แฝดอันตราย ตอนที่18

แฝดอันตราย ตอนที่18
หลังจากชัดชายขับรถสปอร์ตของพี่ชายออกมาจากบ้านแล้วก็ขับตรงไปห้างสรรพสินค้าชื่อดังใกล้ๆบ้าน เดินเข้าไปนั่งสั่ง กาแฟมาดื่มพร้อมหยิบโทรศัพท์โทรหาคุณหมิว รอสายเรียกสักครู่เสียงหวานๆไพเราะของคู่หมั้นพี่ชายก็กรอกเสียงมา "สวัสดีค่ะคุณพี่...ตอนนี้อยู่ไหนแล้วคะ...หมิวแต่งตัวรอแล้วนะคะ..."เสียงคุ่หมั้นของพี่ชายสดใสเริงร่า ไม่รุ้ชะตากรรมแม้สัก นิดว่ากำลังหลงกลเดินเข้าไปสู่ปากพยัคฆ์ร้าย "พี่อยุ่ทีศูนย์การค้า....ครับ..พอดีขับรถมายางโดนตะปูตำน่ะครับ..เลยไปหาน้องหมิวที่บ้านไม่ได้...
น้องมาหาพี่ได้มั๊ยครับ..." ชัดชายจำเป็นต้องเล่นมุกนี้ เพราะตัวเค้าไม่รู้จักเส้นทางไปบ้านของคุณหมิว แล้วรอลุ้นว่าคุณหมิวจะตอบตกลงมาพบที่ศูนย์ การค้าได้หรือไม่ หลังจากเงียบไปเพียงครู่ คุณหมิวก็ตอบรับว่ามาเองก็ได้ ทำให้ชัดชายยิ้มร่าด้วยความดีใจ จัดการนัดสถาน ที่ เวลากันเรียบร้อยก็นั่งละเลียดจิบกาแฟรออย่างใจเย็น ช่วงระหว่างที่คุณหมิวเรียกแท็กซี่ให้มาส่งที่ศุนย์การค้านั้น เป็นเวลาเดียวกับที่ฉัตรชัยกลับมาจากตลาดในตัวอำเภอสรรพยา พอถึงบ้านเรือนไทยเขาปลีกตัวจากหวาน โทรศัพท์ไปหาคุณหมิวด้วยความคิดถึง แต่กดโทรสายติดสักครู่ก็โดนกดสายทิ้ง ฉัตรชัยพยามโทรหาอีกสามสี่ครั้ง แต่ก็โดนตัดสายทิ้งตลอด เขาจึงเปลี่ยนใจโทรไปหามารดาแทน "แม่ครับ..ผมฉัตรนะครับ......" ฉัตรชัยรีบพูดอย่างร้อนรนทันทีที่มารดารับสาย "อ้าว...ลูกเองหรอจ๊ะ..เอาเบอร์ใครโทรมาล่ะ..." เสียงมารดาเรียบๆ แต่ก็แฝงความประหลาดใจที่ลูกชายคนโตโทรมาหา "แม่ครับ...เบอร์ใหม่ผมน่ะครับ ผมน่าจะลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ในรถตอนที่น้องขับมาส่ง..."เสียงของฉัตรชัยดูลุกลี้ลุกลน จนผู้ เป็นมารดาเริ่มแปลกใจ "ฉัตร..ลูกเป็นกังวลเรื่องอะไรจ๊ะ..แม่ฟังน้ำเสียงเหมือนลูกร้อนใจยังงั้นแหละ..." "แม่ครับ...ฟังผมให้ดีนะครับ...ผมเกรงว่านายชัดจะเอาโทรศัพท์ผมไปใช้...แล้วเอ่อ...เขาอาจติดต่อกับน้องหมิวน่ะครับแม่... แม่ช่วยเช็คอะไรบางอย่างให้ผมได้มั๊ยครับ..."พอพูดจบมารดาฉัตรชัยก็รับปากทันที "คืองี้นะครับแม่...ผมลองโทรไปหาน้องหมิวแล้ว เธอกดสายผมทิ้ง คงเพราะว่าเป็นเบอร์ที่เธอไม่รู้จัก แต่ถ้าแม่โทรไปหาน้อง หมิวน่าจะรับสาย ผมอยากให้แม่ถามว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ครับ..." "ได้สิจ๊ะลูก...งั้นแม่วางสายแล้วโทรหาเลยนะ สักครุ่ลูกค่อยโทรมาหาแม่อีกครั้งนะจ๊ะ...." .................................................................... ขณะที่คุณหมิวนั่งอยู่บนรถรับจ้าง เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามาหาเธอ จึงยกขึ้นมองเบอร์ที่โทรมา เธอไม่คุ้นกับเบอร์นี้เลย เพราะเบอร์โทรศัพท์นี้ของเธอเป็นเบอร์ส่วนตัวมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ เมื่อเห็นเบอร์ไม่คุ้นโทรมาคุณหมิวก็กดตัดสายทิ้ง สักครุ่ ฝ่ายนั้นก็โทรมาใหม่ แล้วคุณหมิวก็ตัดสายทิ้งอีกครั้งพร้อมพรึมพรำในใจคนเดียวว่า ใครโทรมาทำไมนะ พวกโรคจิตแน่ๆ เลยที่โทรมาหาแบบนี้ จนสายนั้นโทรติดๆกันอีกสามสี่ครั้ง คุณหมิวรำคาญจึงกดปิดสัญญาณของมือถือเธอไป สักพักใหญ่ๆ จึงกดเปิดสัญญาณอีกครั้ง .......................................................................... "แม่ครับ...