มหัศจรรย์แห่งรัก ตอน 12
ใช่น้องนันนั่นเอง แล้วภาพของเด็กสาวที่อวบอัดได้สัดส่วนผิวกายขาวดังหยกเนื้อดีผมดำขลับยาวประ บ่าก็ปรากฎขึ้นในมโนภาพของนัท โอววว์น้องนัน หน้าอกเธอช่างอวบกระไรปานนั้นแม้จะเคยเห็นแต่เพียงนอกร่มผ้า ผิวเธอจะขาวกระไรปานนั้น ก้นเธอจะงามงอนกระไรปานนั้น ก่อนๆนี้นัทไม่ค่อยได้สนใจ
กับเรือยร่างของนันทริกาซักเท่าไหร่แต่ในขณะนี้ ทุกสัดส่วนทุกท่วงท่าทุกอริยาบทของนันทริกา มันกลับปรากฏได้เด่นชัดกระไรปานนั้น คิดๆไปเพลินๆก็มาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว บ้านหลังใหญ่โตปรากฏอยู่ตรงหน้า ไม่สิมันน่าจะเรียกเป็นคฤหาสได้เลย ตัวบ้านใหญ่โตรโหฐานปานนี้ เนื้อที่กว้างใหญ่ปานนี้ เฮอะ!..เมื่อจอดรถเรียบร้อยนัทก็เดินเข้าบ้านไปอย่างคุ้นเคยเพราะมาบ่อยๆ อยู่แล้ว เมื่อเข้ามาข้างในก็เห็นน้าแก้วหญิงรับใช้รอรับอยู่นัทจึงทักทาย “หวัดดีครับน้าแก้ว แหมไม่เจอกันสองสามอาทิตย์น้าแก้วยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ เอ่อ….แล้วพ่ออยู่มั้ยครับน้าแก้ว” แก้วหน้าแดงวูบตั้งแต่เห็นคุณนัทมาก็หลายปีมาบ้านนี้ก็ออกบ่อยแต่ไม่เคยเห็น คุณนัททักทายเธอแบบนี้มาก่อน แก้วจึงตอบแบเขินๆ “แหมคุณนัทเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยชมแก้วเลยวันนี้นึกครึ้มอะไรคะ…. เอ่อ…คุณพ่อของคุณนัทท่านไม่อยู่หรอกค่ะ ไปดูงานที่ญี่ปุ่นเห็นว่าจะไปซักสามเดือน นี่ก็เพิ่งบินไปเมื่อศุกร์ที่แล้วนี่เองค่ะ” นัทพยักหน้ารับทราบซ่อนยิ้มไว้ในใบหน้าเหลียวมองไปรอบๆตัวปากก็ถามต่อไป “อ้าว พ่อไม่อยู่เหรอครับแล้วมีใครอยู่บ้านมั่งเนี่ยถ้างั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า …”หางเสียงยังไม่ขาดหายดีเสียงหวานๆนุ่มๆที่คุ้นหูก็ดังมาจากทางด้านขวามือ “อ้าว นัทนั่นเองมาหาพ่อเหรอจ๊ะ ทราบแล้วใช่มั้ยที่พ่อนัทไปญี่ปุ่นน่ะจ้ะ แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ มาๆ มาทานข้าวด้วยกันก่อนซิจ๊ะ” นัทเหลียวขวับกลับมาดูก็เห็นคุณปวิณมัย เดินออกมาจากห้องทานข้าว ร่างระหง ขาวเนียนอยู๋ในชุดเสื้อคลุมยูกาตะสีขาวผมยาวสลวยถูกรวบมัดไว้เป็นหางม้าอยู่ ข้างหลัง เดินเข้ามาทักทายนัทอย่างเป็นกันเอง นัทตะลึงลานไปชั่ววูบ ก่อนๆนี้นัทไม่เคยสนใจสังเกตุสังกาผู้หญิงในบ้านนี้มาก่อนเลยแต่มาวันนี้นัท ไม่ใช่นัทคนเดิมอีกแล้ว ทุกสรีระทุกสัดส่วนของคนที่เป็นผู้หญิงนัทล้วนให้ความสำคัญและสังเกตสังกา เป็นพิเศษ สาบเสื้อคลุมยูกาตะที่ไขว้ทับกันของคุณปวิณมัยเปิดลงมาค่อนข้างลึกเผยให้ เห็นเนินเต้านมขาวโพลนอวบอูมอยู่รำไร ด้วยลักษณาการเช่นนี้ยังเหนือล้ำกว่าการได้เห็นอย่างเปิดเผยตรงๆเสียอีก เพราะมันชวนให้คนเห็นแล้วฟุ้งซ่านคิดจินตนาการถึงส่วนที่เหลือได้อีกต่างๆ นาๆและภายในช่วงสั้นๆที่นัทเหลียวกลับไปดูอย่างจดจ้องนั้นนัทสังเกตเห็นว่า คุณปวิณมัยตอนนี้เธอโนบราเพราะนัทมองเห็นหัวนมทั้งสองข้างดันผ้านูนออกมา ค่อนข้างชัดเจน สิ่งต่างๆเหล่านี้ที่นัทมองเห็นยามบรรยายช่างยืดยาวแต่ในเหตุการณ์จริงนั้น เป็นเวลาสั้นๆเพียงชั่ววูบ นัทยิ้มให้และยกมือไหว้ทักทาย “สวัสดีครับน้าแป้ง เรื่องของพ่อเมื่อสักครู่น้าแก้วบอกผมแล้วครับ งั้นเดี๋ยวขอรบกวนฝากท้องซักมือ้แล้วกันนะครับน้าแป้งยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย หิวๆเหมือนกันครับแล้ววันนี้น้องนันอยู่มั้ยครับว่าจะชวนไปเป็นเพื่อนหาซื้อ หนังสือภาษาอังกฤษหน่อยครับเห็นน้องนันเก่งเรื่องภาษาจะมาขอคำปรึกษาหน่อย น่ะครับ” นัทเริ่มมั่วเรื่องขึ้นมาอำเฉยๆเพื่อถามหา นันทริกา ปวิณมัยเดินเข้ามาจูงมือนัทพาไปห้องทานข้าวปากก็กล่าว “ว้าแย่จังนัทมาช้าไปครึ่งชั่วโมงเองหนูนันเค้าออกไปข้างนอกแล้วจ้ะ เห็นว่านัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปดูหนังสือกันน่ะ ดีเลยน้ากำลังเหงาๆต้องอยู่คนเดียว นัทมาทานข้าวเป็นเพื่อนน้าก็แล้วกัน” นัทไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่ปวิณมัยพูดเลย เพราะตอนนี้มัวสนใจอยู่แต่กับนิ้วมือที่นุ่มลื่นเรียวยาวที่จับแขนนัทอยู่ ส่วนสายตาก็จับจ้องอยู่แต่ที่บั้นท้ายทรงเสน่ห์ที่ยามเดินเหมือนกับว่ามัน กำลังยักคิ้วทักทายต่อผู้จับจ้องและโลมเลียลูบไล้ต่ำลงมาจนถึงปลีน่องที่ เรียวงามได้รูปทั้งสองข้างนั้นเหมือนกับลูบไล้ด้วยมือของนัทเองอย่างเพลิด เพลินลืมตัวจนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงปวิณมัยบอกให้นั่ง ลงแล้วเธอก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับนัท แก้วเดินตามเข้ามาจัดถ้วยจานช้อนซ่อมและตักข้าวให้นัทจากนั้นปวิณมัยก็พยัก หน้าบอกให้แก้วออกไปทำงานอย่างอื่นต่อได้เลยไม่ต้องรออยู่ก็ได้ แก้วจึงปลีกตัวออกจากห้องทานข้าวไป ทั้งห้องจึงเหลือกันแค่สองคนนัทกับปวิณมัยเท่านั้น นัทยังนั่งเหม่อมองปวิณมัยอย่างลืมตัว จนปวิณมัยต้องกระแอมเป็นสัญญาณ “…อะแฮ่มมม…. มัวมองอะไรอยู่จ๊ะพ่อหนุ่มไหนบอกว่าหิวไงลงมือทานเลยซิจ๊ะ มองยังกับไม่เคยเห็นน้ายังงั้นแหละ….