แฟนกู ภาค 3 ตอน 9 เจ็บ...แต่ไม่จบ

แฟนกู ภาค 3 ตอน 9 เจ็บ...แต่ไม่จบ
โดย magna67t

   เรื่องแบบนี้...เมื่อมีเริ่มขึ้นแล้ว  อย่าได้ไปให้สัญญาใครเลยว่าจะมีแค่ครั้งเดียว

   ผมเองก็ทำตามที่บีทบอก  คือเดินหน้าซ้ำยัยบีทไปอีกทีนึง  จนรอบสองนี้หนักหน่วงจนเจ้าบีทถึงกะระบมและเราก็หยุดกันเพียงแค่นั้น  ผมยังนอนกอดน้องสาวผม  ไม่รู้สิ...เมื่อวานนี้เรายังเป็นพี่น้องกันเลย  แล้ววันนี้มันเป็นอะไรแล้วหละ  เป็นผัวเมีย  เป็นกิ๊ก  เป็นชู้  เป็นแฟน หรือเป็นแค่พี่น้องที่มีอะไรกันแล้ว.?????

   “ก็เป็นแฟนเลยพี่โบ๊ต  นะๆๆๆๆ...เป็นแฟนกะบีทแล้วกัน”
   “เฮ้ย  พี่ยังรักพี่โมโนอยู่”
   “โห  พี่กูทำไมซื่อบื้องี้วะ  ก็ซินแสบอกไม่ใช่เหรอว่าต้องเป็นแฟนคนอื่น แต่เป็นกิ๊กกะพี่โมโน   พี่โบ๊ตก็เป็นแฟนกะบีทสิ  แล้ว... พี่จะเป็นอะไรกะพี่โมโน หรือจะทำไงกะพี่โมโน  บีทไม่รู้ด้วยหละ”

   ผมดึงเจ้าน้องรักตัวแสบมาจูบหน้าผาก  ผมไม่อยากเชื่อว่าบีทลงทุนถึงขั้นยอมเอาตัวเองมาสังเวยเพื่อให้ผมกะโมโนได้ไปกันต่อ   แต่ยังไงผมก็ไม่ค่อยแน่ใจอยู่ดี  หลังๆนี่เวลามีอะไรกะโมโนแต่ละที  ไม่ใครก็ใครปางตายแทบทุกครั้ง
......................................................

   ผมห่างจากโมโนไปหลายวันเลยทีเดียว  อาทิตย์นั้นและอีกอาทิตย์ต่อมา  โมโนก็ยังไม่มากรุงเทพ  เธอบอกว่าใกล้ๆจะส่งงานแล้ว  รายงานแยะมาก  เธอทำไม่ทัน  และวันศุกร์นี้ก็เหมือนกัน...

   “ง้านนน ... ขอโบ๊ตไปกินข้าวด้วยนะ  คิดถึงมากแล้ว  นี่จะสามอาทิตย์แล้ว  ไม่คิดถึงเราเลยเหรอ”
   “คิดถึงดิ  แต่งานมันทำไม่ทันจริงๆนะ  เออ...เอางี้ โบ๊ต...มาค้างกะไอ้ปั้นสิ”
   “ค้างอ่ะได้  แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดีแหละ”
   “น่านะ  เราอยากมีคนกินข้าวด้วย  มีคนช่วยทำรายงาน”
   
   วันศุกร์ผมโทรหาไอ้ปั้น  ซึ่งแน่นอนมันย่อมยินดีให้ผมไปค้างอยู่แล้ว  ผมขับรถไปถึงศาลายาเกือบห้าโมงครึ่ง   โมโนวิ่งลงมารับหน้าห้องสมุด  เราไม่กล้ากอดกันหน้าสถานที่เปิดเผยแบบนี้  แต่ด้วยสีหน้าและแววตา..โมโนเองก็คิดถึงผมมากมายไม่แพ้กัน  ผมจูงมือเธอไปโรงอาหารกินข้าวเย็น  และชวนโมโนไปเดินเล่นย่อยอาหาร   โมโนพาผมเดินไปที่สวนริมน้ำ  เราเดินกันรอบๆสระน้ำ

