กามฝึกหัด ตอนที่ 1 เพื่อนบ้าน
โดย HatHU
เมษานั่งดูรูปแต่งงานของตัวเองอย่างมีความสุข การแต่งงานคือความสุขเดียวที่เมได้รับตลอดชีวิตที่ผ่านมา 22 ปี เมนึกย้อนความหลัง พ่อแม่ตายจากเมไปตั้งแต่ยังไม่จบ ม.3 เมต้องย้ายไปอยู่กับป้าตั้งแต่ตอนนั้น ป้าของเมยากจน เมต้องปากกัดตีนถีบ ทำงานสารพัด ช่วยเหลือป้าและส่งตัวเองเรียนจนจบ ปวส. เมไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่น ไม่เคยเที่ยวไม่เคยมีแฟน ทั้งๆที่เมเป็นคนสวย หุ่นดี ผิวขาวตามแบบของสาวชาวเหนือ เมนึกถึงชีวิตที่ต้องไปเรียนตอนเช้า กลับมารับจ้างซักรีดผ้าตอนเย็น เป็นแบบนี้อยู่เกือบ 6 ปี พอเรียนจบได้งานทำ แทนที่จะเริ่มเก็บเงินป้าก็มาล้มป่วยลงอีก เงินที่ได้จากการทำงานหมดไปกับการรักษาป้า แต่ในที่สุดป้าก็ตายจากไป ตอนนั้นบ้านก็กำลังจะถูกยึด แต่โชคดีที่ต้น
อาจารย์หนุ่มซึ่งมาทำวิจัยอยู่ที่หมู่บ้านยื่นมือเข้ามาช่วย ต้นพาเมมาอยู่ใกล้มหาลัยที่สอนอยู่ หาบ้านเช่าและหางานให้ทำ ต้นคอยดูแลเมจนความสงสารเปลี่ยนเป็นความรัก ต้นขอเมแต่งงาน แน่นอนพ่อแม่ต้นไม่พอใจ แต่ขัดขวางลูกชายคนเดียวไม่ได้ งานแต่งงานถูกจัดอย่างเรียบง่าย พ่อแม่ต้นคงอายจึงไม่กล้าเชิญแขก มีเพียงญาติๆ ของต้นเท่านั้น ส่วนเมไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว หลังแต่งงาน ต้นให้เมออกจากงาน ต้นซื้อบ้านอยู่ชานเมือง เป็นบ้านเดี่ยว 2 ชั้นหลังเล็กๆ แม้ดูไม่สมกับฐานะครอบครัวต้น แต่เมก็ดีใจ พ่อแม่ต้นไม่เคยมาเยี่ยมอีกเลยหลังจากวันนั้น แต่เมพอรู้ว่าต้นไปเยี่ยมพ่อแม่ซึ่งอยู่ต่างจังหวัด แต่ไม่เคยพาเมไป ต้นอายุมากกว่าเมเกือบ 10 ปี เมจึงเรียกต้นว่าพี่ ต้นยังเป็นนักวิจัยไฟแรง งานวิจัยเกี่ยวกับสมุนไพรได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง เมไม่ค่อยเข้าใจงานของต้นมากนัก ต้นมักหายไปหลายวันเมื่อต้องไปเก็บข้อมูลงานวิจัยที่ต่างจังหวัด เมรู้แต่ว่าต้นมีรายได้ดี ให้เงินเมใช้ทุกเดือน แต่เมเก็บไว้ไม่ได้ใช้อะไรเลย เพราะค่าใช้จ่ายในบ้านทุกอย่างต้นจัดการเองหมด อีกอย่างเมไม่ชอบแต่งตัว แต่งหน้า เมไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร
ตอนเย็น เมคิดถึงต้น ต้นไปเก็บข้อมูลงานวิจัยอีกแล้ว วันพรุ่งนี้ถึงจะกลับ เมทำความสะอาดบ้านเสร็จ ก็ออกไปกวาดใบไม้อยู่ที่สนามหญ้า พลันได้ยินเสียงเรียกทัก
“สวัสดีครับคุณ” เมหันหาเจ้าของเสียง ชายหนุ่มท่าทางกำยำ แต่งตัวในชุดออกกำลังรัดรูปทักเมมา
“สวัสดีค่ะ” เมทักตอบ
“ผมชื่อนพนะครับ เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ มีอะไรให้ช่วยบอกนะครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มมีเสน่ห์ เมยิ้มตอบ
“เอ่อ...คุณชื่อ....” ชายหนุ่มถาม
“เมษาค่ะ เอ่อ เรียกเมก็ได้” เมตอบ
