จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 5

จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 5 อุบัติเหตุ
โดย ท่านกระปี่หัก

 บ่อเมี้ยหลังจากรวมร่างรักษากับโบตั๋นจนพิษงูหมดสิ้นก็ย่างเข้าสู่เช้าวันใหม่ โบตั๋นนั้นเผลียจนหมดแรงหลับสนิทแต่บนใบหน้านางประดับด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นสุข บ่อเมื้ย จึงทำความสะอาดให้กับโบตั๋นด้วยความรักใคร่(อืมผู้หญิงรักถึงจะใคร่ผู้ชายใคร่ถึงจะรักละมั้ง)เมื่อห่มผ้าให้นางก็ก้มจูบที่แก้มนางอย่างแผ่วเบา ตอนนี้บ่อเมี้ยเองก็รู้สึกเหนียวตัวและมีความรู้สึกกระแสร้อนและเย็นในร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงจึงรีบออกจากถ้ำด้วยวิชาตัวเบาสูงสุดแต่สายตาก็มอง สองสาวที่นอนเฝ้าเห็นยังหลับสนิท **** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ ***** “ตอนนอนน่ารักเหมือนเด็กแต่ตื่นมาอย่างกับนางแมวป่า”
บ่อเมี้ยคิดในใจแต่ร่างก็ออกจากถ้ำไปในพริบตา บ่อเมี้ยเสาะพบน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลนักจึงนึกชมในใจ สามดอกไม้ เข้าใจหาที่พักนัก ธรรมชาติที่แสนมหัศจรรย์ น้ำที่ไหลจากน้ำตกรวมเป็นแอ่งเขียวดูอย่างมรกตใสและสะอาดตาแวดล้อมไปด้วยพุ่มไม้เล็กใหญ่น้อยที่มีดอกไม้หลากหลายพันธ์อวดแข่งเพียงให้ภุมรีมาดอมดม เสียงนกร้องออกหากินในยามเช้า ทำให้จิตใจของบ่อเมี้ยสงบอย่างประหลาด แต่กระแสพลังร้อนและเย็นที่เกิดขึ้นในร่างกายกับทำให้บ่อเมี้ยไม่มีเวลาที่จะมาชมธรรมชาติ บ่อเมี้ยคาดว่าหลังน้ำตกต้องมีถ้ำเพียงพอให้เขาเข้าไปสำรวจตัวเองและรักษา จึงใช้วิชาตัวเบาที่ถูกฝึกมาตลอด สิบแปดปี พุ่งฝ่าไปยังม่านน้ำตกนั้นเป็นไปตามคาดมีถ้ำจริง ๆเพียงแต่มีพื้นที่ไม่มากแค่ขยับตัวได้เท่านั้นเอง บ่อเมี้ยถอดเสื้อผ้าพร้อมนั่งขัดสมาธิตามที่ซือแป๋สอนในการรวบรวมพลังลมปราณโดยให้อาศัยพลังความเย็นจากน้ำตกมาช่วยพลังความเย็นขับพิษพลังความร้อนที่ไหลวนในร่างกายที่มีมากกว่าอย่างไม่สมดุลอย่างทุกที บ่อเมี้ยทราบดีว่าตัวเองไม่สามารถเดินลมปราณในการฝึกวิชาได้แต่การควบคุมลมปราณเพื่อปรับความสมดุลของกระแสร้อนเย็นบ่อเมี้ยถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กจึงคาดว่าไม่น่ายาก แต่เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างนั้นกระแสร้อนเริ่มลุกลามต่อกระแสเย็นทำให้บ่อเมี้ยไม่สามารถนั่งได้จึงยืนพิงพนังที่เอนเอียงเท่าจันทร์แรม เจ็ดค่ำ จึงเหมือนกึ่งยืนกึ่งนอนโดยบ่อเมี้ยต้องการอาศัยความเย็นของพื้นพนังถ้ำลดความร้อนของร่างกายลง นับว่าบ่อเมี้ยมาถูกทางร่างกายบ่อเมี้ยสามารถควบคุมกระแสร้อนไม่ให้ลุกลามเพิ่มกว่านี้แต่บ่อเมี้ยเองก็ไม่มีปัญญาที่จะลดระดับพลังร้อนที่มีมากกว่าพลังเย็นจึงทำให้บ่อเมี้ยตัวแข็งร่างกายก็พร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเวลาผิวกายที่ขาวซีดเริ่มมีสีแดงเข้าไปทุกอณูเส้นเลือดเริ่มปูดโปนแม้แต่สิ่งที่ไม่ควรจะตื่นก็ผงกตั้งขึ้นมา............. เบญจมาศมักจะตื่นเช้าเสมอส่วนใหญ่ก็จะซ้อมเพลงดาบตั้งแต่เช้ามืดถ้าเธอตื่นก่อนซักเล็กน้อยก็คงเห็นบ่อเมี้ยออกจากถ้ำแต่ความรู้สึกว่าตัวเธอนั้นวันนี้ตื่นสายกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนเธอฟังเสียงของพี่สาวร้องทั้งคืน