   “เออ...โบ๊ต  เรื่องนั้นน่ะ  โมโนไปถามพระมาแล้วอ่ะ  แต่พระก็ไม่บอกอะไร  ตอบมาเป็นกลางๆ ประมาณว่ามันไม่ขึ้นกะดวงชะตาอะไรหรอก  ขึ้นกะเราสองคน  ถ้ารักกันอะไรก็ผ่านไปได้หมดแหละ”
   “อืมมม์  โบ๊ตไม่สบายใจมากๆนะ  คราวแล้วที่โมโนป่วยอ่ะ  แล้วสลบไปหลังจากเสร็จอ่ะ  โห  กลัวมากๆเลย  กลัวโมโนตาย...”
   “แหมมมม  โมโนตายไปก็เข้าทางเลยดิ  หาแฟนใหม่ใช่ม้า...”

   เธอประชดประชันด้วยสีหน้ายิ้มๆ ที่ผมชอบตลอดมา  แต่โมโนไม่ได้หมายความถึงแบบนั้นจริงๆ

   “ถ้าโบ๊ตไม่สบายใจ  เราจะหาแฟนใหม่นะ”
   “เฮ้ยยยย...ย  ไม่เอาแบบนี้สิโมโน  เรารักโมโนนะ  เราไม่กลัวหรอก ที่กลัวคือโมโนเป็นไรไปต่างหาก”
   “ม่าย  ไม่ได้หมายความว่าจะไปหาแฟนใหม่แทนโบ๊ต  แต่ต้องไปหาแฟนมาแทนในนามเท่านั้นแหละ”
   “แต่ว่า มันเป็นแฟนเฉยๆไม่ได้นะโมโน มันต้องถึงขั้นมีไรกันด้วย”

โมโนเงียบไปเลย
“แล้วโมโนจะขอใครมาเป็นแฟน...”
   “พี่ป้องไง”

   ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินชื่อพี่รหัสผม  มันยังไงกันเนี่ย...
   “เฮ้ย พี่ป้องเนี่ยนะ  อย่าไปยุ่งดีกว่า  กว่าจะทำให้พี่เค้ากะพี่โบนัสคืนดีกันก็ยุ่งยากจะตายแล้ว  แล้วเธอจะเข้าไปยุ่งกะพี่เค้าให้มันวุ่นวายขึ้นไปอีกทำไม”
   “ไม่หรอก  เราจะไปปรึกษาพี่ป้องเค้าเฉยๆ  เห็นพี่เค้าแก้ไขเรื่องไอ้พีท  น่าจะช่วยแนะนำเราได้”
   “ตอนนั้นพี่โบ้ต่างหากเป็นเจ้าของความคิดแก้ปัญหาให้พี่ปกป้อง   แต่...โมโนจะยอมให้เรื่องที่เรามีอะไรกันมันรู้ไปหมดเหรอ”
   
   โมโนเงียบไปอีกครั้ง  มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ  ผมดึงโมโนมากอด  แค่โดนตัวนิ่มๆของโมโน  อารมณ์ผมก็มาแล้ว  ยิ่งเราไม่เจอกันตั้งสามอาทิตย์  แม้ผมยังเป็นห่วงเรื่องชง  แต่ก็ได้แก้ไปบ้างแล้วกะยัยบีท  คงไม่น่ามีปัญหาอะไร   แต่ว่า...ตอนนี้เวลานี้...เราจะบอกรักกันที่ไหนล่ะเนี่ย   ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้วและเริ่มปลอดคน

   “เฮ้ย  โบ๊ต ไม่เอาน่า  เดี๋ยวมีใครมาเห็นนะ”
   “ไม่มีหรอก  มาตรงนี้สิ  ต้นไม้แยะ”

