ความรักของผม ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นความรักของผม X-SOZE ใหม่
หวัดดีครับ ผมชื่อเหลียง อายุ16 อยู่ม4 ผมอาศัยอยู่ในภาคกลางนี่แหละครับ(ไม่ขอบอกจังหวัดนะครับ) สูง 170 รูปร่างสมส่วน ผิวขาว เนื่องจากผมมีเชื้อจีนอยู่ครึ่งหนึ่งทำให้หน้าตาผมเหมือนอาตี๋แต่ผมว่าหน้าตาของผมก็ดูธรรมด๊าธรรมดา เรียนอยู่ในระดับพอใช้ได้ไม่ถึงกับดี ผมอาศัยอยู่ที่บ้านของพ่อผม พ่อผมท่านทำงานรับราชการอยู่ที่กรุงเทพนานๆทีจะกลับมาเยื่อมพวกเราสักครั้ง แล้วถ้าหยั่งงั้นผมอาศัยอยู่กับใครงั้นหรอครับ มาครับผมจะบรรยายให้ฟัง ที่บ้านของผม(อันที่จริงผมไม่เคยเห็นที่นั้นเป็นบ้านเลย)มีคนอยู่ด้วยกัน6 คนครับ คนแรกแม่เลี้ยงผม เธอชื่อน้าฝ้ายครับ เธอเป็นเมียคนที่สองของพ่อผม ไม่ใช่เมียน้อยนะครับอย่าเข้าใจผิด เธออายุ37 รับราชการเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด และเป็นโรงเรียนที่พวกผมและลูกๆของเธอเรียนอยู่ ถึงอายุเธอจะใกล้40 แต่เธอยังสวยและหุ่นของเธอก้ยังดี
กว่าพวกสาวๆวัยรุ่นหลายคนอีก ผิวของเธอเป็นสีน้ำผึ้งครับ ผมรู้สึกว่าเธอจะเฉยๆกับผมครับ ไม่ได้สนใจผมเหมือนลูกเลย(ก็แน่ละครับผมไม่ใช่ลูกนี่ครับ) เธอมีลูกสาว3คนครับ ลูกสาวคนโต ชื่อพี่พลอยครับ ที่ผมเรียกเธอว่าพี่นั้นก็เพราะเธออายุ17 อยู่ม5 เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งน่ารักครับ ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอคือผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งน่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ(เว่อไปป่าวว่ะ) อ๋อผมลืมบอกไปว่าเธอผิวขาว และไม่เพียงหน้าตาของเธอเท่านั้นที่สุดยอด รูปรางของเธอก็สมส่วนแบบว่าหน้าอกเป็นหน้าอก ก้นเป็นก้นจริงๆครับ เธอเรียนดีครับ เรื่องผู้ชายนี้ไม่ต้องห่วงเลยครับมีมาให้เธอเลือกเป็นแถวเลยครับและเธอก็มีแฟนแล้วครับ ถึงแม้ว่าผมจะเคารพและเรียกเธอว่าพี่ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเห็นผมเป็นน้องชายหรือเปล่าเพราะเธอแถบไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมสักเท่าไหร่ คนต่อไปคือลูกสาวคนกลางตัวแสบครับ ยัยแพ็ท แม่นี้คือไม้เบื่อไม้เมาของผมครับ เพราะตั้งแต่เด็กๆเธอจะคอยหาเรื่องผมได้ทุกวันไม่เว้นแม้แต่วันหยุดราชการครับ เธออายุ 16 เท่าผมครับ อยู่ม4 รูปร่างหน้าตาของเธอพูดได้ว่าสวยน่ารักครับ แต่ก็ยังไม่เท่าพี่สาวของเธอ ผิวขาว นิสัยตรงข้ามกับหน้าตาเลยครับ ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งชอบหาเรื่องคนอื่นโดยเฉพาะผม(ไม่รู้ทำไม) มีผู้ชายหลายคนพยายามจะจีบเธอครับแต่ไม่มีใครสักคนที่จะทนนิสัยของเธอได้ครับ(ผมไม่แปลกใจเลย) เธอก็เรียนพอใช้ได้ครับ และลูกสาวคนสุดท้อง