ดูท่าท่านพี่ศรเพทายกำลังวางแผนการอะไรอีกซึ่งบางทีนางอาจจะร่วมมือกับทางศิวะบัณฑิตด้วย...มีความเป็นไปได้สูงทีเดียวแลเมื่อสักครู่น้องนางศรมุกดายังเอ่ยถึงอ๋อม...นี่มันอะไรกันแน่?...หมายความว่ามิอาจจะให้ล่วงรู้ไปถึงอ๋อมได้อย่างนั้นหรือ?”
.......................................................................................................................................
“หมายความว่าอย่างไรคะคุณศรเพทาย?...การที่คุณหยาดฝนมาที่นี่มันอยู่นอกเหนือความคาดหมายของดิฉันนะ!!”
“ใจเย็นๆก่อน...ยังไงแผนของเราก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ”
“แต่คุณก็รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ของคุณทั้งรักทั้งหวงคุณชายหกมากขนาดไหน?...เธออาจจะทำให้แผนนี้ต้องพังไม่เป็นท่า!!!”
“คุณศิริรัศมีไม่เชื่อว่าฉันจะทำได้หรือคะ?”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะแต่จะดีซะกว่าหากคุณไม่ให้คุณหยาดฝนตามมาที่โยนกจัตุรัสด้วย”
“ยังไงก็จะไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน...วางใจเถอะค่ะ”
“ถูกต้อง...คราวนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด...คุณพ่อดิฉันสั่งว่าจะต้องพาคุณชายหกไปที่บ้านศิวะบัณฑิตให้ได้”
“ในการทำธุรกิจ...สิ่งสำคัญนอกจากการตรงต่อเวลาคืออะไรคะ?...คุณศิริรัศมี”
“การไว้เนื้อเชื่อใจกันใช่ไหมคะ?”
“ค่ะ...ขอให้ศิวะบัณฑิตจงเชื่อมั่นในตัวฉัน...ใกล้จะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว...เพื่อมิตรภาพของทั้งสองตระกูลฉันจำเป็นจะต้องทำให้มันเกิดขึ้นให้ได้”
“ส่วนทางเราก็เตรียมพร้อมนานแล้วค่ะ...รอเพียงคุณชายหกกลับมาที่โยนกจัตุรัสอีกครั้ง”
“เอกคเชนทร์...ถ้าฉันปล่อยให้อยู่แกก็ต้องอยู่แต่หากฉันต้องการให้ไสหัวไปไกลๆ...แก...ก็จะต้องไป!!!!”
“แต่ตอนที่คุณศรเพทายเสนอวิธีนี้ดิฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณพ่อจะยอมตกลงอย่างง่ายดาย”
“สำหรับคุณปู่สิทธิกรถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกมาก...ท่านหัวเราะชอบใจใหญ่บอกว่าเอาเลยๆ...ข้าจะตั้งตาเฝ้ารอดูว่าเจ้าดินมันจะโกรธจนควันออกหูสักแค่ไหน”
“แต่มันก็เหมือนกับการหักหน้าคุณตาของตัวเองไม่ใช่หรือคะ?”
“ดิฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ...อีกอย่างดิฉันก็เห็นว่าคุณตาในวัยหนุ่มทำผิดจริงๆ”
“...ลักพาตัวคู่หมั้นของเพื่อนสนิท...ใช่...ปัจจุบันคุณพ่อของดิฉันก็ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอ...การถูกแย่งชิงหญิงคนรักคือความเจ็บปวดที่เป็นใครก็ไม่มีทางลืม...งั้นดิฉันจะทำให้คุณพ่อมีความสุขขึ้นมาบ้างสักเล็กน้อยก็ยังดีด้วยการลักพาตัวหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของวิษณุมนตรีไปยังตำบลศรีไตรตรึงษ์...ทุกคนที่นั่นกำลังรอคอยเขาอยู่อย่างใจจดจ่อรวมทั้งศิรินภาลัยลูกสาวของดิฉันด้วย”
“.................................................”
........................................................................................................................................................
“ป้าเอ็มบอกเธอแล้ว!?”
“อาลัยอาวรณ์กันนักนะ!!...ฉันเทียบกับสุรีย์พรรณไม่ได้หรือไงนายถึงไม่ยอมมากับแม่ฉัน?”
