แฟนกู ภาค 3 ตอน 1 ชอบเธอนะ
โดย magna67t
เพื่อความเข้าใจเรื่องได้อย่างต่อเนื่อง อ่าน “แฟนกู” ภาค 1 และ 2 ก่อนนะครับ เพราะตัวละครสำคัญมาจากเรื่องนั้น ภาค 3 นี่...ขอให้ปกป้องกะโบนัสอยู่กับความรักไปก่อนนะครับ คราวนี้เป็นเรื่องราวของนายโบ๊ต น้องรหัสของหมอป้อง ที่เคยเข้ามาช่วยพี่หมอป้องแย่งพี่โบนัสกลับคืนมาอีกครั้ง แต่ในระหว่างแผนการหมอโบ๊ตก็เริ่มชอบผู้หญิงคนนึง.... แล้วจากนั้นความวุ่นวายก็ติดตามมามากมายจนไม่รู้ว่าจะจบได้ยังไง....
สำหรับคอ NTR + INCEST ภาค 3 นี่จะตอบโจทย์มากๆครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------
“สวัสดีครับ..ผม…โบ๊ตครับ”
ผมยื่นมือไปขอจับมือกะเพื่อนหญิงหน้าตาน่ารักของของไอ้ปั้นขาซี้ของผม แต่เธอคนนั้นเงยหน้ามาดูผมและยิ้มที่มุมปาก เธอเฉยเมยทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน
“เจอหน้าครั้งแรก จับมือเลยเนี่ยนะ มากไปหรือเปล่า”
“เอ่อ โทษครับ ไม่เป็นไรครับ ผมโบ๊ตนะครับ เรียนหมอปี 1 ครับแถวสามย่านครับ”
“ย่ะ ไม่ได้ถาม ก็เพื่อนไอ้ปั้น....นิสัยเหมือนไอ้ปั้นเลยเนี่ย”
ผมว่า…คนที่ผมอยากรู้จักด้วย...เฉยเมยกะผมมาก ผมน่าจะทำอะไรผิดหรือเริ่มอะไรผิดสักอย่าง เพื่อนไอ้ปั้นนี่..มันดูน่ารักนะ หน้าตาเหมือนจะเป็นสาวเหนือแต่ลงตัวมากๆ ปาก หน้า ตา ผม แก้ม คิ้ว คาง หู คอ จมูกไปกันได้หมด ผมยาวถึงต้นคอ ซึ่งตอนนี้เธอรวบผมไว้ทำให้เห็นต้นคอที่ขาวสะอาด ผมกลับมีความรู้สึกแรกว่า...เธอดุ
“ชื่อโมโน รู้ชื่อเฉยๆพอ ไม่ต้องมาจับมือ อย่ากระแดะ คนไทย”
“อ่อ..ครับ ยินดีนะครับ”
“มึงจะเอาไง...ไอ้โบ๊ต มึงนัดกูเนี่ย กูก็มารอแล้วนะ รีบๆคุยมา พวกกูเนี่ยแหล่งข้อมูลไอ้เหี้ยพีทเลย”
“เออ กูอยากรู้เรื่องไอ้พีทแม่ง ไอ้เหี้ยนี่เข้าไปปุ๊บ...แม่งก็สร้างเรื่องเลย เสือกไปจีบแฟนพี่รหัสกู พี่โบนัสไง...พวกมึงรู้จักนี่หว่า พี่โรงเรียนเราด้วย”
ไอ้ปั้นถึงขั้นช้อค
“เฮ้ย...เชี่ยแม่ง พี่โบนัสน่ารักจะตายห่าไป คนดีด้วย เรียบร้อย เหี้ยเอ๊ย....เสร็จมันแน่เลยว่ะ มึง..ไอ้โบ๊ต กูบอกให้นะ ไอ้เหี้ยพีทเนี่ย...ฟันหญิงมามากกว่าโหลช่วง ม 4 ม 5 อ่ะ ส่วนใหญ่...แก่ มันชอบรุ่นพี่ ตอนนี้แฟนแม่งก็อยู่ปี 3 บัญชี มหาลัยเดียวกะมึงอ่ะ”
