แนะนำ
เรื่องนี้เขียนมาจากความอยากเขียนแม้จะมีความรู้ด้านญี่ปุ่นแบบงูๆ ปลาๆ มากๆ อ้างอิงจากที่เคยอ่านผ่านตามาบ้างผสมจินตนาการล้วนๆ ใครที่มีความรู้ในเรื่องญี่ปุ่นก็เข้ามาติติงได้ตามสะดวก
-----------------------------------------
รักแรกของผมเป็นการแอบรัก เรื่องราวที่ผ่านมาเกือบสิบปีได้แล้ว แต่
เมื่อหวนระลึกนึกถึงขึ้นมาเมื่อไรก็รู้สึกเศร้าเสียทุกครั้งในชะตากรรมที่เกิดขึ้นของหญิงสาวที่เคยแอบรัก
ผมชื่อ เคอิโงะ เมื่อสิบปีก่อนคือเด็กนักเรียนขึ้น ม.ปลาย ในโตเกียวธรรมดาๆ พ่อผมสำมะเลเทเมาและเลิกรากับแม่ไปตั้งแต่ผมยังเด็ก ทางบ้านยากจนมาก ต้องช่วยทำงานพิเศษอยู่เสมอ แต่ผมกลับโชคดีที่ได้เรียนโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงทั้งด้านการเรียน และกิจกรรมต่างๆ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเพราะผลการเรียนของผมเอง แต่ค่าเทอมที่แพงซึ่งแน่นอนว่าแม่และผมไม่มีปัญญาจ่ายเลย ได้รับการอุปถัมภ์จากหน้าที่ของแม่ที่ทำงานแม่บ้านประจำโรงเรียน
เรียนไปไม่นานทุกคนก็รู้เทือกเถาเหล่ากอของผมหมด เพื่อนที่พร้อมจะกลั่นแกล้งจึงดาหน้าเข้ามาอยู่เป็นประจำ จนกลายเป็นกลุ่มตัวตลกประจำห้องที่ต้องทำให้ขายหน้า และโดนข่มเหงเป็นเครื่องซ้อมมือพวกขาใหญ่มีเงินในห้อง ดีแค่ว่าไม่ต้องโดนไถเงิน เพราะรู้อยู่แล้วว่าผมหาให้ไม่ได้
สิ่งเดียวที่เหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจก็คือ ฮิคาริ สาวสวยเพื่อร่วมชั้นที่เป็นดาวประจำโรงเรียน สถานะของผมนั้นทำได้แค่แอบมอง และรู้ว่าเธอไม่เคยเหลียวแลผมเลยสักนิด ลำพังแค่ว่าโชคดีได้นั่งโต๊ะใกล้ๆ เธอ และไม่เคยพูดจาดูถูกอะไรผมเลย บ่อยครั้งยังทักทายอย่างเป็นกันเองในฐานะเพื่อนข้างโต๊ะ ก็นับเป็นวาสนาของไอ้เคอิโงะคนนี้แล้ว
ฮิคาริ เป็นลูกครึ่ง พ่อเป็นญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทยเชื้อสายจีน พ่อของเธอทำงานเป็นถึงระดับหนึ่งในผู้บริหารของสถานีโทรทัศน์ FTV ของที่นี่ นอกจากผิวพรรณจะขาวนวลได้รับการบำรุงมาอย่างดี ใบหน้าเรียวที่ได้รูป ฟันขาวสวยเป็นระเบียบ รูปร่างได้สัดส่วนแม้จะปกปิดอย่างมิดชิดของชุดนักเรียนของโรงเรียน เรียกได้ว่าหน้าตาคมคายกว่าเด็กสาวญี่ปุ่นวัยเดียวกันที่คนหน้าตาดีหน่อยจะออกไปในทางน่ารักเป็นเด็กๆ เสียมากกว่า
จะว่าไปหน้าตาระดับฮิคาริ คงไปเป็นดาราได้สบาย เพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่งถึงกับเคยเปิดยูทูปจากโทรศัพท์มือถือละครไทยเรื่องหนึ่ง ดาราสาวในเรื่องซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นดาราชื่อดังของที่นั่น พวกเธอถึงกับอุทานว่าหน้าตาละม้ายฮิคาริเลยทีเดียว บางคนก็เคยถามฮิคาริว่าทำไมถึงไม่ลองไปแคสติ้งเป็นดารานักแสดงบ้างล่ะ ? ไม่คิดจะเข้าวงการบันเทิงอะไรบ้างหรือ ?
