มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 7) Copy : kankan
"อุ๊ยยยสสส...นาย..นาย..ช่าง..."
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเหยเกของสร้อย
"อื้อ...."
"เสียว...นาย..ช่าง..."
"ไม่ดี..เหรอ..สร้อย..."
เธอส่ายหน้า
"ดี..แต่เสียว...หยุดเหอะ..."
"อ้าว..ดี..ทำไมหยุด..."
"มันทำให้....ปวดฉี่..." ผมจูบนมเธออีกรอบ
"สร้อย..."
"หึมมม...หยุดเหอะ..นายช่าง" เธอเตือนผมอีกรอบ
"ไม่ไหว...เดี่ยวเป็นเมียก่อนกำหนด..." เธอพูดเสียงสั่น
"ก็ดีนะซิ...หา มอ.เมียมานานแล้ว..."
เธอกอดผมแน่น
"นายช่าง..."
"อื้อ..."
"หยุดเหอะ...แค่นี้ก่อน..."
"ถ้าหยุดแล้ว..ต่อไปให้หอมนมด้วยนะ..."
"หอมอย่างเดียวเหรอ...นายช่าง..."
"อึม..."
"อย่าบีบหัวนมซิ..."
"เจ็บเหรอ..."
"เปล่า...เสียวมาก..."
"งั้น..พอแค่นี้ก่อนก็ได้..แต่สร้อยต้องสัญญาก่อน"
"สัญญา..อะไร..."
"สัญญาว่าจะให้หอมนมทุก
วัน...ก่อนอาหาร..."
"บ้า..ไม่ใช่ยานะ..."
"แล้วต้องหลังอาหารด้วย.."
ผมกระเง้ากระงอด สร้อยจับหน้าผมเงยขึ้นมองเต็มตาแล้วพูดว่า
"หอมอย่างเดียวนะ..."
เธอมองตาผมเขม็ง
"ไม่อาววว..อยากดูดนมด้วย..."
"นายช่างนี่บ้าจัง..ชอบทำตัวเป็นเด็กแดงๆไปได้ ต้องดูดนมก่อนอาหารกับหลังอาหาร..นี่นะ..."
"อื้อ...ทำจริง ๆ ด้วยนะ"
ผมอ้อนเธอต่อ
"บ้าแล้ว..นายช่าง..."
"ยอมปล่าว...ไม่งั้นไม่หยุดนะ..."
"อออ..เอ่อออ..ยอมดีป๋าวว"
เธอทำหน้าล้อเลียนผม
"ยอมซิ...ยอมนะ...ยอมเหอะ...."
"นายช่างนี่ขี้อ้อนจัง..คิดไม่ถึง แหมทำมาดขรึมเชียว.."
"ขรึมบ้าอะไร...เก๊กแทบตาย..."
"อิๆๆ ไม่อาววว..พอแล้ว..."
"ตกลงก่อนซิ...แล้วหยุด..."
"อื้อ...ตกลงก็ได้..."
สร้อยรีบดันตัวลุกขึ้น รีบเอาบรามาใส่ แล้วใส่เสื้อเชิ๊ตจนเรียบร้อยแล้วพูดว่า
"นายช่าง..บ้า..ดูดจนเลอะน้ำลายไปหมดเลย..."
"ก็สร้อยหอม..น่าดูดทำไม..."
"บ้าๆๆ ทำตัวเป็นเด็กชอบดูดนม..."
สร้อยพูดจบเธอรีบพลิกตัวลงจากเตียงวิ่งอ้าวลงบันไดไปทันที
..........
เฮ่อ..เผลอนิดเดียวหนีไปเซี๊ยะแล้ว
สร้อยเอ๊ย....