พี่โบนัสเป็นหนึ่งในพี่ที่น่ารักมากๆ ที่พวกมันรู้จักกันเป็นอย่างดี พอรู้ว่าไอ้พีทเริ่มเข้าใกล้พี่โบนัส มันเลยเริ่มให้ข้อมูลต่างๆ ไม่ว่าจะเฟสบุ๊ค อินสตราแกรม หรือแม้กระทั่งไลน์ รายละเอียดมากมายไหลมาเทมาจากเพื่อนห้องเดียวกะไอ้พีท
“กูสงสารพี่รหัสกู พี่ป้องแม่งดีเกินไป...ซื่อเกิน ที่สำคัญในวันเลี้ยงรหัสกู พี่ใหญ่ประจำรหัส บอกให้กูมาดูซิ...เรื่องมันเป็นไง ”
“เมื่อกี๊ เธอว่า พี่รหัสชื่อไรนะ” โมโนเอ่ยปากถามหลังจากฟังมานาน
“พี่ป้อง”
“พี่ป้องนี่...ชื่อจริงปกป้องหรือเปล่า”
“เออ...ใช่ๆๆๆ โมโนรู้จักเหรอ”
“พี่โรงเรียนเก่า เป็นพี่หอด้วย”
นั่นเป็นเรื่องที่ดีมากที่ทำให้โมโนเริ่มพูดดีๆกะผมมั่ง มันเหมือนเป็นจุดเชื่อมโยงเชื่อมความสัมพันธ์ของเราสองคน สำหรับข้อมูลไอ้พีท...ผมได้มายิ่งกว่ามาก แต่ตอนนี้ผมอยากได้ข้อมูลฝั่งพี่ป้องด้วย จะว่าไป..ผมอยากจะหาเรื่องคุยกะเพื่อนใหม่ที่ชื่อโมโนมากกว่า ผมคุยกะเพื่อนๆคนอื่นไปอีกพักใหญ่ก่อนไปกินข้าว และผมก็ขอกลับก่อน
“เอ่อ...ขอกลับด้วยสิ โมโนอยากไปกรุงเทพวันนี้”
“อ๋อ...ได้สิ แล้วบ้านเธออยู่ตรงไหน”
“ไม่มีอ่ะ แต่เราจะไปหาพี่ป้อง คิดถึงพี่เค้า”
ระหว่างทางผมคุยกะโมโนอย่างราบรื่น ถึงได้รู้ว่าเพื่อนไอ้ปั้นคนนี้มาจากพิษณุโลก จังหวัดเดียวกะพี่ป้อง และเคยอยู่หอเดียวกะพี่ป้องด้วย พี่ป้องเป็นคนติวจนเข้าเรียนหมอได้ ตอนนี้หลักแหล่งปัจจุบันก็จะอยู่หอที่ศาลายา
“แล้วพรุ่งนี้อยากไปไหนมั๊ย”
“ไปเองเป็น อยู่กรุงเทพมานานแล้ว อ้อ...แล้วก็ไม่ต้องส่งนะ ถึงปิ่นเกล้าเดี๋ยวต่อรถไปเอง”
“ไม่ได้ส่ง แต่ต้องลงเหมือนกัน บ้านอยู่เยาวราช”
แห้งแล้งสิ้นดี... ผมนึกในใจ..ไม่ยุ่งดีกว่าว่ะสาวคนนี้ ไม่ได้คิดจะจีบเลยนะ เหมือนเธอสร้างกำแพงสูงจนผมไม่อยากจะปีนข้าม ก็...เป็นเพื่อนรู้จักกันคนนึงแล้วกัน ผมแยกกะโมโนที่ปิ่นเกล้า รถเมล์ผมมาก่อน แต่ผมไม่ขึ้น ก็..เอ่อ...ไม่รู้สินะ...ถึงไม่ค่อยอยากจะสนใจ แต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย...ต้องรอให้เธอขึ้นรถไปก่อน อย่างน้อยอยู่เป็นเพื่อนนิดนึง
“เออ โบ๊ต ขอเบอร์หน่อย เดี๋ยวเผื่อมีไรเรื่องพี่ป้องจะโทรไปหา”
ผมงง....เธอขอเบอร์ผมแฮะ แม้เธอจะอ้างว่าจะโทรถ้ามีเรื่องพี่ป้อง แต่..ผู้หญิงขอเบอร์มีใครจะไม่ให้ครับ
..........................................................................
