มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 2) Copy : kankan
อีกสามวันต่อ.....ผมออกจากโรงพยาบาล
ก็สร้อยคนนี้อีกนั่นแหละ....ที่ช่วยปัดกวาดบ้านช่อง
ซักผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน และเสื้อผ้าให้ผม
นอกจากนั้น...เธอยัง..ยัง..จัดห้องผมเสียเรียบร้อยสวยงามน่าอยู่ขึ้นเยอะเชียว
พอเธอเห็น ผมตะลึงกับห้องที่เป็นห้อง ไม่ใช่รังหนู หรือเล้าหมูอีกต่อไป
เธอจึงพูดว่า
"นายช่างไม่ว่านะ..สร้อยเห็นมันรก ก็เลยช่วยจัดให้ใหม่..."
ผมพยักหน้าแล้วบอกเธอว่า
"ขอบคุณมาก..สร้อย..นายช่างทำให้สร้อย..เหนื่อย..แย่เลย..."
เธอหัวเราะ..
"ก็นิดหน่อย.แค่นั้นเอง....เหนื่อยที่ไหนกันนายช่าง...มีอะไรบอกสร้อยได้ตลอดแหละ"
"ไม่มีสร้อย...ละแย่เลย..."
"ละห้อยเชียว..."
สร้อยพูดพร้อมทำหน้าล้อเลียนผมแบบกวนๆอีกแล้ว
ดูเธอซิ..พอจะซึ้งซักหน่อย..เหน็บผมเข้าให้ดอกนึงแล้ว
"อื้อ...เย็นนี่นายช่างอยากกินอะไรหรือปล่าว..."
"สร้อยทำมาเถอะ...กินได้ทั้งนั้นแหละ..."
"ไก่บ้านผัดขิง..."
เธอหันมาแลบลิ้นให้ผม...แล้วรีบวิ่งไปขึ้นแมงกะไซด์ของเธอขับออกไปทันที
ทะเล้นจริง..ยัยบ้าเอ๊ย....
เออ..ปีนี้สร้อยอายุ 21 ผมจำไม่ได้หรอกว่าใครบอกผม
เอาเป็นว่าผมรู้จากวงเหล้านั่นแหละ
คง
พวกลูกน้องผมที่เป็นคนแถวนี้แหละบอกผม
คิดอะไรบ้า ๆ ก็ไม่รู้
ผมดึงตัวผมออกจากความคิดบ้า ๆ ในหัวไปคิดถึงเรื่องงานแทน
ไม่รู้ว่าเป็นไงมั๊ง
ลูกน้องผมที่ไปเยี่ยม ผมถามมันทีไรมันบอกให้ผมรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ ไม่ตอบคำถามผมซักคำ
ผมอยากจะขับรถไปดูไซด์งานเหมือนกัน
แต่มันก็ยังเพลียเกินไป
ผมขึ้นไปนอนบนเตียง
ก็มันว่าง ๆ นี่ จะอะไรกันนักหนา...ใช่ป๊ะ
แล้ว...แล้ว...ความคิดของผมก็วนเวียนไปที่สร้อยอีกแล้ว
อะไรกันว๊ะ............................
ทำไมผมไม่คิดถึง น้องหนิง น้องแอน น้องโอ๋ เจ๊หนึ่ง แล้ว แล้ว แล้ว............
"ไอ้บ้า...เอ๊ย......."
ผมด่าตัวเอง.....
...ก็...ก็...สร้อยตัวหอมนี่นา.....
แน๊ะ...ยังดื้ออีกหรือ ไอ้บ้า... ผมด่าตัวผมเอง
ผมพยายามดึงความคิดของผม ให้หลุดวงโคจรจากตัวสร้อยให้ได้...
เออ..อยากกินเหล้าว๊ะ...
ทำไมไอ้พวกเหี้ยๆมันถึงไม่มาหาผมกันมั๊งว๊ะ
อึม..ตอนนี้มันบ่ายสองโมงนี่นะ ใครจะมาได้ว๊ะ งานกำลังยุ่ง
"เหนียงเอ๊ย...นอนเถอะมึง ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว...ไอ้แก่..."
ผมด่าหรือก็ปลอบตัวเอง แล้วพยายามข่มตาหลับ แต่ก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้
แหะ ๆ ..........
แต่พอหลับตา กลิ่นเต้านมสร้อยเหมือนจะลอยมาแตะจมูกผมอีกแล้ว...เอาอีกแล้ว
ผม....นอน..ลืมตาโพรงมองเพดาน
เฮ่อ..กูเป็นอะไรไปแล้ววะ ตั้งแต่หนุ่มๆ กู..กู...ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย...
