จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 8

จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 8 ผลไม้ร้อนเย็น
โดย ท่านกระปี่หัก

 บ่อเมี้ยกระโดดพรวดพราดแวบเดียวถึงหน้าดอกท้อแย่งผลไม้ในมือของนางพร้อมตะโกนเสียงดัง “ม่วยม่วยไม่ได้ ผลไม้สีแดงนี้มีพิษ” **** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ ***** สืบเนื่องบ่อเมี้ยอยู่ในป่าเขาเรียนวิชาแพทย์ทำให้ทราบว่าผลไม้ชนิดไหนกินได้ชนิดไหนกินไม่ได้ บ่อเมี้ยรีบให้ยาระงับพิษแก่ดอกท้อที่ตอนนี้ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มของนางเสมอมาได้มีสีหน้าหวาดวิตกรีบกินยาที่บ่อเมี้ยให้ “ม่วยม่วย ไปอยู่ข้างกองไฟอย่าให้ไฟดับเจ้เจ้ยี่ม่วย (น้องคนที่สอง) ไม่ต้องกังวลพักรักษาตัวที่นี่แหละ
เดี๋ยวบ่อเมี้ยดูแลเองอ้อผลไม้สีเขียวน่ะกินได้สีแดงห้าม......ภาวนาอย่าให้ฝนตก” พูดเสร็จก็รีบออกไปจากถ้ำด้วยวิชาตัวเบาล้ำเลิศ “เจ้เจ้ ท้อแย่แล้วทำไงดีท้อไม่รู้เห็นมันสวยดีน่ากินท้อเก็บไปกินไปหลายลูกทั้งเขียวทั้งแดงท้อไม่รู้ ฮือ...ฮือ” ดวงหน้าอันงดงามที่มีรอยยิ้มเสมอดวงตากลมโตมีน้ำตาดอกท้อคลานไปหาพี่สาวทั้งสองที่คอยอ้าแขนคอยปลอบโยนอย่างใจเย็น “ไม่ต้องกลัวนะท้อดอกท้อคนเก่งดอกท้อคนสวยเดี๋ยวให้บ่อเมี้ยรักษาให้นะ” สารพัดจะปลอดโยนแต่ด้วยความกลัวจึงไม่หยุดร้องไห้จนเบญจมาศบอกว่า “ไปนั่งข้างกองไฟได้แล้วเดี๋ยวพิษจะกำเริบตาหมอลามกก็ชักช้าเสียจริงทำอะไรอยู่นะ” นั้นแหละดอกท้อถึงขยับออกมานั่งหน้าถ้ำพร้อมเร่งไฟแต่ดวงหน้าของนางยังเต็มไปด้วยร่องรอยของน้ำตา เสียงครืนครันท้องฟ้าดังมาไกลแต่ดอกท้อมัวคิดสนใจในคำพูดของพี่สาวทั้งสองที่เรียกหมอด้วยความสนิทสนม อืม เกิดอะไรขึ้นนะเจ้เจ้ทั้งสองจึงเรียกเกินขอบเขตของคนรู้จักหรือวิธีรักษาสามารถเปลี่ยนนิสัยได้เอแล้วเราจะเปลี่ยนนิสัยเป็นอย่างไรนะ ดอกท้อเป็นสาวแต่เพิ่งพ้นวัยเด็กไม่นานได้รับการเอาใจจากพี่ทั้งสองทุกอย่างพี่รับหน้าหมดจึงมองโลกช่างสวยงามเหลือเกินดอกท้อมัวแต่นั่งคิดอะไรเรื่อเปื่อยจนไม่รู้ฝนได้ตกทำให้ฟืนที่เตรียมมาตลอดคืนเปียกและกองไฟได้เริ่มมอดทีละน้อย ๆ บ่อเมี้ยไปขุดรากไม้ที่ใช้ทำยาค่อนข้างที่จะไกลจากที่พักมากนักเมื่อกลับมาถึงดอกท้อลงไปกองร่างกายสั่นระริกกองฟืนดับเปียกน้ำจุดใหม่ต้องใช้น้ำมันซึ่งบ่อเมี้ยไม่เตรียมมาด้วยรีบป้อนยาฟันของดอกท้อกัดแน่นไม่ยอมให้สิ่งใดเข้าไปบ่อเมี้ยจึงบีบปากดอกท้ออ้าปากน้อยตามแรงมือแต่ก็หากลืนยาไม่บ่อเมี้ยจึงประกบปากใช้ลิ้นเขี่ยตัวยาให้เข้าไปให้ลึกที่สุดจึงกรอกน้ำตามแต่ร่างกายของดอกท้อเปียกชุ่มจากฝนและเหงื่อจากพิษไข้บ่อเมี้ยไม่มีเวลาถอดเสื้อผ้าของดอกท้อและของบ่อเมี้ยพร้อมอาศัยไออุ่นของร่างกายกันและกันแต่ร่างกายกับเริ่มเย็นลงบ่อเมี้ยจึงถูแขนขาท้องจนบ่อเบี้ยไม่สนใจเรื่องใด ๆจึงถูไปที่อกอันเล็กกะทัดรัดพอกับซาลาเปายอดปทุมถันสีแดงบ่อเมี้ยเพื่อช่วย