ยุทธการปราบมารนั้น พี่โบ้เป็นจอมวางแผน เราไม่ได้มาประชุมกันให้ผิดสังเกต พี่โบ้บอกผมแค่ว่าให้ไปจัดการเรื่องกล้องเรื่องคลิป ผมลืมโมโนไปแล้ว แต่วันนึงมีเบอร์คนแปลกหน้าโทรมา
“โบ๊ต วันนี้มาศาลายาหรือเปล่า มารับหน่อยสิ”
“ใครอ่ะ...”
“โมโนเอง”
“โห...คิดว่าลืมเราไปแล้ว”
“เออ วันนี้จะเข้ากรุงเทพอ่ะ แต่เลิกเรียนมันจะเย็นมาก เลยแค่ถามๆดู ถ้ามาแวะหาเพื่อน..ก็จะขอเป็นเพื่อนกลับด้วย”
“วันนี้เราไม่ไปหาเพื่อน แต่ไปหาโมโนได้มั๊ย”
“ไอ้บ้า... มาได้ แต่จีบไม่ได้”
“งั้นก็..ไม่เป็นเพื่อนกลับด้วย แต่ขอเป็นแฟนกลับด้วยได้มั๊ย”
“งั้นไม่ต้องมาเลย...ไอ้โบ๊ต”
ดีใจจังที่โมโนเปิดทางให้ผม จริงๆศาลายามันไกลมาก แต่ผมยอมไปเพื่อให้ใกล้ชิดโมโนมากขึ้น ผมมาถึงศาลายาเกือบห้าโมงแล้ว ผมโทรบอกโมโนว่ารอที่หน้าห้องสมุดเหมือนเดิม ไม่นานนักเธอก็เดินออกมา ฟ้ากำลังมืดมาก ฝนใกล้จะตกเต็มทีแล้ว
“ไหนอ่ะ จะไปหาเพื่อน”
“ก็บอกแล้ว..ไม่ได้มาหาเพื่อน..มาหาโมโน กลับแล้วยังอ่ะ รีบๆหน่อยฝนจะตก มาเอาเป้มา เดี๋ยวถือให้”
“ไม่ต้องย่ะ ไม่ต้องมาจีบ ไม่ต้องมาช่วย ไม่ได้เป็นแฟน อย่ามาทำดี”
“โมโน...เธอเอ๊ย...นี่ไม่เป็นแฟน..ไม่ได้จีบ.. แต่โบ๊ตเป็นผู้ชาย ต้องช่วยถือหน่อย เดินไปเดี๋ยวคนแม่งด่าเอา..ไม่ช่วยผู้หญิง”
โมโนระวังตัวทุกฝีก้าว เธอกลัวผมจีบจริงๆ เราขึ้นรถ ปอ. กลับ ทันทีที่เท้าของผมขึ้นบนรถ ฝนก็เทโครมลงมาอย่างหนัก มันหนักจนมองอะไรข้างนอกไม่เห็น
“วันนี้ไปหาพี่ป้องเหรอ”
“อืมม์...”
