จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 4

จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 4 รักษาพิเศษ
โดย ท่านกระปี่หัก

สลายพิษ ดูดพิษก็เหลือแต่ฉีดพิษงูที่ทำเป็นยาแก้พิษในตัวของโบตั๋นเท่านั้นแต่ปัญหาต้องฉีดเหนือแผล 3 – 5 นิ้วตรงเส้นเลือดใหญ่ ซึ่งหมายความว่าต้องแก้กางเกงที่อยู่สูงขึ้นไป “เอ้อ โบตั๋นเราจำเป็นต้องแก้กางเกงเหนือบาดแผลเพื่อฉีดยาที่เราทำเป็นยาแก้พิษไว้แล้วเอ้อไม่ทราบ เจ๊เจ๊” **** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ ***** บ่อเมี้ยรู้ถึงความลำบากใจจึงมองหน้าโบตั๋นและเรียกเจ๊เจ๊เพื่อให้ลดช่องว่างระหว่างหมอกับคนไข้ แต่กับเป็นว่าโบตั๋นเข้าใจว่าบ่อเมี้ยชอบเธอและด้วยเหตุผลส่วนตัวที่เธอเองก็ไม่สามารถรองรับใครได้อีกเพราะบ่อเมี้ยได้เห็นได้จับในสิ่งที่สตรีทุกคนต้องรักษานางมีแต่แต่ง
ให้บ่อเมี้ยจึงแย้มยิ้มเรียกกลับว่า “แล้วแต่ตี๋ตี๋เถอะ” ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน บ่อเมี้ยต้องตกตะลึงอีกครั้งมองหน้าโบตั๋นที่ตอนนี้ผมยุ่งเหยิงดวงตามีประกายหยาดเยิ้มแก้มนางผุดผ่องแดงระเรื่อปากน้อย ๆอ้าออกครางลมหายใจอย่างพอจับอาการได้เสื้อผ้าสีเหลืองเธอเปียกชุ่มด้วยเหงื่อทำให้แนบเนื้อโปร่งจนเห็นเอี๊ยมสีแดงสดใส ทั้งเรียวแขน เรียวขาที่ปรากฏต่อสายตาบ่อเมี้ยได้สัดส่วนภาพนี้สวยงามกว่าภาพวาดของซือแป๋เป็นสิบๆเท่า “ตี๋ตี๋” โบตั๋นเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานทำให้บ่อเมี้ยอยู่ในภวังค์สวรรค์ในแดนดินต้องรีบกลับมาสู่พื้นพิภพพร้อมสีหน้ากระดากอายหัวใจเต้นแรงหน้าที่เดิมสีชมพูเรื่อๆกลายเป็นสีแดงฉาน “คิก คิก คิก” บ่อเมี้ยรีบทำการรักษาก่อนที่จะเสียท่าไปมากกว่านี้เลิกกางเกงส่วนที่เหลือออกซึ่งหมายความว่าบ่อเมี้ยต้องฉีดยาแก้พิษงูที่ระหว่างขากับจุดพิศวงบ่อเมี้ยใช้มีดตัดกางเกงให้กว้างขึ้นเพื่อให้ทำงานสะดวกขึ้นภาพที่ปรากฎขึ้นไหมสีดำดูนิ่มนวลเป็นระเบียบเหมือนได้รับการตกแต่งอย่างสม่ำเสมอกลีบพลูของดอกไม้อวบอูมเส้นทางของดอกไม้ปิดสนิทแต่มีรอยช้ำจากฝีมือบ่อเมี้ยเอง น้ำค้างพร่างพรมเต็มดอกไม้ โบตั๋นได้แต่พริ้มตาร้องอืมอย่างเอียงอาย บ่อเมี้ยรีบจัดการฝังเข็มพร้อมยาแก้พิษก่อนที่ตัวเองจะล่าช้าอาจส่งผลให้โบตั๋นเสียชีวิตได้ “อืมเจ็บจัง” แต่สายตาของโบตั๋นไม่ได้แสดงความเจ็บกับเริ่มหวานหยาดเยิ้มมองบ่อเมี้ยอย่างมีความหมาย รอยยิ้มน้อยๆเหมือนสื่อความหมายอะไรซักอย่าง บ่อเมี้ยตกใจตำราที่เรียนมากับซือแป๋ไม่เห็นจะบอกอาการอย่างนี้เลย “ตำราอืมตำราตายแล้วดีงูของพญางูถึงแม้จะแก้พิษได้แต่จะเพิ่มความกำหนัดให้แก่ผู้ที่รับมันเข้าไป” “เจ๊เจ๊เป็นอย่างไรบ้าง” โบตั๋นไม่ได้ตอบแต่มือซ้ายเริ่มลูบตัวเองตั้งแต่ปาก คอ หน้าอก และดอกไม้อย่างช้า ๆ จากนั้นก็ลูบขึ้น ทำอย่างนั้นสองถึงสามเที่ยว บ่อเมี้ยมีความรู้สึกเหมือนกองไฟมาสุมไว้น้ำลายเริ่มเหนียว ส่วนแก่นกลางตัวเองเริ่มแข็งชูชัน โบตั๋นเนื่องจากได้รับประทานดีงูพญางูไปจึงเกิดความกำหนัดแต่สืบเนื่องมีใจชอบบ่อเมี้ยเป็นทุนเดิมจึงยอมทำทุกอย่างแม้มันจะหน้าอายก็เถอะจึงจับมือบ่อเมี้ยเริ่มลูบคลำร่างกายตนเอง อ้า....อืม หน้า ถึงหน้าอกบ่อเมี้ยได้รับรู้ถึงความอวบอิ่มถึงแม้จะมีเอี๊ยมปิดก็เถอะมือบ่อเมี้ยเริ่มสั่นโบตั๋นจับมือบ่อเมี้ยเลื่อนลงไป เลื่อนลงไป เลื่อนลงไป ถึงดอกไม้ที่มีพลูปิดสนิดทำให้น้ำค้างเริ่มหลั่งรินอีก บ่อเมี้ยเป็นแพทย์ฝึกหัดอยากรับรู้ทุกอย่างจึงก้มลงชิม อืม...ต้องใช้ลิ้นช่วย อืม...รสชาติ.. อืม...... อ้า.... ท่าน.... ตี๋..ตี๋.. อ้า.... ทะ.... ท่าน...... อ้า...ลิ้นของบ่อเมี้ยจึงต้องการรับรู้จึงกระดกและสอดอย่างเร็วและแรง อ้า... อ้า... อ้า... อ้า... อูย... อูย.... อ้า....อ้า.... ไม่ไหวแล้ว .......... เจ๊เจ๊ .....บ่อเมี้ยเรียกนางหลังนางหลั่งเต็มปากบ่อเมี้ย อืม ตอนนี้นางเหมือนเป็นนางงามที่สวยที่สุดมากกว่าภาพที่ซือแป๋เคยให้ดูเพราะนางมีชีวิตขยับเคลื่อนย้ายลมหายใจแผ่ว ๆ แก้มแดงเรื่อ ๆ ปากน้อย ทรวงอกขยับขึ้นลงอย่างแผ่วเบา นางอ้าขาน้อยของนางเผยให้เห็นดอกไม้เกสรที่พร้อมจะให้แมลงดอมดมและตักตวงเกสรนั้นไป บ่อเบี้ยเองก็ปวดแก่นกายแทบทนไม่ไหวจึงแก้กางเกงออก โบตั๋นจึงมองด้วยความอยากรู้ “โอขงจื้อทรงปราณี” แท่นแก่นกลายตั้งตรงผงกหัวอยู่ตลอดเวลาแต่มันขาวเหมือน หยก “เจ๊เจ๊ให้มันเข้าไปได้ไหม” บ่อเมี้ยถามเพราะนี้ก็เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกันแต่เขารู้ว่าควรใช้ยังไงกับมันเพราะเคยเห็นสัตว์ในเขาที่เคยอยู่มาก่อน โบตั๋นยิ้มหวานอย่างอาย ๆ โดยไม่ตอบซึ่งก็เป็นสัญญาณว่าอนุญาต บ่อเมี้ยจึงเอาแท่นหยกค่อย ๆใส่ไปที่ดอกไม้ของโบตั๋นค่อย ๆ และช้า ๆซึ่งนำความเจ็บปวดของบ่อเมี้ยเป็นอย่างมาก รวมทั้งการเกร่งตัวของโบตั๋นเพราะกลัวเจ็บด้วยเหมือนกันทำให้ช่องบีบรัดแต่บ่อเมี้ยก็พยายามดันให้เข้าอีกนิด อีกนิด อ้า ....เจ็บ......ซีด......อ้า..........ซีด.......อา..... ซีด อุย มันเข้าไปหมดแล้วเจ๊ ซีด อุย บ่อเมี้ยเริ่มซอยอย่างช้าเพราะความเสียแสบยังมีอยู่ อา .....อา ......อูย .....โบตั๋นเริ่มร้องตามอา.... อือ....อุย .....อา... อือ อือ อือ โอย โอย โอย อ้า ถึงแล้วอ๋า อา เจ๊รอด้วยอา...ถึงแล้ว บ่อเมี้ยได้แต่ฟุบลงบนตัวโบตั๋นโดยมีหยกคาอยู่ที่ดอกไม้ ลมหายใจอุ่น ๆ ปากน้อยจนทำให้บ่อเมี้ยอดใจไม่ไหวลงไปจูบอย่าง ทะนุถนอม เจ๊ขอดูหน่อยตี๋ตี๋ยังไม่เคยเห็นบ่อเมี้ยรีบแกะเอี๊ยมไม่รอว่าโบตั๋นจะอนุญาตหรือไม่สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือดอกบัวคู่งามที่ตั้งตระหง่านปลายดอกบัวคู่สีชมพู บ่อเมี้ยไม่รู้ว่ามีแม่หรือไม่เกิดความรู้สึกที่อบอุ่นจึงใช้ปากทั้งดูดทั้งลิ้นมันช่างนุ่มมือน่าทะนุถนอมน่าบีบเค้นให้แหลกคามือ โบตั๋นได้แต่ร้อง อืย ตี๋ตี๋อย่าซน เจ๊เจ็บ อูย เสียวโบตั๋นครางกระเส่ามันกับทำให้ความรู้สึกบางอย่างกับคืนมา ตี๋ตี๋ อูยมันแข็งอีกแล้วเหรอ ด้วยเป็นเพราะดีงูพญางูที่ยังไม่หมดฤทธิ์ทำให้โบตั๋น เกิดอาการกำหนัดเสียวสะท้านอีกครั้งหยกขาวที่เสียบคาไว้ในดอกไม้ได้เริ่มทำงานของมันอีกครั้ง อา.... อา...... อูย...... อา ...... อูย ....... อา..... อา....... จนทั้งสองเสร็จสมอารมณ์หมาย “ตี๋ตี๋เธอเป็นใครบอกเจ๊เจ๊ได้ไหม” “เจ๊เจ๊แม้แต่ตัวตี๋เองก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร พอรู้ความก็อยู่กับซือแป๋ที่อยู่ในเขาไม่รู้จักใครรู้จักแต่สิงสาราสัตว์ไม่สามารถฝึกวิทยายุทธ” “แล้ววิชาตัวเบานั้น” โบตั๋นถามด้วยความตกใจ “ซือแป๋ให้ใส่น้ำหนักเหล็กตั้งแต่เกิดพึ่งถอดให้เมื่อ สิบแปด” “แล้วอย่างนั้นเรื่องที่เจ๊ซ้อมกันตี๋ดูจุดอ่อนเหล่านั้นได้อย่างไร” “ซือแป๋เคยสอนให้ท่าร่างทุกสำนัก 18 ปีที่ผ่านมาตี๋ชำนาญทุกค่ายสำนักแล้ว” “แล้วทำไมฝึกวิทยายุทธไม่ได้” “เรื่องมันยาวเจ๊อยากฟังเหรอ” “อือ” “แต่ตี๋อยากอย่างอื่นมากกว่า”................