เล่ห์สวาทเพลิงราคะ 17

เล่ห์สวาทเพลิงราคะ 17

ฐิติพรรณพารุจิราไปเดินตระเวณในศูนย์รวมเสื้อผ้าวัยรุ่นแถวๆ สยาม เพราะพริตตี้สาวแนะนำว่าให้เปลี่ยนชุดใหม่ไปเทสต์หน้ากล้องจะดีกว่า “พวกที่สตูดิโอเขาขอเวลาเตรียมของหน่อยจ้ะ...พอเสร็จแล้วคงโทรมาบอก...ตอนนี้แค่ทุ่มกว่าๆ เอง...เรามีเวลาเดินช๊อปกันให้สนุกก่อน” พริตตี้สาวกล่าวอย่างร่าเริง ขณะที่รุจิราที่กำลังมีความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยมในใจก็หัวเราะสนุกไปด้วย แต่ถึงกระนั้นพอเข้ามาหาซื้อชุดเปลี่ยนที่ร้านหนึ่ง....รุจิราก็ทำสีหน้าอิดเอื้อนไม่ค่อยเต็มใจ เมื่อฐิติพรรณชี้ให้เธอเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาที่สวมอยู่เป็นตัวที่อีกฝ่ายเลือกมาให้ เด็กสาวหน้าผ่องด้วยเชื้อจีน มองดูตัวเสื้อที่ตัวนิดเดียว และกระโปรงที่ค่อนข้างสั้นแล้วสั่นศีรษะ “รุ..ไม่กล้าใส่หรอก...เสื้ออย่างนี้มันผิดระเบียบนี่นา...ไอซ์” พริตตี้สาวซ่อนยิ้มในหน้า “โธ่...นี่เราไม่ได้ใส่ไปเรียนนะ...ใส่ไปเทสต์หน้ากล้อง...มันต้องดูเซ็กซี่หน่อย...เชื่อไอซ์สิ” “จำ..จำเป็นด้วยหรือ...ไอซ์...รุอายนะ...” พริตติ้สาวหัวเราะคิกๆ ถือวิสาสะเข้ามาปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่าย เพราะตอนนี้ทั้งคู่อยู่ภายในห้องลองเสื้อด้วยกัน กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เชื่อไอ
ซ์สิ...ไอซ์น่ะมีประสบการณ์...ต้องให้เด่นสะดุดตาเข้าไว้...ไม่อย่างนั้นพวกเอเจนซี่เขาไม่สนใจเราหรอก” รุจิราพยายามปฏิเสธ บอกปัด ใจหนึ่งนั้นรู้สึกอายที่จะต้องอยู่ในเครื่องแต่งกายนั้น...แต่ใจหนึ่งก็อยาก...อยากจะเด่นดังในหมู่เพื่อน... ในที่สุดอำนาจฝ่ายหลังมีเหนือกว่า....ทำให้ในไม่ช้าเด็กสาวก็อยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปจนทำให้ทรวงอกที่อูมนั้นตูมตั้งขึ้นมาจนแทบปริออกมา กระโปรงสีดำที่ปลายบานนั้นสั้นเลยเข่าขึ้นมากว่าครึ่งขาอ่อนเผยให้เห็นผิวขาวเป็นหยวกไปตลอดช่วงขาเรียว ที่จริงสิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในแผนที่ตกลงไว้กับแก๊งเด็กนรก แต่พริตตี้สาวคิดเองอย่างเลือดเย็น ยิ่งแต่งอีลูกเจ๊กให้ยั่วเท่าไหร่....มันก็โดนมากเท่านั้นแหล่ะ....สมน้ำหน้า...อยากรู้นัก...ผ่านคืนนี้ไป...แกจะหัวเราะใส่หน้าคนอย่างฐิติพรรณคนนี้ได้อีกไหม... รุจิราหน้าแดง เธอไม่เคยแต่งตัวอย่างล่อแหลมอย่างนี้มาก่อน รู้สึกลมเย็นๆ นั้นพัดต้องเลยเข้าไปถึงตลอดช่วงล่าง จนต้องขนลุกซู่ ยืนบิดตัวหนีบเข่าแน่น ฐิติพรรณหยิบรองเท้าส้นสูงที่เลือกเอาไว้ส่งให้ “เปลี่ยนรองเท้าเถอะ สวมถุงเท้าและรองเท้าอย่างนั้นมันไม่เข้ากันหรอก ต้องใส่ส้นสูงถึงจะดูสง่า...” รุจิราถึงตอนนี้ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอะไร ได้แต่ถอดถุงเท้ารองเท้า และสวมรองเท้าส้นสูงกว่าสองนิ้วนั้น ซึ่งฐิติพรรณที่ดึงตัวของรุจิราไปยืนหน้ากระจก กล่าวเสียงหวาน “ดูสิ...