“โมโนชอบพี่ป้องด้วยหรือเปล่า พี่ป้องแม่ง..ทั้งดีทั้งหล่อ”
“ชอบ...แต่ไม่มากกว่าพี่นะ พี่ป้องคือคนที่ใกล้ชิดสุดในกรุงเทพอ่ะ ถามทำไม...”
“จะได้ไปส่งให้ถึงมือพี่ป้องเลยไง”
“ไม่ต้องย่ะ ถึงปิ่นเกล้าก็บ้านใครบ้านมัน...เหมือนเดิม”
แต่ว่าวันนี้มันใช้เวลานานมากกว่าจะถึงปิ่นเกล้า ฝนตกหนักระดับนี้...รถติดอย่างหายห่วง โมโนคงเหนื่อย เธอหลับไปแล้ว และดูเหมือนจะหลับสนิทด้วย หัวของเธอเอียงมาพิงไหล่ของผม มันใกล้จนผมได้กลิ่นเส้นผมของโมโน มันหอมมาก ผมแอบเอามือไปจับมือของโมโนไว้ มือเธอนุ่มจัง ผมอยากให้เธอนอนหลับพิงไหล่ผมแบบนี้นานๆ อะไรสักอย่างของโมโนที่ทำให้ผมรู้สึกถูกใจตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่ผมรู้สึกกลัวที่จะเข้าไปจีบ ผมรู้สึกว่าเธอดุ แต่ตอนเธอหลับนี่ดูไม่มีพิษสง ไม่ดุเหมือนตื่น โมโนสาวน้อยเพื่อนต่างมหาลัย..ตอนหลับนี่...น่ารักมากกว่าตอนมีสติอีก
“ถึงไหนแล้วเนี่ย” โมโนงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ใกล้ถึงแล้ว เตรียมลงกัน..”
ผมหยิบเป้ของเธอมาไว้โดยไม่สอบถามใดๆ ตอนนี้รถแน่นมาก ผมแทรกตัวนำทางให้โมโนเดินตามออกมาจากท้ายรถ และมีบางช่วงเธอเบียดตามผมไม่ทันและดูติดขัด ผมเลยจับมือของเธอและดึงเธอตามออกมา แม้จะลงจากรถแล้วผมก็ยังคงจับมือเธอต่อ จนโมโนปลดมือผมออก ผมยังดึงดันที่จะต่อรถตามมาส่งโมโนถึงหอพี่ป้อง และก็แวะกินข้าวแถวหอพี่ป้อง
“โมโนแน่ใจนะว่าพี่ป้องจะกลับหอวันนี้ โทรไปก็ไม่รับอ่ะ”
“พี่เค้าต้องกลับสิ โบ๊ตไปเหอะ เดี๋ยวเรารอที่ม้าหินนี่เอง”
“งั้น พรุ่งนี้มารับนะ”
“มารับเรื่องไร ...”
“เออน่า...”
