จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 3

จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 3 รักษาโบตั๋น
โดย ท่านกระปี่หัก

สำเนียงเสียงนี้ บ่อเมี้ยรู้ได้ทันทีว่าเกิดเรื่องจึงโผนไปด้วยความเร็วเกินตาจะทันบ่อเมี้ยหาได้มีวิทยายุทธไม่เพียงแต่ตั้งแต่เด็กได้ใส่เหล็กกล้าที่มีน้ำหนักมากกว่าตัวเองหลายเท่าซือแป๋ได้กล่าวไว้ “ความสำเร็จหาได้เกิดจากโชคช่วยไม่แต่หากเกิดจากความมานะอดทนหมั่นฝึกซ้อม” **** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ ***** บ่อเมี้ยได้รู้ความจริงก็คราวที่จะต้องการใช้มัน ภาพที่ปรากฎคือสาวน้อยในชุดสีเหลืองที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ใหญ่ของสามสาวถูกงูพิษหงอนมังกรซึ่งเป็นราชันของงูทั้งปวงกัด
อยู่ต้นขาด้านซ้ายใกล้จุดที่น่าพิศวงพญางูตัวนี้ต่างจากงูชนิดอื่นลำตัวสีขาวปลอดส่วนหัวมีหงอนสีแดงเพลิงกัดที่ใดจะไม่มีวันปล่อยจนเหยื่อจะตาย ตอนนี้สาวน้อยชุดเหลืองกำลังเกลือกกลิ้งด้วยความเจ็บปวดโดยมีพญางูใหญ่กัดและรัดขาซ้ายอันอวบอิ่มอย่างแนบแน่น บ่อเมี้ยเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปจับต้นคองู 7 นิ้วบีบอย่างแรงจนมันต้องรีบอ้าออกด้วยความเจ็บปวดเหลียวมองสองสาวยืนตะลึงร้องเจ๊ เจ๊ “จะมัวตะลึงอะไรอยู่รีบมาสะกดจุดห้ามเลือดเร็วเข้า” บ่อเมี้ยไม่เคยที่จะตวาดใครแต่นี่เป็นเรื่องความเป็นความตายไม่มีเวลาจึงต้องทำเช่นนั้น เบญจมาศรู้สึกตัวก่อนใครรีบมาสะกดจุดห้ามเลือด และกดจุดห้ามพิษ แต่ก็นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมผู้อาวุโสท่านี้ถึงไม่สะกดจุดเองทั้ง ๆ ที่วิชาตัวเบาล้ำเลิศปานนั้นแค่เจ๊ร้องก็มาถึงโดยพลันทันทีจึงมองการกระทำของผู้อาวุโสที่กำลังจับงูอยู่ บ่อเมี้ยได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้านหลังหยิบกระบอกไม้ไผ่มากดกับเขี้ยวงูโดยรีบรีดพิษอย่างรวดเร็วเมื่อได้ตามที่ต้องการแล้วรีบคว้าดาบของเบญจมาศที่อยู่ใกล้ ๆ มาตัดคองูโดยเจ้าของดาบยืนงงทำอะไรไม่ถูกจากนั้นก็กรีดที่ท้องงูควักบางอย่างมาใส่กระบอก “ถามเจ้าของก่อนดิ” บ่อเมี้ยมิได้ตอบโต้อะไรแต่รีบสั่งทันที ”แม่นางชุดแดงกับแม่นางชุดขาวรีบพาแม่นางชุดเหลืองไปที่พักก่อนเร็ว” เมื่อถึงที่พักซึ่งเป็นถ้ำแห่งหนึ่ง “เอ้าแม่นางชุดแดงพาแม่นางชุดเหลืองเข้าไปข้างใน แม่นางชุดขาวรีบก่อไฟแล้วขอยืมมีดสั้นให้ข้าทีดาบยาวมันไม่ค่อยมีประโยชน์ ” ว่าแล้วบ่อเมี้ยก็วางดาบของเบญจมาศลงโดยไม่สนรังสีอำหิตพร้อมเสียงกรอด ๆจากด้านหลัง “คิก คิก คิก ผู้อาวุโสเรียกแม่นางชุดนั้นชุดนี่อยู่ได้ข้าผู้น้อยชื่อดอกท้อ เจ๊ เจ๊ที่โดนงูกัดชื่อเจ๊โบตั๋นส่วน...” “ข้าพเจ้าต้องการช่วยชีวิตหาได้อยากทราบชื่อของผู้ใดไม่” แต่น้ำเสียงอ่อนลงอีกครั้งพร้อมทั้งรับมีดสั้นไปลนไฟโดยไม่สนรังสีอำมหิตมาจากด้านหลังของถ้ำอีกครั้งจากนั้นบ่อเมี้ยก็เข้าไปในถ้ำขึงผ้าสีดำที่อยู่ในกระเป๋าด้านหลังกั้นไว้พร้อมทั้งรีดรัดผ้าเหนือแผลงูกัดนั้น “แม่นางโปรดคายจุดให้เจ๊ของท่าน” “ผู้อาวุโสก็มีฝีมือล้ำเลิศทำไมถึงไม่คายจุดให้เจ๊เจ๊เสียเอง” “ท่านจะต้องการให้พี่สาวของท่านต้องเป็นอะไรใช่ไหมรีบด่วนด้วยและเมื่อคายจุดไม่ว่าเสียงร้องดังปานใดห้ามเข้ามาเข้าใจหรือไม่” เพื่อปกปิดว่าตนเองไม่มีวรยุทธจึงต้องทำเช่นนั้น