จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 16

จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 16 อันตราย !!?

บ่อเมี้ยพุ่งตามไปด้วยความเร็วขีดสุดเท่าที่ร่างกายตนเองจะรับได้แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ทันเสือสมิงตนนั้นอยู่ดี เมื่อถึงที่ลานกว้างที่แวดล้อมไปด้วยป่าไม้บ่อเมี้ยก็สูญเสียเป้าหมายที่หายลิบเข้าไปในป่า แต่สัญชาติญาณบ่งบอก ให้รู้ว่าเสือสมิงตนนั้นยังอยู่ใกล้เหมือนคอยซุ่มดูอยู่อย่างนั้น บ่อเมี้ยยืนนิ่งกลางลานรวบรวมลมปราณไปที่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่แม้แต่เข็มตกสักเล่มก็สามารถสัมผัสได้แต่ถึงกระนั้นท่ามกลางความเงียบของป่าที่ไม่มีแม้ เสียงแมลงที่คอยขับขานกับเงียบงันวังเวงจนน่ากลัวบ่อเมี้ยกับไม่ได้สัมผัสหรือได้ยินสิ่งใดๆ มีเพียงสัมผัสที่หก หรือสัญชาติญาณเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเสือสมิงตนนี้อยู่
ใกล้ๆและพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเวลา นี่เป็นครั้งแรกที่บ่อเมี้ย เองก็รู้สึกกลัวตั้งแต่เล็กจนโตตัวเองอยู่ท่ามกลางป่าเขาหรือเจอศัตรูหรือสัตว์ร้ายที่ร้ายกาจเพียงใดบ่อเมี้ยไม่เคย รู้สึกกลัวที่กลัวไม่ใช่เพราะศัตรูเก่งแต่ที่กลัวเหตุเพราะไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยจากศัตรู ไม่รู้ทั้งวิทยายุทธ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป “พรึบ แคว๊ก” เสียงเหมือนมีบางสิ่งดีดตัวมาจากด้านบนอยู่ข้างหลังด้านซ้าย กว่าที่จะ บ่อเมี้ยหันไปกงเล็บก็มาถึงตัวแล้วบ่อเมี้ยได้แต่เบี่ยงตัวไปอย่างฉิวเฉียดแต่ถึงกระนั้นกงเล็บนั้นก็ฉีกเสื้อของ บ่อเมี้ยไปแถบนึงพร้อมฝากรอยเล็บเป็นทางยาวจนเลือดออกซิบๆบ่อเมี้ยเกร็งกำลังฟาดฝ่ามือด้วยพลัง ห้าส่วน “พรึบ” เสียงพลังฝ่ามือฟาดวืดร่างนั้นหายวับไปในพริบตาช่วงที่ยืดฝ่ามือออกไปนั้นสัญชาติญาณบอกอันตรายมี บางสิ่งพุ่งมาจากด้านล่าง บ่อเมี้ยรีบถีบเท้าถอยหลังอย่างเร็วแต่ถึงอย่างนั้นกรงเล็บก็ติดตามพุ่งมาจากด้านล่าง เป้าหมายคือใบหน้าของบ่อเมี้ยถ้าโดนใบหน้าบ่อเมี้ยคงแหลกเหลวแน่ ไวเท่าความคิดบ่อเมี้ยเบี่ยงหน้าหลบเล็บที่ แหลมคมจึงเฉียดแก้มไปอย่างฉิวเฉียด ตอนนี้เป็นโอกาสเดียวที่บ่อเมี้ยมีที่จะตอบโต้ บ่อเมี้ยรีบจับแขนของเสือ สมิงตนนั้นยังไม่ทันจับได้มั่น “พลั๊ก” มีบางสิ่งหวดเข้ามาที่เอว บ่อเมี้ยได้แต่กัดฟันปล่อยมือเกร็งลมปราณชั่วพริบตา รองรับแรงกระแทกลูกเตะที่แฝงมาด้วยพลังลมปราณที่มากกว่า 30 ชั่งได้ ร่างของบ่อเมี้ยกระอักเลือดปลิวกระเด็น นี่ขนาดเกร็งลมปราณไว้แล้วถ้าไม่เกร็งมีหวังได้นอนกลางป่าแน่พอยืนตั้งมั่นคู่ต่อสู้ก็อันตธานหายไปแล้ว แต่สิ่ง ที่รับรู้ได้จากสัญชาติญาณว่าเสือสมิงตนนี้ยังไม่ไปไหนยังวนเวียนอยู่รอบๆท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ บ่อเมี้ยรวบรวม