“ไม่!!...เธอเข้าใจผิด...ฉันไม่ได้พูดว่าจะไม่ไปหาเธอแต่...”
“อะไร?”
“ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ได้พบเธออยู่ดีเพราะป้าเอ็มจะแวะค้างคืนก่อน”
“แต่ย่อมจะดีกว่าให้นายอยู่กับนังแมวขโมยนั่น!!...ยิ่งนายอยู่กับสุรีย์พรรณนานเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งพ่ายแพ้!!!...พ่ายแพ้มากเข้าไปทุกทีๆ!!!!”
“....................................................”
“ฉันผิดตรงไหนงั้นเหรอ?”
“ไม่!!...เธอไม่ผิด”
“แค่อยากจะได้นายมาเป็นผัว...อยากจะมีลูกให้นายสักคน...อยากจะดูแลนายในฐานะเมีย...ทำไม?...ทำไมจะต้องมีคนคอยขัดขวางฉันด้วย?”
(ตอนท้ายน้ำเสียงออกจะสั่นเครือไม่น้อย!?)
“นาย...รังเกียจฉันหรือเปล่า?”
“...ฉันจะไปรังเกียจเธอได้ยังไงกัน?”
“ก็...ฉันเป็นผู้หญิงอารมณ์ร้าย...ใจร้อนชอบใช้กำลัง...ไม่ใช่สเปคของนายเลย”
“แต่ผู้หญิงที่อ่อนแอเกินไปฉันก็ไม่ค่อยชอบนะอีกอย่างเธอกับน้องป้อมก็ดีต่อฉันมากเป็นพี่น้องและมิตรสหายที่ไว้ใจได้”
“....................................................”
“อ๋อม”
“ใช่แล้ว...พวกฉันไม่ใช่ศัตรูของนาย...ไม่เคยมีเจตนาร้ายแอบแฝง...ไม่ตีบทสองหน้า...พวกฉันเป็นฝ่ายเดียวกับนายมาตลอดตั้งแต่ต้นและจะไม่มีทางเปลี่ยนใจเป็นอื่น...นายจงเชื่อมั่นในตัวฉันเถอะนะ...ฉันกับป้อมจะคุ้มครองนายเองไม่ว่าปัจจุบันหรืออนาคตแล้วการตัดสินใจของนายก็คือการตัดสินใจของพวกฉันด้วยซึ่งสุรีย์พรรณไม่มีทางทำได้”
“พี่แคท...ทำไม่ได้?”
“เพราะยัยนั่นไม่มีวันทรยศศรเพทายไงล่ะ...แม้จะมีอะไรกับนายแต่สุรีย์พรรณก็ไม่สนับสนุนนายขึ้นเป็นนายใหญ่หรอก...ถ้าไม่เชื่อที่ฉันพูดนายก็ลองไปถามหล่อนดูเองสิ”
“...............................................”
“ฮืม--...อะไรที่อยากจะพูดฉันก็พูดไปหมดจนนึกไม่ออกแล้ว...หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของนายนะ”
“ฉัน...จะไปหาเธอแน่นอน”
“ขอบใจ”
...รู้สึกโล่งอกที่อ๋อมสบายใจขึ้นมาได้บ้าง...คงจะต้องการได้ยินจากปากของผมว่าจะลงไปหาเธอกับน้องป้อมแต่แล้วกลับกลายเป็นผมที่มีข้อสงสัย...
“พี่แคทจะไม่มีทางทรยศพี่เซค...งั้นเหรอ?...อ๋อมมั่นใจอย่างนั้น”
“โอ--...คุยถึงฉันด้วย?”
“อะ”
“รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆนะ”
(ญาติสาวผู้พี่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นผ้าเช็ดตัว...เธอจะมาพาเราไปอาบน้ำ...เอื๊อก!!...อยากเล่นก่อนสักเกมส์จริงๆเล้ย!!!...ไม่สิๆ...หน้าไม่รับแขกนี่หว่า!!...ดูท่าลางร้ายเริ่มจะปรากฏอีกแล้วล่ะมั้ง?)
“อ๋อม...พูดถูกใช่มั้ยครับ?”
