จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 6

จอมแพทย์นิรนาม ภาค 2 ตอนที่ 6 ความผิดกับสตรี
โดย ท่านกระปี่หัก

ภาพที่ไพลินเห็นพลอยเปลือยเปล่าอวดร่างที่อวบอิ่มขาวโพลนนอนหงายถ่างขา ให้บ่อเมี้ยทำอะไร บางอย่างหน้าของบ่อเมี้ยซุกไซร้ไปที่ระหว่างขาของพลอยนั้นสีหน้าของพลอยเต็มไปด้วยความ เสียวซ่านกัดฟันหลับตาพริ้มหน้าแดง พลอยใช้มือกดไปที่หัวของบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยก็จับขาของนางถ่าง เสียงที่ดังเบา ๆ แผลบ แผลบ แผลบ แผลบ ไพลินไม่คิดว่าพลอยจะใจกล้าขนาดนี้ แต่พวกนางคือคู่ แฝดสิ่งที่พลอยรู้สึกเธอก็รับรู้แม้จะไม่เท่ากับความรู้สึกจริงก็เถอะ ตอนนี้ดอกไม้ของไพลินเปียกชุ่ม อีกครั้งไพลิน
มือข้างซ้ายปิดปากตัวเองมือข้างขวาเขี่ยขึ้นลงที่ดอกไม้ของตนเองอีกครั้ง ตาก็ดูไปที่ พลอย ซักพักบ่อเมี้ยเลื่อนตัวแทรกกลางเข้าไปดูดนมพร้อมใช้ลิ้นไปด้วย เห็นพลอยกอดที่บ่อเมี้ยเงย คออ้าปากร้องครางเบา ไพลินเห็นมือบ่อเมี้ยทั้งบีบทั้งเขี่ยวุ่นวายไปหมด ซักพักไพลินเห็นบางอย่าง ในตัวบ่อเมี้ยกำลังนำบางสิ่งที่ดูเหมือนแข็งเป็นลำเขี่ยไปที่ดอกไม้ของพลอยเขี่ยขึ้นเขี่ยลงไพลินคิด ในใจมันจะเข้าไปได้หรือนี่ แต่สิ่งที่เห็นเจ้าแท่งนั้นค่อยๆ เข้าความรู้สึกเจ็บแปลบสู่ร่างของไพลิน ไพลินคิดว่าพลอยเองก็ต้องรู้สึกเจ็บแน่แต่จะเจ็บขนาดไหนนะแล้วความรู้สึกเสียวสะท้านแบบนี้อืม รู้สึกแปลกๆจริงเลย ไพลินเห็นพลอยกัดไปที่ไหล่ของบ่อเมี้ยจนเลือดไหลซึมออกมา เจ้าแท่งนั้น ค่อยๆผลุบเข้าผลุบออกจากดอกไม้ของพลอย จากช้าๆเป็นเร็วจนได้ยินเสียง พับ พับ พับ พลอยจาก จิกและกัดเปลี่ยนเป็นกอดและคราง ไพลินเองก็เร่งที่นิ้วตัวเองจนไม่ไหว อาเสียวจนเหมือนมีอะไร มาช๊อตทั่วร่าง มีบางสิ่งบางอย่างหลุดเบาโหวง อือ เสร็จไปอีกรอบล่ะแต่ตายังดูภาพข้างหน้าอย่าง ไม่วางตา บ่อเมี้ยยังเร่งความเร็วไพลินรู้ได้ทันทีว่าพลอยเองก็ถึงแล้ว บ่อเมี้ยชักเจ้าแท่งนั้นออกมา ภาพที่ไพลินเห็นดอกไม้งามดอกนั้นเป็นรูโบ๋วมีน้ำผสมเลือดไหลออกมาด้วย แต่เห็นบ่อเมี้ยจับ พลอยหันหลังคุกเข่าคลานสี่ขา แล้วบ่อเมี้ยก็นำเจ้าแท่งนั้นเข้าข้างหลัง