กุนซือเจ้าสำราญ ตะลุยสามก๊ก ตอนที่ 18
โดย saradio
ตูตู้หลุ่น หลั่งน้ำตา รีบเข้ามากอดผมอย่างคิดถึง ผมทั้งดีใจทั้งตื่นตะลึง สวมกอดนางไว้แน่น จากนั้นรีบถามว่า
"เจ้า. เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"
"อย่าเพิ่งให้ข้าพเจ้าอธิบายในตอนนี้ เรารีบหนีกันก่อน"
ตูตู้หลุนบอกและรีบพาผมออกจากห้องขัง เมื่อออกมาด้านนอก ภายในจวนของตั๋งไป่กลับเกิดเหตุวุ่นวาย ทหารกับแบ่งเป็นสองฝ่ายฆ่าฟันกันเอง ทหารฝ่ายหนึ่งร้องว่า
"จับนางปีศาจตั๋งไป่ให้ได้ ใครจับได้จะได้รางวัล"
อีกพวกหนึ่งร้องบอกพรรคพวกว่า
"รีบพาท่านหญิงหนีไป พวกเราจะต้านไม่อยู่แล้ว"
ผมเห็นตั๋งไป่ อยู่ในกลุ่มทหารที่อารักขา พยายามจะตีฝ่าวงล้อม พาตั๋งไป่หนีออกไป ตูตู้หลุนพาผมไปแอบข้างมุมกำแพงลอบมองสังเกตการณ์ หาทางเลี่ยงหนีออกจากจวน ผมเห็นเหตุการณ์แบบนั้น อดที่จะถามไม่ได้ว่า
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
ตูตู้หลุนตอบว่า
"มีการก่อจลาจลยึดอำนาจตั๋งโต๊ะ ตอนนี้ตั๋งโต๊ะถูกฆ่าแล้ว"
"อะไรนะ ตั๋งโต๊ะ ตายแล้วหรือ ใครเป็นผู้ฆ่ามัน"
"ฟังว่า เป็น ลิโป้ แม่ทัพคู่ใจของมันเอง ตอนนี้ทหารของลิโป้ กำลังไล่กวาดล้างพรรคพวกของตั๋งโต๊ะอยู่ ข้าพเจ้าจึงอาศัยจังหวะวุ่นวายนี้ เข้ามาช่วยเหลือท่าน"
**ตั๋งโต๊ะนั้น ถูกแผนหวงโซ่สัมพันธ์ของอ่องอุ้น ขุนนางที่เคยให้โจโฉไปลอบฆ่าตั๋งโต๊ะแต่ไม่สำเร็จ มันจึงใช้ลูกสาวบุญธรรมที่ชื่อเตียวเสี้ยน ที่ล่ำลือว่างดงามสระคราญโฉม ไป
หลอกให้ตั๋งโต๊ะกับลิโป้ผิดใจกัน จนลิโป้มาเข้าด้วยกับอ่องอุ้น และลิซกเองก็น้อยใจตั๋งโต๊ะ ที่พักหลังไม่เห็นคุณค่า จึงทรยศตั๋งโต๊ะมาเข้าด้วย ทั้งหมดหลอกตั๋งโต๊ะไปฆ่าที่วังหลวง อ้างว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้จะสละราชบัลลังก์ให้ตั๋งโต๊ะ คนที่ไปบอกก็คือลิซก ทำให้ตั๋งโต๊ะเชื่อ เมื่อไปถึงก็ถูกลิโป้ฆ่าตาย จากนั้นอ่องอุ้นก็ให้ลิโป้ พาทหารไปกวาดล้างสมัครพรรคพวกของตั๋งโต๊ะ ลิยูนั้นถูกฆ่าตายทั้งครอบครัว ตอนนี้ทหารฝ่ายลิโป้บางส่วนก็บุกมาที่จวนตั๋งไป่เพื่อกำจัดตระกูลตั๋งให้หมดไป**
ผมพอฟังแล้วนึกทอดถอนใจ ในที่สุดมันก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้ เพราะอำนาจที่ใช้แต่จะกดขี่ มันจะอยู่ได้ไม่นาน ในที่สุดผลการกระทำของตั๋งโต๊ะ มันก็ได้รับการตอบสนองกลับมาแล้ว
ตอนนั้นทหารของตั๋งไป่ พาตั๋งไป่ฝ่าวงล้อมออกนอกจวนไปได้ ทหารของฝ่ายลิโป้ก็ยังไล่ตามอย่างไม่ลดละ ตูตู้หลุนซุ่มรอสักพัก ให้พวกมันไปให้ไกลกันก่อน พอเห็นทางโล่งสะดวก จึงค่อยพากันออกไป จากนั้นก็ไปเอาม้า ที่ซ่อนไว้ที่บ้านใกล้ๆ แล้วตูตู้หลุนก็ขี้ม้านำพาผมไปยังกำแพงเมือง เมื่อไปถึงแล้วก็บอกผมว่า