เธอให้คำตอบอย่างเรียบๆ ว่า “พ่อเราไม่อยากให้เราเข้าวงการบันเทิงน่ะ พ่อบอกว่ามันมีด้านมืดที่ไม่ได้สวยงามเหมือนฉากหน้าอย่างที่เราเห็น”
คาโตะเพื่อนสนิทไม่กี่คนของผมในห้องซึ่งพ่อมันทำงานเป็นฝ่ายคุมคิวรายการข่าวของสถานีโทรทัศน์ FTV ยังเคยบอกเล่ากิตติศัพท์ของพ่อฮิคาริเกี่ยวกับประเด็นดังกล่าวให้ฟังว่า วันหนึ่งขณะที่ฮิคาริกำลังมานั่งรอพ่อที่สถานีเพื่อไปทานข้าวมื้อค่ำ มีผู้จัดการบริษัทแมวมองเล็กๆ คนหนึ่งท่าทางหื่นๆ มากอร่อก้อติกลูกสาวของเธอ ทาบทามชวนไปถ่ายแบบแฟชั่น
ฮิคาริแม้จะเป็นคนสุภาพ แต่ก็มีความทรนงเพราะความเป็นลูกคุณหนูที่ถูกอบรมเลี้ยงดูให้ระวังคนที่ต่างสถานะจะมาตีสนิท และเธอก็ไม่ไว้ใจคนเหล่านี้เลย จึงได้แต่บอกปัดอย่างไม่ไยดี
ทันทีที่พ่อฮิคาริมาเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวถึงกลับโกรธจัด ตวาดใส่ไล่ออกจากสถานีอย่างไม่ไว้หน้าใคร ให้ รปภ.เชิญผู้จัดการและลูกน้องเหล่านั้นออกไป พร้อมตะโกนไล่หลังด้วยอารมณ์โกรธจัดว่า
“อย่าหวังว่าจะได้มาง้อของาน หรือทำรายการอะไรที่นี่อีก สถานีเราไม่ต้อนรับบริษัทกระจอกๆ แบบพวกคุณ”
“หึ นึกว่าตัวเองเป็นใคร ไม่เจียม ไม่รู้จักฐานะตนเองจริงๆ” พร้อมกำชับฮิคาริ “ห่างจากคนพวกนี้ไว้นะลูก”
เล่นเอาผู้จัดการร่างท้วมคนนั้นก้มหน้างุดๆ หน้าแดงด้วยความโกรธ อับอายจากไปอย่างรวดเร็ว
แต่พอมานึกตอนนี้แล้วจะว่าไปพ่อของเธอก็พลาดมหันต์ทีเดียวที่ไม่หาโอกาสให้คนสวยอย่างฮิคาริเข้าวงการบันเทิงไปเสีย ความที่ทำแต่งานจนไม่มีเวลาดูแลครอบครัว แม่ของเธอเองก็ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเลี้ยงดูฮิคาริอย่างตามใจทุกอย่าง เธออยากได้อะไรก็ต้องได้หมด แค่โชคดีที่อยู่ในสังคมที่ดีอย่างคลับเฮาส์ของคนมีเงิน ได้ศึกษาอบรมบ่มนิสัยอย่างถึงพร้อม ริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมนั่นเอง เป็นเกราะคุ้มกันเธอกลายๆ
ช่วงปีสุดท้ายของ ม.ปลายนั้นเอง เกิดเหตุการณ์พลิกผันกับชีวิตผมอย่างมาก เมื่อวันหนึ่งแม่ล้มป่วย เมื่อไปโรงพยาบาลก็ตรวจพบว่าแม่ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ระยะที่สามแล้ว ช่วงที่เข้ารับการรักษา ผมตัดสินใจลาเรียน ทำงานตั้งแต่เช้าจดค่ำ ตั้งแต่ล้างจานในร้านอาหาร จัดของในร้านสะดวกซื้อ ตอนเย็นก็มาเฝ้าไข้แม่ และตอนค่ำก็ไปดูแลร้านเกมเซ็นเตอร์ และปาจิงโกะ