   ผมดึงมือแฟนผมมาตรงที่สงบเงียบและดูมิดชิด  ก่อนที่จะประกบปากจูบที่รักของผมด้วยความคิดถึง  โมโนเองเจอเอ้าท์ดอร์แบบนี้  เธอออกจะกลัวๆและระแวงว่าจะมีใครมาเห็น  แต่มันกลับสร้างความตื่นเต้นให้เธอไม่น้อย  โมโนตอบรับการเข้ามาของลิ้นผม  เธอบอกให้ผมรู้ว่าเธอเองก็ต้องการไม่น้อยไปกว่าผมเลย  ผมเอามือไปจับที่นมของเธอ  โมโนยังแต่งชุดนักศึกษาอยู่  เธอยังเป็นโมโนที่ยังไม่ได้อาบน้ำ   กลิ่นตัวกลิ่นเหงื่อของโมโนมันฉุดกระชากผมให้ไหลลงไปในความเงี่ยนมากอย่างถอนตัวไม่ได้   โมโนเอามือมาจับควยผม เธอสัมผัสความแข็งแกร่งในนั้น  ผมก็รุกรานเข้าไปในกระโปรงนักศึกษาของโมโน  ผมพยายามรูดกางเกงในของเธอลง  ตรงนี้มืดมาก  ผมไม่เห็นอะไรเลย  ทั้งหมดทำด้วยสัมผัสล้วนๆ  ผมเอามือคลำหาช่องทางของโมโนอยู่แป๊บนึงก็พบว่าโมโนฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำแล้ว

   “โบ๊ต  จะทำตรงนี้เหรอ  เรากลัวมีใครมาเห็นนะ”
   “ไม่รู้สิ ทำได้แหละ  มืดจะตายไปแถวนี้ เปลี่ยวด้วย  โมโนอย่าร้องดังแล้วกันนะ  นี่ๆ  เอามือจับต้นไม้นี่”
   
   ผมจัดท่าทางให้โมโนก้มเอามือจับต้นไม้ และกางขาออกให้ได้ระดับกับควยผม   ผมดึงกระโปรงโมโนขึ้นไปพาดบนหลัง  และเริ่มถอดกางเกงตัวเอง  ผมรูดกางเกงในลงก่อนเดินเข้าไปหาโมโน  ผมเอาควยถูไถเพื่อหาช่องทาง  และไม่นานนักผมก็เจอ  ผมพยายามปัดป่ายให้ปลายควยละเลงน้ำของโมโนให้ทั่วก่อนจะเริ่มเสียบเข้าไป  มันเข้าไปแค่ปลายอย่างยากลำบาก  ผมบอกให้โมโนถ่างขาออกอีก  ก่อนปรับตัวเองให้ตรงช่องทางมากขึ้นและกดลงไปซ้ำอีกครั้ง  มันเริ่มตรงตำแหน่ง

   “เจ็บจังโบ๊ต  เจ็บ... ช้าๆ”
   “โอ๊ย  โมโน แน่นมากๆเลยอ่ะ  มันเสียวจัง  คิดถึงโมโนเหลือเกิน”

   ผมกดลำควยเข้าไปเรื่อยๆ  มันบุกรุกเบียดเสียดช่องทางอันคับแน่นของสาวน้อยของผมเข้าไปจนสุดทาง  ผมก้มลงทาบหลังของโมโน  ก่อนเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาและขยำนมของโมโน  โมโนคงเสียว  หีของเธอกระชับมากๆ  ผมเริ่มสอดใส่เข้าออก  จากช้าจนเร็วขึ้นเรื่อยๆ  โมโนสั่นไปทั้งตัวตามแรงกระเด้าตามความอยากของผม

   “เสียว โบ๊ต  เสียวมากๆๆๆๆ  โอ๊ยๆๆ  ไม่ไหวอ่ะ  ไม่ไหวแล้วนะ”
   “เดี๋ยวๆ  รอโบ็ตด้วยนะ  รอโบ๊ตด้วยโมโน  เสียวดีมากๆ  คิดถึงเหลือเกินโมโน  เต็มที่อีกทีนะ  เราทำเต็มที่นะ”

   แล้วผมก็เริ่มกระเด้าสุดลำเต็มความยาวของผมเข้ารูแน่นของโมโนอย่างไม่นับ  โมโนเสียวมากแล้ว  และถึงก่อนผมไปเรียบร้อย  ผมหยุดสนิทในตัวของโมโนที่ตอดบีบลำควยผมรุนแรง  หากผมยังคงเคลื่อนที่  ผมต้องเสร็จตามโมโนไปแน่ๆ

   “โอ๊ย.......เสียวมากๆอ่ะ  เสียวทั้งตัวเลย  เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเพิ่งขยับ เสียวๆ  โอ๊ย  โบ๊ต อย่า”

   ผมกดลำในท่าเดิมอีกสองสามครั้งแล้วดึงลำของผมออก  ผมพลิกตัวให้โมโนหันหน้ามาหาผม  ก่อนยกขาของโมโนขึ้นข้างนึง  และเอาของผมเข้าไปใหม่  หน้าของผมอยู่ที่หน้าของโมโนเลย  ผมจูบลงไปที่ปากของแฟนผมอย่างเต็มความคิดถึง ส่วนล่างเริ่มเคลื่อนเข้าตัวโมโนอีกครั้ง  เธอมองตาผมเมื่อมันเสียบเข้าไปจนชนกับมดลูกของเธอ
   “โบ๊ตรักโมโนมากนะ  โบ๊ตรักโมโนเสมอ”
   “โอ๊ย  ดีจังๆโบ๊ต  ดีเหลือเกิน เสียวๆๆๆๆ  ไม่ไหวแล้ว”
   
ผมก็พร้อมแล้ว  ผมกระเด้าแรงๆและเร็วขึ้นจนผมอัดลำควยทั้งหมดเข้าตัวโมโน  ปลายควยอัดแน่นที่ปากมดลูกก่อนพ่นน้ำกามกระฉูดเข้าตัวโมโนอย่างรุนแรง  พร้อมกับที่โมโนร้องโอ๊ย  แล้วหีเธอก็ตอบกระตุกรับน้ำควยของผม  จนโมโนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

   ผมค่อยๆดึงควยออกจากโมโน  เธอเปิดกระเป๋าเป้เพื่อหาทิชชูซับรอยน้ำที่ไหลออกมาตามขาของเธออย่างไม่หยุดหย่อนจนโมโนนั่งลงยองๆ
   “น้ำเยอะอ่ะ โบ๊ตอ่ะ  เนี่ยมันยังไหลไม่หยุดเลย”
   “ขอโทษ  เรากลัวถ้าปล่อยข้างนอกเดี๋ยวโดนเสื้อผ้าคนยิ่งสงสัยใหญ่ เดี๋ยวเราซื้อยามาให้นะ”

   ผมเดินหลีกไปอีกทางเพื่อให้โมโนแต่งตัว  เราเดินออกมาจากมุมมืด  ผมจับมือโมโนแน่นก่อนข้ามถนนไปเดินอีกฝั่งที่มีไฟทาง   แต่ทันใดนั้น...มอไซด์คันนึงวิ่งมาเสียงเงียบๆ และไฟหน้าไม่ค่อยสว่าง  ผมเห็นแล้ว  แต่..โมโนไม่เห็น  มันช้าไปแล้ว  โมโนเดินลงถนนเพื่อจะวิ่งข้ามไปอีกฝั่งที่มีไฟสว่างกว่า  ผมพุ่งตัวเข้าไปดึงโมโน  แต่มันก็ยังไม่พ้น  แฮนด์มอไซด์ที่พุ่งเข้ามาชนเข้าที่ท้องผมอย่างแรงจนผมกระเด็นกลิ้งล้มลงไปกะโมโน  เราสองคนล้มคลุกฝุ่นกลางถนนกลิ้งไปไกล และมอไซด์หลังจากเฉี่ยวผมก็เสียหลักล้มลง  ล้อหน้าพุ่งเข้ามาและกระแทกที่หลังผมซ้ำเข้าอย่างจัง...