“อ๋อครับ คุณเม มีอะไรให้ช่วยบอกนะครับ” นพย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ..ขอบคุณค่ะ” แล้วเมก็หันไปกวาดใบไม้ เหมือนไม่อยากคุยต่อ ชายหนุ่มยืนลังเลนิดหน่อย ก่อนจะวิ่งออกกำลังต่อ
เมกลับเข้าบ้านเพื่อทำอาหารเย็น เมไม่เคยคุยกับใครตั้งแต่ย้ายมาที่นี่นอกจากพี่ต้น เกือบชั่วโมงจากนั้นเมก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากหน้าบ้าน
“คุณเมครับ คุณเม” เมลุกขึ้นมอง นพนั่นเอง เมเดินไปที่ประตูรั้ว
“ผมซื้อขนมมาฝากครับ” นพบอก เมไม่อยากรับ แต่นพก็คะยั้นคะยอ
“รับไปเถอะครับ เป็นการเริ่มต้นมิตรภาพของเรา” นพส่งขนมให้ เมรับมาอย่างไม่เต็มใจนัก
“เอ่อ..คุณเมอยู่คนเดียวเหรอคับ” นพถาม
“ใช่ค่ะ...เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ” เมตอบสับสน จนนพต้องหัวเราะกับคำตอบ
“ยังไงกันแน่ครับ ฮ่าๆ” นพถามส่งยิ้มอ่อนหวาน
“เอ่อ...เมอยู่กับแฟน เอ่อ...สามีค่ะ แต่วันนี้ เอ่อ...หมายถึงตอนนี้สามียังไม่กลับมาค่ะ” เมตอบแบบเขินๆ
“อ๋อครับ” นพรู้ว่าเมเขิน “งั้นไม่รบกวนแล้วครับ” นพพูด ส่งยิ้ม แล้วก็เดินกลับเข้าบ้านไป
หลังอาหารเย็น เมกินขนมที่นพซื้อมาฝาก ทำไมต้องใจเต้น ทำไมต้องเขินด้วย เมไม่เข้าใจตัวเอง เมนึกถึงรอยยิ้ม นึกถึงร่างกายกำยำของนพ แล้วเมก็นึกถึงต้น พี่ต้นไม่ค่อยยิ้ม พี่ต้นไม่ค่อยมีกล้าม พี่ต้นทำแต่งาน พี่ต้นแทบไม่ออกกำลังกายเลย เมสลัดความคิดออก ลุกขึ้นปิดประตูบ้าน นั่งดูทีวี เมจ้องมองโทรศัพท์รอต้นโทรมา เมไม่กล้าโทรไปหาเพราะกลัวต้นทำงาน จนเวลาสองทุ่มต้นก็โทรมา เมื่อไหร่ต้นไม่อยู่บ้านต้นจะโทรมาเวลาเดิมทุกครั้ง แต่คุยได้ไม่นานต้นก็ขอตัววางสาย
เย็นวันต่อมาต้นก็กลับมาที่บ้าน ต้นหอมแก้มเมียรักด้วยความคิดถึง เมจัดสำรับอาหารไว้คอยท่า หลังทานอาหารเย็น ต้นออกไปเดินเล่นหน้าบ้านแล้วก็ได้เจอนพ เมเห็นทั้งสองยืนคุยกันอยู่นาน ก่อนนอนต้นก็เล่าเรื่องนพให้ฟัง
“เรามีเพื่อนบ้านแล้วนะ ชื่อนพ เค้าอายุไล่เลี่ยกับพี่ เป็นพวกเล่นหุ้น ท่าทางคงรายได้ดีมีทั้งรถยนต์ ทั้งบิ๊คไบท์ เห็นว่าเค้าได้คุยกับเมแล้ว”
“ค่ะ..ใช่ค่ะ” เมตอบรับ
“ดีเลย” ต้นพูดต่อ “พี่บอกว่าฝากดูๆ เมด้วยเพราะพี่ต้องไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ผู้หญิงตัวคนเดียว มีเพื่อนบ้านจะได้อุ่นใจ” เมพยักหน้า
“พี่ได้เบอร์โทรเค้ามาแล้วเดี๋ยวค่อยจดให้เมนะ” เมพยักหน้าอีกครั้ง
เมลุกขึ้นปิดไฟ นอนรออะไรบางอย่างจากต้น แต่ต้นก็นอนเฉย เมทำท่าผิดหวัง เมเป็นผู้หญิงเรียบร้อยไม่กล้าบอกความต้องการของตัวเอง แต่สักพักต้นก็หันมากอด มาจูบ เมยิ้มพอใจ ต้นเริ่มเล้าโลมดูดปากแลกลิ้น เมชอบดูดปากแลกลิ้น มันทำให้รู้สึกเสียวซ่าน ต้นถอดชุดนอนเมออก