เธอชื่อน้องพิมครับ เธออายุ13 อยู่ม1ครับ รูปร่างหน้าตาเธอก็สวยน่ารักสมวัยครับ ผิวขาวเหมือนพี่สาว แต่ที่ต่างไปจากพี่สาวเธอก็คือน้องพิมเธอเคารพรักและเชื่อฟังผมมากครับ มากยิ่งกว่าที่เธอเคารพพี่สาวทั้งสองคนของเธออีกครับ น้องพิมเรียนเก่งมากครับ พี่น้องทั้งสามคนที่ผมกล่าวมาไม่ใช่ลูกของพ่อผมครับเป็นลูกติดของน้าฝ้ายกับสามีเก่าน่ะครับ และมาถึงเจ้าหญิงของผมครับน้องหลิน น้องหลินเธอเป็นน้องสาวของผม ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆหรอกครับ พ่อของเธอเป็นน้องชายของแม่ผมครับ เพราะฉนั้น น้องหลินจึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม แต่เธอมาอยู่กับผมได้ไงหรอครับ เรื่องมันมีอยู่ว่าพ่อแม่ของน้องหลินประสบอุบัตืเหตุครับ ทำให้น้องหลินต้องกำพร้าแม่ของผมจึงรับหลินมาอุปาการะ ถึงหลินจะไม่ใช่น้องแท้ๆแต่ผมก็รักและห่วงใยเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆของผมเพราะมันคือคำสัญญาลูกผู้ชายที่ผมให้ไว้กับแม่............ ทุกคนคงอยากรู้แล้วว่าชีวิตของผมเป็นมายังไง แม่ผมเป็นใคร และมันเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ผมจะยังไม่เล่าเรื่องนั้นเพราะมันคืออดีตที่เจ็บปวดของผมหลายครั้งที่ผมอยากจะลืมมันไปสะ แต่เรื่องบางเรื่องชั่วชีวิตก็ลืมไม่ลง............
ตุ๊ด.ตุ๊ด.ตุ๊ด.ตุ๊ด... ตุ๊ด.ตุ๊ด.ตุ๊ด.ตุ๊ด... เสียงนรก(นาฬิกาปลุก)เรียกผมให้ตื่นจากการนอนหลับอันแสนสบาย ให้ตื่นมาทำภารกิจส่วนตัว ผมเงยหน้ามองนาฬิกา ตีห้าครึ่ง ผมลุกขึ้จากเตียงเข้าห้องน้ำทำภารกิจส่วนตัวเสร็จแล้วจึง เดินออกจากห้องลงบันไดเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คุณหญิงทั้งหลายที่ยังนอนไม่ตื่นอยู่ในห้องของตัวเอง ทุกๆวันตั้งแต่ วันที่แม่ผมจากไปผมต้องแหกขี้ตาตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้ทุกคน ทั้งๆที่ผมเป็นลูกแท้ๆของเจ้าของบ้านหลังนี้ ผมเตรียมอาหารไปได้สักพักผมก็รู้สึกว่าข้างหลังผมมี.....ใช่จริงๆด้วย เห้อเรียนมัธยมแล้วยังทำตัวยังกับเด็กป1 ไม่เคยเปลี่ยน "นี่แน่ะ เรียนม1แล้วนะยังเล่นเป็นเด็กๆไม่เปลี่ยนเลยนะ" ผมพูดขึ้พร้อมกับกลับหลังหันอย่างรวดเร็ว
"ว๊าย!! พี่เหลียงหนูตกใจนะ" เสียงอันน่ารักสดใสปนงอนนิดๆของเจ้าหญิงของผม
"อ้าว ก็หลินจะแกล้งเข้ามาให้พี่ตกใจเหมือนเมื่อวานไม่ใช่หรอจ๊ะ พี่ก็เลยแกล้งกลับ จะโทษพี่ไม่ได้นะจ๊ะ"
"อะไรอ่ะ หนูแค่จะเข้ามาช่วยพี่เหลียงเตรียมอาหารเช้า พี่ยังมาแกล้งหนูอีกอ่ะ" น้องหลินเธอยืนกอดอกหันหลัง สงสัยเธอจะงอนผมจริงๆ คือทุกวันตอนเย็นน้องหลินจะเป็นคนทำอาหารเย็นครับและเธอทำอาหารเก่งส่วนผมทำตอนเช้าแต่ก็มีบางวันที่น้องหลินจะตื่นมาช่วยผมทำอาหารช้า แต่เรื่องทำอาหารคนที่ทำอาหารเก่งที่สุดในบ้านก็คือ......ทุกคนลองเดาสิครับว่าใคร..................................เฉลย...พี่พลอยครับแต่เธอก็ไม่เคยมาสนใจที่จะช่วยผมหรือหลินเลยสักครั้ง(เห่อ ผมเนี่ยมันเป็นคนใช้ดีๆนี่เอง)