   “โบ๊ตๆ  ตื่นๆๆ  เป็นไรหรือเปล่า”
   
มีคนตบหน้าผมถี่ๆ   ผมยังนอนกลางถนน  คนที่ปลุกคือโมโนที่ร้องไห้น้ำตาเต็มหน้า  และยังมี รปภ อีกหลายคนยืนอยู่
   “น้องๆ  บาดเจ็บมั๊ยครับ  เอ้า..นี่มีเลือดออกที่ท้อง”
ผมขยับตัว  ขาแขนไม่หัก ไม่มีเจ็บอะไรมากมาย  ผมว่าผมสบายดีนะ  แต่ที่เสื้อมีรอยขาดและเลือดซึมออกมาเล็กน้อยตรงที่โดนแฮนด์มอไซด์  โมโนเนื้อตัวมอมแมม  แต่ไม่บาดเจ็บมากมายนอกจากขาถลอก

“เฮ้ย...ไอ้โบ๊ต  เชี่ยมึง  เป็นไรมั๊ยเนี่ย  ไปอนามัยมั๊ย”  ไอ้ปั้นนั่งอยู่ข้างๆผม  โมโนโทรไปเรียกไอ้ปั้นและไอ้ปั้นก็เรียก รปภ มามากมายแทบหมดมหาลัย
“ไม่เป็นไรเว้ย...ไอ้ปั้น เชี่ย โอ๊ย  เฮ้ย เจ็บท้อง...”
“น้องๆ พี่ขอโทษครับ  พอดีพี่ขี่รถตรวจพื้นที่  แล้วน้องวิ่งลงถนน  พี่หักหลบไม่ทัน ขอโทษนะ  บาดเจ็บมากมั๊ย  ให้พี่ๆพาไปอนามัยมั๊ย”

รปภ คู่กรณีมารายงานตัว  พี่ รปภ ก็บาดเจ็บที่แขนไม่น้อย  ผมไม่เอาเรื่องเมื่อเห็นว่าฝ่ายผิดน่าจะเป็นพวกเราที่ลงถนนมาโดยไม่ทันมอง   ผมขอกลับไปทำแผลที่หอไอ้ปั้นหลังจากส่งโมโนขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ  ผมกะไอ้ปั้นเดินกลับไปหาโมโนที่หออีกครั้งเพื่อดูให้ดีว่าเธอไม่เป็นไรแน่ๆ   

“เฮ้ย...ไอ้ปั้น กูเริ่มเชื่อเรื่องที่ซินแสบอกนะ..  กูกะโมโนคงดวงชงกันจริงๆ  เจอกันทีไร  ต้องมีเรื่องแนวเจ็บตัวเสมอเลยว่ะ  กูกลัวโมโนมันตายว่ะ”
“โธ่...มึงเอ๊ย  เชี่ย  เสียแรงเรียนซะเก่ง  เสือกเชื่อเรื่องพวกนี้  ไม่หรอกมึง...กูว่าโมโนมันชอบเฟอะฟะมากกว่านะ”
   
โมโนเดินลงมาพอดี  เธอใส่กางเกงวอร์มและเสื้อยืด  เธอชวนพวกเราไปกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของชอบของโมโน
   “โบ๊ต  เลือดยังออกหรือเปล่า”
   “หยุดแล้ว  แค่บาดนิดนึง ไม่ลึก  ปิดพาสเตอร์แล้ว  อยากดูมั๊ย...” พูดแล้วผมทำท่าจะดึงเสื้อยืดออก
   “ไอ้บ้า...”
   ผมมองหน้าคนต้นเหตุ  เธอก้มหน้าลงนั่งเงียบ
   “โบ๊ต เอารถมาหรือเปล่า  เรากลับกรุงเทพกัน”
   
ผมกะไอ้ปั้นมองหน้ากันด้วยความงง  ผู้หญิงเค้าเปลี่ยนแปลงกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ  ก็เมื่อเย็นยังไม่อยากไปเลยนี่นา
“ไอ้โมเม  มึงบ้าเหรอ...นี่มันสามทุ่มกว่าแล้ว...” ไอ้ปั้นพูดด้วยความงงในการตัดสินใจอย่าฉับไวของโมโน
“เออ..น่า กลับเหอะโบ๊ต...  ไอ้ปั้น  แกช่วยวาดกราฟให้ทีนะ  เหลือกราฟอย่างเดียว   เสร็จแล้วเสร็จเลย  นะ นะ ชั้นขอร้องนะๆๆๆๆ  เดี๋ยวกลับมาวันอาทิตย์...”
..................................................