สร้อยรู้ป่าวว่าต้องทำให้นายช่างมานอนชักว่าวต่อจากที่เธอขับรถหนีไปแล้ว
เวรกรรมจริง ๆ เลิกชักว่าวมาเกือบยี่สิบปี
วันนี้ต้องมาชักเอาน้ำออกเหมือนหนุ่มรุ่นกระทง
ชักไปก็จินตนาการถึงแม่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ของผมไป
ให้ตายซิ...ไม่งั้น คอ.ควยของผมไม่สงบแน่นอน
..........
สบายตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ผมรีบลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำ
แต่งตัวแล้วลงมาเดินเล่นรอบ ๆ บ้าน
เห็นลุงอ่ำเดินถือไก่ที่เชือดเรียบร้อยแล้วมาตัวนึง
"ลุงอ่ำ..เอาไก่ไปไหนนะ...."
"เหอ..เหอ..นายช่าง..อ้าวหยุดเหรอ...เอาไก่ไปให้นังสร้อยมันทำอาหารเย็นนะ..."
"ตัวเบ่อเริ่มเลย..."
"นายช่างหายดียัง..."
"ดีขึ้นแล้วละ..แต่ช่วงบ่ายอากาศมันร้อนมาก ช่างรองจึงไล่ให้ผมมาพัก กลัวไข้กลับนะ..."
ลุงอ่ำหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า
"ดี..ดี..นายช่าง พักมากๆ พึ่งหายไข้ใหม่ๆไข้กลับแล้วเดี่ยวแย่..."
"ขอบคุณลุง..."
ผมเดินวนไปวนมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินขึ้นบ้าน
เปิดทีวีดูก็ไม่มีอะไร
เอ..ทำไมมันหงุดหงิดว้า...
เสียวก็เสียวไปเรียบร้อย แม้จะไม่เต็มร้อยก็เถอะ
นอนคิดไปคิดมา พลิกซ้ายพลิกขวา
ใจมันก็คิดถึง...นังสร้อยฟ้าลดาวัลย์อีกแล้ว
โอ..ไอ้เหนียงเอ๊ย...เองนี่คงบ้าแน่นอนแล้ว
ช่วงหลังๆ นี่เอ็งเป็นอะไรไปวะ
ไม่เห็นเหมือนช่วงวุ่นวายกับสาวเยอะๆเลยนี่หว่า
ตอนนั้นปวดหัวก็แค่สับรางให้ดีๆรถไฟไม่ชนกันเท่านั้นพอ
แล้วปัญหานี้มันอยู่ตรงไหนกันละ
ไอ้เหนียงคนนี้นะวิศวกรระดับหัวหน้าเลยนะเว้ย
แนะ..ดูความบ้าของผมสิ
ผมพยายามสะบัดหน้าไล่ความบ้าบอในสมองให้หลุดออกไป
"มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป...."
อ้าว...ผมคิดว่าสมองผมเพ้อไปเอง
หรือว่าสมองผมเสื่อมเพราะหมอบอกว่าเลือดมันติดเชื้อ
หรือว่า..นายช่างเหนียง..คิดเชื้อบ้า
เอ..เราก็ได้ถูกหมาบ้ากัดนี่นา
เฮ่อ...
ผมถอนหายใจเพื่อระบายความอัดอั้นลึกๆที่คาอยู่ในใจ
พอดีมีเสียงเคาะประตู
แนะ..ใจมันชื้นขึ้นมานิดๆ มันนึกว่าใครมากันว๊ะ..คนนั้นเพิ่งกลับไปเมื่อกี้....??????
ไม่กล้าออกชื่อว๊ะ อายเด็ก....
แล้วใจมันเหี่ยวแฟบทันทีที่เห็นไอ้คนเดินมา
"เฮ้ย..มาไงวะเฮง...."
"มาเยี่ยมมึงนะซิ...เป็นไงมั่ง..."
"สบายดีแล้ว...ตอนบ่ายอากาศมันร้อนมากพวกไล่ให้กูมาพักนะ..."
"เออ..ดี..ให้หายสนิทกว่านี้ก่อน..."