สุดท้าย...แม่ผมก็จากไป เช่นเดียวกับชีวิต ม.ปลายที่ผมต้องออกตามไปด้วย ต้องรีบหาเงินมาใช้หนี้ค่ารักษาพยาบาลที่สูงเกินกว่ากำลังและสติปัญญาของผม
ตอนนั้นบางครั้งผมก็นึกถึงใบหน้าของฮิคาริ หญิงสาวในอุดมคติเป็นแสงสว่างให้ผมยังพอมีฝันที่แสนเพ้อเจ้อบ้างเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ตัวเอง ทั้งที่จากที่เคยรู้จักจะเป็นเพียงเสียงที่พูดเพียงว่า อรุณสวัสดิ์เคอิโงะคุง มาเร็วกว่าเพื่อนเลยนะวันนี้”
“เคอิโงะคุง รายงานกลุ่มส่วนนี้เธอเอาไปทำนะ”
“อ้าว วันนี้หน้าไปโดนอะไรมาอีกล่ะ หกล้มเหรอ”
เป็นความสุขช่วงสั้นๆ แต่ก็ยังดี
อย่างไรก็ตามระหว่างที่ผมกำลังวิ่งหาเงินมาชดใช้หนี้นั้นเอง และจำต้องมองหาเงินกู้นอกระบบจากแกงค์ยากูซ่า ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นหรอก แต่คือหัวหน้าผมที่เป็นเจ้าของร้านเกมเซ็นเตอร์ และปาจิงโกะย่านชิบูย่านั่นเอง ...ตอนนั้นผมคิดอะไรมากไม่ได้ คิดแต่ว่าจะต้องเป็นทาสแรงงานมันหลายปีก็ต้องทำ เพราะไหนจะต้องหาเงินจ่ายค่าพยาบาล ค่าทำศพ และค่างานศพเล็กๆ อีกสารพัด
พอทราบเรื่องเท่านั้น หัวหน้าผม คุณทาเคชิกลับบอกว่า “เฮ้ย ! ไอ้หนู สำหรับเอ็ง ข้าเห็นว่าหน่วยก้านเอ็งดี เงินน่ะไม่ได้มากมายอะไรถือว่าให้ยืม ข้าจะจดบัญชีส่วนตัวไว้ แล้วก็ค่อยๆ ทยอยจ่ายเป็นเดือนซะ แต่ข้ามีเงื่อนไขว่าเอ็งต้องทำงานใหม่เพิ่มอีกงานนะ เขากำลังหาคนอยู่”
ผมที่ตอนนั้นร้อนเงิน และไม่ได้เรียน หมดอนาคตไปมากแล้ว รีบตอบรับทันที โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนั้นจะกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิต
เช่นเดียวกับเรื่องราวของฮิคาริ ที่ราวกับชะตากรรมล้อเล่นให้ผมกับเธอเสมือนเส้นขนานที่บังเอิญเกิดหักเหกันเพียงชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดผ่านและจากกันไปอย่างไม่มีหวนกลับ
“อ๊ะๆๆๆ เสียวจังค่ะ ซี๊ด อูววววว” สาววัยรุ่นในชุดนักเรียน ม.ปลายที่ถูกถลกขึ้นจนเกือบหลุด กระโปรงถูกกองที่ข้อเท้าด้านหนึ่ง เธอส่งเสียงร้องเป็นระยะหลังจากปฏิบัติกามกิจอย่างต่อเนื่องในห้องพักเก่าๆ มืดทึมแห่งหนึ่ง
“อ๊ายยยยๆๆๆ จะถึงแล้ว อ๊ะๆๆๆๆ อ๊า” ไม่ใช่แค่ร้องอย่างเดียว แต่ยังเด้งก้นรับชายที่ร่วมเสพสม ขณะที่อีกฝ่ายก็ส่งเสียงเหนื่อยหอบ เป็นสัญญาณบางอย่าง