รุ...สวยเซ็กซี่อย่างนี้...จะไม่ได้งานก็ให้มันรู้ไป” รุจิราหน้าแดง ดูภาพของเธอที่สะท้อนออกมาจากกระจก แล้วก็ต้องอดที่จะเชิดหน้าอย่างภูมิใจในเรือนร่างของตัวเองไม่ได้ ใช่...ถ้าเธอแต่งตัวให้ดูดีกว่าที่ผ่านมา...เธอก็คงไม่น้อยหน้าฐิติพรรณเท่าไหร่หรอก... .................. ดวงตาของเชิดเอเยนต์ค้ายานรกเต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง เมื่อเอ่ยเสียงค่อนข้างสั่นกับโทรศัพท์ในมือ “เอ่อ...ผม...ผม...ต้องขอโทษพ่อเลี้ยง....ที่...ที่...ไอ้ชิด...มันหาเรื่องเดือดร้อนให้” ปลายสายนั้นนิ่งไปอึดใจ ซึ่งเชิดนั้นเหงื่อแตกออกมา จนต้องใช้หลังมือป้าย ดวงตาพล่านไปด้วยความหวาดหวั่น เพราะรู้ดีถึงอารมณ์อันกราดเกรี้ยว และการลงโทษอย่างน่าสะพรึงกลัวกับผู้ที่เป็นปฏิปักษ์ของคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ แต่ทว่าสุ้มเสียงที่ดังมานั้นกลับราบเรียบจนชายหนุ่มนักค้ายานรกแทบจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก “ผู้หญิงของไอ้สิงห์....นังนั่น...มันเป็นใคร” “เอ่อ...เอ่อ..ผมไม่ทราบครับ...คงต้องถามไอ้ชิด...” “ไปหารายละเอียดมา...แล้วรีบโทรบอกกู” เสียงทางปลายสายนั้นมีประกายเหี้ยมเกรียมฉาบอยู่อย่างเด่นชัด เอเยนต์ค้ายานรกรีบรับคำอย่างนอบน้อม “ครับ..ครับ...ผมจะรีบติดต่อกับไปหาพ่อเลี้ยงอย่างเร็วที่สุด” จากนั้น เชิดก็กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ “ตอนนี้...ไอ้สิงห์...มัน...มัน...เอ่อ...เอ่อ...เรื่องขนสินค้า...เราจะ...ทำยังไงดีครับ...” กว่าที่เอเยนต์ค้ายานรกจะพูดจบไปได้ ก็ต้องปาดเหงื่อไปอีกหลายรอบ นั่งตัวสั่นรอคอยคำตอบ ทางปลายสายเงียบไปก่อนจะตอบว่า “เรื่องนั้นกูจะจัดการเอง...มึงแค่ไปทำตามคำสั่งของกูก็พอ...เร็วๆ ด้วย” “ครับ...ครับ” เอเยนต์ยานรกถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ดังๆ เมื่อปลายสายวางหูไปแล้ว ยกมือปาดเหงื่อ ดวงตาขมึงทึง “ไอ้เหี้ยชิด....เจอกันอีกครั้ง...กูจะตบให้คว่ำ...ไอ้เหี้ย....หาเรื่องให้กู” ....................... “รุดูสิ...ใครๆ ก็หันมามองรุกันทั้งนั้น...คิกคิก…เห็นไหมไอซ์บอกแล้ว...แต่งตัวให้ดูเซ็กซี่หน่อยๆ..