กว่าผมจะออกรถ ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว  แต่มันก็ดีตรงที่ถนนโล่งมาก  วันนี้ยัยบีทอยู่บ้านด้วย  เพราะผมเอารถออกมา
“ส่งหอพี่ป้องนะ..”
“เฮ้ย  โมโน  แล้วให้เรารอมั๊ย”
“อืมม์ ไม่เป็นไรหรอก  พี่ป้องไม่ทำไรเราหรอก”
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น  แต่ห่วงพี่โบนัสดิ  โทรบอกพี่เค้าก่อนหรือยังอ่ะ”
“พี่ป้องบอกว่าจะรอ”

ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ผมมาจอดรถที่หน้าหอพี่ป้อง
“โบ๊ต  โมโนรักโบ๊ตเหมือนกันนะ”
เธอพูดก่อนดึงผมเข้าไปจุ๊บแก้มครั้งนึง  และลงจากรถเดินเข้าหอพี่ป้องไป...
....................................................................

ห้าทุ่ม ผมเดินเข้าบ้าน  เจ้าบีทน้องตัวแสบที่ตอนนี้มีสถานะเป็นแฟนผมไปแล้ว  ยังคงไม่หลับไปนอนนั่งดูซีรีส์เกาหลีอย่างไม่วางตา  เธอหันมาดูเมื่อเสียงเปิดประตูเข้ามา
   “อ้าว  ไหนจะไปศาลายาไง  กลับมานี่ไม่อ่ะ  เฮ้ย..ทำไมหน้าตาเป็นงั้น  พี่โบ๊ต  เกิดไรขึ้น”
   
   ผมเดินไปหาน้องสาว เอามือจับหัวมันเขย่าด้วยความเอ็นดู  แล้วทิ้งตัวลงข้างๆน้องบีท
   “พี่โบ๊ต  พี่โมโนโอเคมั๊ย”
   “อะไรโอเค”
   “พี่ทะเลาะกันหรือเปล่า  ทำไมกลับมาแบบเซ็งๆ”
   “ไม่รู้ดิ  พี่โมโนกลับมาหาพี่ป้อง”
   “ใครคือพี่ป้อง...”

   เป็นคำถามที่ทำให้ผมต้องเล่ายาวทีเดียว จนกระทั่งยัยบีทปิดทีวีและเปิดเพลงแทน
   “อ๋อ เข้าใจหละ... พี่รหัสพี่โบ๊ตนี่เอง  พี่ไม่สบายใจที่พี่โมโนไปค้างเหรอ  ไม่มีไรม้าง”
   “อืมม์  ก็เรื่องนั้นอ่ะ  พี่โมโนเค้าจะไปขอพี่ป้องเป็นแฟน  บีทก็รู้อ่ะ ถ้าขอพี่ป้องเป็นแฟนมันไม่พอ  มันต้อง เอ่อ....ต้องมีอย่างนั้นด้วย”
   “พี่หึงพี่ป้องเค้าอ่ะดิ  อ้าว แล้วพี่บอกพี่โมโนหรือเปล่าว่าพี่หาแฟนได้แล้ว”
   “บ้าเหรอบีท  บอกไป..เค้าว่าพี่เป็นพวกโรคจิตอ่ะดิ  ชอบ incest น้องนุ่งไม่ละเว้น”
   “เออ แล้วพี่ลองมีไรกะพี่โมโนยัง... ได้ผลมั๊ย”

ผมส่ายหน้า  แล้วถอดเสื้อยืดให้เจ้าบีทดูร่องรอยที่โดนมอไซด์ชนเมื่อเย็นพร้อมรอยข่วนที่ท้องยาวๆเกือบฝ่ามือ มีรอยช้ำข้างๆ
“เนี่ย  คนจะตายกลายเป็นพี่โบ๊ต”
“เฮ้ย..พี่...อย่าบอกว่าไม่ได้ผลนะ..”
“ไม่รู้ดิ  ต้องมีทั้งสองคนหรือเปล่าก็ไม่รู้  เออ เอาหละ  พี่ไปนอนก่อนนะ”
   “บีทนอนด้วย แต่นอนห้องพี่โบ๊ตนะ”
   “เฮ้ย...”