“อ๊ากกกก ออกแล้ว ออกแล้ว อ๊าซซซซ” ชายคนดังกล่าวรีบลุกออกจากการตระกองกอดรัดก่อนหน้า จับควยประชิดใบหน้าหญิงสาวราดรดน้ำกามจนเลอะไปทั่ว หญิงสาวหลับตาปี๋กึ่งหวาดกลัวกึ่งเสียวไส้ ก่อนฝ่ายชายจะจับศีรษะให้ช่วยดูดทำความสะอาด
หญิงสาวใบหน้าเลอะน้ำกามทั่วแก้ม จมูก มองไปที่อีกฝ่ายใบหน้าเหยเกจากควยที่คับปาก แต่สายตาเปี่ยมความหฤหรรษ์ ก่อนจะถอนมันออกมา และก้มนอนหลับตาบนฟูกในห้องอย่างเหนื่อยอ่อน
ภาพค่อยๆ เคลื่อนออกมามองเห็นเธอนอนระทดระทวยอยู่ตรงนั้น
---
“คัท ! โอเค วันนี้พอแค่นี้ เสร็จไปอีกชิ้น ขอบคุณทุกคนมากครับ”
4 เดือนมาแล้วที่ผมทำงานใหม่ที่รุ่นพี่ทาเคชิเป็นคนหาให้ในตำแหน่งพนักงานทั่วไปประจำกองถ่ายของหนังโป๊ ที่ย่อกันว่า AV(Adult Video) ปี 2006 ที่ผมได้ไปทำอยู่นั้นเป็นปีที่วงการหนังโป๊ที่นี่ยังเติบโตอย่างต่อเนื่อง เกิดรูปแบบหนังที่หลากหลาย รวมถึงช่องทางจำหน่าย หนังที่เพิ่งถ่ายไปสักครู่เป็นงานที่ถ่ายทำในสไตล์ POV หรือมุมมองบุคคลที่ 1 เห็นแต่เพียงนักแสดงหญิง ไม่เห็นนักแสดงชาย ของค่ายเล็กๆ ไม่มีชื่อที่เน้นเอานักแสดงหน้าใหม่ที่ยังไม่ได้มีการขัดสีฉวีวรรณอะไรมากนักมาขาย
งานของผมเริ่มแต่เช้าจดเย็น ทำทั้งยกน้ำร้อนน้ำชาในห้องแต่งหน้า ซื้อข้าวกล่อง ยกรีเฟล็คในการถ่ายทำ บ้างก็ไปตีสเลท ถ้าช้าหน่อยก็เลิกค่ำ ตกดึกก็ไปคุมร้านเกมเซ็นเตอร์กับปาจิงโกะ ต่อ รายได้ดีกว่างานร้านสะดวกซื้อพอสมควร เพราะเอาเข้าจริงอาชีพสายนี้คนปกติทั่วไปจะไม่ค่อยมาทำ แม้จะเป็นอาชีพที่ถูกกฎหมายในญี่ปุ่น เพราะสุดท้ายก็มักจะเกี่ยวข้องกับคนที่ถูกมองว่าเป็นมิจฉาชีพอย่างยากูซ่า และธุรกิจมืดอื่นๆ ที่ผิดอยู่ดี
ทำได้สักพักรุ่นพี่ยังให้โอกาสผมไปฝึกขับรถกับ ชินโง เพื่อนของแกที่มีตำแหน่งผู้จัดการบริษัทโปรดักชั่นแห่งนั้น เพื่อจะได้ขับรถไปส่งของ ไปรับ-ส่งคนต่างๆ ในการถ่ายทำ จนเดือนก่อนนี้นี่เองผมก็ได้โอกาสทำงานขับรถเพิ่ม ได้เงินค่าจ้างมากขึ้นอีก...แล้วผมก็มาได้แฟนครั้งแรกจากการขับรถนี่เอง จะเรียกว่าแฟนก็ไม่ถูก เธอก็เป็นนักแสดงเอวีที่เริ่มไต่เต้าจากนักแสดงสมัครเล่น ขับรถไปแล้วคุยกันถูกคอตามประสาคนวัยไล่เลี่ยกัน เหงาทั้งคู่ สุดท้ายก็จบที่ห้องพักผมเมื่อเดือนนึงผ่านไป