ผมไม่แน่ใจว่าโมโนจะเจอพี่ป้องหรือเปล่า เกือบเที่ยงคืนผมโทรเข้าไปหาอีกที
“โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไปหานะ... ตกลงเข้าหอพี่ป้องได้หรือเปล่า เออ ดีแล้ว คิดว่าเข้าไม่ได้ งั้นพรุ่งนี้ไปรับ คือพี่โบ้เค้าอยากให้โมโนช่วยยุทธการปราบมารด้วย รายละเอียดไว้คุยพรุ่งนี้นะ”
ผมอดใจรอโมโนถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว ทีแรกว่าจะไม่ยุ่งกะโมโนแล้ว แต่บอกตามตรง...วันนี้ผมรู้สึกดีกะเธอจัง แค่โมโนเอนหัวมาพิงไหล่ผม ผมก็อยากเจอเธออีก แต่จะจีบ....คงยาก
“โมโนเหรอ โบ๊ตนะ มาถึงแล้ว”
“เออ...รอข้างล่างแล้วกัน พี่ป้องไปไหนแล้วไม่รู้”
ผมพาโมโนไปกินข้าวแถวหอ จริงๆพี่ป้องเองก็รู้จักผม ผมไม่กลัวที่จะเจอพี่ป้อง แต่วันนี้พี่รหัสผมไม่อยู่ ผมเลยรับโมโนออกมา
“พี่โบ้ บอกให้โบ๊ตตั้งกล้องถ่ายคลิปและนัดว่าวันนี้จะไปดูสถานที่ ให้พาโมโนมาด้วย เผื่อโมโนจะรู้นิสัยอะไรเกี่ยวกะพี่ป้อง จะได้รัดกุม”
“อะไรคือยุทธการปราบมารอ่ะ”
“อ้าว..เคยเล่าแล้วนี่หว่า คือพี่โบ้จะจัดการไอ้พีท สั่งสอนมันที่เสือกมาลามปามรุ่นพี่ มาขี้หลีข้ามรุ่น เลยวางแผนซับซ้อนและอยากให้เราถ่ายคลิปไว้ด้วย”
เรามาถึงตึกกิจกรรม ตามพี่โบ้นัดตอน 9 โมง พี่โบ้เปิดประตูห้องกิจกรรมให้ ผมเดินดูรอบๆห้องพร้อมกะโมโน
“น้องนี่เหรอคะ ที่อยู่หอเดียวกะน้องป้องของพี่...”
“ครับ...พี่โบ้ นี่โมโนครับ โมโนสนิทกะพี่ป้องมากๆครับ เคยอยู่หอเดียวกัน ตอนนี้เรียนหมอ ที่ศาลายาครับ”
“ว้าย ดีจ้า ดีๆๆๆ มีคนมาร่วม เธอ..โมโน..ใช่มะ..พี่ถามนิดนึงสิ น้องป้องเนี่ย..รักโบนัสจริงๆมั๊ยอ่ะ” “โห หนูยืนยันร้อยล้านเปอร์เซ็นต์เลยค่ะ หนูเจอพี่สองคนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยเลยค่ะ”
“แล้วป้องมันซื่อสัตย์ต่อโบนัสมั๊ย พี่ได้ยินว่าป้องพาน้องปี 1 ไปนอนหอด้วย”
“ใช่ค่ะ คือทีแรกพี่ป้องเค้าออกเงินเช่าหอให้ แต่เหมือนแปมไม่มีตังค์ซื้อเสื้อนิสิตและของใช้ค่ะ อีกอย่างห้องที่แปมได้มันเป็นห้องสำรองอ่ะคะ ไม่มีมุ้งลวด แล้วแปมเค้านอนไม่ได้ พี่ป้องเลยให้มานอนที่ห้อง จะได้ประหยัดเงินด้วย แต่หนูยืนยันค่ะพี่ ไม่มีไรกันแน่นอน”
“นายปกป้อง เอ๊ย...ซื่อบื้อจัง แม้ไม่มีไร..ก็ทำไม่ได้นะคะ พาผู้หญิงอื่นเข้าห้องเนี่ย...บ้านเราประเทศไทยอยู่กันหญิงชายสองต่อสอง ใครเห็นใครรู้ก็ไม่ดีค่ะ”
ผมกำหนดตำแหน่งตั้งกล้องเรียบร้อย พี่โบ้จะพาไปเลี้ยงข้าว ผมปฏิเสธไป ผมอยากอยู่กะโมโนมากกว่า
“เห็นมะ...โมโน พี่โบ้ยังบอกเลย หญิงชายอยู่ด้วยกัน แม้ไม่มีไรกันก็ไม่ดี”
“แล้วไง พี่ป้องเป็นพี่ชายโมโนนะ โบ๊ตหึงเหรอ 5555”
“ไม่หึงหรอก ยังไม่ได้เป็นแฟน หรือจะให้เป็นแฟนหรือเปล่าล่ะ...จะได้หึง”
“ไอ้บ้า...ออกไปเลย..ไป”
เธอผลักอกผม แต่ด้วยน้ำหนักที่ผลักมา ผมรู้ว่ามันเป็นการต่อว่าแบบหยอกเย้ามากกว่าจะรุนแรงจริงจัง วันนี้ผมชวนโมโนไปดูหนังต่อ แปลกแฮะ..เธอยอมไป แต่พอผมชวนไปกินข้าว เธอกลับไม่ไป ผมกลับไปส่งโมโนที่หอพี่ป้องช่วงเย็น พี่ป้องก็ยังไม่กลับ จริงๆผมบริสุทธิ์ใจ อยากเจอพี่ป้อง อยากแสดงตัวว่าผมชอบน้องพี่ป้อง แต่ว่า...