เมเปลือยเปล่าอวดเรือนร่างงดงาม ปทุมถันคู่งามปราศจากไฝฝ้าอวดโฉมในแสงสลัว ต้นดูดคลึงเต้านมของเมอย่างแผ่วเบา เมชอบให้ต้นดูดนมนานๆ แต่ไม่กล้าบอก สักพักต้นก็ถอดชุดตัวเองออก ต้นใช้นิ้วมือถูร่องเสียวของเม เมครางในลำคอ น้ำเริ่มเยิ้มออกมา ต้นเห็นว่าเมพร้อมแล้วก็ค่อยๆสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไป ปากก็ดูดแลกลิ้นกับเม
ต้นซอยช้าๆ เมกอดรัดต้นแน่น ต้นไซร้ซอกคอพลางซอยช่วงล่างพลาง เมร้องครางในลำคอเพราะรู้สึกเสียวซ่าน เมชอบที่ได้กอดรัดสามีขณะร่วมรัก ไม่นานจากนั้นต้นก็ตัวกระตุกถึงจุดสุดยอดฉีดน้ำเชื้อเข้าสู่ช่องคลอดเม เมไม่เคยสัมผัสรสรักจากชายอื่นนอกจากต้น เมเข้าใจว่าความสุขที่ได้จากการกอดจูบ เล้าโลม การดูดปาก ดูดนม การใช้นิ้ว ความรู้สึกเสียวซ่านจากการที่ท่อนเอ็นชำแรกเข้าไปในร่องเสียว คือความสุขสุดยอดแล้ว แม้จะรู้สึกลึกๆว่ามันยังขาดอะไรบางอย่างไป แต่เมก็ไม่ได้สนใจ ต้นนอนกอดเมพักใหญ่ ก่อนลุกขึ้นเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย เมลุกขึ้นเข้าห้องน้ำตามหลังต้น เมื่อออกมาจากห้องน้ำต้นก็หลับไปแล้ว เมนอนลูบท้องตัวเอง เมอยากมีลูกกับต้น แต่ต้นยังไม่อยากมีลูก เมเลยต้องกินยาคุมมาตลอด เมอยากมีลูกเป็นเพื่อนคลายเหงา เพื่อนเหรอ แล้วเมก็นึกถึงนพ หนุ่มข้างบ้านคนนั้น เมรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ เมรีบตัดใจ รีบข่มตานอน ไม่นานเมก็หลับไป
เวลาเดียวกัน นพกำลังนอนนึกถึงใครบางคน หนุ่มนักธุรกิจ ผู้ร่ำรวยจากการเล่นหุ้น เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งฐานะ รูปร่าง หน้าตา มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาผ่านมาให้เค้าเชยชม แต่นพไม่เคยจริงจังกับใคร นพย้อนนึกถึงอดีต แม่ของนพเสียชีวิตจากโรคมะเร็งตั้งแต่นพยังเล็ก นพโตมาจากการเลี้ยงดูของพ่อ จึงโหยหาความรักจากเพศแม่ แต่ทุกครั้งกลับได้รับแค่ความใคร่ แต่เมื่อได้คุยกับสาวน้อยน่ารัก ดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่งตัวบ้านๆ ไม่แต่งหน้าแต่งตา ดูธรรมดามากๆ กลับทำให้นพรู้สึกชอบ รู้สึกชื่นชมเป็นพิเศษ น้องเมคือความท้าทายใหม่ของนพ ในสมองเริ่มคิดแผนการบางอย่าง
วันต่อมาต้นก็ออกไปทำงานแต่เช้า
“พี่ไปต่างจังหวัด 3 วันนะเม” ต้นบอก แล้วรีบออกไป อาหารเช้าก็ไม่ได้ทาน ไปที่ไหนก็ไม่บอก หลังจากต้นออกไป เมก็รู้สึกเหงาอีกครั้ง
“คุณเม คุณเม” เสียงเรียกมาจากหน้าบ้าน เมจำได้ว่าเป็นเสียงนพ
“สวัสดีตอนเช้าครับ” นพทักทายเมื่อเมเดินออกมา
“สวัสดีค่ะ เอ่อ..มีไรเหรอคะ” เมถาม
“อ่อ ปล่าวครับ แค่ทักทาย เมื่อวานคุณต้นฝากให้ช่วยดูๆคุณเมอ่ะครับ ผมเลยแวะมาดู” นพบอก
“ขอบคุณค่ะ” เมตอบ นพส่งสายตาอ่อนหวาน รอยยิ้มมีเสน่ห์ทำให้เมใจเต้น “เอ่อ เมขอตัวก่อนนะคะ จะรีบไปทำอาหารเช้า”
“ผมยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย ขอทานด้วยได้มั้ยครับ” นพพูดอ้อนวอน