จากเดิมที่ผมไม่ประสีประสาอะไรกับเรื่องพวกนี้เลย ครั้งแรกถึงกับนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ แต่นานวันเข้าก็เริ่มเก่งเรื่องบนเตียงจนทำให้เธอคนนี้ร้องระงมครวญครางได้เหมือนกัน เนื่องจากฝ่ายผู้หญิงไม่ได้เหนียมอายเรื่องพวกนี้ ทั้งบอกทั้งแนะเชิญชวนจุดกระสันต์ต่างๆ อย่างเปิดเผย
ชีวิตเธอที่เข้ามาวงการนี้ก็เป็นเด็ก ม.ต้นจากต่างจังหวัดที่จบมาแล้วก็เข้ามาหางานในโตเกียว แต่สุดท้ายเพราะความอยากมีเงิน มีข้าวของดีๆ ใช้ก็เลยหันเหมาเลือกเส้นทางนี้ พร้อมกับทำงานรับจ้างอื่นๆ ไปด้วย ไม่ต่างกับพื้นเพของนักแสดงเอวีอีกหลายๆ คนที่รุ่นพี่ทาเคชิเล่าให้ฟัง
มาย้อนรำลึกถึงตอนนี้ก็นับว่าน่าเศร้า เพราะผ่านมาไม่กี่ปีดีดัก พอเลิกกันผมก็ลืมชื่อเธอซะแล้ว เพราะคบกันแบบวูบวาบมีเซ็กส์กันอย่างเดียว ผ่านไปแค่สองเดือน เธอก็ทนสภาพจนๆ ของผมไม่ได้ ตอนนั้นผมก็โวยวายพอสมควรเพราะเหมือนโดนดูถูกกลาย ๆ พอเวลาอยู่ในบริษัทถ้ามีโอกาสพบหน้ากันก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
ระหว่างอารมณ์ที่เหมือนโดนทิ้งนั้นเอง ผมก็บังเอิญได้เจอคาโตะ เพื่อนสนิทสมัย ม.ปลายอีกครั้งตอนขับรถไปส่งคนที่ทำงาน มันเป็นคนเดียวที่พอจะรู้บ้างว่าทำไมผมถึงออกจากโรงเรียน แต่ก็ขาดการติดต่อไปเพราะผมยุ่งอยู่ และคิดว่าชีวิตในธุรกิจแบบนี้คงไม่มีใครอยากคบ
“ไงวะ ไม่ได้เจอมึงตั้งนานแล้วน่าจะ 7-8 เดือนได้แล้วนะ ทำอะไรอยู่วะ”
“ก็ทำก๊อกๆ แก๊กๆ ว่ะ ใช้แรงงานส่วนใหญ่ แล้วมึงล่ะ” ผมคุยโดยพยายามปิดอาชีพที่ชี้ชัดของตน
“ก็เรียนวิทยุโทรทัศน์ อยู่วาเซดะน่ะ อย่างที่เคยคุยไว้ไงว่ากูคงมาทางอาชีพพ่อ เพิ่งเริ่มเรียนได้เดือนเดียวล่ะต้องปรับพอสมควร”
“โหย เจ๋งเลยๆ ได้ดีแล้วอย่าลืมเคอิโงะคนนี้นะคร้าบ” ผมเล่นมุขจนความเกร็งบางอย่างช่วงต้นๆ ระหว่างคุยกันในร้านฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่งดีขึ้นมา
จากนั้นผมก็เสคุยเรื่องเพื่อนคนอื่นว่าหลังจากจบแล้วไปเรียนต่อ หรือทำอะไรที่ไหนบ้าง บ้างก็เป็นคนที่พอสนิท บ้างก็อยากรู้ชะตาชีวิตของคนที่ผมเกลียดขี้หน้า ส่วนใหญ่ชีวิตก็ดีกว่าผมทั้งนั้น ก่อนจะถามคำถามสำคัญ
“แล้ว...มึงพอจะรู้เรื่องฮิคาริบ้างหรือเปล่าวะว่าเขาเป็นไงบ้าง” ไอ้คาโตะสังเกตอากัปกริยาเขินๆ ของผมได้อย่างไม่ต้องสงสัยเพราะมันคงเด่นชัดมาก
“นั่นๆๆๆๆ แน้ ไอ้ห่า กูรู้เลยว่าอยากถามถึงฮิคาริก่อนอยู่แล้ว ร่ำไรอยู่ได้นะมึง”