หรือว่า...กู...ถูกของ
แล้วผมก็หัวเราะแหะๆ
"ถูกของ" เหอ ๆ
"ถูกนมสร้อยนะไม่ว่า ไอ้แกเอ๊ย...."
ฮา ฮา ฮา ผมหัวเราะอย่างเต็มเสียงจนลั่นห้อง
ถ้าใครมาแถวนั้นคงคิดว่า นายช่างคงเป็นบ้าไปแล้ว
พยายามข่มตานอน ยังไงก็นอนไม่หลับ
ก็มันจะหลับยังไงวะ
ตอนอยู่โรงพยาบาลเม่งมันนอนเกือบตลอดวัน
อยากหาเพื่อนคุยจัง แต่ก็ยังไม่มีใครมาหา
แล้วหูผมก็ได้เสียงแมงกะไซด์
ผมยิ้มชื่นขึ้นมาทันที
.........
สร้อยเอ๊ย...นายช่างคิดถึงสร้อยจังเลย
มาม๊ะ...มาให้นายช่างหอมนมหน่อยนะ
คิดแล้วก็นอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
เลยวางแผนทำเป็นแกล้งนอนหลับตานิ่ง
"นายช่าง ๆ"
เฮ้ย..เสียงผู้ชายนี่หว่า ผมจึงรีบลืมตาขึ้น
"อ้าว..ไอ้เฮง...มาไงวะนี่..."
"เออ..กูได้ข่าวว่ามึงป่วย"
"เค้าบอกเลือดติดเชื้อวะ..."
"ซีดไปเลยมึง...."
"เออ..เกือบกลับบ้านเก่าเลยวะไอ้เฮง...นอนโรงพยาบาลเกือบเดือน"
"เพื่อนมาเยี่ยม..มันบอกว่ามึงหลับทั้งวันเลย..."
"ไอ้ยาถุงเหลืองๆ มันทำให้กูเบลอหนักวะ กูได้ยินเสียงนะ แต่กูลืมตาไม่ขึ้นวะเฮง"
"ตอนนี้ใครดูแลมึงละเหนียง"
"เออ..สร้อยคนที่ทำกับข้าวอร่อยที่มึงชมนักชมหนานั่นแหละ..."
"หึงเหรอ..."
"ไอ้บ้าเฮง..."
"แน๊ะ..แนะ..." ไอ้เฮงทำหน้าล้อเลียนผม
"เฮ้ย..พอ ๆ อย่างพูดเล่นเลย น้องแอนเป็นไงมั๊ง..."
"เออ..อีแอนของเอ็งมันมีผัวใหม่ไปแล้ว.."
ผมอึ้งไปเหมือนกัน มันอดที่จะอาลัยอาวรณ์กับคนที่เคยเย็ดกันมาเกือบปีไม่ได้
จากน้องแอน ผมถามถึงสาวๆของผมคนอื่นๆ ไม่เห็นมีใครมาเยี่ยมผมสักคน
"กูว่าพวกมันลืมเองไปหมดแล้ว... เองมาอยู่ชนบทแบบนี้ใครจะคิดถึงวะ.."
ไอ้เฮงทำหน้าเยาะเย้ย..ถากถาง ผมได้แต่หลบตามัน ก็จริงนี่นะ
มันเป็นความจริงที่ผมไม่อยากยอมรับเองต่างหาก
..........
ไอ้เฮงนั่งคุยกับผมเกือบสองชั่วโมงมันจึงกลับไป
เมียไอ้เฮงเป็นครูชื่อ "น้อย" น่ารักแต่ดุ
ไอ้เฮงจึงอยู่ในโอวาท กลายเป็นลูกชายคนโต
เธอเคยประกาศกลางวงว่า "ใครดูดนมน้อย...ก็ต้องเป็นลูกของน้อยซิ..."
พร้อมกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองไอ้เฮงตาขวาง
ทำเอาไอ้เฮงถึงกับคอย่น ให้พวกเราหัวเราะกันครืน
พวกเราล้อมันเสมอว่ามีเมียเป็นครู เวลาบนเตียงมึงทำไม่ได้เรื่อง
ระวังเมียมึงจะถูกทำโทษให้คาบไม้บรรทัดนะเว้ย... 555
ไอ้เฮงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนวิ่งไล่ทุบพวกเรากันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะยกก๊วนกันไปกินเหล้า
..........