ลมปราณอีกครั้งเพื่อระงับจุดที่ถูกทำร้ายพร้อมกับคิดแผนที่จะรับมือเจ้าสัตว์ร้ายนั้น “จะทำไงดี ถ้าเป็นเพียงสัตว์ ร้ายมันไม่น่ากลัวแต่ที่น่ากลัวมีพละกำลังเหมือนสัตว์แต่มีมันสมองเหมือนคนและสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือความเป็น คนนี่แหละ” เสียงคำรามดังอยู่ก้องป่าแต่ก็ไม่รู้ว่าเสียงมาจากไหนเหมือนเปลี่ยนที่โดยฉับพลันบางทีมาทางซ้าย บางทีมาทางขวาบ่อเมี้ยได้แต่หันรีหันขวางไปตามเสียงนั้นขืนปล่อยไว้อย่างนี้ไม่มีทางรอดแน่สิ่งที่ทำได้คือต้องตั้ง สติหาหนทาง บ่อเมี้ยยืนนิ่งคิดหาหนทางรอดเพราะถ้าพลาดหมายถึงชีวิตของเขารวมทั้งชีวิตของมุกหงส์และ พวกคริสเพราะเป็นไปได้ที่เสือสมิงตนนี้เมื่อจัดการเขาแล้วคงไม่ปล่อยให้คนอื่นรอดแน่ ด้วยความคิดที่จะ ปกป้องผู้อื่นมากกว่าที่จะดูแลตัวเองบ่อเมี้ยเหมือนจะคิดอะไรได้ซักอย่าง บ่อเมี้ยรวบรวมลมปราณไปทั่วร่างหมุน วนไปจนเกือบสิบรอบจนร่างกายและพลังสมบูรณ์ถึงขีดสุดแล้วรวบลมปราณทั้งหมดไว้ที่ฝ่ามือทั้งสองข้างโดย ปล่อยให้ร่างกายทุกส่วนปราศจากการป้องกัน จากนั้นบ่อเมี้ยก็วางมือแนบกายและหลับตาลงปิดประสาทสัมผัส ทุกส่วนโดยหวังพึ่งสัมผัสที่ หกสัญชาติญาณของตัวเองรองรับจิตสังหารของเสือสมิงตนนี้เพียงอย่างเดียว ทันทีที่ บ่อเมี้ยยืนนิ่งมือแนบกายและหลับตาลง ก็มีเสียงคำรามก้องป่าอย่างจับจุดไม่ได้ว่าเสียงนั้นมาจากไหน แล้วมีร่าง หนึ่งที่พุ่งตรงมายังบ่อเมี้ยมือสองข้างกางเล็บอย่างน่ากลัวเป้าหมายการโจมตีหมายให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแหลก เหลวไปในคราวเดียวกัน................................................................................... ............................................................................................................................................................................... มุกหงส์กำลังฝัน....ว่าอยู่ใกล้ๆ ชายคนรัก.... บ่อเมี้ยกำลังพร่ำพรอดบอกรักนาง ในฝันนางได้แต่ก้มหน้าสะเทิ้นอาย เขาคนนั้นค่อยๆจุมพิตปากน้อยๆของนางเหมือนแมลงปอเกาะผิวน้ำอย่างแผ่วเบาแล้วยิ้มให้แก่นางเพราะรอยยิ้มนี่ แหละทำให้นางต้องหลบสายตาให้อีกครั้งบ่อเมี้ยจับคางนางให้เงยหน้าแล้วประทับจูบอีกครั้งลิ้นของบ่อเมี้ยเกี่ยว กระหวัดกับลิ้นของนาง มือเลวร้ายของเขาเกาะกุมที่ทรวงอกของนางโดยบีบเบาๆไปที่สองเต้านั้นจนนางต้อง เผลอร้องอา อย่างไม่ตั้งใจมุกหงส์เหลือบมองเจ้าของมือเลวร้ายนั้น...เขายิ้มอีกแล้ว... อาห์....มือเลวร้ายนั้นเข้าไป ในเสื้อบีบยอดพธูของนางอย่างเบาๆ เขาถกเสื้อขึ้น อาห์....นอกจากมือเลวร้ายแล้วปากของเขาก็ยังเลวร้าย อาห์.... ทั้งดูดทั้งเลีย ซีด..อาห์....ทำไมมันเสียวอย่างนี้มืออีกข้างของเขาก็บีบบี้อยู่ที่ยอดพธู ...โอ..บ่อเมี้ย.. กอกอ..มุก.. อาห์ นางได้แต่กระสับส่ายด้วยความเสียวซ่านที่ถูกชายคนรักจู่โจมแบบนั้น อาห์...