มองน้าแล้วอิ่มเหรอจ๊ะจ้องยังก๊ะจะกิน น้างั้นแหละ” ประโยคแรกปวิณมัยพูดด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินชัดเจนดีแต่ประโยคหลังกลับแผ่วเบา ลงเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่นัทก็ได้ยินเข้าจนได้ “อยากกินครับ…”นัทตอบออกไปอย่างหลุดปาก ปวิณมัยเงยหน้าจากจานกับข้าวขึ้นมองนัทหน้าแดงดั่งลูกตำลึงอุทานออกมา “ตายแล้วนัทอยากกินน้าจริงๆเหรอ…”นัทรีบโบกมือควั่กแก้ตัวเป็นพัลวัน “ปะ เปล่าครับไม่ใช่ครับ คือว่านัทอยากทานกับข้าวน่ะครับ มีตั้งหลายอย่างน่าทานทั้งนั้นเลยน่ะครับ” ปวิณมัยคิดเรื่องอะไรอยู่ไม่รู้หน้าเธอยังแดงระเรื่อ “งั้นนัทก็ทานเลยซิจ๊ะจะรออะไร มาๆงั้นน้าตักให้นี่ อันนี้เลยอร่อยมากแม่แก้วเค้าทำสุดฝีมือเลยนะจ๊ะลองทานดู” ปวิณมัยลุกขึ้นตักกับข้าวแล้วเอื้อมไปวางใส่จานของนัทตอนนี้เองที่ทำให้นัท ตาค้างไปเลยเนื่องจากปวิณมัยค้อมตัวลงแล้วยื่นตัวข้ามจานกับข้าวมาหานัทที่ ฝั่งตรงข้ามทำให้คอเสื้อที่ไขว้ทับกันอย่างหลวมๆตกห้อยลงมากว่าเดิมแต่เดิม มันก็โชว์เนินอกขาวผ่องล่อตาอยู่แล้วขณะนี้มันยิ่งทำให้นัทฟุ้งซ่านได้ มากว่าเดิมเพราะนัทสามารถมองเห็นเต้าทั้งสองแทบจะทั้งเต้าติดแค่ตรงที่เมื่อ ค้อมตัวในลักษณะนี้เต้านมจะห้อยทิ้งตัวลงมันจึงไปเบียดอยู่กับเสื้อคลุมทำ ให้นัทมองไม่เห็นทั้งหมดแต่กระนั้นนัทก็ยังเห็นที่นอกร่มผ้ามีปลายจะงอยทั้ง สองเม็ดทิ่มดันเสื้อคลุมออกมาอย่างชัดเจนมากขึ้นนัทเกรงว่าอาหารตาจะไม่ผ่าน มาอีกถ้ายังคงจ้องมองแบบตรงๆอย่างนี้จึงรีบเอ่ยปากขอบคุณขยับช้อนซ่อมแล้ว เริ่มทานอาหารไปเรื่อยๆ ปวิณมัยชวนคุยถึงเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป นัทก็ตอบไปอย่างแกนๆ จริงบ้างอำบ้างเพื่อไม่ให้ปวิณมัยที่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวอยู่นั้นสงสัยแต่ สายตานั้นจดจ่ออยู่ที่ปวิณมัย ร่องอก เนินนมและส่วนต่างๆเท่าที่ตาจะมองเห็น นานๆครั้งเธอจะเงยหน้าขึ้นมาทีนึงนัทก็จะรีบก้มหน้าหลบสายตาโดยท่าทางที่ เรียบรื่นปวิณมัยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าโดนนัทจับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา นัทเองตอนนี้ก็เริ่มจะสับสนเพราะ สรีระที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าแบบกึ่งปิดกึ่งเปิดชวนฟุ้งซ่านนั้น ‘เอ…..ไอ้นัทเอย อย่าลืมซิว่าที่มาวันนี้จุดหมายอยู่ที่ลูกนะโว้ยไม่ใช่แม่….’