“เอ่อ...มันจะไม่เหมาะนะคะ เอ่อ...ไว้ตอนพี่ต้นอยู่บ้านดีกว่า” เมอ้ำอึ้ง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อีกอย่างคุณต้นก็สั่งผมไว้แล้วว่าให้ผมเป็นเพื่อนคุยคุณเม” นพพูดแต่เมยังคงยืนนิ่งไม่กล้าตัดสินใจ
“ผมรับประกันครับ ผมจะไม่ทำเรื่องเสื่อมเสียแน่นอน ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย....ครับ” นพพูดลงท้ายเสียงหนักแน่นแบบทหาร จนเมต้องอมยิ้ม
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ งั้นเชิญค่ะ” เมเปิดประตูรั้วต้อนรับ
นพนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองสาวน้อยในชุดอยู่บ้านกำลังทำอาหารเช้าให้เค้าทาน ใจก็จินตนาการไปถึงเมในชุดรัดรูปโชว์เนื้อหนังมังสา ถ้าน้องเมแต่งหน้าแต่งตัวน้องเมจะเป็นคนสวยมากๆ ชายหนุ่มคิด
“ผมขอเรียกคุณเมว่าน้องเมได้มั้ยครับ ถือว่าเราเริ่มสนิทกันแล้ว แล้วก็เรียกผมว่าพี่นพก็ได้” นพบอก
“ได้ค่ะ คุณ...เอ่อ พี่นพ” เมพูดขณะยังเตรียมอาหารอยู่ เมตั้งใจทำอาหารเช้ามื้อนี้เป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ทานอาหารเช้าด้วยกัน การพูดคุยกันก็เริ่มสนิทขึ้น
“ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าครับน้องเม อร่อยมากเลย” นพบอกหลังทานเสร็จ
“ขอบคุณค่ะ” เมยิ้มเขิน ก่อนยกจานไปล้าง นพแอบมองเม น้องเมเป็นคนสวย หุ่นดี แม้จะใส่เสื้อตัวใหญ่ แต่จากกางเกงรัดรูป นพก็พอจะจินตนาการออก เสียดายที่แต่งตัวมิดชิด แต่มันทำให้นพอยากค้นหา
“น้องเมหุ่นดีนะครับ เป็นนางแบบได้เลย” นพบอก
“เป็นไม่ได้หรอกค่ะ เมเป็นแค่เด็กบ้านนอก” เมตอบกลับ
“เด็กบ้านนอกแต่เป็นช้างเผือกก็เยอะแยะ น้องเมอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้นะครับ” นพพูดต่อ
เมล้างถ้วยเสร็จแล้ว เดินมาชวนนพไปนั่งที่โซฟา ทั้งคู่คุยกันสนิทขึ้น แล้วน้องเมก็เล่าเรื่องอดีตของเธอให้ฟัง เรื่องที่เจอต้น เรื่องงานของต้น และเรื่องอื่นๆ นพรู้สึกสงสารชีวิตที่ลำบากของเม ส่วนนพก็ถ่ายทอดเรื่องของตนเช่นกัน นพบอกว่าเป็นหนุ่มโสด อาชีพหลักคือเล่นหุ้น นพชวนเมเล่นแต่เมไม่เอาด้วย ทั้งคู่นั่งคุยกันเพลิน เมชอบที่นพคุยเก่ง รู้ตัวอีกทีเวลาก็เกือบเที่ยง
“ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาไรทานข้างนอกมั้ยครับ พี่ยินดีเป็นเจ้ามือ” นพชวน
“เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ เมไม่อยากรบกวน” เมอ้ำอึ้ง
“รบกวนอะไรกันครับ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ไปด้วยกันเถอะครับ” นพชวนต่อ
“เอ่อ...ไว้คราวหลังดีกว่าค่ะ วันนี้เอ่อ...ยังไม่สะดวก” เมตัดบท ทั้งที่ใจรู้สึกอยากไป ตั้งแต่แต่งงานมาพี่ต้นแทบไม่พาออกจากบ้านเลย