"โอ๋ โอ๋ พี่ขอโทษจ๊ะ " ผมเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังและพูดขอโทษเธอ
"แค่ขอโทษหรอค่ะ" เธอยังไม่หายงอนผม
"งั้นก็.........อึ่ม" ผมก็เลยหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ๆ ฟอดหนึ่ง
"พี่...พี่เหลียง" น้องหลิน หน้าแดงทันที เธอคงจะเขิน ถึงแม้ตอนเด็กๆผมกับเธอจะเคยหอมแก้มกันแต่พอโตขึ้นผมก็ไม่ได้ทำแบบนั้นอีกเลยจนกระทั้งเมื่อกี้นี้
"แล้ว...หายงอนพี่ยังจ๊ะ"
"หายก็ได้ค่ะ ไปเตรียมอาหารกันเถอะคะ" ว่าแล้วเธอก็เดินจูงมือผมไปหยิบของที่ตู้เย็น
ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา6โมงเช้าแล้ว และอาหารก็เสร็จแล้ว
"หลินจ๊ะ ไปอาบน้ำ แต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนได้แล้วเดี๋ยวพี่จัดการที่เหลือเองนะ"ผมบอกน้องหลิน
"ค่ะ งั้นหนูไปอาบนำก่อนนะค่ะ"แล้วน้องหลินก็เดินขึ้นห้องไป
ผมก็เอาข้าวต้มกุ้งอาหารที่ผมพึ่งจะทำเสร็จไปวางที่โต๊ะกินข้าว "เอี๊ยด อ๊าาาด "เสียงเปิดประตูห้องน้องดังมาจากชั้นบน และคนที่เดินลงมาข้างล่างคนแรกก็คือ พี่พลอยสุดสวย
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่พลอย วันนี้ข้าวต้มกุ้งครับ" ผมพูดกับเธอตามมารยาท
"อือ อือ" แต่เธอก็ดูไม่สนใจผมเลยสักนิด แล้วเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป เพราะห้องน้ำชั้นบนน้องหลินคงใช้อยู่ ผมลองคิดเล่นๆว่าพี่พลอยตอนไม่ใส่เสื้อผ้าจะน่าดูขนาดไหนนะ ผมแค่คิดไอ้เจ้าน้องชายของผมมันก็ยืนตรงเคารพธงชาติแล้วครับ"แอ๊ด อ๊าาาด" เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ทำให้ผมได้สติ คนที่เดินลงมาข้างล่างเป็นคนต่อมาคือ
"อรุณสวัสดิ์ครับแม่ฝ้าย" ผมทักเธอก่อน
"จ๊ะ วันนี้มีอะไรละ" เธอถามผม
"เอ่อ...มีข้าวต้มกุ้ง กาแฟกับขนมปังครับ" ผมตอบเธอไป
"อืม ขอบใจนะ" เห้อออ ผมถอนหายใจยาว ถ้าพี่พลอยคุยกับผมแบบที่แม่ฝ้ายคุยกับผมบ้างผมจะดีใจไม่น้อยเลยละ เห้อ ผมได้แต่คิดในใจ
แล้วไม่นานทุกคนก็ลงมาข้างล่างกันหมดแล้วก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจส่วนตัว เสร็จแล้วทุกคนก็มารวมกันที่โต๊ะอาหาร แล้วเราก็ทานอาหารกัน
"อืม...อร่อยจังเลยยค่ะ พี่เหลียงเก่งจัง" มีเสียงชมผมดังขึ้น
"ขอบใจจ้า น้องพิม"เป็นเสียงน้องพิมที่พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ผม
"ฮึ...เนี้ยนะอร่อยยัยพิม ลิ้นเธอมันลิ้นจรเข้กินอะไรก็อร่อยไปหมดแหละ"และแล้วเสียงแม่นั้นก็ดังขึ้น ผมน่ะไม่แปลกใจหรอก(ก็ผมกะไว้แล้ว)