“อืม--...อยากจะรู้เหตุผลหรือเปล่า?”
“ครับ”
“บอลไม่เหมาะกับตำแหน่งนายใหญ่เลยสักนิดเดียว...พี่อยากเห็นบอลเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องมียศศักดิ์หรือร่ำรวยเงินทองแล้วก็...”
“?”
“ขอให้เป็นพ่อที่ดีของลูก...พี่ต้องการเพียงเท่านี้”
“พี่แคท...หรือว่า...พี่จะ”
(เหมือนกับเราที่ได้ฝันเห็นลูกสาว!!!!)
“เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากนะ”
“เดี๋ยวๆๆ...หมายความว่า...”
“จะถามอะไรมากนักหนาเล่า?...รู้แค่ว่าน่ารักมากก็พอ”
“เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงครับ?”
“พี่จะไม่พูดมากไปกว่านี้หรอก...ไม่อยากโดนดุ”
“ใครจะดุพี่?...โฮ~~...ปิดไว้คนเดียวได้ไงล่ะไม่ยุติธรรม?...เอ้า!!...งั้นผมขอถามอีกคำถามเดียว”
“...ถามอะไร?”
“เด็กคนนั้น...เป็น...เป็น...”
“................................................”
“ลูก...ของเราสองคนใช่ไหมครับ?”
“................................................”
“พี่แคท”
“...ไม่รู้”
“อ้าว?”
“ก็บอกว่าจะไม่พูดมากไปกว่านี้และถ้าเธอทำตัวเหมาะสมเมื่อไหร่ก็คงจะได้พบเอง...รับรองเธอจะหลงรักแม่หนูน้อยตั้งแต่แรกพบ...เหมือนกับพี่”
“หือ?...เมื่อกี้พี่พูดว่า...”
“เปล่านี่”
(บอกว่าเปล่าแต่แก้มแดงก่ำมากเลยนะนั่น!?)
.............................................................................................................................................................
“พี่ฝนอาบน้ำอยู่เหรอ?”
“รอข้างนอกก่อนยัยตัวเล็ก”
“...........................................”
“?”
“เข้าไปนะ”
“...........................................”
“จะไม่ถามสักคำรึว่าหนูมาที่โยนกอุดรทำไม?
“รู้คำตอบอยู่แล้วจะถามทำไมอ่ะ?”
“พี่ฝนคงไม่มาที่นี่เพราะจะขวางหนูกับพี่อ๋อมหรอกนะ?”
“หึ!...พี่น่ะไม่ขวางหรอกแต่เจ๊ไม่รู้”
“พี่ฝนก็บอกพี่แคทหน่อยสิคะ”
“ว้าก!!...อย่าโดดลงอ่างเด้!!!...น้ำร้อนมันกระฉอกใส่หน้า”
“เถิบไปหน่อย”
“อ่างน้ำบ้านนี้ไม่ได้กว้างขวางนะยะให้ตายเถอะ!!...อ่ะๆๆ...พี่จะถ่างขาให้...ลงมา”
“อู้!!”
“หืม?”
“อู้หู~~...พี่ฝนกล้าแหกจิ๋มให้หนูเห็นเต็มตาเชียวเรอะ?”
“ก็ใครใช้ให้ลงมาก่อนเล่ายัยตัวกะเปี๊ยก?...ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหนก็ผู้หญิงเหมือนกัน”
“เจ็บมากมั้ย?”
“?”
“ตอนที่ของพี่ชายยัดเข้าไปน่ะ”
“จะ...เจ้าเด็กทะลึ่ง!!!”
“บอกมาซี่!!”
“ทำไมพี่จะต้องบอกด้วยยะ?”
“อยากรู้เพราะหนูไม่เคย”
“ฮิ!...แม่หนูเวอร์จิ้น”
“กรอด!!...ถือว่าเคยแล้วจะมาข่มรึ?...พี่ก็เคยซิงมาก่อนแหละน่า--”
“แต่ตอนนี้พี่เป็นสาวเต็มตัวแล้วจ้ะ”
“ฮึ่ม!!!...นิสัยเสียจริงๆ”
“มากเลยล่ะ...ทั้งแสบทั้งเจ็บจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่”
“อืมๆ”
“แต่เพื่อให้คนที่เรารักมีความสุขก็ต้องอดทน”
“.............................................”
