แฝดอันตราย ตอนที่13

แฝดอันตราย ตอนที่13
เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ายังดังต่อเนื่อง ในขณะที่ชัดชายจ้องมองภาพถ่ายของ มล.ลาวัลย์ที่โชร์ขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์ อย่าง ชื่นชมหลงไหล มุมปากปรากฎรอยยิ้มอย่างมีเลสนัย ดวงตาวาวโรจน์ ไม่มีใครจะล่วงรู้ได้ว่าชัดชายกำลังคิดอะไรกับว่าที่พี่ สะใภ้ของตนเอง "สวัสดีครับน้องหมิว..." ชัดชายกรอกเสียงลงไปหลังจากที่กดรับ "คุณพี่คะ....กลับมาแล้วทำไมไม่โทรหาหมิวเลยอ่ะ...ไปเที่ยวสนุกมั๊ยคะ..." เสียงหวานไพเราะติดแววน่ารักคิกขุ ของคุณหมิวถามมาเป็นชุด พร้อมเสียงหัวเราะสดใสด้วยความดีใจที่
คู่หมั้นหนุ่มกลับมา จากไปเที่ยวที่ต่างประเทศ "ไม่ค่อยสนุกเลยครับ พี่เหงาที่น้องหมิวไม่ได้ไปด้วย..." ชัดชายหยอดไปด้วยคำหวาน สองฝาแฝดสร้างเรื่องหลอกมล.ลาวัลย์ ว่าฉัตรชัยไปธุระที่ต่างประเทศ "ไม่หนุกจริงหรอคะ...ไม่ใช่แอบไปเที่ยวกะสาวๆผมทองนะคะคุณพี่..." คุณหมิวแซวกลับมาน้ำเสียงไม่ได้จริงจังซีเรียส "วันนี้น้องหมิวว่างมั๊ยครับ....พี่อยากเจอใจจะขาด.." ชัดชายหยอดด้วยน้ำเสียงกระเส่า ทำให้ฝ่ายตรงข้ามถึงกับหน้าแดงกล่ำ ตัดพ้อเบาๆกลับมาว่า "ไม่ต้องมาอ้อนเลย...หมิวโกรธคุณพี่แล้ว...กลับมาแล้วไม่ยอมโทรหา ต้องให้หมิวโทรตาม..." เสียวออกหวานขนาดนั้น เป็น ใครๆก็ฟังออกว่าผู้พูดหาได้โกรธตามคำขู่แม้สักนิด "นะครับ...พี่ไปหาน้องหมิวนะ...ยอดรัก...จุ๊บๆ" ชัดชายยังพยายามออดอ้อนไม่เลิก แม้คำพูดหลายคำของคุ่หมั้นหนุ่มดูแปลกๆเช่นยอดรัก...ปรกติฉัตรชัยจะพูดว่าที่รัก แต่ คุณหมิวกลับไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตุ จะพูดอย่างไรจะเรียกอย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณหมิวกลับรู้สึกตื่นเต้นและเอียงอายจนมือที่ถือ โทรศัพท์นั้นชื้นเต็มไปด้วยเหงื่อ "วันนี้คงไม่ได้หรอกค่ะคุณพี่...ตอนเย็นๆหมิวต้องไปออกไปงานกับคุณพ่อคุณแม่...นะค๊า...อย่าถอนหายใจแบบนี้สิคะ...หมิวก็ คิดถึงคุณพี่เหมือนกันแหละ...หมิววางสายก่อนนะคะ..เดี๋ยวโดนรังแก อิอิ...." มล.ลาวัลย์พูดจบก็ชิงวางสายก่อน แต่คำพูดสุดท้ายที่บอกว่าเดี๋ยวโดนรังแก ทำให้ชัดชายถึงกับอึ้ง คิดไปไกลถึงความสัม พันธ์ของคุณหมิวกับพี่ชายฝาแฝดของตนเองว่า ก้าวหน้าไปถึงขั้นใดแล้ว จึงกดโทรศัพท์กลับไปหาคุณหมิวอีกครั้ง รอสักครุ่ ปลายสายฝั่งนั้นก็รับ "อย่าเพิ่งวางสายสิจ๊ะยอดรัก...พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย..." ชัดชายอ้อนไปตามสาย รู้สึกตื่นเต้นซู่ซ่าจนเป้ากางเกงเริ่มตุงขึ้นมา เป็นก้อน "ค่า....