“เออๆๆๆ ไม่ต้องมาแซวมาก ก็กูชอบของกูนี่หว่า”
“เนอะ มีผู้ชายคนไหนในชั้นปีเราบ้างนะที่ไม่หลงฮิคาริจัง” พอจบประโยคนี้คาโตะมีทีท่าเงียบๆ ไป
“ตกลงฮิคาริเขาไปเรียนที่ไหนวะ” ผมรีบถามซ้ำ
“กูไม่รู้ว่ะ ตั้งแต่มีข่าวที่ว่าก็ไม่มีใครรู้เรื่องเธอเลย”
“ข่าวอะไรวะ”
“อ้าว มึงไม่รู้เรื่องเหรอ ข่าวดังขึ้นหน้าหนึ่งเลยนะ”
“ฮ้า เกิดอะไรขึ้น ถึงขั้นออกหนังสือพิมพ์เลยเหรอ คือ...มัวแต่ทำงานว่ะกูไม่ได้ตามข่าวอะไรเลย” ผมไม่อยากจะบอกว่าแม้แต่ทีวีห้องผมตอนนี้ยังไม่มีด้วยซ้ำ
คาโตะทำท่าจริงจังแทนคำตอบ
“นี่พูดซีเรียสนะ คือคุณฮิโระ พ่อฮิคาริเขาโดนจับได้ว่าล็อบบี้เรตติ้งทีวีจากบริษัทตรวจสอบเรตติ้งสถานี หลายบริษัท เป็นข่าวครึกโครมทีเดียว เพราะที่ผ่านมาพ่อบอกว่ะว่าสถานี N ช่วงหลังๆ ตีตื้นขึ้นมาจนบางทีก็ได้รับความนิยมมากกว่า”
“นี่...มันเกิดช่วงไหนเนี่ย”
“ก็ช่วงใกล้จบแล้วล่ะ เขาตีข่าวทุกวันเลย แล้วตอนหลังสถานีเขาจะเอาผิดพ่อฮิคาริ ฟ้องร้องกันค่อนข้างใหญ่โตหลายร้อยล้านเยนเลย”
“หลายร้อยล้านเยน !” ผมฟังแล้วตกใจมาก ขนาดผมเป็นหนี้หลายล้านเยนไม่มีดอกเบี้ย ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะใช้หนี้หมดตอนไหน
“ตอนนั้น...ก็มีพวกที่อิจฉาความเด่นของฮิคาริอยู่แล้ว ก็ได้ทีด่าเธอเสียๆ หายๆ ใหญ่ บางวันก็มีคนไปเขียนที่กระดานหน้าชั้นประจานเธอว่า 'ฮิคาริ นังลูกคนโกง' ขนาดกูก็โดนแกล้งเป็นประจำ เห็นแบบนี้เข้ายังอดสงสารไม่ได้เลย”
“แล้วฮิคาริทำไง”
“จะทำไง...ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เพื่อนที่เคยสนิทเป็นลูกคนรวยๆ ด้วยกันนี่ก็หนีหมด แทบจะโดนอัปเปหิจากห้อง สภาพน่ะเหรอ จะให้เทียบก็คงเหมือนหงส์ปีกหักล่ะมั้ง ยังดีนะที่มันใกล้ช่วงเรียนจบแล้ว เราก็ไม่รู้สภาพจิตใจเขาหรอกนะ ก็เห็นนั่งซึมๆ ไป แต่สุดท้ายก็เห็นมีชื่อเรียนจบ แต่วันปัจฉิมนิเทศเขาก็ไม่มาแล้วว่ะ”
“นายรู้ถึงแค่นี้เหรอ”
“คือ...ก็รู้มาจากพ่อ คุณฮิโระพอโดนไล่ออก แล้วเห็นว่าทางสถานีก็ให้ทนายเร่งคดีนี้เพื่อให้แกชดใช้ให้ได้ พอกดดันมากๆ เข้า เขาลือกันว่าแกหนีปัญหาขนของหนีไปอยู่ต่างประเทศแล้ว”
“งั้นก็แสดงว่า...ฮิคาริก็หนีไปเหมือนกัน”
“อันนี้กูก็ตอบไม่ได้ว่ะ แต่เห็นสถานีก็ตามเรื่องอยู่นะ” บทสนทนาระหว่างเพื่อนเก่าจบลงด้วยความเงียบงัน