น่ะกินขาด” ฐิติพรรณกระซิบกล่าวเสียงใส เมื่อพารุจิราเดินเล่นอยู่บริเวณห้างหรูแถวสยามเซ็นเตอร์ ซึ่งในตอนนั้นเด็กสาวหน้าผ่องใบหน้าแดงก่ำ เพราะสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมานั้นคอยจะแวะเวียนเข้ามายังเรือนกายของเธอ ที่เวลาเดินต้องคอยเอามือลูบลำตัวกระโปรงเอาไว้ไม่ให้ถูกลมพัดจนเลิกขึ้น แต่อย่างช้าๆ อารมณ์ที่เขินอายก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น ในใจของรุจิรานั้นพล่านไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจในสิ่งที่เธอปรารถนามานาน ...การที่เป็นจุดสนใจของคนจำนวนมากมันสนุกอย่างนี้เอง....ดีจัง... จากนั้นเมื่ออารมณ์นั้นกรุ่นจนได้ที่ รุจิราก็ยิ้มหวาน หัวเราะเสียงแจ่มใส คิกคักไปกับฐิติพรรณที่เดินเกี่ยวก้อยกันชมสินค้าในห้างนั้นด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน .................................... เรือนร่างของรุจิราในชุดนักศึกษาที่รัดรูปนั้นเป็นจุดสนใจของคนที่เดินไปมาในห้างนั้นอย่างแท้จริง แต่เด็กสาวหน้าผ่องคงจะแทบช๊อคถ้ารู้ว่าการแต่งกายของเธอนั้น กำลังยั่วยวนให้กับดวงตาหื่นกระหายห้าคู่ที่เดินจ้องตามมาห่างๆ นั้น “ไอ้เหี้ยเอ๊ย...มึงดูสิ...อีหมวย...แม่งขาวจั๊วะ...ขาขาวอย่างกับหยวก” แจ๊กพึมพำ ปากหนานั้นแห้งผากด้วยความกระหายหื่น จนต้องแลบลิ้นออกมาโลมเลีย ดวงตาเบิกโพลงจ้องไปยังเรียวขางามของรุจิราที่สวยเด่นเป็นลำงามไปจรดปลายเท้าที่สวมส้นสูงสีดำ ซึ่งช่วยชูให้เรียวขานั้นดูเรียวสลวยงามยวนตาขึ้นไปอีกหลายเท่า มืดเองก็แลบลิ้นเลียปากไม่แพ้กันกับเพื่อน จุ๊ปาก ร้องเสียงกระเส่า “ดูๆ....อีหมวยนั่นเดินบิดก้นยั่ว...ไอ้สัตว์เอ๊ย...อยากจับมันกระเด้าตรงนี้เลย...” ดวงตาเบิกถนนของเด็กช่างกลหน้าปรุ จ้องไปยังสะโพกผายของรุจิราที่ตอนนั้นเดินบิดน้อยๆ กระโปรงนักศึกษาตัวสั้นพลิ้วล้ออยู่บนท่อนขาอ่อนขาวราวกับหยวกนั้น ยวนยั่วจนอารมณ์หื่นของมืดพล่านจนขนลุก ตัวสั่นระริก ควยกระดกโป่งตึงไปคับเป้ากางเกง อ้วนตอนนั้นเสริมเสียงหื่นด้วยว่า “แต่กูชอบนมอีหมวยว่ะ..แม่งตูมกลมดีจริงๆ...ดูสิเว้ย...นมแม่งแทบปริเสื้อออกมาแล้ว…ฮ่ะฮ่ะ” พรรคพวกมองตามไปก็เห็นจริงดังคำอ้วนว่า เพราะชุดนักศึกษาตัวนั้นมันรัดจนทรวงอกของรุจิรานั้นเด่นตูมออกมา จนดันเสื้อและเห็นลายลูกไม้ของยกทรงที่เด็กสาวสวมใส่อย่างถนัด ชิดยิ้มหื่นกล่าวว่า “กูก็ว่าอย่างพวกมึงนั่นแหล่ะ...อีหมวยนี่...ถึงแม้จะสวยสู้นังไอซ์ไม่ได้...แต่กูชอบว่ะหน้าหมวยๆ..อย่างอีนี่ เอาควยยัดปากมันแล้ว ดูหน้าหมวยๆ ของมันอมควย...ซี๊ดดดด...แค่คิดก็น้ำแทบแตกแล้ว....” อ้วนตอนนั้นลดเสียงกระซิบกระซาบ “แล้วอีหมวยนี่แม่งจะเป็นแบบ...อีนังตัวแสบวันก่อนหรือเปล่าวะ...ไอ้ห่า...ตัวนิดเดียว ตีนหนักชิบหาย...” อ๋องสั่นศีรษะ มองไปยังร่างสะคราญตาของรุจิราที่เดินอ้อยสร้อยอยู่ตรงหน้า แล้วหัวเราะกระหยิ่ม “กูว่าคงไม่หรอก...