“เสียดายจัง งั้นไม่เป็นไรครับ แต่คราวหน้าห้ามปฏิเสธนะ คราวหน้าจะพาไปเดินห้างด้วย น้องเมจะได้ไม่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน” นพบอก เมยิ้มเขินๆ
“น้องเมไม่ต้องกลัวครับ ไปกับพี่ พี่รับรองความปลอดภัย น้องเมสบายใจได้ ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย...ครับ” นพทำเสียงหนักแน่นคล้ายทหารอีกแล้ว เมอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
“น้องเมยิ้มแล้วน่ารักจังเลยครับ ต่อไปต้องยิ้มบ่อยๆนะ” นพพูดแล้วส่งยิ้มให้น้องเมก่อนเดินกลับบ้านไป
เมใจเต้นกับรอยยิ้ม ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ เมไม่เข้าใจตัวเอง แล้วจะยอมไปข้างนอกกับเค้าเหรอ พี่ต้นจะคิดยังไง เมเริ่มไม่สบายใจ แต่พี่นพรับปากแล้ว คงไม่มีไรหรอก ตอนนี้เมไว้ใจนพแล้ว
เช้าวันต่อมานพหิ้วของพะรุงพะรัง เรียกเมอยู่หน้าบ้าน เมยังอยู่ในชุดนอน
“โห มาแต่เช้าเชียว ซื้อไรมาเยอะแยะเลยคะ เมทานไม่หมดหรอก” เมบอก เดินนำนพเข้ามาในบ้าน
“ชุดนอนน่ารักมากเลย เข้ากับคนสวยๆแบบน้องเมที่สุด” นพชม เมยิ้มอายๆ ใจเต้นกับคำชม นพวางอาหารที่ในครัวให้เมจัดใส่จาน ก่อนจะมานั่งทานกันที่โซฟา
“พี่ไม่รู้ว่าน้องเมชอบอะไร เลยซื้อมาหลายอย่าง ต้องมีสักอย่างที่น้องเมชอบแหละน่า ลองดูนะครับ” นพพูดจนน้องเมอดยิ้มไม่ได้อีกแล้ว
“’งั้นเมขอขนมจีบนะคะ” เมเอื้อมมือไปหยิบขนมจีบมาทาน
“พี่ว่าแล้วว่าน้องเมต้องชอบ เพราะพี่ตั้งใจซื้อมาจีบน้องเม เฮ้ย...ไม่ใช่ ซื้อมาให้น้องเมทาน” นพพูดหยอกเย้า น้องเมไม่พูดได้แต่ยิ้มเขิน สมัยเรียนเคยมีคนมาจีบแต่เมไม่สนใจ มุ่งเรียนและทำงาน พี่ต้นก็ไม่เคยพูดเล่นแบบนี้กับเม แต่ตอนนี้เมรู้สึกชอบคำพูดแบบนี้ของนพ
“อันนี้ล่ะครับ ขนมเพราะเราคู่กัน” นพบอก เมทำหน้าสงสัย “นี่ไงล่ะครับปาท๋องโก๋” นพส่งให้น้องเมทาน นพหยอดคำพูดแบบนี้ตลอดอาหารเช้า
นพแอบมองเมตอนเผลอ มองริมฝีปากที่ปราศจากลิปสติก มองหน้าอกในชุดนอน แอบมองขาอ่อนที่โผล่ออกมาเพียงเล็กน้อยแต่กลับเร้าอารมณ์ให้นพอยากค้นหา สาวน้อยอายุ 22 ที่ต้องมาแต่งงานกับสามีที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ช่างเสียของจริงๆ นพเก็บเกี่ยวความสวยงามของเม จนกระทั่งทานอาหารเช้าเสร็จ
“วันนี้ไปทานอาหารข้างนอกกับพี่ได้มั้ยครับ” พี่นพชวน
“เอ่อ...คือ อย่าดีกว่า มันดูไม่เหมาะนะคะ” เมบอกทั้งที่ใจอยากไป
“แต่เราบริสุทธิ์ใจนะครับ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีไรเสียหาย หรือให้พี่โทรไปขอคุณต้นให้” นพบอก
“ย...อย่าดีกว่าค่ะ เอ่อ....เราคุยหรือทำไรทานกันเองก็ได้นี่คะ” เมชวน
“งั้นเอาแบบนี้ครับ เที่ยงนี้น้องเมต้องไปที่บ้านพี่ เดี๋ยวพี่จะทำอาหารเที่ยงให้ทาน อันนี้ห้ามปฏิเสธครับ” นพทำเสียงแข็งจนเมใจอ่อน