มือเลวร้ายนั้นเพิ่มความเลวร้าย มันลูบไปทุกส่วนสัดของนางบัดนี้มันไปถึงจุดคูหาสวรรค์ อาห์....มือเลวร้ายย่อมมีนิ้วที่เลวร้าย มันขยี้เบาๆที่ปาก ถ้า อาห์....เสียวไปทั่ว สะพรัง กายขนลุกไปหมดทั่วทั้งตัว อาห์นิ้วของเขาโดนที่เกสร สวรรค์ ซีด... มันเหมือนถูก อะไรบางอย่างช๊อตแล่นปร๊าดไปทั่วร่างกาย แต่ถึงกระนั้นนางเองก็เผลออ้าขาเพื่อให้ชายคนรักได้ทำอะไรที่ เลวร้ายได้สะดวก อาห์...ซีดเขาก้มลงไปดูถ้าคูหาสวรรค์ของนาง เสียงนางเรียกชายคนรักด้วยความอายที่จะมา จ้องของสงวนอย่างนั้น แต่ไม่ทันได้เอ่ยปากชายคนรักมือข้างหนึ่งแหวกถ้ำคูหาสวรรค์นั้นเพื่อให้อีกมือเขี่ยที่เกสร อย่างเมามัน อาห์.....ซีด..มันเสียว กอกอ..ซีดนางเงยหน้าอ้าปากเหมือนเพื่อให้ผ่อนคลายความเสียวนางรู้ว่าตอนนี้ ถ้ำของนางเต็มไปด้วยน้ำธารสวรรค์ไหลหลั่ง มันหวิวไหวใจสั่นสะท้าน จากมือและนิ้วเลวร้ายนั้นแต่ดูเหมือน ชายคนรักเหมือนจะกลัวรังแกนางไม่พอ เขาก้มงับ....ไปที่เกสร อาห์....มันเสียวแปล๊บไปทั่วร่างกาย อาห์...กอกอ รู้สึกชายคนรักจะไม่ได้ฟังเพราะเขาทั้งดูดทั้งเลีย ลิ้นที่เลวร้ายของเขามันตวัด ทั้งทิ่ม ทั้งนุ่มนวลและแข็งแกร่ง.. อาห์ ตอนนี้มุกหงส์เองเหมือนบางสิ่งบางอย่างแล่นแปร๊บไปทั่วร่าง ถ้าคูหาสวรรค์ของนางต้องถูกลิ้นและนิ้วที่ เลวร้ายบุกรุกเข้าไปเกสรของนางสั่นไหวตามแรงลิ้นและนิ้ว สะโพกของนางแอ่นกระดกขึ้นลงลิ้นและนิ้วของเขา เหมือนเร่งจังหวะเพื่มขึ้น กอกอ..อาห์...ซีด...อ้า ...อ้า....อ้า.... กอกอ อ้าห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ นางเข้าเฝ้าเซียนบนสวรรค์ แล้ว อาห์......แต่ดูเหมือนชายคนรักยังไม่พอถึงกับดูดน้ำที่ไหลหลั่งมาอีกจนนางต้องพยายามดันหัวเขาออกแต่ เหมือนยิ่งฝืนเขายิ่งดูด อาห์.................... หัวมุกหงส์หล่นหมอนทำให้รู้ตัวว่าตัวเองฝันไปเมื่อลืมตามองขึ้นเอ๊ะเหมือนมีใครซักคนอยู่ระหว่างขานางงั้นก็ ไม่ใช่ความฝันนะสิแต่ดูยังไงก็ไม่ใช่บ่อเมี้ยคนรักนางแน่ ด้วยความตกใจนางบิดกายถีบร่างที่อยู่ตรงนั้น “ตูม” ร่าง นั้นปลิวกระเด็นไปนอกรถ เสียงม้าที่ผูกอยู่ร้องฮี้ดังกังวานเหมือนมีภัยเข้ามาเยือนเสียง “โฮก” ดังลั่นที่สำคัญมัน ไม่ใช่ตัวเดียวฝูงสิงโตมาจากไหนไม่รู้พุ่งเข้ามาจู่โจมเต็มไปหมด มุกหงส์โดดไปทีหลังคารถม้า ภาพต่างๆจึงเห็น ชัดเจนขึ้น กองไฟตอนนี้ดูเหมือนมอดแล้วจึงทำให้ฝูงสิงโตมาโจมตีได้ ม้าสองตัวพยามดิ้นรนหนีแต่ติดที่เชือกที่ ผูกอยู่สุดท้ายมันคงไม่แคล้วเป็นอาหารฝูงสิงโตนี่แน่ นางมองหาเพื่อนร่วมทางไม่มีโจเซฟ ไม่มีคริสแม้แต่อาฮุยก็ ไม่เห็นที่สำคัญชายคนรักของนางก็ดูเหมือนจะไม่อยู่ด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.......นางมัวยืนตะลึงกับภาพ เหตุการณ์เบื้องหน้าจนลืมไปว่าด้านหลังมีสิงโตตัวหนึ่งขึ้นไปบนยอดไม้มันจ้องเหยื่อที่อยู่บนหลังคารถเมื่อเห็น เหยื่ออันโอชะไม่ระวังมันจึงโดดเข้าหาเหยื่อ.....มุกหงส์ทันที