ซึ่งเธอเคยต่อสู้ในยุทธจักรเคยเห็นหมอรักษาอาการบาดเจ็บ แต่ไม่มีใครร้องแบบพี่สาวซักคน มันไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่มันเสียงเจ็บอย่างมีความสุข อือ เป็นไปได้อย่างไรที่คนเจ็บจะมีความสุข แต่เสียงร้องของเจ๊โบตั๋น ได้ยินแว่วๆว่า ตี๋ตี๋ ไม่รู้เจ๊โบตั๋นเจ็บปวดจนต้องละเมอถึงใคร อือ เทพบุตรดาบทอง เอ๊ะ หรือกงซุนเป่ย ว้า ช่างเถอะเบญจมาศจึงลุกไปเปิดม่านเห็นพี่สาวนอนหายใจสม่ำเสมอสีหน้าเปี่ยมสุขปราศจากพิษ เบญจมาศก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “หมอบ้านั่นรักษาได้จริง ๆ และนี่หายหัวไปไหนล่ะ ดี เราไปอาบน้ำดีกว่า” “ไม่รู้เป็นไงเจอหมอบ้านั่นต้องอารมณ์เสียทุกที” แต่ในใจกับคิดถึงดวงตาที่มีประกายไฟในดวงตาทุกครั้งและคิดถึงการพบกันการที่หมอบ้านั้นไม่เคยอ่อนข้อให้นางเลย แต่กับพี่สาวหรือน้องสาวนางหมอบ้านั่นจะพูดสุภาพ “บ้า.....บ้า...” นางได้ชื่อ ว่าเป็นหนึ่งใน สามสาวดอกไม้ที่มักมีจอมยุทธหมายปองมักมีคนคอยเอาใจ คอยอ่อนข้อให้นาง ไม่ว่านางต้องการสิ่งใดมักได้โดยไม่ต้องร้องขอแต่สิ่งที่บ่อเมี้ยทำกับเธอกับประทับในความทรงจำ (อือ บอกแล้วหามีผู้ใดเข้าใจสตรีไม่) นางคิดไปคิดมาไม่รู้ตัวก็มาถึงน้ำตกแล้ว อืมนางพอใจที่ได้เห็นธรรมชาติอันสวยงาม น้ำตกใสไหลเย็น ดอกไม้สวยงาม แมลงผีเสื้อบินเวียนว่อน เสียงนกร้องขับขานนางเหลียวหน้าหลังตามนิสัยของการระวังภัยที่ถูกฝึกมา จึงถอดเสื้อผ้าวางบนก้อนหินข้างริมน้ำเผยให้เห็นผิวขาวแดงเรื่อ ๆ ทรวงอกของนางอวบใหญ่กว่าพี่สาวนางหัวปทุมแดงอย่างไม่เคยต้องมือใครมาก่อนเอวคอดเรียวเล็กสะโพกกับขยายพร้อมความงอนของด้านหลังกลางสะโพกมีแพรไหมปกคลุมอย่างไม่รกกลีบดอกไม้อวบอิ่มปิดสนิทเรียวขายาวเรียวได้สัดส่วนจะเพิ่มหรือเติมแต่งเปรียบกับเติมขาให้ตะขาบ บวกกับใบหน้าหวานซึ้งของนางเปรียบได้เป็นนางฟ้าหรือนางกินรีมาเล่นน้ำทีเดียว “อืม น้ำเย็นจัง” ด้วยความเย็นของน้ำบวกกับธรรมชาติอันสวยสดงดงามทำให้เบญจมาศเพลิดเพลินไม่น้อย พลันสายตาเธอเหลือบไปเห็นบนยอดน้ำตกมีดอกไม้สีเหลืองสลับแดงสวยงาม “อือ ถ้าเราเด็ดไปฝากเจ๊เจ๊ เจ๊เจ๊ต้องชอบแน่นอน” จึงปีนสลับใช้วิชาตัวเบาขึ้นเกือบถึงยอดน้ำตกจึงค่อยเอื้อมมือคว้าดอกไม้อย่างเบามือกลับเด็ดไม่ออกสร้างความประหลาดใจให้แก่เบญจมาศจึงออกแรงเหนี่ยวดึงตรงขั้วดอกไม้อย่างแรง “ผั้ว” ดอกไม้ไม่หลุดแต่กิ่งทั้งกิ่งหลุดออกมาทำให้เบญมาศเสียหลักตกลงตรงกลางน้ำตกกิ่งเล็กหลุดตามด้วยท่อนไม้ใหญ่ที่ขวางน้ำตกอยู่หล่นตามเบญจมาศไปด้วย กรี๊ด............................................................................................................ปัง