น้องหมิวว่าไงครับ..." ฉัตรชัยโทรหามารดาอีกครั้ง พอเธอรับสายเขาก็รีบถามออกไปอย่างร้อนรน ด้วยความรุ้สึกเหมือนมีรางสังหรณ์ว่าจะเกิด เรื่องร้ายกับคุ๋หมั้นสาวของตน "แม่ติดต่อนู๋หมิวไม่ได้น่ะลูก เหมือนจะปิดโทรศัพท์...." คุณนายแจ่มจรัสก็เริ่มรุ้สึกกังวล "งั้นเอาแบบนี้นะครับ ..แม่โทรหาเครื่องผมที่เบอร์เดิมนะครับ.....ถ้านายชัดมันรับสาย แม่ก็ทำทีว่าโทรมาคุยกับผม อย่าเพิ่ง ให้นายชัดมันรู้ว่าแม่รู้เรื่องโทรศัพท์ผมหาย ได้มั๊ยครับ..." "ได้จ๊ะลูก...แม่วางสายนะจ๊ะ...สักครุ่พอได้เรื่องอะไรแม่จะโทรหาลูกเอง...." พอมารดาวางสาย ฉัตรชัยก็สะดุ้งเมื่อหวานเดิน มาอยู่ด้านหลังแล้วถามเขาว่าโทรคุยกับใคร "เอ่อ...พี่โทรคุยกับนายจ้าง ที่พี่ไปทำงานพิเศษมาจ๊ะ..." ฉัตรชัยตอบอ้ำๆอึ้งๆ พยายามซ่อนพิรุทเต็มที่ แต่โชคดีที่หวานไม่ได้ซักถามต่อ เธอเดินเข้ามาโอบด้านหลังของฉัตรชัย พร้อมกล่าวขอบคุณที่เค้าซื่อข้าวของมากมายเข้าบ้าน โดยเฉพาะทีวี เธออยากได้มานานแล้ว "จะต้องมาขอบคุณพี่ทำไมกันล่ะ...นี่มันหน้าที่ของผัวนี่จ๊ะ..." ฉัตรชัยรู้สึกกระดากปากเหมือนกันที่พูดคำนั้นออกมา แล้วก้ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเมื่อหวานรัดวงแขนแน่นขึ้น จนอกอวบอิ่ม ของเธอแนบกับแผ่นหลังของเขาเต็มที่ "เจ้านายพี่คงจะใจดีนะจ๊ะ...พี่ถึงได้เงินมาซื้อของตั้งมากมาย..." ฉัตรชัยจำต้องยินนิ่งค้างแข็ง เมื่อโดนวงแขนของหวานกอดรัดแน่น ส่วนหวานพอเห็นฉัตรชัยทำท่าทางแบบนั้น เธอก็ลอบ อมยิ้มขำๆ รุ้สึกสนุกที่ได้แกล้งฝาแฝดของสามีเธอ พร้อมครุ่นคิดอยู่ในใจว่า เธอต้องทำให้ผู้ชายคนนี้สารภาพออกมาจาก ปากให้ได้ว่า สลับตัวกันมาเพื่อประสงค์สิ่งใด ................................................ "ลูกฉัตรเป็นยังไงบ้างจ๊ะ...อยู่บ้านน้องคืนนึงนอนหลับสบายมั๊ยลูก..." คุณนายแจ่มจรัสโทรเข้าเบอร์มือถือของฉัตรชัยเบอร์ เดิม พอฝ่ายตรงข้ามรับสาย เธอก็ชิงพูดขึ้นมาเหมือนกำลังโทรหาบุตรชายแฝดคนโต โดยไม่รู้เรื่องราวอื่นใด "เอ่อ...ก็สบายดีครับแม่...ผมอยุ่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ว่าแต่แม่มีธุระอะไรกับผมหรือครับ..." ชัดชายรับสมอ้างตัวเป็นพี่ชายคุยกับมารดาทันที่ที่ได้ยินมารดาทักมาตามสาย หลังจากคุยกันอีกสักครุ่มารดาก็วางสายไป แล้วเธอก็รีบโทรหาบุตรชายแฝดคนโตทันที แต่ไม่มีเสียงสัญญาณตอบรับ แม้จะลองกดโทรอีกสองสามครั้ง นางจึงวางสาย แล้วเริ่มครุ่นคิดกังวลกลัดกลุ้มว่าบุตรชายแฝดคนโต มีเรื่องกังวลอะไร หรือจะเกรงว่าแฝดคนเล็กของนาง จะนัดเจอกับคุณ หมิวคุ่หมั้นของพี่ชาย พอนางคิดถึงตรงนี้นางก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย ................................................ [post]เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงกับการจราจรที่แสนติดขัดของกรุงเทพมหานคร กว่ารถรับจ้างที่คุณหมิวเรียกมา จะมาถึงห้างสรรพ สินค้าที่คู่หมั้นหนุ่มรออยู่ พอเธอลงจากรถก็โทรไปเข้าเครื่องของเขา ทราบว่าคุ่หมั้นนั่งรออยู่ที่ร้านกาแฟ คุณหมิวก็เดินอย่าง สง่างามไปหา ชุดแซกสั้นสีบานเย็นขับผิวขาวละเอียดของเธอใหดูผ่องสว่างสดใส ประกอบกับรูปร่างสูงโปร่งระหง ใบหน้า สวยหวานตามแบบฉบับลูกคุณหนูมีเงิน เวลาเยื้องกายก้าวเดิน ต่างมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่เดินสวนมาจ้องมองจนแทบเหลียว หลัง แต่คุณหมิวเธอชินกับเหตุการณ์แบบนี้มานานนักหนา ทุกย่างก้าวเดินของเธอจึงเต็มไปด้วยความมั่นใจ เต้มไปด้วยความ งามสง่าดุจนางแบบเดินบนแคทวอร์ค "สวัสดีค่ะคุณพี่...."