“เออน่า... กลับไปก่อนเหอะ แล้วพี่เค้าจะทำเรื่องนี้เมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้ามั๊ง”
“เราต้องมามั๊ย”
“อยากให้โมโนมาอ่ะ มาดูผลงาน”
“เอาสิ เดี๋ยวเลิกแล้วเรารีบมาเลย”
วันปฏิบัติการทุกอย่างเป็นไปตามแผน ผมนั่งอยู่ใต้ตึกกิจกรรมกะโมโน นั่งดูโน็ตบุ้ค เธอใกล้ชิดผมมากๆ แขนเราติดกันเลยก็ว่าได้ เพราะมันเป็นเรื่องตื่นเต้นที่เราเห็นในจอโน้ตบุ๊คของผม ผมว่าโมโนเองก็ไม่คิดว่าผมเป็นคนแปลกหน้าอีกต่อไปแล้ว เธอก็เป็นคนน่ารักและยังแสดงความน่ารัก ให้ความใกล้ชิดผมทุกครั้งที่เราเจอกัน ปฏิบัติการยังคงดำเนินต่อไป พี่โบนัสร้องไห้ลงมาแล้ว พี่เพชรเข้าหาและก็พามาหาผม เราทั้งสี่ดูที่จอแบบตาไม่กระพริบ
“โห แม่ง...เหี้ยมาก ไอ้พีท มึงแม่ง..เหี้ยมากๆ โมโนอย่าดู อันตราย...”
ผมเอามือปิดตาโมโน สาวน้อยดิ้นเพื่อเอามือของผมออกและทันมาดูฉากที่ไอ้พีทลวนลามพี่แหวว ดูไม่นานพี่โบ้ก็ปรากฎตัวอย่างน่ากลัว และอีกครู่เดียว...ไอ้พีทก็วิ่งเปลือยท่อนบนของมันลงมา
ยุทธการปราบมารสำเร็จด้วยดี และพี่โบ้ก็พาเราทั้งหมดไปทานข้าวยกเว้นพี่เพชรกะพี่โบนัสที่ขอแยกกลับไปก่อน ผมรู้สึกว่าผมโดนพี่ป้องจับจ้องหลายครั้ง
“โมโนนอนที่ไหน กลับกะพี่ป้องมั๊ย”
“พี่ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมไปส่งโมโน ศาลายา”
“เฮ้ย นี่มันจะสามทุ่มแล้วนะ ไอ้โบ๊ต มึงจะไปส่งน้องเค้ายังไง..”