หลังจากส่งคาโตะและกลับเข้าที่พัก ผมเดินเรื่อยเปื่อยออกมายามค่ำคืนไปร้านหนังสือร้านใหญ่ละแวกนั้นเพราะนอนไม่หลับหลังจากฟังเรื่องที่เกิดขึ้น
“ฮิคาริจะเป็นอะไรไหมนะ” ผมพยายามจะสลัดความคิดเพ้อเจ้อบ้าๆ บอๆ แบบเด็กวัยรุ่นรักเขาข้างเดียวออกไป แต่ก็สลัดไม่หลุด พลางมองหาหนังสือมาอ่าน
สายตาผมมาสะดุดที่นิตยสารวัยรุ่นเล่มหนึ่ง หน้าปกเป็นสาวสวยคนหนึ่งยิ้มสดใสถ่ายภาพขนาดกลาง ใส่ชุดว่ายน้ำทูพีชออกแนวน่ารัก มีคำโปรยบนปกว่า “ยูกิ ฮิเมะ สาวสวยผู้น่าค้นหา ภาพแฟชั่น จุใจ 40 หน้า”
แม้จะใช่ชื่อดังกล่าว แต่ไม่ผิดแน่นอนว่าผู้หญิงบนปกคือฮิคาริ...
ผมหยิบและซื้อกลับมาอย่างไม่ลังเล ภายในเล่มไม่มีรายละเอียดอะไรเกี่ยวกับตัวเธอมากมาย บอกแค่นามแฝงดังกล่าว สัดส่วน วันเกิด งานอดิเรกและรสนิยมด้านต่างๆ พร้อมคำอธิบายอีกนิดหน่อย
ภาพชุดดังกล่าวช่วงแรกเป็นชุดเดินชายหาด ใส่หมวกฟาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทูพีชที่ค่อนข้างรัดกุมเหมือนเด็กๆ ลวดลายน่ารักมากกว่าจะเซ็กซี่เร่งเร้าอารมณ์ เปลี่ยนใส่ชุดต่างๆ ถ่ายตามชายหาดตามช่วงเวลาต่างๆ แต่ก็เป็นสิ่งที่ช่วงชีวิต ม.ปลาย ผมและเพื่อนๆ ได้แต่แอบจินตนาการถึง
มีคำถามปะดังปะเดมากมายหลังจากเห็นภาพชุดนี้ แต่ถึงก่อนหน้าผมจะอดห่วงเธอเหลือเกิน ความใคร่ก็ทำให้ผมลืมตัว คืนนั้นเองผมก็ทำเรื่องที่น่าละอายจัดการช่วยตัวเองจากภาพชุดดังกล่าวจนเผลอหลับไปในที่สุด
"อ้าว เคอิโงะคุง วันนี้เอาอะไรมากินเหรอ"
"เอ่อ ก็ไม่มีอะไรน่ะ ข้าวกับไก่คาราเกะน่ะ แม่ทำให้ เหลือตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ก็เลยเอามากินต่อ"
"อร่อยมั้ย"
"ก็พอกินให้มันอิ่มๆ น่ะ ทนกลิ่นหืนน้ำมันทอดซ้ำหน่อย อย่าเรียกว่าอร่อยเลย ฮิคาริล่ะ"
"อ๋อ เมื่อกี้เราฝากซื้อขนมปังเมล่อนไปแล้วล่ะ"
"แหม่ ระดับฮิคาริยังกินขนมปังพวกนี้เป็นมื้อกลางวันด้วยเหรอ"
"โหย ระดับนั้นระดับนี้อะไรล่ะ แม่เราเขาไม่เคยทำข้าวกลางวันให้เลยด้วยซ้ำ"
"อ้าว เหรอ"
"อื้อ แล้วอยู่บ้านเราก็เบื่อน่ะ ชอบพาไปกินแต่พวกภัตตาคารหรูๆ อาหารอิตาลี ฝรั่งเศส หรือบางทีก็สั่งชุดซูชิมาทาน มาโรงเรียนเราก็กินขนมปังนี่แหละง่ายดี อร่อยด้วย" คำบอกเล่าของเธอนี่เองที่ทำให้ผมรู้ทันทีว่าระดับของเรามันต่างกันแค่ไหน
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น