มึงดูอีหมวยดีๆ สิ...แค่นี้ก็รู้...ประเภทพวกคุณหนูชัดๆ...เดินมืออ่อนตีนอ่อนอย่างนี้...ไม่ใช่เป็นแบบอีตัวแสบนั่นแน่ๆ...” ชิดดีดนิ้ว ใบหน้าเสี้ยมนั้นแสยะ “แต่ไอ้อ้วนพูดมา...กูว่ากันไว้ก่อนก็ดีว่ะ...เปลี่ยนแผนหน่อยเว้ย...ไอ้มืด...มึงโทรไปตามพรรคพวกมา...เอาแบบคืนที่จับนังไอซ์เย็ดบนรถเมล์...รุมฮือกันเข้าไป...ต่อให้อีหมวยนี่เป็นกังฟู...เก่งกว่าอีห่าตัวแสบวันนั้น..ก็ไม่รอดเว้ย...ฮ่า ฮ่า” ใบหน้าปรุด้วยสิวของมืดเต็มไปด้วยความตื่นเต้นหฤหรรษ์ ผงกศีรษะถี่ถี่ ยกมือถือขึ้นโทรออกไปทันที .............................. เสี่ยเซี้ยงที่นอนพิงพนักหัวเตียงอยู่ หัวเราะก๊ากๆ ใหญ่อย่างสนุกอารมณ์ ยิ้มกระหยิ่มก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลง คันธรสที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆ หันตัวเข้ามากอดร่างกำยำนั้น เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานอย่างฉอเลาะ “เสี่ยหัวเราะดีใจอะไรคะ...เสี่ยทองเขาพูดอะไร” เสี่ยโฉดยิ้มหื่น มองใบหน้าของคันธรสซึ่งตอนนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่อาบไปทั่วเพราะกามกิจที่ต่อเนื่องยาวนานมาตั้งแต่เย็น เพิ่งมาจบไม่นานก่อนที่เขาจะได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยทอง “เสี่ยคิ้มเขาโทรมาบอก...คือ...คือว่า...เอ่อ...อย่าว่าโง้นงี้เลยนะ...เสี่ยเซี้ยง...คือ..เสี่ยคิ้ม...เขามาเปรยกับผม...อยากดูโชว์ของคุณรสคนสวยอีกน่ะ...เขาบอกว่าถ้าเสี่ยตกลง...เรื่องธุรกิจที่เคยเจรจาค้างกันอยู่...เขายอมตามข้อเสนอของเสี่ยเต็มที่เลย” เสี่ยเซี้ยงหัวเราะกระหยิ่ม บดขยี้จูบไปปากงามนั้น มือหยากลากไปตามหน้าท้องขาวผ่องอย่างละลานใจ “ไม่มีอะไร...เสี่ยทองแค่อยากเลี้ยงฉลองให้ผมกับคุณรสเท่านั้น...” “ฉลอง..เรื่องอะไรคะ...” คันธรสแหงนหน้าอ้าปากรับการจูบอย่างดูดดื่มนั้น ก่อนจะซบหน้าไปที่หน้าอกหนา ถามเสียงแผ่วๆ ด้วยความรัญจวนใจจากมือที่เริ่มลากคลำไปจนถึงบริเวณเนินสวาทที่ฉ่ำแฉะของตนเอง เสี่ยโฉดหัวเราะกระเส่า “ก็ฉลองเรื่องธุรกิจน่ะครับ...ที่รัก...ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ..ดีกว่า...เดี๋ยวเราไปฉลองกัน...” คันธรสยิ้มหวาน หัวเราะคิกคัก ยื่นหน้าไปจูบที่ปากหนา แลกลิ้นพัวพันดูดดื่มกับเสี่ยโฉดอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะผละออกจากไปเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่าย ขณะที่เสี่ยเซี้ยงนอนควยกระดกบนเตียง คำนึง “อือม์....อีไฮโซนี่มันสวยจริงๆ...กูลืมไปเลย...