ชีวิตจึงถูทั้งร่างกายจึงถูถึงดอกไม้เล็กกระทัดสมกับรูปร่างไพรไหมมีเพียงเบาบางแต่มีเกสรโผล่ออกมาเล็กน้อยจากการที่บ่อเมี้ยถูไปทั้งร่างกายทุกสัดส่วนช่วยเรียกความร้อนและเรียกสติของดอกท้อคืนมาบ้างและรู้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าของบ่อเมี้ยก็เช่นกันจึงกล่าวด้วยเสียงที่แทบไม่มีว่า “เซี่ยวกอ(พี่ชาย)ทำอะไรท้อ ท้อหนาวจัง” “ทำไมดอกท้อถึงดื้อให้ก่อไฟทำไมปล่อยให้ดับ” “ท้อขอโทษ ท้อไม่ตั้งใจ เซี่ยวกอกอดท้อแน่นแน่นท้อหนาว” แต่มือดอกท้อกับกระชากผ้าคลุมหน้าของบ่อเมี้ยออก “ท้อขอเห็นหน้าเซี่ยวกอชัดๆก่อนตายนะ” “ไม่หรอกอยู่กับเซี่ยวกอท้อคนน่ารักไม่ตายหรอก” บ่อเบี้ยยิ้มน้อย ๆพอดอกท้อเห็นก็ทำให้ร่างกายร้อนสูบฉีด ประกอบกับตอนนี้อยู่ในสภาพเปลือยกายทำให้ร่างกายหยุดหนาว ความปั่นป่วนในใจก่อกำเนิด หน้าแดงร่างที่เย็นเปลี่ยนเป็นสลับร้อน บ่อเมี้ยรู้นี้คือผลร้อนเย็นผู้ที่กินได้โดยไม่เป็นไรก็คือคนที่กระแสพลังสองสายเช่นบ่อเมี้ยนี่เองดอกท้อไม่รู้รวบรวมความกล้ามาจากไหนเธอเงยหน้าและจุมพิตเบาๆที่ปากของบ่อเมี้ย ...ดอกท้อมีกระแสพลังแห่งร้อนเมื่อกินผลร้อนเย็นกระแสพลังจะปั่นป่วนเหมือนกับบ่อเมี้ยประสบนั้นเอง บ่อเมี้ยจากการทำสัมผัสร่างกายตัวดอกท้อแก่นกายก็แข็งตัวอยู่แล้วเมื่อได้รับการสัมผัสปานปีกแมลงปอทำให้บ่อเมี้ยไม่ต้องควบคุมอารมณ์ที่ก่อเกิดอีกแล้ว “ที่รักพร้อมจะรับการรักษาหรือยังพิษร้อนเย็นต้องแก้ที่พลังร้อนเย็น” ไม่รอดอกท้ออนุญาตยกตัวของนางมาสวมแก่นกายอย่างช้า ๆอือ....อูย.....จะ.....เจ็บ....เซี่.....เซี่ยว.......กอ......อา.......จนมิดแท่นหยกบ่อเมี้ยจึงก้มดูดปทุมอันน่ารักโดยการใช้ลิ้นเลียรอบยอดปทุมถันเพื่อให้นางลืมความเจ็บปวดไล่จูบจนถึงซอกคอ ขบที่ติ่งหู อ้า...ซีด......มือของบ่อเมี้ยจับที่เอวอันเรียวเล็กยกขึ้นยกลงอย่างช้า ๆ โอย......อูย ......อา......ซีด.....กะ...กอ.....กอ......อา......บ่อเมี้ยเริ่มเร่งความเร็วโดยที่ไม่ลืมดมดอมปทุมถันทั้งสอง อ้า.....ซีด......แรง...อ้า..ท้อ.....ท้อ....ระ......ระ....รัก......กอ.......กอ........อ้า....ถึงแล้ว แต่บ่อเมี้ยยังซอยอีกอย่างเร็วและแรงซีด....อูย.....กอ......กอ.......พ......พอ.......แ.......แล้วอูย.....ถึง.....อีก.....แล้ว ดอกท้อก็ฟุบอยู่กับอกของบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยจับนางออกดัง พล๊อก พร้อมเลือดและน้ำค้างของทั้งสองคนไหลออกมาเต็มหน้าขาของดอกท้อบ่อเมี้ยจับนางหันหลังและค่อย ๆสอดแก่นกายกับดอกไม้อย่างช้า “ไม่...กอ....กอ....ท้อไม่.....ไหวแล้ว” “ใจเย็นดอกท้อพิษเย็นของท้อไม่หมด” พูดไปก็ซอยไปเรื่อยอย่างช้าจนเร่งความเร็วตามลำดับ “กอ ..กอ...อ้า...ต้อง.....อ้า.....กี่......อ้า......คระ.....ครั้ง” บ่อเมี้ยตอบอย่างอารมณ์ดี “แล้วม่วยม่วยซีด...อูย......กินไปกี่ลูก” อูย.........10......ลูก......................