นัทพยายามบอก ตัวเองอยู่ในใจ แต่ก็ยังคงแอบดูส่วนสัดต่างๆของปวิณมัยและคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย ปวิณมัยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าขณะนี้เธอโดนชายรุ่นราวครวเดียวกับลูกสาวเธอกระทำ ชำเราเธอทางสายตาอยู่ จนกระทั่งทานข้าวเสร็จเรียบร้อยทั้งสองก็ออกมานั่งที่ห้องรับแขกนัทกล่าวกับ ปวิณมัย “น้าแป้งครับขอบคุณมากครับสำหรับอาหารเที่ยงมื้อนี้ น้องนันก็ไม่อยู่งั้นนัทขอตัวกลับก่อนนะครับ” กล่าวคำลาขึ้นมาดื้อๆปวิณมัยก็อึ้งไปครู่ นัททำท่าเหลียวหลังจะเดินออกไปแต่ต้องชะงักเท้าเพราะได้ยินเสียงปวิณมัยร้อง เรียกไว้ “เดี๋ยวๆ นัทจะรีบไปไหนล่ะจ๊ะถ้าไม่มีธุระที่อื่นก็อยู่เป็นเพื่อนน้าก่อนได้มั้ยน้า อยู่คนเดียวผู้ชายในบ้านก็ไม่มี ยัยนันก็ยังไม่กลับ น้ากลัวน่ะจ้ะเอาไว้ถ้ายัยนันกลับมาไม่เย็นมากน้าก็จะอนุญาตให้นัทพายัยนัน ไปหาซื้อของก็ได้ นัทอยู่เป็นเพื่อนน้าก่อนได้มั้ยจ๊ะ” นัทลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้ารับคำ ปวิณมัยยิ้มกล่าวขอบคุณแล้วหยิบรีโมทเปิดโทรทัศน์หันไปชวนนัทให้นั่งดูด้วย กัน ทั้งนั่งเงียบต่างคนต่างคิดกันไปคนละอย่าง นัทนั้นที่อยากกลับบ้านเพราะอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นอยากกลับไปหาแม่กับน้านุ่น เพื่อระบายออกส่วนปวิณมัยเธอแอบคิดเรื่องที่เธอไม่กล้าและไม่ควรคิดอยู่ลึกๆ โทรทัศน์ดูไม่มีความหมายใดๆเลยต่อทั้งสองคนเหมือนกับว่ามันไม่ได้ตั้งอยู่ ตรงนั้น หลังจากที่เงียบกันไปพักใหญ่ปวิณมัยก็ส่งเสียงขึ้นก่อน “เอ่อ…นัทพอจะรู้เรื่องคอมฯมั่งมั้ยจ๊ะเครื่องน้ามีปัญหาน่ะจ้ะ” นัทเหลียวมองดูปวิณมัยแล้วพยักหน้ารับคำ “ครับ ก็พอเป็นอยู่บ้างครับ” ปวิณมัยแสดงออกถึงความดีใจ “โอ้โหดีเลยจ้ะนัทงั้นช่วยขึ้นไปดูให้น้าหน่อยซิอยู่ในห้องนอนน้าน่ะจ้ะ” พูดพร้อมกับลุกขึ้นชวนนัทให้เดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ มันเป็นห้องนอนขนาดใหญ่ มีห้องน้ำในตัวซึ่งเท่าที่เห็นเข้าไปนัทรู้สึกว่ามันใหญ่กว่าห้องนอนที่บ้าน ตั้งเกือบครึ่ง เพราะเห็นมีติดตั้งอ่าอาบน้ำใบใหญ่อยู่ด้วย มีเตียงขนาดคิงส์ไซ้ส์หลังหนึ่งตั้งอยู่กลางห้องปลายเตียงตั้งไว้ด้วยจอโป รเจ็คเตอร์ขนาดใหญ่อุปกรณ์เครื่องเสียงและเครื่องอำนวยความสุขอื่นๆอีกชุด ใหญ่ โต๊ทำงานที่มีคอมฯวางตั้งอยู่นั้นอยู่ติดริมหน้าต่างเลยเตียงนอนเข้าไป ปวิณมัยพานัทไปถึงที่โต๊ะแล้วลองเปิดเครื่องให้นัทดูพร้อมทั้งบรรยายอาการ ให้นัทฟัง