“แต่...” เมอ้ำอึ้ง แต่ก็กลัวนพจะไม่พอใจ “ค่ะ ได้ๆ งั้นเจอกันตอนเที่ยงนะคะ” น้องเมบอก นพมองน้องเมแล้วพูดแบบยิ้มๆว่า
“ดีใจจัง แต่ไปบ้านพี่ต้องใส่ชุดสวยๆ นะ” นพทิ้งท้ายก่อนส่งยิ้มอ่อนหวานแล้วเดินกลับไปที่บ้าน
เมรู้สึกร้อนวูบวาบในท้อง รู้สึกใจเต้นทั้งที่น่าจะขัดขืนแต่กลับไม่ เมเคยโดนเพื่อนร่วมห้องจีบสมัยเรียน แต่ตอนนั้นเมปฏิเสธเพราะในใจคิดแต่เรื่องเรียนและงานเท่านั้น พี่ต้นก็ไม่เคยพูดกับเมแบบนี้เลย ไม่เคยชมว่าเมสวย แต่การดูแลเอาใจใส่ทำให้เมรักพี่ต้นและยอมแต่งงานด้วย แต่กับนพ ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน เมกลับรู้สึกดี รู้สึกถูกชะตา รู้สึกมีความสุขที่ได้คุยด้วย เมมองโลกในแง่ดีว่านพคงแค่อยากพูดคุยเป็นเพื่อน คงไม่ได้คิดเรื่องอื่น การพูดคุยคงเกิดจากบุคลิกเค้าไม่ได้คิดจะจีบ แต่ลึกๆเมก็ไม่แน่ใจ เมสลัดเรื่องอื่นๆทิ้ง แล้วรีบขึ้นไปอาบน้ำและเลือกชุดสวยเพื่อใส่ไปที่บ้านของนพตอนเที่ยง
ด้วยส่วนใหญ่ชุดที่มีเป็นชุดเชยๆ ชุดอยู่กับบ้านแทบทั้งนั้น ชุดที่พี่ต้นเคยซื้อให้ก็พอมี แต่ก็ไม่ได้สวยถูกใจเมเท่าไหร่ เมลองชุดอยู่หลายรอบก่อนตัดสินใจเลือกชุดเดรสสีขาว ซึ่งปกติเมจะใส่คู่กับกางเกงขายาว แต่วันนี้เมกลับใส่แค่เดรส แม้เมื่อมองในกระจกมันจะค่อนข้างสั้นก็ตาม
เมใส่ตุ้มหู แต่งหน้า ทาปาก ปรุงแต่งน้ำหอม ตั้งแต่แต่งงานมานับครั้งได้ที่เมจะแต่งหน้า ทาปาก ใส่น้ำหอมแบบนี้ เมมองหน้าตาและเรือนร่างตัวเองผ่านกระจก ชื่นชมในความสวยของตัวเอง แต่เมยังลังเลนิดหน่อยกลัวว่าชุดที่ใส่มันจะดูโป๊เกินงาม แต่สุดท้ายเมก็ตัดสินใจไม่เปลี่ยน
ระหว่างเดินไปที่บ้านนพ ใจรู้สึกลังเล แต่ร่างกายมันกลับทำตรงกันข้าม ประตูรั้วไม่ได้ปิด เมเดินมาจนถึงประตูบ้านนพ
“พี่นพ” เมตะโกนเรียก พลางดึงเดรสลงมาให้ยาวที่สุด
“เชิญครับ ประตูไม่ได้ล๊อค” นพตะโกนบอกจากในครัว เมเปิดประตูเข้าไป ภายในบ้านดูสะอาดตา มีข้าวของเครื่องใช้ครบถ้วน นพเป็นผู้ชายที่ดูแลบ้านได้ดีทีเดียว
“ผมอยู่ในครัวครับ เชิญทางนี้ก็ได้” นพตะโกนออกมา เมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา เมื่อเมปรากฏตัวต่อหน้า นพถึงกับตะลึง นี่คือวันแรกที่นพเห็นเมแต่งหน้าและแต่งตัวสวย
“โห น้องเม สวยมากเลยครับ ชุดก็สวย คนก็สวย น่ารักที่สุดเลย” นพชมไม่ขาดปาก สายตาก็สำรวจหน้าตาและเรือนร่าง
“เอ่อ...ให้เมช่วยไรบ้าง” เมหน้าแดงรีบพูดแก้เขิน
“อ๋อ...ครับๆ พี่กำลังทำสปาเกตตี้ให้น้องเมทาน ใกล้เสร็จแล้วครับ นี่ไง” นพอวดซอสสปาเกตตี้ที่อยู่บนกระทะ
“เคยได้ยินแต่ชื่อไม่เคยทานเลยค่ะ พี่นพเก่งจัง” เมชม
“ขอบคุณครับ รบกวนน้องเมหยิบจานที่ตู้นั้นให้หน่อยครับ เอ่อ...ทานที่ห้องรับแขกนะครับ” นพบอก เมจึงเดินไปหยิบจานและช้อนไปส่งให้นพ เมื่ออยู่ใกล้กลิ่นกายน้องเมช่างหอมแตกต่างจากวันก่อนๆ