"ถ้าอยากกินอะไรอร่อยๆพี่ก็หัดตื่นมาทำเองสิค่ะ เอ๊ะ!!ขอโทษค่ะหนูลืมไปว่าพี่แพ็ททำอาหารไม่เป็น" น้องหลินเจ้าหญิงของผมพูดปกป้องผมทันที
"อีหลิน!! แกกล้าเถียงฉันหรอ" ยัยแพ็ทขึ้นเสียงตวาดใส่น้องหลิน(ผมไม่แปลกใจเลยสักนิด)
"ยัยแพ็ท!! พอได้แล้ว ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน เดี๋ยวไปกินที่โรงเรียนก็ได้" เสียงแม่ฝ้ายพูดกับยัยแพ็ทตัวแสบ(ผมไม่แปลกใจเลยที่ยัยแพ็ทเป็นแบบนี้ ก็เล่นตามใจกันสะขนาดนี้)
พอพวกเราทานกันเสร็จ พวกเราก็กำลังจะไปโรงเรียน แม่ฝ้ายล็อกบ้านใส่กุนแจประตู ผม พี่พลอยและยัยแพ็ท พวกเรามีรถมอเตอร์ไซเป็นของตัวเองเหมือนกันครับ แต่ที่ต่างกันคือผมใช้เงินเก็บของผมซื้อมากับมือของผมเอง แต่สองคนนั้นเขาได้แม่เขาซื้อให้ จึงต่างคนต่างขี่รถไปรถไปโรงเรียน ส่วนน้องพิมกับน้องหลินก็จะนั่งรถแม่ฝ้ายไปโรงเรียนและตอนเย็นทั้งสองคนก็จะกลับพร้อมกับแม่ฝ้ายแต่ถ้าวันไหนแม่ฝ้ายมีประชุมหรือมีธุระผมก็จะเป็นคนคอยรับน้องพิมกับน้องหลินกลับบ้าน พอผมถึงโรงเรียนก็พามอเตอร์ไซคู่ใจของผมไปที่จอดรถครับ ผมเห็นมีที่จอดรถว่างอยู่จึงรีบขี่จะเข้าไปจอดทันใดนั้นก็มีมอเตอร์ไซคันหนึ่งเบียดผมเข้าไปจอดหน้าตาเฉย ผมไม่แปลกใจเลยครับเมื่อผมเห็นหน้าคนที่ขับ ทุกคนลองเดาสิครับว่าใคร..........................ถูกต้องแล้วคร้าาาบ ยัยแพ็ท ผมไม่เข้าใจว่าเธอจะตามจองล้างจองพลานผมไปถึงไหน!!
"อ้าว...ขอโทษนะเหลียง ฉันไม่เห็นนาย" ถึงปากเธอพูดขอโทษแต่น้ำเสียงเยาะเย้ยผมเต็มที่เลยครับ
"ฉันไปก่อนนะ...ฮิฮิฮิ..."เธอยังเยาะเย้ยผมอีก ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ (ชินแล้วละ)
ผมก็เรียนตามปกติครับพอถึงคาบพักกลางวันผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนครับ ผมเดินไปที่โรงอาหารกับเพื่อนๆ และผมก็เห็นกับพี่พลอย แต่พี่พลอยไม่ได้เดินมาคนเดียวครับ เธอเดินมากับผู้ชายคนหนึ่งผมจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนของเธอครับถ้าผมจำไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นชื่ออั้มครับ พวกเขาสองคนเดินมาทางผม ผมมองที่พี่พลอยแล้วยิ้มให้ แต่เธอก็ไม่สนครับเดินผ่านผมไปเหมือนผมไม่อยู่ตรงนั้น เห้อผมไม่แปลกใจเลยครับ ถ้าวันไหนพี่พลอยเธอยิ้มให้ผมสิครับถึงแปลก(นี่แค่ยิ้มนะเนี้ย)
กินข้าวเที่ยงเสร็จผมก็ไปเรียนต่อคาบบ่ายครับ พอ4โมงเย็นผมก็ลิกเรียนแต่ผมยังไม่อยากกลับเลยไปนั่งอ่านการ์ตูนที่สวนหย่อมหลังโรงเรียนครับ อ่านไปได้สักพักผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายทะเลาะจนผมได้ยิน ทั้งสองคนนั้นนั้งอยู่ในศาลาครับ ผมจึงไม่เห็นหน้าครับ แต่ผมจำเสียงนี้ได้ครับ เป็นเสียงผู้หญิง ใช่แล้วเสียงนี้มัน.......เสียงเธอคนนั้น ต้องใช่แน่เสียงพี่พลอย!!