"กินเหล้าได้ป๊ะ..."
"ไอ้เหี้ย..เพิ่งรอดตายมา..ยังคิดจะแดกเหล้าอีก..."
"......."
ดูไอ้เหี้ยเฮงซิ...มันดุฉิบหาย
"กูว่ามึงมีเรื่องในใจว๊ะ....ดูแววตามึงกูรู้เลย"
"ไอ้เหี้ย..หมอดูหรือไงว๊ะเองนี่..วอนเซี๊ยะแล้ว..."
ผมทำท่ายกเท้า...
".........มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป
..........รับมาด้วยหัวใจ ให้เพชรให้พลอย ให้ทองคำ
..........รถเก๋ง รถกะบะ ตุ้มหู สร้อยคอ ต้องประจำ
..........สมบัติที่มีเอาจำนำ ต้องใจปล้ำกับ มอ.เมีย....."
ไอ้เหี้ยเฮง...ครวญเพลงที่มันแต่งเองแบบเหี้ยๆของมันขึ้นมา
แล้วไอ้เพลงบ้าๆบอๆ เพลงนี้ของมันไม่รู้ทำไม
มันกวนจิต กวนใจผมเหลือเกิน
พยายามจะลืมเท่าไหร่ก็ลืมไม่ได้
เผลอๆท่อน มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป ขึ้นมารบกวนจิตใจผมตลอด
"ไอ้เหี้ย..ร้องไปทำไมว๊ะ...กวนฉิบ..."
"เออ..กูพยายามบอกมึงว่า เมีย นะหายากลำบากนะเว้ย...ถ้าพบแล้วต้องรักษาให้ดีๆ"
แนะดูมันซิ ยิงตรงมากลางใจผมอีกแล้ว
"กูดูท่ามึง..กำลังตกหลุมรักวะ...ไอ้เหนียง.." มันยิ้มเย้ยแบบรู้ทัน
"ไอ้สัตว์เฮง..รู้ได้ไงว๊ะ หรือเปลี่ยนจากวิศวกรไปเป็นหมอดู-หมูดอฟันธงไปแล้ว"
"ไอ้เหนียง...กูอาบน้ำร้อนมาก่อนมึงนะเว้ย..อย่าลืม..."
"อะไรวะ อายุเท่าๆมึงอาบน้ำร้อนมาก่อน"
"อ้าว..มึงยอมรับป๋าว กูนะมีลูกสองแล้วนะเว้ย... อาการแบบมึงกูเป็นมาก่อน"
"....."
"แต่กูดูแล้ว..กูว่ามึงอาการหนักกว่ากูตอนจีบน้อยเสียอีก..ไอ้เหนียงเอย..ไอ้เหนียง..ทรนงตัวมานาน เจอดีแล้วละมึง"
ไอ้เหี้ยเฮงฟันมากลางใจผมทุกคำจนเหวอะหวะ เลือดอาบโชกทีเดียว
"เฮ่อ...ไอ้เหนียงต้องทำใจยอมรับซิว๊ะ รักก็รัก..รักให้เต็มหัวใจ"
ผมมองหน้ามัน
"ใจมึงนะเลือกเองแหละ ของแบบนี้มันต้องใช้ใจต่อใจนะเว้ย ถ้ามึงจอมปลอม มึงเองจะเสียใจ"
คิดๆดูก็จริงของมันนะ
"ดีต่อเค้า..เท่าๆที่มึงดีต่อตัวมึงเอง รักเค้า..ให้มากกว่าที่มึงรักตัวมึงเอง... เข้าใจ"
"...."
"ไอ้บ้าเอ๊ย...39 ปี 8 เดือน เพิ่งจะเจอเนื้อคู่ ลูกอายุ 20 เม่งเกษียณพอดี"
"มึงชอบว่ากู....ก็กูไม่อยากแต่งงานกับพวกนั่นสักคนนี่หวา"
ผมเริ่มสารภาพกับไอ้เฮง
"มึงบอกกูมา..ไปแอบรักใคร..."