อา เสียงของพลอยเต็มไป ด้วยความเย้ายวนมือของพลอยขยุ้มไปที่หญ้าไพลินเองก็รับรู้ถึงความเสียวของแฝด ไพลินเองก็ตื่น ตาตื่นใจเพราะสิ่งที่เห็นไม่เคยเห็นมาก่อนสร้างความเสียวซ่านแก่นางอย่างบอกไม่ถูก และไม่รู้ตัว มือนางกลับไปที่ดอกไม้เริ่มลูบและเขี่ยอีกครั้ง เสียงการกระแทกกระทั้น พับ พับ พับ พับ ดังอยู่เพื่ม อรรถรสในการดูเป็นอย่างมากยิ่งไพลินดูจากด้านหลังที่บ่อเมี้ยและพลอยประกอบกิจภาพการผลุบ เข้าออกจึงชัดเจนขึ้น ซักพักเห็นบ่อเมี้ยเงยหน้าจับเอวเร่งความเร็วมากขึ้นไพลินรับรู้ด้วยสัญชาติ ญาณว่าต้องมีบางสิ่งใกล้จุดสิ้นสุดแล้วรวมทั้งไพลินด้วย แล้วทั้งคู่ก็หยุดลงเหมือนปลดปล่อยอะรัย บางอย่างทั้งคู่ดูผ่อนคลายแต่ยังคงค้างท่านั้นไว้ไพลินเห็นพลอยหันหน้ามาดูแต่ทั้งคู่ยังคงค้างท่านั้น ซักพักก็มีไอควันขึ้นจากร่างทั้งสองไพลินไม่เข้าใจแต่คิดว่าเหตุการณ์อันน่าตื่นเต้นเสียวได้ผ่านพ้น ไปแล้ว ไพลินจึงค่อยๆถอยออกมาไม่ให้มีเสียง ค่อยๆกลับไปที่นอนข้างๆมุกหงส์อย่างอ่อนเรี่ยว อ่อนแรงและหลับไปโดยปล่อยให้กางเกงเปียกชุ่มอย่างนั้น ตอนเช้ามุกหงส์ตื่นมาแต่เช้าด้วยความเคยชินที่ถูกฝึกตั้งแต่เล็กเมื่อคืนทั้งความหวาดกลัว ความตื่นเต้น และความรู้สึกนานาประการ ทำให้มุกหงส์รู้สึกเพลียจึงหลับแต่วันไม่รับรู้เรื่องราว ใดๆเมื่อลุกขึ้นนั่งเห็นไพลินนอนข้างยังหลับสนิท แต่กลิ่นไพลินมีกลิ่นแปลกๆแต่ก็ช่างเถอะในป่า ในเขาหาใช่ในเมืองจะได้มีกลิ่นหอมตลอดเวลา มุกหงส์มองหาน้องสาวอีกคน แต่พลอยหาอยู่แถวนี้ ไม่ เป็นไปได้ว่าอาจไปดูแลท่านหมอ ศิษย์พี่ ก็ได้ มุกหงส์จึงเดินเปิดม่าน ภาพที่พบ ............พลอย นั่งขัดสมาธิ โดยมีบ่อ บ่อเมี้ยนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงกันข้ามเสื้อผ้าพลอยมีรอยยับ บ้าง คงเป็นการนอน การดินกลางทรายก็แบบนี้ แต่ที่น่าแปลกใจที่พลอยไม่มีพลังวัตรทำไมถึงมานั่งสมาธิเดินลมปราณ นางหยุดดูซักพักก็ออกไปเพื่อไปทำกิจวัตรประจำวัน นางที่ไม่ร้องเรียกเพราะคนเดินลมปราณถือสา การรบกวนเป็นอย่างมากเพียงรู้สึกอิจฉาแต่ก็ดีใจกับน้องที่สามารถเดินลมปราณได้คงได้รับความ ช่วยเหลือจากศิษย์พี่แน่นอน มุกหงส์ คิดถึงชายหนุ่มรูปงามที่เข้ามาในชีวิตของนาง ท่าทางเรียบร้อย หน้าตาดี แต่ถ้าเมื่อใดที่ยิ้ม สิ่งใดใดในหล้าลืมเลือนหมดสิ้นจะจำได้แต่รอยยิ้มของเขาเท่านั้น มุก หงส์ล้างหน้าตาเสร็จก็ยืนยิ้มคนเดียวข้างทะเลสาบนั้น จนมีเสียงหนึ่งที่ทำให้นางสะดุ้งจนตัวลอย "ม่วย ม่วย ตื่นแต่เช้าจังน่ะ" "อ้าวศิษย์พี่ ค่อยยังช่วยแล้วหรือค่ะ เมื่อคืนม่วยใจไม่ดีเลยเห็นศิษย์พี่ สลบไปอย่างนั้น"มุกหงส์หลังจากหายตกใจจึงตอบบ่อเมี้ยไป "จริงๆศิษย์พี่ก็ไม่รอดแล้วละ แต่โชด ดีที่พลอยช่วยไว้จึงรอดกลับมาหาม่วยได้อ่ะ" (รอดกลับมาหาม่วย แค่ฟังคำนี้มุกหงส์ก็หน้าแดง ทำไมต้องกลับมาหาเราด้วยล่ะ) " เอ่อ....แล้วพลอยเขาช่วยยังไงไว้คราวหน้ามุกหงส์จะได้จำเอาไป เผื่อช่วยใครบ้าง" "ก็การเช็ดตัวของพลอยทำให้จุดที่คั่งค้างของศิษย์พี่คลายโดยไม่รู้ตัว" "ศิษย์พี่ เลยถ่ายทอดลมปราณแก่พลอยเป็นการตอบแทน"น้ำเสียงของมุกหงส์มีร่องรอยของการงอนๆ เล็กน้อย บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้ม แค่ยิ้มมุกหงส์ก็ลืมคำถามที่มากมายมองอย่างตะลึงตะลานจนต้องก้มหน้า หน้าแดงไม่รู้ตัว "เอ่อ.. ..ตามตำราที่ซือแป๋ศิษย์พี่บอกว่าการถ่ายพลังจะทำให้ผู้ที่ถ่ายพลังวัตรจะลด หายไปตามพลังวัตรที่ถ่ายไปและเมื่อถ่ายพลังเสร็จสิ้นการฟื้นตัวต้องใช่เวลาถึงสามวันแต่ศิษย์พี่....." มุกหงส์พูดจบก็ชำเลืองตากลมโตมองมาที่ชายหนุ่มที่ยังยืมยิ้มอยู่อย่างอยากรู้คำตอบ เพราะชายหนุ่ม นอกจากไม่อ่อนแรงจากถ่ายทอดพลังยังดูคึกคักแจ่มใสกว่าเดิมเสียอีก "หึ หึ ไม่รู้จะบอกมุกยังไง ข้าพเจ้ามีลมปราณสองสายร้อนและเย็นผิดแปลกชาวบ้านมาตั้งแต่เกิด กระบวนการถ่ายทอดพลังก็ ไม่ต้องทำอย่างนั้นซึ่งเป็นการถ่ายทอดฝ่ายเดียว แต่ต้องร่วมกันเดินลมปราณต่างหาก" "ข้าพเจ้าไม่ เข้าใจจากที่ศิษย์พี่กล่าวมาการเดินลมปราณร่วมกัน นับว่าเป็นการฉีกตำราที่ข้าพเจ้าเคยอ่านมาโดย สิ้นเชิง ศิษย์พี่พอจะถ่ายทอดลมปราณให้ม่วยม่วยได้ไหม การเดินทางจะได้สะดวกไม่เหน็ดเหนื่อย แบบนี้อีก" มุกหงส์ร้องขอในสิ่งที่ตัวเองปรารถนามานานแล้ว นางมีความเฉลียวฉลาดรู้ถึงวิทยา ยุทธ์ทั่วแผ่นดินแต่นางหามีลมปราณพอที่จะฝึกไม่เปรียบเป็นลิงได้แก้วจริงๆ และมีชายหนุ่มที่มี คุณสมบัติในการที่ทำให้เธอสมหวังมีหรือที่เธอจะไม่คว้าเอาไว้ "เอ่อ....