ผมก็พยายามฟังจนได้ยินว่า
"ทำไมอั้มทำแบบนี้!! มีพลอยอยู่แล้วยังจะไปมีใครอีก" น้ำเสียงเธอฟังดูโกรธมาก
"อั้มก็แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร พลอยไม่เห็นต้องโมโหเลย" อั้มตอบแบบไม่แยแส
"ทำไมอั้มถึงพูดแบบนี้ละ พลอยไม่ชอบนะ!!" พี่พลอยดูเหมือนจะยิ่งโมโหหนัก
"อั้มก็ไม่ชอบ ถ้าพลอยเป็นแบบนี้เราก็เลิกกันเถอะ!!" อั้มพูดแบบตัดเยื้อขาดใยกับพี่พลอยเฉยเลย มันบ้าหรือมันเมาว่ะผู้หญิงอย่างพี่พลอยมีแต่ผู้ชายอยากได้เป็นแฟน
"อะ...อั้ม ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พลอยยอมสละความบริสุทธิ์ให้อั้มเป็นคนแรกนะ ทะ...ทำไม" พี่พลอยพูดพร้อมกับเสียงสะอื้นอย่างชัดเจน แน่นอนว่าพี่พลอยร้องไห้แน่ แต่เมื่อกี้พี่พลอยพูดว่าความบริสุทธิ์แสดงว่าพี่พลอยก็คงเสร็จไอ้พี่อั้มไปแล้วแหละ โถ่ไม่น่าเลยพี่พลอย(เสียดาย)
"อั้มจะบอกพลอยตรงๆนะ อั้มมีคนใหม่!!" โอ้โหไอ้ชาติชั่วมึงไม่น่าเกิดมาเป็นลูกผู้ชายเลย มันคงเป็นพวกฟันแล้วทิ้งสินะ
พอพูดจบไอ้อั้มมันก็เดินจากไป ทิ้งพี่พลอยให้ก้มหน้าร้องไห้อยู่กับโต๊ะหินอ่อนคนเดียว ผมเห็นดังนั้นก็เลยเดินไปหาเธอเพื่อจะเข้าไปปลอบเธอ พอผมเข้าไปถึงตัวเธอ
"พี่พลอยครับ พี่ใจเย็นๆก่อนนะ กลับบ้านเรากันดีกว่า พี่พลอ......." ผมพูดยังไม่ทันจบก็โดนสวนกลับมาว่า
"เธออย่าทำมาสอดรู้ สอดเห็นหน่อยเลย เธอมันก็แค่คนใช้!! เธอจะไปรู้อะไร" ผมได้แต่ยืนตะลึงกับประโยคที่เธอพูดกับผมครับเพราะที่ผ่านมาถึงเธอจะไม่ค่อยพูดกับผมเท่าไหร่แต่ก็ไม่เคยเรียกผมแบบนี้เลย คนใช้
พี่พลอยพูดจบก็ลุกเดินหนีผมไปที่จอดรถแล้วสตาทมอเตอร์ไซแล้วแล้วขี่ออกไปทันที ผมยืนอึ้งอยู่พักหนึ่งก็รู้สึกสังหรใจ ใจมันเต้นไม่เป็นสับยังไงก็ไม่รู้ เลยรีบซิ่งตามพี่พลอยไปเวลาแบบนี้ เธอน่าจะกลับบ้านผมจึงรีบซิ่งรถกลับบ้าน แล้วก็ใช่อย่างที่ผมคิดครับ ผมเห็นรถพี่พลอยจอดอยู่ที่โรงจอดรถครับ ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านคนอื่นๆยังไม่ครับมาครับ ผมไม่เจอพี่พลอย ผมเลยวิ่งขึ้นบันไดไปดูที่ห้องเธอครับ ประตูห้องเธอมันเปิดแง้มอยู่นิดๆครับผมจึงมองเข้าไปในห้องผมเห็นพี่พลอยนั้งร้องไห้อยู่บนเตียงครับ แต่เอ๊ะ!!เดี่ยวก่อนในมือเธอถือ ไม่นะ นั้นมัน........ อย่านะพี่พลอย!!