"กู...กู...กู..."
"ไอ้เหี้ย..กูๆอยู่ได้ บอกมาเร็ว..."
"ก็..สร้อยไง...กูว่ากูรักเค้าหมดใจ กูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ..."
"อยากเห็น อยากอยู่ใกล้ คิดถึงเค้าอยู่เรื่อย วนเวียนไปมาอยู่แถวๆนี้แหละ..."
ผมเอามือชี้ตรงหวใจ
"อื้อ...กลุ้มวะ..."
"จะกลุ้มทำเหี้ยอะไร..เรื่องดีๆแล้วมึงเย็ดเค้าไปยัง..."
ผมส่ายหน้า...ไม่กล้าบอกมันเรื่องเมื่อบ่ายหรอก
"แสดงว่ารักจริง อยากได้เค้ามาเป็น มอ.เมีย..ใช่ป๋าว"
"อื้อ...ทำกับข้าวอร่อย อารมณ์ดี แล้ว...แล้ว..."
"พอๆตอนนี้ก็ดีหมดแหละ...เดี่ยวนานไปมึงก็เบื่อเหมือนที่ผ่านมา..."
"เฮ้ย..ใจกูไม่เหมือนกับตอนไหนๆเลย..."
"เหนียง..ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกเรานะเว้ย ดูแลดีๆยอมอะไรเค้าได้ก็ยอมๆไปเถอะ..."
"เหมือนมึงเหรอ..."
"ใช่...ทำแล้วสบายใจ..."
"เออ..กูจะเลียนแบบมึง..."
"แสดงว่ามึงรักจริงใช่หรือเปล่าว๊ะ..."
ผมพยักหน้ารับ
"ศักดิ์ศรีมันใช้กับความรักไม่ได้นะมึง จำไว้...รักนะคือรัก ไม่ใช่ศักดิ์ศรี...."
ผมพยักหน้ารับคำสั่งสอนของมัน
"กูแสดงความยินดีกับมึงด้วยเว้ยเพื่อน..พรรคพวกเป็นห่วงมึงอยู่คนเดียว ทุกคนเค้ามีกันไปหมดแล้ว"
"เออ..กูรู้แล้ว..."
"ดีกับเค้าให้มากที่สุด....ใจเค้าก็คือใจเรา..จำไว้พวก"
"เออ..แสนรู้นะมึง.."
"ไอ้บ้า..ไม่รู้ได้ไง ลูกสองแล้วนะเว้ย กูกับน้อยยังรักกันเหมือนเดิม ชีวิตครอบครัวกูก็ดี มึงเห็นนิ"
ผมพยักหน้า มันสี่คนพ่อแม่ลูกไปไหนด้วยกัน อะไรก็ครอบครัวมาก่อน ครอบครัวสำคัญที่สุด
ผมเองก็สนิทกับน้อยเมียครูของมันดี
ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง
แล้วผมตัดสินใจ
เป็นไงเป็นกัน
กูเอาแน่
ผมปฏิญาณไว้ว่ายังไงๆ ผมจะต้องเอาสร้อยมาเป็น มอ.เมียของผมให้ได้
เพราะฉะนั้น.. ต่อไปผมจะดีกับเธอ รักเธอให้มาก
"เฮง..กู้ตัดสินใจแล้ววะเพื่อน...กูอยากแต่งงานกับสร้อย อยากสร้างครอบครัวกับเธอ..."
ไอ้เฮงหัวเราะชนิดขำกลิ้ง
"เป็นเอามากจริงๆขอแสดงความยินดีด้วยเว้ย..กูคงได้กินกับข้าวอร่อยๆของ มอ.เมียมึงแน่นอนเพื่อน"
มันมองผมอย่างปลงสังเวช
----------------------------
โดย : kankan
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น