"พี่เจ๋ง ตอนนี้พี่ก็เป็นหนึ่งในรายชื่อคนที่ถูกล่าตัว พี่จะอยู่ในเมืองนี้ไม่ได้ ประตูเมืองทุกด้านก็เต็มไปด้วยทหารทั้งสองฝ่ายสู้รบกัน เราคงจะหนีออกไปทางประตูเมืองคงลำบาก ฉะนั้นเราจะปีนหนีข้ามกำแพงเมือง"
นางบอกพร้อมโยนเชือกปากตะขอขึ้นไปเกี่ยวบนกำแพงเมือง จากนั้นก็ปีนนำขึ้นไปก่อน ผมมองนางด้วยความรู้สึกชื่นชมและเอ็นดู ยามอยู่บนเตียงก็เป็นแมวน้อยออดอ้อน ยามอยู่ท่ามกลางอันตรายก็เป็นดังนางเสือ ที่ทำได้ทุกอย่างได้ไม่แพ้บุรุษ
เมื่อตูตู้หลุนขึ้นไปถึงข้างบนแล้ว เห็นทางปลอดโปล่งโล่งสบาย ก็ส่งสัญญาณให้ตามขึ้นมา พรรคพวกตูตู้หลุนก็โยนขอเกี่ยวกันตามขึ้นไป แล้วพากันปีนขึ้นไปรวมทั้งผมด้วย
เมื่อเราข้ามกำแพงได้แล้ว ก็ต้องใช้วิธีเดินเท้าหนีกันต่อ โดยปลอมกันเป็นชาวบ้านคนเดินทาง แล้วเข้าไปขอพักอาศัยในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
พอตกกลางคืนก็มีทหารกลุ่มหนึ่งเข้ามาในหมู่บ้าน ประมาณ 10 คน บังคับข่มขู่ให้ชาวบ้านนำอาหารมาให้ ผมแอบมองดูทางหน้าต่าง ก็เห็นว่าเป็นทหารของตั๋งไป่ และตั๋งไป่ก็อยู่ในนั้นด้วย นางสามารถหนีรอดออกมาได้
แล้วตั๋งไป่และกลุ่มทหารเหล่านั้น ก็ยึดบ้านหลังหนึ่งเป็นที่พัก ซึ่งอยู่ติดกันกับบ้านที่ผมขอชาวหมู่บ้านพักค้างแรม ตูตู้หลุนกับผมทุกจึงจับตาดูความเคลื่อนไหวของทหารกลุ่มนี้ ไม่นานก็เห็นความเคลื่อนไหวผิดปกติ ทหารไปจับกลุ่มกันด้านนอก พูดคุยซุบซิบกัน จากนั้นก็พากันเข้าไปในบ้านที่ตั๋งไป่พัก
ได้ยินเสียงตั๋งไป่ร้องว่า
"พวกเจ้าคิดจะทำอะไร คิดจะทรยศข้ารึ"
เสียงทหารคนหนึ่งพูดว่า
"ท่านหญิงอย่าว่ากล่าวโทษกันเลย พวกเราเองก็อยากมีชีวิตรอด ครอบครัวลูกเมียก็ยังอยู่ในเมืองเตียนอัน จึงปรึกษากันแล้วว่า จะตัดหัวท่านไปมอบให้อ่องอุ้นเพื่อขอสวามิภักดิ์ ยังไงเสียตอนนี้ท่านก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ยอมตายให้พวกเราเถอะ"
คำพูดนี้กล่าวจบ ก็เป็นเสียงข้างของแตกกระจาย และเสียงโต๊ะเก้าอี้ล้ม พร้อมกับเสียงตั๋งไป่ร้องไห้ เรียกให้คนช่วย เสียงของนางไม่ได้เบา คนในหมู่บ้านหลายคนย่อมได้ยิน แต่ไม่มีใครคิดจะเอาตัวไปเสี่ยงกับพวกทหารที่มีดาบเป็นอาวุธ
จากนั้นเสียงทหารคนหนึ่งก็หัวเราะ พูดว่า
"พวกเราอย่าเพิ่งรีบฆ่านาง ควรเสพสุขกับนางก่อนดีหรือไม่ ข้าอยากรองลิ้มรสท่านหญิงมานานแล้ว"
พลันได้ยินเสียงหัวเราะครื้นกันหลายคน แสดงว่าเห็นด้วย พร้อมเสียงตั๋งไป่กรีดร้องห้ามทหารพวกนั้น