ตอนนี้เกือบสี่โมง
ผมได้ยินเสียงแมงกะโซด์ที่คุ้นเคยอีกแล้ว
เออ..เมื่อกี้ไม่ฟังให้ดี เสียงแมงกะไซด์ของสร้อยมันออกแหลมนิดๆ
แล้วก็เป็นสร้อยนมหอมจริงๆนั่นแหละ
ผมได้ยินเสียงเธอตะโกนเรียกขึ้นมา
"นายช่าง..นายช่าง..."
ผมแกล้งทำเป็นนอนหลับตานิ่งไม่รู้สึกตัว
ผมได้ยินเสียงสร้อยเดินขึ้นบันไดขึ้นมา ก๊อกๆๆทีละขั้น
เสียงก๊อกๆ นั่นนะ ทำเอาหัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ
ประตูห้องผมเปิดอ้าอยู่แล้ว
ผมปรือตานิดๆ เห็นสร้อยยืนมองมาที่เตียงที่ผมนอน
"นายช่าง..." ผมนอนนิ่ง
"นายช่าง...เป็นอะไรหรือเปล่า..."
สร้อยรีบวิ่งมาหาผมที่เตียง แล้วเธอโน้มตัวลงเอามือมาแปะที่หน้าฝากผม (เออ..อีกแล้ว)
"อึม..ตัวไม่ร้อนนี่..."
ผมได้โอกาส..เป็นไงเป็นกัน ผมยกมือขึ้นมาดึงตัวเธอลงมากอดทันที
สร้อยเสียหลักล้มทับลงบนตัวผม
ไม่รู้ละ...ผมหอมแก้มเธอฟอดๆอย่างกระหาย
สร้อยตกใจ..จนทำอะไรไม่ถูก
แต่พอได้สติ สร้อยผลักหน้าผมอย่างแรง..จนผมต้องปล่อยตัวเธอ
สร้อยลุกขึ้นมานั่ง แววตาลุกโพรงด้วยความโกรธ
ผมเองก็นึกตำหนิตัวเองในใจ...ที่ออกจะบุ่มบ่ามไปหน่อย
แต่จะทำไงได้ละ..มันทำไปแล้วนิ
มาแก้ปัญหาเฉพาะหน้าดีกว่า
"นายช่าง...ทำไมทำแบบนี้ละ...หลงไว้ใจ..."
"สร้อย..สร้อย.."
เธอไม่หันมามองผมเลย ผมจึงสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจผมที่ตัวผมเองก็ไม่กล้าจะยอมรับ
"สร้อย..นายช่างชอบสร้อย..."
"หา...บ้าซิ..ชอบแล้วทำแบบนี้เหรอ..."
"ก็..ก็..มัน..คิดถึงนี่..."
สร้อยหันมามองผมด้วยตาลุกวาว แต่ผมเห็นว่าในแววตาของเธอนั่นมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่
"จริงๆนะสร้อย..."
"จริง..บ้าบออะไรละนายช่าง..."
"จริงซิ...นายช่างแอบชอบสร้อยมานานแล้วละ..."
ผมพูดจริงๆ ก็ไอ้ความคิดบ้าๆบอๆ ที่ผมพยายามไล่ออกจากสมองนั่นไง
ในที่สุดผมก็ไล่มันไปไม่พ้น แล้ว...ผมไอ้เบื๊อก...ก็แพ้มันราบคาบ
"สร้อย..ไม่เหมาะกับนายช่างหรอก..." เสียงสร้อยอ่อนลง
"ไม่รู้แหละ...แอบชอบมาตั้งนานแล้ว..รู้ไว้ด้วย..."
ผมสารภาพเธอไปดื้อๆทื่อๆอย่างนั้น
ไอ้เวรเอ๊ย...มาดวิศวกรของมึงหายไปไหนหมดว๊ะ หมดท่าจริง ๆ
"..................." สร้อยนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
"สร้อย..มานั่งลงคุยกันก่อนซิ...นายช่างจะพูดความจริงให้ฟังหมดเลย..."
ผมว่าเธอเองก็คงอยากรู้เหมือนกันแหละว่าผมคิดยังไงกับเธอ
"ก็ได้..."
สร้อยนั่งลงที่ขอบเตียงข้างๆผม
"ถามจริง..นายช่างชอบสร้อยเมื่อไหร่..."
"ไม่รู้เหมือนกัน... พยายามห้ามตัวเอง... ตะบะแตกตอนที่ได้ซุกกับอกสร้อยนั่นแหละ"
"หา...เออ..ตอนนั้น...เหรอ....."