เอ่อ...ยัง...เอ่อ ยังไม่ถึงเวลา ของมุกไว้ให้มุกแน่ใจแล้วกอกอจะให้ไม่เก็บรั้ง...."บ่อเมี้ยตอบตะกุกตะกัก ถ้ามุกหงส์รู้ว่าวิธี ถ่ายทอดพลังที่มีแต่บ่อเมี้ยทำได้จะทำหน้ายังไง มุกหงส์ทำสีหน้าไม่พอใจแต่แวบเดียวก็กลับเป็น เหมือนเดิมในใจคิดว่าต้องมีเรื่องบางอย่างปิดบังแน่ๆแล้วทำไมพลอยถึงได้ช่างไม่น่าเข้าใจจริง "มุก หงส์ ท่านเคยเรียนรู้เรื่องความเหมาะสมของเวลาไหม แม้บางทีเราพร้อมทุกอย่างแต่เมื่อเวลาไม่ เหมาะสมแทนที่จะเป็นเรื่องดีกับถูกขัดขวางนานาประการ"บ่อเมี้ยรีบตอบทันทีที่เห็นสีหน้าของมุก หงส์ นั้นแหละสีหน้าของมุกหงส์จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่ก็อดเสียดายไม่ได้เท่านั้น นางคิดว่าคง เป็นเรื่องที่ซือแป๋อบรมไว้ว่าการถ่ายทอดพลังไม่สามารถทำในเวลาใกล้เคียงกันมั้ง "งั้นในโอกาส หน้าศิษย์พี่จะยอมถ่ายทอดให้ข้าพเจ้าหรือไม่"นางมองด้วยสายตากลมโตสีหน้าเต็มไปด้วย ความหวัง "ได้ซี.....เพียงแต่ลมปราณจะถ่ายทอดสำเร็จหรือไม่ผู้ถูกถ่ายทอดต้องรู้สึกดีกับผู้ถ่ายทอด ด้วยนะ...แล้วตอนนี้รู้สึกดีกับคนที่จะถ่ายทอดหรือยังล่ะ" เล่นถามกันตรงๆแบบนี้มุกหงส์ก็ก้มหน้า หน้าแดงปากพึมพำเบาแต่ไม่อาจรอดพ้นจากบ่อเมี้ยได้ว่า ไม่รุ้ บ่อเมี้ยจึงได้แต่หัวเราะออกมา มุกหงส์ยิ่งหน้าแดงสักพักเดินหนีเข้าที่พักไปปล่อยให้บ่อเมี้ยยืนอยู่ลำพัง "กอกอ อารมณ์ดีเชียวน่ะ ไปแหย่เจ้เจ้เห็นหน้าแดงยิ้มไปตลอดเลย" บ่อเมี้ยหันไปตามเสียงอือชุดเขียว พลอยนี่เอง "อือ ที่รัก มาให้กอกอกอดที" นางทำหน้าลังเลวูบหนึ่งแต่ก็เดินไปให้บ่อเมี้ยกอดบ่อเมี้ยก็จูบไปที่ซอกคอ พลอยดูสั่นเล็กน้อย "พลอยยังเจ็บอยู่รึเปล่า" "กอกอปล่อยก่อนเดี๋ยวไพลินกับเจ้มาเห็นเค้า" "งั้น บอกมาก่อนซี" "ก็นิดหน่อยแต่....