ทั้งคู่ช่วยกันถือจานไปนั่งทานที่โซฟารับแขก อาหารอร่อยถูกปากเมมาก
“อร่อยมาก ครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ” น้องเมบอก
“มีอีกนะครับ เติมมั้ย” นพชวน
“ไม่แล้วค่ะ อิ่มแล้ว ทานเยอะเดี๋ยวอ้วน” เมบอก
“ไม่อ้วนหรอกครับ หุ่นแบบน้องเมทานเยอะกว่านี้ยังได้เลย” นพพูดพลางสำรวจเรือนร่างอีกครั้ง เมรู้สึกหวั่นไหวกับสายตา รีบเอามือดึงกระโปรงที่ร่นขึ้นมา นพเห็นอากัปกิริยาของเม จึงรีบชวนคุย
“คุณต้นกลับวันไหนครับ” นพถาม
“กลับพรุ่งนี้ค่ะ” เมบอก
“น้องเมคงเหงานะครับ คุณต้นไม่ค่อยอยู่บ้าน” นพพูด
“ก็ ไม่ค่ะ เอ่อ อาจจะมีบ้างเล็กน้อย” เมอ้ำอึ้งตอบ
“แบบนี้ก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยว ไปสวีทกันสินะครับ ต้องหาเวลาบ้างนะ” นพพูดต่อ
“เที่ยวเหรอค่ะ ก็มีไปห้างบ้าง ไปซื้อของ ไปทะเลกันครั้งนึงเมื่อตอนแต่งงานใหม่ๆ อืมม เท่านั้นแหละค่ะ” เมสรุป
“ฮ่าๆๆ น่าสงสารจัง เดี๋ยวพี่ต้องบอกบ้างแล้ว ปล่อยให้เมียเหงาแบบนี้ได้ไง” นพหัวเราะ
“ย...อย่านะคะ ไม่ต้องบอก คือ พี่ต้นทำงานหนัก เมไม่อยากรบกวนเค้า อีกอย่างเมก็ไม่ได้ชอบเที่ยวหรอก” เมพูด
“เย็นนี้ไปห้างกันมั้ยครับ ไปซื้อของ ไปทานอาหารเย็น จะได้คลายเหงา” นพชวนเข้าเรื่อง
“ไม่ดีกว่าค่ะ....เอ่อ เมเกรงใจ เอ่อ...มันไม่เหมาะนะค่ะ บ...บ่ายแล้วเดี๋ยวเมขอตัวกลับก่อน” พูดเสร็จเมก็ลุกขึ้นจะกลับ แต่นพจับมือไว้ เมรู้สึกใจเต้นแรง มือไม้สั่น นอกจากพี่ต้นเมไม่เคยโดนผู้ชายจับมือมาก่อน
“นั่งก่อนครับ แป๊บนึง แบบนี้...เดี๋ยวพี่โทรขออนุญาตคุณต้นให้ น้องเมจะได้สบายใจ” นพยื่นข้อเสนอ
“ม....ไม่นะคะ เอ่อ....ไม่ต้องโทร คือ เม....” เมอ้ำอึ้ง
“น้องเม...เราเป็นเพื่อนกันนะครับ ถ้าน้องเมกลัวจะเสียหายพี่รับประกันครับว่าไม่มีแน่นอน เชื่อใจพี่นะครับ แค่ไปซื้อของ ไปทานอาหารเท่านั้นเอง ไม่มีไรเกินเลยหรอกครับ ถ้าโทรบอกพี่ต้น เค้าต้องอนุญาตแน่” นพหวานล้อมจนเมเริ่มใจอ่อน อีกอย่างเมกลัวนพโทรหาต้นจริงๆ เมนิ่งคิดครู่ใหญ่ ก่อนจะนึกออกว่านพยังจับมืออยู่ เมจึงดึงมือกลับ
“แต่.....” ปากเมยังลังเลอยู่ ทั้งที่ในใจอยากไปเต็มที่
“นะครับ น้องเม พี่แค่อยากให้น้องเมสบายใจ นะครับ” นพอ้อนต่อ
“ก...ก็ได้ค่ะ เอ่อ ไม่ค่ำนะคะ เผื่อ...เผื่อพี่ต้นโทรหา”
“ได้ครับ ไม่ค่ำแน่นอน” นพรับปาก
นพดีใจจนออกนอกหน้า ที่ได้มีโอกาสควงน้องเม ใบหน้าแสนสวย ชุดสีขาวช่างเข้ากับเรียวขาขาวนวลที่อวดสายตานพตอนนั่งรถ นพพาเมเลือกซื้อของใช้และทำตัวเป็นเจ้าบุญทุ่มซื้อเสื้อผ้าให้หลายชุด
“จะดีเหรอค่ะชุดนี้ เอ่อ...มัน แบบว่า” เมเอาชุดมาทาบ ดูแล้วค่อนข้างโชว์เนื้อหนังไปนิด
“สวยมากครับ น่าจะพอดีตัว ต้องใส่ชุดแบบนี้บ้างครับ ไว้ยั่วยวนคุณต้น อิอิ” นพบอก “ลองใส่ดูมั้ยครับ”