เบญจมาศกลัวที่พี่สาวเป็นอะไรไปจึงรีบคายจุดทันใดนั้นเลือดไหลจากแผลออกมาสีดำสนิทบ่งบอกว่าพิษร้ายแรง “เอ้ารีบออกไปได้แล้วหน้าที่นี่เป็นของข้าเอง”เบญจมาศจึงออกไปแบบไม่เต็มใจนัก เมื่อเบญจมาศออกไปแล้วจึงปลดผ้าคลุมหน้าออกให้เห็นวงหน้าบริสุทธิ์แดงเรื่อสีชมพู โบตั๋นด้วยมีเลือดนักสู้จึงไม่ยอมสลบจึงได้เห็นใบหน้านั้นมันเป็นใบหน้าที่ซือแป๋พูดตอนลับหลังบ่อเมี้ยว่า “มารบุปผากำเนิดหวังว่ามันจะทำสิ่งที่ดีงาม” “ท่าน .....ท่าน” โบตั๋นเอ่ยเสียงอย่างอ่อนแรง “อดทนไว้นะข้าจะตัดขากางเกงท่านออก” พร้อมยิ้มน้อย ๆ บ่อเมี้ยไม่ทราบเลยว่ารอยยิ้มของตนกับทำให้นางแทบทำให้หัวใจหยุดเต้น ไม่ว่าสตรีใดยิ้มสวยจะไม่สามารถยิ้มสวยเท่ากับผู้อาวุโสไม่สิชายหนุ่มท่านนี้ได้เลยเป็นความรู้สึกประหลาดเหมือนมีกำลังใจใบหน้าของนางปรากฏสีชมพูเรื่อย ๆ ถึงแม้จะไม่เท่ากับบ่อเมี้ยแต่ก็ทำให้นางที่มีความงามเฉิดฉันท์อยู่แล้วงดงามขึ้นไปอีก บ่อเมี้ยมองเหม่ออ้าปากค้างไม่ผิดจากซือแป๋ว่าเลยเราไม่เข้าใจในสตรีเลย แต่รีบรั้งสติกับมาโดยไวรีบตัดขากางเกงสีเหลืองที่ชุ่มโชคไปด้วยเลือดสีดำ กรีดบาดแผล บ่อเมี้ยอยู่ด้านขวาของโบตั๋นทำให้ร่างกายต้องค่อมทับเพราะแผลอยู่ต้นขาด้านในข้างซ้ายถ้าขยับทางซ้ายบาดแผลจะเปิดกว้างกว่าบ่อเมี้ยพยายามบีบให้เลือดสีดำออกให้หมดเพื่อที่จะรักษาแผลต่อแต่ขณะที่บีบแผลมือของบ่อเมี้ยข้างซ้ายไปจับสิ่งที่ลึกลับโดยไม่รู้ตัวบ่อเมี้ยเองก็อยู่กับซือแป๋มาตลอดจึงไม่รู้ว่านี้คือสิ่งต้องห้ามของชายหญิง แต่บ่อเมี้ยเพียงต้องการช่วยชีวิตจึงเร่งทั้งสองมือเป็นจังหวะเพื่อให้เลือดสีดำออกมาโดยเร็ว แต่นิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายของบ่อเมี้ยอยู่ตรงจุดสัมพันธ์จิตใจ “อ้า.............อืม............อ้า........ซีด ......โอ๊ยยยยยอืม โบตั๋นร้องครางในความรู้สึกที่มีประปนกันเจ็บแผลเสียวจุดกระสันยิ่งบ่อเมี้ยเร่งเพื่อให้พิษออกมาทำให้เหมือนจะขาดใจตาย อ้า..............โอย.........ซีด..............โอยยยยยย ร่างเกร่งกระตุก บ่งบอกถึงจุดนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของโบตั๋นที่ถูกสัมผัสโดยมือชายและมีความสุขที่สุดน้ำค้างพร่างโพยเต็มดอกไม้จึงเหลือบมองท่านหมอหนุ่มอีกครั้งพบว่าไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นสนใจแต่แผลเท่านั้นจนเลือดที่ไหลออกจากแผลนั้นเป็นสีแดงจึงก้มไปดูดที่แผลอย่างไม่ได้นึกรังเกียจเพื่อให้พิษเจือจางก่อนที่จะให้ยาและทำแผล “อ้า.....ท่าน อย่า อ้า” โบตั๋นมิได้ห้ามเพื่อมิให้เขาดูดแผล แต่มือเจ้ากรรมข้างซ้ายโถมน้ำหนักไปกดซ้ำอีกครั้ง มือของโบตั๋นรีบประกบมือของบ่อเมี้ยเพื่อไม่ให้เขากดแต่บ่อเมี้ยคิดว่าโบตั๋นเจ็บจึงรีบดูดเลือดและพ่นดูดและพ่น แต่อาการของโบตั๋นลืมความเจ็บปวดไปหมดแล้วมีแต่ความเสียวตามแรงโน้มตัวของชายหนุ่ม อ้า..........อูย...........อูย..........ทะ....ทะ...ท่าน....พอ พอ ก่อน เรา เรา เราไม่ไหวแล้ว อ้า พออแล้ววอีกครั้งที่โบตั๋นสุขทรมานในมือของบ่อเมี้ยโดยที่บ่อเมี้ยเองก็ไม่รู้ตัวมาก่อน