แต่....." นางหน้าแดงบ่อเมี้ยคิดว่านี่ละมั้งที่เรียกว่าน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่ไม่คิดว่านางจะมีความต้องการเร็วขนาดนี้ "ท่านคิดไปไหนนี่ข้าพเจ้าอยากให้ท่านสอนวิธีการ ดำรงชีวิตในป่า...." "อ้าวแล้วไม่บอก กอกอก็คิดว่าพลอยคิดถึงกอกอนะซี .." "บ้า กอกอลามก" บ่อเมี้ยหัวเราะนางดิ้นหนีในอ้อมกอดและเร่งรัดให้บ่อเมี้ยช่วยสอนเร็วๆ บ่อเมี้ยบอกว่าได้แต่ต้อง ถามอีกสองสาวก่อนทั้งสองเดินเข้ามาที่พักและบอกว่าจะพาพลอยไปสอนวิธีการดำรงชีวิตในป่า สองสาวสนใจจะไปด้วยหรือไม่ ไพลินมองหน้าบ่อเมี้ยแล้วส่ายหน้าบอกอยากนอนต่อ ส่วนมุกหงส์ ยังไม่หายหน้าแดงเลยไม่กล้าไปบอกจะอยู่เป็นเพื่อนไพลินให้บ่อเมี้ยสอนพลอยก็เหมือนสอน ทั้งหมดอยู่แล้ว บ่อเมี้ยเลยสอนการวางค่ายกลแก่มุกหงส์นางก็เรียนรู้อย่างรวดเร็ว อย่างน้อยก็ใน ช่วงเวลานี้ก็ปลอดภัยจากสัตว์ร้ายและคนในช่วงเวลาหนึ่งแน่ ตลอดเดินทางไปกับพลอยบ่อเมี้ยก็ สอนโดยไม่ออมรั้งผมไม้ไหนกินไหนกินไม่ได้ ต้นไม้ดูแล้วมีแหล่งน้ำ ต้นไม่ที่มีเถาวัลย์ไหนที่มีน้ำ สัตว์แมลงแบบไหนใกล้มันแล้วมันมีพิษ แบบไหนไม่เป็นอันตราย พลอยก็สามารถเรียนรู้ได้อย่าง รวดเร็วบ่อเมี้ยนึกในใจว่าจริงๆแล้วสามสาวมีความเฉลียวฉลาดเพียงแต่สนในเรื่องไหนเท่านั้นมุกนี่ สนในในวิชายุทธ์ พลอยนี่สนในการดำรงชีพในป่าแล้วไพลินสนอะไรคงต้องถามเมื่อมีโอกาสซักที ระหว่างเดินชมดูอยู่พลอยก็เห็นดอกไม้สวยงามมาเป็นสีเหลืองทั้งดอกนางจึงหยุดมองและเดินเอื้อม มือไปคว้าดอกนั้น "พลอยนั้นไม่ได้" ช้าไปซะแล้วพุ่มไม้นั้นบังหน้าผาทำให้พลอยตกลงไป...กรี๊ด .........บ่อเมี้ยคว้าเถาวัลย์กระโดดตามไป ควับ บ่อเมี้ยคว้าเอวของนาง นางพอรู้ว่าบ่อเมี้ยตามมาช่วย นางสีหน้าที่ตระหนกของนางค่อยสงบลงกอดไปที่คอของบ่อเมี้ยปากพร่ำร้อง กอกอ กอ กอ บ่อเมี้ย กระซิบที่ข้างหูนางบอกไม่เป็นไรมีกอกออยู่ด้วยไม่ต้องกลัว บ่อเมี้ยค่อยสาวเถาวัลย์ไปตำแหน่ง ชะง่อนผาพอเหยียบได้ พลอยก็ไม่ปล่อยมือกับหันหน้ามาหาบ่อเมี้ยและจูบไปที่ปากของบ่อเมี้ย แบบแมงปอเกาะแผ่วเบานิ่มนวล หน้าอกและสะโพกของพลอยก็เสียดสีที่ร่างกายของบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยจึงจูบตอบโดยการส่งลิ้นเข้าไปในปากนางนางได้แต่ร้องอืมในลำคอ บ่อเมี้ยค่อยจูบไปที่ซอก คออันขาวละมุนของนางมืออีกข้างลูบไปที่สะโพงอันผายอวบอิ่มนิ่มมือนางได้แต่หลับตาพริ้มร้อง อา บ่อเมี้ยใช้ลูบเบาๆที่ก้นอันงามงอนวกมาข้างหน้ามาดอกไม้ที่งดงามขนาดเต่าย่อมๆ จนนางต้อง เงยหน้าสูดปากร้องซีดด้วยความเสียวซ่าน กางเกงของพลอยถูกปลดจากสายรัดบ่อเมี้ยถอดออกจาก ขาของพลอยเพียงข้างเดียวเพื่อไม่ให้กางเกงตกหน้าผาไป จากนั้นมือปีศาจได้เข้าไปสำรวจถ้ำ พลอย สะดุ้งร้องซีดเล็กน้อยจากสิ่งที่ลุกล้ำเข้ามาแม้เพียงแค่ปากถ้ำก็ตามบ่อเมี้ยบอกเจอของวิเศษอีกแล้ว ทั้งๆทีเมื่อคืนทำการเบิกถ้ำแล้วแต่วันนี้กลับสนิทแน่นเหมือนไม่เคย บ่อเมี้ยก็เขี่ยขึ้นทั้งแหย่ไปที่ เกสรของนางอย่างมีจังหวะนางได้แต่ร้องซีด ซาด ตามจังหวะ บางครั้งยังเผลอร้องอา อา ออกมา เสียงนางช่างเย้ายวนจริงจนร่างนางกระตุกปากร้องอาดังๆ มือข้างหนึ่งของนางมาจับมือบ่อเมี้ยไว้ แสดงว่านางเสร็จนิ้วไปแล้ว บ่อเมี้ยจึงปลดกางเกงของตนจับขานางกอดที่เอวจากนั้นก็ใช้แท่งหยก ค่อยๆกดรูถ้ำที่เคยเข้าไปเมื่อคืนอีกครั้ง .......แต่แค่เข้าไปที่เงี่ยงแท่งหยกนางร้องโอ้ยพร้อมมากัด ไหล่ข้างขวาดันตัวเหมือนจะหนี บ่อเมี้ยเลยค้างไว้นิดแล้วค่อยแทงเข้าไปจากน้ำหนักของตัวพลอย ท่าลิงอุ้มแตงนี้จึงเป็นท่าที่เข้าลึกที่สุดแต่ถ้ำที่คับแน่นยังไม่มีสิ่งแปลกปลอมใดเข้ามา ทำให้บ่อเมี้ยรู้ ทันทีว่านางไม่ใช่พลอย "ไพลิน" "กอกอ ซีด กอกอซีด" อูย นางครางน้ำตาไหล ทั้งเจ็บทั้งเสียว เข้าใจผิดส่วนเข้าใจผิด บ่อเมี้ยตอนนี้เด้งซอยเข้าจากช้าๆก็มาเร็ว นางเองเมื่อบ่อเมี้ยเด้งขึ้นลงน้ำหนัก ตัวของนางเป็นส่วนช่วยในการเด้งซอยครั้งนี้เป็นอย่างมากนางจึงคราง อา อา อา อย่างไม่หยุด ซัก พักนางก็ร้องดังหมายถึงนางถึงแล้วแต่การซอยหน้าผาเหมือนอยู่ในอากาศบ่อเมี้ยก็ยังไม่หยุดซอย แต่เร่งจังหวะสุดท้ายบ่อเมี้ยก็ถึงจึงฉีดพุ่งเข้าถ้ำอย่างแรงไพลินก็เผลอสะดุ้งเสร็จอีกครั้ง คราวนี้ บ่อเมี้ยใช้ลมปราณร้อนเย็นถ่ายทอดเพื่อไปคลายจุดที่คั่งค้างของไพลินดั่งที่เคยทำกับพลอยมาแล้ว ถ้ามองไกลภาพที่เห็นมีชายหญิงห้อยจากหน้าผารอบร่างเต็มไปด้วยควันไอสีขาวพวยพุ่งเต็มไปหมด