“แต่แพงมากเลย ไม่เอาดีกว่าค่ะ” เมบอก นพอยากให้เมลองชุด แต่เมลังเล นพเลยชิงเสื้อจากมือไปจ่ายเงินให้ นพซื้อชุดให้เมอีกหลายชุด
“พอแล้วค่ะ ใส่ไม่ทันแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าเมจะกล้าใส่รึปล่าว ถ้าใส่พี่ต้นก็ต้องสงสัยแน่เลย” เมบอก
“ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองสิครับ พี่ต้นชอบแน่นอนรับรอง ผู้ชายทุกคนชอบผู้หญิงเซ็กซี่นะ รวมทั้งพี่ด้วย อิอิ” นพหยอดทิ้งท้าย ทำเอาเมหน้าแดง
“กลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่นพหมดตัว” เมพูดยิ้มๆ
“หมดเท่าไหร่ก็ยอมครับ เพื่อน้องเม” นพหยอดคำหวาน เมรู้สึกใจเต้น รู้สึกวูบวาบที่ท้องน้อย เมหลบตานพที่จ้องมองมา
“น้องเม ดูหนังกันมั้ยครับ” นพชวน เมื่อโดนผ่านโปรแกรมหนัง
“เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวกลับบ้านค่ำ” เมปฏิเสธ
“น่า...นะครับ ไม่ค่ำหรอก เรื่องนี้นะครับ น้องเมนั่งรอตรงนี้เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋ว” นพตัดสินใจเสร็จสรรพ สักพักก็มาพร้อมตั๋วและขนมขบเคี้ยว
เมไม่ได้บอกนพว่านี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ได้เข้าโรงหนัง เก้าอี้ที่แสนนุ่ม แสงเสียงที่ตระการตา เมตื่นตาตื่นใจ และเพลิดเพลินกับเรื่องราวในหนัง รู้สึกดีที่ได้นั่งดูหนังกับนพ แต่ก็แฝงความรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ หลังหนังจบทั้งคู่ก็ไปดินเนอร์ในร้านสุดหรู สองทุ่มกว่าแล้ว ตอนนี้เมลืมเรื่องเวลาไปสนิท
“มีแต่อาหารราคาแพงๆทั้งนั้นเลยพี่นพ เมไม่กล้าสั่ง” เมอ่านเมนูแล้วใจหายกับราคา
“งั้นพี่สั่งให้เองครับ” นพสั่งอาหารราคาแพงให้เมทาน แต่ละอย่างเมไม่เคยทานมาก่อน นพเทคแคร์ ดูแล ตักอาหารให้ สอนวิธีทาน จนเมอิ่มเอมกายและใจในอาหารตรงหน้า
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ” เมขอบคุณนพที่เดินมาส่งในบ้านพร้อมหิ้วของที่ซื้อให้พะรุงพะรัง
“บอกแล้ว เพื่อน้องเม เต็มที่ครับ” นพบอก
“นอนหลับฝันดีนะครับ” นพบอกกำลังจะหันหลังกลับไปที่บ้าน
“น...นอนหลับฝันดีนะค่ะ” เมพูดอายๆ ในชีวิตไม่เคยบอกฝันดีใครเลยแม้แต่พี่ต้น นพได้ยินแล้วหันมายิ้มอ่อนหวาน ทำเอาเมใจเต้น
“ขอบคุณครับน้องเม ฝันดีคิดถึงพี่บ้างนะ” นพยิ้มอีกครั้งก่อนเดินกลับบ้านไป
เมลืมดูโทรศัพท์ ต้นโทรมาแล้วตอนสองทุ่มแต่เมปิดเสียงตั้งแต่อยู่ในโรงหนัง เมลองชุดที่นพซื้อให้ทุกชุด ยิ้มและชื่นชมกับชุดสวยๆที่อยู่บนเรือนร่างของตน บางชุดเมคงไม่กล้าใส่ให้พี่ต้นเห็น แต่ตอนนี้เมไม่ได้นึกถึงจุดนั้นเลย เมลืมพี่ต้นไปแล้ว เมคิดถึงช่วงเวลาแห่งความสุขตลอดวันนี้ คิดถึงคำพูดหวานๆ คิดถึงการดูแล เอาใจใส่ วันแต่งงานไม่ใช่ความสุขเดียวที่เมเคยได้รับอีกต่อไปแล้ว……………
จบตอนที่ 1
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น