“ไปแท๊กซี่ครับ”
พี่ป้องพยักหน้าเข้าใจ และดึงโมโนไปคุยอะไรนิดหน่อย ก่อนโมโนยกมือไหว้พี่ป้องและเดินมากะผม
“พี่ป้องคุยไรอ่ะ”
“พี่ป้องบอกว่า ทำไรคิดดีๆนะ”
“เฮ้ย แปลว่าไรอ่ะ”
“เอ่อ ไม่รู้เหมือนกัน ประมาณเตือนว่าแกจะมาจีบชั้นอ่ะดิ”
“55555 ไม่จีบหรอก ดุขนาดเนี้ย โดนด่าทุกวันดิ ว่าแต่จะกลับศาลายาจริงดิ”
“ใครพูดอ่ะ เราอ่ะ.จะไปนอนหอพี่ป้อง แต่ดันแสดงตัวจะไปส่งศาลายา พูดแล้วทำด้วยนะ”
“ไม่ไหวอ่ะ ศาลายาไกล ถ้าง้าน....ไปบ้านโบ๊ตแล้วกัน”
“เฮ้ย เจอกันเดือนเดียวนี่จะชวนไปฟันที่บ้านแล้วเหรอ”
“ไม่ดิ โห ขนาดคุยกันยังจะดุขนาดนี้ ถ้าเอาไปฟันคงฆ่าตายเลยมั๊งเนี่ย ไม่หรอก...เรามีน้องสาวเดี๋ยวให้นอนห้องน้อง... โหย ไม่อยากยุ่งหรอก กลัว...”
“ลองดิ ถ้าเข้ามานะ จะแทงให้ตายเลย”
แล้วโมโนก็เอามีดคัทเตอร์ออกมาจากกระเป๋าจริงๆ เธอคนนี้น่ากลัวมากเลยเนี่ย... ผมนั่งแท๊กซี่กลับถึงบ้านก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว บ้านผมขายทองครับ พ่อแม่ไม่อยู่ที่นี่หรอก จะมาก็เฉพาะตอนกลางวัน ตกเย็นก็กลับบ้านที่พุทธมณฑลสายสอง ส่วนผมและน้องมานอนที่นี่เพราะใกล้ที่เรียน มีบางศุกร์เสาร์เท่านั้นที่จะกลับบ้านสายสอง
“พี่โบ๊ต กลับดึกเป็นบ้าเลยพี่อ่ะ อ้าวนี่...”
“อ่ะ บีท นี่...พี่โมโน เพื่อนพี่ อยู่ศาลายา วันนี้กลับไม่ทันแล้ว เดี๋ยวให้พี่โมโนนอนห้องบีทนะ”
น้องสาวผมมันทันคน ส่งสายตามาประมาณว่ากะฟันพี่เค้าใช่มั๊ยล่ะ ผมเลยเอามือเคาะหัวน้องสาวไปทีนึง
“ไปค่ะ...พี่โมโน อาบน้ำห้องบีทได้ค่ะ”
ที่บ้านเป็นตึกแถวสองห้องติดกัน ชั้นสองเป็นห้องออฟฟิซป๊ากะแม่ และห้องเซฟเก็บทอง ชั้นสามเป็นห้องนอนของป๊ากะแม่ และห้องนั่งเล่น ส่วนห้องพวกเราอยู่ชั้นสี่ ผมมีห้องนึง บีทมีห้องนึง ผมอาบน้ำเสร็จแต่ยังไม่ง่วง เลยลงมาดูทีวี ส่วนสองสาวก็ตามลงมา คุยกันสักพัก..น้องบีทไปนอนก่อน ปล่อยให้ผมอยู่กะโมโนสองต่อสอง โมโนนั่งโซฟาเดียวกะผม
“ทำตัวตามสบายนะโมโน พรุ่งนี้จะกลับเลยมั๊ย เราจะไปส่ง”
“อยู่ซื้อของก่อนได้”
“โมโน..เอ่อ ถามไรหน่อยดิ”
“ถามไร...”
“โมโนมีแฟนหรือยัง”
“ถามไรวะ ไม่มีดิ วันๆเรียนแต่หนังสืออ่ะ แล้วหน้าตาแบบเนี้ย จะมีใครมาจีบ”
“มีสิ...โบ๊ตไง ให้โบ๊ตจีบได้มั๊ยอ่ะ โบ๊ตชอบโมโนนะ”
“ไอ้บ้า”
เธอพูดจริงจังแต่แอบเขิน ผมไม่รอโอกาสให้ผ่านไป ผมดึงโมโนเข้ามากอด มันรู้สึกดีจัง...
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น