สร้อยทำท่านึกได้แล้วหน้าแดงก่ำ
"สร้อย..นายช่างไม่ได้เจตนา..นะ..."
"...................."
"แต่นายช่างรู้ความจริงอย่างนึง...นมสร้อยหอมจัง..."
..........
สร้อยอาจเห็นแววตากรุ้มกริ่มของผม เธอจึงมีแววเขินอาย แต่ก็รีบข่มแล้วทำเสียงแข็ง
"สร้อย..ไม่ได้คิดแบบนั้นนะ...แต่นายช่างต่างหากที่คิดไม่ดี..."
"สารภาพแล้วจ้า...มันชอบไปหมดใจแล้วนิ...คนอะไรก็ไม่รู้ทำกับข้าวอร่อย เอาใจก็เก่ง..."
"ไม่รู้เหรอว่าสร้อยก็ดุมากด้วย..."
เธอหันมาถลึงตามองผม
"........"
ผมพยักหน้ารับอย่างล้อเลียน
"ไม่ใช่ล้อเล่นนะ ..ทำตัวไม่ดี สร้อยเอาตายด้วย..."
"อุ๊ย..น่ากลัวจัง..." ผมทำคอย่น
"คนเค้าเป็นห่วง..กลัวว่าไข้จะกลับ..ตกใจแทบแย่..."
"ก็คิดถึงนี่...อยากได้กลิ่นหอมของสร้อยอีก..."
พูดจบผมยันตัวลุกขึ้นไปหอมแก้มเธอฟอด แล้วสร้อยก็ตบหน้าผมฉาดใหญ่
...เผี๊ยะ...
ผมตกใจ เธอก็ตกใจ ลุกขึ้นยืนมองผมนิ่ง
"ตบอีกซิสร้อย..."
"ตบ..ทำไม..."
"ก็ใจนายช่างมันคิดไม่ดี..."
"คิดอะไร...นายช่าง...บอกสร้อยมาซิ..." เธอเสียงแข็ง
"นายช่างบอกแล้วสร้อยตบเลยนะ..." เธอไม่ตอบแต่ส่ายหน้า
"นายช่าง..อยากจูบสร้อยจัง..."
เธอยืนนิ่งก้มหน้าลงมองพื้น ผมจึงลุกขึ้นยืน เดินไปดึงตัวสร้อยเข้ามากอด
สร้อยตัวสั่นสะท้าน แต่ซบหน้าลงกับอกผม
ผมจูบเรือนผมของเธอ แปลกจังตัวสร้อยมีกลิ่นหอมอ่อนๆระเหยออกมา
ยิ่งเธอตื่นเต้น เลือดผมฉีดแรง กลิ่นหอมยิ่งกระหายออกมาแรงขึ้น
"ตัวสร้อย..หอมจัง..."
ผมกระซิบที่ข้างหูเธอ แต่ไม่มีเสียงออกจากปาก
ผมจูบไซ้ลงมาที่ริมหู
สร้อยสะท้านไหวไปทั้งตัว ซุกหน้ากับอกผม
"หอมจังเลย...." ผมพึมพำ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมจึงพร่ำบอกเธอเช่นนี้
แต่มันเป็นความรู้สึกจากใจผมจริงๆ
ตอนนี้เหมือนผมกลับเป็นหนุ่มวัยละอ่อนที่เพิ่งจะเจอสาวถูกใจยังไงยังงั้น
พอผมพร่ำบอกเธอหลายครั้งหลายหน สร้อยกลับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
เราสบตากันนิ่งและนาน
..........
ผมก้มหน้าลงให้ริมฝีปากผมประกบริมฝีปากเธอแล้วบดช้าๆนุ่มนวล
สร้อมไม่ขัดขืน แต่เม้มริมฝีปากแน่น
ผมพยายามใช้ลิ้นแซะริมฝีปากของเธอให้เผยอออก
สร้อยปิดริมฝีปากแน่นขึ้นไปอีก ไม่ยอมเผยอปากออกรับ
แต่สร้อยก็ยอมให้ผมบดริมฝีปากเธอได้
ผมรับรู้ถึงการสั่นสะท้านหวั่นไหวของกายและใจของสร้อย
ผมเองก็ไม่ผลีผลามเอาแต่ใจ
ในใจผมนึกถึงที่ไอ้เพื่อนบ้าของผม...ที่มันชอบร้องล้อผมว่า
"มอ..เมีย..นั่นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป...."
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น