ผมรีบวิ่งผลักประตูไปดึงมือพี่พลอยทันที ก็ทีผมเห็นก็คือ พี่พลอยนั้งร้องไห้อยู่บนเตียงมือขวาถือมีดอยู่และกำลังกดมีดลงไปที่ข้อมือซ้าย เธอคิดจะฆ่าตัวตายแน่ๆแบบนี้
"พี่พลอยจะทำอะไรอ่ะ... พี่บ้าไปแล้วหรอ"
"เธอมายุ้งอะไรด้วย มันเรื่องของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!" เธอขึ้นเสียงตวาดใส่ผม
"โอ๊ย...ซี๊ดดด..."ผมร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะผมพยายามดึงมีดออกจากมือเธอแต่เธอดันขัดขืนผมเลยโดนกัด(มีดบาด)ที่ฝ่ามือซ้ายเป็นแผลยาวเลือดออกเป็นทาง แต่ผมก็แย่งมีดออกจากมือเธอได้
"ฉันบอกให้ออกไป!!" เห้อให้ตายสิ เธอไม่ห่วงผมเลยสักนิด
"ใช่คับ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของผมแต่ผมคงไม่ยุ้งไม่ได้ พี่อยากตายนักรึไง"
"อย่างเธอจะไปรู้อะไร...ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย ฮือ..." เธอสะอื้นแล้วก็ร้องไห้
"ผมอาจไม่รู้อะไรหลายๆเรื่อง แต่ผมก็รู้ว่าการฆ่าตัวตายมันเป็นการกระทำของคนโง่" ตายละสิ ผมเผลอว่าเธอไป
"นี่เธอว่าฉันหรอ..."
"ผมไม่มีเจตนาจะว่าพี่เลย แต่พี่ลองคิดดูให้ดีๆนะคับ ว่าพี่ทำถูกแล้วหรอ พี่คิดถึงแต่เรื่องความรักแบบแฟน แต่พี่เคยคิดถึงความรักที่แม่ฝ้ายมีให้พี่บ้างรึเปล่าไหนจะความรักของน้องๆอีกละ พี่เคยคิดบ้างมั๊ย" ผมเทศให้เธอฟังเป็นขบวนรถไฟ(ยาว)
"พี่พลอยครับ ชีวิตมันเป็นสิ่งที่มีค่านะครับ มันเป็นสิ่งที่เงินทองมากเท่าไหร่ก็เทียบไม่ได้ พี่พลอยลองคิดดูไห้ดีๆนะครับ"
เธอได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร มีแต่เสียงสะอื้น
"พี่พลอยคับ ไม่ว่าจะยังไงพี่พลอยยังมีครอบครัวนะคับ " ผมพูดพร้อมกับเดินไปเอามือจับไหล่เธอ เธอก็ไม่ขัดขืนอะไรคับ
"สิ่งที่ทำอยากพูด ก็ได้พูดหมดแล้ว ผมขอตัวนะคับ" ผมเดินออกห้องของเธอให้เธอได้อยู่คนเดียว เพื่อจะได้คิดทบทวน
ผมเดินลงมาข้างล่าง เวลาผ่านไป 6โมงเย็นแล้วทุกคนก็กลับมากันหมด น้องหลินก็เข้าครัวแสดงฝีมือทำอาหารเย็น ผมก็เข้าครัวไปช่วยน้องหลิน ไม่นานอาหารก็พร้อม ทุกก็คงหิวกันแล้ว ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน " เอี๊ยด...อ๊าด..."เสียงเปิดประตูห้อง พี่พลอยเดินลงบันไดมาเห็นทุกคน ผมเห็นสีหน้าของพี่พลอยดูกังวลเธอคงกลัวว่าผมจะเล่าเรื่องเธอให้ทุกคนฟังละมั้ง ผมก็ยิ้มให้เธอแล้วก็ส่ายหน้าเพื่อจะบอกว่าไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เธอก็ทำตัวปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่สิ่งที่ผมไม่คาดฝันว่ามันจะเกิดขึ้นกับผม มันคือสิ่งที่ผู้ชายทุกคนรอคอยมาทั้งชีวิต มันกำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ้งนี้แล้ว!!
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น