ผมทนฟังต่อไม่ได้ นางจะดีจะชั่วยังไง ก็ยังเป็นเพื่อนและญาติของงิวอี้หลาง ถ้างิวอี้หลางรู้ว่าผมได้รับรู้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ไม่คิดจะทำอะไร นางก็คงหมดศรัทธาในตัวผมแน่ๆ ผมจึงบอกตูตู้หลุนให้เข้าไปช่วย
ตูตู้หลุนต้องมองผมด้วยความคลางแคลงใจ พูดว่า
"สตรีผู้นี้จับพี่ขังไว้หลายเดือน พี่ยังคิดให้ข้าพเจ้าช่วยนางอีกหรือ"
"เอาน่า.. หลุนเอ๋อ ช่วยหน่อย"
ตูตู้หลุนต้องส่ายหน้าถอนหายใจ พยักหน้ากับพรรคพวกพากันออกจากบ้าน ผมก็ตามหลังออกไปด้วย แล้วไปเคาะประตูบ้านที่ติดกัน เสียงเคาะประตูทำเอาทหารพวกนั้นหยุดชะงัก แต่เสียงร้องให้ช่วยของตั๋งไป่กลับดังมากขึ้น
ทหารพวกนั้น คิดสงสัย ต่างพากันระวังภัย คนหนึ่งตวาดเสียงถามว่า
"เป็นผู้ใด"
ตูตู้หลุนไม่ได้ตอบ ยิ่งสร้างความสงสัยให้พวกมันยิ่ง แล้วคนที่อยู่ใกล้ประตูก็ย่องมาสังเกตการณ์ใกล้กะแนบสายตาดูตามร่องประตูว่าเป็นผู้ใดมา ไม่คาดว่าประตูทั้งบานโดนกระแทกเปิดด้วยเท้าตูตู้หลุน และกระแทกใส่คนที่มาชำเลืองตามองจนล้มหงาย แล้วตูตู้หลุนก็พูดว่า
"เจ้าพวกทหารบ้ากาม จงออกมาเดี๋ยวนี้"
พวกทหารเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งถือทวนพร้อมพวกสี่ห้าคนมายื่นท้าทายข้างหน้า จำนวนพวกมันมากกว่าก็กรูกันออกมาหมายจะฆ่าทิ้ง แต่ตูตู้หลุนนั้นเป็นชนชั้นฝีมือไม่ธรรมดา เห็นมันกรูกันเข้ามาก็ขยับสะบัดทวน ทั้งตีทั้งแทงจนล้มตายไปหลายคน พวกของตูตู้หลุนก็ไม่ได้ฝีมือต่ำ พวกนี้เป็นคนในหมู่บ้านที่ตูตู้หลุนสอนวรยุทธให้ทั้งสิ้น เพียงพริบตาทหารสิบกว่าคนโดนฆ่าไม่มีเหลือ
ผมจึงรีบเข้าไปในบ้านเพื่อดูตั๋งไป ตอนนั้นเห็นนางเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งจนแทบไม่เหลืออะไรติดตัว ต้องนอนกอดขดบดบังร่างกาย และร้องไห้ไม่หยุด ผมดูแล้วนางยังไม่ถูกรุกร้ำ นับว่าผมตัดสินใจช่วยได้ทันเวลา
ยามนั้นเห็นนางน่าเวทนาจึงถอดเสื้อตัวเองให้คลุมร่างให้นาง แล้วพูดว่า
"เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว หยุดร้องไห้แล้วใส่เสื้อเถอะ"
ตั๋งไป่เห็นผมเป็นผู้เข้ามาช่วย ยามนั้นพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น นัยตานั้นสับสนทั้งดีใจทั้งอับอาย และแค้นใจที่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ให้ผมเห็น ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจึงออกไปจากบ้าน ให้นางจัดการสวมใส่เสื้อผ้า
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น