“รุ่งขึ้นพี่ปวดจิ๋มจนเป็นไข้แต่ยังต้องโดดลงจากชั้นสองมาตีกับพี่สาวเธออีก...ขอบใจเหลือเกินย่ะ!!”
“เฮอะ!!...ใครใช้ให้หวงพี่ชายไม่เข้าท่าเองล่ะคะ?”
“ยัยตัวเล็กยังไม่เข้าใจความรู้สึกของพี่...ทั้งหึงทั้งหวงจนทนเห็นหญิงอื่นมาเข้าใกล้บอลไม่ได้...พี่แคทห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังเพราะความรักที่เอ่อล้นมันบดบังตา...ใครไม่เจอกับตัวเองไม่มีวันรู้”
“.............................................”
“เมื่อก่อนก็มีคนพูดกับพี่แต่ตอนนั้นพี่ไม่ค่อยจะเข้าใจหรือรู้แต่ยังไม่ยอมรับ”
“ใคร?”
“พี่บุศ”
“โอ๊ะๆ...แม่นี่เองหรอกเรอะ?”
“เจ้าป้อมกับพี่อ๋อมน่ะทำใจไว้มั่งก็ดี”
“ทำไมคะ?”
“เพราะพี่แคทที่จะมาถึงในพรุ่งนี้...เธอจะต้องเป็นเหมือนกับพี่ที่ตีกับพี่อ๋อมวันนั้นแหละ”
“...ใจแคบ”
“อย่าพูดแบบนั้นซี่!!...เผลอๆคนจากศิวะบัณฑิตจะได้พบกับบอลหรือเปล่ายังไม่รู้เลย?”
“เชอะ!!...พวกน่ารำคาญ...ยกโขยงมารอที่นี่ตั้งแต่วันก่อนบอกว่าจะเยี่ยมพี่ชายกับมีของขวัญจะมอบให้ด้วย...หนูอยากไล่ไปให้ซะพ้นๆแบบคราวก่อนไง!!!”
“อย่าเชียวนะยัยตัวเล็ก!!...เขาเป็นแขกของพี่เซค”
“ช่างปะไร!!...ไม่ใช่แขกของหนูสัก...อื๋อ?”
“...............................................”
“พี่ฝนมองอะไรอยู่น่ะ?”
“...............................................”
“อ๋า!?...เรื่องอะไรมาจ้องมองจิ๋มของหนูเล่า?”
“ใหญ่ใช้ได้นี่แม้ครั้งแรกอาจจะเจ็บมากก็เถอะ”
“หา?”
“แต่หน้าอกยังเรียบเป็นฝากระดานเหมือนเดิม...ฮะๆๆ”
“พี่ฝน!!...หนอย~~....ถือว่ามีหน้าอกหน่อยแล้วทำเป็นคุยเรอะ?...นี่ๆ”
“เอ้ย!!...อย่ามาจับน๊ะ~~...นี่มีไว้ให้บอลเท่านั้น”
“เธ่อ!!...คิดว่าหนูไม่รู้หรือไง?”
“?”
“พี่ฝนน่ะเสร็จพี่เซคไปแล้วใช่มั้ยล่า?”
“..............................................”
“เงียบก็แสดงว่าจริง”
“ยังไงพี่ก็ชอบผู้ชายมากกว่าอยู่ดีจ้ะ...อึ๊บ!!”
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไรอีก?”
“พี่ฝนจะว่าอะไรไหมคะถ้าพรุ่งนี้หนูจะแอบวางยานอนหลับพี่แคท?”
“จะ...จะบ้าเรอะ?...กล้าวางยาเจ๊!!!...ไปเอาความกล้ามาจากนรกขุมไหนห๊ะยัยตัวกะเปี๊ยก?”
“เสียงดังไปได้!!...เพราะหนูเชื่อใจพี่ฝนนะคะว่าเป็นพวกเดียวกันถึงได้กล้าพูด”
“................................................”
“................................................”
“...จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เชียว?”
“พี่มีวิธีที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ?...หนูไม่อยากให้พี่อ๋อมต้องออกแรงเหนื่อย”
“แต่ถึงขั้นวางยากันนี่มัน...”