น่าจะใช้ประโยชน์จากมันได้อีกหลายทางเว้ย...ฮ่ะฮ่ะ...เออ...กูนึกออกแล้ว...ตอนนี้ยังไม่มีช่องเรื่องมรดกของไอ้เฒ่าเดชก็ไม่เป็นไร...กูพอมีช่องหาเงินจากอีไฮโซหน้าโง่นี่ได้ไปพลางๆ ก่อนแล้ว...ฮ่าฮ่าฮ่า” ......................... “ค่ะ...พวกพี่ๆ...พร้อมแล้วใช่ไหมคะ...ค่ะๆ...เดี๋ยวเราจะไปหา” ฐิติพรรณส่งเสียงใสกรอกใส่มือถือ ขณะที่ยกนิ้วหลิ่วตาให้กับรุจิราที่ยืนใจเต้นอยู่ข้างๆ “ค่ะๆ...ไอซ์เข้าใจ...แล้วเจอกันค่ะ” พริตตี้สาวรับคำก่อนจะปิดสัญญาณ หันไปยังรุจิรา “รุไปรถเมล์นะ...เพราะสตูดิโอมันแคบ...วันนี้พวกพี่ๆ เขาบอกว่ารถใหญ่มาลงหลายคัน....หาที่จอดรถลำบากน่ะ…ถ่ายเสร็จ แล้วรุค่อยโทรมา...ไอซ์รออยู่แถวๆ นี้ล่ะจะขับรถไปรับ” ฐิติพรรณกล่าวเสียงใส “อ้าว...ไอซ์ไม่ไปกับรุเหรอ...ไม่เอานะ...ไปด้วยกัน” รุจิราถามเสียงสั่นๆ เกาะแขนของฐิติพรรณเอาไว้ พริตตี้สาวยิ้มปลอบ กระซิบกระซาบ “ที่ไอซ์ไม่ไป...ก็เพราะอยากให้รุเป็นจุดเด่น...เด่นคนเดียวจริงๆ...เพราะที่สตูดิโอน่ะ...มีแมวมองเยอะนะ...ไอซ์อยากไถ่โทษที่เคยทำไม่ดีกับรุ...อยากให้รุได้โอกาสดีๆ...โดยที่ไม่ต้องมีไอซ์เข้าไปเปรียบเทียบจ้ะ” ฐิติพรรณซ่อนใบหน้าที่เลือดเย็นเอาไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาวาววับด้วยความสมใจ เมื่ออ่านสายตาของรุจิราที่ลังเลใจออก เช๊อะ...นังลูกเจ๊ก...ถูกฉันพูดจี้ใจดำน่ะสิ...แกมันกลัวฉันเด่นเกินหน้า... รุจิราคิดเช่นนั้นจริงๆ ปมในใจที่เธอคิดมาโดยตลอดว่าสวยสู้ฐิติพรรณไม่ได้มันหยั่งรากลึกลงไปในใจของเด็กสาว จนคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ...ถ้าฐิติพรรณไปด้วยกับเธอ...ทุกคนก็คงจะเทความสนใจไปที่ฐิติพรรณหมด... ยิ่งคิดแล้วใบหน้าผ่องของรุจิราก็เชิดขึ้น กล่าวกับตัวเอง ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว...เราต้องแสดงให้ทุกคนเห็นว่า...รุจิรา...คนนี้ก็มีดีไม่แพ้ใคร ดังนั้นรุจิราจึงผงกศีรษะยอมทำตามคำแนะนำของฐิติพรรณ “รุ..ไม่ต้องกลัวหลงนะ...พอขึ้นไปก็แค่บอกกระเป๋ารถว่าจะขอลงป้ายที่สตูดิโอ 926 เขาก็จัดการให้เอง” พริตตี้สาวพูดยิ้มแย้ม จากนั้นก็เดินจูงมือรุจิราออกเดินเลียบถนนใหญ่ ซึ่งถึงแม้จะไม่ใช่ป้ายรถเมล์ แต่เวลานั้นรถเมล์คันใหญ่คันหนึ่งที่ดูราวกับจะพุ่งวาบเข้ามารับทันที เมื่อพริตตี้สาวยื่นมือไปเรียกโบก ฐิติพรรณหัวเราะคิกคักอย่างสมใจ ขณะที่โบกมือลาให้กับรุจิราที่ก้าวเข้าไปในรถเมล์คันนั้น นังลูกเจ๊ก....ฉันขอให้แกสมหวังกับการเป็นพริตตี้หน้ากล้องนะ...แต่...ขอโทษ...เป็นกล้องบนมือถือของไอ้สวะพวกนั้นนะ...คิกๆๆๆ พริตตี้สาวหัวเราะร่วนในใจ ดวงตาพร่าพราวไปด้วยความสะใจสาแก่อารมณ์