คุณพี่อ้อนเก่งเหลือเกินนะคะ...ผิดปรกตินะนี่...สงสัยจะทำอะไรผิดมา...อิอิ" ชัดชายได้ยินเสียงตอบจากคุณหมิวตอน แรกถึงกับชะงัก กลัวแผนจะแตก แต่พอได้ยินคำพูดสุดท้ายถึงรู้ว่าคู่หมั้นของพี่ชายพูดเล่นๆ "พี่ยอมรับผิดครับ....ผิดที่คิดถึงน้องหมิว อยากใกล้ชิดน้องหมิวจนอดใจรอไม่ไหวแล้ว..." ชัดชายทำสุ้มเสียงกระเส่าเต็มไปด้วยไฟปรารถนา และก็ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อได้ยินเสียงของคุณหมิวตอบกลับมาด้วยสุ่ม เสียงกระเส่าไม่ต่างกัน "ค่า...หมิวก็คิดถึงคุณพี่...อยากอยู่ใกล้ๆคุณพี่เหมือนกัน..."ใจสาวหวั่นไหว ความรู้สึกวูบวาบเหมือนกับคืนโน้นไม่มีผิดจนเผลอ ไผลเอามือข้างที่ว่างอยู่ลูบไล้เบาๆที่ลำขาเรียว จนขนลุกซู่ "ยอดรักของพี่...ตอนเย็นไม่ใช่หรอที่จะออกไปงานกับคุณพ่อคุณแม่..นี่เพิ่งบ่ายเองน๊า...พี่ไปหาพาออกมานั่งรถเล่นดีมั๊ย..." ชัดชายพูดชวนพร้อมกับลุ้นสุดตัวว่าคุ๋หมั้นของพี่ชายจะใจอ่อนยอมออกมาพบหรือไม่ "อ่า...คุณพี่ขา...หมิวไม่สดวกจริงๆค่ะ....เอาไว้พรุ่งนี้นะคะ...วันหยุดหมิวจะไปเที่ยวกับคุณพี่ทั้งวันเลย...ค่ะ...สัญญาค่ะ...ค่า... รักคุณพี่มาก..." กว่ามล.ลาวัลย์จะวางสายได้อีกครั้ง ก็โดนคุ่หมั้นหนุ่มออดอ้อนด้วยคำหวาน ด้วยน้ำเสียงสั่นกระเส่า จนรุ้สึกวาบหวิวซู่ซ่า ร่องสาวชื้นแฉะเหมือนครั้งโน้นไม่มีผิด ...................................................................................... ด้านฉัตรชัยที่อยู่บ้านของน้องชายนั้น หลังจากกลับมาถึงบ้านก็โดนหวานเมียของน้องชายกอดรัดแขนด้วยความรักและคิดถึง จนตัวเองรุ้สึกกระดากอาย ที่ลำแขนแกร่งโดนนมอวบอูมของหวานเบียดกระชับ แม้จะพยายามเบี่ยงตัวออกไม่ให้ดูผิดสังเกตุ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวูบวาบตามสัญชาติญาณของผู้ชายคนหนึ่ง ครั้นขึ้นไปบนเรือน หวานก็ซักไซ้สอบถามว่าไปทำงาน พิเศษอะไรมาจนฉัตรชัยอึกอัก จึงแสร้งตวาดไล่ให้นางออกไปอย่ามาเซ้าซี้ "แกนี่ยังไงวะ คนกลับมาเหนื่อยๆ ดันมาเซ้าซี้อยู่ได้ มีอะไรทำก็ทำไป ชั้นจะพักผ่อน..." เมื่อหวานโดนสามีดุเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจ เพราะปรกติเวลาห่างกันหลายๆวันแบบนี้ สามีมักจะมาออดอ้อนวอแวเพื่อจะร่วม รักกับเธอก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้กลับมาแปลก หรืออาจจะเป็นเพราะที่สามีหายไปด้วยการอ้างว่าไปทำงานพิเศษมานั้นหาได้ เป็นจริง น่าจะไปติดสาวๆแล้วใช้พลังงานไปหมดตัวเสียมากกว่า จนไม่ได้สนใจใยดีเธอ แต่หวานกลับคิดไปว่าดีเหมือนกัน ยังกลางวันแสกๆ แสงแดดสว่างโล่งแจ้ง ขืนมาวอแวคงได้อายผีสางเทวดากันเป็นแน่ นางจึงเลี่ยงเดินลงเรือนไปดูแปลง ปลูกผักสวนครัวของเธอเงียบๆ ปล่อยให้สามีนั่งเหยียดขาเหม่อมองรอบๆตัว เหมือนกับว่าไม่เคยเห็นสิ่งของเหล่านี้มาก่อน จนผ่านไปสักพักฉัตรชัยก็เดินลงมาเรือน มองเห็นหวานน้องสะใภ้กำลังก้มๆเงยๆอยุ่ที่เล้าเป็ด "ทำอะไรน่ะหวาน..." ฉัตรชัยร้องถามออกไปน้องสะใภ้ก็ตอบกลับ "เก็บไข่น่ะพี่...." นางพูดจบก็หยิบไข่เป็ดสีขาวมอๆด้วยขี้เป็ดยกให้ฉัตรชัยดู "เสร้จแล้วมาหาพี่หน่อยนะ...." ฉัตรชัยเผลอตัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนสุภาพ ต่างกับชัดชาย...แม้หวานจะรุ้สึกแปลกใจกับคำพูดท่าทีของสามี แต่ก็ไม่ได้คิด อะไร นอกเสียจากแอบดีใจด้วยซ้ำที่สามีพูดจาดีๆกับเธอ หลังจากเก็บไข่เป็ดมาได้เกือบสิบฟองก็เดินมาหาสามีที่นั่งรออยู่ ตรงแคร่ไม้ไผ่ใต้ถุนเรือนไทย มองหน้าสามีด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่บ่ายที่กลับมาจนเกือบจะเย็นอยู่แล้วนางยังไม่ เห็นสามีหยิบยามาสูบแม้แต่สักมวนเลย ยิ่งพอเดินมายืนใกล้ ๆ ตรงหน้า กลิ่นกายของสามีที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาสูบกลับไม่ ได้กลิ่นแม้แต่นิด "เอ่อ...พี่...เลิกสูบยาแล้วหรอ..." หวานถามสามีด้วยน้ำเสียงซื่อๆ เจือปนกับกับความดีใจ นางอยากให้สามีเลิกสูบยามานานแล้ว "เอ่อ..อืม....ดีมั๊ยล่ะ..." ฉัตรชัยรู้สึกว่าพลาดไปอีกครั้ง แต่ก็แก้สถานการณ์ได้ รับสมอ้างไปเลยว่าเลิกสูบยา "ดีสิจ๊ะ....ฉันละดีใจที่พี่เลิกสูบมัน..." หวานพูดพร้อมกับทรุดนั่งลงข้างๆสามีของเธอ จ้องหน้ามองใบหน้าสามีอย่างรักใคร่ ยินดี กับข่าวดีในครั้งนี้ "พี่เรียกฉันมา..มีอะไรจ๊ะ..." "ไม่มีอะไรหรอก..เอ้า..." ฉัตรชัยพูดจบก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบธนบัตรปึหนึ่งส่งให้หวาน เมียน้องชายยื่นมือมารับแบบงุนงง ๆ เพราะ ปรกติสามีของเธอไม่เคยหยิบยื่นเงินจำนวนมากขนาดนี้ให้กับเธอมาก่อน "เอาเงินไว้ใช้ เงินที่พี่ไปทำงานได้มาน่ะ" หวานรับเงินมาถือในมืออย่างงุนงง แต่ก็รู้สึกดีใจอย่างที่สุด หาใช่ดีใจเพราะสามียื่นเงินมาให้ แต่เธอดีใจที่สามีไปทำงานมา ครั้งนี้ กลับมาด้วยการเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ดีๆหลายอย่างที่เธอสัมผัสได้ เริ่มจากเลิกสูบยา อีกทั้งยังพูดจาได้นุ่มนวลมากกว่าเก่า แถมยังให้เงินหวานไว้ใช้โดยที่นางไม่ต้องออกปากขอ "พี่....ฉันดีใจ..." หวานพูดได้แค่นั้นก็โผกอดร่างฉัตรชัยแน่น น้ำตาคลอเบ้าตาดวงกลมสวยด้วยความรุ้สึกตื้นตัน ด้านฉัตรชัยโดนหวานกอด แบบไม่ทันตั้งตัว ถึงกับเอนร่างหงายหลัง มือดึงร่างบอบบางแต่เนื้อแน่นแกร่งของหวานล้มตามลงไปทับทาบ