“หนูเชื่อว่าพี่ฝนต้องเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกันค่ะ”
“เรื่องนั้นมันก็จริงแต่พรุ่งนี้รอดูท่าทีของเจ๊เค้าก่อนจะดีกว่าไหม?...อ้อ!...ไหนจะป้าเอ็มอีก...ไม่แน่ป่านนี้อาจพูดกันรู้เรื่องไปแล้วก็ได้”
“ถ้าเป็นอย่างที่พี่ฝนพูดจริงหนูจะมีความสุขที่สุด”
“................................................”
“วันนี้หนูจะมาค้างนี่นะ...ทำอาหารให้หนูกินด้วย!!”
“เฮ่ๆ...ทำตามใจตัวเองอีกละยัยตัวเล็กนี่!!...แบบนี้จะนอนหลับสนิทมั้ยน้อ?”
“ทำไม?”
“คือหมู่นี้...พี่มักจะฝันแปลกๆน่ะ”
“แปลกยังไงคะ?”
“ฝันว่ามีเด็กคนหนึ่งชอบมาท้าพี่แข่งวิ่งไล่จับ”
“โฮ่~~”
“แต่เด็กนี่วิ่งเร็วมาก...พี่ไล่จับตั้งนานก็ไม่ได้ตัวสักที”
“ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?”
“...ผู้หญิง...อายุคงสัก...ประมาณ 7-8 ขวบได้มั้ง?”
“ฮึย!!...ก็แค่ฝันแหละน่า--...ถ้าเป็นความจริงพี่ฝนต้องพิจารณาตัวเองแล้ว...ฮิๆ...วิ่งแพ้เด็ก 7 ขวบ”
“เออย่ะ!!...แต่...พี่ฝันซ้ำๆกันมาสองสามคืนแล้วนะ...มันน่าเจ็บใจที่ไม่เคยจับได้ก็จริงแต่แม่หนูคนนี้หน้าตาและการพูดจาก็...ยังกับได้เห็นตัวพี่ในอดีตเลยนะขอบอก”
“!?”
......................................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 85 “ความรักที่ไม่สมหวัง!?...ผีเด็กออกมาหลอน!!!!”
“แม่ไม่โกหกนะ!!...เมื่อกี้เห็นผีเด็กสองคน...ไม่ใช่ๆ...ผีเด็กผู้หญิงสองตัวดวงตาแดงโร่ยังกะกองไฟแน่ะ!!!!”
“ไม่...ไม่จริงค่ะ...เป็นไปไม่ได้!!!...คุณแม่จะต้องตาฝาดไปแน่ๆ...เธอ...ไม่มีวันทำอย่างนั้น”
(พี่แคทพูดอะไรที่น่าสงสัยออกมาอีกแล้วสิแต่หนึ่งในผีเด็กผู้หญิงนั่นรึว่าจะเป็นหนูริน...ลูกสาวของเรา!?)
............................................
“จนป่านนี้ก็ยังหักใจลืมฉันไม่ลงอีกหรือเนี่ย?...พ่อน้องเขย”
“ครั้งแรกผมแพ้โยทะกาพ่อหม้ายลูกติดและครั้งที่สองก็แพ้ฝรั่งอย่างนิโคไล...เอ็มคงจะสะใจมากสินะ?”
“ฉันไม่เคยมีความรู้สึกถึงชัยชนะอยู่ในหัวสมองสักนิดเดียวแต่นายเป็นผู้ชายที่ภาเลือกไว้แล้วต่างหาก!!!”
............................................
“เดี๋ยวนี้หล่อนกลายไปเป็นสุนัขรับใช้ของพวกศิวะบัณฑิตแล้วรึ?...เห็นพาคนโน้นคนนี้มาบ่อยๆเลย”
“หัดพูดจามีสัมมาคารวะกับรู้จักเคารพฉันซะบ้าง!!...ยังไงฉันก็เป็นพี่สาวร่วมมารดาของเธอนะอ๋อม!!!”
“แล้วทำตัวให้น่าเคารพมั้ยเล่า?...ฉันไม่เชื่อว่าพวกนั้นจะมาเยี่ยมบอลเฉยๆ...เธอคิดจะเล่นตลกอะไรอีก?”
........................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น