นัทดึงเก้าอี้ออกมานั่งลงตรวจเช็คการทำงานของเครื่องจนเจอสาเหตุและเริ่มทำ การแก้ไข เนื่องจากมีเก้าอี้แค่ตัวเดียว ปวิณมัยจึงก้มตัวท้าวแขนบนโต๊ะดูนัทแก้ไขเครื่องคอมฯอยู่ใกล้ๆจนแทบจะชิดกัน เลยก็ว่าได้ สายตาเธอจับจ้องที่นัทและหน้าจอสลับกันไป นัทเองก็เช่นกัน เมื่อรู้ว่าปวิณมัยท้าวแขนบนโต๊ะดูอยู่ข้างๆนัทก็ลอบชำเลืองมองเป็นระยะๆ แว่บแรกที่นัทเหลือบสายตาไปด้านข้างก้ได้เห้นเนินนมขาวผ่องที่เบียดชิดกัน เหมือนกับจะดันล้นออกมานอกคอเสื้อ เห็นร่องนมเป็นร่องหลืบลึกเข้าไป อารมณ์ของนัทค่อยๆคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ แต่นัทก็พยายามหักห้ามไว้ แต่ทว่าบางส่วนในร่างกายนัทมันไม่ได้เชื่อฟังเลยท่อนควยที่หลับไหลอยู่ใน กางเกงในที่ซ้อนอยู่ในกางเกงนั้นขณะนี้มันเริ่มลุกโชนขึ้นทีละน้อยเหมือนจะ ลุกขึ้นมาทวงถามอะไรซักอย่าง ลักษณาการนี้ยังดำเนินต่อไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมงภูติผีตนใดไม่ทราบดลใจให้ ปวิณมัยต้องก้มลงไปดูใต้โต๊ะเมื่อวกสายกลับขึ้นมาเธอก็พบเห็นสิ่งหนึ่งที่ทำ ให้เธอแทบไม่อยากจะละสายตาออกมาเลยมันคือรูปทรงที่เป็นท่อนลำยาวขึ้นมาตาม รูปทรงของเป้ากางเกงของนัท ลักษณะแบบนี้ปวิณมัยเห็นก็ทราบได้ทันทีว่าไม่ใช่เกิดจากการนั่งแล้วกางเกง ย่นโป่ง แต่มันฟ้องให้เห็นชัดถึงสิ่งที่อยู่ข้างในและอาการของมัน ปวิณมัยน่ะรู้ตัวอยู่แล้วที่นัทลอบชำเรืองมองเธออยู่บ่อยๆตั้งแต่ตอนทานข้าว มาจนถึงขณะนี้ แต่เธอไม่รู้สาเหตุเลย ปวิณมัยหักห้ามความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน ละสายตาขึ้นมาเห็นนัทยังจ้องอยู่ที่หน้าจอและกำลังไล่สายตาอ่านเท็กซ์ไฟล์ อะไรบางอย่างอยู่ เธอลอบระบายลมออกจากปากขยับตัวยืนขึ้นแล้วออกปากกับนัทขอตัวไปเข้าห้องน้ำ นัทหันมาพยักหน้ารับคำ แล้วหันกลับไปดูจอคอมฯต่อ ปวิณมัยเดินเข้าหื้องน้ำเพราะเธอรู้สึกปวดปัสสาวะจริงๆแต่ด้วยความเคยชิน เมื่อเข้าห้องน้ำไปแล้วเธอก็ไม่ได้ปิดประตูเพราะโดยปกติเมื่ออยู่ในห้องนอน เธอก็ทำแบบนี้อยู่แล้วจนติดเป็นนิสัย เมื่อเอื้อมมือจะไปรูดกางเกงในทำให้เธอรู้ตัวว่าวันนี้หลังจาตื่นนอนอาบน้ำ อาบท่าเรียบร้อยคว้าเสื้อคลุมมาสวมทันทีโดยที่เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเลยแม้ แต่ชิ้นเดียวเนื่องจากตอนนั้นนันทริกาได้มาเคาะห้องเรียกเธอเพื่อจะบอกว่าจะ ออกไปข้างนอก หลังจากนั้นมาปวิณมัยก็ลืมเรื่องชุดชั้นในไปซะสนิทใจ บัดนี้เธอทราบแล้วว่าเหตุใดนัทจึงแอบมองเธออยู่บ่อยครั้งและบางครั้งเธอก็ จับได้ว่านัทนั่งจ้องอย่างตั้งอกตั้งใจเลยทีเดียว แต่ถึงแม้ตอนนี้ปวิณมัยจะรู้ตัวแล้วว่าอะไรเป็นอะไรเธอก็ไม่ได้รู้สึกนึก โกรธอะไรนัทเลยเพราะสิ่งที่เธอยังจำได้ติดตาขณะนี้คือขนาดของท่อนลำที่หลบ ซ่อนอยู่หลังเนื้อผ้ากางเกงของนัทนั่นเอง แล้วปวิณมัยก็ทำเรื่องผิดพลาดซ้ำสองอีกครั้ง เธอถลกชายเสื้อคลุมขึ้นแล้วหย่อนก้นลงนั่งบนโถชักโครกแล้วเริ่มปล่อยสายน้ำ ที่ร่างกายไม่ต้องการลงสู่โถตามปกติ นัทเองนั้นขณะที่กำลังจดจ่ออยู่กับปํญหาที่เบื้อหน้าสองหูก็ได้ยินเสียงน้ำ ฉีดกระทบใส่น้ำ (ก็ฉี่น่ะแหละ) มันดังอยู่ไม่ไกลเลยแถมยังชัดเจนเสียด้วยจึงเงยหน้าขึ้นสอดส่ายสายตามองหาจน พบมันอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะที่นัทนั่งอยู่ในลักษณะแทยงมุมกับโต๊ะทำงานนัทเห็น ปวิณมัยนั่งฉี่อยู่ที่ตรงนั้นเธอก้มหน้าลงมองดูอะไรซักอย่างไม่ได้เงยหน้า ขึ้นมาเลย จนกระทั่งปวิณมัยเสร็จธุระส่วนตัวนั้นเธอก็ไม่ได้เงยหน้าหรือมองออกมาที่นัท เลยเพราะเมื่อเธอลุกขึ้นก็หันหน้ากลับไปหาชักโครกทันทีเพื่อกดน้ำ สิ่งที่นัทเห็นตอนนี้ยิ่งทำให้นัทหัวใจเต้นถี่เร็วปานกลองรัวชายเสื้อคลุม ด้านหลังของปวิณมัยที่ยังเลิกขึ้นเปิดโชว์ให้เห็นก้นที่ยังกลมงอนได้รูปและ ขาวปานหยวกกล้วยนั้นโก่งหันส่ายล่อเป้าสายตาของนัทแม้มองจากไกลๆเช่นนี้ก็ ยังพอที่จะเห็นส่วนที่เป็นร่องหลืบของสงวนนั้นเป็นเงาดำอย่างที่แค่พอจะสัง เกตุรูปพรรณสัณฐานได้อยู่มันยิ่งทำให้อารมณ์ของนัทปั่นป่วนรุนแรงยิ่งขึ้น จนสิ่งที่ผงาดอยู่ในกางเกงนั้นแทบจะดันกางเกงของนัทให้ขาดได้อยู่รอมร่อ นัทแทบจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาปวิณมัยเพื่อสำเร็จโทษในความสะเพร่าของ เธอที่ไม่ระมัดระวังตัวเลย แต่นัทก็เก็บกดทับความต้องการนี้ไว้อย่างสุดกลั้น เพราะนัทพยายามคิดอยู่ว่านี่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายของเขา แต่นัทเองก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าไหร่ ได้แต่คิดในใจว่า ‘ทนได้เท่าไหร่ก็ถือว่าเท่านั้นก็แล้วกันวะ ฮึ่ยย์’ แต่กระนั้นนัทก็ยังไม่ยอมละสายตาจากก้นกลมงอนขาวผ่องและร่องหลืบที่เห็น อย่างวับๆแวมๆนั้นอยู่ดีจนกระทั่งเห็นปวิณมัยหันกลับมานัทจึงหลุบสายตาลงอ ย่างแนบเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน…..'มันอะไรกันวะต้องทนอย่างนี้ อีกนานมั้ยเนี่ยเรา'
======================
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น